Αρκετά με τον φόβο του πάχους

Σε μία κοινωνία που έχει εμμονή με την εικόνα του σώματος και που χαρακτηρίζεται από το φόβο του πάχους, η Κέλλι Τζιν Ντρινκγουότερ τελεί ριζοσπαστική πολιτική του σώματος μέσω της τέχνης. Έρχεται αντιμέτωπη με τον τρόπο που ο κόσμος αντιλαμβάνεται τα ευμεγέθη σώματα, φέρνοντάς τα σε χώρους που κάποτε απαγορεύονταν -από την πασαρέλα έως και στο Φεστιβάλ του Σίδνεϋ- και μας προσκαλεί όλους να ξανασκεφτούμε τις προκαταλήψεις μας. «Ένα χοντρό σώμα που δεν απολογείται μπορεί να αλλάξει ζωές», λέει.

Είμαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω
για μία πολύ ισχυρή λέξη,

μια λέξη που ο κόσμος
κάνει σχεδόν τα πάντα

για να την αποφύγει.

Τεράστιες βιομηχανίες ακμάζουν

λόγω του φόβου γι' αυτή τη λέξη

και όσοι από εμάς αδιαμφισβήτητα
είμαστε αυτό

πρέπει να αντιμετωπίσουμε
μία αμείλικτη καταιγίδα

που το περιβάλλει.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε,

αλλά είμαι χοντρή.

Όχι το «χοντρούλα» που το λέμε
πίσω απ' την πλάτη του άλλου

ούτε το υποτιθέμενα άκακο
«γεματούλα» ή «αφρατούλα».

Δεν είμαι καν το πιο εξεζητημένο
«πληθωρική» ή «καμπυλόγραμμη».

Ας μην το ωραιοποιούμε.

Είμαι Χ-Ο-Ν-Τ-Ρ-Η με κεφαλαία.

Είμαι ο ελέφαντας στο δωμάτιο.

Όταν βγήκα στη σκηνή,

κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν,

«Α, αυτό θα έχει πολλή πλάκα,

γιατί όλοι ξέρουν ότι
οι χοντροί είναι αστείοι».

(Γέλια)

Ή μπορεί να σκεφτήκατε,
«Πώς έχει τόση αυτοπεποίθηση;»

Γιατί μία χοντρή γυναίκα με αυτοπεποίθηση
είναι κάτι σχεδόν ανήκουστο.

Όσοι έχουν αίσθηση της μόδας

ίσως σκέφτηκαν πόσο καταπληκτική δείχνω

με αυτό το φόρεμα της Μπεθ Ντίτο -

(Χειροκρότημα)

ευχαριστώ πολύ.

Ενώ κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν,

«Κάτι μαύρο θα την αδυνάτιζε περισσότερο».

(Γέλια)

Μπορεί να αναρωτηθήκατε, συνειδητά ή μη,

αν έχω διαβήτη, αν έχω σύντροφο,

ή αν τρώω υδατάνθρακες μετά τις 7.

(Γέλια)

Ίσως να αγχωθήκατε επειδή εσείς
φάγατε υδατάνθρακες μετα τις 7 χτες βράδυ

και να σκεφτήκατε ότι πρέπει
να ξαναρχίσετε γυμναστήριο.

Αυτές οι σκέψεις είναι ύπουλες.

Μπορεί να αφορούν άτομα ή ομάδες

ή και τον εαυτό μας.

Κι αυτός ο τρόπος σκέψης
λέγεται χοντροφοβία.

Όπως κάθε είδους συστηματική καταπίεση,

η χοντροφοβία είναι βαθιά ριζωμένη
σε πολύπλοκες δομές,

όπως ο καπιταλισμός, η πατριαρχία
και ο ρατσισμός,

και γι' αυτό είναι δύσκολο
να την αναγνωρίσει κανείς,

πολλώ δε μάλλον να της αντιταχθεί.

Ζούμε σε μια κουλτούρα

όπου το να είσαι χοντρός σημαίνει
ότι είσαι κακός άνθρωπος -

τεμπέλης, λαίμαργος, άρρωστος, ανεύθυνος,

και ηθικά ύποπτος.

Και συνήθως θεωρούμε τους αδύνατους

ως συνολικά καλούς -

υπεύθυνους, επιτυχημένους,

και με έλεγχο της όρεξης,
του σώματος και της ζωής τους.

Συναντάμε αυτές τις ιδέες ξανά και ξανά

στα ΜΜΕ, στην πολιτική δημόσιας υγείας,

στα ιατρεία,

στις καθημερινές συζητήσεις

και στις δική μας συμπεριφορά.

Μπορεί ακόμα να κατηγορούμε
τους ίδιους τους χοντρούς

για τις διακρίσεις που βιώνουν

επειδή, τελικά, αν δεν μας αρέσει,
ας αδυνατίσουμε.

Εύκολο.

Αυτή η προκατάληψη έχει γίνει
τόσο αναπόσπαστο μέρος

του πώς αξιολογούμε
τον εαυτό μας και τους άλλους,

που σπάνια αναρωτιόμαστε γιατί
περιφρονούμε τους ευμεγέθεις ανθρώπους

και από πού προέρχεται αυτή η καταφρόνια.

Αλλά πρέπει να αναρωτιόμαστε,

επειδή η γιγαντιαία αξία
που δίνουμε στην εμφάνισή μας

μας επηρεάζει όλους.

Θέλουμε όντως να ζούμε σε μια κοινωνία

όπου αρνιόμαστε στους ανθρώπους
τη βασική τους υπόσταση

αν δεν ακολουθούν ένα αυθαίρετο
μοντέλο του αποδεκτού;

Όταν ήμουν έξι χρονών,

η αδερφή μου δίδασκε μπαλέτο
σε κάτι κοριτσάκια στο γκαράζ μας.

Ήμουν σχεδόν μισό μέτρο ψηλότερη
και φαρδύτερη από τις άλλες.

Όταν κάναμε την πρώτη μας παράσταση,

ήμουν τόσο χαρούμενη που θα φόραγα
μια όμορφη ροζ τουτού.

Θα έλαμπα.

Ενώ τα άλλα κορίτσια γλίστρησαν με άνεση
στα κουστούμια τους από λύκρα και τούλι,

ούτε μία από τις φουστίτσες
δεν ήταν αρκετά μεγάλη για μένα.

Ήμουν αποφασισμένη
ότι δεν θα έχανα την παράσταση,

οπότε στράφηκα στη μητέρα μου

και είπα δυνατά, ώστε να με ακούσουν όλοι:

«Μαμά, δε χρειάζομαι φουστίτσα.

Χρειάζομαι φουστάρα».

(Γέλια)

Σε ευχαριστώ, μαμά.

(Χειροκρότημα)

Και παρόλο που δεν το ήξερα τότε,

το ότι διεκδίκησα το χώρο μου
με αυτή τη λαμπρή φουστάρα

ήταν το πρώτο βήμα στο να γίνω
μια ριζοσπαστική ακτιβίστρια πάχους.

Δεν λέω ότι το να αγαπάς το σώμα σου

ήταν περίπατος, ένα λαμπερό μονοπάτι
προς την αυτο-αποδοχή

από εκείνη τη μέρα στο μάθημα.

Κάθε άλλο.

Γρήγορα έμαθα ότι το να είσαι έξω
από αυτό που θεωρείται φυσιολογικό

μπορεί να είναι εκνευριστικό και μοναχικό.

Τα τελευταία 20 χρόνια αποσυνθέτω
και ανασυνθέτω αυτά τα μηνύματα,

σε μια εξαιρετικά δύσκολη πορεία.

Με έχουν κοροϊδέψει απροκάλυπτα,
με έχουν βρίσει από αυτοκίνητα,

μου έχουν πει ότι είμαι τρελή.

Επίσης, μου χαμογελάνε ξένοι άνθρωποι

που καταλαβαίνουν τι σημαίνει
να περπατάς στο δρόμο

με γρήγορο βήμα και με το κεφάλι ψηλά.

(Επευφημία)

Ευχαριστώ.

Και μέσα σ' όλα αυτά, αυτό το τολμηρό
εξάχρονο κοριτσάκι έμεινε μαζί μου

και με βοήθησε να στέκομαι
σήμερα μπροστά σας

ως ένας αμεταμέλητος χοντρός άνθρωπος,

ένας άνθρωπος που αρνείται να υποταχθεί

στο κυρίαρχο αφήγημα

για το πώς πρέπει να κινούμαι στον κόσμο
με το δικό μου σώμα.

(Χειροκρότημα)

Και δεν είμαι μόνη μου.

Είμαι μέρος μιας διεθνούς
κοινότητας ανθρώπων

που επιλέγουμε, αντί να δεχτούμε παθητικά

ότι το σώμα μας είναι
και πιθανόν θα παραμείνει μεγάλο,

ενεργά επιλέγουμε να ανθίσουμε
μέσα στο σώμα μας, όπως αυτό είναι σήμερα.

Σεβόμαστε τη δύναμή μας και
δουλεύουμε συνεργατικά, όχι ανταγωνιστικά,

με τους αντιληπτούς περιορισμούς μας,

εκτιμούμε την υγεία

ως κάτι πολύ πιο ολιστικό

από ένα ξεπερασμένο διάγραμμα
Δείκτη Μάζας Σώματος.

Αντίθετα, θεωρούμε την ψυχική υγεία, την
αυτοαξία και το πώς νιώθουμε στο σώμα μας

ως σημαντικές πτυχές
της ψυχικής ευεξίας μας.

Αρνούμαστε να δεχτούμε
ότι το να ζεις σ' αυτό το χοντρό σώμα

στέκεται εμπόδιο σε τίποτα.

Υπάρχουν γιατροί,
ακαδημαϊκοί και μπλόγκερς

που έχουν γράψει αμέτρητα κείμενα

για τις πολλές πλευρές
αυτού του περίπλοκου ζητήματος.

Υπάρχουν φασιονίστας που ξαναδιεκδικούν
το σώμα και την ομορφιά τους

με το να φορούν φατκίνι
και κοντά μπλουζάκια,

αποκαλύπτοντας τη σάρκα
που μας έχουν μάθει να κρύβουμε.

Υπάρχουν χοντροί αθλητές

που τρέχουν μαραθώνιους,
διδάσκουν γιόγκα ή κάνουν κικ μπόξινγκ

όλα με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο
προς το κοινωνικό κατεστημένο.

Και αυτοί οι άνθρωποι μου έμαθαν
ότι η ριζοσπαστική πολιτική του σώματος

είναι το αντίδοτο στην κουλτούρα
του εξευτελισμού του σώματος.

Παρόλ' αυτά, δε λέω ότι δεν πρέπει
οι άνθρωποι να αλλάζουν το σώμα τους

εάν αυτό θέλουν.

Το να ξαναδιεκδικείς τον εαυτό σου είναι
από τις ομορφότερες εκφράσεις αυτο-αγάπης

και μπορεί να πάρει
άπειρες διαφορετικές μορφές,

από χτενίσματα ως τατουάζ,
ως σωματογλυπτική,

ως ορμόνες, ως επεμβάσεις
και ναι, ακόμη και αδυνάτισμα.

Είναι απλό: είναι το δικό σου σώμα,

κι εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις με αυτό.

Ο δικός μου τρόπος ακτιβισμού

είναι να κάνω όλα όσα εμείς
οι χοντρές δεν πρέπει να κάνουμε

και είναι πολλά,

να προσκαλώ κι άλλους να συμμετάσχουν
και μετά να το κάνω τέχνη.

Το κοινό σημείο στη δουλειά αυτή

είναι το να ξαναδιεκδικούμε χώρους που
συχνά απαγορεύονται σε μεγαλύτερα σώματα,

από την πασαρέλα ως τα σόου σε κλαμπ,

από τις δημόσιες πισίνες
ως τις σημαντικές σκηνές χορού.

Αναδιεκδικώντας χώρους, δεν κάνουμε
μόνο μια ισχυρή καλλιτεχνική δήλωση,

αλλά μια ριζική κοινωνική ενδυνάμωση.

Αυτό συνέβαινε με τις «ΑΚΟΥΑΠΟΡΚΟ»

(Γέλια)

την ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης
με χοντρές γυναίκες

που ξεκίνησα με κάτι φίλες στο Σίδνεϋ.

Την επίδραση του να βλέπεις μια ομάδα
από αντιδραστικές χοντρές γυναίκες

με λουλουδάτα σκουφάκια και μαγιό

να σηκώνουν τα πόδια τους στον αέρα
χωρίς καμία έγνοια,

δεν πρέπει να την υποτιμάμε.

(Γέλια)

Στην καριέρα μου έμαθα ότι το χοντρό σώμα
είναι εξ ορισμού πολιτικό

και ένα χοντρό σώμα χωρίς ενοχές

μπορεί να αλλάξει ριζικά
τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων.

Όταν η Κέιτ Τσάμπιον,

διευθύντρια του περίφημου
χοροθεάτρου Force Majeure,

μου ζήτησε να γίνω καλλιτεχνική συνεργάτης

σε μία παράσταση μόνο με χοντρούς χορευτές

κυριολεκτικά άδραξα την ευκαιρία.

Κυριολεκτικά.

Το «Τίποτα να Χάσω» είναι ένα έργο
σε συνεργασία με ευμεγέθεις περφόρμερ

που χρησιμοποίησαν τις εμπειρίες τους

για να δημιουργήσουν ένα έργο που έχει
τη δική μας πολυμορφία και αυθεντικότητα.

Φυσικά δεν είχε καμία σχέση
με παράσταση μπαλέτου.

Η ιδέα ενός έργου με χοντρούς χορευτές
από μία τόσο γνωστή ομάδα ήταν,

για να το θέσουμε ήπια, αμφιλεγόμενη,

γιατί τίποτα τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει
σε μια καθιερωμένη σκηνή χορού

πουθενά στον κόσμο.

Ο κόσμος ήταν επιφυλακτικός.

Τι εννοείτε «χοντροί χορευτές»;

Νούμερο 38, νούμερο 40, κάτι τέτοιο;

Πού σπούδασαν χορό;

Θα έχουν τις αντοχές για να κάνουν
μία ολόκληρη παράσταση;

Όμως, παρά τον σκεπτικισμό,

το «Τίποτα να Χάσω» είχε τεράστια επιτυχία
στο Φεστιβάλ του Σίδνεϋ.

Λάβαμε εξαιρετικές κριτικές,
κάναμε περιοδεία,

κερδίσαμε βραβεία και έγραψαν για εμάς
σε περισσότερες από 27 γλώσσες.

Αυτές τις απίστευτες εικόνες
του θιάσου μας τις είδε όλος ο κόσμος.

Πάρα πολλοί άνθρωποι όλων των μεγεθών

μου είπαν ότι η παράσταση αυτή
τους άλλαξε τη ζωή,

τους βοήθησε ν' αλλάξουν τη σχέση

με το δικό τους σώμα,
αλλά και με των άλλων,

και τους έκανε να αντιμετωπίσουν
τις προκαταλήψεις τους.

Φυσικά, κάθε έργο που αγγίζει
τα ευαίσθητα σημεία του κόσμου

έχει τους επικριτές του.

Μου έχουν πει ότι εξυμνώ την παχυσαρκία.

Έχω δεχτεί προσβολές
και απειλές κατά της ζωής μου

επειδή τόλμησα να δημιουργήσω έργο
για το σώμα και τη ζωή χοντρών ανθρώπων

που μας αντιμετωπίζει όλους ως σημαντικούς
ανθρώπους με πολύτιμες ιστορίες.

Με έχουν αποκαλέσει ακόμα και

«τον ISIS της επιδημίας της παχυσαρκίας».

(Γέλια)

ένα σχόλιο τόσο παράλογο
που καταντά αστείο.

Αλλά εκφράζει και τον πανικό,

τον πραγματικό τρόμο,

που προκαλεί ο φόβος του πάχους.

Αυτός ο φόβος είναι που τροφοδοτεί
τη βιομηχανία της δίαιτας,

που εμποδίζει τόσους από εμάς
να αποδεχτούμε το σώμα μας,

γιατί περιμένουμε τη φωτογραφία «μετά»,

πριν αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας.

Ο πραγματικός ελέφαντας σ' αυτό
το δωμάτιο είναι η χοντροφοβία.

Ο ακτιβισμός του πάχους αρνείται
να ικανοποιήσει αυτό το φόβο.

Υποστηρίζοντας τον αυτοπροσδιορισμό
και το σεβασμό προς όλους μας,

θ' αλλάξουμε την απροθυμία
της κοινωνίας να δεχτεί τη διαφορετικότητα

και θ' αρχίσουμε να χαιρόμαστε
όλες τις εκφράσεις του σώματός μας.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)