1
00:00:00,876 --> 00:00:02,665
خوب، وقتى تو مدرسه هنر بودم،

2
00:00:02,665 --> 00:00:04,084
دستم رعشه گرفت،

3
00:00:04,084 --> 00:00:07,116
و اين صافترين خطى بود كه مىتوانستم بكشم.

4
00:00:07,116 --> 00:00:09,767
حال كه به گذشته نگاه مىكنم، راستش واسه يك چيزهايى خوب بود،

5
00:00:09,767 --> 00:00:12,956
مثلاً قاطى كردن يك قوطی رنگ يا لرزاندن تکان دادن پولارويد،

6
00:00:12,956 --> 00:00:15,654
اما به وقتش واقعاً مثل روز قيامت بود.

7
00:00:15,654 --> 00:00:19,271
از بين رفتن رويايم براى هنرمند شدن بود.

8
00:00:19,271 --> 00:00:21,641
لرزش دست من حقیقتا ناشی از

9
00:00:21,641 --> 00:00:23,548
نقاشى نقطه نقطه در

10
00:00:23,548 --> 00:00:26,102
تمام سالهايى كه نقطههاى خُرد و ريز کنار هم مىگذاشتم، بود.

11
00:00:26,102 --> 00:00:29,996
و سرانجام اين نقطهها بجاى گرد كامل بودن

12
00:00:29,996 --> 00:00:33,684
در نتيجه لرزش، بيشتر شبيه بچه وزغ بنظر مىرسيدند.

13
00:00:33,684 --> 00:00:35,929
پس براى جبرانش، مداد را محكمتر نگه میداشتم،

14
00:00:35,929 --> 00:00:38,244
و اين در ادامه باعث شد كه لرزشم بدتر شود،

15
00:00:38,244 --> 00:00:40,516
پس بازهم مداد را محكمتر نگهداشتم.

16
00:00:40,516 --> 00:00:42,732
و اين دور باطلى بود كه منتهى به

17
00:00:42,732 --> 00:00:44,956
درد زياد و مشكلات مفصلى شد.

18
00:00:44,956 --> 00:00:47,172
مشكل نگهداشتن هرچيزى را داشتم.

19
00:00:47,172 --> 00:00:50,557
و بعد از تمام آن سالهايى از عمرم كه مىخواستم كار هنرى انجام دهم،

20
00:00:50,557 --> 00:00:55,168
از مدرسه هنر بيرون آمدم، و بعدش براى هميشه آنجا را ترك كردم.

21
00:00:55,168 --> 00:00:57,628
اما پس از چند سالى، ديگر نتوانستم از هنر دور بمانم،

22
00:00:57,628 --> 00:00:59,920
و تصميم گرفتم به بخاطر لرزش نزد عصب شناس بروم و

23
00:00:59,920 --> 00:01:02,780
و فهميدم آسيب ديدگى عصبى دائم داشتم.

24
00:01:02,780 --> 00:01:05,509
و در واقع نگاه ديگرى به خط كج و ماوجم انداختم

25
00:01:05,509 --> 00:01:08,932
و گفتم، "خوب، چرا لرزش را در آغوش نكشم؟"

26
00:01:08,932 --> 00:01:11,542
پس همين كار را كردم. به خانه رفتم و مداد را محكم توى دستم گرفتم

27
00:01:11,542 --> 00:01:13,450
و گذاشتم كه دستم به لرزيدن و لرزيدنش ادامه دهد.

28
00:01:13,450 --> 00:01:15,544
همه اين تصاوير ناخوانا را كشيدم.

29
00:01:15,544 --> 00:01:17,374
و اگر چه آن نوعى از هنر نبود

30
00:01:17,374 --> 00:01:21,030
كه شور و اشتياق بىپايان دربارهاش داشتم، اما حسم عالى بود.

31
00:01:21,030 --> 00:01:23,509
و مهمتر اينكه، از وقتى لرزش را به آغوش كشيدم،

32
00:01:23,509 --> 00:01:25,884
تشخيص دادم هنوز قادر به كار هنرى كردن بودم.

33
00:01:25,884 --> 00:01:27,154
فقط بايد رويكردى متفاوت ميافتم

34
00:01:27,154 --> 00:01:29,507
تا هنرى را كه مىخواستم بسازم.

35
00:01:29,507 --> 00:01:32,347
الان، هنوز هم از تكه كردن نقاشى نقطه نقطه لذت مىبرم،

36
00:01:32,347 --> 00:01:34,176
ديدن اين نقطههاى كوچكى كه با هم يكى مىشوند

37
00:01:34,176 --> 00:01:36,157
تا اين كل يكپارچه را بسازند.

38
00:01:36,157 --> 00:01:39,108
پس شروع كردم به تجربه كردن راههاى ديگرى براى تكه كردن تصاوير

39
00:01:39,108 --> 00:01:41,286
جاييكه لرزش تاثيرى بر اثر نداشت،

40
00:01:41,286 --> 00:01:45,763
مثل فرو كردن پاهايم در رنگ و راه رفتن روى بومها،

41
00:01:45,763 --> 00:01:49,461
يا در يك ساختار ٣ بعدى كه از تصاوير دو در چهار ساخته مىشد،

42
00:01:49,461 --> 00:01:54,924
تصوير دو بعدى را با سوزاندن آن با چراغ جوشكارى ساختم.

43
00:01:54,924 --> 00:01:58,268
پى بردم كه، اگر روى مقياسى بزرگتر و با موادى بزرگتر كار مىكردم،

44
00:01:58,268 --> 00:02:00,676
دستم واقعاً درد نمىگیرد،

45
00:02:00,676 --> 00:02:04,276
و پس از طى كردن يك رويكرد مجرد به سوى هنر

46
00:02:04,276 --> 00:02:06,527
به رويكردى در خلاقيت رسيده بودم

47
00:02:06,527 --> 00:02:10,228
كه افقهاى هنريم، را بطور كامل تغيير داد.

48
00:02:10,228 --> 00:02:12,148
اين نخستين بارى بود كه با اين ايده مواجه شده بودم

49
00:02:12,148 --> 00:02:17,620
كه آغوش گرفتن محدوديت مىتوانست در واقع سوق دهنده خلاقيت باشد.

50
00:02:17,620 --> 00:02:20,036
همزمان داشتم مدرسه را تمام مىكردم،

51
00:02:20,036 --> 00:02:23,644
و خيلى درباره پيدا كردن شغل واقعى هيجانزده بودم و سرانجام امكان مالى براى خريد لوازم هنرى جديد را يافته بودم.

52
00:02:23,644 --> 00:02:27,405
من اين مجموعه وحشتناک کوچکی از ابزار را داشتم، و حسم اين بود كه

53
00:02:27,405 --> 00:02:29,515
مىتوانستم كارهاى بيشترى با لوازمى كه

54
00:02:29,515 --> 00:02:32,047
به نظرم يك هنرمند بايد داشته باشد، انجام دهم.

55
00:02:32,047 --> 00:02:34,252
من واقعاً يك قيچى معمولى هم نداشتم.

56
00:02:34,252 --> 00:02:36,764
از اين سيمچين استفاده مىكردم تا اين كه يكى

57
00:02:36,764 --> 00:02:39,012
از دفترى كه توش كار مىكردم دزديم.

58
00:02:39,012 --> 00:02:41,944
خوب از مدرسه زدم بيرون، شغل پيدا كردم، و همين كه حقوق بگير شدم،

59
00:02:41,944 --> 00:02:43,598
خودم را در مغازه لوازم هنرى يافتم،

60
00:02:43,598 --> 00:02:46,712
و ديوانهوار به خريدن لوازم پرداختم.

61
00:02:46,712 --> 00:02:48,340
و سپس به خانه برگشتم، نشستم

62
00:02:48,340 --> 00:02:51,448
و براى خودم تعيين تكليف كردم كه واقعاً براى خلق چيزى تلاش كنم

63
00:02:51,448 --> 00:02:54,212
يك چيز غيرمعمول.

64
00:02:54,212 --> 00:02:58,636
اما ساعتها آنجا نشستم، و هيچى به ذهنم نيامد.

65
00:02:58,636 --> 00:03:01,183
روز بعد همانطور بود، و روز بعدش هم،

66
00:03:01,183 --> 00:03:04,872
قوه خلاقيتم خشك شده بود.

67
00:03:04,872 --> 00:03:09,120
و من براى مدت طولانى در تاريكى بودم و قادر به خلق كردن نبودم.

68
00:03:09,120 --> 00:03:11,694
و هيچ معنى نمىداد، چون من بالاخره قادر بودم

69
00:03:11,694 --> 00:03:16,068
از هنرم حمايت كنم، و با اينحال خلاقيتم صفر بود.

70
00:03:16,068 --> 00:03:18,280
اما تو تاريكى اطرافم را گشتم،

71
00:03:18,280 --> 00:03:21,808
دریافتم که به دلیل اینکه قبلا این امکانات را اصلا در اختیار نداشتم

72
00:03:21,808 --> 00:03:24,376
به راستى فلج شده بودم.

73
00:03:24,376 --> 00:03:28,099
و آن موقع بود كه به دستهاى وحشت زده و عصبىام فكر كردم.

74
00:03:28,099 --> 00:03:30,816
لرزش را در آغوش بگير.

75
00:03:30,816 --> 00:03:33,492
و دریافتم، اگر مىخواستم خلاقيتم برگردد،

76
00:03:33,492 --> 00:03:37,256
بايد دست از سخت فكر كردن درباره چيزى غيرمعمول برمىداشتم

77
00:03:37,256 --> 00:03:39,972
و به روش قديمى برگشتم.

78
00:03:39,972 --> 00:03:42,058
فكر كردم، آيا مىتوانى خلاقتر بشوى،

79
00:03:42,058 --> 00:03:44,956
اگر دنبال محدويتها باشى؟

80
00:03:44,956 --> 00:03:50,137
چطور مىشد اگر تنها مىتوانستم با لوازمى كه ارزششان يك دلار بود، خلق كنم؟

81
00:03:50,137 --> 00:03:52,410
و در اين مرحله، بيشتر عصرهايم را برای این کار صرف میکردم،

82
00:03:52,410 --> 00:03:55,183
راستش همين الان هم بسيارى از عصرهايم را در استارباكس مىگذرونم --

83
00:03:55,183 --> 00:03:58,391
اما مىدانم كه اگر بخواين مىتوانيد يك فنجان اضافه تقاضا كنيد،

84
00:03:58,391 --> 00:04:00,784
پس تصميم گرفتم ٥٠ تايى فنجان از آنها بخواهم.

85
00:04:00,784 --> 00:04:02,567
حيرتآوربود كه آنها همه را يكجا دادند،

86
00:04:02,567 --> 00:04:04,555
و با مدادهايى كه همراهم داشتم،

87
00:04:04,555 --> 00:04:07,735
اين پروژه تنها٨٠ سنتى را انجام دادم.

88
00:04:07,735 --> 00:04:10,271
واقعا آن لحظه برایم روشنم کرد

89
00:04:10,271 --> 00:04:13,151
كه براى نامحدود شدن

90
00:04:13,151 --> 00:04:16,199
ابتدا بايد محدود شويم.

91
00:04:16,199 --> 00:04:18,207
من اين رويكرد فكر كردن درباره روشهاى قديمى را درباره

92
00:04:18,207 --> 00:04:20,110
بومهايم اتخاذ كردم، و فكر كردم چطورمىشد اگر بجاى

93
00:04:20,110 --> 00:04:23,439
نقاشى روى بوم، مىتوانستم روى سينهام نقاشى كنم؟

94
00:04:23,439 --> 00:04:26,023
پس ٣٠ تصوير هم زمان روى يك بوم کشیدم،

95
00:04:26,023 --> 00:04:27,223
تماماً روى همديگر،

96
00:04:27,223 --> 00:04:31,723
با تصاويرى كه هر يك نمايانگر نفوذى در زندگىام بود.

97
00:04:31,723 --> 00:04:34,375
يا چطور میشد اگر، بجاى نقاشى كردن با قلممو،

98
00:04:34,375 --> 00:04:37,127
تنها مىتوانستم با چوبهاى كاراته نقاشى كنم؟ (خنده)

99
00:04:37,127 --> 00:04:38,603
پس دستانم را توى رنگ كردم،

100
00:04:38,603 --> 00:04:40,023
و فقط به بوم حمله كردم،

101
00:04:40,023 --> 00:04:42,732
و راستش خيلى هم محكم ضربه زدم طوريكه مفصل انگشت كوچكم

102
00:04:42,732 --> 00:04:45,664
كبود شد و چند هفتهاى خم نمىشد.

103
00:04:45,664 --> 00:04:49,027
(خنده) (تشويق)

104
00:04:49,027 --> 00:04:53,232
يا چطور مىشد عوض اینکه به خودم تكيه كنم

105
00:04:53,232 --> 00:04:55,165
مجبور بودم به ديگران تكيه كنم

106
00:04:55,165 --> 00:04:57,817
تا محتوايى براى هنر خلق كنم؟

107
00:04:57,817 --> 00:05:00,608
بنابراين براى شش هفته، جلوى وب كم زندگى كردم.

108
00:05:00,608 --> 00:05:03,248
روى زمين خوابيدم و غذاى حاضرى خوردم،

109
00:05:03,248 --> 00:05:05,553
و از آدمها خواستم كه به من زنگ بزنند و داستانى درباره

110
00:05:05,553 --> 00:05:08,236
لحظات تغيير دهنده زندگى با من به اشتراك بگذارند.

111
00:05:08,236 --> 00:05:10,688
داستانهايشان هنر مىشد

112
00:05:10,688 --> 00:05:14,200
زمانيكه آنها را روى بومهاى چرخنده نوشتم.

113
00:05:14,200 --> 00:05:18,665
(تشويق)

114
00:05:18,665 --> 00:05:23,161
يا چطور مىشد اگر بجاى ساختن هنرى براى نمايش دادن،

115
00:05:23,161 --> 00:05:25,424
مجبور به نابوديش مىشدم؟

116
00:05:25,424 --> 00:05:27,696
اينطور به نظر مىرسيد كه همانند محدوديت نهايى،

117
00:05:27,696 --> 00:05:30,188
هنرمند بدون هنر بودن است.

118
00:05:30,188 --> 00:05:32,736
اين ايده نابودى به پروژه يكسالهاى تبديل شد كه

119
00:05:32,736 --> 00:05:34,089
آن را "خداحافظ هنر" ناميدم.

120
00:05:34,089 --> 00:05:38,785
جاييكه هر تكهى هنرى بايد بعد از آفرينش، نابود مىشد.

121
00:05:38,785 --> 00:05:40,276
در "آغاز خداحافظ هنر"، من بر روى نابودى اجبارى

122
00:05:40,276 --> 00:05:43,003
تمركز كردم، مثل اين تصوير جيمى هندريكس،

123
00:05:43,003 --> 00:05:45,808
كه از ٧٫٠٠٠ چوب كبريت ساخته شد.

124
00:05:45,808 --> 00:05:46,974
(خنده)

125
00:05:46,974 --> 00:05:50,163
سپس سراغ آفرينش نوعى از هنر رفتم كه بطور طبيعى نابود شده بود.

126
00:05:50,163 --> 00:05:52,776
دنبال مواد موقت گشتم،

127
00:05:52,776 --> 00:05:54,950
مثل تف كردن غذا--

128
00:05:54,950 --> 00:05:59,012
(خنده)--

129
00:05:59,012 --> 00:06:02,225
گچ پيادهرو

130
00:06:02,225 --> 00:06:06,761
و حتى شراب يخزده.

131
00:06:06,761 --> 00:06:08,822
"آخرين بازگويى نابودى"

132
00:06:08,822 --> 00:06:12,865
تلاشى بود در جهت توليد چيزى كه در واقع از ابتدا وجود نداشت.

133
00:06:12,865 --> 00:06:16,208
بنابراين شمعهايى را روى ميز چيدم، روشنشان كردم، و بعد آنها را با فوت خاموش كردم،

134
00:06:16,208 --> 00:06:19,848
سپس اين رويه را دوباره و دوباره با همان سرى شمعها تكرار كردم،

135
00:06:19,848 --> 00:06:23,761
سپس ويديوها را توى تصويرى بزرگتر پياده كردم.

136
00:06:23,761 --> 00:06:28,280
پس آخرين تصوير بعنوان يك كل فيزيكى قابل رويت نبود.

137
00:06:28,280 --> 00:06:32,122
حتى قبل از اين كه وجود داشته باشد از بين رفته بود.

138
00:06:32,122 --> 00:06:34,608
در طى اين مجموعه "خداحافظ هنر"،

139
00:06:34,608 --> 00:06:37,440
٢٣ قطعه مختلف خلق كردم

140
00:06:37,440 --> 00:06:40,752
با چيزى كه ديگر براى نمايش فيزيكى باقى نمىماند.

141
00:06:40,752 --> 00:06:43,176
چيزى كه فكر مىكردم محدويت نهايى باشد

142
00:06:43,176 --> 00:06:46,104
درواقع معلوم شد كه آزادى نهايى است،

143
00:06:46,104 --> 00:06:48,307
همه آن دفعاتى كه خلق مىكردم،

144
00:06:48,307 --> 00:06:50,319
نابودى من را به محلى خنثى باز مىگرداند

145
00:06:50,319 --> 00:06:54,604
جاييكه دوباره سرحال مىشدم و براى شروع پروژه بعدى آماده مىشدم.

146
00:06:54,604 --> 00:06:56,960
اين يك شبِ اتفاق نيفتاد.

147
00:06:56,960 --> 00:06:59,011
دفعاتى بود كه وقتى شروع پروژههايم ناموفق بود،

148
00:06:59,011 --> 00:07:01,800
يا، حتى بدتر اينكه با صرف هزاران ساعت بر آنها

149
00:07:01,800 --> 00:07:04,312
تصوير نهايى يك جورهايى شرمآور بود.

150
00:07:04,312 --> 00:07:07,032
اما با متعهد شدن به روند، ادامه دادم،

151
00:07:07,032 --> 00:07:09,043
و چيزيى واقعاً حيرتآور از اين بيرون آمد.

152
00:07:09,043 --> 00:07:12,009
با هر پروژهاى كه خراب مىكردم،

153
00:07:12,009 --> 00:07:14,841
داشتم ياد مىگرفتم كه بگذارم بروند،

154
00:07:14,841 --> 00:07:18,352
بيخيال نتايج و شكستها شوم،

155
00:07:18,352 --> 00:07:20,875
و به عيبها توجه نكنم.

156
00:07:20,875 --> 00:07:23,304
و بجايش، من روندى از خلق كردن هنر را يافتم

157
00:07:23,304 --> 00:07:27,529
كه ابدى است و بواسط نتايج خراب نمىشود.

158
00:07:27,529 --> 00:07:29,558
خودم را در وضعيت آفرينش مداوم يافتم،

159
00:07:29,558 --> 00:07:32,056
تنها فكر كردن به اينكه بعدى چه هست

160
00:07:32,056 --> 00:07:34,952
و ايدههايى بيشتر از قبل داشتم.

161
00:07:34,952 --> 00:07:37,437
وقتى به آن سه سالى كه از هنر دور بودم فكر مىكنم،

162
00:07:37,437 --> 00:07:40,688
اينكه در عوض تلاش براى يافتن روشى متفاوت براى ادامه آن رويا،

163
00:07:40,688 --> 00:07:44,440
از روبايم دور ماندم ، تنها بخاطر تالمات روحى و عاطفى،

164
00:07:44,440 --> 00:07:47,640
فقط دست كشيدم، تسليم شدم.

165
00:07:47,640 --> 00:07:51,256
و چطور مىشد اگر لرزش را در آغوش نمىگرفتم؟

166
00:07:51,256 --> 00:07:52,453
زيرا در آغوش گرفتن لرزش برايم

167
00:07:52,453 --> 00:07:55,093
فقط درباره هنر و داشتن مهارتهاى هنرى نيست.

168
00:07:55,093 --> 00:07:59,528
واضح است كه درباره زندگيست، و داشتن مهارتهاى زندگى.

169
00:07:59,528 --> 00:08:02,039
زيرا نهايتاً، بيشتر آنچه كه انجام مىدهيم

170
00:08:02,039 --> 00:08:07,611
اينجا رخ مىدهد، به روش قديمى، با منابعى محدود.

171
00:08:07,611 --> 00:08:11,280
آموختن اينكه در چهارچوب محدوديتهايمان خلاق باشيم

172
00:08:11,280 --> 00:08:15,359
بهترين آرزوست و بايد خودمان را تغيير دهيم

173
00:08:15,359 --> 00:08:19,224
و، در مجموع، جهانمان را دگرگون كنيم.

174
00:08:19,224 --> 00:08:23,392
نگاه كردن به محدوديتها بعنوان منبعى از خلاقيت

175
00:08:23,392 --> 00:08:26,248
مسير زندگيم را تغيير داد.

176
00:08:26,248 --> 00:08:27,939
حالا، وقتى به مانعى بر میخورم

177
00:08:27,939 --> 00:08:31,048
يا وقتهايى كه مىبينم خلاقيتم ته كشيده

178
00:08:31,048 --> 00:08:32,602
گاهى وقتها هنوز تقلا مىكنم،

179
00:08:32,602 --> 00:08:34,696
اما به حضورم در اين رويه ادامه مىدهم

180
00:08:34,696 --> 00:08:38,193
و تلاش مىكنم ممكنها را يادآورى كنم،

181
00:08:38,193 --> 00:08:42,788
مثل استفاده كردن از صدها كِرم زنده واقعى براى ساختن يك تصوير،

182
00:08:42,788 --> 00:08:47,175
استفاده كردن از پونز براى خالكوبى كردن يك موز،

183
00:08:47,175 --> 00:08:53,198
يا رنگ كردن يك تصوير با روغن همبرگر.

184
00:08:53,198 --> 00:08:55,052
(خنده)

185
00:08:55,052 --> 00:08:56,659
در يكى از آخرين تلاشهايم این بود که

186
00:08:56,659 --> 00:09:00,103
سعى كردم عادتهايى از خلاقيت را كه ياد گرفته بودم را

187
00:09:00,103 --> 00:09:03,287
به چيزى كه ديگران بتوانند از آن كپى بردارند، ترجمه كنم.

188
00:09:03,287 --> 00:09:07,144
محدوديتها شايد در غير ممكنترين جاها

189
00:09:07,144 --> 00:09:10,538
خلاقيت را تحت كنترل درآورند، اما احتمالاً

190
00:09:10,538 --> 00:09:14,208
يكى از بهترين راهها براى بيرون أوردن خودمان از توى گل است،

191
00:09:14,208 --> 00:09:18,111
درباره گروه بنديها دوباره فكر كنيد و هنجارهاى پذيرفته شده را به چالش بكشيد.

192
00:09:18,111 --> 00:09:21,970
و بجاى اينكه به همديگر بگوييم لحظه رو بچسب،

193
00:09:21,970 --> 00:09:25,933
شايد مىتوانيم هر روز بخودمان يادآورى كنيم

194
00:09:25,933 --> 00:09:28,447
كه محدوديت را بچسب.

195
00:09:28,447 --> 00:09:29,914
متشكرم.

196
00:09:29,914 --> 00:09:35,191
(تشويق)