Dave Meslin: Antidotum na obojętność

Lokalna polityka, sprawy takie jak szkoły, plany zagospodarowania przestrzennego, wybory do samorządu, dotyczą nas bezpośrednio. Dlaczego więc nie bierzemy w tym udziału? Czy to obojętność? Dave Meslin twierdzi, że nie. Zidentyfikował siedem barier, które zniechęcają do angażowania się w życie własnej społeczności, nawet wówczas, gdy naprawdę nam zależy.

Jak często słyszymy,

że ludzi po prostu nic nie obchodzi?

Jak wiele razy mówiono nam,

że prawdziwa, istotna zmiana
nie jest możliwa,

ponieważ większość ludzi
jest zbyt samolubna,

zbyt głupia lub zbyt leniwa,

aby starać się zmienić coś
w swojej społeczności?

Ja sądzę, że obojętność,
taka jaką sobie wyobrażamy,

w rzeczywistości nie istnieje,

a ludziom raczej zależy,

jednak świat, w którym żyjemy,

aktywnie zniechęca do zaangażowania

poprzez ciągłe stawianie przeszkód
i barier na naszej drodze.

Dam wam kilka przykładów.

Zacznijmy od ratusza.

Widzieliście kiedyś coś takiego?

To jest ogłoszenie w gazecie.

Zmiana planu zagospodarowania
przestrzennego dla nowego biurowca.

Informacja dla sąsiadów.

Jak widać, nie można go przeczytać.

Trzeba przeskoczyć połowę ogłoszenia,

żeby dowiedzieć się, o jakim adresie mowa,

a dopiero niżej,
10-punktową czcionką pisze,

jak właściwie się zaangażować.

Wyobraźcie sobie takie reklamy
w sektorze prywatnym.

Gdyby Nike chciało sprzedać buty

zamieszczając w gazecie
ogłoszenie w takim stylu.

(Brawa)

Nigdy by tak nie zrobili.

Nie zobaczymy takiej reklamy,

bo Nike naprawdę chce,
żebyśmy kupili ich buty.

Podczas gdy Toronto wyraźnie nie chce,

żebyśmy zaangażowali się
w proces planowania.

Inaczej zamieściliby takie ogłoszenie,

z wyeksponowanymi informacjami.

Dopóki miasto ogłasza się w ten sposób,

kiedy chce zaangażować ludzi,

ludzie oczywiście nie będą się angażować.

Ale to nie jest obojętność,

to celowe wykluczenie.

Przestrzeń publiczna.

(Brawa)

Sposób, w jaki traktujemy
przestrzeń publiczną

bardzo przeszkadza

wszelkim postępowym
zmianom politycznym.

Wolność słowa ma teraz swoją cenę.

Kto ma najwięcej pieniędzy,
mówi najgłośniej,

włada przestrzenią fizyczną i psychiczną.

Problem z tym modelem polega na tym,

że niektórych świetnych pomysłów

nie opłaca się ogłaszać.

Więc nie zobaczymy ich na billboardzie.

Media odgrywają istotną rolę

w rozwoju naszego podejścia
do zmian politycznych,

głównie poprzez ignorowanie polityki

i skupienie się na gwiazdach i skandalach.

Jednak nawet kiedy poruszają
ważne kwestie polityczne,

robią to tak, że według mnie
zniechęcają do angażowania się.

Przykład z zeszłotygodniowego
magazynu "Now",

postępowego tygodnika z Toronto.

Oto artykuł z okładki.

Traktuje o przedstawieniu teatralnym

i zaczyna się od informacji o lokalizacji,

na wypadek, gdybyśmy po przeczytaniu
chcieli obejrzeć spektakl.

Godzina, adres strony internetowej.

To samo tutaj - recenzja filmu,

artykuł o sztuce,

recenzja książki i miejsce,
gdzie można spotkać się z autorem.

Może nie chcemy
tylko czytać o restauracji,

może chcemy się do niej wybrać,

więc mówią, gdzie ona jest, jakie są ceny,

podają adres, numer telefonu.

Docieramy do artykułów politycznych.

Oto świetny artykuł
na ważny temat walki wyborczej.

Dobrze napisany opis kandydatów,

ale nie ma informacji, żadnych odnośników,

adresów stron kandydujących,

brak informacji o debatach,
adresach biur kandydatów.

Oto kolejny dobry artykuł

o nowym ruchu sprzeciwiającym
się prywatyzacji transportu.

Bez żadnych informacji kontaktowych.

Przekaz wydaje się następujący:

czytelnicy lubią restauracje,
książki, filmy,

ale nie chcą zaangażować się
w sprawy swojej społeczności.

Może wydaje się to mało istotne,

ale ja uważam, że to ważne,
bo to tworzy pewną atmosferę

i wzmacnia niebezpieczny pomysł,

że polityka jest widowiskiem sportowym.

Bohaterzy: Jak postrzegamy przywództwo?

Spójrzmy na te 10 filmów. Co je łączy?

Wiecie?

Każdy z ich bohaterów został wybrany.

Ktoś podszedł do nich i rzekł:
"Ty jesteś wybrańcem".

"Takie jest proroctwo.
Musisz ratować świat".

Potem bohater ratuje świat,
bo tak mu kazano.

Dołącza do niego parę osób.

To pomaga mi zrozumieć,

dlaczego wiele osób
nie widzi się w roli lidera.

Wysyłany jest błędny przekaz
na temat sensu przywództwa.

Bohaterski wysiłek to wspólny wysiłek,

to po pierwsze.

Po drugie, to proces niedoskonały,
nie odbywa się w blasku chwały

i nie ma określonego początku ani końca.

To proces, który dzieje się całe życie.

Ale co najważniejsze, jest dobrowolny.

Dobrowolny.

Jeśli uczymy nasze dzieci,

że bohaterstwo zaczyna się,
gdy ktoś cię naznaczy,

albo ogłosi, że to twoje przeznaczenie,

pomijamy najistotniejszą cechę przywództwa,

czyli to, że pochodzi ono z wewnątrz.

Chodzi o podążanie za swoimi marzeniami,

bez specjalnego zaproszenia,

i o współpracowanie z innymi,
żeby spełnić te marzenia.

Partie polityczne?

Partie polityczne mogłyby i powinny być

jednym z podstawowych punktów wejścia

dla osób chcących
angażować się w politykę.

Zamiast tego stały się, niestety,

nieinspirującymi
i nietwórczymi organizacjami,

które tak opierają się
na badaniach rynku,

ankietach, czy wywiadach grupowych,

że ostatecznie wszystkie mówią to samo,

starając się pozorować to,
co my chcemy usłyszeć,

kosztem wysuwania śmiałych
i kreatywnych idei.

Ludzie potrafią to wyczuć.
To karmi cynizm.

(Brawa)

W Kanadzie organizacje pożytku publicznego

nie mogą propagować swoich celów
za pomocą aktywności politycznej.

To wielki problem,
wielka przeszkoda dla zmian,

bo ludzie najlepiej poinformowani,
najwięksi pasjonaci

muszą milczeć,
szczególnie w trakcie wyborów.

Co prowadzi nas do ostatniego punktu,

którym są wybory.

Jak mogliście zauważyć,
wybory w Kanadzie to farsa.

Używamy przestarzałych systemów,

niesprawiedliwych
i dających losowe wyniki.

Partia, która obecnie rządzi w Kanadzie,

jest tą, której większość
Kanadyjczyków nie chciała.

Jak można szczerze i prawdziwie
zachęcać ludzi do głosowania,

jeśli głosy nie mają w Kanadzie znaczenia?

Jeśli weźmiemy to wszystko pod uwagę,

"obojętność" stanie się
czymś oczywistym.

To jak próbować przebić głową mur.

Nie chcę szerzyć pesymizmu,

nie dlatego mówię o tych przeszkodach.

Wręcz przeciwnie - uważam,
że ludzie są niesamowici, mądrzy

i że im zależy.

Ale jak powiedziałem, żyjemy w środowisku,

w którym wszystkie te przeciwności
stoją na naszej drodze.

Póki myślimy,
że inni ludzie, nasi sąsiedzi,

są samolubni, głupi, czy leniwi,

nie ma nadziei.

Ale wszystko, o czym mówiłem,
można naprawić.

Dzięki nam, ratusz może być
bardziej otwarty.

Możemy zmienić system wyborczy,

zdemokratyzować przestrzeń publiczną.

Moje przesłanie jest następujące:

kiedy zmienimy rozumienie obojętności,

nie jako cechy czy przypadłości osoby,

ale jako złożonej sieci
barier kulturowych,

która wzmacnia brak zaangażowania,

oraz gdy uda nam się jasno określić,

co stanowi przeszkody,

i potem wspólnie zająć się
ich zniesieniem,

wówczas wszystko stanie się możliwe.

Dziękuję.

(Brawa)