Dave Meslin: İlgisizliğin Panzehiri

Yerel politikalar - okullar, imar, konsey seçimleri tam olduğunuz yerde bize vuruyor. Peki neden daha fazlamız bu işlere karışmıyor? İlgisizlik mi bu? Dave Meslin'e göre değil. Burada, bizi gerçekten ilgileniyor da olsak toplum içinde eylemsiz kılan 7 engeli tanımlıyor.

İnsanların hiç de umursamadığını

ne sıklıkta duyarız?

Size, gerçek ve özlü bir değişimin

insanların, toplumda bir değişiklik

yapamayacak kadar bencil

tembel ya da aptal olmalarından dolayı

mümkün olmadığı kaç defa söylendi?

Bugün size, bildiğimiz anlamda bir ilgisizliğin

aslında var olmadığını söylüyorum.

ve aslında insanların umursadığını

ancak, harekete geçmekten, önlerine çıkan egeller

ve bariyerlerle vazgeçirildiği

bir dünyada yaşadığımızı söylüyorum

Şimdi size ne demek istediğimi gösteren örnekler vereceğim.

Belediyeden bahsedelim.

Daha önce bunlardan birini görmüş müydünüz?

Bu bir gazete reklamı.

Bu, yeni ofis için imar başvurusunda yapılan bi değişiklik bildirisi

bu sayede çevredekiler neler olduğunu anlayabilir.

Gördüğünüz gibi okumak mühimdir.

Hangi adresten bahsettiklerini anlayabilmek için

neredeyse yarısını okumanız gerekiyor.

Ve bu işe nasıl katılacağınızı anlamak için

10 puntoluk yazılarda bir o kadar daha ilerlemeniz lazım.

Özel sektörün de bu şekilde çalıştığını bi düşünün --

Nike'ın bi ayakkabı satmak istediğini

ve böyle bir reklam verdiğini!

(Alkış)

Böyle bişi asla olmazdı.

Böyle bir reklamı asla göremezsiniz.

çünkü Nike'ın asıl istediği sizin o ayakkabıları almanız.

Ancak, Toronto şehri açıkça

sizin plan işlerine burnunuzu sokmanızı istemiyor,

yoksa, ilanları şöyle olurdu --

tüm bilgiler açık ve net belirtilmiş bir şekilde.

Şehirler insanların katılması için

böyle ilanlar verdikçe

tabi ki kimse bir harekete geçemeyecektir.

Ama buna ilgisizlik diyemeyiz;

işte bu kasıtlı dışlamadır.

Kamusal alan.

(Alkış)

Kamusal alanlara yaptığımız yanlış muamele

politik değişimdeki herhangi bir ilerlemenin

karşısındaki devasa engeldir.

Çünkü biz aslında ifade özgürlüğüne bir fiyat biçiyoruz.

Parası olan en yüksek sesi alır,

görsel ve zihisel çevreye hükmeder.

Bu modeldeki problem

söylenmesinde bir kazanç olmayan ama söylenmesi gereken

bir çok büyüleyici mesajın olmasıdır.

Bu yüzden onları billboardlarda asla göremezsiniz.

Medyanın, politikayı görmezden gelerek

ve ünlülerin skandallarına odaklanarak

politik değişimle ilgili bağlantımızı geliştirmede

büyük rolü vardır.

Ama aslında önemli konulardan bahsettiklerinde bile

harekete geçmekten vazgeçirici bir tavır takındıklarını hissediyorum.

Size bir örnek vereyim: Geçen haftaki Now dergisi --

Toronto'nun gelişen haftalık dergisi.

Bu kapak hikayesi.

Bir tiyatro oyunuyla ilgili makale,

ve oyunun nerede olduğunu söyleyerek başlıyor,

makaleyi okuduktan sonra gitmek istersiniz diye --

yerini, saatini, websitesini.

Burada da aynı -- bir sinema eleştirisi,

sanat eleştirisi,

kitap eleştirisi -- gitmek istersiniz diye yerini söylemişler.

bi lokanta -- sadece okumakla kalmak istemeyebilirsiniz,

belki lokantaya gitmeye karar verirsiniz.

Yani, size nerede olduğunu, fiyatları,

adresi, telefon numarasını falan veriyorlar.

Sonra, politik makalelere geliyorsunuz.

Burada mühim bir seçim yarışından bahseden harika bir makale var.

Adaylardan bahsetmiş -- çok iyi bir şekilde --

ancak bilgi yok, takip etme şansı yok,

kampanyayla ilgili websiteleri yok,

tartışmaların saati ya da kampanya ofislerinin adresi yok.

İşte taşımanın özelleştirilmesi karşıtı

bir mücadeleyle ilgili başka bir güzel makale.

yine bir iletişim bilgisi yok.

Mesaj çok açık

okuyucular çoğunlukla yemek yemek isterler,

belki okumayı, sinemayı sever ama topluma karışmayı sevmezler.

Bunun küçük bir şey olduğunu düşünebilirsiniz,

ama bence büyük, çünkü bir tavır oluşturuyor

ve tehlikeli bir fikri yayıyor:

politika izleyerek katılınabilen bir spordur.

Kahramanlar: Liderliği nasıl görüyorsunuz?

Şuradaki 10 filme bakın. Ortak noktaları ne?

Cevap var mı?

Hepsinde seçilmiş bir kahraman var.

Birileri yanlarına gelir ve "Sen seçilmiş olansın,

bir kehanete göre, sen dünyayı kurtaracaksın." der

Ve birileri gidip peşlerine takılan çok az kişiyle dünyayı kurtarır

çünkü kendilerinden bu istenmiştir.

Bu, insanların kendilerini lider olarak

görememesinin sebebini açıklıyor.

Çünkü lideliğin ne olduğuyla ilgili yanlış mesajlar gönderiliyor.

Kahramanlık çabası ortak bir çabadır.

bu bir.

İki, mükemmellikten uzaktır ve çok parıltılı değildir.

ve birden başlayıp birden bitmez.

Hayat boyu devam eden bir süreçtir.

Ama en önemlisi, gönüllülük gerektirir.

Gönüllülük gerekttirir.

Çocuklarımıza, kahramanlığın birileri alnınıza bir işaret kazıdığında

ya da size kehanetin bir parçası olduğunu söylendiğinde başladığını

anlattığımız sürece

Liderliğin en önemli gerçeğini farketmelerini engelliyoruz.

içimizden geldiği gerçeğini.

Hayallerinizin peşinden koşmaktır --

orada istenmemenize rağmen --

ve başkalarıyla çalışarak o hayalleri gerçek yapmaktır.

Politik partiler: aman ya.

Politik partiler, insanların

politikaya dahil olmak için

başlayabilecekleri en basit giriş noktaları olmalılardı.

Bunun yerine, malesef ki,

yaratıcılıktan uzak, pazar araştırmalarına

anketlere, ve odak gruplarına dayanan

hep aynı şeyleri söyleyip duran

yaratıcı ve parlak fikirleri erteleme pahasına

duymak istediklerimizi kusturana kadar söyleyen

sönük organizasyonlar haline geldiler.

Ve insanlar bunun farkındalar, ve bu bencilliği besliyor.

(Alkış)

Hayır kurumlarının durumu:

Kanada'daki hayırsever grupların savunma yapmalarına müsade edilmiyor.

Bu, değişimin önünde duran kocaman bir engeldir,

çünkü bu tutkulu ve bilgili seslerden bazılarının seçim dönemlerinde

tamamen susturulduğu anlamına geliyor.

Bu da bizi en sona sürüklüyor,

kendi seçimimize.

Farketmiş olduğunuz gibi, Kanada'daki seçimler şaka gibi.

Haksız ve gelişigüzel sonuçlar veren

eski moda sistemleri kullanıyoruz

Kanada şu anda çoğu Kanadalının istemediği

bir parti tarafından yönetiliyor.

Kanada'da oylar işe yaramazken dürüstçe ve içtenlikle oy vermeleri için

insanları nasıl cesaretlendirebiliriz?

Bunlara siz cevap verin

ve tabi ki insanlar ilgisizler.

Bu tıpkı tuğlayla örülü bir duvarın içinden geçmeye çalışmak gibi.

Tüm engelleri ortaya çıkarıp, bizi durduranı açıklayarak

olumsuz olmaya çalışmıyorum.

Tam tersi: İnsanların şaşırtıcı ve zeki olduğunu düşünüyorum aslında

ve umursadıklarını.

Ancak, dediğim gibi, yolumuza konmuş

engellerle dolu bir çevrede yaşıyoruz.

İnsanların, kendi yakın komşularımızın, bencil,

aptal ya da tembel olduğunu

düşündüğümüz sürece umut yoktur.

Ama bahsettiğim herşeyi değiştirebiliriz.

Bir belediye binası açabilir,

seçim sistemimizi yenileyebiliriz.

Kamusal alanlarımızı demokratikleştirebiliriz.

Asıl mesajım şu:

İlgisizliği tanımlayabilirsek,

içsel bir hastalı olarak değil,

geri çekilmeyi destekleyen kültürel bir engel

olarak tanımlayabilirsek,

ve önümüzdeki engelleri açık ve net bir şekilde

belirleyebilirsek

ve birlikte çalışarak bu engelleri dağıtabilirsek

her şey mümkün olacaktır.

Teşekkürler.

(Alkış)