Η ακαδημία της χάρτινης πόλης | Τζον Γκριν | TEDxIndianapolis

Αυτή η ομιλία δόθηκε σε μια εκδήλωση TEDx, χρησιμοποιώντας τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά με ανεξάρτητη παραγωγή από μια τοπική κοινότητα. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Όταν σκεφτόμαστε την εκπαίδευση ως σχολειοκεντρικό φαινόμενο, αδικούμε και τους μαθητές και τους υπολοίπους από εμάς. Ο Γκριν ισχυρίζεται ότι πρέπει να φανταστούμε την εκπαίδευση ως ένα είδος χαρτογράφησης, και μας αναλύει πώς οι διαδικτυακές κοινότητες βοηθούν να φτιάξουμε χάρτες μάθησης που θα ενθαρρύνουν τους μαθητές. Η σημερινή νεολαία σιωπηλά γίνεται η πιο καλά πληροφορημένη και πιο διαλεκτικά σκεπτόμενη γενιά της παγκόσμιας ιστορίας.

Ορίστε ένας χάρτης
της πολιτείας της Νέας Υόρκης

που φτιάχτηκε το 1937
από τη Γενική Εταιρεία Χαρτογράφησης.

Είναι ένας εξαιρετικά γνωστός χάρτης
στους φανατικούς της γεωγραφίας,

γιατί εδώ κάτω από τα βουνά Κάτσκιλ,

υπάρχει μια μικρή πόλη, το Ρόσκοου -

θα ήταν πιο εύκολο αν το έβαζα εδώ επάνω.

Εδώ είναι το Ρόσκοου, και ακριβώς
από πάνω το Ρόκλαντ της Νέας Υόρκης,

και ακριβώς δίπλα είναι η μικροσκοπική
πόλη Άγκλοου της Νέας Υόρκης.

Αυτή η πόλη είναι πολύ γνωστή
στους χαρτογράφους,

γιατί είναι μια «χάρτινη πόλη».

Είναι επίσης γνωστή
ως παγίδα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επειδή όλοι οι χάρτες της Νέας Υόρκης
μοιάζουν μεταξύ τους

εξαιτίας του σχήματος της Νέας Υόρκης,

συχνά οι χαρτογράφοι εισάγουν
ψεύτικα μέρη στους χάρτες τους

για να προστατέψουν
την πνευματική τους ιδιοκτησία.

Γιατί, αν το δικό μου ψεύτικο μέρος
εμφανιστεί στον δικό σου χάρτη,

μπορώ να είμαι πραγματικά σίγουρος
ότι με έχεις κλέψει.

Η ονομασία Άγκλοου φτιάχτηκε από τα αρχικά
των δύο σχεδιαστών του χάρτη,

Έρνεστ Άλπερς και Ότο [Γκ.] Λίντμπεργκ,

και εξέδωσαν αυτόν τον χάρτη το 1937.

Δεκαετίες αργότερα, ο Ράντ ΜακΝάλι
δημοσιεύει έναν χάρτη

με την πόλη Άγκλοου μέσα σε αυτόν,

στην ίδια ακριβώς διασταύρωση
δύο αγροτικών δρόμων στη μέση του πουθενά.

Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά
στην εταιρεία των προηγούμενων.

Κάλεσαν αμέσως τον Ραντ ΜακΝάλι,

και είπαν, «Σε πιάσαμε!
Εμείς επινοήσαμε το Άγκλοου.

Είναι ένα ψεύτικο μέρος.
Μια «χάρτινη πόλη».

Θα σε πεθάνουμε στις μηνύσεις!»

Και ο ΜακΝάλι λέει:
«Όχι, όχι, όχι, το Άγκλοοου υπάρχει».

Επειδή ο κόσμος πήγαινε σ' αυτή
τη διασταύρωση των δύο αγροτικών δρόμων -

(Γέλια)

στη μέση του πουθενά,

ψάχνοντας να βρει την πόλη Άγκλοου-

κάποιος έφτιαξε ένας μέρος
που λέγεται Άγκλοου της Νέας Υόρκης.

Έχει βενζινάδικο, παντοπωλείο,
δύο σπίτια το πολύ.

(Γέλια)

Και αυτό είναι φυσικά μια ακαταμάχητη
μεταφορά για έναν συγγραφέα,

γιατί όλοι θέλουμε να πιστεύουμε
πως ό,τι γράφουμε σε χαρτί

μπορεί να αλλάξει τον ρου του κόσμου
όπου πράγματι ζούμε,

γι' αυτό το τρίτο βιβλίο μου
λέγεται «Χάρτινες πόλεις»

Αλλά αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο
από το μέσο όπου συνέβει,

είναι το ίδιο το φαινόμενο.

Είναι εύκολο να πούμε πως ο κόσμος
διαμορφώνει τους χάρτες μας, σωστά;

Η γενική εικόνα του κόσμου
προφανώς επηρεάζει τους χάρτες μας.

Αλλά αυτό που με ενδιαφέρει
περισσότερο είναι το ότι

ο τρόπος που χαρτογραφούμε τον κόσμο
αλλάζει τον κόσμο.

Γιατί ο κόσμος θα ήταν πραγματικά
διαφορετικός αν ο Βορράς ήταν κάτω.

Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός

εάν η Αλάσκα και η Ρωσία
δεν ήταν σε αντίθετες πλευρές στον χάρτη.

Και ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός

αν δείχναμε την Ευρώπη
στο πραγματικό της μέγεθος.

Ο κόσμος αλλάζει
από τους παγκόσμιους χάρτες μας.

Ο τρόπος που επιλέγουμε -
η δική μας, ας πούμε, χαρτογράφηση

επίσης διαμορφώνει τον χάρτη της ζωής μας,

και με τη σειρά του
διαμορφώνει την ζωή μας.

Πιστεύω πως ό,τι χαρτογραφούμε
αλλάζει τη ζωή που διάγουμε.

Και δεν το εννοώ όπως το παρουσιάζουν
στην Όπρα με το Μυστικό,

με την έννοια «καταπολέμησε
τον καρκίνο με το μυαλό σου».

Αλλά πιστεύω πως,

αν και οι χάρτες δεν υπαγορεύουν
πού θα πας στη ζωή σου,

δείχνουν το πού πιθανόν να πας.

Σπάνια θα πας σε μέρος
που δεν είναι στον προσωπικό σου χάρτη.

Ήμουν πολύ κακός μαθητής
όταν ήμουν μικρός.

Ο μέσος όρος μου ήταν
μονίμως κοντά στη βάση.

Και νομίζω πως ήμουν τόσο κακός μαθητής

γιατί πίστευα πως η εκπαίδευση
είναι απλώς μια σειρά από εμπόδια

που ορθώνονταν μπροστά μου,

και έπρεπε να τα υπερβώ
για να φτάσω στην ενηλικίωση.

Δεν ήθελα πραγματικά
να πηδήξω αυτά τα εμπόδια,

γιατί έμοιαζαν εντελώς τυχαία,
οπότε συχνά δεν το έκανα,

και ο κόσμος με απειλούσε, ξέρετε,

πως «θα γραφτεί στην καρτέλα μου»,

ή «Δεν θα βρεις ποτέ σοβαρή δουλειά».

Δεν ήθελα σοβαρή δουλειά!

Θεωρούσα, με το μυαλό μου
της ηλικίας των 11 ή 12 χρόνων,

ότι οι άνθρωποι με σοβαρές δουλειές
ξυπνούσαν πολύ νωρίς το πρωί,

(Γέλια)

και το πρώτο πράγμα που έκαναν κάθε πρωί

ήταν να δένουν ένα κομμάτι ύφασμα
σαν θηλιά σφικτά στο λαιμό τους.

Κυριολεκτικά πέρναγαν θηλιά στο λαιμό τους

και μετά έφευγαν για δουλειά,
όποια και να ήταν αυτή.

Αυτό δεν είναι το μυστικό της ευτυχίας.

Αυτοί οι άνθρωποι

-στην κολλημένη με τα σύμβολα
φαντασία του 12χρονου-

αυτοί που «αυτοστραγγαλίζονταν» κάθε πρωί,

δεν ήταν δυνατόν να είναι ευτυχισμένοι.

Γιατί να θέλω να πηδήξω
όλα αυτά τα εμπόδια

για να καταλήξω εκεί;

Απαίσια κατάληξη!

Κατόπιν, όταν ήμουν στο λύκειο,
πήγα σε ένα σχολείο,

το Ίντιαν Σπρίνγκς, ένα μικρό οικοτροφείο,

έξω από το Μπέρμινχαμ της Αλαμπάμα.

Και ξαφνικά έγινα πραγματικός μαθητής.

Και αυτό γιατί βρέθηκα

μέσα σε μια κοινότητα μάθησης.

Βρισκόμουν μαζί με ανθρώπους

που επιδοκίμαζαν τη διανοητική ανάπτυξη
και την εμπλοκή στη μάθηση,

και πίστευαν πως η ειρωνική αποχή μου

δεν ήταν έξυπνη ή αστεία,

αλλά μια απλή και ασήμαντη αντίδραση

σε περίπλοκα και απαιτητικά προβλήματα.

Έτσι άρχισα να μαθαίνω
γιατί η μάθηση ήταν ευχάριστη.

Έμαθα πως κάποια άπειρα σύνολα
είναι μεγαλύτερα από άλλα,

και έμαθα τι είναι το ιαμβικό μέτρο
και γιατί ακούγεται τόσο ωραία.

Έμαθα ότι ο Εμφύλιος Πόλεμος
ήταν σύγκρουση εθνικιστών,

έμαθα λίγη φυσική,

έμαθα ότι ο συσχετισμός
δεν πρέπει να συγχέεται με τον αιτιασμό -

όλα αυτά παρεμπιπτόντως,

εμπλούτισαν τη ζωή μου
κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση.

Και αληθεύει πως δεν χρησιμοποιώ
τα περισσότερα στη δουλειά μου,

αλλά δεν έχει σημασία για εμένα.

Είναι όπως στη χαρτογράφηση.

Ποια είναι η διαδικασία της χαρτογράφησης;

Πλέεις προς μια στεριά και σκέφτεσαι,

«Λέω να σχεδιάσω αυτό το κομμάτι γης»,

και έπειτα αναρωτιέσαι: «Ίσως υπάρχει
και κάτι ακόμα να σχεδιάσω».

Και τότε ξεκίνησε πραγματικά
η μάθηση για μένα.

Αληθεύει πως είχα δασκάλους
που δεν με εγκατέλειψαν,

και ήμουν πολύ τυχερός
που είχα αυτούς τους δασκάλους,

γιατί συχνά τους έδινα λόγους
να πιστεύουν πως ήμουν καμένο χαρτί.

Αλλά η περισσότερη γνώση
που πήρα στο λύκειο

δεν προήλθε απ' όσα γίνονταν
μέσα στην αίθουσα,

αλλά από όσα γίνονταν έξω από αυτήν.

Για παράδειγμα, μπορώ να απαγγείλω

«Υπάρχει μια ορισμένη αχτίδα φωτός,
Φθινοπωρινά Απογεύματα -

που σε θλίβει, όπως ο τόνος
του εκκλησιαστικού οργάνου»,

όχι επειδή αποστήθισα ποιήματα
της Έμιλι Ντίκινσον

όταν ήμουν στο λύκειο,

αλλά γιατί υπήρχε ένα κορίτσι
στο σχολείο μου,

την έλεγαν Αμάντα, και τη γούσταρα,

και της άρεσαν τα ποιήματα της Ντίκινσον.

Ο λόγος που μπορώ να σας πω
τι είναι το κόστος ευκαιρίας,

είναι επειδή μια μέρα όταν έπαιζα
Σούπερ Μάριο στον καναπέ μου,

ο φίλος μου ο Έμετ ήρθε και μου είπε,

«Πόση ώρα παίζεις Σούπερ Μάριο;»

και είπα: «Δεν ξέρω, περίπου 6 ώρες;»,

και μου είπε, «Συνειδητοποιείς
ότι αν δούλευες αυτές τις 6 ώρες,

θα είχες βγάλει 30 δολάρια,
οπότε κατά κάποιον τρόπο,

πλήρωσες 30 δολάρια
για να παίξεις Σούπερ Μάριο».

Και του είπα: «Τέτοια δουλειά θέλω».
(Γέλια)

Αλλά έμαθα τι είναι το κόστος ευκαιρίας.

Και στην πορεία, ο χάρτης της ζωής μου
έγινε καλύτερος.

Μεγάλωσε, περιελάμβανε περισσότερα μέρη.

Υπήρχαν περισσότερες πιθανές εκβάσεις,
περισσότερες ευκαιρίες στο μέλλον.

Δεν ήταν μια επίσημη, οργανωμένη
διαδικασία επιμόρφωσης,

και με χαρά το παραδέχομαι.

Ήταν ασταθής, ασυνεπής,
και υπήρχαν πολλά που δεν γνώριζα.

Μπορεί να γνωρίζω το θεώρημα του Κάντορ,

πως κάποια άπειρα σύνολα
είναι μεγαλύτερα από άλλα,

αλλά δεν καταλάβαινα
τους υπολογισμούς που το στήριζαν.

Μπορεί να γνωρίζω το κόστος ευκαιρίας

αλλά δεν ξέρω την αρχή
του φθίνοντος κόστους.

Αλλά το μεγαλείο του να φαντάζεσαι
τη γνώση ως χαρτογράφηση,

αντί ως αυθαίρετα εμπόδια

που πρέπει να υπερπηδήσεις,

είναι ότι βλέπεις λίγη ακτή
και σε κάνει να θες να δεις περισσότερα.

Έτσι τώρα ξέρω τουλάχιστον
κάποιους από τους υπολογισμούς

πίσω από όλα αυτά.

Είχα μια μαθησιακή κοινότητα στο λύκειο,

έπειτα μια άλλη στο πανεπιστήμιο,

και μετά βρήκα μια άλλη,

όταν δούλευα στο περιοδικό «Booklist»

ως βοηθός,

τριγυρισμένος από εξαιρετικά
μορφωμένους ανθρώπους.

Και έπειτα έγραψα ένα βιβλίο και
όπως είναι το όνειρο όλων τον συγγραφέων,

παραιτήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες.

Και για πρώτη φορά μετά το λύκειο,

βρέθηκα χωρίς μαθησιακή κοινότητα,

και ήταν απαίσιο.

Το μίσησα.

Διάβασα πάρα πολλά βιβλία
αυτά τα δυο χρόνια.

Διάβασα για τον Στάλιν,

και βιβλία για το πως οι Ουζμπέκοι
αναγνωρίστηκαν ως Μουσουλμάνοι,

και βιβλία για το πως να φτιάξεις
ατομικές βόμβες,

αλλά έμοιαζε να φτιάχνω δικά μου εμπόδια
και να τα πηδώ μόνος μου,

αντί να έχω το συναίσθημα ενθουσιασμού

του να είσαι μέρος μιας κοινότητας
μαθητών και ανθρώπων

που ασχολούνται μαζί
σε μια διαδικασία χαρτογράφησης

της προσπάθειας να καταλάβουν
και να καταγράψουν τον κόσμο γύρω τους.

Και το 2006, γνώρισα αυτόν τον τύπο.

Τον λένε Ζε Φράνκ.

Δεν τον γνώρισα πραγματικά,
μόνο στο Διαδίκτυο.

Ο Ζε Φρανκ είχε τότε ένα σόου που λεγόταν
«Το σόου του Ζε Φρανκ»

και το ανακάλυψα
και έτσι επέστρεψα στην κοινότητα μάθησης.

Εδώ ο Ζε μιλάει για το Λας Βέγκας:

(Βίντεο) Ζε Φρανκ: Το Λας Βέγκας χτίστηκε
στη μέση μιας τεράστιας καυτής ερήμου.

Σχεδόν τα πάντα εδώ
έχουν έλθει από κάπου αλλού -

οι βράχοι, τα δένδρα, οι καταρράκτες.

Τα ψάρια είναι τόσο εκτός τόπου
όσο ένα γουρούνι που πετάει.

Με εξαίρεση την καυτή έρημο,

εκτός τόπου είναι και οι άνθρωποι.

Πράγματα από παντού ξαναφτιάχτηκαν εδώ

μακριά από την αρχή τους

και τους ανθρώπους που τα βιώνουν αλλιώς.

Ενίοτε έγιναν και βελτιώσεις.

Ακόμα και η Σφίγγα έκανε πλαστική μύτης.

Εδώ ό,τι βλέπεις, αυτό είναι,

και δεν υπάρχει λόγος
να νιώθεις ότι χάνεις κάτι.

Αυτή η Νέα Υόρκη σημαίνει το ίδιο
για μένα όπως και για καθέναν.

Όλα είναι εκτός τόπου

και αυτό σημαίνει
ότι τόπος επιτρέπει τα πάντα:

αυτόματο πάρκινγκ, κέντρο εκδηλώσεων,
λίμνη με καρχαρίες.

Αυτή η παραποίηση χώρου είναι
από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον κόσμο,

γιατί κανείς δεν ανήκει εδώ. Ανήκουν όλοι.

Περπατώντας το πρωί πρόσεξα
ότι τα περισσότερα κτίρια

ήταν τεράστιοι καθρέφτες που στέλνουν
το φως πίσω στην έρημο.

Αλλά ενώ οι καθρέπτες
δείχνουν μια εξωτερική εικόνα σου

ενσωματωμένη σε ένα μέρος,
αυτοί οι καθρέφτες δεν φέρνουν εικόνα.

Τζον Γκριν: Νοσταλγώ τον καιρό

που έβλεπες τα πίξελ
στα διαδικτυακά βίντεο.

Ο Ζε δεν είναι μόνο φοβερός διανοούμενος,
φτιάχνει επίσης θαυμάσιες κοινότητες

και η κοινότητα που έφτιαξε
γύρω από αυτά τα βίντεο

ήταν ποικιλοτρόπως μια κοινότητα
που λατρεύει τη μάθηση.

Έτσι παίξαμε συλλογικά τον Ζε σκάκι
και τον νικήσαμε.

Οργανωθήκαμε να στείλουμε κάποιον
ταξίδι σε όλη τη χώρα.

Κάναμε τη Γη σάντουιτς,

βάζοντας κάποιον να κρατάει
μια φέτα ψωμί στην μία πλευρά της Γης

και στο ακριβώς αντίθετο σημείο της

βάλαμε κάποιον άλλον
να κρατάει μια φέτα ψωμί.

Καταλαβαίνω ότι είναι ανόητες ιδέες
αλλά με τέτοιες ιδέες μαθαίνεις

και αυτό με ενθουσίαζε τόσο πολύ,

και αν μπεις στο Διαδίκτυο,
θα βρεις τέτοιες κοινότητες παντού.

Δες την ετικέτα Λογισμός στο Tumblr

και βέβαια θα βρεις ανθρώπους
να γκρινιάζουν για τον Λογισμό

αλλά θα βρεις και ανθρώπους
που κοινοποιούν τις διαμαρτυρίες,

με το επιχείρημα ότι ο Λογισμός
είναι ωραίος και ενδιαφέρων,

και δείχνουν τον τρόπο να δεις το πρόβλημα
που θεωρείς δύσκολο να λυθεί.

Μπορείς να πας σε μέρη όπως το Reddit
και σε υποκατηγορίες

όπως «Ρώτα έναν ιστορικό»
ή «Ρώτα για τη Φυσική»,

όπου μπορείς να ρωτήσεις ανθρώπους
που είναι σε αυτούς τους κλάδους

μια ευρεία γκάμα ερωτήσεων,

από πολύ σοβαρές έως πολύ γελοίες.

Αλλά για μένα, οι πιο ενδιαφέρουσες
κοινότητες μάθησης

που αναπτύσσονται τώρα στο Διαδίκτυο
είναι στο YouTube,

και το παραδέχομαι,
είμαι προκατειλημμένος.

Αλλά νομίζω ότι το YouTube μοιάζει
σε πολλά με μια αίθουσα διδασκαλίας.

Δες για παράδειγμα τα «Minute Physics»,

έναν τύπο που διδάσκει τον κόσμο Φυσική:

(Βίντεο) Ας μπούμε στο ψητό.

Από τις 4 Ιουλίου 2012 το σωματίδιο Χιγκς
είναι το τελευταίο σημαντικό κομμάτι

του σταθερού μοντέλου μοριακής φυσικής
που ανακαλύφθηκε πειραματικά.

Θα ρωτήσετε γιατί το σωματίδιο Χιγκς

συμπεριλήφθηκε στο σταθερό μοντέλο

μαζί με πολύ γνωστά σωματίδια
όπως ηλεκτρόνια, φωτόνια και κουάρκ,

αφού δεν είχε ανακαλυφθεί
πίσω στη δεκαετία του '70;

Καλή ερώτηση. Για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, όπως το ηλεκτρόνιο
ενεργοποιείται στο ηλεκτρικό πεδίο,

το σωματίδιο Χιγκς απλά ενεργοποιείται

στο πεδίο Χιγκς που διαπερνάει τα πάντα.

Και το πεδίο Χιγκς παίζει βασικό ρόλο

στο μοντέλο της ασθενούς
πυρηνικής αλληλεπίδρασης.

Ειδικότερα, το πεδίο Χιγκς
εξηγεί γιατί είναι τόσο ασθενής.

Θα πούμε περισσότερα σε επόμενο βίντεο,

αλλά αν και η ασθενής πυρηνική θεωρία
επιβεβαιώθηκε το 1980,

στις εξισώσεις το πεδίο Χιγκς

είναι τόσο δεμένο
με την ασθενή αλληλεπίδραση

δεν μπορούσαμε να επιβεβαιώσουμε

την πραγματική και ανεξάρτητη ύπαρξή του.

ΤΓ: Κι ένα βίντεο που έκανα

ως μέρος του σόου «Crash Course»
που μιλάει για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

(Βίντεο) Η άμεση αιτία ήταν φυσικά
η δολοφονία στο Σεράγεβο

του αυστριακού αρχιδούκα
Φραγκίσκου Φερδινάνδου

στις 28 Ιουνίου 1914 από τον Σερβο-Βόσνιο
εθνικιστή Γκαβρίλο Πρινσίπ.

Γρήγορη παράθεση: Προσέξετε ότι
ο πρώτος μεγάλος πόλεμος του 20ού αιώνα

άρχισε με μια πράξη τρομοκρατίας.

Τον Φραγκίσκο Φερδινάνδο
δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα

ο αυτοκράτορας θείος του Φραγκίσκος Ιωσήφ.

Αυτό είναι μουστάκι!!!

Ακόμη και έτσι, λόγω της δολοφονίας
η Αυστρία έστειλε τελεσίγραφο στη Σερβία,

και όταν η Σερβία αποδέχθηκε μερικά
αλλά όχι όλα τα αιτήματα,

η Αυστρία κήρυξε πόλεμο κατά της Σερβίας.

Κατόπιν η Ρωσία, ως σύμμαχος των Σέρβων,
κινητοποίησε τον στρατό της.

Η Γερμανία, επειδή είχε συμμαχία
με την Αυστρία,

είπε στη Ρωσία να σταματήσει,

και όταν η Ρωσία δεν το έκανε,
η Γερμανία παρέταξε τον δικό της στρατό,

κήρυξε πόλεμο στη Ρωσία,
συμμάχησε με τους Οθωμανούς

και μετά κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία
επειδή, καταλαβαίνετε, είναι Γαλλία.

(Γέλια)

Και δεν είναι μόνον φυσική
και παγκόσμια ιστορία

που οι άνθρωποι επιλέγουν να μάθουν
μέσα από το YouTube

Να ένα βίντεο για αφηρημένα μαθηματικά.

(Βίντεο) Εσύ είσαι εγώ και είσαι
πάλι σε μάθημα μαθηματικών

γιατί πρέπει να πηγαίνεις καθημερινά.

Και μαθαίνεις π.χ. για τις ακολουθίες.

Είναι ύλη λυκείου, σωστά;

Πράγμα περίεργο γιατί είναι ωραίο θέμα
και τελικά το καταστρέφουν.

Φαντάζομαι γι' αυτό βάζουν
τις ακολουθίες στην ύλη.

Σε μια ευνόητη προσπάθεια να ξεφύγεις,

κάνεις σκίτσα στο χαρτί
και σκέφτεσαι περισσότερο την λέξη «σειρά»

παρά το διδασκόμενο αντικείμενο.

Πώς να 'ναι ο πληθυντικός της στα αγγλικά:

«serieses», «seriese»,
«seriesen» και «serii»;

Και ο ενικός;

Μήπως να ήταν «serie» ή «serum»;

Αλλά όλο το σκεπτικό πραγμάτων όπως

1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 και ούτω καθεξής,
μπορεί π.χ. να σου χρησιμεύσει

αν θες να ζωγραφίσεις μια σειρά ελεφάντων

που κρατούνται από τις ουρές:

κανονικός ελέφαντας,
νεαρός ελέφαντας, ελεφαντάκι,

σε μέγεθος σκύλου, σε μέγεθος κουταβιού,

θαλάσσιος ελέφαντας και μικρότεροι.

Που τουλάχιστον είναι λίγο εκπληκτικό

γιατί μπορείς να έχεις άπειρο
αριθμό ελεφάντων σε μια σειρά

και να χωράνε σε μία μόνο σειρά τετραδίου.

ΤΓ: Και ο Ντέστιν
από το «Smarter Every Day»

μιλάει για τη διατήρηση της στροφορμής

και εφόσον είναι το YouTube,
και για γάτες:

(Βίντεο) Γεια, είμαι ο Ντέστιν.
Καλωσορίσατε στο «Smarter Every Day».

Θα έχετε προσέξει ότι οι γάτες
σχεδόν πάντα προσγειώνονται όρθιες.

Η σημερινή μας ερώτηση είναι: Γιατί;

Όπως κάθε απλή ερώτηση,
έχει μια αρκετά περίπλοκη απάντηση.

Για παράδειγμα, ας το ρωτήσουμε αλλιώς:

Πώς η γάτα περιστρέφεται κατά την πτώση

χωρίς να παραβιάζει
τη διατήρηση της στροφορμής;

ΤΓ: Τα τέσσερα βίντεο έχουν κάτι κοινό:

Όλα έχουν πάνω από μισό εκατομμύριο
προβολές στο YouTube.

Και είναι άνθρωποι που δεν είναι σε τάξη,

αλλά επειδή είναι σε μια κοινότητα μάθησης

που συγκροτήθηκε μέσα από αυτά τα κανάλια.

Είπα νωρίτερα
ότι θεωρώ το YouTube σαν τάξη

και από αρκετές πλευρές είναι,
επειδή εκεί είναι ο δάσκαλος -

σαν την παραδοσιακή τάξη:
εδώ είναι ο δάσκαλος

και κάτω από τον δάσκαλο είναι οι μαθητές,

και όλοι μαζί συζητούν.

Και ξέρω ότι τα σχόλια στο YouTube

δεν έχουν και τόσο καλή φήμη
στον κόσμο του Διαδικτύου

όμως αν πας στα σχόλια σε αυτά τα κανάλια,

θα βρεις ανθρώπους που ασχολούνται
με το υπό συζήτηση θέμα,

κάνουν δύσκολες και περίπλοκες ερωτήσεις
σχετικές με το θέμα,

και μετά άλλοι άνθρωποι
απαντούν στις ερωτήσεις.

Και επειδή η σελίδα του YouTube είναι έτσι

ώστε η σελίδα για την οποία σας μιλάω

είναι στην ίδια ακριβώς σελίδα

με τα σχόλιά σας,

συμμετέχετε με ζωντανό, πραγματικό
και ενεργό τρόπο στη συζήτηση.

Κι επειδή είμαι συνήθως στα σχόλια,
βρίσκομαι να συμμετέχω μαζί σας.

Και θα το δείτε αυτό,
είτε πρόκειται για παγκόσμια ιστορία,

ή μαθηματικά ή φυσική ή οτιδήποτε άλλο.

Και θα δείτε νέους να χρησιμοποιούν
τα εργαλεία και τα είδη του Διαδικτύου

για να δημιουργήσουν μέρη
για διαλεκτική απασχόληση

αντί της ειρωνικής αποστασιοποίησης

που ίσως οι περισσότεροι συσχετίζετε
με τα μιμίδια στο Διαδίκτυο.

ξέρετε, «Βαριόμουν.
Επινόησα τα μαθηματικά».

Εδώ η Honey Boo Boo
κριτικάρει τον βιομηχανικό καπιταλισμό.

[«Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός
δεν θέλει το καλό της ανθρωπότητας.

Αντιθέτως, είναι το όχημα του βάρβαρου,
καταστροφικού μηδενισμού.»]

Αν δεν βλέπετε τι λέει... ναι.

Πραγματικά πιστεύω ότι αυτοί οι χώροι,
αυτές οι κοινότητες,

έχουν γίνει
για την νέα γενιά μαθητευόμενων,

το είδος των κοινοτήτων,
το είδος χαρτογραφικών κοινοτήτων

που είχα όταν ήμουν στο λύκειο
και μετά στο πανεπιστήμιο.

Και ως ενήλικας
που ανακαλύπτω ξανά τις κοινότητες,

ξαναμπήκα στην κοινότητα της μάθησης

και ενθαρρύνθηκα να συνεχίσω
να μαθαίνω και μεγάλος πλέον,

και να μην πιστεύω ότι η μάθηση
προορίζεται μόνο για τους νέους.

Η Βάι Χαρτ και το «Minute Physics»
με έφερε σε επαφή

με ένα σωρό πράγματα που δεν γνώριζα πριν.

Και ξέρω ότι όλοι γυρίζουμε το βλέμμα

στις μέρες των παρισινών σαλονιών
της εποχής του Διαφωτισμού

ή στην Στρογγυλή Τράπεζα του Αλγκόνκουιν,

και λέμε «Μακάρι να ήμουν κι εγώ εκεί,

να γέλαγα με τα αστεία
της Ντόροθι Πάρκερ».

Αλλά είμαι εδώ να σας πω
ότι αυτά τα μέρη ακόμη υπάρχουν.

Βρίσκονται σε γωνίες του διαδικτύου
που οι ηλικιωμένοι φοβούνται να πάνε.

Και πράγματι πιστεύω ότι όταν επινοήσαμε
το Άγκλοου στη δεκαετία του '60,

όταν την κάναμε πραγματική πόλη,
μόλις που ξεκινούσαμε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)