برای سه میلیارد انسان در جهان،
غذاهای دریایی منبع مهمی
از پروتئین و مواد مغذی هستند.
اما مطالعات جدید نشان دهنده صید بیش از حد
در ۳۳٪ از محلهای طبیعی صیادی است،
در حالیکه ۶۰ درصد مابقی هم
در حداکثر ظرفیت خود هستند.
در واقع، بیش از نیمی از
غذاهای دریایی که میخوریم -
از ماهیهای استخوانی
تا جلبک و خزه دریایی ــ
به شکل آزاد صید نمیشوند.
این محصولات به شکل آبزی پروری
و در مزارع دریایی پرورش مییابند.
کشت محصولات دریایی
یکی از پررشدترین صنایع غذایی است،
که سالانه رشدی معادل ۵/۸٪ دارد.
اما شیوههای مختلف آبزیپروری
مزایا و مشکلات خود را دارند ــ
که برخی از آنها تکرار مشکلات جدی است
که در کشت صنعتی با آن مواجهیم.
پس چطور میتوانیم از تکرار اشتباهاتی
که در در خشکی کردیم، در دریا جلوگیری کنیم؟
امروزه از چه شیوههای
آبزیپروری استفاده میکنیم،
و راهکار ماندگار برای
کشت در دریا چگونه است؟
یکی از معمولترین شیوههای آبزیپروری
به شکل محوطههای محصوری از تورهاست،
که ماهیها در قفسهایی شناور در دریا به
اندازهی حدود ۱۰۰۰ متر مربع کشت میشوند.
این کار که در سواحل شیلی
و فلات نروژ معمول است،
این ماهیها، مانند خیلی از
حیوانات پرورش یافته صنعتی،
در محلهایی بیش از حد پر شده،
و پر از فشار عصبی قرار دارند.
مقدار عظیمی از ضایعات تولید میکندد،
پیرامون را آلوده میکنند
و امکان گسترش بیماری
را به انواع وحشی دارند.
از آن بدتر، به دلیل آنکه آنتیبیوتیکهای
مورد مصرف در درمان بیماریها
کاملا توسط ماهی جذب نمیشوند،
دوباره به محیط دفع می شوند.
بدلیل آنکه قفسهی توری مستعد فرار هستند،
رهایی تعداد عظیمی
از ماهیها در رقابت برای منبع
موجب تضعیف مجموعه ژنهای محلی
با ژنهای منطبق با اسارت میگردد.
ماهیهای متواری حتی زیست بومهایی محلی را
مانند گونههای مهاجم تخریب میکنند.
شیوههای دیگر مثل،
استخرهای ساحلی مصنوعی عموما برای پرورش
میگو در آسیای جنوب شرقی استفاده میشوند،
که خود مشکلات محیطی مضاعفی ایجاد میکنند.
درست مثل فقسهای توری، این آبگیرها
مستعد پخش آلودگی و بیماری هستند.
و ساخت آنها مداوما زیستبومهای مهمی
مانند بوتههای مانگرو و
باتلاقها را از بین میبرد،
که محافظ نواحی ساحلی از توفانها،
و فراهم کننده زیستگاه و جذب کننده
مقادیر زیادی از گازهای گلخانهای هستند.
یک راه حل این مشکلات
پرورش ماهی در خشکی است
در سیستمی کاملا احاطه شده.
برای جلوگیری از آلودگی مخازن و کانالهای
آب آن را فیلتر و در گردش نگاه میدارند.
اما حتی تاسیسات کاملا احاطه شده هم
با مانع بزرگ دیگری مواجهاند:
غذای ماهی.
حدود ۱۰٪ از ماهیهای صید شده در دنیا
در تغذیه حیوانات استفاده میشوند،
از جمله ماهیهای گوشت خوار دیگر.
محققین استفاده از پروتئینهای حشرات و
گیاهان را در تغذیه ماهیها بررسی میکنند،
اما هم اکنون خیلی از مزارع پرورش
ماهی دلیل صید بیش از حد هستند.
همه این موانع موجب میشوند که آبزیپروری
پایدار، دور از دسترس به نظر برسد.
اما پرورش دهندگان نوآور راههای جدیدی
برای کشاورزی در دریا پیدا میکنند.
ممکن است بهترین راه حل، توجه به
بخش پایینتری در زنجیره غذا باشد.
بجای گذاشتن تعداد زیادی
ماهی گوشتخوار در قفسها،
میتوانیم با سیستمهای
طبیعی اقیانوس همکاری کنیم
تا مقادیر عظیمی صدف و جلبک تولید کنیم.
این گیاهان و جانوران نیازی
به نگهداری و یا غذا دادن ندارند.
در واقع، به شکلی طبیعی
کیفیت آب را بالا میبرند،
و این را با تغذیه از نور خورشید و فیلتر
کردن مواد غذایی آب دریا انجام میدهند.
با جذب کربن از راه فتوسنتز،
این مزارع به مبارزه با تغییرات اقلیمی،
و کاهش اسیدی شدن
محلی اقیانوسها هم کمک میکنند
و همزمان محیط زیستی را برای رشد
دیگر گونه ها فراهم میکنند.
حرکت به سمت کشت احیا کننده اقیانوسی
میتواند شغلهای مناسبی را
برای جوامع ساحلی بوجود آورد،
و از رژیمهای غذایی سالم
بر پایه گیاه و صدف
که ردپای کربن بسیار کمی
دارند هم پشتیبانی کند.
تنها در ۵ ماه،
۴۰۰۰ متر مربع از اقیانوس
میتواند ۲۵ تن جلبک
و ۲۵۰،۰۰۰ صدف تولید کند.
که با شبکه مناسب توزیع،
تعدادی مزارع کوچک،
مجموعا به اندازه ایالت واشنگتن
میتواند کل کره زمین را تغذیه کند.
مزارعی مانند این همین حالا هم
در اطراف جهان پدیدار شدهاند،
و نسل جدیدی از کشاورزان قدم جلو گذاشتهاند
تا آیندهی پایدارتری را دنبال کنند.
اگر به درستی انجام شود،
کشت احیا کننده اقیانوسی میتواند نقشی
حیاتی در کمک به اقیانوسهایمان،
آب و هوایمان و خودمان بازی کند.