Een nieuwe manier om eilanden en kunstlijnen te beheren

Wat als we de oceaanstromingen konden aanwenden om kunstgemeenschappen te beschermen tegen de stijgende zeespiegel? Ontwerper en TED Fellow Skylar Tibbits toont hoe zijn lab een dynamisch, aanpasbaar systeem van onderwaterstructuren creëert. Deze structuren gebruiken energie van oceaangolven om zand te verzamelen en geërodeerde kustlijnen te herstellen; werken met natuurkrachten om te bouwen in plaats van te vernietigen.

Al bijna een decennium

werk ik met mijn collega's
bij het zelfassemblagelab

aan materiële systemen
die zichzelf transformeren,

zichzelf assembleren

en zich aan hun omgeving aanpassen.

Van ons vroege werk met 4D-printen,

waarbij we objecten printten,

ze onderdompelden

en ze veranderen,

tot onze actieve auxetische materialen
die op temperatuur en zonlicht reageren,

tot ons recentere werk met actief textiel

dat op lichaamstemperatuur reageert
en van poreusheid verandert,

tot ons snelle vloeibaar printwerk,

waarbij we opblaasbare structuren printen

die naargelang luchtdruk
verschillende vormen aannemen.

Of ons zelfassemblagewerk,

waarbij we objecten onderdompelen.

Ze reageren op golfenergie

en assembleren zichzelf
tot duidelijke voorwerpen zoals meubels.

Of iets groter:

met windenergie kunnen we weerballonnen
met een doorsnee van 1 meter

zich boven een bouwplaats
laten assembleren.

Daar waar het gevaarlijk
of onherbergzaam is,

waar je moeilijk mensen of gerei krijgt,

kunnen ze zich in de lucht verenigen,

en omdat helium vergaat,

komen ze terug naar beneden

en blijft er een groot spaceframe over.

Al deze onderzoeken hebben te maken
met het beginnen met simpele materialen,

ze activeren met krachten
in hun omgeving --

zwaartekracht, wind, golven,
temperatuur, zonlicht --

en ze laten presteren,

ze zich laten transformeren,

zich laten assembleren, etc.

Hoe bouwen we slimme dingen

zonder complexe
elektromechanische toestellen?

Onlangs werden we benaderd
door een groep uit de Maldiven,

welke geïnteresseerd was
in enkele onderzoeken en ideeën

om deze toe te passen op een paar uitdagen
op het gebied van klimaatverandering.

Het eerste wat je doet
als iemand uit de Maldiven je benadert

is zeggen dat je op locatiebezoek wil.

Het is geweldig!

Dus we gingen ernaartoe

en ik vertrok met een volledig nieuwe blik
op de toekomst van klimaatverandering.

Want je zou denken:

de Maldiven zinken,

ze zijn de klos,

wat willen ze doen?

Maar ik vertrok met de gedachte
dat zij mogelijk het toekomstmodel zijn

voor een bebouwde wereld
waar men flexibel en weerbaar is,

in tegenstelling tot onze vaste,
kunstmatige infrastructuur.

Zeespiegelstijging en klimaatverandering
worden veelal op drie manieren benaderd.

Bij één doen we gewoon niets
en rennen we weg.

En dat is een vrij slecht idee.

Meer dan 40% van de wereldbevolking
woont in kunstgebieden;

aangezien de zeespiegel stijgt
en stormen steeds erger worden,

zullen we steeds meer
onder water zitten.

Het is dus noodzakelijk
om dit zware probleem op te lossen.

De tweede gaat ervan uit
dat we barrières kunnen bouwen.

We kunnen muren bouwen.

Wat het probleem is,

is dat we met een statische oplossing
proberen te vechten

tegen een superdynamisch,
hoog-energetisch probleem,

en de natuur zal haast altijd winnen.

Dat zal dus allicht ook niet werken.

De derde aanpak is baggeren.

Bij baggeren wordt een hoop zand
van de zeebodem opgezogen

en terug op de stranden gepompt.

Als je naar gelijk welk strand
rond de Noordoost- of Westkust gaat,

zul je zien dat ze jaar na jaar baggeren,

gewoon om te overleven.

Het is echt geen goede oplossing.

Op de Maldiven doen ze hetzelfde

en ze kunnen in een maand
een eiland maken --

een volledig nieuw eiland
door middel van baggerwerken.

Maar het is erg, erg slecht
voor het mariene ecosysteem

en ze raken verslaafd aan baggeren.

Ze moeten het jaar na jaar doen.

Maar in de tijd die het kostte
om dat ene eiland te bouwen,

vormden uit zichzelf drie zandbanken.

En dit zijn grote hoeveelheden zand;

zo groot dat je je boot erop kan parkeren.

Dit noemen we een locatiebezoek.

Het is heel zwaar werk.

(Gelach)

In de Bostonse winters.

Dit zijn enorme hoeveelheden zand
die uit zichzelf accumuleren,

enkel door de kracht van de golven
en de topografie van de oceaan.

Dus bestudeerden we dat.

Als we konden leren
waarom zandbanken zich vormen,

zouden we het verstaan
en kunnen gebruiken.

Het hangt af van de energie in de oceaan

en de topografie van het landschap
die zandverzameling bevordert.

Wat we dus voorstellen,

is met de natuurkrachten samenwerken
om te bouwen in plaats van te vernietigen,

en in mijn lab bij MIT,
maakten we een golftank,

een grote tank die golven pompt,

en we plaatsen configuraties onder water.

We probeerden allerhande configuraties.

De golven interageren
met de configuaratie,

creëren vervolgens turbulentie
en beginnen het zand te verzamelen.

Dus het zand begint deze zandbanken
uit zichzelf te vormen.

Dit zijn luchtbeelden.

Aan de linkerkant
zie je het groeiende strand.

In het midden zie je
de zandbank die zich vormde.

De configuraties werken dus samen
met de kracht van de golven om te bouwen.

We begonnen er toen een te bouwen.

Dit was in februari in Boston.

We hebben grote rollen doek.

Het is biologisch afbreekbaar,
supergoedkoop en handig om mee te werken.

We naaiden ze tot grote zakken,

en toen vlogen we erheen.

En ik weet dat je denkt:
dit is het Fyre Festival niet.

(Gelach)

Dit is het echte leven.

Het is echt.

En we vlogen erheen
met deze zakken in onze koffers,

we verbrandden,
want het was winter in Boston,

en toen vulden we ze met zand
en plaatsten we ze onder water.

Het zijn exact dezelfde vormen
die je in de tank zag,

Ze zijn enkel op menselijke schaal.

Grote objecten, gevuld met zand,
die we onder water plaatsten.

Het zijn slechts eenvoudige vormen.

Voor de zakken
zie je dat het klaar water is.

De golven slaan erover.

Het is vrij helder.

En aan de achterkant zijn er woelingen.

Het water en het zand mengen zich.

Het veroorzaakt sedimenttransport
en het zand wordt verzameld.

Je zal enkele aardige roggen zien
die ons bezochten.

Links is dag één,

rechts is dag drie.

Je ziet de zandgolfjes
in de lichtere zones

waar het zand verzameld wordt

en dat na slechts twee dagen.

Dit was vorig jaar in februari;

het is zeker een langetermijnproject.

Dit is slechts het begin
van dit onderzoek.

Volgend jaar en daarna

gaan we dit bestuderen
met satellietbeelden en dieptemetingen.

om te snappen wat de gevolgen
op korte en lange termijn zijn

van natuurlijke zandverzameling
op de leefomgeving.

En de grotere visie is
om onderdompelbare vormen te bouwen,

bijna zoals onderzeeërs
die we kunnen doen zinken en drijven.

Zoals aanpasbare kunstmatige riffen.

Deze zou kunnen inzetten

als er een storm
uit een of andere richting komt,

of als de seizoenen veranderen;

je kan deze aanpasbare
rifstructuren gebruiken

om de kracht van de golven
te benutten om zand te verzamelen.

Volgens ons kan men dit mondiaal gebruiken
in vele kustgebieden en vele eilandnaties

Maar bij het nadenken
over slimmere omgevingen,

slimmere gebouwen,

slimmere auto's

of slimmere kledij,

gaat het doorgaans
over meer vermogen toevoegen,

meer batterijen,

meer toestellen,

meer kosten,

meer complexiteit

en uiteindelijk meer mislukkingen.

Dus we proberen altijd te bedenken
hoe we slimmere dingen bouwen met minder.

Hoe bouwen we slimmere dingen
die simpel zijn?

In het lab stellen we dus voor,

om zoals bij dit project
gebruik te maken van simpele materialen,

zoals zand,

die samenwerken met krachten
uit de omgeving,

zoals golven,

om zich te verzamelen en aan te passen.

En we willen met jullie samenwerken

om dit te ontwikkelen, uit te breiden
en deze denkwijze toe te passen.

We denken dat het een ander model
voor klimaatverandering is,

één over aanpassing en veerkracht

in plaats van verzet en angst.

Help ons om natuurlijke vernietiging
in natuurlijke constructie om te zetten.

Bedankt.

(Applaus)