Misterije kolokvijalnog jezika:
nula,
broj koji označava nepostojanje nečega.
Kako bismo razumeli nastanak reči "nula",
moramo krenuti
od samih početaka brojanja.
Najraniji arheološki dokaz brojanja
star je oko 37 000 godina
i to je samo niz recki u kosti.
Tek oko 2500. godine P.N.E.
počeo je da se pojavljuje prvi
pisani sistem brojanja u Mesopotamiji,
sa brojevima 1, 10 i 60.
Prebacimo se unapred za tri milenijuma
do Indije u sedmom veku
gde su matematičari koristili jednu tačku
da razlikuju brojeve
poput 25, 205 i 250.
Koristila se kao broj i znak razmaka,
ova svemoćna tačka na kraju se pretvorila
u simbol koji poznajemo danas.
Reč "nula" (zero) potiče
od arapskog "safira"
što bukvalno prevedeno znači "prazno".
Prošavši kroz italijanski kao "zefiro",
nula dolazi u engleski
u sedamnaestom veku.
Drugi naslednik arapskog korena
usvojen je u engleskom
kroz starofrancuski,
kao reč "šifra" (cipher).
Prvobitno je imala značenje praznine
kao i nula,
ali je šifra kasnije opisivala kod,
jer su rani kodovi često koristili
komplikovane zamene
slova i brojeva.
Iz zajedničkog porekla praznine,
nula nastavlja da predstavlja broj
koji ne označava ništa.