Τζόσουα Πρέιγκερ: Αναζητώντας τον άνδρα που έσπασε τον αυχένα μου
-
0:06 - 0:09Πριν από ένα χρόνο, νοίκιασα ένα αυτοκίνητο στην Ιερουσαλήμ
-
0:09 - 0:12προκειμένου να αναζητήσω έναν άνδρα τον οποίο δεν είχα γνωρίσει ποτέ
-
0:12 - 0:14αλλά μου είχε αλλάξει τη ζωή.
-
0:14 - 0:17Δεν είχα το τηλέφωνο του για να τον ενημερώσω πως έρχομαι.
-
0:17 - 0:19Δε γνώριζα την ακριβή του διεύθυνση,
-
0:19 - 0:22αλλά ήξερα το όνομά του, Άμπεντ,
-
0:22 - 0:26ήξερα πως ζούσε σε μία πόλη 15.000 κατοίκων,
στην Κφαρ Κάρα, -
0:26 - 0:31και ήξερα πως πριν από 21 χρόνια, έξω από την ιερή αυτή πόλη
-
0:31 - 0:33μου προκάλεσε κάταγμα στον αυχένα.
-
0:33 - 0:38Έτσι λοιπόν, ένα συννεφιασμένο πρωινό του Ιανουαρίου, κατευθύνθηκα βόρεια
-
0:38 - 0:42με μία ασημί Σεβρολέ για να βρω έναν άνδρα, αλλά και την εσωτερική μου ηρεμία.
-
0:42 - 0:45Ο δρόμος ήταν κατηφορικός και βγήκα από την Ιερουσαλήμ.
-
0:45 - 0:48Έπειτα έστριψα στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου το μπλε του φορτηγό,
-
0:48 - 0:50γεμάτο με τέσσερις τόνους πλακάκια δαπέδου,
-
0:50 - 0:53είχε κατευθυνθεί με μεγάλη ταχύτητα προς την πίσω αριστερή γωνία
-
0:53 - 0:56του μικρού λεωφορείου στο οποίο επέβαινα.
-
0:56 - 0:59Ήμουν 19 ετών.
-
0:59 - 1:02Είχα ψηλώσει 12,5 εκατοστά και είχα κάνει περί τα 20.000 push ups
-
1:02 - 1:05μέσα σε οκτώ μήνες και τη βραδιά πριν το τροχαίο,
-
1:05 - 1:07απολάμβανα το νέο σώμα μου,
-
1:07 - 1:09έπαιζα μπάσκετ με φίλους
-
1:09 - 1:11μέχρι τα ξημερώματα μιας ημέρας του Μαίου.
-
1:11 - 1:14Χτυπούσα τη μπάλα με το μεγάλο δεξί μου χέρι
-
1:14 - 1:18και όταν το χέρι μου έφτανε το καλάθι, αισθανόμουν αήττητος.
-
1:18 - 1:22Είχα πάρει το λεωφορείο για να πάω να πάρω την πίτσα που είχα κερδίσει στο γήπεδο.
-
1:22 - 1:25Δεν είδα τον Άμπεντ να πλησιάζει.
-
1:25 - 1:27Από τη θέση μου, ατένιζα μία πέτρινη πόλη
-
1:27 - 1:30πάνω σ' ένα λόφο, να λάμπει στον ήλιο του μεσημεριού,
-
1:30 - 1:33όταν από πίσω ακούστηκε ένας έντονος θόρυβος,
-
1:33 - 1:36δυνατός και βίαιος σαν έκρηξη βόμβας.
-
1:36 - 1:38Το κεφάλι μου τραβήχτηκε προς τα πίσω πάνω από το κόκκινο κάθισμά μου.
-
1:38 - 1:41Το τύμπανό μου έσπασε. Τα παπούτσια μου πετάχτηκαν από τα πόδια μου.
-
1:41 - 1:44Κι εγώ πετάχτηκα, το κεφάλι μου στηριζόταν σε σπασμένα κόκκαλα
-
1:44 - 1:49και όταν προσγειώθηκα ήμουν τετραπληγικός.
-
1:49 - 1:51Τους επόμενους μήνες, έμαθα να αναπνέω χωρίς βοήθεια,
-
1:51 - 1:54έπειτα έμαθα να κάθομαι, να στέκομαι και να περπατώ,
-
1:54 - 1:57αλλά το σώμα μου ήταν χωρισμένο κάθετα.
-
1:57 - 2:00Ήμουν ημιπληγικός, και στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη,
-
2:00 - 2:05χρησιμοποιούσα αναπηρικό καρότσι για τέσσερα χρόνια, καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου.
-
2:05 - 2:08Οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και επέστρεψα στην Ιερουσαλήμ για ένα χρόνο.
-
2:08 - 2:11Εκεί σηκώθηκα για τα καλά από το καρότσι,
-
2:11 - 2:14έγειρα πάνω στο μπαστούνι μου και έριξα μια ματιά στο παρελθόν,
-
2:14 - 2:17βρήκα όλους τους συνεπιβάτες μου στο λεωφορείο,
-
2:17 - 2:20αλλά και φωτογραφίες από το δυστύχημα,
-
2:20 - 2:23και όταν είδα αυτή τη φωτογραφία,
-
2:24 - 2:28δεν είδα ένα αιμόφυρτο και ακίνητο σώμα.
-
2:28 - 2:31Είδα τον υγιή όγκο ενός αριστερού δελτοειδή,
-
2:31 - 2:34και θρήνησα την απώλειά του,
-
2:34 - 2:36θρήνησα όλα όσα δεν είχα ακόμη κάνει,
-
2:36 - 2:40και τα οποία θα ήταν αδύνατον πια να κάνω.
-
2:44 - 2:46Τότε διάβασα την κατάθεση του Άμπεντ
-
2:46 - 2:48το πρωινό της επομένης του δυστυχήματος,
-
2:48 - 2:52ότι κατευθυνόταν προς την Ιερουσαλήμ στη δεξιά λωρίδα του δρόμου.
-
2:52 - 2:55Διαβάζοντας τα λόγια του, μου ήρθαν δάκρυα οργής.
-
2:55 - 2:59Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα οργή προς αυτόν τον άνδρα,
-
2:59 - 3:02ως απόρροια σκέψεων που πίστευα πως μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις.
-
3:02 - 3:04Σε αυτό το κομμάτι χαρτί,
-
3:04 - 3:07το δυστύχημα δεν είχε συμβεί ακόμη.
-
3:07 - 3:09O Άμπεντ μπορούσε ακόμη να στρίψει προς τα αριστερά
-
3:09 - 3:13έτσι ώστε να τον δω να με προσπερνάει από το παράθυρό μου
-
3:13 - 3:15και εγώ να μην πάθω τίποτα.
-
3:15 - 3:19«Πρόσεχε, Άμπεντ, πρόσεχε. Κόψε ταχύτητα.»
-
3:19 - 3:21Ο Άμπεντ όμως δεν έκοψε ταχύτητα,
-
3:21 - 3:25και στο κομμάτι αυτό χαρτί, ο αυχένας μου υπέστη και πάλι κάταγμα
-
3:25 - 3:29και για άλλη μία φορά, δεν μπορούσα να νιώσω θυμό.
-
3:29 - 3:32Αποφάσισα να βρω τον Άμπεντ,
-
3:32 - 3:33και όταν τον βρήκα,
-
3:33 - 3:37απάντησε στο εβραϊκό μου «γεια» τόσο ατάραχα,
-
3:37 - 3:39που θα πίστευε κανείς πως περίμενε το τηλεφώνημά μου.
-
3:39 - 3:41Ίσως να το περίμενε.
-
3:41 - 3:45Δεν ανέφερα στον Άμπεντ το μητρώο του στην τροχαία --
-
3:45 - 3:4827 παραβάσεις μέχρι τα 25 του,
-
3:48 - 3:53η τελευταία, το ό,τι δε χαμήλωσε ταχύτητα εκείνη τη μέρα του Μαίου --
-
3:53 - 3:55και δεν ανέφερα το δικό μου ιστορικό --
-
3:55 - 3:57την τετραπληγία και τους καθετήρες,
-
3:57 - 3:59την ανασφάλεια και την απώλεια --
-
3:59 - 4:02και όταν ο Άμπεντ συνέχισε να μιλά για το πόσο είχε τραυματιστεί στο δυστύχημα,
-
4:02 - 4:04δεν του είπα πως ήξερα από την αναφορά της αστυνομίας
-
4:04 - 4:07πως δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά.
-
4:07 - 4:11Είπα πως ήθελα να συναντηθούμε.
-
4:11 - 4:14Ο Άμπεντ είπε να τον ξανακαλέσω μερικές βδομάδες αργότερα,
-
4:14 - 4:16και όταν το έκανα και ένα ηχογραφημένο μήνυμα με ενημέρωσε
-
4:16 - 4:18πως ο αριθμός εκείνος δεν ίσχυε πια,
-
4:18 - 4:23σταμάτησα να σκέφτομαι τον Άμπεντ και το δυστύχημα.
-
4:23 - 4:26Πέρασαν πολλά χρόνια.
-
4:26 - 4:30Περπατούσα με το μπαστούνι μου και την επιστραγαλίδα και ένα σακίδιο
-
4:30 - 4:33σε ταξίδια σε έξι ηπείρους.
-
4:33 - 4:36Έπαιζα κάθε βδομάδα σε παιχνίδια σόφτμπολ
-
4:36 - 4:38τα οποία είχα ο ίδιος οργανώσει στο Σέντραλ Παρκ,
-
4:38 - 4:41και στη Νέα Υόρκη όπου έμενα, έγινα δημοσιογράφος και συγγραφέας
-
4:41 - 4:45και πληκτρολογούσα εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις
μ' ένα δάχτυλο. -
4:45 - 4:48Ένας φίλος μου επεσήμανε πως όλες οι σημαντικές μου ιστορίες
-
4:48 - 4:51καθρέφτιζαν τη δική μου, κάθε μία εστίαζε στη ζωή ενός ανθρώπου
-
4:51 - 4:53η οποία είχε αλλάξει μέσα σε μία στιγμή,
-
4:53 - 4:56αν όχι λόγω κάποιου δυστυχήματος, τότε λόγω κάποιας κληρονομιάς,
-
4:56 - 4:58ενός χτυπήματος με μπαστούνι, λόγω μιας φωτογραφίας ή μίας σύλληψης.
-
4:58 - 5:02Όλοι μας είχαμε ένα πριν και ένα μετά.
-
5:02 - 5:06Προσπαθούσα απ' ό,τι φαίνεται να συμφιλιωθώ με τη μοίρα μου μέσα από το έργο μου.
-
5:06 - 5:10Ωστόσο, ο Άμπεντ ήταν το τελευταία που σκεπτόμουν, όταν πέρυσι,
-
5:10 - 5:12επέστρεψα στο Ισραήλ για να γράψω για το δυστύχημα,
-
5:12 - 5:15και το βιβλίο το οποίο έγραψα, «Μισή ζωή»,
-
5:15 - 5:18είχε σχεδόν ολοκληρωθεί όταν συνειδητοποίησα
-
5:18 - 5:20πως ήθελα ακόμη να συναντήσω τον Άμπεντ
-
5:20 - 5:23και κατάλαβα επιτέλους το γιατί:
-
5:23 - 5:29για να ακούσω τον άνθρωπο αυτό να λέει μια λέξη: «Συγγνώμη».
-
5:29 - 5:32Ο κόσμος ζητά συγγνώμη και για πιο απλά πράγματα.
-
5:32 - 5:34Κι έτσι ζήτησα από έναν αστυνομικό να μου επιβεβαιώσει πως ο Άμπεντ έμενε ακόμη
-
5:34 - 5:37κάπου στην ίδια πόλη
-
5:37 - 5:40και κατευθύνθηκα οδικώς προς τα εκεί με ένα κίτρινο τριαντάφυλλο σε γλάστρα στην πίσω θέση,
-
5:40 - 5:44όταν ξαφνικά τα λουλούδια μου φάνηκαν γελοία επιλογή δώρου.
-
5:44 - 5:47Τι να προσφέρεις όμως στον άνθρωπο που σου έσπασε τον αυχένα;
-
5:47 - 5:51(Γέλια)
-
5:51 - 5:53Έφτασα στην πόλη Άμπου Γκος,
-
5:53 - 5:55και αγόρασα ένα κουτί με λουκούμια,
-
5:55 - 6:00φυστίκια με ροδόνερο. Καλύτερα.
-
6:00 - 6:03Πίσω στον αυτοκινητόδρομο 1, οραματιζόμουν αυτό που με περίμενε.
-
6:03 - 6:07Τον Άμπεντ να με αγκαλιάζει. Τον Άμπεντ να με φτύνει.
-
6:07 - 6:11Τον Άμπεντ να λέει, «Συγγνώμη».
-
6:11 - 6:14Άρχισα τότε να αναρωτιέμαι, όπως το είχα κάνει τόσες φορές στο παρελθόν,
-
6:14 - 6:16πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου
-
6:16 - 6:17αν ο άνθρωπος αυτός δε με είχε τραυματίσει,
-
6:17 - 6:21αν τα γονίδιά μου είχαν βιώσει μία διαφορετική εμπειρία.
-
6:21 - 6:23Ποιος ήμουν;
-
6:23 - 6:26Ήμουν αυτός που ήμουν πριν το τροχαίο,
-
6:26 - 6:30προτού ο δρόμος αυτός να χωρίσει τη ζωή μου στα δύο σαν ανοιχτό βιβλίο;
-
6:30 - 6:32Με καθόριζε αυτό που μου είχε συμβεί;
-
6:32 - 6:37Ήμαστε όλοι το αποτέλεσμα των όσων μας είχαν κάνει, των όσων είχαν κάνει για μας,
-
6:37 - 6:39η απιστία ενός γονέα ή συζύγου,
-
6:39 - 6:41τα χρήματα που κληρονομήσαμε;
-
6:41 - 6:45Ή μήπως είμασταν τα σώματά μας, με τα όσα κληρονομούν και τις ελλείψεις που έχουν;
-
6:45 - 6:48Είχα την αίσθηση πως δεν μπορούσαμε να είμαστε τίποτε περισσότερο από γονίδια και εμπειρίες,
-
6:48 - 6:52πώς όμως να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο;
-
6:52 - 6:55Ο Γέιτς έθεσε το ίδιο αυτό καθολικό ερώτημα,
-
6:55 - 6:58«Ω σώμα που λικνίζεσαι με την μουσική, ω λαμπερή ματιά,
-
6:58 - 7:04πώς ξεχωρίζει κανείς το χορευτή από το χορό;»
-
7:04 - 7:06Είχα ήδη οδηγήσει για μία ώρα
-
7:06 - 7:10όταν κοίταξα στον καθρέφτη του οδηγού και είδα το λαμπερό μου βλέμμα.
-
7:10 - 7:14Το φως που είχαν τα μάτια μου όσο είχαν μπλε χρώμα.
-
7:14 - 7:17Τις προδιαθέσεις και τις παρορμήσεις που με ωθούσαν
-
7:17 - 7:20ως βρέφος να προσπαθώ να πέσω από μία βάρκα σε μια λίμνη του Σικάγο,
-
7:20 - 7:21που με ωθούσαν ως έφηβο
-
7:21 - 7:26να πηδήξω στα αφιλόξενα νερά του κόλπου του Κέιπ Κοντ μετά από έναν τυφώνα.
-
7:26 - 7:28Είδα, επίσης, στην αντανάκλασή μου
-
7:28 - 7:30πως, αν ο Άμπεντ δε με είχε τραυματίσει,
-
7:30 - 7:33θα ήμουν τώρα, κατά πάσα πιθανότητα, γιατρός
-
7:33 - 7:37και σύζυγος και πατέρας.
-
7:37 - 7:39Θα με απασχολούσαν λιγότερο ο χρόνος και ο θάνατος
-
7:39 - 7:41και, βεβαίως, δε θα ήμουν ανάπηρος,
-
7:41 - 7:45και δε θα υπέφερα από τα χιλιάδες βέλη που μου εκτόξευσε η μοίρα μου.
-
7:45 - 7:47Το συχνό σφίξιμο των δακτύλων μου, τα θραύσματα στα δόντια μου
-
7:47 - 7:50τα απέκτησα δαγκώνοντας όλα αυτά
-
7:50 - 7:52που δεν ανοίγουν μόνο μ' ένα χέρι.
-
7:52 - 7:58Ο χορευτής και ο χορός ήταν αναπόδραστα συνδεδεμένοι.
-
7:58 - 8:00Κόντευε 11 όταν βγήκα προς τα δεξιά από τον αυτοκινητόδρομο
-
8:00 - 8:02προς Αφούλα και πέρασα μπροστά από ένα μεγάλο λατομείο
-
8:02 - 8:05και σύντομα ήμουν στην Κφαρ Κάρα.
-
8:05 - 8:07Ένιωσα ταραγμένος.
-
8:07 - 8:11Όμως στο ραδιόφωνο έπαιζαν Σοπέν, επτά υπέροχες μαζούρκες
-
8:11 - 8:13και σταμάτησα σε ένα χώρος στάθμευσης
δίπλα σ' ένα βενζινάδικο -
8:13 - 8:16για να τις ακούσω και να ηρεμήσω.
-
8:16 - 8:19Μου έχουν πει πως στις αραβικές πόλεις,
-
8:19 - 8:21αρκεί να αναφέρεις το όνομα κάποιου σ' έναν ντόπιο
-
8:21 - 8:23και θα το αναγνωρίσει.
-
8:23 - 8:25Και ανέφερα τον Άμπεντ και τον εαυτό μου,
-
8:25 - 8:27επισημαίνοντας επίτηδες πως ερχόμουν εν ειρήνη,
-
8:27 - 8:30στους ανθρώπους της πόλης,
-
8:30 - 8:33όταν συνάντησα τον Μοχάμεντ έξω από ένα ταχυδρομείο το μεσημέρι.
-
8:33 - 8:35Με άκουσε.
-
8:35 - 8:38Ξέρετε, κυρίως όταν μιλούσα με άλλους ανθρώπους
-
8:38 - 8:42αναρωτιόμουν που τελείωνα εγώ και που ξεκινούσε
η αναπηρία μου, -
8:42 - 8:45καθώς πολύ άνθρωποι μου έλεγαν πράγματα που δεν έλεγαν σε άλλους.
-
8:45 - 8:47Πολλοί έκλαιγαν.
-
8:47 - 8:50Και μία μέρα, όταν μία γυναίκα που συνάντησα
στο δρόμο έκανε το ίδιο -
8:50 - 8:52και αργότερα τη ρώτησα γιατί,
-
8:52 - 8:54μου είπε, απ' όσο μπορούσε να καταλάβει,
τα δάκρυά της -
8:54 - 8:57είχαν να κάνουν με το γεγονός πως ήμουν ευτυχισμένος και γερός,
-
8:57 - 9:00αλλά ταυτόχρονα και ευάλωτος.
-
9:00 - 9:02Άκουσα τα λόγια της. Υποθέτω πως ήταν αληθινά.
-
9:02 - 9:04Ήμουν ο εαυτός μου,
-
9:04 - 9:06αλλά πλέον ήμουν ο εαυτός μου παρότι κουτσαίνω,
-
9:06 - 9:11και αυτό, υποθέτω, ήταν που με προσδιόριζε πλέον.
-
9:11 - 9:12Σε κάθε περίπτωση, ο Μοχάμεντ μου είπε
-
9:12 - 9:15κάτι το οποίο ίσως να μην έλεγε σε κανέναν άλλο άγνωστο.
-
9:15 - 9:19Με οδήγησε σε ένα σπίτι βαμμένο με στόκο στο χρώμα της κρέμας και μετά έφυγε με το αυτοκίνητο.
-
9:19 - 9:22Και καθώς συλλογιζόμουν τι να πω,
-
9:22 - 9:25με προσέγγισε μία γυναίκα η οποία φορούσε μαύρη εσάρπα και μαύρα ρούχα.
-
9:25 - 9:28Κατέβηκα από το αυτοκίνητό μου και είπα «Σαλόμ,»
-
9:28 - 9:30είπα ποιος ήμουν,
-
9:30 - 9:31και εκείνη μου είπε πως ο σύζυγός της, ο Άμπεντ
-
9:31 - 9:34θα επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά σε τέσσερις ώρες.
-
9:34 - 9:37Τα εβραϊκά της δεν ήταν πολύ καλά και αργότερα μου εξομολογήθηκε
-
9:37 - 9:40πως νόμιζε πως είχα έρθει να εγκαταστήσω
τη σύνδεση για το ίντερνετ. -
9:40 - 9:43(Γέλια)
-
9:43 - 9:47Έφυγα με το αυτοκίνητο και επέστρεψα στις 16:30,
-
9:47 - 9:48ευγνώμων για το μιναρέ στο βάθος του δρόμου
-
9:48 - 9:50που με βοήθησε να ξαναβρώ το σημείο.
-
9:50 - 9:52Καθώς πλησίαζα την μπροστινή πόρτα,
-
9:52 - 9:56ο Άμπεντ με είδε, με το τζιν, την μπλούζα μου και το μπαστούνι,
-
9:56 - 10:01και εγώ είδα τον Άμπεντ, έναν συνηθισμένο άνδρα μετρίου αναστήματος.
-
10:01 - 10:04Φορούσε ρούχα σε μαύρο και άσπρο: παπούτσια πάνω από κάλτσες,
-
10:04 - 10:06μία φθαρμένη φόρμα, ένα εμπριμέ πουλόβερ,
-
10:06 - 10:09ένα ριγέ σκουφί τραβηγμένο μέχρι το μέτωπο.
-
10:09 - 10:12Με περίμενε. Ο Μοχάμεντ είχε τηλεφωνήσει.
-
10:12 - 10:16Κι έτσι αμέσως, σφίξαμε τα χέρια και χαμογελάσαμε
-
10:16 - 10:18και του έδωσα το δώρο μου,
-
10:18 - 10:19και εκείνος με καλωσόρισε στο σπίτι του
-
10:19 - 10:23και καθίσαμε δίπλα-δίπλα σ' έναν υφασμάτινο καναπέ.
-
10:23 - 10:26Και τότε ο Άμπεντ συνέχισε αμέσως
-
10:26 - 10:27την αξιοθρήνητη ιστορία, την οποία ξεκίνησε στο τηλέφωνο
-
10:27 - 10:30πριν από 16 χρόνια.
-
10:30 - 10:34Είχε κάνει μόλις επέμβαση στα μάτια του, είπε.
-
10:34 - 10:36Είχε κι εκείνος προβλήματα με τα πλευρά του και τα πόδια του,
-
10:36 - 10:38και, α ναι, είχε χάσει τα δόντια του στο ατύχημα.
-
10:38 - 10:41Με ρώτησε αν ήθελα να τον δω να βγάζει τη μασέλα.
-
10:41 - 10:44Ο Άμπεντ μετά σηκώθηκε και άναψε την τηλεόραση
-
10:44 - 10:47για να μην είμαι μόνος μου όταν θα έβγαινε από το δωμάτιο,
-
10:47 - 10:49και επέστρεψε με φωτογραφίες πόλαροϊντ από το δυστύχημα
-
10:49 - 10:52και την παλιά του άδεια οδήγησης.
-
10:52 - 10:55«Ήμουν όμορφος», είπε.
-
10:55 - 10:58Στρέψαμε το βλέμμα μας στην μεταλλική κούπα του.
-
10:58 - 11:00Ο Άμπεντ ήταν μέτριας εμφάνισης,
-
11:00 - 11:04με πυκνά μαύρα μαλλιά, γεμάτο πρόσωπο και μακρύ λαιμό.
-
11:04 - 11:07Αυτός ήταν ο νεαρός, ο οποίος στις 16 Μαίου 1990
-
11:07 - 11:09είχε σπάσει δύο αυχένες, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου,
-
11:09 - 11:13είχε τραυματίσει έναν εγκέφαλο και αφαιρέσει μία ζωή.
-
11:13 - 11:1621 χρόνια μετά, ήταν πλέον πιο αδύνατος από τη γυναίκα του,
-
11:16 - 11:17το δέρμα του προσώπου του χαλαρό,
-
11:17 - 11:20και κοιτάζοντας τον Άμπεντ να κοιτάζει τον νεαρό εαυτό του
-
11:20 - 11:23θυμήθηκα που κοιτούσα τη δική μου φωτογραφία του νεαρού εαυτού μου
-
11:23 - 11:27μετά το δυστύχημα και αναγνώρισα τη λαχτάρα που ένιωσε.
-
11:27 - 11:31«Το ατύχημα άλλαξε τη ζωή και των δύο μας», είπα.
-
11:31 - 11:34Ο Άμπεντ έπειτα μου έδειξε μία φωτογραφία του κατεστραμμένου του φορτηγού,
-
11:34 - 11:36και είπε πως για το ατύχημα έφταιγε ο οδηγός ενός λεωφορείου
-
11:36 - 11:40στην αριστερή λωρίδα, ο οποίος δεν τον άφηνε να περάσει.
-
11:40 - 11:42Δεν ήθελα να κάνω ανασκόπηση του δυστυχήματος με τον Άμπεντ.
-
11:42 - 11:44Ήλπιζα για κάτι πιο απλό:
-
11:44 - 11:49να φάμε λουκούμια με δύο κουβέντες και μετά να αναχωρήσω.
-
11:49 - 11:51Και γι' αυτό δεν επεσήμανα πως στην κατάθεσή του
-
11:51 - 11:53το πρωινό μετά το δυστύχημα,
-
11:53 - 11:56ο Άμπεντ δεν ανέφερε καν τον οδηγό του λεωφορείου.
-
11:56 - 11:59Αλλά όχι, δεν είπα τίποτα. Δεν είπα τίποτα επειδή δεν είχα έρθει για να ακούσω κάποια αλήθεια.
-
11:59 - 12:02Είχα έρθει για μεταμέλειεα.
-
12:02 - 12:04Κι έτσι άρχισα να αναζητώ τη μεταμέλεια
-
12:04 - 12:07και πέταξα την αλήθεια απ' το παράθυρο.
-
12:07 - 12:10«Καταλαβαίνω». είπα, «πως δε έφταιγες εσύ για το δυστύχημα,
-
12:10 - 12:14αλλά δεν αισθάνεσαι λύπη για τους ανθρώπους που υπέφεραν;»
-
12:14 - 12:17Ο Άμπεντ είπε δύο λέξεις.
-
12:17 - 12:20«Ναι, υπέφερα.»
-
12:20 - 12:23Έπειτα ο Άμπεντ μου είπε για ποιο λόγο υπέφερε.
-
12:23 - 12:26Είχε ζήσει μία άσωτη ζωή πριν από το ατύχημα,
-
12:26 - 12:29και επομένως ο Θεός είχε διατάξει το ατύχημα,
-
12:29 - 12:33ενώ τώρα, είπε, ήταν θρησκευόμενος και ο Θεός ευχαριστημένος.
-
12:33 - 12:36Και τότε ο Θεός έκανε την παρέμβασή του:
-
12:36 - 12:39μία είδηση στην τηλεόραση για ένα τροχαίο που ώρες πριν
-
12:39 - 12:41είχε παρασύρει στο θάνατο τρεις ανθρώπους στα βόρεια της χώρας.
-
12:41 - 12:44Κοιτάξαμε τα συντρίμμια.
-
12:44 - 12:47«Περίεργο,» είπα.
-
12:47 - 12:49«Περίεργο,» συμφώνησε.
-
12:49 - 12:52Έκανα τη σκέψη πως εκεί, στην οδό 804,
-
12:52 - 12:54υπήρχαν υπαίτιοι και θύματα,
-
12:54 - 12:56δυάδες τις οποίες ένωνε ένα δυστύχημα.
-
12:56 - 12:58Κάποιοι, όπως και ο Άμπεντ, θα ξεχάσουν την ημερομηνία.
-
12:58 - 13:02Κάποιοι, όπως κι εγώ, θα τη θυμούνται.
-
13:02 - 13:05Το ρεπορτάζ ολοκληρώθηκε και ο Άμπεντ μίλησε.
-
13:05 - 13:07«Είναι κρίμα,» είπε, «που η αστυνομία
-
13:07 - 13:12σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πιο αυστηρή με τους κακούς οδηγούς.»
-
13:12 - 13:15Έμεινα εμβρόντητος.
-
13:15 - 13:18Ο Άμπεντ είχε πει κάτι αξιοσημείωτο.
-
13:18 - 13:21Ανέβαζε αυτό άραγε το βαθμό απαλλαγής του από την ευθύνη για το ατύχημα;
-
13:21 - 13:23Ήταν δείγμα ενοχής, ένας ισχυρισμός
-
13:23 - 13:26πως θα έπρεπε να τον έχουν βάλει στη φυλακή για περισσότερο καιρό;
-
13:26 - 13:29Είχε εκτίσει εξάμηνη ποινή στη φυλακή και είχε χάσει την άδειά του για το φορτηγό για μία δεκαετία.
-
13:29 - 13:31Αποφάσισα να μην είμαι διακριτικός.
-
13:31 - 13:35«Άμπεντ,» είπα,
-
13:35 - 13:39«Nόμιζα πως είχαν υπάρξει κάποια θεματάκια με την οδήγηση και πριν το ατύχημα.»
-
13:39 - 13:43«Ναι», είπε, «μία φορά πήγα με 60 σε δρόμο με όριο τα 40.»
-
13:43 - 13:4627 παραβιάσεις --
-
13:46 - 13:49παραβίαση κόκκινου σηματοδότη, υπερβολική ταχύτητα,
-
13:49 - 13:51παραβίαση λωρίδας,
-
13:51 - 13:53και τέλος, το γεγονός ότι πατούσε και φρένο και γκάζι κατηφορίζοντας το λόφο --
-
13:53 - 13:56όλα αυτά ήταν μόνο μία παράβαση.
-
13:56 - 13:59Και τότε κατάλαβα πως όσο ωμή κι αν είναι η πραγματικότητα,
-
13:59 - 14:02ο κάθε άνθρωπος την προσαρμόζει με τον πιο εύπεπτο τρόπο.
-
14:02 - 14:06Ο τράγος γίνεται ήρωας. Ο φταίχτης μετατρέπεται σε θύμα.
-
14:06 - 14:13Τότε κατανόησα πως ο Άμπεντ δε θα ζητούσε ποτέ συγγνώμη.
-
14:13 - 14:16Ο Άμπεντ κι εγώ καθίσαμε με τον καφέ μας.
-
14:16 - 14:19Περάσαμε 90 λεπτά μαζί,
-
14:19 - 14:21και πλέον τον γνώριζα.
-
14:21 - 14:24Δεν ήταν ιδιαίτερα κακός άνθρωπος
-
14:24 - 14:26ούτε ιδιαίτερα καλός.
-
14:26 - 14:28Ήταν ένας περιορισμένος άνθρωπος
-
14:28 - 14:31που είχε βρει τον τρόπο να είναι ευγενικός απέναντί μου.
-
14:31 - 14:33Όπως επιτάσσει και η εβραϊκή παράδοση,
-
14:33 - 14:37μου ευχήθηκε να κλείσω τα 120 χρόνια.
-
14:37 - 14:38Ωστόσο, ήταν δύσκολο για μένα να καταλάβω κάποιον
-
14:38 - 14:42ο οποίος είχε νύψει τας χείρας του σε τέτοιο βαθμό ως προς τις επικίνδυνες πράξεις του,
-
14:42 - 14:46κάποιον, ο οποίος δεν εξέταζε καθόλου τη ζωή του, σε σημείο να πει
-
14:46 - 14:51πως νόμιζε πως δύο άνθρωποι είχαν πεθάνει στο δυστύχημα.
-
14:53 - 14:57Ήθελα να πω τόσα πολλά στον Άμπεντ.
-
14:57 - 15:00Ήθελα να του πω πως το να αναγνωρίσει την αναπηρία μου
-
15:00 - 15:03δεν ήταν κάτι κακό,
-
15:03 - 15:04καθότι δεν κάνουν καλά όσοι εκφράζουν θαυμασμό
-
15:04 - 15:08για ανθρώπους σαν κι εμένα που χαμογελούν ενώ κουτσαίνουν.
-
15:08 - 15:11Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως έχουν περάσει χειρότερα,
-
15:11 - 15:15πως τα θέματα της καρδιάς τους χτυπούν με μεγαλύτερη δύναμη από ένα φορτηγό,
-
15:15 - 15:18πως τα προβλήματα του μυαλού είναι ακόμη μεγαλύτερα,
-
15:18 - 15:22πιο επιβλαβή, από εκατοντάδες σπασμένους αυχένες.
-
15:22 - 15:25Ήθελα να του πω πως αυτό που προσδιορίζει τους περισσότερους από εμάς
-
15:25 - 15:26πάνω απ' όλα
-
15:26 - 15:28δεν είναι το μυαλό μας, ούτε το σώμα μας
-
15:28 - 15:30ούτε τα όσα μας συμβαίνουν,
-
15:30 - 15:33αλλά πώς αντιδρούμε στα όσα μας συμβαίνουν.
-
15:33 - 15:36«Αυτή,» έγραψε ο ψυχίατρος Βίκτος Φρανκλ,
-
15:36 - 15:38«είναι και η τελευταία ανθρώπινη ελευθερία:
-
15:38 - 15:42η επιλογή της συμπεριφοράς μας κάτω από οποιεσδήποτες συνθήκες.»
-
15:42 - 15:45Ήθελα να του πω πως δεν είναι μόνο αυτός που προκαλεί την παράλυση
-
15:45 - 15:49κι αυτός που την υφίσταται που πρέπει να εξελιχθούν, να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα,
-
15:49 - 15:51αλλά πως όλοι μας πρέπει --
-
15:51 - 15:56όσοι γερνάμε, όσοι είμαστε ανήσυχοι, χωρισμένοι και σιγά-σιγά φαλακροί
-
15:56 - 16:00και χρεωκοπημένοι και όλοι μας γενικότερα.
-
16:00 - 16:02Ήθελα να του πω πως δε χρειάζεται κάποιος να πει
-
16:02 - 16:04πως κάτι κακό είναι καλό,
-
16:04 - 16:07πως ένα δυστύχημα το προκαλεί ο Θεός, επομένως είναι κάτι καλό,
-
16:07 - 16:09πως ένας σπασμένος λαιμός είναι κάτι καλό.
-
16:09 - 16:12Μπορεί κανείς να πει πως κάτι κακό είναι φρικτό,
-
16:12 - 16:16αλλά πως παρόλα αυτά ο φυσικός αυτός κόσμος έχει και πολλά όμορφα πράγματα.
-
16:16 - 16:21Ήθελα να του πως πως, τελικά, η εντολή μας είναι ξεκάθαρη:
-
16:21 - 16:24Πρέπει να ξεπερνάμε την κακή μας τύχη.
-
16:24 - 16:27Πρέπει να είμαστε καλά και να απολαμβάνουμε το καλό,
-
16:27 - 16:33τις σπουδές, την εργασία, την περιπέτεια και τη φιλία -- βέβαια, τη φιλία --
-
16:33 - 16:37τους γύρω μας και την αγάπη.
-
16:37 - 16:40Πάνω απ' όλα, όμως, ήθελα να του πω
-
16:40 - 16:42αυτό που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ,
-
16:42 - 16:45πως «για να ευχαριστηθείς την ανθρώπινη ζεστασιά,
-
16:45 - 16:48κάποια κομμάτια σου θα πρέπει να είναι ψυχρά
-
16:48 - 16:50καθότι τίποτα δεν έχει την ποιότητα που έχει σ' αυτόν τον κόσμο
-
16:50 - 16:54χωρίς την ύπαρξη του αντιθέτου του.»
-
16:54 - 16:56Ναι, το αντίθετο.
-
16:56 - 16:58Και αν συνειδητοποιείς τι δεν έχεις,
-
16:58 - 17:02τότε ίσως πραγματικά συνειδητοποιήσεις τι έχεις,
-
17:02 - 17:06και αν οι θεοί είναι καλοί μαζί σου, θα απολαύσεις πραγματικά αυτά που έχεις.
-
17:06 - 17:08Αυτό είναι το ένα εξαιρετικό δώρο το οποίο θα λάβεις
-
17:08 - 17:11εάν έχεις υπαρξιακές ανησυχίες.
-
17:11 - 17:13Ο θάνατος για παράδειγμα. Επομένως, θα ξυπνάς κάθε πρωί
-
17:13 - 17:15γεμάτος ενέργεια για τη ζωή.
-
17:15 - 17:17Ένα κομμάτι σου είναι ψυχρό,
-
17:17 - 17:20και γι' αυτό ένα άλλο απολαμβάνει πραγματικά τη ζεστασιά
-
17:20 - 17:23ή και το κρύο.
-
17:23 - 17:25Όταν ένα πρωί, χρόνια μετά το ατύχημα,
-
17:25 - 17:28πάτησα μια πέτρα και η πατούσα του αριστερού μου ποδιού
-
17:28 - 17:32αισθάνθηκε την κρύα επιφάνεια, τα νεύρα επιτέλους αφυπνισμένα,
-
17:32 - 17:37ήταν αναζωογονητικό, σαν το χιόνι.
-
17:37 - 17:40Αλλά αυτά δεν τα είπα στον Άμπεντ.
-
17:40 - 17:45Του είπα μόνο πως είχε σκοτώσει έναν άνδρα, όχι δύο.
-
17:45 - 17:49Του είπα το όνομα αυτού του άνδρα.
-
17:49 - 17:53Και μετά είπα, «Αντίο».
-
17:53 - 17:55Σας ευχαριστώ.
-
17:55 - 18:02(Χειροκρότημα)
-
18:02 - 18:05Σας ευχαριστώ πολύ.
-
18:05 - 18:09(Χειροκρότημα)
- Title:
- Τζόσουα Πρέιγκερ: Αναζητώντας τον άνδρα που έσπασε τον αυχένα μου
- Speaker:
- Joshua Prager
- Description:
-
Όταν ο Τζόσουα Πρέιγκερ ήταν 19 ετών, ένα ολέθριο δυστύχημα με λεωφορείο τον άφησε ημιπληγικό. Επέστρεψε στο Ισραήλ είκοσι χρόνια αργότερα για να βρει τον οδηγό που είχε αλλάξει τη ζωή του. Σε αυτήν τη μαγευτική αφήγηση της συνάντησής τους, ο Πρέιγκερ εισχωρεί σε βαθιά ερωτήματα ως προς τη φύση μας, την ανατροφή, τις αυταπάτες και το πεπρωμένο.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 18:30
Dimitra Papageorgiou approved Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Niki Boehm accepted Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Niki Boehm edited Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Niki Boehm edited Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Stellina Giannitsi declined Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Stellina Giannitsi commented on Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Stellina Giannitsi edited Greek subtitles for In search of the man who broke my neck | ||
Stellina Giannitsi edited Greek subtitles for In search of the man who broke my neck |