Michael Rakowitz: Haunting the West | Art21 "Extended Play"

ผมจำได้ว่าแม่พาไปพิพิธภัณฑ์อังกฤษที่ลอนดอน

ครอบครัวแม่ผมมาจากอิรัก

แม่พาผมตรงไปที่หอศิลป์ชาวอัสซีเรีย

ในห้องนั้นมีภาพแกะสลักนูนบนหิน
การล่าสิงโตของอาเชอร์บานิพาล

ไม่มีอะไรเจ๋งไปกว่าการเป็นเด็กสิบขวบแล้ว
ได้รู้ว่านี่คือหนังสือการ์ตูนเล่มแรก

พวกคุณต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้

แม่หันมาพูดว่า

"ทำไมงานชิ้นนี้ถึงมาอยู่ที่นี่"

ซึ่งทำให้เรารู้ซึ้งเลยว่า

พิพิธภัณฑ์พวกนี้ไม่ใช่แค่ที่เก็บ

งานศิลปะที่ถูกแลกเปลี่ยนระหว่างวัฒนธรรม

แต่เป็นสิ่งที่ีถูกถอนรากถอนโคนอย่างโหดร้าย

ที่นี่เป็นพิพิธภัณฑ์ แต่ก็เป็นพระราชวัง
แห่งอาชญากรรม

[มิคาเอล ราโควิทซ์ การหลอกหลอนชาวตะวันตก]

"ศัตรูที่เรามองไม่เห็นไม่ควรจะมีอีกต่อไป"
คืองานที่ผมกำลังทำและเริ่มทำในปีพ.ศ. 2549

เป็นควันหลงหลังจากสหรัฐอเมริกาบุกอิรัก

งานศิลปะกว่าแปดพันชิ้นถูกปล้นสะดมจาก
พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติอิรัก

ผมมาลองคิดดูว่าจะเป็นอย่างไรถ้างานเหล่านี้
จะกลับมาในรูปแบบของผี

มาหลอกหลอนพิพิธภัณฑ์ของชาวตะวันตก

โครงการนี้ได้ขยายวงออกไปและรวม

โบราณสถานต่างๆ ที่ถูกทำลายโดยพวกไอซิส

ศิลปะติดตั้งนี้คือห้องเอฟทางปีกตะวันตกเฉียงเหนือของวังนิมรัด

ตอนที่ถูกทำลายในปี 2558

มีภาพแกะสลักนูนเพียง 200 ชิ้น

แต่ก่อนหน้านั้นมีมากกว่า 600 ชิ้น

ส่วนใหญ่จะถูกขุดขึ้นมาราวกลางทศวรรษ 1800

และถูกส่งไปยังสถาบันต่างๆ ในชาติตะวันตก

ตะวันตกให้คุณค่างานศิลปะจากซีกโลกนี้

แต่มันดูแตกต่างกันมากเมื่อเราเห็นวิธีที่

เขาลดทอนคุณค่าของผู้คนที่มาจากที่ดังกล่าว

ภาพแกะสลักนูนจะตั้งอยู่ที่เดียวกับชิ้นงานเดิม

สิ่งที่เราพยายามจะทำคือ
จัดวางให้ผู้ชมอยู่ในตำแหน่งของ

คนอิรักที่อยู่ในพระราชวังนั้น
ในวันก่อนที่กลุ่มไอซิสจะทำลายมัน

และแสดงให้เห็นว่า มีประวัติศาสตร์อีกมากมายเท่าไร
ที่พวกเขายังไม่ได้เข้าไปรับรู้รับทราบ

และช่องว่างต่างๆ ที่พวกเขาถูกบังคับให้มอง
และมองผ่านไป

ชิ้นงานเหล่านี้ถูกขจัดทิ้งไปแบบเดียวกับที่
ครอบครัวของผมถูกขจัดจากประเทศของแม่ผม

ครอบครัวของแม่ผมออกจากอิรักในปีพ.ศ. 2490

เนื่องจากอุดมการณ์แบบชาตินิยม
ที่อุบัติขึ้นในตะวันออกกลาง

ชาวอิรักเชื้อสายยิวตกอยู่ในสถานการณ์
ที่ช่วยไม่ได้

เมื่อเดินทางมายังสหรัฐก็ต้องเผชิญกับ
แรงกดดันทุกรูปแบบเพื่อทำตัวให้กลมกลืน

เรื่องราวของการปรับตัวในวัฒนธรรมใหม่
ไม่ได้เป็นไปในลักษณะที่ว่าพวกเขายอมศิโรราป

ตายายของผมเปรียบเหมือนศิลปินศิลปะติดตั้งคนแรกที่ผมรู้จัก

บ้านที่เกรทเน็ค ลองไอร์แลนด์

ทุกอย่างที่อยู่บนพื้นมาจากอิรัก

ทุกอย่างที่อยู่บนผนังมาจากอิรัก

และทุกอย่างที่ออกมาจากครัว
ส่วนใหญ่ก็มาจากอิรัก

ขณะที่ผมเรียนอยู่ปีสุดท้ายของชั้นมัธยมปลาย

สงครามอ่าวเปอร์เซียเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผมและพี่ชายน้องชาย

แม่ผมบอกเราว่า

"รู้มั้ยไม่มีร้านอาหารอิรักที่นิวเยอร์คนะ"

แม่่พยายามจะสื่อว่าวัฒนธรรมอิรักในสหรัฐ
ไม่มีอะไรให้เห็นนอกจากน้ำมันกับสงคราม

ตอนที่สงครามอิรักกำลังจะปะทุขึ้นอีกครั้ง

ผมเริ่มโครงการที่ผมจะทำงานร่วมกับแม่ได้

ซึ่งก็กลายมาเป็น "ครัวศัตรู"

แม่บอกสูตรอาหารของครอบครัว

และผมจะปรุงกับกลุ่มต่างๆ

ทำให้เป็นหลุมเล็กๆ

แล้วก็เอาเนื้อมาวางชิ้นนึงตรงนี้

วางตรงกลาง

"ครัวศัตรู" อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับ

สงครามซึ่งตีกรอบทุกอย่างเมื่อเราพูดถึงอิรัก

ผมมักจะเล่าให้เด็กๆ ในโรงเรียนฟัง
ถึงสงตรามที่เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2549

โรงเรียนที่เด็กๆ ไปเรียนหนังสือ
มักจะห้ามไม่ให้คุณครู

พูดถึงสงครามในห้องเรียนเพราะหลายคน

มีพี่ชายน้องชาย ลุง อา และ พ่อแม่

ซึ่งยังอยู่ในอิรัก

แต่เป็นเรื่องโหดร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อไม่มีใครคิดที่จะถามพวกเขา

ว่าเขาคิดอย่างไรกับสงคราม

ตอนนี้ "ครัวศัตรู" เป็นรถขายอาหาร
ที่มีพ่อครัวเป็นชาวอิรัก