WEBVTT

00:00:00.876 --> 00:00:02.665
ตอนผมเรียนที่โรงเรียนศิลปะ

00:00:02.665 --> 00:00:04.084
ผมเริ่มมีอาการมือไม้สั่น

00:00:04.084 --> 00:00:07.116
และนี่คือเส้นที่ตรงที่สุดเท่าที่ผมจะวาดได้

00:00:07.116 --> 00:00:09.767
หลังจากที่ผมเข้าใจปัญหาข้อนี้ 
จริงๆแล้วมันก็มีประโยชน์ดีเหมือนกันครับ

00:00:09.767 --> 00:00:12.956
เช่นเขย่าประป๋องเพื่อผสมสี หรือเขย่าภาพโพลารอย

00:00:12.956 --> 00:00:15.654
แต่ ณ เวลานั้น มันวันที่ช่างขมขื่นมืดมน

00:00:15.654 --> 00:00:19.271
มันเป็นเหมือนการทำลายความฝัน
ในการเป็นศิลปินของผม

NOTE Paragraph

00:00:19.271 --> 00:00:21.641
อาการมือสั่นของผมนั้น จริงๆแล้ว

00:00:21.641 --> 00:00:23.548
พัฒนามาจากความมุ่งมั่นพยายามทำงานวาดจุด

00:00:23.548 --> 00:00:26.102
ปีแล้วปีเล่าที่ทำการวาดจุดเล็กๆ

00:00:26.102 --> 00:00:29.996
และในที่สุด จุดเหล่านี้ที่เคยกลมอย่างสมบูรณ์แบบ

00:00:29.996 --> 00:00:33.684
ก็กลายเป็นอะไรบางอบ่างหน้าตาเหมือนลูกอ๊อด
เพราะว่ามือผมสั่นไปหมด

00:00:33.684 --> 00:00:35.929
ดังนั้น เพื่อทำการชดเชยกัน
ผมจึงจับปากกาแน่นขึ้น

00:00:35.929 --> 00:00:38.244
และสิ่งนี้เองที่ยิ่งทำให้อาการมือสั่นทรุดหนักไปกว่าเดิม

00:00:38.244 --> 00:00:40.516
ผมก็เลยจับปากกาให้แน่นขึ้นไปอีก

00:00:40.516 --> 00:00:42.732
และนี่ก็กลายเป็นวงจรอุบาทว์ ที่สุดท้ายแล้ว

00:00:42.732 --> 00:00:44.956
ส่งผลให้เจ็บมากและมีปัญหาเรื่องข้อต่อตามมา

00:00:44.956 --> 00:00:47.172
ผมมีปัญหาในการถือของไม่ว่าอะไรก็ตาม

00:00:47.172 --> 00:00:50.557
และหลังทุ่มเทเวลาทั้งชีวิต
เพื่อความต้องการในการทำงานศิลปะ

00:00:50.557 --> 00:00:55.168
ผมลาออกจากโรงเรียนศิลปะ 
และหลังจากนั้น ผมลาจากวงการศิลปะไปอย่างสมบูรณ์

NOTE Paragraph

00:00:55.168 --> 00:00:57.628
แต่หลังจากสองสามปี 
ผมไม่สามารถที่จะอยู่ห่างจากงานศิลป์ได้

00:00:57.628 --> 00:00:59.920
และผมตัดสินใจที่จะไปปรึกษานักประสาทวิทยา
เกี่ยวกับอาการมือสั่น

00:00:59.920 --> 00:01:02.780
และพบว่า ประสาทของผมได้ถูกทำลายไปแล้วอย่างถาวร

00:01:02.780 --> 00:01:05.509
และเขาก็มองไปที่เส้นยุ่งๆที่ผมเขียน

00:01:05.509 --> 00:01:08.932
และกล่าวว่า 
"เอาล่ะ ทำไมคุณไม่ลองยอมรับอาการสั่นนี้แล้วนำมาใช้ซะล่ะ"

NOTE Paragraph

00:01:08.932 --> 00:01:11.542
ผมก็เลยทำตามครับ ผมกลับบ้าน
จับดินสอ

00:01:11.542 --> 00:01:13.450
และปล่อยให้มือผมสั่นและสั่น

00:01:13.450 --> 00:01:15.544
ผมร่างภาพทั้งหมดเหล่านี้

00:01:15.544 --> 00:01:17.374
และถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ศิลปะ

00:01:17.374 --> 00:01:21.030
ในแบบที่ผมมีใจรักจริงๆตอนนั้น
แต่มันรู้สึกดีมากครับ

00:01:21.030 --> 00:01:23.509
และที่สำคัญไปกว่านั้น 
เมื่อผมได้ยอมรับอาการสั่นนั่นแล้ว

00:01:23.509 --> 00:01:25.884
ผมก็ตระหนักว่า ผมยังคงทำงานศิลปะได้

00:01:25.884 --> 00:01:27.154
ผมแค่ต้องหาแนวทางใหม่

00:01:27.154 --> 00:01:29.507
เพื่อที่จะทำงานศิลปะที่ผมต้องการ

NOTE Paragraph

00:01:29.507 --> 00:01:32.347
ตอนนี้ ผมก็ยังสนใจงานที่เกี่ยวกับจุดอยู่

00:01:32.347 --> 00:01:34.176
ได้เห็นจุดเล็กๆพวกนี้มาอยู่รวมกัน

00:01:34.176 --> 00:01:36.157
เพื่อที่จะสร้างเป็นผลงานชิ้นใหญ่

00:01:36.157 --> 00:01:39.108
ดังนั้น ผมเริ่มทดลองหลายๆแนวทางเพื่อจะทำภาพย่อย

00:01:39.108 --> 00:01:41.286
ที่อาการมือสั่นจะไม่ขัดขวางการทำงาน

00:01:41.286 --> 00:01:45.763
เช่นจุ่มเท้าผมลงบนสีแล้วเดินไปเดินมาบนผ้าใบ

00:01:45.763 --> 00:01:49.461
หรือโครงสร้างสามมิติขนาด 2x4

00:01:49.461 --> 00:01:54.924
ก็สามารถสร้างเป็นภาพสองมิติ
โดยเผามันด้วยเครื่องพ่นความร้อน

00:01:54.924 --> 00:01:58.268
ผมได้ค้นพบว่าถ้าผมทำงานขนาดใหญ่และด้วยวัสดุใหญ่ๆ

00:01:58.268 --> 00:02:00.676
มือผมก็ไม่เจ็บ

00:02:00.676 --> 00:02:04.276
และหลังจากใช้วิธีการเดียวเพื่อเข้าถึงศิลปะ

00:02:04.276 --> 00:02:06.527
ผมลงเอยกับวิธีที่ใช้เข้าถึงความคิดสร้างสรรค์

00:02:06.527 --> 00:02:10.228
ที่เปลี่ยนขอบเขตความเป็นศิลปินของผม
ไปอย่างสิ้นเชิง

00:02:10.228 --> 00:02:12.148
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับความคิดนี้

00:02:12.148 --> 00:02:17.620
ที่ยอมรับว่า ความจำกัดนั้น
สามารถผลักดันให้เกิดความคิดสร้างสรรค์ได้จริง

NOTE Paragraph

00:02:17.620 --> 00:02:20.036
ณ เวลานั้น ผมกำลังจะจบการศึกษา

00:02:20.036 --> 00:02:23.644
และผมก็ตื่นเต้นมากที่จะได้มีทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน
และในที่สุดจะได้มีทุนสำหรับงานศิลปะใหม่ๆสักที

00:02:23.644 --> 00:02:27.405
ผมมีชุดอุปกรณ์เล็กๆแย่ๆนี่ และผมรู้สึกว่า

00:02:27.405 --> 00:02:29.515
ผมน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ถ้ามีอุปกรณ์

00:02:29.515 --> 00:02:32.047
ที่ผมคิดว่าศิลปินพึงมี

00:02:32.047 --> 00:02:34.252
ความจริงแล้ว ผมไม่มีแม้กระทั่งกรรไกรธรรมดาๆด้วยซ้ำ

00:02:34.252 --> 00:02:36.764
ผมเคยใช้เศษโลหะพวกนี้ จนกระทั่งผมไปฉกมาได้ด้ามนึง

00:02:36.764 --> 00:02:39.012
จากที่ทำงานผม

NOTE Paragraph

00:02:39.012 --> 00:02:41.944
ดังนั้น ผมออกจากโรงเรียน ผมได้งาน ผมได้เงินเดือน

00:02:41.944 --> 00:02:43.598
ผมพาตัวเองไปยังร้านศิลปะ

00:02:43.598 --> 00:02:46.712
และผมก็ซื้อของอย่างบ้าคลั่ง

00:02:46.712 --> 00:02:48.340
และเมื่อผมกลับบ้าน ผมนั่งลง

00:02:48.340 --> 00:02:51.448
และผมก็บอกตัวเองให้ทำงาน
เพื่อสร้างอะไรสักอย่างจริงๆจังๆ

00:02:51.448 --> 00:02:54.212
ที่มันเป็นการคิดนอกกรอบอย่างสิ้นเชิง

00:02:54.212 --> 00:02:58.636
แต่ผมนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงๆ 
และไม่มีอะไรเข้ามาในหัวเลย

00:02:58.636 --> 00:03:01.183
วันถัดไปก็เป็นเหมือนเดิม และวันต่อไปก็เป็นแบบนั้น

00:03:01.183 --> 00:03:04.872
ความคิดสร้างสรรค์ตกลงฮวบฮาบ

00:03:04.872 --> 00:03:09.120
และผมอยู่ในมุมมืดมาเป็นเวลานาน
ไม่สามารถที่จะสร้างสรรค์อะไรได้

00:03:09.120 --> 00:03:11.694
และมันก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย 
เพราะว่าในที่สุด

00:03:11.694 --> 00:03:16.068
ผมก็สามารถที่จะมีทุนสำหรับงานศิลป์
แต่ความคิดสร้างสรรค์ของผมก็ยังกลวงโบ๋

NOTE Paragraph

00:03:16.068 --> 00:03:18.280
แต่ระหว่างที่ผมได้ค้นหามันไปในความมืด

00:03:18.280 --> 00:03:21.808
ผมตระหนักว่า อันที่จริงผมถูกตรึงให้เป็นอัมพาต
ด้วยตัวเลือกมากมาย

00:03:21.808 --> 00:03:24.376
ที่ผมไม่เคยมีมาก่อน

00:03:24.376 --> 00:03:28.099
และ ณ ตอนนั้นเองที่ผมนึกย้อนไปถึงมือที่สั่นเทา

00:03:28.099 --> 00:03:30.816
"โอบกอดยอมรับ ความสั่นของมือ"

00:03:30.816 --> 00:03:33.492
และผมก็รู้ว่า ถ้าผมยังต้องการความคิดสร้างสรรค์กลับมา

00:03:33.492 --> 00:03:37.256
ผมต้องเลิกที่จะบังคับตัวเองอย่างหนักในการคิดนอกกรอบ

00:03:37.256 --> 00:03:39.972
และกลับเข้ามาหามันแทน

NOTE Paragraph

00:03:39.972 --> 00:03:42.058
ผมตรองดู เรามีความคิดสร้างสรรค์ได้มากกว่าเดิมไหม

00:03:42.058 --> 00:03:44.956
โดยการมองหาข้อจำกัด

00:03:44.956 --> 00:03:50.137
ถ้าผมสามารถที่จะสร้างสรรค์งาน
ด้วยอุปกรณ์ราคาแค่ดอลล่าร์เดียวล่ะ

00:03:50.137 --> 00:03:52.410
ณ จุดนี้ ผมใช้ทุกเวลาทุกเย็น

00:03:52.410 --> 00:03:55.183
เอ่อ ผมเกรงว่าผมใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนเย็นในสตาร์บัค

00:03:55.183 --> 00:03:58.391
แต่ผมรู้ว่าขอแก้วเพิ่มได้ถ้าต้องการ

00:03:58.391 --> 00:04:00.784
ผมก็เลยตัดสินใจของสัก 50 ถ้วย

00:04:00.784 --> 00:04:02.567
น่าแปลกใจที่พวกเขาก็ให้ผมนะ

00:04:02.567 --> 00:04:04.555
และจากนั้น ด้วยดินสอที่ผมมี

00:04:04.555 --> 00:04:07.735
ผมสร้างงานนี้ขึ้นมาด้วยเงิน 80 เซน

00:04:07.735 --> 00:04:10.271
มันเป็นวินาทีที่ให้ความกระจ่างแจ้งแก่ผมจริงๆว่า

00:04:10.271 --> 00:04:13.151
เราต้องมีข้อจำกัดก่อน

00:04:13.151 --> 00:04:16.199
เพื่อที่จะไปสู่ความไร้ขอบเขต

NOTE Paragraph

00:04:16.199 --> 00:04:18.207
ผมนำแนวคิดแบบนอกกรอบนี้

00:04:18.207 --> 00:04:20.110
ไปสร้างสรรค์งานบนผ้าใบ 
และสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

00:04:20.110 --> 00:04:23.439
ถ้าแทนที่ผมจะวาดภาพบนผ้าใบ
ผมวาดได้แค่บนหน้าอกของตัวเอง

00:04:23.439 --> 00:04:26.023
ดังนั้นผมจึงวาดภาพ 30 ภาพ
ทีละชั้น

00:04:26.023 --> 00:04:27.223
ทับกันไปเรื่อยๆ

00:04:27.223 --> 00:04:31.723
แต่ละภาพนั้นเป็นตัวแทนของแรงบันดาลใจในชีวิตผม

00:04:31.723 --> 00:04:34.375
หรือ ถ้าแทนที่ผมจะใช้แปรงวาดเขียน

00:04:34.375 --> 00:04:37.127
แล้วผมจะใช้แค่ฝ่ามือคาราเต้ในการวาดล่ะ (เสียงหัวเราะ)

00:04:37.127 --> 00:04:38.603
ดังนั้น ผมจุมมือลงในสี

00:04:38.603 --> 00:04:40.023
และเข้าโจมตีผ้าใบ

00:04:40.023 --> 00:04:42.732
และผมก็อัดมันแรงจริงๆนะครับ 
ทำเอาซะข้อนิ้วก้อยผมช้ำ

00:04:42.732 --> 00:04:45.664
และงอไม่ไปสองสามสัปดาห์เลยครับ

NOTE Paragraph

00:04:45.664 --> 00:04:49.027
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:04:49.027 --> 00:04:53.232
หรือว่า ถ้าหากผมไม่พึ่งตัวเอง

00:04:53.232 --> 00:04:55.165
แล้วพึ่งคนอื่นแทน

00:04:55.165 --> 00:04:57.817
ในการสร้างผลงานทางศิลปะล่ะ

00:04:57.817 --> 00:05:00.608
ดังนั้น ในหกวัน ผมใช้ชีวิตหน้ากล้อง

00:05:00.608 --> 00:05:03.248
ผมนอนบนพื้นและซื้ออาหารกล่องมากิน

00:05:03.248 --> 00:05:05.553
และขอให้คนโทรหาผม 
และมาแบ่งปันเรื่องราวชีวิต

00:05:05.553 --> 00:05:08.236
ที่เกี่ยวกับวินาทีแห่งการเปลี่ยนแปลง

00:05:08.236 --> 00:05:10.688
เรื่องราวของพวกเขากลายเป็นงานศิลปะ

00:05:10.688 --> 00:05:14.200
เมื่อผมเขียนมันลงไปในผ้าใบที่หมุนได้

NOTE Paragraph

00:05:14.200 --> 00:05:18.665
(เสียงปรบมือ)

00:05:18.665 --> 00:05:23.161
หรือ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแทนที่จะสร้างงานศิลป์เพื่อแสดง

00:05:23.161 --> 00:05:25.424
ผมต้องทำลายมันแทน

00:05:25.424 --> 00:05:27.696
นี่มันเหมือนเป็นที่สุดแห่งความจำกัด

00:05:27.696 --> 00:05:30.188
เป็นศิลปินโดยปราศจากศิลปะ

00:05:30.188 --> 00:05:32.736
ความคิดในการทำลายกลายมาเป็นโครงการที่กินเวลาเป็นปี

00:05:32.736 --> 00:05:34.089
ซึ่งผมเรียกมันว่า กู๊ดบาย อาร์ท (Goodbye Art)

00:05:34.089 --> 00:05:38.785
โดยงานศิลปะทุกๆชิ้นต้องถูกทำลายหลังจากที่มันถูกสร้างขึ้น

00:05:38.785 --> 00:05:40.276
ในช่วงแรกของ กู๊ดบาย อาร์ท ผมให้ความสนใจไปยัง

00:05:40.276 --> 00:05:43.003
การทำลายแบบบังคับ เช่นภาพของ จิมมี่ เฮนดริกส์ (Jimi Hendrix)

00:05:43.003 --> 00:05:45.808
ทำจากไม้ขึดไฟกว่า 7,000 ก้าน

00:05:45.808 --> 00:05:46.974
(เสียงหัวเราะ)

00:05:46.974 --> 00:05:50.163
จากนั้นผมก็ได้เปิดใจที่จะสร้างสรรค์งานศิลป์
ที่มันถูกทำลายได้ตามธรรมชาติ

00:05:50.163 --> 00:05:52.776
ผมมองหาวัสดุแบบชั่วคราว

00:05:52.776 --> 00:05:54.950
ดั่งเช่นบ้วนอาหาร

00:05:54.950 --> 00:05:59.012
(เสียงหัวเราะ)

00:05:59.012 --> 00:06:02.225
ภาพเขียนช๊อคบนทางเท้า

00:06:02.225 --> 00:06:06.761
และแม้กระทั่งไวน์แช่แข็ง

NOTE Paragraph

00:06:06.761 --> 00:06:08.822
การทำการทำลายล้างครั้งสุดท้าย

00:06:08.822 --> 00:06:12.865
คือการที่ผมพยายามจะสร้างอะไรบางอย่าง
ที่ไม่ได้มีปรากฎอยู่แล้วแต่แรกเริ่ม

00:06:12.865 --> 00:06:16.208
ผมทำการจัดเรียงเทียนบนโต๊ะ ผมจุดพวกมัน
และจากนั้นเป่าเพื่อดับมัน

00:06:16.208 --> 00:06:19.848
จากนั้น ทำแบบนี้ซ้ำๆเรื่อยๆด้วยเทียนชุดเดิม

00:06:19.848 --> 00:06:23.761
และนำภาพวีดีโอเหล่านั้นมารวมเป็นภาพใหญ่

00:06:23.761 --> 00:06:28.280
ดังนั้น ในที่สุดภาพทั้งหมดนั้นไม่เคยมีอยู่จริงในเชิงกายภาพ

00:06:28.280 --> 00:06:32.122
มันถูกทำลายหมดก่อนที่มันจะมีตัวตน

NOTE Paragraph

00:06:32.122 --> 00:06:34.608
ในโครงงาน กู๊ดบาย อาร์ท นี้

00:06:34.608 --> 00:06:37.440
ผมได้สร้างงานต่างกัน 23 ผลงาน

00:06:37.440 --> 00:06:40.752
โดยที่ไม่มีอะไรที่จับต้องได้หลงเหลือให้จัดแสดง

00:06:40.752 --> 00:06:43.176
สิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นข้อด้อยข้อจำกัดอย่างที่สุด

00:06:43.176 --> 00:06:46.104
กลายมาเป็นการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

00:06:46.104 --> 00:06:48.307
ในทุกครั้งที่ผมสร้างสรรค์งาน

00:06:48.307 --> 00:06:50.319
การทำลายได้นำผลกลับไปยังที่ที่เป็นกลาง

00:06:50.319 --> 00:06:54.604
สถานที่ซึ่งผมรู้สึกสดใหม่
และพร้อมที่จะเริ่มทำงานชิ้นถัดไป

00:06:54.604 --> 00:06:56.960
มันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนนะครับ

00:06:56.960 --> 00:06:59.011
บางครั้งโครงการของผมล้มเหลว 
ไม่ยอมเหินสู่ฟ้า

00:06:59.011 --> 00:07:01.800
หรือแย่กว่านั้น หลังจากหมดเวลากับมันไปมากมาย

00:07:01.800 --> 00:07:04.312
ภาพสุดท้ายออกมาช่างน่าอับอาย

00:07:04.312 --> 00:07:07.032
แต่ผมได้สร้างพันธสัญญาไว้กับกระบวนการแล้ว
ผมก็เดินหน้าต่อไป

NOTE Paragraph

00:07:07.032 --> 00:07:09.043
และบางครั้งสิ่งที่น่าประหลาดใจก็ปรากฎออกมา

00:07:09.043 --> 00:07:12.009
เมื่อผมได้ทำลายงานแต่ละงาน

00:07:12.009 --> 00:07:14.841
ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง

00:07:14.841 --> 00:07:18.352
ปล่อยวางผลที่จะออกมา ปล่อยวางความล้มเหลว

00:07:18.352 --> 00:07:20.875
และปล่อยวางความไม่สมบูรณ์

00:07:20.875 --> 00:07:23.304
และในทางกลับกัน 
ผมพบวิถีทางในการสร้างงานศิลป์

00:07:23.304 --> 00:07:27.529
ที่จะไม่มีวันดับสิ้น 
และไม่มีผลเกี่ยวพันใดต่อผลลัพท์

00:07:27.529 --> 00:07:29.558
ผมได้พบว่าตนเองอยู่ในสถานะของ
การสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่อง

00:07:29.558 --> 00:07:32.056
คิดเพียงแต่ว่า จะทำอะไรต่อไป

00:07:32.056 --> 00:07:34.952
และเกิดความคิดใหม่ๆมากกว่าที่เคยเป็น

NOTE Paragraph

00:07:34.952 --> 00:07:37.437
เมื่อผมคิดย้อนกลับไปยังสามปีที่ผมห่างหายจากงานศิลปะ

00:07:37.437 --> 00:07:40.688
ออกห่างจากความฝัน ปล่อยชีวิตล่องลอยไปวันๆ

00:07:40.688 --> 00:07:44.440
แทนที่จะพยายามหาทางใหม่ที่จะสานต่อความฝันนั้น

00:07:44.440 --> 00:07:47.640
ผมแค่ล้มเลิก ผมถอดใจ

00:07:47.640 --> 00:07:51.256
และถ้าหากผมไม่ได้สวมกอดอาการมือสั่นนี้ล่ะ

00:07:51.256 --> 00:07:52.453
เพราะว่าการยอมรับในอาการมือสั่นนั้น

00:07:52.453 --> 00:07:55.093
ไม่ได้แค่เกี่ยวข้องกับงานศิลปะและทักษะทางงานศิลปะ

00:07:55.093 --> 00:07:59.528
กลายเป็นว่ามันเกี่ยวกับชีวิต และการมีทักษะชีวิตด้วย

00:07:59.528 --> 00:08:02.039
เพราะว่าที่สุดแล้ว สิ่งที่เราทำเป็นส่วนใหญ่

00:08:02.039 --> 00:08:07.611
เกิดขึ้นที่นี่ ในกล่องที่มีข้อจำกัด

00:08:07.611 --> 00:08:11.280
การเรียนรู้ที่จะมีความคิดสร้างสรรค์
ในขณะที่เราถูกวางกรอบด้วยข้อจำกัดต่างๆ

00:08:11.280 --> 00:08:15.359
เป็นความหวังที่ดีที่สุด 
ที่พวกเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง

00:08:15.359 --> 00:08:19.224
และโดยทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว
เปลี่ยนแปลงโลกของเรา

NOTE Paragraph

00:08:19.224 --> 00:08:23.392
การมองดูข้อจำกัดนั้น
ให้เป็นแหล่งของความคิดสร้างสรรค์

00:08:23.392 --> 00:08:26.248
ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของผม

00:08:26.248 --> 00:08:27.939
ทุกวันนี้ เมื่อผมเผชิญหน้ากับอุปสรรค์

00:08:27.939 --> 00:08:31.048
หรือพบว่าความคิดสร้างสรรค์ของผมนั้นตีบตัน

00:08:31.048 --> 00:08:32.602
บางที ผมก็ยังคงล้มลุกคลุกคลาน

00:08:32.602 --> 00:08:34.696
แต่ผมก็ยังคงก้าวต่อไป

00:08:34.696 --> 00:08:38.193
และพยายามที่จะย้ำเตือนตัวเองถึงความเป็นไปได้

00:08:38.193 --> 00:08:42.788
เหมือนกับการใช้หนอนเป็นร้อยๆตัวในการสร้างภาพผลงาน

00:08:42.788 --> 00:08:47.175
ใช้เข็มสักรูปบนกล้วย

00:08:47.175 --> 00:08:53.198
หรือวาดภาพด้วยมันจากแฮมเบอร์เกอร์

NOTE Paragraph

00:08:53.198 --> 00:08:55.052
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:55.052 --> 00:08:56.659
เร็วๆนี้ ผมใช้ความอุตสาหะอย่างมาก

00:08:56.659 --> 00:09:00.103
ในการพยายามแปลพฤติกรรมของความคิดสร้างสรรค์
ที่ผมได้เรียนรู้

00:09:00.103 --> 00:09:03.287
ให้เป็นสิ่งที่คนอื่นๆสามารถทำตามได้

NOTE Paragraph

00:09:03.287 --> 00:09:07.144
ข้อจำกัด อาจเป็นสิ่งสุดท้าย

00:09:07.144 --> 00:09:10.538
ที่จะให้พลังกับความคิดสร้างสรรค์ แต่ทว่า

00:09:10.538 --> 00:09:14.208
มันคือ หนทางหนึ่งที่ดีที่สุด ที่เราจะขึ้นจากหล่ม

00:09:14.208 --> 00:09:18.111
ตรึกตรองถึงปทารถะ (ความเข้าใจพื้นฐาน) 
และขานรับคำท้าทายแห่งปทัสถาน (บรรทัดฐาน)

00:09:18.111 --> 00:09:21.970
และแทนที่จะบอกกันและกันว่า จงไขว่คว้าเอาธงชัย

00:09:21.970 --> 00:09:25.933
บางที เราอาจเตือนตนเองทุกๆวันว่า

00:09:25.933 --> 00:09:28.447
จงไขว่คว้าข้อจำกัด

NOTE Paragraph

00:09:28.447 --> 00:09:29.914
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:09:29.914 --> 00:09:35.191
(เสียงปรบมือ)