Laten we beginnen met een paar geweldige foto's. Dit is een icoon van National Geographic, een Afghaanse vluchteling door Steve McCurry. Maar de Harvard Lampoon gaat binnenkort een parodie op National Geographic uitbrengen, en ik ril bij de gedachte wat ze met deze foto gaan doen. Oh, de toorn van Photoshop. Dit is een jet die landt in San Francisco door Bruce Dale. Hij monteerde een camera op de staart Een poëtisch beeld voor een verhaal over Tolstoy door Sam Abell. Pygmeeën in Congo-Kinshasa door Randy Olson. Ik houd van deze foto omdat het me herinnert aan Degas' bronzen sculpturen van de kleine danseres. Een ijsbeer zwemt in Antarctica door Paul Nicklin. IJsberen hebben ijs nodig om zich voort te bewegen -- het zijn geen goede zwemmers. We weten wat er met het ijs gebeurt. Dit zijn kamelen die door de Riftvallei trekken in Afrika, gefotografeerd door Chris Johns. Loodrecht omlaag genomen, dus dit zijn de schaduwen. Dit is een veehouder in Texas door William Albert Allard, een groot portrettist. Jane Goodall, die haar eigen speciale connectie maakt, gefotografeerd door Nick Nichols. Dit is een zeepdisco in Spanje, gefotografeerd door David Alan Harvey. David zei dat er een hoop vreemde dingen gebeurden op de dansvloer... maar... het is wel hygiënisch. (Gelach) Dit zijn zeeleeuwen in Australië die hun dansje doen, door David Doubilet. Dit is een komeet, vastgelegd door Dr. Euan Mason. En tot slot, de boeg van de Titanic, zonder filmsterren, gefotografeerd door Emory Kristof. Fotografie heeft een kracht die standhoudt onder de voortdurende stortvloed van media-uitingen, omdat foto's nabootsen hoe onze geest een belangrijk moment vastlegt. Een voorbeeld. Vier jaar geleden was ik op het strand met mijn zoon. Hij leerde zwemmen in de relatief milde branding van de Delaware. Maar ik wendde me even af, en een stroming sleurde hem mee richting de pier. Terwijl ik hier sta kan ik zien hoe de momenten bevroren tot één beeld terwijl ik het water in ren. Ik zie de rotsen hier. Er komt een golf op hem af. Ik zie zijn handen uitgestrekt, en zijn gezicht vol paniek, me aankijkend: "Help me pap". Ik bereikte hem, de golf spoelde over ons. We kwamen aan land, hij mankeerde niets. We waren een beetje aangeslagen. Maar deze 'flitsherinnering', zoals dat heet, bracht alle elementen samen om niet slechts de gebeurtenis, maar ook de emotie te vatten. Dat is waaraan een foto appelleert wanneer hij een sterke band creëert met de kijker. Nu moet ik bekennen, dat ik vorige week tegen Kyle zei dat ik dit verhaal ging vertellen. Hij zei: "O ja, dat herinner ik me ook! Ik herinner me dat jij op het strand naar me aan het schreeuwen was." (Gelach) Ik dacht dat ik een held was! (Gelach) Dit is een dwarsuitsnede van enkele opmerkelijke beelden gemaakt door 's werelds beste fotojournalisten die aan de frontlinie van hun beroepsveld werken. Behalve één. Deze foto werd verleden jaar genomen door Dr. Euan Mason in Nieuw Zeeland, en hij werd aangeboden, en gepubliceerd door National Geographic. Sinds vorig jaar heeft onze website een sectie: 'Jouw Shot' waar iedereen foto's kan aanbieden voor mogelijke publicatie. Het is een groot succes geworden, dat de fanatieke foto-gemeenschap aanboort. De kwaliteit van deze amateurfoto's is soms verbazingwekkend. Dat versterkt mijn idee dat iedereen minstens 1 of 2 topfoto's in zich heeft. Maar om een goede fotojournalist te zijn moet je meer dan slechts een of twee topfoto's in je hebben. Je moet ze voortdurend kunnen maken. Maar belangrijker nog: je moet weten hoe je een visueel verhaal vertelt. Je moet weten hoe je een verhaal vertelt. Ik ga jullie wat reportages laten zien die volgens mij de verhalende kracht van fotografie laten zien. Fotograaf Nick Nichols ging een klein en relatief onbekend natuurreservaat documenteren in Tsjaad, genaamd Zakouma. Het oorspronkelijke plan was een klassiek verhaal over diverse diersoorten en een exotische plek te vertellen. Tot op zekere hoogte deed Nick dat ook. Dit is een serval. Hij heeft zichzelf op de foto gezet, met wat je noemt een camera-val. Hij is in een infraroodstraal gestapt en heeft zo zijn eigen foto gemaakt. Dit zijn bavianen bij een waterplek. De automatische camera nam duizenden foto's als deze. Nick had op het laatst massa's foto's van de achterwerken van bavianen. (Gelach) Een leeuw aan een nachtelijke snack -- let op de gebroken tand. Een krokodil loopt de oever op naar zijn nest. Mooi, dat beetje water dat van zijn staart afdruipt. Maar de centrale soort in Zakouma zijn de olifanten. Dit is een van de grootste intacte kuddes in dit deel van Afrika. Hier is een shot bij maanlicht, iets waarin digitale fotografie veel veranderd heeft. Met de olifanten sloeg het verhaal om. Nick, samen met onderzoeker Dr. Michael Fay, deed de matriarch van de kudde een halsband om. Ze noemden haar Annie en begonnen haar te volgen. De kudde was veilig binnen de grenzen van het park dankzij de toewijding van deze groep parkwachters. Maar toen de moesson begon, migreerde de kudde naar voedselgebieden buiten het park. Daar kwamen ze in de problemen. Buiten de veiligheid van het park waren stropers die op ze jaagden, enkel voor de waarde van hun ivoor. Na weken van mobiliteit kwam de matriarch, die ze via radiosignalen volgden buiten het park tot stilstand. Annie was vermoord, samen met 20 andere dieren uit de kudde. Ze kwamen enkel voor het ivoor. Dit is een van de parkwachters. Ze kregen een van de stropers te pakken met dit ivoor. Ze konden het hier niet laten, want het was nog steeds waardevol. Nick kwam terug met een verhaal dat verder ging dan het gebruikelijke: "Is het geen verbazingwekkende wereld?" Hij creëerde een verhaal dat ons publiek diep raakte. In plaats van slechts kennis van het park, creëerde hij een begrip en empathie voor de olifanten, de parkwachters en de vele thema's rondom mens/dier-conflicten. We gaan verder naar India. Soms kun je een breed verhaal gefocust vertellen. We kijken hier naar hetzelfde thema dat Richard Wurman aansnijdt in zijn New World Population Project. Voor het eerst in de geschiedenis leven meer mensen in stedelijke dan in landelijke omgevingen. De meeste groei is niet in de steden, maar in de krottenwijken eromheen. Jonas Bendiksen, een zeer energieke fotograaf, kwam naar me toe en zei: "We moeten dit documenteren. Hier is mijn voorstel: laten we elke krottenwijk ter wereld gaan fotograferen." Ik zei: "Nou, weet je, dat is wel erg ambitieus met ons budget." Dus in plaats van erop uit te trekken en een zogenaamd 'overzichtsverhaal' te maken, waarbij je een beetje van alles ziet, stuurden we Jonas naar Dharavi, wat deel is van Mumbai, India. We lieten hem daar logeren en werkelijk in het hart van dit immense stadsdeel doordringen. Jonas keek niet alleen oppervlakkig naar de walgelijke omstandigheden in zulke plaatsen. Hij zag dat dit een levend en vitaal deel was van hoe het gehele stedelijke gebied functioneerde. Door op één plek gericht te blijven, boorde Jonas de ziel en volhardende menselijke geest aan die onder de gemeenschap schuilgaat. En hij deed dat erg mooi. Soms kun je een verhaal alleen vertellen met een overweldigende foto. We voegden onderwater- fotograaf Brian Skerry bij fotojournalist Randy Olson, om de uitputting van de wereld-visstanden te documenteren. We waren niet de enigen die dit onderwerp aanpakten, maar de foto's die Brian en Randy maakten geven uitstekend zowel de menselijke als de natuurlijke verwoesting weer van overbevissing. Hier, in een foto van Brian, is een schijnbaar gekruisigde haai gevangen in een kieuwnet bij Baja. Ik heb redelijke foto's van bijvangst gezien, de dieren van de verkeerde soort die per ongeluk worden opgevist. Maar hier legde Brian een uniek gezichtspunt vast door zichzelf onder de boot te positioneren toen ze het afval overboord gooiden. Brian nam zelfs nog grotere risico's voor deze nooit eerder gemaakte foto van een sleepnet dat de oceaanbodem leegschraapt. Terug aan land fotografeerde Randy Olson een provisorische vismarkt in Afrika, waar de resten van gefileerde vis verkocht werden, terwijl de belangrijkste delen reeds op weg naar Europa waren. In China fotografeerde Randy een kwallenmarkt. Met primaire voedselbronnen uitgeput, gaat men dieper in de oceanen oogsten om nog eiwitbronnen te bemachtigen. Dit heet 'langs de voedselketen omlaag vissen'. Maar er zijn ook glimpen van hoop, en steeds wanneer we een heel groot verhaal brengen, willen we niet alleen maar kijken naar alle problemen. We willen ook zoeken naar oplossingen. Brian fotografeerde een zeereservaat in Nieuw Zeeland, waar commerciële visserij verboden werd, met als resultaat dat de overbeviste soorten terugkwamen, en met hen een mogelijke oplossing voor duurzame visserij. Fotografie kan ons ook aansporen om thema's te kiezen die mogelijk verontrustend en controversieel zijn. James Nachtwey, die verleden jaar geëerd werd bij TED, keek naar de reikwijdte van het medische systeem dat gebruikt wordt voor de Amerikaanse gewonden die uit Irak komen. Het is als een koker waar een soldaat aan één kant ingaat en aan de ander kant, thuis, weer uitkomt. Jim begon op het slagveld. Hier verpleegt een medisch technicus een gewonde soldaat tijdens de helikoptervlucht terug naar het veldhospitaal. Dit is in het veldhospitaal. De soldaat rechts heeft de naam van zijn dochter op zijn borst getatoeëerd als herinnering aan thuis. Van hieruit worden de ernstiger gewonden terug vervoerd naar Duitsland, waar ze hun familie voor het eerst weer zien. Dan terug naar de VS om te herstellen in veteranenhospitaals zoals hier in Walter Reed. Uiteindelijk, vaak voorzien van hoogwaardige protheses, verlaten ze het medische systeem en proberen hun oude leven weer op te pakken. Jim nam een standaard medisch verhaal en gaf het een menselijke dimensie die onze lezers diep raakte. Deze verhalen zijn goede voorbeelden van hoe fotografie gebruikt kan worden om de belangrijkste thema's te behandelen. Maar er zijn ook momenten wanneer fotografen dingen tegenkomen die uiteindelijk gewoon leuk zijn. Fotograaf Paul Nicklin reisde naar Antarctica voor een verhaal over zeeluipaarden. Die zijn zelden gefotografeerd, grotendeels omdat ze worden gezien als een van de gevaarlijkste roofdieren in de oceaan. Een jaar eerder was een onderzoeker meegesleurd naar de diepte en gedood. Dus je kunt je voorstellen dat Paul misschien een beetje koudwatervrees had. Wat zeeluipaarden doorgaans doen is pinguïns eten. Je kent 'De mars van de pinguïns'; dit is: 'De lunch van pinguïns'. (Gelach) Hier gaat een pinguïn naar de rand en kijkt of de kust veilig is. Dan rent iedereen het water in. Maar toen ging Paul het water in. Hij zei dat hij nooit echt bang was geweest. Dit vrouwtje kwam naar hem toe. Ze is waarschijnlijk -- jammer dat je dat niet kunt zien -- maar ze is 3½ meter lang. Behoorlijk groot, dus. Paul zei dat hij nooit echt bang was, omdat ze eerder nieuwsgierig was dan bedreigend. Die open bek was haar manier om te zeggen: "Hey, kijk hoe groot ik ben!" Of: "Wat heb je grote tanden..." (Gelach) Paul denkt dat ze medelijden met hem kreeg. Voor haar was hij dat grote, onhandige wezen dat vreemd genoeg niet geïnteresseerd leek in het jagen op pinguïns. Dus begon ze hem pinguïns te brengen, -- levend -- en ze vlak voor hem los te laten. Ze leverde ze af en dan zwommen ze weg. Ze keek hem dan aan: "Wat doe je nou?" Ging ze weer halen, en dropte ze vlak voor hem. Dat deed ze gedurende enkele dagen, totdat ze zo gefrustreerd was dat ze ze op zijn hoofd begon te leggen. (Gelach) Wat een fantastische foto opleverde. (Gelach) Uiteindelijk begreep ze volgens Paul dat hij het nooit zou gaan redden. Hier laat ze haar afschuw blijken door verontwaardigd te proesten... (Gelach) ...verloor haar interesse, en ging terug naar waar ze goed in is. Paul ging een relatief onbekend en mysterieus dier fotograferen, en kwam terug met niet alleen een serie foto's, maar een ongelofelijke ervaring en een topverhaal. Het zijn dit soort verhalen, die voorbij de oppervlakte reiken, die de kracht van fotojournalistiek tonen. Ik geloof dat fotografie een echte connectie kan maken met mensen, en kan worden aangewend als positief middel om de uitdagingen en kansen te begrijpen van onze huidige wereld. Dank je wel. (Applaus)