1
00:00:00,876 --> 00:00:02,665
ตอนผมเรียนที่โรงเรียนศิลปะ

2
00:00:02,665 --> 00:00:04,084
ผมเริ่มมีอาการมือไม้สั่น

3
00:00:04,084 --> 00:00:07,116
และนี่คือเส้นที่ตรงที่สุดเท่าที่ผมจะวาดได้

4
00:00:07,116 --> 00:00:09,767
หลังจากที่ผมเข้าใจปัญหาข้อนี้ 
จริงๆแล้วมันก็มีประโยชน์ดีเหมือนกันครับ

5
00:00:09,767 --> 00:00:12,956
เช่นเขย่าประป๋องเพื่อผสมสี หรือเขย่าภาพโพลารอย

6
00:00:12,956 --> 00:00:15,654
แต่ ณ เวลานั้น มันวันที่ช่างขมขื่นมืดมน

7
00:00:15,654 --> 00:00:19,271
มันเป็นเหมือนการทำลายความฝัน
ในการเป็นศิลปินของผม

8
00:00:19,271 --> 00:00:21,641
อาการมือสั่นของผมนั้น จริงๆแล้ว

9
00:00:21,641 --> 00:00:23,548
พัฒนามาจากความมุ่งมั่นพยายามทำงานวาดจุด

10
00:00:23,548 --> 00:00:26,102
ปีแล้วปีเล่าที่ทำการวาดจุดเล็กๆ

11
00:00:26,102 --> 00:00:29,996
และในที่สุด จุดเหล่านี้ที่เคยกลมอย่างสมบูรณ์แบบ

12
00:00:29,996 --> 00:00:33,684
ก็กลายเป็นอะไรบางอบ่างหน้าตาเหมือนลูกอ๊อด
เพราะว่ามือผมสั่นไปหมด

13
00:00:33,684 --> 00:00:35,929
ดังนั้น เพื่อทำการชดเชยกัน
ผมจึงจับปากกาแน่นขึ้น

14
00:00:35,929 --> 00:00:38,244
และสิ่งนี้เองที่ยิ่งทำให้อาการมือสั่นทรุดหนักไปกว่าเดิม

15
00:00:38,244 --> 00:00:40,516
ผมก็เลยจับปากกาให้แน่นขึ้นไปอีก

16
00:00:40,516 --> 00:00:42,732
และนี่ก็กลายเป็นวงจรอุบาทว์ ที่สุดท้ายแล้ว

17
00:00:42,732 --> 00:00:44,956
ส่งผลให้เจ็บมากและมีปัญหาเรื่องข้อต่อตามมา

18
00:00:44,956 --> 00:00:47,172
ผมมีปัญหาในการถือของไม่ว่าอะไรก็ตาม

19
00:00:47,172 --> 00:00:50,557
และหลังทุ่มเทเวลาทั้งชีวิต
เพื่อความต้องการในการทำงานศิลปะ

20
00:00:50,557 --> 00:00:55,168
ผมลาออกจากโรงเรียนศิลปะ 
และหลังจากนั้น ผมลาจากวงการศิลปะไปอย่างสมบูรณ์

21
00:00:55,168 --> 00:00:57,628
แต่หลังจากสองสามปี 
ผมไม่สามารถที่จะอยู่ห่างจากงานศิลป์ได้

22
00:00:57,628 --> 00:00:59,920
และผมตัดสินใจที่จะไปปรึกษานักประสาทวิทยา
เกี่ยวกับอาการมือสั่น

23
00:00:59,920 --> 00:01:02,780
และพบว่า ประสาทของผมได้ถูกทำลายไปแล้วอย่างถาวร

24
00:01:02,780 --> 00:01:05,509
และเขาก็มองไปที่เส้นยุ่งๆที่ผมเขียน

25
00:01:05,509 --> 00:01:08,932
และกล่าวว่า 
"เอาล่ะ ทำไมคุณไม่ลองยอมรับอาการสั่นนี้แล้วนำมาใช้ซะล่ะ"

26
00:01:08,932 --> 00:01:11,542
ผมก็เลยทำตามครับ ผมกลับบ้าน
จับดินสอ

27
00:01:11,542 --> 00:01:13,450
และปล่อยให้มือผมสั่นและสั่น

28
00:01:13,450 --> 00:01:15,544
ผมร่างภาพทั้งหมดเหล่านี้

29
00:01:15,544 --> 00:01:17,374
และถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ศิลปะ

30
00:01:17,374 --> 00:01:21,030
ในแบบที่ผมมีใจรักจริงๆตอนนั้น
แต่มันรู้สึกดีมากครับ

31
00:01:21,030 --> 00:01:23,509
และที่สำคัญไปกว่านั้น 
เมื่อผมได้ยอมรับอาการสั่นนั่นแล้ว

32
00:01:23,509 --> 00:01:25,884
ผมก็ตระหนักว่า ผมยังคงทำงานศิลปะได้

33
00:01:25,884 --> 00:01:27,154
ผมแค่ต้องหาแนวทางใหม่

34
00:01:27,154 --> 00:01:29,507
เพื่อที่จะทำงานศิลปะที่ผมต้องการ

35
00:01:29,507 --> 00:01:32,347
ตอนนี้ ผมก็ยังสนใจงานที่เกี่ยวกับจุดอยู่

36
00:01:32,347 --> 00:01:34,176
ได้เห็นจุดเล็กๆพวกนี้มาอยู่รวมกัน

37
00:01:34,176 --> 00:01:36,157
เพื่อที่จะสร้างเป็นผลงานชิ้นใหญ่

38
00:01:36,157 --> 00:01:39,108
ดังนั้น ผมเริ่มทดลองหลายๆแนวทางเพื่อจะทำภาพย่อย

39
00:01:39,108 --> 00:01:41,286
ที่อาการมือสั่นจะไม่ขัดขวางการทำงาน

40
00:01:41,286 --> 00:01:45,763
เช่นจุ่มเท้าผมลงบนสีแล้วเดินไปเดินมาบนผ้าใบ

41
00:01:45,763 --> 00:01:49,461
หรือโครงสร้างสามมิติขนาด 2x4

42
00:01:49,461 --> 00:01:54,924
ก็สามารถสร้างเป็นภาพสองมิติ
โดยเผามันด้วยเครื่องพ่นความร้อน

43
00:01:54,924 --> 00:01:58,268
ผมได้ค้นพบว่าถ้าผมทำงานขนาดใหญ่และด้วยวัสดุใหญ่ๆ

44
00:01:58,268 --> 00:02:00,676
มือผมก็ไม่เจ็บ

45
00:02:00,676 --> 00:02:04,276
และหลังจากใช้วิธีการเดียวเพื่อเข้าถึงศิลปะ

46
00:02:04,276 --> 00:02:06,527
ผมลงเอยกับวิธีที่ใช้เข้าถึงความคิดสร้างสรรค์

47
00:02:06,527 --> 00:02:10,228
ที่เปลี่ยนขอบเขตความเป็นศิลปินของผม
ไปอย่างสิ้นเชิง

48
00:02:10,228 --> 00:02:12,148
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับความคิดนี้

49
00:02:12,148 --> 00:02:17,620
ที่ยอมรับว่า ความจำกัดนั้น
สามารถผลักดันให้เกิดความคิดสร้างสรรค์ได้จริง

50
00:02:17,620 --> 00:02:20,036
ณ เวลานั้น ผมกำลังจะจบการศึกษา

51
00:02:20,036 --> 00:02:23,644
และผมก็ตื่นเต้นมากที่จะได้มีทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน
และในที่สุดจะได้มีทุนสำหรับงานศิลปะใหม่ๆสักที

52
00:02:23,644 --> 00:02:27,405
ผมมีชุดอุปกรณ์เล็กๆแย่ๆนี่ และผมรู้สึกว่า

53
00:02:27,405 --> 00:02:29,515
ผมน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ถ้ามีอุปกรณ์

54
00:02:29,515 --> 00:02:32,047
ที่ผมคิดว่าศิลปินพึงมี

55
00:02:32,047 --> 00:02:34,252
ความจริงแล้ว ผมไม่มีแม้กระทั่งกรรไกรธรรมดาๆด้วยซ้ำ

56
00:02:34,252 --> 00:02:36,764
ผมเคยใช้เศษโลหะพวกนี้ จนกระทั่งผมไปฉกมาได้ด้ามนึง

57
00:02:36,764 --> 00:02:39,012
จากที่ทำงานผม

58
00:02:39,012 --> 00:02:41,944
ดังนั้น ผมออกจากโรงเรียน ผมได้งาน ผมได้เงินเดือน

59
00:02:41,944 --> 00:02:43,598
ผมพาตัวเองไปยังร้านศิลปะ

60
00:02:43,598 --> 00:02:46,712
และผมก็ซื้อของอย่างบ้าคลั่ง

61
00:02:46,712 --> 00:02:48,340
และเมื่อผมกลับบ้าน ผมนั่งลง

62
00:02:48,340 --> 00:02:51,448
และผมก็บอกตัวเองให้ทำงาน
เพื่อสร้างอะไรสักอย่างจริงๆจังๆ

63
00:02:51,448 --> 00:02:54,212
ที่มันเป็นการคิดนอกกรอบอย่างสิ้นเชิง

64
00:02:54,212 --> 00:02:58,636
แต่ผมนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงๆ 
และไม่มีอะไรเข้ามาในหัวเลย

65
00:02:58,636 --> 00:03:01,183
วันถัดไปก็เป็นเหมือนเดิม และวันต่อไปก็เป็นแบบนั้น

66
00:03:01,183 --> 00:03:04,872
ความคิดสร้างสรรค์ตกลงฮวบฮาบ

67
00:03:04,872 --> 00:03:09,120
และผมอยู่ในมุมมืดมาเป็นเวลานาน
ไม่สามารถที่จะสร้างสรรค์อะไรได้

68
00:03:09,120 --> 00:03:11,694
และมันก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย 
เพราะว่าในที่สุด

69
00:03:11,694 --> 00:03:16,068
ผมก็สามารถที่จะมีทุนสำหรับงานศิลป์
แต่ความคิดสร้างสรรค์ของผมก็ยังกลวงโบ๋

70
00:03:16,068 --> 00:03:18,280
แต่ระหว่างที่ผมได้ค้นหามันไปในความมืด

71
00:03:18,280 --> 00:03:21,808
ผมตระหนักว่า อันที่จริงผมถูกตรึงให้เป็นอัมพาต
ด้วยตัวเลือกมากมาย

72
00:03:21,808 --> 00:03:24,376
ที่ผมไม่เคยมีมาก่อน

73
00:03:24,376 --> 00:03:28,099
และ ณ ตอนนั้นเองที่ผมนึกย้อนไปถึงมือที่สั่นเทา

74
00:03:28,099 --> 00:03:30,816
"โอบกอดยอมรับ ความสั่นของมือ"

75
00:03:30,816 --> 00:03:33,492
และผมก็รู้ว่า ถ้าผมยังต้องการความคิดสร้างสรรค์กลับมา

76
00:03:33,492 --> 00:03:37,256
ผมต้องเลิกที่จะบังคับตัวเองอย่างหนักในการคิดนอกกรอบ

77
00:03:37,256 --> 00:03:39,972
และกลับเข้ามาหามันแทน

78
00:03:39,972 --> 00:03:42,058
ผมตรองดู เรามีความคิดสร้างสรรค์ได้มากกว่าเดิมไหม

79
00:03:42,058 --> 00:03:44,956
โดยการมองหาข้อจำกัด

80
00:03:44,956 --> 00:03:50,137
ถ้าผมสามารถที่จะสร้างสรรค์งาน
ด้วยอุปกรณ์ราคาแค่ดอลล่าร์เดียวล่ะ

81
00:03:50,137 --> 00:03:52,410
ณ จุดนี้ ผมใช้ทุกเวลาทุกเย็น

82
00:03:52,410 --> 00:03:55,183
เอ่อ ผมเกรงว่าผมใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนเย็นในสตาร์บัค

83
00:03:55,183 --> 00:03:58,391
แต่ผมรู้ว่าขอแก้วเพิ่มได้ถ้าต้องการ

84
00:03:58,391 --> 00:04:00,784
ผมก็เลยตัดสินใจของสัก 50 ถ้วย

85
00:04:00,784 --> 00:04:02,567
น่าแปลกใจที่พวกเขาก็ให้ผมนะ

86
00:04:02,567 --> 00:04:04,555
และจากนั้น ด้วยดินสอที่ผมมี

87
00:04:04,555 --> 00:04:07,735
ผมสร้างงานนี้ขึ้นมาด้วยเงิน 80 เซน

88
00:04:07,735 --> 00:04:10,271
มันเป็นวินาทีที่ให้ความกระจ่างแจ้งแก่ผมจริงๆว่า

89
00:04:10,271 --> 00:04:13,151
เราต้องมีข้อจำกัดก่อน

90
00:04:13,151 --> 00:04:16,199
เพื่อที่จะไปสู่ความไร้ขอบเขต

91
00:04:16,199 --> 00:04:18,207
ผมนำแนวคิดแบบนอกกรอบนี้

92
00:04:18,207 --> 00:04:20,110
ไปสร้างสรรค์งานบนผ้าใบ 
และสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

93
00:04:20,110 --> 00:04:23,439
ถ้าแทนที่ผมจะวาดภาพบนผ้าใบ
ผมวาดได้แค่บนหน้าอกของตัวเอง

94
00:04:23,439 --> 00:04:26,023
ดังนั้นผมจึงวาดภาพ 30 ภาพ
ทีละชั้น

95
00:04:26,023 --> 00:04:27,223
ทับกันไปเรื่อยๆ

96
00:04:27,223 --> 00:04:31,723
แต่ละภาพนั้นเป็นตัวแทนของแรงบันดาลใจในชีวิตผม

97
00:04:31,723 --> 00:04:34,375
หรือ ถ้าแทนที่ผมจะใช้แปรงวาดเขียน

98
00:04:34,375 --> 00:04:37,127
แล้วผมจะใช้แค่ฝ่ามือคาราเต้ในการวาดล่ะ (เสียงหัวเราะ)

99
00:04:37,127 --> 00:04:38,603
ดังนั้น ผมจุมมือลงในสี

100
00:04:38,603 --> 00:04:40,023
และเข้าโจมตีผ้าใบ

101
00:04:40,023 --> 00:04:42,732
และผมก็อัดมันแรงจริงๆนะครับ 
ทำเอาซะข้อนิ้วก้อยผมช้ำ

102
00:04:42,732 --> 00:04:45,664
และงอไม่ไปสองสามสัปดาห์เลยครับ

103
00:04:45,664 --> 00:04:49,027
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

104
00:04:49,027 --> 00:04:53,232
หรือว่า ถ้าหากผมไม่พึ่งตัวเอง

105
00:04:53,232 --> 00:04:55,165
แล้วพึ่งคนอื่นแทน

106
00:04:55,165 --> 00:04:57,817
ในการสร้างผลงานทางศิลปะล่ะ

107
00:04:57,817 --> 00:05:00,608
ดังนั้น ในหกวัน ผมใช้ชีวิตหน้ากล้อง

108
00:05:00,608 --> 00:05:03,248
ผมนอนบนพื้นและซื้ออาหารกล่องมากิน

109
00:05:03,248 --> 00:05:05,553
และขอให้คนโทรหาผม 
และมาแบ่งปันเรื่องราวชีวิต

110
00:05:05,553 --> 00:05:08,236
ที่เกี่ยวกับวินาทีแห่งการเปลี่ยนแปลง

111
00:05:08,236 --> 00:05:10,688
เรื่องราวของพวกเขากลายเป็นงานศิลปะ

112
00:05:10,688 --> 00:05:14,200
เมื่อผมเขียนมันลงไปในผ้าใบที่หมุนได้

113
00:05:14,200 --> 00:05:18,665
(เสียงปรบมือ)

114
00:05:18,665 --> 00:05:23,161
หรือ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแทนที่จะสร้างงานศิลป์เพื่อแสดง

115
00:05:23,161 --> 00:05:25,424
ผมต้องทำลายมันแทน

116
00:05:25,424 --> 00:05:27,696
นี่มันเหมือนเป็นที่สุดแห่งความจำกัด

117
00:05:27,696 --> 00:05:30,188
เป็นศิลปินโดยปราศจากศิลปะ

118
00:05:30,188 --> 00:05:32,736
ความคิดในการทำลายกลายมาเป็นโครงการที่กินเวลาเป็นปี

119
00:05:32,736 --> 00:05:34,089
ซึ่งผมเรียกมันว่า กู๊ดบาย อาร์ท (Goodbye Art)

120
00:05:34,089 --> 00:05:38,785
โดยงานศิลปะทุกๆชิ้นต้องถูกทำลายหลังจากที่มันถูกสร้างขึ้น

121
00:05:38,785 --> 00:05:40,276
ในช่วงแรกของ กู๊ดบาย อาร์ท ผมให้ความสนใจไปยัง

122
00:05:40,276 --> 00:05:43,003
การทำลายแบบบังคับ เช่นภาพของ จิมมี่ เฮนดริกส์ (Jimi Hendrix)

123
00:05:43,003 --> 00:05:45,808
ทำจากไม้ขึดไฟกว่า 7,000 ก้าน

124
00:05:45,808 --> 00:05:46,974
(เสียงหัวเราะ)

125
00:05:46,974 --> 00:05:50,163
จากนั้นผมก็ได้เปิดใจที่จะสร้างสรรค์งานศิลป์
ที่มันถูกทำลายได้ตามธรรมชาติ

126
00:05:50,163 --> 00:05:52,776
ผมมองหาวัสดุแบบชั่วคราว

127
00:05:52,776 --> 00:05:54,950
ดั่งเช่นบ้วนอาหาร

128
00:05:54,950 --> 00:05:59,012
(เสียงหัวเราะ)

129
00:05:59,012 --> 00:06:02,225
ภาพเขียนช๊อคบนทางเท้า

130
00:06:02,225 --> 00:06:06,761
และแม้กระทั่งไวน์แช่แข็ง

131
00:06:06,761 --> 00:06:08,822
การทำการทำลายล้างครั้งสุดท้าย

132
00:06:08,822 --> 00:06:12,865
คือการที่ผมพยายามจะสร้างอะไรบางอย่าง
ที่ไม่ได้มีปรากฎอยู่แล้วแต่แรกเริ่ม

133
00:06:12,865 --> 00:06:16,208
ผมทำการจัดเรียงเทียนบนโต๊ะ ผมจุดพวกมัน
และจากนั้นเป่าเพื่อดับมัน

134
00:06:16,208 --> 00:06:19,848
จากนั้น ทำแบบนี้ซ้ำๆเรื่อยๆด้วยเทียนชุดเดิม

135
00:06:19,848 --> 00:06:23,761
และนำภาพวีดีโอเหล่านั้นมารวมเป็นภาพใหญ่

136
00:06:23,761 --> 00:06:28,280
ดังนั้น ในที่สุดภาพทั้งหมดนั้นไม่เคยมีอยู่จริงในเชิงกายภาพ

137
00:06:28,280 --> 00:06:32,122
มันถูกทำลายหมดก่อนที่มันจะมีตัวตน

138
00:06:32,122 --> 00:06:34,608
ในโครงงาน กู๊ดบาย อาร์ท นี้

139
00:06:34,608 --> 00:06:37,440
ผมได้สร้างงานต่างกัน 23 ผลงาน

140
00:06:37,440 --> 00:06:40,752
โดยที่ไม่มีอะไรที่จับต้องได้หลงเหลือให้จัดแสดง

141
00:06:40,752 --> 00:06:43,176
สิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นข้อด้อยข้อจำกัดอย่างที่สุด

142
00:06:43,176 --> 00:06:46,104
กลายมาเป็นการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

143
00:06:46,104 --> 00:06:48,307
ในทุกครั้งที่ผมสร้างสรรค์งาน

144
00:06:48,307 --> 00:06:50,319
การทำลายได้นำผลกลับไปยังที่ที่เป็นกลาง

145
00:06:50,319 --> 00:06:54,604
สถานที่ซึ่งผมรู้สึกสดใหม่
และพร้อมที่จะเริ่มทำงานชิ้นถัดไป

146
00:06:54,604 --> 00:06:56,960
มันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนนะครับ

147
00:06:56,960 --> 00:06:59,011
บางครั้งโครงการของผมล้มเหลว 
ไม่ยอมเหินสู่ฟ้า

148
00:06:59,011 --> 00:07:01,800
หรือแย่กว่านั้น หลังจากหมดเวลากับมันไปมากมาย

149
00:07:01,800 --> 00:07:04,312
ภาพสุดท้ายออกมาช่างน่าอับอาย

150
00:07:04,312 --> 00:07:07,032
แต่ผมได้สร้างพันธสัญญาไว้กับกระบวนการแล้ว
ผมก็เดินหน้าต่อไป

151
00:07:07,032 --> 00:07:09,043
และบางครั้งสิ่งที่น่าประหลาดใจก็ปรากฎออกมา

152
00:07:09,043 --> 00:07:12,009
เมื่อผมได้ทำลายงานแต่ละงาน

153
00:07:12,009 --> 00:07:14,841
ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง

154
00:07:14,841 --> 00:07:18,352
ปล่อยวางผลที่จะออกมา ปล่อยวางความล้มเหลว

155
00:07:18,352 --> 00:07:20,875
และปล่อยวางความไม่สมบูรณ์

156
00:07:20,875 --> 00:07:23,304
และในทางกลับกัน 
ผมพบวิถีทางในการสร้างงานศิลป์

157
00:07:23,304 --> 00:07:27,529
ที่จะไม่มีวันดับสิ้น 
และไม่มีผลเกี่ยวพันใดต่อผลลัพท์

158
00:07:27,529 --> 00:07:29,558
ผมได้พบว่าตนเองอยู่ในสถานะของ
การสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่อง

159
00:07:29,558 --> 00:07:32,056
คิดเพียงแต่ว่า จะทำอะไรต่อไป

160
00:07:32,056 --> 00:07:34,952
และเกิดความคิดใหม่ๆมากกว่าที่เคยเป็น

161
00:07:34,952 --> 00:07:37,437
เมื่อผมคิดย้อนกลับไปยังสามปีที่ผมห่างหายจากงานศิลปะ

162
00:07:37,437 --> 00:07:40,688
ออกห่างจากความฝัน ปล่อยชีวิตล่องลอยไปวันๆ

163
00:07:40,688 --> 00:07:44,440
แทนที่จะพยายามหาทางใหม่ที่จะสานต่อความฝันนั้น

164
00:07:44,440 --> 00:07:47,640
ผมแค่ล้มเลิก ผมถอดใจ

165
00:07:47,640 --> 00:07:51,256
และถ้าหากผมไม่ได้สวมกอดอาการมือสั่นนี้ล่ะ

166
00:07:51,256 --> 00:07:52,453
เพราะว่าการยอมรับในอาการมือสั่นนั้น

167
00:07:52,453 --> 00:07:55,093
ไม่ได้แค่เกี่ยวข้องกับงานศิลปะและทักษะทางงานศิลปะ

168
00:07:55,093 --> 00:07:59,528
กลายเป็นว่ามันเกี่ยวกับชีวิต และการมีทักษะชีวิตด้วย

169
00:07:59,528 --> 00:08:02,039
เพราะว่าที่สุดแล้ว สิ่งที่เราทำเป็นส่วนใหญ่

170
00:08:02,039 --> 00:08:07,611
เกิดขึ้นที่นี่ ในกล่องที่มีข้อจำกัด

171
00:08:07,611 --> 00:08:11,280
การเรียนรู้ที่จะมีความคิดสร้างสรรค์
ในขณะที่เราถูกวางกรอบด้วยข้อจำกัดต่างๆ

172
00:08:11,280 --> 00:08:15,359
เป็นความหวังที่ดีที่สุด 
ที่พวกเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง

173
00:08:15,359 --> 00:08:19,224
และโดยทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว
เปลี่ยนแปลงโลกของเรา

174
00:08:19,224 --> 00:08:23,392
การมองดูข้อจำกัดนั้น
ให้เป็นแหล่งของความคิดสร้างสรรค์

175
00:08:23,392 --> 00:08:26,248
ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของผม

176
00:08:26,248 --> 00:08:27,939
ทุกวันนี้ เมื่อผมเผชิญหน้ากับอุปสรรค์

177
00:08:27,939 --> 00:08:31,048
หรือพบว่าความคิดสร้างสรรค์ของผมนั้นตีบตัน

178
00:08:31,048 --> 00:08:32,602
บางที ผมก็ยังคงล้มลุกคลุกคลาน

179
00:08:32,602 --> 00:08:34,696
แต่ผมก็ยังคงก้าวต่อไป

180
00:08:34,696 --> 00:08:38,193
และพยายามที่จะย้ำเตือนตัวเองถึงความเป็นไปได้

181
00:08:38,193 --> 00:08:42,788
เหมือนกับการใช้หนอนเป็นร้อยๆตัวในการสร้างภาพผลงาน

182
00:08:42,788 --> 00:08:47,175
ใช้เข็มสักรูปบนกล้วย

183
00:08:47,175 --> 00:08:53,198
หรือวาดภาพด้วยมันจากแฮมเบอร์เกอร์

184
00:08:53,198 --> 00:08:55,052
(เสียงหัวเราะ)

185
00:08:55,052 --> 00:08:56,659
เร็วๆนี้ ผมใช้ความอุตสาหะอย่างมาก

186
00:08:56,659 --> 00:09:00,103
ในการพยายามแปลพฤติกรรมของความคิดสร้างสรรค์
ที่ผมได้เรียนรู้

187
00:09:00,103 --> 00:09:03,287
ให้เป็นสิ่งที่คนอื่นๆสามารถทำตามได้

188
00:09:03,287 --> 00:09:07,144
ข้อจำกัด อาจเป็นสิ่งสุดท้าย

189
00:09:07,144 --> 00:09:10,538
ที่จะให้พลังกับความคิดสร้างสรรค์ แต่ทว่า

190
00:09:10,538 --> 00:09:14,208
มันคือ หนทางหนึ่งที่ดีที่สุด ที่เราจะขึ้นจากหล่ม

191
00:09:14,208 --> 00:09:18,111
ตรึกตรองถึงปทารถะ (ความเข้าใจพื้นฐาน) 
และขานรับคำท้าทายแห่งปทัสถาน (บรรทัดฐาน)

192
00:09:18,111 --> 00:09:21,970
และแทนที่จะบอกกันและกันว่า จงไขว่คว้าเอาธงชัย

193
00:09:21,970 --> 00:09:25,933
บางที เราอาจเตือนตนเองทุกๆวันว่า

194
00:09:25,933 --> 00:09:28,447
จงไขว่คว้าข้อจำกัด

195
00:09:28,447 --> 00:09:29,914
ขอบคุณครับ

196
00:09:29,914 --> 00:09:35,191
(เสียงปรบมือ)