De nerdgids voor online leren

Sommigen van ons leren het beste in een klas, en sommigen van ons ... niet. Maar we vinden het wel leuk om te leren, om nieuwe dingen over de wereld te weten te komen en onze geest uit te dagen. We hebben hier alleen wel de juiste plek voor nodig en de juiste leergemeenschap. In deze innemende talk toont schrijver John Green ons de wereld van het leren via online video's.

Dit is de staat New York.

Deze kaart werd in 1937 gemaakt
door de General Drafting Company.

Cartografie-nerds kennen
deze kaart maar al te goed,

want hier onderaan het Catskill-gebergte

ligt het kleine dorpje Roscoe --

weet je, we zien
het beter op het scherm --

Daar ligt Roscoe,
boven Roscoe ligt Rockland,

en daar recht boven
ligt het piepkleine dorpje Agloe.

Iedere cartograaf kent Agloe in New York,

want het is een papieren stad,

ofwel een valstrik in het auteursrecht.

Mijn kaart en jouw kaart van New York

zien er vrijwel hetzelfde uit,
gezien de vorm van New York.

Kaartenmakers verzinnen vaak
plaatsen op de kaart

om hun auteursrecht te beschermen.

Als mijn verzonnen plek
dan op jouw kaart staat,

weet ik zeker dat je me bestolen hebt.

De naam 'Agloe' is opgebouwd
uit initialen van de makers van de kaart:

Ernest Alpers en Otto [G.] Lindberg.

Ze gaven de kaart uit in 1937.

Tientallen jaren later
geeft Rand McNally een kaart uit

en Agloe in New York staat erop

bij dezelfde kruising
van twee zandwegen in Verweggistan.

Stel je de opwinding eens voor
bij General Drafting.

Ze bellen Rand McNally op en zeggen:

"We hebben je!
Wij hebben Agloe verzonnen.

Het bestaat niet,
het is een papieren stad.

We dagen je voor het gerecht!"

Maar Rand McNally zegt:
"Nee hoor, Agloe bestaat echt."

Omdat mensen die kruising
van twee zandwegen maar bleven bezoeken --

(Gelach)

met de verwachting dat daar
het plaatsje Agloe lag --

heeft iemand daar
het dorpje Agloe gebouwd.

(Gelach)

Er was een benzinestation,
een supermarktje en hoogstens twee huizen.

(Gelach)

Dit is natuurlijk een onweerstaanbare
metafoor voor een schrijver,

want we willen allemaal geloven
dat hetgeen we op papier zetten

de echte wereld waarin we leven
kan veranderen.

Daarom heet mijn derde boek 'Paper Towns'.

Maar veel interessanter
dan het medium waarin dit gebeurde,

vind ik het fenomeen op zich.

We kunnen makkelijk zeggen
dat de wereld onze wereldkaarten vormt.

Net zoals de vorm van de wereld
effect heeft op onze kaarten.

Ik vind het veel boeiender

dat hóe we de wereld in kaart brengen,
de wereld verandert.

De wereld zou echt anders zijn
als Noord onderaan zou liggen.

De wereld zou heel anders zijn

als Alaska en Rusland niet
aan de uiteinden van de kaart stonden.

De wereld zou anders zijn

als we Europa zouden afbeelden
op haar werkelijke grootte.

De wereld wordt veranderd
door onze wereldkaarten.

De manier waarop we ons persoonlijke,
cartografische avontuur kiezen,

geeft ook vorm aan onze levenskaart,

en die vormt op zijn beurt ons leven.

Ik geloof dat wat we in kaart brengen
ons leven verandert.

En dat bedoel ik dan niet
op zijn Oprahs Angels',

op zo'n geheimzinnige
je-kunt-je-kanker-wegdenken-manier.

Ik denk niet dat een kaart je laat zien
hoe je leven daadwerkelijk zal verlopen,

maar wel waar je terecht zou kunnen komen.

Je gaat niet snel naar een plek
die niet op je persoonlijke kaart staat.

Ik was een beroerde leerling als kind.

Ik had vijfjes en zesjes op mijn rapport.

Ik denk dat ik zo'n slechte leerling was

omdat ik een opleiding zag
als een serie hordes

die daar voor me waren neergezet.

Daar moest ik overheen springen
om volwassenheid te bereiken.

Ik hoefde niet zo nodig die hordes over;

ze leken volkomen willekeurig
en dus nam ik ze vaak niet.

Dan probeerden ze me bang te maken
met opmerkingen als:

"Dit komt in je officiële
documenten te staan",

of: "Jij krijgt nooit een goeie baan."

Ik wilde geen goede baan!

Toen ik elf of twaalf jaar oud was,

zag ik al die mensen met goede banen
wel heel erg vroeg opstaan.

(Gelach)

De mannen met die goede banen
begonnen de ochtend

met een kledingstuk om hun nek te doen
waarmee je iemand kunt wurgen.

Ze knoopten letterlijk
een strop om zichzelf.

Daarna gingen ze naar hun werk,
wat dat ook mocht inhouden.

Dat is geen recept
voor een gelukkig leven.

In de verbeelding van een 12-jarige
met een obsessie voor symbolen

konden deze mensen, die zichzelf
elke morgen probeerden te wurgen,

niet gelukkig zijn.

Waarom zou ik over al die hordes springen

om ook zo te worden?

Dat is verschrikkelijk!

In de vierde klas van de middelbare school
ging ik naar de Indian Springs School,

een kleine kostschool
net even buiten Birmingham in Alabama.

Plotseling vond ik het leuk om te leren.

Ik begon te leren
omdat iedereen dat daar deed.

Ik werd omgeven door mensen

die intellectualisme
en betrokkenheid belangrijk vonden.

Ze vonden mijn ironische
coole onverschilligheid

helemaal niet slim of grappig,

maar een simpel en ordinair antwoord

op zeer gecompliceerde en
belangrijke vraagstukken.

Dus begon ik met leren,
want leren was cool.

Ik leerde dat sommige oneindige
verzamelingen groter zijn dan andere.

Ik leerde wat jambische pentameters zijn
en waarom deze zo goed klinken.

Ik leerde dat de Burgeroorlog
een nationaliserend conflict was.

Ik leerde natuurkunde,

ik leerde dat correlatie
iets anders is dan causaliteit.

Al deze dingen

verrijkten mijn leven letterlijk elke dag.

Het meeste daarvan
gebruik ik niet in mijn 'werk',

maar daar gaat het niet om.

Het gaat over cartografie.

Wat is het cartografie-proces?

Je zeilt op een stuk land af en denkt:

ik ga dit stukje land tekenen.

Dan denk je: misschien is er
meer land om te tekenen.

Zo begon ik met leren.

Ik had wel leraren
die in me bleven geloven.

Dat was mijn geluk,

want ik gaf ze reden genoeg
om niet in mij te investeren.

Veel dingen die ik
op de middelbare school leerde,

hadden niets te maken
met wat er in de klas gebeurde,

maar juist met wat daarbuiten gebeurde.

Ik kan bijvoorbeeld opzeggen:

"Licht kan bij Zonsondergang,
op Wintermiddagen --

Drukkend zijn als kerkgezang
Van gedragen aard --"

niet omdat ik Emily Dickinson
uit mijn hoofd leerde in de klas

op de middelbare school,

maar omdat er een meisje op school zat.

Ze heette Amanda, ik was gek op haar

en ze hield van de gedichten
van Emily Dickinson.

Ik kan je ook vertellen
wat alternatieve kosten zijn,

want toen ik thuis op de bank
Super Mario Kart zat te spelen,

kwam mijn vriend Emmet langs en zei:

"Hoe lang speel je nu al
Super Mario Kart?"

Ik zei: "Geen idee, zes uur?", en hij zei:

"Besef je dat als je zes uur had gewerkt,
je 30 dollar had kunnen verdienen?

Dus betaalde je eigenlijk 30 dollar
om Super Mario Kart te spelen."

Ik zei: "Daar doe ik het voor."

(Gelach)

Maar ik leerde wel
wat alternatieve kosten zijn.

Onderweg begon mijn levenskaart
er steeds beter uit te zien.

Hij werd groter en kreeg meer plekken.

Er openden zich voor mij
meer toekomstmogelijkheden.

Het was geen formeel
of gepland leerproces,

dat geef ik graag toe.

Het was vlekkerig,
niet consistent, ik wist niet veel.

Ik snapte het idee van Cantor misschien,

dat sommige oneindigheden
groter zijn dan andere,

maar de berekening
achter dat idee begreep ik niet.

Ik snap het idee van alternatieve kosten,

maar niet de wet
van afnemende meeropbrengsten.

Het is mooi als je het leerproces
als cartografie kunt zien,

in plaats van als willekeurige hordes

waar je overheen moet springen.

Je ziet een stukje kustlijn
en daar wil je graag meer van zien.

Nu snap ik de berekeningen
tenminste een beetje

die daaraan ten grondslag liggen.

Ik had dus een leergemeenschap
op de middelbare school,

een andere op de universiteit,

daarna weer van een andere toen ik
ging werken voor het blad 'Booklist'.

Daar was ik assistent en werd omgeven
door zeer belezen mensen.

Toen schreef ik een boek.

Ik deed waar alle schrijvers van dromen:

ik stopte direct met werken.

(Gelach)

Voor het eerst sinds de middelbare school
had ik geen leergemeenschap

en het was één grote ellende.

Ik haatte het.

Twee jaar lang las ik veel boeken.

Ik las boeken over Stalin,

boeken over hoe Oezbekistanen
zich als moslim gingen identificeren,

en boeken over hoe je atoombommen maakt.

Het voelde alsof ik mijn eigen hordes
creëerde en er zelf over heen sprong,

in plaats van het enthousiasme te voelen
om deel te zijn van een leergemeenschap,

een gemeenschap van mensen

die zich verbonden voelt
in een cartografische onderneming

om de wereld om haar heen
beter te begrijpen en in kaart te brengen.

In 2006 ontmoette ik die kerel.

Hij heet Ze Frank.

Ik ontmoette hem niet in het echt,
maar op het Internet.

Ze Frank maakte een programma:
'The Show with Ze Frank'.

Ik ontdekte dat programma,

en zo kwam ik weer
in een leergemeenschap terecht.

Hier heeft Ze het over Las Vegas:

(Video) Ze Frank: Las Vegas is gebouwd
in een gigantische en hete woestijn.

Alles wat hier is,
komt ergens anders vandaan:

de rotsen, de bomen, de watervallen.

Vissen passen hier niet,
net zomin als mijn vliegende varken.

Alles staat in contrast
met de bloedhete woestijn,

net als deze mensen.

Van overal zijn hier dingen heen gesleept,

ontworteld van hun historie
en van mensen die ze anders ervaren.

Sommige dingen worden verbeterd,
zelfs de Sphinx kreeg een neuscorrectie.

Je hebt niet het gevoel dat je iets mist.

Dit New York betekent voor mij
hetzelfde als voor iedereen.

Alles is uit de context gehaald
en dat geldt daar voor alles:

zelf parkeren, congrescentra,
haaienaquarium.

Dit verzinsel zou 's werelds
grootste succes kunnen zijn,

want als niemand hier thuis is,
is iedereen het.

Vanmorgen viel me op
dat de meeste gebouwen grote spiegels zijn

die de zon terugkaatsen naar de woestijn.

Maar anders dan de meeste spiegels,
waar je jezelf in je omgeving in ziet,

laten deze spiegels leegte zien.

John Green: Ik krijg heimwee
naar de pixels in oude online video's.

(Gelach)

'Ze' is niet alleen een intellectueel
maar ook een briljante community builder.

De gemeenschap
die rond deze video's ontstond,

was in veel opzichten een leergemeenschap.

We schaakten dus gezamenlijk
tegen Ze Frank en versloegen hem.

We organiseerden samen een autoreis
door de VS voor een jongeman.

We maakten een tosti van de aarde.

Iemand hield een snee brood vast
aan de ene kant van de aarde

en precies daartegenover

hield iemand anders
ook een snee brood vast.

Ik snap dat dit flauwe ideeën zijn,
maar je kunt er ook van leren.

Dat vond ik nou zo geweldig.

Je vindt dit soort gemeenschappen
over het hele internet.

Volg de calculus-blog op Tumblr.

Ja, je zult mensen erover zien klagen,

maar je ziet ook dat mensen
die klachten opnieuw bloggen

en dan beargumenteren dat calculus
wel mooi en interessant is.

Zo kun je nadenken
over vragen die je niet kunt oplossen.

Je kunt naar Reddit gaan
en sub-Reddits vinden,

zoals 'Vraag aan een historicus'
of 'Vraag aan de wetenschap',

waar je dit soort mensen

allerlei vragen kunt stellen,

heel serieuze vragen, maar ook flauwe.

De interessantste leergemeenschappen

vind ik diegenen die nu
groot worden op YouTube.

Ik geef toe dat ik bevooroordeeld ben.

Ik denk dat YouTube in veel opzichten
op een schoolklas lijkt.

Kijk naar 'Minute Physics',

een jongen die de wereld
natuurkunde leert:

(Video) Hier gaat het om.

Vanaf 4 juli 2012 is het higgsboson

het laatste nog experimenteel
te ontdekken fundamentele deeltje

van het standaardmodel van deeltjesfysica.

Maar waarom was het higgsboson
deel van het standaardmodel,

samen met de welbekende deeltjes
zoals elektronen, lichtdeeltjes en quarks,

als het in de jaren 70
nog niet ontdekt was?

Goede vraag, er zijn twee redenen.

Ten eerste, net zoals een elektron
een excitatie is in het elektronenveld,

is het higgsboson deeltje
eenvoudigweg een excitatie

van het overal aanwezige higgsveld.

Het higgsveld speelt op zijn beurt
een integrale rol

in ons model voor de zwakke kernkracht.

Het higgsveld leert ons vooral
waarom het zo zwak is.

We zien meer in een volgende video.

Hoewel de theorie van zwakke kernkracht
in de jaren 80 werd bevestigd,

in de vergelijkingen is het higgsveld
zo verweven met de zwakke kracht zelf,

dat we het actuele en onafhankelijke
bestaan nog niet kunnen bevestigen.

JG: Deze video maakte ik

voor mijn programma 'Crash Course',
over de Eerste Wereldoorlog:

(Video) De directe aanleiding
was natuurlijk de moord in Serajevo

op de Oostenrijkse aartshertog
Franz Ferdinand

gepleegd op 28 juni 1914 door de Bosnisch-
Servische nationalist Gavrilo Princip.

Het is belangrijk om te weten

dat de eerste grote oorlog van de 20e eeuw

met een terreurdaad begon.

Franz Ferdinand viel niet in de smaak

bij zijn oom en keizer Franz Joseph --
dat is pas een snor!

Door de moord gaf Oostenrijk
Servië een ultimatum.

Servië accepteerde er een paar,
maar niet alle Oostenrijkse eisen.

Daarom verklaarde Oostenrijk
de oorlog aan Servië.

Rusland mobiliseerde zijn leger
vanwege zijn bondgenootschap met Servië.

Duitsland had een alliantie met Oostenrijk

en maande Rusland om daarmee te stoppen.

Rusland luisterde niet,
Duitsland mobiliseerde zijn eigen leger,

verklaarde de oorlog aan Rusland,
verbond zich met de Ottomanen

en verklaarde de oorlog aan Frankrijk,
omdat het Frankrijk is, weet je.

(Gelach)

Natuurkunde en geschiedenis

zijn niet de enige vakken
die mensen op YouTube leren.

Dit is een video over abstracte wiskunde.

(Video) Jij bent mij
en je zit weer bij wiskunde,

want dat heb je nu eenmaal elke dag.

Stel, je leert over de som
van de oneindige verzamelingen.

Schoolonderwerp, toch?

Het is een cool onderwerp,
maar ze weten het toch weer te verpesten.

Ik denk dat ze daarom toestaan
om oneindigheid te onderwijzen.

Het is dus heel begrijpelijk
dat je als afleiding

nadenkt over het meervoud
van 'oneindigheid'

in plaats over het onderwerp:
oneindigheids, onneneindigheid?

Zou het enkelvoud
'oneindig' of 'oneind' moeten zijn?

Zoals het enkelvoud van 'varken'
eigenlijk 'vark' moet zijn.

Het hele concept van dingen,

zoals dat 1/2 + 1/4 + 1/16
in de buurt van één komt,

is handig als je
een lijn olifanten wil tekenen

met kop en staart aan elkaar vast:

normale olifant, jonge olifant,
kleine olifant, baby olifant,

tot aan Meneer Tusks en nog kleiner.

Wat best wel tof is,

want zo krijg je
een oneindige hoeveelheid olifanten

die nog steeds op één blaadje
in je schrift passen.

JG: Als laatste Destin
van 'Smarter Every Day'.

Hij praat over over het behoud
van het impulsmoment

en, omdat het YouTube is, over katten:

(Video) Ik ben Destin
met 'Smarter Every Day'.

Je weet waarschijnlijk dat katten
altijd op hun pootjes terecht komen.

De vraag van vandaag: waarom?

Zoals bij veel simpele vragen
is het antwoord zeer complex.

Wat als ik het bijvoorbeeld zo zeg:

hoe gaat een kat van poten omhoog

naar poten omlaag
in een vallend referentiekader,

zonder de Wet van behoud van
het impulsmoment te overtreden?

(Gelach)

JG: Dit hebben de vier video's
met elkaar gemeen:

ze zijn op YouTube alle vier
meer dan een half miljoen keer bekeken.

Deze mensen bekijken
ze niet in een klaslokaal,

maar omdat ze deel zijn
van een leergemeenschap

die door die kanalen zijn opgezet.

Ik zei al dat YouTube
voor mij als een klaslokaal voelt,

want er is een leraar --

echt als in een ouderwets klaslokaal --

hier heb je de leraar
en daar beneden zitten de leerlingen,

en ze bespreken dingen met elkaar.

Ik weet dat YouTube-commentaar
een slechte reputatie heeft

binnen de Internetwereld,

maar als je de commentaren
eens bekijkt van deze kanalen

zie je dat mensen ingaan
op het onderwerp.

Ze stellen gecompliceerde vragen
over het onderwerp

die andere mensen dan weer beantwoorden.

YouTube is zo opgezet

dat op de pagina waarop ik met je praat,
jij je vragen kunt stellen

en commentaar kunt geven.

Je neemt actief deel
aan een levende conversatie.

Omdat ik ook commentaar geef,
ben ik met je in gesprek.

Je vindt dit voor geschiedenis,

maar ook voor wiskunde,
natuurkunde, noem maar op.

Je ziet ook dat jonge mensen
het Internet gebruiken

om plekken te creëren voor
intellectuele betrokkenheid

en niet de ironische afstandelijkheid
die de meesten van ons associëren

met memes en andere Internetconventies.

Zoals: "Raakte verveeld.
Vond calculus uit."

Dit is Honey Boo Boo die
het industriële kapitalisme bekritiseert.

["Liberaal kapitalisme is
niet goed voor ons welzijn.]

Mocht je niet zien wat ze zegt --

[In tegendeel: het is de motor voor
barbaars, destructief nihilisme."]

Ik geloof echt dat deze plekken,

deze gemeenschappen,
voor de nieuwe generatie

het soort gemeenschappen
of cartografische ondernemingen zijn

die ik op de middelbare school
en op de universiteit had.

Toen ik als volwassene
deze gemeenschappen terugvond,

kwam ik opnieuw
in een leergemeenschap terecht.

Dit spoort mij aan om door te leren,
ook al ben ik volwassen.

Ik heb niet langer het gevoel
dat leren alleen iets voor jongeren is.

Vi Hart met 'Minute Physics'
introduceerde me

tot allerlei dingen die ik niet wist.

Ik weet dat we allemaal terugdenken

aan de dagen van de Parijse salon
in de Verlichting,

of de ronde tafel van de Algonquins:

"Ik wou dat ik daarbij was geweest,

ik wou dat ik mee had kunnen lachen
om Dorothy Parkers grappen."

Maar ik vertel jullie
dat deze plekken nog steeds bestaan.

Ze bestaan in hoekjes van het Internet
waar oude mannen niet durven te komen.

(Gelach)

Ik geloof echt dat toen we in de jaren 60
Agloe in New York verzonnen,

toen we Agloe werkelijk maakten,
dat dat pas het begin was.

Dank jullie wel.

(Applaus)