Misterije kolokvijalnog jezika:

nula,

broj koji označava nepostojanje nečega.

Kako bismo razumeli nastanak reči "nula",

moramo krenuti
od samih početaka brojanja.

Najraniji arheološki dokaz brojanja

star je oko 37 000 godina

i to je samo niz recki u kosti.

Tek oko 2500. godine P.N.E.

počeo je da se pojavljuje prvi

pisani sistem brojanja u Mesopotamiji,

sa brojevima 1, 10 i 60.

Prebacimo se unapred za tri milenijuma

do Indije u sedmom veku

gde su matematičari koristili jednu tačku

da razlikuju brojeve

poput 25, 205 i 250.

Koristila se kao broj i znak razmaka,

ova svemoćna tačka na kraju se pretvorila

u simbol koji poznajemo danas.

Reč "nula" (zero) potiče
od arapskog "safira"

što bukvalno prevedeno znači "prazno".

Prošavši kroz italijanski kao "zefiro",

nula dolazi u engleski
u sedamnaestom veku.

Drugi naslednik arapskog korena

usvojen je u engleskom
kroz starofrancuski,

kao reč "šifra" (cipher).

Prvobitno je imala značenje praznine
kao i nula,

ali je šifra kasnije opisivala kod,

jer su rani kodovi često koristili
komplikovane zamene

slova i brojeva.

Iz zajedničkog porekla praznine,

nula nastavlja da predstavlja broj

koji ne označava ništa.