De Paper Town Academie | John Green | TEDxIndianapolis

Als we alleen aan onderwijs denken als een schoolgebaseerd fenomeen, dan doen we onrecht aan zowel studenten als onszelf. Green betoogt dat we onderwijs moeten zien als een vorm van cartografie en moeten bespreken hoe online-gemeenschappen bijdragen aan het bouwen van leer-landkaarten die leerlingen aanmoedigen. De jeugd van tegenwoordig worden stilletjes de best geïnformeerde, meest intellectueel betrokken generatie in de wereldgeschiedenis.

Dit is een kaart van de staat New York,

gemaakt door de General
Drafting Company in 1937.

Het is een hele bekende kaart
onder cartografie-nerds,

want hier beneden,
onderaan de Catskill Mountains

is een klein plaatsje met de naam Roscoe

-- dit gaat makkelijker als
ik het daar op laat zien --

Hier is Roscoe, en net
daarboven Rockland, New York,

en net daar weer boven
het kleine plaatsje Agloe, New York.

Agloe, New York is enorm
bekend onder cartografen,

want het is een paper town.

Ook wel bekend als fictieve plaatsnaam.

Mijn kaart van New York en
jouw kaart van New York zullen

enorm op elkaar lijken, de vorm van
New York staat tenslotte vast.

Kaartenmakers stoppen vaak
nepplaatsen in hun kaart,

om hun copyright te beschermen.

Want als mijn nepplaats ineens
opduikt op jouw kaart

weet ik zeker dat je me bestolen hebt.

Agloe is een mix van de initialen van de
twee kerels die deze kaart hebben gemaakt.

Ernest G. Alpers en Otto Lindberg,

zij hebben deze kaart in 1937 uitgebracht.

Tientallen jaren later gaf
Rand McNally een kaart uit

waar Agloe, New York op stond,
op precies hetzelfde kruispunt

van twee zandweggetjes
in de middle of nowhere.

Je begrijpt de verrukking
bij General Drafting.

Ze hingen gelijk aan de telefoon
bij Rand McNally en zeiden:

"We hebben jullie te pakken! We
hebben Agloe, New York verzonnen.

Het is een nepplaats. Een paper town.

We zien jullie in de rechtszaal!".

Rand McNally reageerde met:
"Nee, nee. Agloe bestaat echt".

Omdat mensen steeds naar dat kruispunt
van die twee zandweggetjes gingen,

(Gelach)

in de middle of nowhere,

met de verwachting daar
de plaats Agloe aan te treffen

heeft iemand daar dus een
plaats Agloe, New York gesticht.

Met een benzinepomp, winkel
én, op het hoogtepunt, twee huizen.

(Gelach)

Dit is natuurlijk een prachtige
metafoor voor een romanschrijver,

want we willen allemaal graag
geloven dat wat we opschrijven

de echte wereld waarin
we wonen kan veranderen.

Dat is waarom mijn derde
boek 'Paper Towns' heet.

Maar wat me nog meer fascineert
dan het medium waar dit gebeurde,

is het fenomeen zelf.

Het is makkelijk gezegd dat de wereld
bepaalt hoe kaarten er uitzien, toch?

De algehele vorm van de wereld heeft
uiteraard invloed op onze kaarten.

Maar wat ik veel interessanter vind,
is dat de manier

waarop we de kaarten samenstellen
de wereld verandert.

Want de wereld zou er echt anders
uitzien als het Noorden beneden zat.

En de wereld zou er heel anders
uitzien als Alaska en Rusland

niet aan andere uiteindes van
de kaart stonden

De wereld zou er totaal anders uitzien

als we Europa zouden afbeelden
in de juiste verhouding.

De wereld verandert door de kaarten
die we ervan maken.

De manier waarop we onze persoonlijke
cartografie ondernemen

bepaalt ook de kaart van ons leven.

En dat vormt vervolgens ons leven.

Ik geloof dat wat we vastleggen
het leven dat we leiden verandert.

Ik bedoel dat niet op een Oprah's Angels
netwerk-achtige manier, zo'n

als-je-maar-positief-denkt-kun-
je-genezen-van-kanker manier.

Maar ik geloof wel dat,
hoewel kaarten niet

kunnen laten zien waar je in
het leven heen gaat,

ze wel laten zien waar je
heen zou kunnen.

Je gaat nauwelijks naar plaatsen die
niet op je persoonlijke kaart staan.

Ik was echt vreselijk vroeger op school.

Ik scoorde altijd magere voldoendes.

Ik denk dat dat kwam omdat ik

onderwijs zag als een reeks hindernissen

die voor mij waren opgesteld

en waar ik overheen moest springen
om volwassen te kunnen worden.

Ik wilde helemaal niet over
die hindernissen,

want ze leken me zo willekeurig,
dus vaak deed ik het niet,

en dan begonnen ze te dreigen, zo van

"dit komt in je dossier",

en "je vindt nooit een goede baan".

Ik wilde helemaal geen goede baan!

Voor zover ik het
als elf- twaalfjarige kon beoordelen

moesten mensen met een goede baan
's ochtends vroeg opstaan.

(Gelach)

En het eerste wat mannen met
een goede baan moesten doen

was een beklemmend stuk
kleding om hun nek dragen.

Ze stropten zichzelf letterlijk op,

voor ze naar hun werk gingen,
wat dat ook was.

Dat klinkt niet als het recept voor
een gelukkig leven.

Deze mensen - in de verbeelding van deze
twaalfjarige met een symbolenobsessie -

die zichzelf proberen te wurgen

als het eerste wat ze iedere ochtend doen,

kunnen toch onmogelijk gelukkig zijn.

Waarom zou ik over al die
hordes willen springen

om dáár uiteindelijk uit te komen?

Dat is een vreselijk einde!

In mijn vierde jaar ging ik
naar een nieuwe school,

Indian Springs School,
een kleine kostschool

net buiten Birmingham, Alabama.

En ineens werd ik leergierig

Dat werd ik omdat ik ineens omringd werd

door een gemeenschap van leergierigen.

Ik zag mezelf omringd met mensen

die intelligentie en betrokkenheid
hoog in het vaandel hadden

en die me lieten zien dat mijn ironische
wat-ben-ik-coole desinterresse

helemaal niet slim of grappig was,

maar eerder een eenvoudige
en weinig spectaculaire reactie

op zeer ingewikkelde en
aangrijpende problemen.

Zo begon ik te leren, omdat het cool was.

Ik leerde dat zekere oneindige
verzamelingen groter zijn dan andere,

ik leerde wat jambisch metrum is en
waarom dat ons zo goed in de oren klinkt.

Ik leerde dat de burgeroorlog
een nationaliserend conflict was,

ik leerde wat natuurkunde.

Dat je correlatie nooit moet
verwarren met oorzakelijkheid.

Al deze zaken verrijken

mijn leven trouwens letterlijk
op dagelijkse basis.

En het klopt dat het meeste
niet gebruik voor mijn "werk",

maar daar gaat het voor mij ook niet om.

Het gaat om de cartografie.

Wat is het proces achter cartografie?

Het is alsof je land in
zicht ziet en denkt:

"Ik denk dat ik dat stukje
land maar eens teken",

en je dan afvraagt: "Misschien is er
nog wel meer land te tekenen".

En zo ben ik echt begonnen met leren.

Het is waar dat ik leraren had
die het niet opgaven,

en ik mag van geluk spreken dat ik die had

want ik gaf vaak de indruk
dat in mij investeren geen nut had.

Maar veel van wat ik op de
middelbare school heb geleerd

gebeurde niet in het klaslokaal,

maar ging om wat er buiten
het klaslokaal gebeurde.

Zo kan ik je vertellen dat:

"Licht kan bij zonsondergang
’s Winters, ’s middags laat

Drukkend zijn als kerkgezang
Van gedragen aard"

niet omdat ik Emily Dickinson
uit mijn hoofd leerde

op de middelbare school,

maar vanwege een meisje op mijn school.

Ze heette Amanda,

ik had een oogje op haar, zij was dol
op de poëzie van Emily Dickinson.

Ik kan je vertellen wat
alternatieve kosten zijn,

want ik zat op een dag
Super Mario Kart te spelen op de bank,

toen mijn vriend Emmet binnenkwam en zei:

"Hoe lang zit je nou al
Super Mario Kart te spelen?"

Ik antwoordde: "Ik weet niet,
een uurtje of zes?" Toen zei hij:

"Als je deze zes uur
bij Baskin-Robbins had gewerkt,

had je dertig dollar verdiend.

Die heb je dus eigenlijk net betaald
om Super Mario Kart te spelen".

"Lijkt mij een prima deal", reageerde ik.
(Gelach)

Maar ik leerde dus wat
alternatieve kosten waren,

en ondertussen

werd de kaart van mijn leven beter,
groter en bevatte steeds meer plaatsen.

Er waren meer dingen die wellicht konden
gebeuren, meer mogelijke toekomsten.

Het was geen formeel,
georganiseerd leerproces,

en dat geef ik grif toe.

Het was ongelijkmatig, inconsequent,
er was veel wat ik niet wist.

Ik wist dan wel van Cantor's gedachte

dat bepaalde oneindige verzamelingen
groter waren dan andere,

maar snapte de wiskunde
daarachter niet echt.

Ik kende het idee van alternatieve kosten,

maar niet de wet van de
afnemende meeropbrengst.

Maar het mooie van leren
beschouwen als cartografie,

in plaats van als arbitraire hordes
om overheen te springen,

is dat je het kunt bekijken
als een stukje kust,

waardoor je nog meer wilt zien.

Daarom ken ik nu íets van de wiskunde

die daaraan ten grondslag ligt.

Ik had dus één leergemeenschap
op de middelbare school,

en een andere tijdens mijn studie,

en nog één toen ik begon met werken
bij 'Booklist', een tijdschrift,

waar ik als assistent werd omringd
door enorm belezen mensen.

Toen begon ik aan een boek,
en deed waar alle schrijvers van dromen:

ik zegde mijn baan op.

En voor het eerst sinds
de middelbare school

zat ik zonder leergemeenschap.

Het was verschrikkelijk.

Ik haatte het.

Ik las enorm veel boeken
tijdens die periode van twee jaar.

Ik las boeken over Stalin,

over hoe het Oezbeekse volk
zich begon te identificeren met moslims.

Ik las boeken over hoe
je atoombommen maakt.

Maar het voelde alsof ik mijn
eigen hordes opwierp

en er vervolgens overheen sprong,
in plaats van de opwinding te voelen

dat je deel uitmaakt
van een groep leergierigen.

Een groep mensen die samen
een cartografische onderneming aangaan

om de wereld om ons heen te
begrijpen en in kaart te brengen.

Toen ontmoette ik in 2006 díé kerel.

Zijn naam is Ze Frank.

Ik ontmoette hem niet écht, alleen online.

Ze Frank runde destijds een programma,
'The Show with Ze Frank',

en zo begon ik opnieuw
te leren via een gemeenschap.

Hier heeft Ze het over Las Vegas.

(Video) ZF: Las Vegas is midden in
een enorme, hete woestijn gebouwd.

Bijna alles is van elders
hierheen gebracht --

de stenen, bomen, watervallen.

Deze vissen zijn al even misplaatst
als mijn vliegende varken,

en in deze bloedhete woestijn
geldt dat ook voor deze mensen.

Zaken van overal zijn hier nagebouwd,

weg van hun geschiedenis

en de mensen die ze totaal anders ervaren.

Zaken werden verbeterd.

Zelfs de sfinx kreeg een neuscorrectie.

Hier krijg je wat je ziet,

zonder het idee dat je iets mist.

Dit New York betekent voor
mij hetzelfde als voor iedereen.

Alles is uit zijn verband gerukt,
dus alles is mogelijk.

Self Parking, evenementencentra,
Shark Reef.

Deze verzonnen plekken zijn wellicht
's werelds grootste prestatie.

Omdat niemand hier thuishoort
hoort iederéén hier thuis.

Ik liep rond en het viel op
dat de meeste panden

enorme spiegels zijn die de zon
de woestijn in kaatsen.

Maar terwijl de meeste spiegels
jou jezelf tonen

binnen de context van een plek,
komen deze spiegels leeg terug.

John Green:
Ik krijg heimwee naar de tijd

dat je pixels zag in online videos.
(Gelach)

Ze is niet alleen een geweldige
intellectueel, hij is ook briljant

als bouwer van gemeenschappen.

En de gemeenschap die is ontstaan

rond deze videos is in veel opzichten
een groep van leergierigen.

We schaakten gemeenschappelijk
tegen Ze, en versloegen hem.

We kwamen samen om een rondreis door de VS
te organiseren voor een jongeman.

We maakten een sandwich van de wereld,

door iemand aan de ene kant van de wereld
een boterham te laten vasthouden

en aan de andere kant van de aarde

weer iemand te hebben staan
met een boterham.

Ik realiseer me dat dit gekke ideeën zijn,
maar het zijn ook leergierige ideeën.

Dat was wat ik zo spannend vond.

Als je online gaat, vind je overal
dit soort gemeenschappen.

Volg de wiskunde-tag op Tumblr, en ja,

daar zie je mensen mopperen over wiskunde

maar ook mensen die die klachten rebloggen

en het idee opperen dat wiskunde
interessant en prachtig is,

en heb je al op deze manier nagedacht
over dat probleem dat onoplosbaar lijkt?

Je kan naar plekken als Reddit,
met sub-Reddits als:

'Vraag het de historicus',
'Vraag het de wetenschap',

waar je mensen uit deze vakgebieden

allerlei vragen kunt stellen,

van serieus tot ronduit grappig.

Wat mij betreft zitten de meest
interessante leergemeenschappen

die nu opkomen op internet op YouTube,

al geef ik toe dat ik bevooroordeeld ben.

Maar ik denk dat YouTube-pagina's op veel
manieren lijken op een klaslokaal.

Kijk maar eens naar 'Minute Physics',

een kerel die de wereld
lesgeeft in natuurkunde.

(Video) Laten we tot de kern komen.

Vanaf 4 juli 2012 is het higgsboson
het laatste fundamentele stukje

uit de deeltjesfysica dat nog niet
experimenteel ontdekt is.

Je vraagt je wellicht af
waarom het higgsboson

erin werd opgenomen

naast bekende deeltjes als elektronen,
fotonen en quarks

als het niet in de jaren
zeventig al werd ontdekt?

Goede vraag. Twee redenen.

Ten eerste: net als een elektron
een excitatie is in het elektronenveld,

is higgsboson gewoon een deeltje

dat de drager is van het higgsveld.

Het higgsveld speelt weer
een wezenlijke rol

in ons model voor de zwakke kernkracht.

Het helpt met name om uit te leggen
waarom het zo zwak is.

Later meer hierover,

maar al werd in de jaren 80
de zwakke kernkracht-theorie bevestigd,

het higgsveld lijkt in berekeningen

zo verbonden met zwakke kracht,

dat tot op heden niet is gelukt

te bewijzen dat het echt
en onafhankelijk bestaat.

JG: De volgende video maakte ik zelf

voor mijn show 'Crash Course',
over de Eerste Wereldoorlog:

(Video). Directe aanleiding
was de aanslag in Sarajevo

op de Oostenrijkse aartshertog
Franz Ferdinand, op 28 juni 1914,

door een Bosnisch-Servische nationalist
met de naam Gavrilo Princip.

Leuk om te vermelden is
dat de eerste grote oorlog

van de 20e eeuw begon
met een terroristische daad.

Franz Ferdinand was al
niet écht de favoriet

van zijn oom, keizer Franz Josef,

-- dat is nog eens een snor! --

maar de aanslag was reden voor Oostenrijk
om Servië een ultimatum te geven,

waarna Servië enige, maar niet
alle, eisen van Oostenrijk accepteerde

en Oostenrijk Servië de oorlog verklaarde.

Rusland, bondgenoot van Servië,
mobiliseerde daarop zijn leger.

Duitsland, bondgenoot van Oostenrijk,

gebood Rusland daarmee te stoppen.

Dat deden ze niet en dus
mobiliseerde Duitsland zijn eigen leger,

verklaarde Rusland de oorlog,
versterkte zijn verbond met de Ottomanen,

en verklaarde de oorlog aan Frankrijk,
want, nou ja, Frankrijk!

(Gelach)

Het zijn niet alleen
natuurkunde en geschiedenis

waar mensen via YouTube over willen leren.

Dit is een video over abstracte wiskunde.

(Video) Je bent mij en zit
weer in de wiskundeles,

want ze verplichten je iedere dag te gaan.

En je leert over, weet ik veel,
de som van oneindige reeksen.

Dat is een schoolvak, toch?

Vreemd, want het is cool onderwerp
maar ze weten het toch te verpesten.

Dat is waarschijnlijk waarom ze het
toestaan in het lesmateriaal.

Dus terwijl je ter afleiding

begint te doodlen en nadenkt
over het meervoud van 'series',

in plaats van het item van de dag.

"Serieses", "seriese",
"seriesen" en "serii"?

Of zou het enkelvoud
veranderd moeten worden?

Een "serie" of "serus" of "serum"?

Net als het enkelvoud van "sheep"
"shoop" zou moeten zijn.

Maar het hele idee van zaken als

1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 enzovoorts,

is nuttig als je
een rij olifanten wil tekenen

die de staart van de volgende vasthouden;

gewone olifant, jonge olifant,
baby olifant,

olifant formaat hond
en formaat puppy.

Helemaal door tot Mr. Tusks en verder.

Wat eigenlijk behoorlijk tof is,

want je krijgt een oneindige rij olifanten
en die past gewoon op één pagina.

JG: Tot slot Destin van
'Smarter Every Day',

die het heeft over het behouden
van impulsmomenten

en, omdat het YouTube is, katten:

(Video) Ik ben Destin.
Welkom bij 'Smarter Every Day'.

Je hebt vast gemerkt dat katten
altijd op hun pootjes terecht komen.

De vraag van vandaag is, waarom?

Zoals op veel eenvoudige vragen
is er een complex antwoord.

Laat me de vraag anders formuleren:

Hoe gaat een kat van pootjes boven
naar pootjes onder

in een vallend referentiekader

zonder onrecht te doen aan het
behouden van het impulsmoment?

JG: deze videos hebben
één ding met elkaar gemeen:

ze hebben allemaal meer dan
een half miljoen views op YouTube.

En dat zijn mensen die
niet in de klas zitten,

maar deel uitmaken van
een leergemeenschap,

opgezet door deze kanalen.

Ik zei al dat YouTube
voor mij net een klaslokaal is,

en vaak is het dat ook,
want hier heb je de docent

-- net als in het vertrouwde klaslokaal --
hier heb je de docent,

daaronder de studenten

en ze zijn allemaal met elkaar in gesprek.

Ik weet dat YouTube-commentaar

een nogal slechte reputatie heeft
in de internetwereld,

maar feit is, als je afgaat op
de reacties bij deze kanalen,

zie je dat mensen betrokken
raken bij het onderwerp,

lastige, ingewikkelde vragen stellen
over het onderwerp,

en anderen geven daar antwoord op.

En omdat de YouTube-pagina zo is opgezet

dat de plek waar ik jou toespreek

op dezelfde pagina staat
als jouw commentaar,

kun jij live deelnemen

aan het gesprek, op een
echte en actieve manier.

En omdat ik meestal ook
commentaar geef, doe ik ook mee.

Dit geldt voor alles,
of het nou geschiedenis,

wiskunde, wetenschap of wat dan ook is.

Ook zie je dat jongeren de instrumenten
en genres van het internet gebruiken

om plekken te creeëren
voor intellectuele betrokkenheid

in plaats van de
ironische afstandelijkheid

die de meesten van ons associeren met
memes en andere internetgebruiken;

je weet wel "Got bored -
Invented calculus".

Honey Boo Boo's kritiek op
het industriële kapitalisme:

['Liberaal kapitalisme is geen
groot goed voor de mensheid.

In tegendeel; het is het middel van
barbaars vernietigend nihilisme'].

Mocht je het niet kunnen lezen...
Tsja.

Ik geloof heilig dat deze plekken,
deze gemeenschappen

voor een nieuwe generatie leergierigen,

het soort gemeenschappen, cartografische
gemeenschappen zijn geworden

die ik ook had op school,
en daarna tijdens mijn studie.

Als volwassene, heeft het opnieuw
vinden van deze gemeenschappen

me geherintroduceerd met
een gemeenschap van leergierigen.

Het heeft me aangemoedigd
te blijven leren als volwassene,

zodat ik niet meer het idee heb
dat leren alleen voor jongeren is.

Vi Hart en 'Minute Physics'
hebben me kennis laten maken

met allerlei dingen waar ik
voorheen niets van wist.

Ik weet dat we allemaal terugkijken op

de dagen van de Parijse salons,
en de Verlichting,

of de Algonquin Round Table, en wensten:

''Ik wou dat ik daar deel
van had kunnen uitmaken

en om Dorothy Parkers
grappen had kunnen lachen.''

Maar ik ben hier om te zeggen dat
dat soort plaatsen nog steeds bestaan.

In uithoeken van het internet, waar
oude mannen niet durven te komen. (Gelach)

Ik geloof heilig dat toen Agloe, New York
bedacht werd in de jaren zestig,

en we Agloe verwezenlijkten,
we pas net begonnen.

Bedankt.

(Applaus)