De Jongen van het Internet: het verhaal van Aaron Swartz

Een medeoprichter van de nieuw- en entertainment website Reddit werd dood aangetroffen.

Hij was een wonderkind, hoewel hij nooit zo over zichzelf dacht.

Hij was helemaal niet geïnteresseerd

in het opstarten van een bedrijf en het verdienen van geld

Er is een diepgaand gevoel van verlies in Highland Park,

Aaron Swartz's geboorteplaats,

wanneer geliefden afscheid nemen van één van de meest heldere lichten van het Internet.

Vrijheid, openlijke toegang en computer activisten betreuren hun verlies.

"Een verbazingwekkend intellectueel", wanneer je met mensen praat die hem kenden.

Hij werd gedood door de overheid

en MIT gooide al haar basisprincipes overboord.

Ze wilden van hem een voorbeeld maken.

Overheden hebben een onlesbare drang om te controleren.

Hij zou mogelijk 35 jaren in de gevangenis moeten doorbrengen
en een boete van een miljoen dollar.

Het stellen van vragen of vervolgingsijver en ik zou zelfs zeggen wangedrag.

Heeft u deze specifieke materie bekeken en bent u tot enige conclusies gekomen?

Toen ik opgroeide, weet je, werd ik me geleidelijk bewust dat

alle dingen rondom mij, die mensen me vertelden

eigenlijk waren zoals het gewoon was , hoe het altijd zou zijn

Maar die waren helemaal niet gewoon,
er waren dingen die veranderd konden worden

en nog belangrijker, er waren dingen die verkeerd waren, en veranderd moesten worden.

En toen ik me dat bewust werd, was er eigenlijk geen manier terug.

De Jongen van het Internet

Welkom bij verhaal voorlezen.

De naam van het boek is "Paddington op de kermis"

Wel, hij werd geboren in Highland Park en groeide daar op.

Aarom was afkomstig uit een familie met drie broers, allen uitzonderlijk slim.

Oh, de doos valt om ...

Dus we waren allen, weet je wel, kinderen die zich niet al te best gedroegen

Je weet wel, drie gebroeders die heel de tijd rond renden, kattekwaad uithaalden

Hey, nee, nee, nee!

-Aaron!
-Wat?

Maar ik het me gerealiseerd dat Aaron op zeer jonge leeftijd geleerd heeft om te leren.

Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht...

-Klop, klop!
-Wie is daar?

-Aaron.
-Aaron wie?

-Aaron de Grapjas.

Hij wist wat hij wilde, en hij wilde het altijd doen.

Hij is er altijd in geslaagd, in wat hij wilde.

Z'n nieuwsgierigheid was eindeloos.

Hier een fotootje van de planeten.

En elke planeet heeft een symbool. Mercury symbool, Venus symbool, Mars symbool...

Op een dag zei hij tegen Susan: wat is dat gratis gedoe voor de hele familie in het centrum van Highland Park?

"Gratis familie entertainment in het centrumloze park"

Toen was hij drie.

En ze zei: over wat heb je het?

Hij zei: Kijk, hier op de ijskast, "Gratis voor de hele familie in het centrum van Highland Park".

Ze was echt verbaasd dat hij kon lezen.

Het heet "Mijn Familie Seder".

Die Seder avond is anders dan alle andere avonden.

Ik herinner me dat we eens in de bibliotheek van de Universiteit van Chicago waren.

Ik nam een boek van de plank, het was er eentje van het jaar 1900.

Ik toonde het hem: weet je, dit is een buitengewone plek.

Allen waren we nieuwsgierige kinderen, maar Aaron genoot echt van leren en echt van les geven.

En wat we gaan leren is het ABC achterwaarts.

Z, Y, X, W, V, U, T...

Ik herinner me dat hij terug thuis kwam van zijn eerste les Algebra.

Hij zei: "Noah, laat me je Algebra leren!"

Ik: wat is Algebra?

En altijd was hij zo.

Nu moet je op die knop klikken, daar! Nu heeft het dat!

Nu is het in het roze!

Toen hij twee of drie jaar oud was, heeft Bob hem kennis leren maken met computers,

toen is hij als een gek van start gegaan.

(baby geluid)

We hadden allemaal computers, maar Aaron bloeide er echt mee open, bloeide echt open op het Internet.

-Op de computer aan het werk?
-Naah...

Hoe komt het mama , Waarom werkt er niets?

Hij begon met programmeren op een hele jonge leeftijd.

Ik herinner me de eerste programma dat ik met hem heb geschreven dat was in Basic, en dat was een Star Wars trivia spel

Hij kwam bij mij zitten in de kelder, waar de computer was

uren lang , om het spel te programmeren

Het probleem dat ik steeds had met hem was dat er niets was wat ik af wilde

En voor hem, was er altijd iets te doen , altijd iets dat programmeren kon oplossen

De manier waarop Aaron het altijd zag was , dat programmeren magisch is

Jij kan dingen bereiken die normale mensen niet kunnen

Aaron maakte een geld automaat , en gebruikte daarvoor een Macintosh en een kartonnen doos

Een jaar voor Halloween , wist ik niet wat ik wilde zijn,

en hij dacht dat het heel heel cool zou zijn als ik met zou verkleden als zijn nieuwe favoriete computer,

wat in die tijd de originele iMac was.

Ik bedoel, hij haatte om voor Halloween te verkleden maar hij hield ervan om andere mensen te overtuigen

om te verkleden in dingen die hij graag wou zien.

Gastheer Aaron, stop! jongens, kom op , kijk naar de camera!

Spider-man kijkt naar de camera.

Hij maakte een website genaamd De Info, waar mensen informatie konden invoeren.

Ik weet zeker dat er iemand daar buiten is die alles weet van goud, blad goud.

Waarom schrijven ze daar niks over op de website? En dan kunnen andere mensen komen op een later punt

en die informatie lezen, en dan informatie wijzigen als ze dachten dat het niet goed was.

Niet te ongelijk van Wikipedia, toch?

En dit was voordat Wikipedia begon, en dit is gecreëerd door een 12 jarige,

in zijn kamer, met zichzelf , werkend op een kleine server, met gebruik van eeuwen oude technologie.

Een van de leraren zijn antwoord was, zoiets als: Dit is een vreselijk idee, je kan niet zomaar iedereen auteur laten zijn van de encyclopedie.

De hele reden dat wij geleerden hebben is om deze boeken voor ons te schrijven. Hoe heb je zo een slecht idee kunnen hebben?

Ik en mijn andere broer deden, zo van: Oh, je weet, Wikipedia is cool, maar we hadden dat in onze huis , vijf jaar geleden.

Aaron's website, theinfo.org, wint een school competitie

gehost door de Cambridge-gebaseerde web design firma ArsDigita.

Wij gingen allemaal naar Cambridge toen hij zijn ArsDigita prijs won

en wij hadden geen idee wat Aaron aan het doen was

Het was duidelijk dat de prijs heel belangrijk was.

Aaron werd al snel betrokken met online programmeer gemeenschappen,

en toen in de proces om een nieuwe web hulpmiddel vorm te geven

Hij komt naar me toe en zegt, zoiets als: Ben, er is een heel geweldig ding waarmee ik aan het werk ben.

Je moet dit horen!

En ik ben zoiets van: Ja, wat is het?

En hij zegt: Er is iets genaamd RSS.

En hij legt me uit was RSS is.

En ik zo van: waarom is dat nuttig, Aaron? Is er een website die het gebruikt, zo van waarom zou ik het willen gebruiken?

Er is een mail lijst voor mensen die werken aan RSS en XML in het algemeen.

En er is een persoon Aaron Swartz genaamd, die heel competitief was maar heel slim en hij had vele goede ideeën.

en hij had vele goeie ideeën en kwam nooit naar de vergaderingen

hij kwam nooit naar de vergaderingen, en ze zeiden,

weet je, wanneer kom je eens naar één van de vergaderingen?

En hij zei: weet je, ik denk niet dat mijn mama me zou laten gaan. Ik ben...ik ben net 14 geworden.

Dus hun eerste reactie was, wel, je weet, deze persoon, deze collega met wie we gedurende het hele jaar heb samengewerkt is...

was 13 jaar oud toen we met hem werkten, en hij is nu pas 14.

En hun tweede reactie was: Jezus, we willen hem echt ontmoeten! Dat is fantastisch!

Hij was lid van het committee dat RSS heeft ontworpen.

Hij hielp mee moderne hypertext vorm te geven.

Het deel waaraan hij meewerkte, RSS, was een tool die je kan gebruiken om samenvattingen te ontvangen

van zaken die afspelen op allerlei web pagina's.

Hoofzakelijk zou je dit gebruiken voor een blog. Zo zijn er misschien wel 10 of 20 blogs van mensen die je wenst te lezen.

Je gebruikt hun RSS feeds, de samenvattingen van wat er zich afspeelt op deze andere pagina's

om een soort van verenigde lijst te krijgen over alles dat zich afspeelt.

Aaron was erg jong, maar hij begreep de technologie en zag dat het onvolkomen was

en hij zocht naar manieren om het beter te maken.

Dus zette z'n moeder hem op vliegtuigen vanuit Chicago, wij pikten hem op in San Francisco.

We introduceerden hem interessante mensen om te discussiëren en lachten met z'n vreselijke eetgewoonten.

Hij at alleen maar eten voor blanken, zoals gestoomde rijst en geen gebakken rijst want dat was niet voldoende blank

en wit brood enzovoort...

En je was verbaasd van de kwaliteit van de debatten die te voorschijn kwam,

van wat leek afkomstig te zijn van een mond van een kleine jongen.

En je zou denken dat dit de jongen is die echt ergens gaat geraken als hij niet dood zou gaan van scheurbuik.

Aaron, het is jouw beurt!

Ik denk dat het verschil vandaag is dat je geen bedrijven meer kan maken zoals dotcoms.

Je kan geen bedrijven hebben die zomaar hondeneten over het Internet verkopen of hondeneten over mobiele telefoons.

Maar er is nog steeds heel wat innovatie.

Denk dat als je de innovatie niet ziet, dat je hoofd misschien in het zand zit!

Hij gaat erin op als de persoonlijkheid van een alpha nerd, waar geldt:

"Ik ben slimmer dan jou en omdat ik slimmer ben dan jou ben ik beter dan jou

en kan ik jou vertellen wat je moet doen".

Het is een verlengde van hem alsof hij een lomperd is.

Dus omdat je alle deze computers aggregeert kan je grote problemen oplossen

zoals het zoeken naar intelligent leven en proberen om kanker op te lossen.

De eerste keer dat ik hem ontmoette was op IRC, ofwel Internet Relay Chat.

Hij schreef niet zomaar code, hij kon ook mensen enthousiast maken om problemen op te lossen die hij had.

Hij verbond mensen.

De vrije cultuur beweging, daar stak hij veel energie in.

Ik denk dat Aaron er probeerde voor te zorgen dat de wereld werkte. Hij probeerde het te verbeteren.

Hij had een zeer sterke persoonlijkheid, die zeker veren verloor bij momenten.

Het was zeker niet dat hij altijd comfortabel was met de wereld

en de wereld was niet altijd comfortabel met hem.

Aaron ging naar het middelbaar en hij was echt schoolziek.

Hij hield er niet van, hij hield niet van de lessen die gegeven werden and hij hield niet van de leerkrachten.

Aaron wist wel hoe hij informatie kon verkrijgen.

Hij dacht: "Ik moet niet naar deze leraar om geometrie te leren.

Ik kan gewoon het geometrie boek lezen.

En ik moet niet naar de leraar om zijn versie te leren van de Amerikaanse geschiedenis,

ik heb drie historische compilaties hier, ik zou die gewoon kunnen lezen.

En ik ben niet geïnteresseerd in dat, ik ben geïnteresseerd in het web".

Ik was zeer gefrustreerd met school, ik dacht dat de leerkrachten niet wisten waar ze het over hadden.

Ze domineerden en controleerden me, het huiswerk was zielig

en het was allemaal maar met de bedoeling om studenten te doen pennen en hen te forceren bezig te zijn.

En weet je, ik begon boeken te lezen over de geschiedenis van onderwijs

en hoe dit onderwijssysteem ontwikkeld werd.

Dan ken je de alternatieven hiervoor en manieren waarop dat mensen echt iets kunnen leren

in plaats van het opsommen van feiten die leraren hun vertelden.

En dat heeft me op pad gestuurd om dingen in vraag te stellen, toen ik de school in vraag steld,

stelde ik de maatschappij die de school heeft gebouwd in vraag, ik stelde de bedrijven waarvoor de school mensen opleidde invraag,

ik stelde de overheid in vraag die deze gehele structuur heeft opgezet.

Een van de dingen waar hij een passie voor had was copyright, vooral in de begindagen.

Copyright is altijd een soort van last geweest voor de uitgeversbranche en voor lezers,

maar het was geen overdreven last, het was een redelijke institutie

om ervoor te zorgen dat mensen betaald werden.

Hetgeen Aaron zijn generatie ervaren heeft was de botsing tussen het antieke copyright systeem

en dit fantastische nieuwe ding dat we aan het bouwen waren, het Internet en het Web.

Die dingen botsten en wat we kregen was chaos.

Toen onmoette hij Harvard's professor in de rechten Lawrence Lessig

dewelke toen in het hooggerechtshof de copyright wet in vraag stelde.

De jonge Aaron Swartz vloog naar Washington om te luisteren naar wat er werd gezegd in het hooggerechtshof.

Ik ben Aaron Swartz en ik ben hier om te luisteren naar LD, om het LD document te zien.

Waarom ben je naar heer gevlogen van Chicago en helemaal naar hier gekomen om het LD document te zien?

Dat is een moeilijkere vraag...

Ik weet het niet. Het is heel spannend om het hooggerechtshof te zien,

vooral in een prestigieuze zaak als deze.

Lessig kwam ook naar buiten met een nieuwe manier om copyright op het Internet te definiëren.

Het noemde Creative Commons.

Dus het simpele idee van Creative Commens is om mensen, makers,

een simpele manier te geven om hun creativiteit te drukken met de daar bijhorende vrijheden.

Dus als copyright gaat over "All rights reserved", dan is dit een "Some rights reserved" model.

Ik wil je op een simpele manier zeggen: hier is wat je kan doen met mijn werk,

zelfs als er andere dingen zijn waarvoor je mijn toelating nodig hebt vooraleer je het kunt doen.

En Aaron zijn rol was het computer gedeelte.

Zoals hoe je de licenties zo opstelt zodat ze simpel en begrijpbaar zullen zijn

en uitgedrukt kunnen worden zodat machines ze kunnen verwerken.

En de mensen dachten: waarom schrijft deze 15-jarige jongen de specificatie van Creative Commons?

Denk je niet dat dat een grote fout is?

En toen werd het: de grootste fout die je kan maken is niet luisteren naar deze jongen.

Hij is zelfs nog niet groot genoeg om boven het podium uit te komen.

En er was een verplaatsbaar podium en er was deze gênante situatie,

dat wanneer hij zijn laptop aansloot niemand zijn gezicht nog kon zien.

Wanneer je op onze website komt hier, en je gaat naar "Kies licentie",

krijg je een lijst met opties, er wordt uitgelegd wat deze betekenen, en je krijgt drie simpele vragen:

"Wil je toeschrijving verseisen?"

"Wil je commercieel gebruik van je werk toelaten?"

"Wil je wijzigingen aan je werk toelaten?"

Ik was compleet verbaasd dat deze volwassenen hem als een volwassen persoon aanschouwden.

En Aaron stond daar voor een heel publiek vol met mensen en begon gewoon te praten

over het platform dat hij had ontworpen voor Creative Commons.

En ze luisterden allemaal naar hem. Gewoon...

Ik zat vanachter en dacht: hij is maar een jongen, waarom luisteren ze naar hem?

Maar ze deden dat...

Wel, ik denk niet dat ik het volledig begrijp.

Hoewel critici menen dat er niet veel nodig is opdat artiesten betaald worden voor hun werk,

was het succes van Creative Commons enorm.

Momenteel op alleen de website van Flickr, zijn er meer dan 200 miljoen mensen die een of andere vorm van een Creative Commons licensie gebruiken.

Hij droeg bij door z'n technische capaciteiten en toch was het niet zomaar simpelweg een technische zaak voor hem.

Aaron schreef vaak openhartig in zijn persoonlijke blog:

Ik denk diep na over de dingen, en ik wil dat anderen dat ook doen.

Ik werk voor ideeën en leer van mensen. Ik hou er niet van om mensen uit te sluiten.

Ik ben een perfectionist, maar ik zorg dat dat me niet verhindert om iets te publiceren.

Behalve onderwijs en entertainment, ga ik mijn tijd niet verspillen

aan dingen die geen impact zullen hebben.

Ik probeer vrienden te zijn met iedereen, maar ik haat het als je me niet serieus neemt.

Ik koester geen wrok, dat is niet productief, maar ik leer uit ervaring.

Ik wil de wereld verbeteren.

In 2004 verlaat Swartz Highland Park en schrijft zich in aan Stanford University.

Hij had zwerende dikke darmontsteking, wat zeer vervelend was en we waren bezorgd over de medicatie die hij in nam.

Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en hij nam een cocktail van pillen elke dag.

Eén van die pillen was een steroïde die zijn groei belemmerde,

wat er voor zorgde dat hij zich anders voelde dan andere studenten.

Aaron, denk ik, kwam op Standford om een scholarship te doen

en hij komt terecht in een babysit programma voor mensen uit het middelbaar die overpresteren

dewelke in 4 jaar bestemd waren om captains of industry en 1 percenters dienen te worden

en ik denk dat dat hem helemaal gek maakte.

In 2005, na slechts een jaar,

werd Swartz een positie aangeboden bij een nieuwe start-up incubatie bedrijf genaamd Y Combinator, geleid door Paul Graham.

Hij dacht: "Hey, ik heb dit idee voor een website."

En Paul Graham vond hem wel leuk en zei, "Ja, natuurlijk."

Plots stopt hij met school, verhuist naar zijn appartement...

Dit was Aaron's appartement toen hij hier verhuisde.

Ik heb vage herinneringen van mijn vader die me vertelt hoe moeilijk het was om een lease te verkrijgen

want Aaron had geen krediet en hij was van school af.

Aaron leefde in wat nu de woonkamer is en sommige posters hangen er nog van toen Aaron hier woonde.

En de bibliotheek... er zijn nog meer boeken, maar vele zijn van Aaron.

Aaron's Y Combinator site was infogami, een tool om websites te bouwen.

Maar infogami vond het moeilijk om gebruikers te vinden, en Swartz besloot uiteindelijk

om zijn bedrijf met een ander Y Combinator project te mergen dat hulp nodig had.

Het was een project dat geleid werd door Steve Huffman en Alexis Ohanian, genaam reddit.

Dat startten we van bijna niets. Geen gebruikers, geen geld, geen code,

en het groeide dag bij dag in een enorm populaire website.

En het toonde geen teken van ophouden,

eerst hadden we 1000 gebruikers, toen 10000, dan 20000 enzovoort... Het was gewoon ongelofelijk...

reddit werd groot en het is eigenlijk een soort van geeky plekje op het Internet.

Er is veel humor, er is veel kunst en de mensen stroomden gewoon samen op de site

en maakte dat die site de belangrijkste site was waar ze elke morgen naar toe gingen voor hun nieuws.

reddit grenst eigenlijk net aan chaos op sommige niveau's,

dus enerzijds is het plek waar mensen het nieuws van de dag bespreken, technologie, politiek en issues,

en toch is er veel Not Safe For Work materiaal, offensief materiaal,

er zijn sommige sub-reddits waar trolls hun thuishaven vinden

en dus, in die zin is reddit ook wel een beetje controversieel.

Het zit eigenlijk op het randje van chaos.

reddit trekt de aandacht van de publicatiereus Condé Nast,

dewelke een bod uitbrengt om het bedrijf te kopen.

Een grote hoeveelheid geld, groot genoeg zodat mijn vader overvallen werd met allerlei vragen

zoals: "Hoe sla ik deze hoeveelheid geld op?"

Echt heel veel geld...
Echt heel geld.

Waarschijnlijk meer dan een miljoen dollars, maar ik weet het eigenlijk niet.

- En hoe oud was hij toen?
- 19 - 20...

Dus het was in dit appartement waar ze samen zaten, op wat deze zetels vooraf ging,

om reddit te hacken en toen ze reddit verkocht hadden

gaven ze een grote party en vlogen
naar California de volgend dag

en de sleutels lieten ze achter bij mij.

Het was grappig, weet je, hij had deze start-up verkocht

en we namen aan dat hij de rijkste persoon was die rondliep

maar hij zei: "Oh nee, voor mij is deze kamer zo groot als een schoenendoos goed. Het is al wat ik nodig heb."

Het was amper groter dan een kast.

Het idee dat hij geld zou besteden aan fancy dingen leek gewoon zo ongeloofwaardig

Hij leg het uit als "Ik hou ervan om in appartementen te wonen dus ik ga niet veel geld spenderen voor een nieuwe plek, ik ga geen villa kopen

En ik loop graag rond in een jeans en een T-shirt,

dus ik ga geen geld meer uitgeven aan kleding.

Het maakt echt niet veel uit."

Wat wel van belang is voor Swart is hoe het verkeer over het internet loopt.

En wat onze aandacht trekt.

In het oude systeem van broadcasting, ben je fundamenteel beperkt door de hoeveelheid

ruimte in de ether. Je kan slechts tien kanalen uitzenden door de ether, televisie

of zelfs met kabel, je had 500 kanalen.

Op het Internet kan iedereen een kanaal hebben. Iedereen kan een blog aanmaken of een Myspace pagina.

Iedereen heeft een manier om zich uit te drukken.

Wat je nu ziet is geen vraag van wie toegang heeft tot de ether,

het is een vraag over wie controle krijgt over hoe mensen te vinden.

Weet je, je ziet macht centraliseren op sites zoals Google, ze zijn een soort van bewakers die zeggen

waar je naar toe moet gaan op het Internet.

De mensen die je bronnen van nieuws en informatie aanleveren.

Dus het is niet dat alleen bepaalde mensen het recht hebben om te spreken, nu heeft iedereen

een recht om te spreken. De vraag is wie er gehoord wordt.

Nadat hij in San Francisco startte met werken bij Condé Nast, komt hij aan op het kantoor

en ze willen hem een computer geven met vanalle rotzooi erop geïnstalleerd

en ze zeggen dat hij geen nieuwe dingen kan installeren op zijn computer,

dat is voor een ontwikkelaar verschrikkelijk.

Vanaf dag één kloeg hij over vanalles.

"Grijze muren, grijze bureaus, grijs geruis. De eerste dag dat ik daar was kon ik het niet aan.

Tegen lunch had ik mezelf opgesloten in de WC en begon te schreeuwen.

Ik kan me niet inbeelden helder te blijven met iemand die de hele dag in men oor blaast

laat staan om werk gedaan te krijgen

niemand hier overigens lijkt werk gedaan te krijgen

Iedereen komt hier altijd op kantoor om rond te hangen en te praten of om

een nieuw videospel te spelen dat Wired aan het testen is."

Hij had andere ambities die politieke georïenteerd waren.

En Silicon Valley heeft eigenlijk die cultuur niet

die technische activiteiten voor politieke doeleinden inzet.

Aaron haatte om te werken voor een bedrijf.

Ze haten allemaal om voor Condé Nast te werken, maar Aaron
is de enige die het niet accepteert.

En Aaron zorgt ervoor dat hij ontslagen wordt.

Door nooit op te dagen voor werk.

Het schijnt nogal een heftige break-up geweest te zijn.
Zowel Alexis Ohanian en Steve Huffman

weigerden om voor deze film geïnterviewd te worden.

Hij wees de bedrijfswereld af. Eén van de echt belangrijke dingen om te herinneren over

die keuze wanneer Aaron besliste om de start-up cultuur te verlaten was dat hij eveneens

de dingen die hem beroemd en bemind maakte achter zich liet.
Hij riskeerde om zijn fans teleur te stellen.

Hij belandde waar hij zou moeten zijn, en hij was zich zelfbewust en

overgevoelig om te realiseren dat hij op een hoop stront zat

en hij ontdekte dat hij zin verloren had.

En in plaats van daar te blijven zitten en vol te houden dat het wel niet zo erg zou zijn,

klom hij terug op, wat echt wel cool is.

Aaron dacht altijd dat programmeren magie is.

Je kan dingen bereiken die normaal mensen niet kunnen door te programmeren.

Dus als je magische krachten had, zou je ze dan gebruiken voor het goede of om bergen geld te scheppen?

Swart was geïnspireerd door één van de visionairen die hij ontmoet als kind.

De man die het wereldwijdeweb heeft uitgevonden,
Tim Berners-Lee.

In de jaren 1990 was Berners-Lee op één van de meest lucratieve uitvindingen

van de 20ste eeuw aan het broeden.

Maar in plaats van te profiteren van de uitvinding
van het WereldWijdeWeb, gaf hij het gratis weg.

Het is de enige reden waarom het wereldwijdeweb vandaag bestaat.

Aaron is zeker diep beïnvloed door Tim.

Tim sis zeer een vroeg prominent Internet genie, dewelke in geen geval met het geld gaat lopen.

Hij is helemaal niet geïnteresseerd in hoe hij gaat uitzoeken een miljar dollar te verdienen.

Mensen dachten, "Ah er is geld te verdienen daar",

dus zouden er meerdere kleine webben zijn.

Inplaats van één grote.

En één klein web, verschillende soorten webben werkt niet,

omdat je geen links naar elkaar kan volgen.

Je had de kritieke massa nodig, dat ding was de gehele planeet,

het werkt dus niet tenzij de gehele planeet mee is.

Ik ben ervan overtuigd dat het niet genoeg is om te leven in de wereld zoals die is,

het is een beetje neem wat je wordt gegeven en volg de dingen die volwassenen je vertellen te doen,

en wat je ouders je vertelden om te doen en wat de maatschappij je vertelt te doen. Ik denk dat je altijd de dingen in vraag moet stellen.

Ik heb deze zeer wetenschappelijke attitude dat alles wat je geleerd hebt maar voorlopig is

weet je, het is altijd open voor afzwering of weerlegging of bevraging, en ik denk dat hetzelfde geldt voor de maatschappij.

Toen ik me realiseerde dat er echte serieuze problemen waren, fundamente problemen

waar ik iets mee kon doen, zag ik geen weg meer om dat te vergeten, ik zag geen weg meer.

We begonnen veel tijd samen door te brengen,

net zoals vrienden.

We praatten uren, tot in de nacht.

Ik moest absoluut wel verstaan dat hij met me aan het flirten was.Ik denk tot op bepaalde hoogte

dacht ik, dit is een verschrikkelijk idee, en het is onmogelijk en daarom doe ik als het niet gebeurt.

Terwijl men huwelijk kapot ging en ik echt vast zat en nergens heen kon,

werden we kamergenoten en bracht ik men dochter mee.

We verhuisden en bemeubelden het huis en het was erg vredig.

Mijn leven was niet echt levendig geweest voor een tijd, en ook dat van hem niet.

We klikte extreem goed vanaf het begin van onze romatische relatie.

We waren net..constant in contact.

Maar we zijn beiden zeer moeilijke mensen om mee om te gaan.

In een gesprek over Ally McBeal bekende hij dat hij een thema liedje had, en ik vroeg hem het te spelen voor mij.

Het was Extraordinary Machine van Fiona Apple.

Ik denk dat het een beetje het idee was van geplaagd te zijn dat dat liedje.

En het had ook deze hoopvolheid in zich.

♪ By foot it's a slow climb. But I'm good
at being uncomfortable so I can't stop...

changing all the time ♪

In zeer vele opzichten was Aaron heel optimistisch over het leven. Zelfs wanneer hij het niet voelde,

kon hij heel optimistisch zijn over het leven.

♪ Extraordinary machine ♪

- Wat ben je aan het doen?
(Quinn) - Flicker heeft video nu.

Swartz stak zijn energie in een resem nieuwe

projecten die over toegang tot publieke informatie handelden.

Inclusief een aansprakelijkheidswebsite genaamd
Watchdog.net

en een project dat The Open Library heette.

Dus de Open Library Project is een website die je kan bezoeken op openlibrary.org

en het idee is om een enorme wiki te zijn, een bewerkbare website met een pagine per boek.

Dus voor elk dat ooit gepubliceerd werd, willen we hiervoor een web pagina hebben die alle informatie

van de uitgevers, van boekenverkopers, van bibliotheken en van lezers combineert

op de site. En die dan links geeft waar je deze kan kopen, kan lenen of kan browsen.

Ik hou van bibliotheken. Ik ben de persoon die naar een nieuwe stad gaat en onmiddellijk een bibliotheek uitzoekt

Dat is de droom van Open Library, een website bouwen waar je kan springen

van boek tot boek, van persoon tot auteur, van onderwerp tot idee. Ga door deze kennisboom

die opgeslagen zit in deze grote fysieke bibliotheken, die moeilijk te vinden zijn,

die niet goed online toegankelijk zijn.Het is echt belangrijk want boeken zijn onze culturele legacy.

Boeken zijn de plek waar mensen heen gaan om dingen neer te schrijven,

en om dat allemaal te zien opgaan in één bedrijf is eigenlijk een beetje angstaanjagend.

Hoe kan je publieke toegang geven aan het publieke domein?

Het klinkt misschien vanzelfsprekend dat je toegang hebt tot het publieke domein,

maar in feite is dat niet waar. Dus het publieke domein moet vrij zijn voor iedereen, maar het is vaak opgesloten.

Er zijn vaak bewakerskooien. Het is als een nationaal park te hebben met een gracht errond,

en geschutskoepels voor in het geval iemand zou willen komen en van het publieke domein zou willen genieten.

Eén van de dingen waar Aaron bijzonder in geïnteresseerd was, was publieke toegang te brengen voor het publieke domein.

Dit is één van de dingen die hem zo in de problemen hebben gebracht.

Ik was toegang proberen te verschaffen tot de archieven van het federale gerechtshof in de Verenigde Staten.

Wat ik ontdekte was een verwarrend systeem, genaamd Pacer.

Wat staat voor Public Access to Court Electronic Records.

Ik begon te Googlen, en toen kwam ik Carl Malamud tegen.

Toegang to gerechtsmateriaal in de Verenigde Staten is een 10 miljard dollar business per jaar.

Pacer is deze fantastisch gruwel van de overheid. Het is 10 cent per pagina,

het is de meest onnozele code die je ooit hebt gezien. Je kan er niet in zoeken, je kan het niet bookmarken.

Je hebt een credit card nodig en dit zijn publieke notulen.

U.S. district gerechtshoven zijn erg belangrijk, dat is waar veel van de rudimentaire procesvoering start.

Zaken over het burgerlijk recht, patenten, vanalles. Journalisten, burgers en rechters

hebben allemaal Pacer nodig en die vormt bij elke stap van de weg een barrière.

Mensen zonder middelen kunnen de wet niet zo snel zien als mensen die een gouden American Express card bezitten.

Het is een hoofdelijke belasting om toegang te krijgen tot het gerecht.

Weet je dat de wet het besturingssysteem is van onze democratie en dat je ervoor moet betalen om het te zien?

Weet je, dat heeft niet veel weg van een democratie.

Ze verdienen ongeveer 120 miljoen dollar aan het Pacer systeem per jaar

en het kost helemaal niet zo veel, volgens hun eigen gegevens.