WEBVTT

00:00:00.876 --> 00:00:02.665
Όταν ήμουν στην σχολή καλών τεχνών

00:00:02.665 --> 00:00:04.084
ανέπτυξα ένα τρέμουλο στο χέρι μου

00:00:04.084 --> 00:00:07.116
και αυτή ήταν η πιο ίσια γραμμή 
που μπορούσα να ζωγραφίσω.

00:00:07.116 --> 00:00:09.767
Εκ των υστέρων, αυτό ήταν στην πραγματικότητα 
καλό για κάποια πράγματα

00:00:09.767 --> 00:00:12.956
όπως στο ανακάτεμα της μπογιάς
ή στο κούνημα μιας Polaroid

00:00:12.956 --> 00:00:15.654
αλλά τότε ήταν σαν να είχε έρθει 
το τέλος του κόσμου.

00:00:15.654 --> 00:00:19.271
Γκρέμισε το όνειρό μου 
να γίνω καλλιτέχνης.

NOTE Paragraph

00:00:19.271 --> 00:00:21.641
Το τρέμουλο προέκυψε 
στην πραγματικότητα

00:00:21.641 --> 00:00:23.548
από μία έμμονη αναζήτηση 
του πουαντιγισμού,

00:00:23.548 --> 00:00:26.102
από χρόνια φτιάχνοντας 
μικροσκοπικές τελίτσες

00:00:26.102 --> 00:00:29.996
Τελικά αυτές οι τελείες 
κατέληξαν από ολοστρόγγυλες

00:00:29.996 --> 00:00:33.684
να μοιάζουν περισσότερο 
με γυρίνους.

00:00:33.684 --> 00:00:35.929
Οπότε για να το αντισταθμίσω, 
κρατούσα πιο σφιχτά το στυλό

00:00:35.929 --> 00:00:38.244
και αυτό σταδιακά έκανε 
το τρέμουλο χειρότερο,

00:00:38.244 --> 00:00:40.516
οπότε κρατούσα το στυλό
ακόμα πιο σφιχτά

00:00:40.516 --> 00:00:42.732
γεγονός που δημιούργησε 
ένα φαύλο κύκλο που κατέληξε

00:00:42.732 --> 00:00:44.956
να προκαλεί τόσο πόνο 
και προβλήματα στις αρθρώσεις

00:00:44.956 --> 00:00:47.172
που είχα δυσκολία 
να κρατήσω οτιδήποτε.

00:00:47.172 --> 00:00:50.557
Και αφού είχα περάσει όλη μου τη ζωή 
θέλοντας να κάνω τέχνη,

00:00:50.557 --> 00:00:55.168
εγκατέλειψα την Καλών Τεχνών 
και εγκατέλειψα την τέχνη γενικότερα.

NOTE Paragraph

00:00:55.168 --> 00:00:57.628
Όμως μετά από κάποια χρόνια, 
απλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά απ'την τέχνη

00:00:57.628 --> 00:00:59.920
και αποφάσισα να πάω 
σ' ένα νευρολόγο για το τρέμουλο

00:00:59.920 --> 00:01:02.780
και ανακάλυψα πως είχα 
μια μόνιμη βλάβη στα νεύρα

00:01:02.780 --> 00:01:05.509
Και αυτός έριξε μια ματιά 
στην κυματιστή γραμμή μου

00:01:05.509 --> 00:01:08.932
και είπε: «Γιατί δεν αποδέχεσαι 
απλά το τρέμουλο;»

NOTE Paragraph

00:01:08.932 --> 00:01:11.542
Λοιπόν το έκανα. Πήγα σπίτι, 
πήρα ένα μολύβι,

00:01:11.542 --> 00:01:13.450
και απλά άφησα το χέρι μου 
να τρέμει και να τρέμει.

00:01:13.450 --> 00:01:15.544
Έκανα όλα αυτά 
τα ορνιθοσκαλίσματα.

00:01:15.544 --> 00:01:17.374
Και παρόλο που δεν ήταν 
το είδος της τέχνης

00:01:17.374 --> 00:01:21.030
για το οποίο παθιαζόμουν,
η αίσθηση ήταν υπέροχη.

00:01:21.030 --> 00:01:23.509
Και το σημαντικότερο, 
τη στιγμή που αποδέχτηκα το τρέμουλο

00:01:23.509 --> 00:01:25.884
συνειδητοποίησα ότι μπορούσα 
ακόμα να κάνω τέχνη.

00:01:25.884 --> 00:01:27.154
Έπρεπε απλά να βρω 
μια διαφορετική προσέγγιση

00:01:27.154 --> 00:01:29.507
για να κάνω την τέχνη που ήθελα.

NOTE Paragraph

00:01:29.507 --> 00:01:32.347
Ακόμη απολάμβανα τον κατακερματισμό 
του πουαντιγισμού

00:01:32.347 --> 00:01:34.176
βλέποντας αυτές τις μικροσκοπικές 
τελίτσες να συναντιούνται

00:01:34.176 --> 00:01:36.157
για να σχηματίσουν 
μια ολοκληρωμένη ένωση

00:01:36.157 --> 00:01:39.108
Οπότε ξεκίνησα να πειραματίζομαι 
με άλλους τρόπους για να κατακερματίζω εικόνες

00:01:39.108 --> 00:01:41.286
όπου το τρέμουλο 
δε θα επηρέαζε το έργο,

00:01:41.286 --> 00:01:45.763
όπως το να βουτάω τα πόδια μου σε μπογιά 
και να περπατάω σ' έναν καμβά,

00:01:45.763 --> 00:01:49.461
ή σε μια τρισδιάστατη κατασκευή 
αποτελούμενη από ξύλινες δοκούς

00:01:49.461 --> 00:01:54.924
δημιουργώντας μια δισδιάστατη εικόνα, 
καίγοντας την με ένα καμινέτο.

00:01:54.924 --> 00:01:58.268
Ανακάλυψα πως αν δούλευα σε μια μεγαλύτερη 
κλίμακα και με μεγαλύτερα υλικά,

00:01:58.268 --> 00:02:00.676
το χέρι μου δε θα πονούσε τόσο,

00:02:00.676 --> 00:02:04.276
και έχοντας ξεκινήσει από μια 
συγκεκριμένη προσέγγιση στην τέχνη,

00:02:04.276 --> 00:02:06.527
κατέληξα σε μια προσέγγιση 
στη δημιουργικότητα

00:02:06.527 --> 00:02:10.228
που μου άλλαξε ολοκληρωτικά 
τους καλλιτεχνικούς μου ορίζοντες.

00:02:10.228 --> 00:02:12.148
Αυτή ήταν η πρώτη φορά 
που συνάντησα την ιδέα

00:02:12.148 --> 00:02:17.620
πως η αποδοχή ενός εμποδίου
μπορεί να βάλει μπρος τη δημιουργικότητα.

NOTE Paragraph

00:02:17.620 --> 00:02:20.036
Εκείνον τον καιρό τελείωνα το σχολείο
και ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα έβρισκα

00:02:20.036 --> 00:02:23.644
μια πραγματική δουλειά και θα μπορούσα 
επιτέλους να αγοράσω καινούρια υλικά.

00:02:23.644 --> 00:02:27.405
Είχα αυτό το απαίσιο, μικρό σετ από εργαλεία, 
και αισθανόμουν πως θα μπορούσα

00:02:27.405 --> 00:02:29.515
να κάνω τόσο περισσότερα
πράγματα με τα υλικά

00:02:29.515 --> 00:02:32.047
που πίστευα πως ένας καλλιτέχνης 
έπρεπε να έχει.

00:02:32.047 --> 00:02:34.252
Δεν είχα καν ένα κανονικό ψαλίδι.

00:02:34.252 --> 00:02:36.764
Χρησιμοποιούσα αυτό το μεταλλικό κλαδευτήρι 
μέχρι που έκλεψα ένα ψαλίδι

00:02:36.764 --> 00:02:39.012
απ΄το γραφείο όπου εργαζόμουν.

NOTE Paragraph

00:02:39.012 --> 00:02:41.944
Οπότε τέλειωσα το σχολείο, 
βρήκα δουλειά, πληρώθηκα,

00:02:41.944 --> 00:02:43.598
πήγα στο μαγαζί με τα καλλιτεχνικά είδη,

00:02:43.598 --> 00:02:46.712
και απλά αγόρασα μανιωδώς υλικά.

00:02:46.712 --> 00:02:48.340
Και μετά πήγα σπίτι, κάθισα κάτω

00:02:48.340 --> 00:02:51.448
και έβαλα τον εαυτό μου 
να δημιουργήσει κάτι

00:02:51.448 --> 00:02:54.212
τελείως καινοτόμο.

00:02:54.212 --> 00:02:58.636
Αλλά κάθισα εκεί για ώρες,
χωρίς να σκεφτώ κάτι.

00:02:58.636 --> 00:03:01.183
Το ίδιο και την επόμενη μέρα, 
και πάλι τη μεθεπόμενη,

00:03:01.183 --> 00:03:04.872
βουλιάζοντας σε ένα 
καλλιτεχνικό τέλμα

00:03:04.872 --> 00:03:09.120
Και είχα τις μαύρες μου για πολύ καιρό, 
ανίκανος να δημιουργήσω.

00:03:09.120 --> 00:03:11.694
Και δεν υπήρχε λογική, 
γιατί ενώ επιτέλους μπορούσα

00:03:11.694 --> 00:03:16.068
να στηρίξω οικονομικά την τέχνη μου, 
ήμουν δημιουργικά κενός.

NOTE Paragraph

00:03:16.068 --> 00:03:18.280
Αλλά μεσα στην απελπισία μου

00:03:18.280 --> 00:03:21.808
συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα 
με είχαν παραλύσει όλες αυτές οι επιλογές

00:03:21.808 --> 00:03:24.376
που δεν είχα προηγουμένως.

00:03:24.376 --> 00:03:28.099
Και τότε ήταν που ξαναθυμήθηκα 
τα νευρικά μου χέρια.

00:03:28.099 --> 00:03:30.816
«Αποδέξου το τρέμουλο.»

00:03:30.816 --> 00:03:33.492
Και συνειδητοποίησα πως αν ήθελα 
πίσω τη δημιουργικότητα μου,

00:03:33.492 --> 00:03:37.256
έπρεπε να σταματήσω να προσπαθώ
να κάνω κάτι καινοτόμο

00:03:37.256 --> 00:03:39.972
και να επιστρέψω στα όριά μου.

NOTE Paragraph

00:03:39.972 --> 00:03:42.058
Αναρωτήθηκα, θα μπορούσε κανείς 
να γίνει πιο δημιουργικός τότε,

00:03:42.058 --> 00:03:44.956
αναζητώντας περιορισμούς;

00:03:44.956 --> 00:03:50.137
Τι και αν μπορούσα να δημιουργήσω 
μόνο με υλικά αξίας ενός δολαρίου;

00:03:50.137 --> 00:03:52.410
Τότε περνούσα πολλά 
απογεύματά μου στα...

00:03:52.410 --> 00:03:55.183
μάλλον ακόμα περνάω πολλά 
απογεύματα στα Starbucks,

00:03:55.183 --> 00:03:58.391
και ξέρω πως μπορείς να ζητήσεις 
ένα επιπλέον κύπελλο αν θέλεις,

00:03:58.391 --> 00:04:00.784
οπότε αποφάσισα να ζητήσω 50.

00:04:00.784 --> 00:04:02.567
Προς έκπληξη μου,
μου τα έδωσαν κατευθείαν,

00:04:02.567 --> 00:04:04.555
και μετά με μερικά μολύβια 
που ήδη είχα

00:04:04.555 --> 00:04:07.735
έκανα αυτό το πρότζεκτ 
με μόλις 80 σεντς.

00:04:07.735 --> 00:04:10.271
Και εκείνη την στιγμή αντιλήφθηκα,

00:04:10.271 --> 00:04:13.151
ότι πρέπει πρώτα να περιοριστούμε

00:04:13.151 --> 00:04:16.199
για να ξεπεράσουμε τα όρια.

00:04:16.199 --> 00:04:18.207
Υιοθέτησα αυτή την προσέγγιση 
σκέψης εντός των ορίων

00:04:18.207 --> 00:04:20.110
στον καμβά μου, και αναρωτήθηκα
τι κι αν αντί

00:04:20.110 --> 00:04:23.439
να ζωγραφίζω στον καμβά, μπορούσα
να ζωγραφίσω μόνο στο στήθος μου;

00:04:23.439 --> 00:04:26.023
Οπότε ζωγράφισα 30 εικόνες, 
μια στρώση κάθε φορά,

00:04:26.023 --> 00:04:27.223
η μια πάνω στην άλλη,

00:04:27.223 --> 00:04:31.723
με κάθε εικόνα να αναπαριστά 
μια επιρροή στη ζωή μου.

00:04:31.723 --> 00:04:34.375
Ή τι κι αν, αντί να ζωγραφίζω με πινέλο,

00:04:34.375 --> 00:04:37.127
μπορούσα να ζωγραφίσω 
μόνο με κινήσεις καράτε; (Γέλιο)

00:04:37.127 --> 00:04:38.603
Οπότε βούτηξα τα χέρια μου στη μπογιά.

00:04:38.603 --> 00:04:40.023
και απλά επιτέθηκα στον καμβά,

00:04:40.023 --> 00:04:42.732
και τον χτύπησα τόσο πολύ 
που μελάνιασα το μικρό μου δαχτυλάκι

00:04:42.732 --> 00:04:45.664
και δεν μπορούσα να το λυγίσω 
για μερικές βδομάδες.

00:04:45.664 --> 00:04:49.027
(Γέλιο) (Χειροκρότημα)

00:04:49.027 --> 00:04:53.232
Ή, τι και αν, αντί να βασίζομαι 
στον εαυτό μου,

00:04:53.232 --> 00:04:55.165
έπρεπε να βασιστώ 
σε άλλους ανθρώπους

00:04:55.165 --> 00:04:57.817
για να δημιουργήσουν 
το περιεχόμενο για την τέχνη;

00:04:57.817 --> 00:05:00.608
Οπότε για έξι μέρες, ζούσα μπροστά 
στην κάμερα του υπολογιστή,

00:05:00.608 --> 00:05:03.248
κοιμόμουν στο πάτωμα 
και έτρωγα απ'έξω

00:05:03.248 --> 00:05:05.553
και ζητούσα από ανθρώπους να με πάρουν τηλέφωνο
και να μοιραστούν μια ιστορία μαζί μου

00:05:05.553 --> 00:05:08.236
για μια στιγμή που τους άλλαξε τη ζωή.

00:05:08.236 --> 00:05:10.688
Οι ιστορίες τους έγιναν η τέχνη

00:05:10.688 --> 00:05:14.200
καθώς τις έγραφα 
στον περιστρεφόμενο καμβά.

00:05:14.200 --> 00:05:18.665
(Χειροκρότημα)

00:05:18.665 --> 00:05:23.161
Ή τι και αν, αντί να κάνω τέχνη 
για να την εκθέσω,

00:05:23.161 --> 00:05:25.424
έπρεπε να την καταστρέψω;

00:05:25.424 --> 00:05:27.696
Αυτό φάνταζε 
σαν τον απόλυτο περιορισμό,

00:05:27.696 --> 00:05:30.188
το να είσαι καλλιτέχνης 
χωρίς τέχνη.

00:05:30.188 --> 00:05:32.736
Αυτή η ιδέα της καταστροφής μετατράπηκε 
σε ένα πρότζεκτ διάρκειας ενός χρόνου

00:05:32.736 --> 00:05:34.089
το οποίο ονόμασα «Αντίο Τέχνη»,

00:05:34.089 --> 00:05:38.785
όπου το κάθε έργο τέχνης έπρεπε
να καταστραφεί μετά τη δημιουργία του.

00:05:38.785 --> 00:05:40.276
Στην αρχή του «Αντίο Τέχνη»,
επικεντρώθηκα στη

00:05:40.276 --> 00:05:43.003
βεβιασμένη καταστροφή, 
όπως αυτή η εικόνα του Τζίμι Χέντριξ,

00:05:43.003 --> 00:05:45.808
που φτιάχτηκε με παραπάνω 
από 7000 σπίρτα.

00:05:45.808 --> 00:05:46.974
(Γέλιο)

00:05:46.974 --> 00:05:50.163
Έπειτα το διεύρυνα με το να δημιουργώ 
τέχνη που καταστρεφόταν φυσικά.

00:05:50.163 --> 00:05:52.776
Αναζήτησα προσωρινά υλικά,

00:05:52.776 --> 00:05:54.950
όπως το να φτύνω φαγητό,

00:05:54.950 --> 00:05:59.012
(Γέλιο)

00:05:59.012 --> 00:06:02.225
κιμωλία στο πεζοδρόμιο,

00:06:02.225 --> 00:06:06.761
ακόμα και παγωμένο κρασί.

00:06:06.761 --> 00:06:08.822
Η τελευταία επανάληψη της καταστροφής

00:06:08.822 --> 00:06:12.865
ήταν να δοκιμάσω να δημιουργήσω 
κάτι που δεν υπήρχε καν πριν.

00:06:12.865 --> 00:06:16.208
Οπότε τοποθέτησα κεριά σε ένα τραπέζι, 
τα άναψα και μετά τα έσβησα,

00:06:16.208 --> 00:06:19.848
μετά επανέλαβα την ίδια διαδικασία 
ξανά και ξανά με τα ίδια κεριά,

00:06:19.848 --> 00:06:23.761
έπειτα συγκέντρωσα τα βίντεο 
σε μια μεγαλύτερη εικόνα.

00:06:23.761 --> 00:06:28.280
Συνεπώς η τελική εικόνα δεν ήταν ποτέ 
ορατή σαν ένα φυσικό σύνολο.

00:06:28.280 --> 00:06:32.122
Καταστρεφόταν πριν καν υπάρξει.

00:06:32.122 --> 00:06:34.608
Στη διάρκεια της σειράς «Αντίο Τέχνη»,

00:06:34.608 --> 00:06:37.440
δημιούργησα 23 διαφορετικά έργα

00:06:37.440 --> 00:06:40.752
χωρίς να μείνει τίποτα 
χειροπιαστό να εκθέσω.

00:06:40.752 --> 00:06:43.176
Αυτό που θεωρούσα 
ως απόλυτο περιορισμό

00:06:43.176 --> 00:06:46.104
στην πραγματικότητα αποδείχτηκε
η απόλυτη απελευθέρωση

00:06:46.104 --> 00:06:48.307
καθώς κάθε φορά 
που δημιουργούσα,

00:06:48.307 --> 00:06:50.319
η καταστροφή με έφερνε 
πίσω σε έναν ουδέτερο τόπο

00:06:50.319 --> 00:06:54.604
όπου ένοιωθα αναζωογονημένος 
και έτοιμος να ξεκινήσω το επόμενο πρότζεκτ.

00:06:54.604 --> 00:06:56.960
Δεν συνέβη σε μια βραδιά.

00:06:56.960 --> 00:06:59.011
Υπήρχαν φορές που τα πρότζεκτ μου 
δεν πετύχαιναν,

00:06:59.011 --> 00:07:01.800
ή, ακόμα χειρότερα, μετά από ώρες 
ενασχόλησης πάνω σε αυτά

00:07:01.800 --> 00:07:04.312
η τελική εικόνα ήταν 
κάπως ντροπιαστική.

00:07:04.312 --> 00:07:07.032
Έχοντας όμως αφοσιωθεί 
στη διαδικασία, συνέχιζα,

00:07:07.032 --> 00:07:09.043
και κάτι πραγματικά 
απρόσμενο προέκυπτε.

00:07:09.043 --> 00:07:12.009
Καθώς κατέστρεφα κάθε πρότζεκτ,

00:07:12.009 --> 00:07:14.841
μάθαινα πώς να αφήνω,

00:07:14.841 --> 00:07:18.352
να αφήνω πίσω μου αποτελέσματα,
να αφήνω πίσω μου αποτυχίες

00:07:18.352 --> 00:07:20.875
και να αφήνω πίσω μου ατέλειες.

00:07:20.875 --> 00:07:23.304
Και ως αντάλλαγμα, βρήκα 
μια διαδικασία δημιουργίας τέχνης

00:07:23.304 --> 00:07:27.529
που είναι αδιάκοπη και ελεύθερη 
από αποτελέσματα.

00:07:27.529 --> 00:07:29.558
Βρέθηκα σε μια κατάσταση 
συνεχούς δημιουργίας,

00:07:29.558 --> 00:07:32.056
σκεπτόμενος μόνο το τι έπεται

00:07:32.056 --> 00:07:34.952
και επινοώντας περισσότερες 
ιδέες από ποτέ.

00:07:34.952 --> 00:07:37.437
Όποτε θυμάμαι τα τρία μου χρόνια 
μακριά απ΄την τέχνη,

00:07:37.437 --> 00:07:40.688
μακριά απ' το όνειρό μου, 
κάνοντας απλά κάτι από αγγαρεία,

00:07:40.688 --> 00:07:44.440
αντί να προσπαθώ να βρω ένα διαφορετικό τρόπο 
να συνεχίσω εκείνο το όνειρο,

00:07:44.440 --> 00:07:47.640
απλά σταμάτησα, παραιτήθηκα.

00:07:47.640 --> 00:07:51.256
Τι και αν δεν είχα 
αποδεχτεί το τρέμουλο;

00:07:51.256 --> 00:07:52.453
Γιατί το να αποδεχτώ 
το τρέμουλο για μένα

00:07:52.453 --> 00:07:55.093
δεν είχε να κάνει απλά με την τέχνη 
και με το να έχεις καλλιτεχνικές δεξιότητες.

00:07:55.093 --> 00:07:59.528
Αποδείχτηκε πως είχε να κάνει με τη ζωή, 
και με το να έχεις δεξιότητες που αφορούν τη ζωή.

00:07:59.528 --> 00:08:02.039
Γιατί εν τέλει τα περισσότερα 
από αυτά που κάνουμε

00:08:02.039 --> 00:08:07.611
συμβαίνουν εδώ, μέσα στα όρια, 
με περιορισμένους πόρους.

00:08:07.611 --> 00:08:11.280
Το να μαθαίνεις να είσαι δημιουργικός 
μέσα στα όρια των περιορισμών μας

00:08:11.280 --> 00:08:15.359
είναι η καλύτερη ελπίδα που έχουμε 
να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας

00:08:15.359 --> 00:08:19.224
και, συλλογικά, να μεταμορφώσουμε 
τον κόσμο μας.

00:08:19.224 --> 00:08:23.392
Το να βλέπω τους περιορισμούς 
σαν μια πηγή δημιουργικότητας

00:08:23.392 --> 00:08:26.248
άλλαξε την πορεία της ζωής μου.

00:08:26.248 --> 00:08:27.939
Πλέον, όποτε πέφτω 
πάνω σ'ένα εμπόδιο

00:08:27.939 --> 00:08:31.048
ή όταν κολλάω δημιουργικά,

00:08:31.048 --> 00:08:32.602
κάποιες φορές ακόμα πασχίζω,

00:08:32.602 --> 00:08:34.696
αλλά συνεχίζω να είμαι 
παρών στη διαδικασία

00:08:34.696 --> 00:08:38.193
και προσπαθώ να υπενθυμίζω 
στον εαυτό μου τις δυνατότητες,

00:08:38.193 --> 00:08:42.788
όπως το να χρησιμοποιείς αληθινά, ζωντανά 
σκουλήκια για να δημιουργήσεις μια εικόνα,

00:08:42.788 --> 00:08:47.175
το να χρησιμοποιήσεις μια πινέζα 
για να κάνεις τατουάζ σε μια μπανάνα,

00:08:47.175 --> 00:08:53.198
ή το να ζωγραφίσεις μια εικόνα 
με λίπος από χάμπουργκερ.

00:08:53.198 --> 00:08:55.052
(Γέλιο)

00:08:55.052 --> 00:08:56.659
Μια απ'τις πιο πρόσφατες 
προσπάθειές μου

00:08:56.659 --> 00:09:00.103
είναι να μεταφράσω τις συνήθειες 
της δημιουργικότητας που έχω μάθει

00:09:00.103 --> 00:09:03.287
σε κάτι που οι άλλοι 
θα μπορούν να επαναλάβουν.

00:09:03.287 --> 00:09:07.144
Οι περιορισμοί μπορεί να είναι 
ο πιο απίθανος τόπος

00:09:07.144 --> 00:09:10.538
για να τιθασεύσεις τη δημιουργικότητα, 
αλλά ίσως

00:09:10.538 --> 00:09:14.208
ένας από τους καλύτερους τρόπους 
να βγούμε από τέλματα,

00:09:14.208 --> 00:09:18.111
να αναθεωρήσουμε κατηγορίες 
και να προκαλέσουμε καθιερωμένες νόρμες.

00:09:18.111 --> 00:09:21.970
Και αντί να λέμε ο ένας στον άλλον 
να αδράξουμε τη μέρα,

00:09:21.970 --> 00:09:25.933
ίσως να μπορούμε να υπενθυμίζουμε 
στους εαυτούς μας κάθε μέρα

00:09:25.933 --> 00:09:28.447
να αδράξουμε τον περιορισμό.

00:09:28.447 --> 00:09:29.914
Ευχαριστώ.

00:09:29.914 --> 00:09:35.191
(Χειροκρότημα)