Merhabalar, ben Tony

ve "Every Frame a Painting"desiniz.

Aslında bu videonun Anneler Günü için yapılması gerekiyordu ama olmadı

Kusura bakma anne!

Her neyse. 
Bugünün filmi Mamoru Hosoda'dan "Kurt Çocuklar"

Bu oldukça sevgi dolu, küçük bir film

ve Japon Akademi Ödüllerinde "En İyi Animasyon Film" ödülünü kazandı iki yıl önce.

Henüz izlemediyseniz lütfen izleyin ayrıca videom herhangi bir spoiler içermeyecek

yani "Kurt Çocuklar"ı izlemeden de videodan keyif alabilirsiniz.

Bugünkü konum yalnızca tek bir çekim, filmin tam da burasından

Bu 57 saniye süren, yana doğru bir "izleyici çekim"

ve iki çocuğu izliyor, Ame ve Yuki'yi

ta ilk sınıflarından dördüncü sınıflarına dek, kesilmeden.

Ame'yi ilk sınıfında yalnız başına görürken ablası Yuki'yi

okul yaşamına uymuş buluyoruz. Ame tartaklanırken, Yuki'yi de buna tepki verirken görüyoruz.

Yuki'yi en ön sırada görürken Ame'yi şimdiden okula asarken buluyoruz.

İşte, bu kadar. Peki neden ben bu çekimi gerçekten de inanılmaz buluyorum?

Söylenmesi biraz garip kaçabilir ama ben hiçbir zaman

izleyici çekimin nasıl kullanıldığını gerçekten anlamadım.

Başka yönetmenlerde de gördüm kullanılışını, bazan güzel, ama hiçbir zaman

kendimce anlayamadım nasıl çekildiklerini.

Çünkü eğer ayrıntılarına inerseniz izleyici çekim gariptir

sinemada kullanılan en az öznel bakışıdır.

Aslında en nesnel bakış. Herhangi bir oyuncunun bakışını sunmadan

sizi bir her şeyi bilen tanrı eder ve böyle izletir. 
Oldukça yalın bir şey bu.

Anladığın, görülenden ibarettir

öyleyse bu ne için kullanılır?

Çoğu yönetmen bunu kısa bir başlangıç olarak kullanıyor

Göstermek istediğin sahneyle biten bir başlangıç için basit bir yöntem.

-"Hey, yanlışlıkla bir göğüs ucumu tıraş edersem

...iş kazası sayıp tazminat verirler mi?"

Ne yazık ki son beş yıldır, böylesi bir çekim tarzı

DSLR'lar ve sürgüler tarafından zemine hapsedildi.

Evet, peki başka nerede görüyoruz bunu?
Bu çekimi görebileceğiniz bir başka yerde savaş filmleridir.

Ordunun büyüklüğünü göstermek istediğiniz zaman izleyici çekim sizin için bunu yapar.

Bir kampı sergilemek için

gerçekten de nokta bir çekim.

"-Bu lanet savaşın içinde

-Saman yığınında iğne aramak gibi bir şey."

Ayrıca koşu sahneleri için de iyi

kaderlerine doğru koşan insanlar

ya da sevdiği kadına koşanlar

hatta koşmak için koşmanın kendisi.

Lanet, neden ağır çekim olmasın?

Ya da Tom Cruise?

Ve neden bilmiyorum ama ayrıca

süpermarket sahneleri için de gerçekten yaygın,

belki de ruhsuz ve korkunç oldukları içindir

tıpkı evimin yanındaki Safeway gibi.

Misal Godard

sinemanın "Süpermarketlerden nefret ederim" sahnesini kesinlikle yapmış gibi gözüküyor.

Ve bir sürü yönetmen tarafından daha birçok kez

filmlerinin bir sahnesinde kullanıldı.

Misal Peter Greenaway

sahnesini hareketli bir tablo gibi hissettirmek için kullandı.

Park Chan-wook'un

inanılmaz bir dövüş sahnesi için,

Buster Keaton'un

fiziksel komedi için,

Scorsese'nin

bir toplu kıyım için kullandığını gördüm.

Ve ayrıca bunu çok seviyorum

"Oyuncak Hikayesi"ndeki bu sahneyi.

Bazı yönetmenler bunu bir öznel ifade için kullanıyor.

Misal Stanley Kubrick bayılır buna

çünkü bu, şeyleri oldukları halde gösterirdi

şimdi hayallerimizde olduğu gibi de gösteriyor.

Bunu "Zafer Yolları"nda siperlerin genişliğini gösterirken dahice kullanmıştı.

Ve "The Shining"de her yerde,

dehşet hissini diri tutmak için kullanılan yöntemlerden biri olarak.

Bunu çok kullananlardan biri de Wes Anderson

çünkü sevdiği şekilde oyuncak evlerine,

düz hikaye kitaplarına benzeyen bir görmeyle iletir.

Aslında bu biraz da doğal olarak komik

parlak renkler ve düz bir hatta ilerleyen insanları görünce.

Ama nadiren gördüğüm bir kullanım tercihi var izleyici çekimin ki

samimiyeti göstermek için kullanılması. Bu gerçekten de bir samimiyet çekimi değil.

Gösterilen şey her zaman önemli olmuyor karakterler arasındaki uzaklığı görmek için