Hoe technologie ons kan behoeden voor interrupties

Hoe vaak worden we door technologie niet onderbroken bij waar we eigenlijk mee bezig zijn? We verkwisten ontzettend veel tijd door opdringerige pings en pop-ups -- in plaats dat ze ons helpt onze tijd goed te besteden, lijkt het soms alsof technologie alleen maar tijd van ons steelt. Design-denker Tristan Harris biedt ons interessante nieuwe ideeën voor technologie die betekenisvollere interactie kan ondersteunen. Hij vraagt: "Hoe kan de toekomst van technologie eruitzien als onze ontwerpen de diepere menselijke waarden zouden dienen?"

Wat betekent het
om je tijd goed te besteden?

Ik besteed een hoop tijd

aan het bedenken
wat ik met mijn tijd zal doen.

Waarschijnlijk te veel --
op het obsessieve af.

Mijn vrienden denken van wel.

Maar ik moet wel, heb ik het gevoel,

want het is tegenwoordig net
alsof ik steeds stukjes tijd kwijtraak

en als dat gebeurt, voelt het
alsof ik stukjes van mijn leven kwijtraak.

Om precies te zijn

voelt het alsof ik
kleine stukjes tijd kwijtraak

aan dingen zoals dit,

zoals technologie -- ik check dingen.

Ik geef een voorbeeld.

Als je dit bericht krijgt --

hoevelen van jullie krijgen
berichten als deze?

Ik ben getagd in een foto.

Als ik dit krijg,

moet ik er wel direct op klikken.

Toch? Stel dat het een slecht foto is!

Dus ik moet er direct op klikken.

Maar ik ga niet alleen maar
op 'Zie foto' klikken,

wat ik feitelijk ga doen is
20 minuten verkwanselen.

(Gelach)

Het ergste is dat ik weet
dat dit gaat gebeuren

en zelfs het volle besef
dat dit gaat gebeuren

weerhoudt mij er niet van
om het de volgende keer weer te doen.

Of het gebeurt me

dat ik mijn e-mail check
en de gegevens laat verversen.

Maar dan 60 seconden later

laat ik hem opnieuw verversen.

[Oh ja? Dat heb je toch net al gedaan?]

Waarom doe ik dat?

Dat is toch gek?

Ik zal je een hint geven
waarom dat gebeurt.

Waarmee denk je dat in de VS
meer geld wordt verdiend

dan met films, recreatieparken
en honkbal bij elkaar?

Fruitautomaten.

Hoe kunnen fruitautomaten
zoveel geld opleveren

als we met zulke kleine bedragen spelen?

Met muntstukjes!

Hoe kan dat?

Het punt is ...

mijn telefoon is een fruitautomaat.

Iedere keer als ik mijn telefoon check,

speel ik met de fruitautomaat

om te zien wat ik krijg.

Wat krijg ik?

Iedere keer als mijn e-mail check,

speel ik met de fruitautomaat

en vraag: "Wat krijg ik?"

Iedere keer als ik
nieuwe berichten naloop,

speel ik de fruitmachine

om te zien wat ik nu weer krijg.

Het punt is opnieuw
dat hoewel ik weet hoe dit werkt

-- en ik ben ontwerper,
ik ken de psychologie hierachter,

ik weet precies wat hier speelt --

maar ik heb gewoon geen keus,

ik word er gewoon ingezogen.

Wat gaan we eraan doen?

Want dit plaatst ons
in een alles-of-niets-relatie

met technologie, toch?

Je staat aan

en je bent bereikbaar
en voortdurend afgeleid,

of je staat uit,

maar dan vraag je je af

of je niet iets belangrijks mist.

In andere woorden: je bent ofwel afgeleid,

ofwel bang dat je iets mist.

Toch?

We moeten de keuze weer hebben.

We willen een relatie met technologie

die ons de keuze teruggeeft
hoe we er tijd aan willen besteden

en we zullen hulp
van ontwerpers nodig hebben,

want dat we het weten, helpt niet.

We hebben ontwerphulp nodig.

Hoe zou dat eruit zien?

Laten we een voorbeeld nemen
dat we allemaal kennen:

chatten -- tekstberichtjes.

Stel, er zijn twee mensen.

Nancy, links, werkt aan een document,

en rechts is John.

John herinnert zich plotseling:

ik moet Nancy om dat document vragen,
voor ik het vergeet.

Wanneer hij haar dat bericht stuurt,

is haar concentratie verstoord.

Dat doen we voortdurend,

we schuiven elkaars concentratie
achteloos aan de kant.

Dat kost meer dan we denken,

want iedere keer dat we
elkaar interrumperen,

kost het gemiddeld 23 minuten

om die concentratie weer op te bouwen.

We kijken nog twee andere projecten door,

voordat we weer terug zijn
bij waar we eigenlijk mee bezig waren.

Gloria Mark's onderzoek
gecombineerd met Microsoft's onderzoek

heeft dit aangetoond.

Ze laat ook zien dat het feitelijk
slechte eigenschappen aanleert.

Hoe vaker we van buitenaf
worden onderbroken,

des te meer we aanleren
om onszelf te onderbreken.

We onderbreken onszelf
iedere drie en een halve minuut.

Waanzin.

Wat doen we eraan?

Nancy en John hebben tenslotte
deze alles-of-niets-relatie.

Nancy wil misschien wel
het contact verbreken,

maar dan zou ze zich afvragen
of ze iets belangrijks miste.

Ontwerp kan dit probleem oplossen.

Stel je hebt Nancy weer links

en John rechts.

John herinnert zich:
ik moet Nancy dat document sturen.

Alleen deze keer

kan Nancy aangeven
dat ze geconcentreerd is.

Stel ze kan in een venster aangeven:

"Ik ben 30 minuten geconcentreerd",

en -- hup -- ze heeft rust.

Als John haar nu wil berichten,

kan hij zijn bericht wel kwijt

-- hij heeft nu eenmaal de behoefte

om die gedachte vast te leggen
voor hij hem vergeet.

Alleen deze keer

worden de berichten bewaard,
zodat Nancy zich kan concentreren,

maar John kan wel zijn ei kwijt.

Dit werkt echter alleen
onder de voorwaarde

dat Nancy weet dat als er
iets echt belangrijks is,

John altijd nog kan interrumperen.

Maar in plaats van voortdurende
toevallige of ondoordachte onderbrekingen,

plaatsen we nu alleen nog
bewuste onderbrekingen.

We doen dus twee dingen.

We introduceren een nieuwe keuze
voor zowel Nancy als John,

maar er is nog een tweede,
subtielere verandering.

We veranderen namelijk
de vraag die we beantwoorden.

In plaats van dat het doel is:

"Het moet zo gemakkelijk mogelijk zijn
om een bericht te sturen" --

dat is het doel van chatten,

dat het heel gemakkelijk is
om een bericht te zenden --

veranderen we het doel
naar iets diepers, iets menselijkers,

en wel: "Hoe creëren we communicatie
van de hoogst mogelijke kwaliteit

in een relatie tussen twee mensen?"

We hebben het doel dus verbeterd.

Kan ontwerpers dit eigenlijk iets schelen?

Zitten we te wachten op discussies
over wat die diepere doelen zijn?

Ik zal je een verhaal vertellen.

Iets meer dan een jaar geleden

mocht ik een bijeenkomst
helpen organiseren

tussen wat technologische top-ontwerpers
en Thich Nhat Hanh.

Thich Nhat Hanh is een internationaal
woordvoerder voor mindfulness-meditatie.

Het was een waanzinnige bijeenkomst.

Stel je voor -- een ruimte --

aan de ene kant van de ruimte
zit een stel techneuten;

aan de andere kant

zit een stel lange bruine pijen,
kale koppen, boeddhistische monniken.

En het ging over de diepste
menselijke waarden:

hoe ziet de toekomst van technologie eruit

als je ontwerpt
voor de diepzinnigste vragen

en de diepste menselijke waarden?

De discussie concentreerde zich
op het beter luisteren

naar wat die waarden kunnen zijn.

Hij grapte tijdens het gesprek

om in plaats van de spelling te checken

de compassie te checken,

dat je een wellicht krenkend woord
zou kunnen laten oplichten --

door iemand anders als krenkend ervaren.

Wordt een dergelijke discussie
ook gevoerd in de echte wereld,

niet alleen in ontwerpbijeenkomsten?

Het antwoord is ja

en een van mijn favorieten
is Couchsurfing.

Als je het niet kent,
Couchsurfing is een website

die mensen die een slaapplaats zoeken

in contact brengt met iemand
die ze een sofa kan bieden.

Mooie service,

wat zou hun ontwerpdoel zijn?

Waar ontwerp je voor
als je bij Couchsurfing werkt?

Je zou denken: om vragers
aan aanbieders te koppelen.

Toch?

Dat is een mooi streven.

Maar dat zou lijken
op ons streven bij het chatten,

waar we enkel probeerden
een bericht af te leveren.

Wat is het diepere menselijke doel?

Zij hebben zich ten doel gesteld

blijvende positieve ervaringen
en relaties te creëren

tussen mensen die elkaar
nog nooit hebben ontmoet.

Het meest verbazingwekkende
hiervan was dat ze in 2007

een manier introduceerden om dit te meten.

Niet te geloven.

Het werkt zo.

Voor elk ontwerpdoel

moet je een bijbehorend
meetinstrument hebben

om te weten of het werkt --

een manier om je succes te meten.

Zij doen het als volgt:

stel twee mensen ontmoeten elkaar,

zij nemen dan het aantal dagen
dat die twee samen doorbrengen

en ze schatten hoeveel uren
er in die dagen zaten --

hoeveel uur per dag
brachten ze samen door.

En nadat ze die tijd samen doorbrachten,

vragen ze aan beiden:

"Hoe positief was je ervaring?

Had je een goede ervaring
met de persoon die je ontmoet hebt?"

Van die positieve uren trekken ze af

hoeveel tijd de mensen
aan die website kwijtwaren,

want dat kost de mensen tijd.

Waarom zouden we dat als succes waarderen?

En wat je overhoudt

noemen ze dan 'netto
gegenereerde gezelligheid',

ofwel gewoon gecreëerde 'leuke tijd'.

De netto uren die er nooit waren geweest
als er geen Couchsurfing was geweest.

Kun je je voorstellen
hoe inspirerend het zou zijn

om iedere dag naar je werk te komen
en je succes af te meten

aan de daadwerkelijke nieuwe toevoeging
van positieve uren in iemands leven

die nooit bestaan zouden hebben

als jij niet zou doen
wat je vandaag op kantoor gaat doen?

Stel je voor dat de hele
wereld zo zou werken.

Kun je je een sociaal netwerk voorstellen

-- laten we zeggen dat je graag kookt,

en dat het zijn succes afmat
aan het aantal georganiseerde kookavonden

en de kookartikelen
die je met plezier las,

met aftrek van de artikelen
die je tegenstonden

of de tijd die je besteed
aan vervelend scrollen?

Stel je een professioneel
sociaal netwerk voor

dat in plaats van zijn succes af te meten
aan het aantal gerealiseerde connecties

of verstuurde berichten,

zijn succes zou afmeten
aan banen die mensen aangeboden kregen

waar ze enthousiast over waren.

Met aftrek van de tijd
dat ze de website bezochten.

Of stel dat dating-diensten,

zoals bijvoorbeeld Tinder,

niet zouden kijken naar het aantal
vluchtige beoordelingen,

waar ze op dit moment succes aan afmeten,

maar zouden kijken naar gerealiseerde
romantische, betekenisvolle relaties.

Wat dat ook voor hen betekende, trouwens.

Maar stel je voor
dat de hele wereld zo zou werken,

dat je werd geholpen
je tijd nuttig te besteden.

Je hebt hiervoor
ook een ander systeem nodig,

want je denkt waarschijnlijk al

dat de huidige internet-economie --

de huidige economie sowieso --

wordt gemeten in bestede tijd.

Hoe meer gebruikers,

hoe meer gebruik,

hoe meer tijd besteed,

zo meten we succes.

Maar we hebben dit probleem
eerder opgelost.

We losten het op voor 'biologisch',

toen we zeiden dat we dingen
anders moesten waarderen.

We zeiden: "Dit is
een ander soort voedsel.

We kunnen dus niet domweg
de prijs vergelijken;

dit is een andere categorie voedsel."

We losten het op voor LEED-certificatie,

waar we zeiden:
"Dit is een ander type gebouw,

dat staat voor andere waarden
en voor duurzaamheid."

Als we nu eens zoiets
hadden voor technologie?

Als we nu eens iets hadden
wat er uitsluitend op gericht was

om nieuwe, positieve aspecten
aan een mensenleven toe te voegen?

Als we dat nu eens
anders konden waarderen,

zodat het echt zou kunnen slagen?

Stel dat het een voorkeursbehandeling
zou krijgen op app-stores.

Stel dat je web-browsers had
die je zouden helpen

dat soort speciale producten te vinden.

De gedachte alleen al om die wereld
te creëren en erin te leven!

We kunnen die wereld vandaag nog creëren.

Leiders van bedrijven,
jullie hoeven alleen maar --

alleen jullie kunnen
dat soort prioriteiten veranderen:

prioriteit geven aan een netto-positieve
bijdrage aan het menselijk bestaan.

En om er een eerlijke
discussie over te hebben.

Misschien niet gemakkelijk
om mee te beginnen,

maar laat die discussie beginnen.

Ontwerpers, jullie kunnen succes
en ontwerp opnieuw definiëren.

Jullie hebben misschien wel meer macht
dan de meesten in jullie organisatie

om de de alternatieven te creëren
waaruit wij kunnen kiezen.

In de gezondheidszorg

hebben we de Eed van Hippocrates

die ons wijst op onze verantwoordelijkheid

om patiënten te behandelen.

Als ontwerpers dat nu ook eens hadden,

inzake dat nieuwe type ontwerpen.

En gebruikers, wij allemaal --

wij kunnen erop staan
dat technologie op deze manier werkt.

Het mag moeilijk lijken,

maar McDonalds had geen salades
tot de klanten erom vroegen.

Walmart had geen biologische producten
tot de klanten erom vroegen.

We moeten dat soort
nieuwe technologie eisen.

En dat kunnen we.

Als we dat doen

zal dat een verschuiving betekenen

van een wereld die draait
om besteedde tijd

naar een wereld die draait
om goed besteedde tijd.

Ik wil leven in die wereld

en ik wil die discussie op gang helpen.

Laten we er nu mee beginnen.

Dankjewel.

(Applaus)