Kadına Karşı Şiddete Ses Ver

Bu konuşma belki dinlemesi zor da olsa birkaç tane cinsel şiddet hikâyesi ile başlıyor. Ancak "konumuz tam da bu" diyor gazeteci Meera Vijayan: "Zorluklar ve tabular üzerine konuşmak değişimin bir kıvılcımıdır".

Vijayann dijital medya yolu ile gayet bir dürüst bir şekilde cinsel şiddet ile ilgili kendi deneyimlerini, kendi ülkesi olan Hindistan'da yaşadıklarını konuşuyor ve herkesi konuşmaya davet ediyor...

Motivasyonla ilgili konuşmak biraz garip.

Çünkü bunun ile ilgili konuştuğumuz zaman

bizi en çok etkileyen hikâyeler oluyor.

Bu yüzden ben de günlük bir hikâye ile başlamak istiyorum.

Hindistan'da genç bir kadın olmak gerçekten nasıl bir şey?

Hayatımın 27 yılını Hindistan'da geçirdim.

Üç küçük kasaba

ve iki büyük şehirde

ve birçok şey deneyimledim.

7 yaşında iken

bana matematik öğretmek için evimize gelen

özel bir öğretmen tarafından cinsel tacize uğradım.

Eli ile eteğime dokundu.

Elini eteğimden içeri soktu ve bana

beni nasıl iyi hissettireceğini bildiğini söyledi.

17 yaşında iken, liseden bir çocuk

bir eposta yaydı ve

benimle ilgili tüm agresif seks arzularını

detaylı bir şekilde anlattı.

Çünkü onunla ilgilenmemiştim.

19 yaşında iken,

ailesi tarafından yaşlı bir adamla evlendirilmek zorunda bırakılan bir arkadaşıma

bu evlilikten kaçması için yardım ettim.

21 yaşında iken, arkadaşım ile birlikte

bir öğleden sonra yolda yürürken

adamın birisi pantolonunu aşağı indirdi

ve önümüzde mastürbasyon yapmaya başladı.

İnsanlara yardım etmeleri için seslendik ama kimse gelmedi.

25 yaşımda, akşam vakti eve doğru giderken

2 tane motorsikletli adam bana saldırdı.

Yaralarım ve travmam yüzünden

2 geceyi hastanede geçirdim.

Hayatım boyunca,

bu türden deneyimler yaşayan

kadınlar, arkadaşlar ve iş arkadaşları gördüm

ve bunlar ile ilgili nadir olarak konuşuyorlardı.

Yani basitçe söylemek gerekirse,
Hindistan'da yaşam hiç de kolay değil.

Ama bugün size bu korkular hakkında konuşmayacağım.

Size bu korkunun beni içine aldığı

ilginç bir yola dair konuşacağım.

Aralık 2012'nin bir gecesinde yaşananlar

benim hayatımı değiştirdi.

Genç bir kız, 23 yaşındaki bir öğrenci

Delhi'de erkek arkadaşı ile birlikte bir otobüse biniyor.

Otobüste 6 tane erkek daha var, genç erkekler.

Bunlar Hindistan'da hergün karşılaşabileceğiniz kişiler.

Devamında ise

Hindistan ve global medyada defalarca

yayınlanan şeyler yaşandı.

Bu kız, defalarca tecavüze uğruyor,

keskin bir çubukla da tekrar tecavüz ediliyor.

dayak yiyor, ısırılıyor ve ölüme terk ediliyor.

Erkek arkadaşı ise ağzı bağlanıyor, saldırılıyor

ve şuurunu kaybedene kadar dövülüyor.

29 Aralıkta kız hayatını kaybediyor.

O sıralarda bir çoğumuz

yeni yıl kutlamaları için hazırlıklar yapıyorduk.

Ancak Hindistan bir karanlığın içine gömüldü.

Tarihimizde ilk defa

Hindistan'ın birçok şehrinde erkekler ve kadınlar

ülkedeki kadınların asıl vaziyetinin

korkunç gerçekliğinin farkına vardı.

Ve tabii ki diğer bir çok genç kadın gibi

ben de dehşete düşmüştüm.

Böylesine bir şeyin

başkentte olabildiğine inanamamıştım.

Kızgın ve usanmıştım,

ancak en önemlisi, tam anlamı ile çaresiz hissediyordum.

Peki neler yapıldı?

Kimileri bloglar yazdı, kimileri kınadı,

kimileri ise protestolara katıldı.

Ben hepsini yaptım. Aslında 2 yıl önce

yaptığı herşeyi.

Medya ise

Hint erkeklerinin neler yapabileceğine dair

korkunç hikâyeler ile doluydu.

Cinsel arzuları bastırılmış vahşiler olarak,

hayvanlar ile kıyaslanıyorlardı.

Bu olay, bir Hintli'ye göre o kadar yabancı ve

imkansızdı ki.

Hint medyasının, halkın ve

politikacıların tepkisi bir noktayı ortaya çıkardı:

Kimse ne yapacağını bilmiyordu.

Ve kimse bundan sorumlu tutulmak istemiyordu.

İşte bunlar da ileri gelen bazı kişiler tarafından

medyada yapılan bazı duyarsız

yorumlar

genel anlamda kadınlara uygulanan cinsel şiddete tepki olarak.

İlki meclis üyelerinden birisi tarafından: "Yetişkin bir kıza tecavüz edilmesi anlaşılabilir bir durum olabilir ancak bir çocuğun istisması akıl almaz bir durum"

İkincisi bir ruhani lider tarafından: "Kızın, tecavüzcü -kardeşlerine- yalvarması gerekirdi"

Üçüncüsü ise savunma avukatı tarafından: "Tecavüzün sorumlusu tecavüz mağduru kızdır"

Üstelik, bu kız hayat mücadelesi verirken

ve ölürken.

Bir kadın olarak bunu izledikten sonra

çok yoruldum.

Bir yazar olarak, bir cinsel eşitlik aktivisti olarak

yoğun olarak kadınlar üzerine yazılar yazdım.

Ancak bu defa, farklı bir şeyin farkına vardım

çünkü

ben de bu kadının bir parçasıydım

ve bunu değiştirmek istedim.

Hazırlıksız ve acele bir şekilde bir şeyler yaptım.

Bir vatandaş gazeteciliği platformuna giriş yaptım

iReport isminde,

ve Bangalore'da

manzaranın nasıl olduğuna dair bir video kaydettim.

Hissettiğim şekilde konuştum,

asıl gerçekler hakkında konuştum

ve Hindistan'da yaşamanın getirdiği huzursuzluk hakkında konuştum.

Ve birkaç saat içerisinde blog geniş bir şekilde paylaşılmaya başladı.

ve dünyanın her yanından

yorumlar gelmeye başladı.

İşte tam da o an,
aklıma bazı şeyler geldi.

Birincisi, teknoloji benim gibi

birçok genç kadının elinin altında.

İkincisi, benim gibi bir çok genç kadın

düşüncelerini ifade etmek için onu çok az kullanıyorlar.

Üçüncüsü ise,

ilk defa sesim dikkate alındı.

Takip eden aylarda Bangalore'da

ana akım haberlerde hiç yer almayan

bir dizi olayı ele aldım.

Bangalore'un büyük parklarından Cubbon Park'ta

100 civarı kişi ile toplandık

ve etek giyen bir grup erkek

bu kıyafetin

tecavüze davetiye çıkarmadığını göstermek için geldi.

Bu tür etkinlikleri bildirdiğim zaman,

kendimi görevlendirilmiş gibi hissettim, içimdeki bütün duyguları

yayınlayabileceğim bir kanalım varmış gibi.

Mart ayında Belediye Binası'ndaki etkinliğe katıldım.

Öğrenciler ellerinde pankartlar taşıyorlardı

"Onları öldürün, asın!"

"Bunu kendi annenize ve kız kardeşinize yapamazsınız!"

Daha sonra yurttaşların bir araya gelip

cinsel şiddet ile ilgili açık bir şekilde konuştukları

bir mum ışığı seremonisine gittim.

Hindistan'ın bu noktada

böylesine endişe verici durumuna cevap olarak

birçok blog oluşturdum.

"Şu anda büyük şehirlerde ve yurtdışında yaşayan kuzenlerimden senin gibi bu zorluklardan şikayet ettiklerini hiç duymamıştım."

Tepkileri çok kafamı karıştırdı.

Destekleyici yorumlar dünyanın dört bir yanından gelirken

hırçın yorumlar da aldım.

Kimileri beni riyakâr olarak gördü,

kimileri bir kurban, kimileri bir tecavüz savunucusu.

Hatta kimisi siyasi bir güdüm olduğunu dahi söyledi.

Ama özellik bu yorum

bugün burada tartıştığımız konuyu tanımlar nitelikte.

Ancak her şeyin bu kadar olmadığını öğrenmem yakındı.

Bu sivil basın kanalının bana verdiği

yeni bir özgürlük ile

kendimi görevli hissettim,

kendimi hiç de tanıdık olmayan bir durumun içinde buldum.

Geçtiğimiz ağustos ayında Facebook'a girdim

ve ana sayfamdaki haberlere bakarken

arkadaşlarım tarafından paylaşılan

bir bağlantı dikkatimi çekti.

Bağlantıya tıkladım ve beni

Micaela Cross isimli Amerikalı bir kızın haberine

yönlendirdi.

Haberin başlığı ise şöyle idi:

"Hindistan, asla duymak istemeyeceğiniz hikâye"

Bu haberde kendisi birinci ağızdan

Hindistan'da yaşadığı cinsel tacizi anlatıyordu.

Diyordu ki:

"Kendinizi her gün vücudunuza dikilen

utanmaz bakışlara karşı hazırlamanın hiçbir yolu yok.

Bakışlar ile göz göze gelseniz ya da gelmeseniz de

hiçbir ifade değişikliği olmuyor.

Meyve satıcılarının, terzilerin önünden geçerken

çok keskin bakışlar ile karşılaştım

sanki beni dilimlere ayırırcasına."

Kendisi Hindistan'ı gezginler için bir cennet, kadınlar için ise bir cehennem olarak tanımlıyor.

Takip edildiğini, el ile tacize uğradığını

ve karşısında mastürbasyon yapıldığını söylüyor.

Akşama doğru bu haber bir virüs gibi yayıldı.

Dünyanın her tarafında haber kanallarında yer aldı.

Herkes bununla ilgili tartıştı.

Ortalama 1 milyon görüntülenme sayısına ulaştı

binlerce yorum ve paylaşım yapıldı

ve ben kendimi çok benzer

bir şahitliğin içinde buldum.

Medya, bu düşüncelerin

ve patlamanın kısır döngüsünün içinde kaldı,

hiçbir olumlu sonuç elde edilmedi.

O gece oturdum ve

bunu nasıl cevaplamam gerektiğini düşündüm.

Kendimi bir çok şüphe ile dolu halde buldum.

Bir yazar olarak, bu konuya bir gözlemci

olarak yaklaştım.

Bir Hintli olarak utanç ve inanamamazlık hissettim,

bir aktivist olarak, hakların savunucusu olarak baktım

ancak bir vatandaş gazeteci olarak

birden çok kırılgan hissettim.

Yani, işte tam orada, genç bir kadın

bir kanal kullanarak

tıpkı benim yaşadığım gibi bir deneyimi hakkında konuşuyordu

ve o an kendimi huzursuz hissettim.

Biliyorsunuz, kimse size

gerçek motivasyonun size kendiniz için verdiğiniz

düşünme ve harekete geçme izni ile geldiğini söylemez.

Motivasyon genellikle bir ideal,

harika bir sonuç gibi aksettirilir.

Motivasyonla ilgili konuşurken,

genellikle insanların bazı materyallere

erişiminden bahsederiz.

Ancak motivasyon bir duygudur.

Bir hissiyattır.

Motivenin ilk adımı

kendinize yetki

ve hür iradenin anahtarını vermektir

ve tüm kadınlar için

kim olduğu yahut nereden geldiğinden bağımsız olarak,

en zor adım budur.

Biz kendi sesimizden korkarız,

çünkü bu bir itiraf anlamına gelir ama bize

çevremizi değiştirme gücünü veren de budur.

Şimdi. birçok gerçekliklerle yüz yüze kaldığım

bu durumda,

nasıl muhakeme edeceğimden emin değildim

çünkü benim için ne anlam ifade ettiğini bilmiyordum.

Hüküm vermekten korkuyordum

çünkü bu kızla aynı bakışı desteklemeseydim, ne olacağını bilmiyordum.

Eğer bir başkasının gerçekliği ile mücadele etseydim

benim için nasıl bir anlam ifade edeceğini bilemezdim.

bu çok basitti.

Bir karar vermek zorundaydım:

Sesi mi çıkarmalı mıydım yoksa sessizliğimi korumalı mıydım?

Uzun bir süre düşündükten sonra,

blogta paylaşmak üzere cevap olarak bir video kaydettim

ve Michaela'ya

Hindistan'ın çok farklı yüzleri olduğunu

ve yaşadığı şey ile ilgili

ne kadar üzgün olduğumu

açıklamaya çalıştım.

Birkaç gün sonra da kendisi ile

canlı bir şekilde konuşmak için davet aldım.

İlk defa hiç tanımadığım

ve bu kadar uzakta olan bu kızla tanıştım

ancak bir o kadar da kendimi yakın hissettim.

Haber gün yüzüne çıktığından beri

birçok genç insan

kampüslerde cinsel tacizler ile ilgili tartışmaya başlamıştı

ve Michaela'nın içinde olduğu üniversite

kendisine ihtiyacı olan desteği vermişti.

Üniversite, öğrencilerini

bu tacizler gibi zorluklarla mücadele edebilmeleri için

öğrencilerini eğitmek üzere

çeşitli tedbirler bile almıştı

ve işte ilk defa kendimi yalnız hissetmedim.

Eğer geçmiş bir kaç sene içinde

aktif bir yurttaş gazeteci olarak

öğrendiğim şey şu;

aslında bu bizim toplumumuzun aktif bir şekilde sesimizi duyurabilmek için

bir alan bulma eksikliğinin sorunu.

Biz ayağa kalktığımız zaman

birer birey olarak ayağa kalkmıyoruz,

biz toplum olarak, arkadaşlar olarak, destekçilerimiz olarak

ayağa kalkıyoruz.

Birçoğumuz kadınların haklarından mahrum edildiğini söylüyor,

ancak gerçek şu ki evet, çoğu zaman

kadınlar kendi kendilerini bu haklardan mahrum ediyorlar.

Hindistan'da son anketlere göre

teknolojide, havacılıkta, turizm

ve çağrı merkezinde çalışan kadınların %95'i

akşam geç saatlerde eve dönerken

kendilerini güvende hissetmediklerini söylüyorlar.

Bangalore'de, benim geldiğim şehirde

bu oran %85.

Hindistan'ın kırsal bölgelerinde

son zamanlarda olanlara bakarsak

Badaun'da toplu tecavüzler, Odisha ve Aligarh'da asit saldırıları

devam eden şeyler.

Çok acil bir şekilde harekete geçmek zorundayız.

Beni yanlış anlamayın.

Kadınların karşılaştıkları bu mücadele

ve hikâyeler tamamen gerçek

ancak biz bunun üzerine gitmeli

araçların hepsini tanımlamalı

ve sisteme dahil edilmelerini sağlamalıyız

ve kör bir şekilde medyanın izinden gitmemeliyiz.

Bugün çok daha fazla kadın

Hindistan'da ayağa kalkıyor ve

devleti sorguluyor,

bu bir cesaretin sonucu.

Taciz resmi şikayetlerinde,

altı misli artış var

ve devlet 2013 yılında Ceza Yasası'nı

kadınları cinsel saldırılardan korumak için

düzenledi.

Konuşmamın sonunda şunu söylemek isterim ki

bu odada bulunanlar olarak

hepimizin sırları var

ancak açık konuşalım

Utangaçlığımızla savaşalım ve açık açık konuşalım.

Bu bir platform olabilir ya da bir topluluk

sevdiğiniz birisi, kim olursa ne olursa olsun

sesinizi çıkarın.

Gerçek şu ki, bu problemi sona erdirmenin

başlangıç noktası biziz.

Teşekkürler.

(Alkış)