Barbara Kruger: Söylemin Parçası | Art21 "Extended Play"

254. Bölüm: İlk etkilenimlerini ve sanatçı olmasına yol açan nedeni paylaşırken Barbara Kruger, 2017 Performa komisyonun ortaya çıkışını açıklıyor: ''İsimsiz (Kaykay)'', New York şehrinin Aşağı Doğu Yakası'nda Coleman Kaykay Parkında bir bölgeye özgü enstalasyon. Kruger, yazı ağırlıklı işlerindeki gelişimini; Condé Nast Yayınları'nda tasarımcı işine girmeden önce Newark, New Jersey'de işçi sınıfı ailede büyümek ve tasarım deneyimlerinin verdiği akıcılık ve direktlik olarak değerlendiriyor.

Kaykay parkına yerleştirilmiş bazı panolara alıntı yaparak ''Para konuşur. Kimin değerleri?'' diyor Kruger. ''Bunlar yalnızca havadaki bazı düşünceler ve bazen sormamız gereken sorular - bazen de sormadığımız ama sormamız gereken sorular -''

Yalnızca izleyiciye hitap etme ile değil ama aynı zamanda sosyal ve politik etkinliklere aktif katılımla da yol göster. Kruger'in işi, kendine özendiren o mesajları eleştirmek için reklamcılığın görsel dilini kullanıyor. İşleri izleyicilere, tüketicilik ve güç gibi küresel konuların günlük hayatlarında nasıl rol oynadığını dikkatlice değerlendirmeyi düşündürtüyor. ''İçinde yaşadığımız dünyada kim olduğumuzu belirleyenin ne olduğu, gerçekten üzerine düşünülmesi gereken bir şey.'' diyor sanatçı. ''...ve nasıl kültürün bizi yapılandırdığı ve baskıladığı.''

Performa 17 Bienal'i için New York Şehri Coleman Meydanı Oyun Alanına yerleştirilen, bir Performa komisyonu "İsimsiz (Kaykay),"ı sunar (http://17.performa-arts.org/events/barbara-kruger211); Mary Boone Galeri'deki sanatçıların çoklu kişisel sergilerinden işler; ve Sprüth Magers Berlin'deki bir 2017 bölgeye-özgü sergi ''SONSUZ,'', diğerlerinin arasında.

Artist hakkında daha fazla bilgi için:
https://art21.org/artist/barbara-kruger/

JENERİK | Yapımcı: Ian Forster. Röportaj: Ian Forster. Editör: Anna Gustavi. Kamera: John Marton & Anne Misselwitz. Kamera Asistanı: Daniela Klein. İzni ile Sanat Eseri: Barbara Kruger, Mary Boone Gallery, Performa, & Sprüth Magers. Müzik: Cloudjumper, Outrun, & Lee Rosevere. İzni ile Fotoğraf: Peter Sumner Walton Bellamy. Teşekkürler: Gilder Gagnon Howe & Co. & Morgan Riles.

Extended Play, Alta Art tarafından sunuluyor. Ek destek New York şehri Kültürel İşler Bölümünün kamu fonu ile Şehir Meclisinin ortaklığı; Art21 Çağdaş Meclisi; ve bireysel katılımcılar tarafından sağlandı.

["Barbara Kruger: Söylemin Parçası "]

Nasıl olur da
üzerinde boya olan her tuval

sanat olarak adlandırılır?

Sanat yapmanın
bir sürü yolu var,

bazıları halka daha ulaşılabilirdir,
diğerlerindense.

Gençken galerilere gittiğimi hatırlıyorum,

tamamen gözüm korkmuştu!

Bazı işlerin şifrelerinin
çözülmesi gerek.

Bence, işimin ulaşılabilirliği
benim için önemliydi.

Çünkü ben, kodları bilmeyen,

anlamayan, o izleyiciydim.

Performa bana ulaştı

ve sohbette kay kay parkı
konusu açıldı.

Direk, ''Çok havalı olur.'' dedim.

''Para konuşur.''

''Kimin değerleri?''

Bunlar sadece
havadaki düşünceler,

bazen sorduğumuz sorular

ve sormadığımız ama
sormamız gereken sorular.

Newark, New Jersey'de doğdum.

Annem ve babam,

ikisinin de üniversite
diploması yoktu.

Üç odalı bir dairede yaşadık

ve ben salonda uyudum.

Her zaman,
nerde doğduğumuz,

bize neler bahşedildiği
ve bizden nelerin alıkonulduğunun

dünyada kim olabileceğimizi
belirlediğinin çok bilincinde oldum.

New York'a geldim.

Bir yıl boyunca
Parson'a gittim.

Faturalama elemanı
olarak işe başladım,

sonra telefon operatörü.

Newark ve sonrasında
New York'ta yaşamak;

belki tabloitleri okumadınız
ama her gün gördünüz onları,

metroda ve her yerde.

Birdenbire,
Condé Nast'ta iş olduğunu duydum.

Şanslıydım;

ikinci tasarımcı olarak
işe alındım.

Eğer insanların o sayfalara
bakmalarını sağlayamadıysanız

kovuldunuz.

Resimleri kırpma.

Fontları seçme.

İlk başladığımda düşündüm,
''Sanat yönetmeni olmak istiyorum,''

ama farklı bir dünyaydı.

Baca temizleyicisi gibiydim, orda
çalışan diğer insalara kıyaslandığımda

Gerçekten zaman ayırdım
ve kendime sanatçı demenin

benim için ne anlama geldiğini
çözmeye çalıştım.

İnsanlara söylediğimi hatırlıyorum;

''Taslaklar ve keçeli kalemlerle
çalışan bir artist olamaz mıyım sadece?''

''Hayır, öyle bir şey yapamazsın.''

Farkına vardım ki,
tasarımcı olarak akıcılığı kullanabilirdim

işimi yapmak için.

Anlaşılmayı kolaylaştıran
fontları seviyorum

-sans serif fontlarının
netliğine sahip olanlar gibi-

Kırmızının insanın dikkatini
çektiğini hissettim.

Genelde bu resimleri renkli
bastırmaya gücüm olmazdı.

Sahafçılara gider
eski magazinleri bulurdum.

Onları siyah beyaza çevirirdim.

Bizim için, 1981'de, 83'te

işini göstermek, söylemin
bir parçası olmak hakkındaydı.

Yaşıtım grup ilk tartışılmaya
başladığında

ve işlerimiz satıldığında

düşündüm ki ''Eğer işim, bu ürün
statüsünü geliştiriyorsa;

buna atıfta bulunmalıyım.''

Güç, değer ile ilgili meseleler

ne yazık ki eskimiyor.

Mimari benim ilk aşkım.

Ben yalnızca,
fikirleri mekanlaştırıyorum.

Bir mekanı resim ve yazılarla
harekete geçirmek için

hangi alana girmem
gerektiğini biliyorum.

''Bizim gibi düşün''

''Bizim gibi nefret et''

''Bizim gibi kork''

İşimin eleştiri yaratmasını
istiyorum.

[GÖSTERİCİ]
''Yaşama hakkı, adın bir yalan,

önemsemezsin, ölse kadınlar.''

[KRUGER] İnsanlar yürüyüşe gitsin diye
''Vücudun bir savaş alanı''ı yaptım.

Bu kadınların üreme hakları içindi.

Aile Planlaması Derneği dediğimi
hatırlıyorum, hizmetlerimi sunduğumu

ve kimin nesi olduğumu bilmiyorlardı.

Bir reklam ajansıyla
çalıştıklarını söylediler.

Tamam, fena değil.

Bu Quirky denen yazıcıyı kullandım.

Bütün bu posterleri onunla basardım.

Sabahın biri ya da ikisinde
dışarı çıktım,

bu posterleri şehrin
her yerine astım.

Tabi ki, bir feministim.

Ama asla, cins ve cinselliği
sınıftan ayrı değerlendiremedim

ve hiç, sınıfı ırktan ayrı düşünmedim.

Hakkında gerçekten
düşünülmesi gereken bir şey;

ne içinde yaşadığımız dünyada
kim olduğumuzu belirler

ve nasıl kültür bizi
yapılandırır ve sınırlar.

Sanatçı stereotipleri vardır

ya da müzisyen.

Bunlar kibar olan streotipler.

İnsanlar bana her zaman soruyor;
stüdyoma gelebilirler mi?

Ben de; bir bere takmamı
ister misin,

büyük bir masayla fotoğrafımı
çekebilirsin

Dedim ki hayır.

Sadece, ben o insan olmak
istemiyorum.

Yeterli görsel kaydım var.

Milyon fotoğrafa ihtiyacın yok.

Bir kamerayı başka bir insana
yöneltmenin ne anlama geldiği;

bence bunda bir gaddarlık var.

''Sen.''

''Kadınların yüzyıllarca, erkek figürünü

normal boyutunun iki katı gösterecek,

büyülü bir yansıtma gücüne sahip
aynalar gibi hizmet ettiğini biliyorsun.''

Bir Virginia Woolf alıntısı.

Bunu kullanmalıydım yalnızca.