Stel je voor dat je je klaarmaakt om naar een feestje te gaan. Je bent opgewonden maar ook nerveus en je hebt een gevoel in je buik dat bijna op een extra hartslag lijkt. Iets houdt je tegen om te vrolijk te worden. Nee, je moet niet te vrolijk worden. Het is beter om voorzichtig te zijn of anders gebeurt er misschien iets ergs. Je begint te peinzen. Met wie moet ik praten als ik daar ben? Wat als niemand met mij wil praten? Wat als ze me raar vinden? Wanneer je op het feestje aankomt, komt er iemand naar je toe en begint met je te praten en terwijl dit gebeurt, begint je geest overuren te maken, begint je hart te bonzen, begin je te zweten en het voelt bijna alsof je afstand van jezelf neemt, als een soort out-of-body ervaring waarbij je jezelf ziet praten. Blijf rustig, zeg je tegen jezelf, maar dat lukt je niet. En het wordt alleen maar erger. Na enkele minuten in het gesprek loopt je gesprekspartner weg en je voelt je compleet verslagen. Dit overkomt je nu al heel lang in sociale situaties. Of stel je voor dat telkens wanneer je uitgaat en je op drukke plaatsen bent, je die angst voelt opkomen. Als je omringd bent door veel mensen, bijvoorbeeld op een bus, krijg je het warm, benauwd en ongemakkelijk, en om dit te voorkomen begin je heel wat plaatsen te vermijden, waardoor je je eenzaam en geïsoleerd gaat voelen. Jij, dat wil zeggen de persoon in deze twee scenario's, kampt met een angststoornis en ik kan je vertellen dat angst heel vaak voorkomt, veel vaker dan men denkt. Momenteel heeft één op veertien mensen in de wereld een angststoornis en elk jaar kost het meer dan 42 miljard dollar om deze mentale aandoening te behandelen. Om je de impact te tonen die angst heeft op iemands leven, vermeld ik enkel dat angst kan leiden tot depressie, schooluitval, zelfmoord. Het maakt het moeilijker om te focussen en om een job te behouden en het kan tot een relatiebreuk leiden. Maar veel mensen weten dit niet. Dat is de reden waarom mensen angst vaak wegwuiven als zenuwen waar je je overheen moet zetten, als een zwakte. Maar angst is zoveel meer dan dat. Een reden waarom zoveel mensen er het belang niet van inzien, is omdat ze niet weten wat het is. Is het je persoonlijkheid? Is het een ziekte? Is het een normaal gevoel? Wat is het? Daarom is het belangrijk om een onderscheid te maken tussen normale angst en een angststoornis. Normale angst is een emotie die we allemaal hebben als we ons in stressvolle omstandigheden bevinden. Bijvoorbeeld, laat ons zeggen dat je in het bos bent en je komt oog in oog te staan met een beer. Dit zal je waarschijnlijk een klein beetje bang maken en je zal waarschijnlijk hard willen weglopen. Dit angstige gevoel dat je krijgt, is goed, want het beschermt je, het redt je en het doet je rennen voor je leven. Al is het misschien niet zo'n goed idee om weg te rennen als je een beer ziet, want ik denk niet dat je sneller kunt lopen dan een beer. Angst helpt ons om deadlines te behalen op het werk en om te gaan met noodsituaties in het leven, maar als dit angstgevoel tot het extreme gedreven wordt en opkomt in situaties die niet echt een dreiging vormen, dan kan het zijn dat je een angststoornis hebt. Bijvoorbeeld, mensen met een algemene angststoornis maken zich voortdurend extreem veel zorgen over alles in hun leven en ze vinden het erg moeilijk om controle te krijgen over deze zorgen. Ze vertonen ook symptomen zoals rusteloosheid, vrees. Ze vallen 's nachts moeilijk in slaap en ze kunnen zich niet concentreren op taken. Onder welk type angst je ook lijdt, er is iets wat je kunt doen om het te verminderen. Het werkt en het is gemakkelijker dan je zou denken. Te vaak worden er medicijnen gegeven voor psychische aandoeningen, maar het werkt niet altijd op lange termijn. Symptomen komen vaak terug en je bent terug bij af. Maar dit is iets anders om te overwegen: de manier waarop je dingen benadert of ermee omgaat, heeft een directe impact op hoeveel angst je ervaart en als je de manier waarop je ermee omgaat aanpast, kun je je angst minderen. In onze studie aan de universiteit van Cambridge toonden we aan dat vrouwen die in arme buurten wonen een hoger risico op angst hebben dan vrouwen die in rijke buurten wonen. Deze resultaten verbaasden ons niet, maar toen we er dieper op inzoomden, ontdekten we dat vrouwen die in arme buurten wonen, als ze over een bepaalde set copingmechanismen beschikten, ze geen angststoornis hadden, terwijl vrouwen die in arme buurten wonen en die copingmechanismen niet hadden, wél een angststoornis hadden. Andere studies toonden aan dat mensen die extreme omstandigheden hadden meegemaakt, die tegenspoed hadden gekend, oorlogen en natuurrampen hadden meegemaakt, als zij copingmechanismen hadden, dan bleven ze gezond en vrij van mentale stoornissen, terwijl anderen die hetzelfde meemaakten maar zonder copingmechanismen, in een neerwaartse spiraal belandden en psychische problemen kregen. Wat zijn nu enkele van die copingmechanismen en hoe kunnen we ze gebruiken om onze angst te verminderen? Voor ik hier verder op inga, wil ik graag duidelijk maken -- en ik vind dit heel interessant -- dat je deze copingmechanismen of copingskills op jezelf kunt aanleren door de dingen die je doet; je kunt je angst in de hand krijgen en hem verminderen, wat ik enorm krachtig vind. Vandaag zal ik het hebben over drie copingmechanismen en de eerste is het gevoel hebben dat je de controle over je leven hebt. Mensen die het gevoel hebben dat ze meer controle hebben over hun leven hebben een betere mentale gezondheid. Als je het gevoel hebt dat je te weinig controle over het leven hebt, toont onderzoek aan dat je ervaringen moet aangaan die je meer controle geven. Laat me uitleggen wat ik bedoel: Stel jij soms iets uit omdat je het gevoel hebt dat je er niet klaar genoeg voor bent? Vind je het moeilijk om beslissingen te nemen, zoals wat je wil aandoen, wat je wil eten, met wie je wil uitgaan, welke job je moet kiezen? Heb je de neiging om veel tijd te verspillen aan het beslissen wat je zou kunnen doen terwijl er niets gedaan wordt? Een manier om die besluiteloosheid en dat gebrek aan controle te overwinnen, is om het slecht te doen. Er is een quote van de schrijver en dichter GK Chesterton die zegt: "Alles wat waard is om te doen, is het waard om de eerste keer slecht te doen." De reden waarom het zo goed werkt, is dat het je besluitvorming versnelt en je meteen in actie doet schieten, anders kun je uren spenderen om te beslissen hoe je iets moet aanpakken of wat je moet doen. Dit kan verlammend werken en kan je bang maken om zelfs maar te beginnen. Te vaak streven we naar perfectie maar uiteindelijk doen we nooit iets, omdat de lat die we voor onszelf gelegd hebben te hoog is, te intimiderend, wat ons stress geeft, dus stellen we uit om aan iets te beginnen, of we annuleren het gewoon volledig. Als je het slecht doet, ben je vrij om actie te ondernemen. Ik bedoel, je weet hoe het gaat: zo vaak willen we iets zo perfect doen dat we er niet aan kunnen beginnen tot het de perfecte tijd is, tot we alle vaardigheden hebben. Maar dit kan ontmoedigend en stressvol zijn, dus waarom springen we gewoon niet in het diepe en doen het niet gewoon zonder ons zorgen te maken of het goed of slecht is? Dit zal het zoveel gemakkelijker maken om aan iets te beginnen en als je het slecht doet om het af te maken, en als je erop terugkijkt, besef je vaker wel dan niet, dat het eigenlijk zo slecht niet is. Een goede vriendin van mij die angsten heeft, begon dit als motto te gebruiken en dit is wat ze zei: "Toen ik dit motto begon te gebruiken, transformeerde mijn leven. Ik ontdekte dat ik taken kon afwerken in veel kortere tijd dan ervoor. Het slecht doen gaf me vleugels om risico's te nemen, iets op een andere manier te proberen en veel meer plezier te beleven tijdens het hele proces. Het nam de angst weg van alles en verving het met opwinding." Dus doe het slecht en je kunt jezelf verbeteren naarmate je vordert. Ik zou willen dat je hierover nadenkt: als je vandaag met dit motto start, hoe zou je leven veranderen? De tweede copingstrategie is om jezelf te vergeven en dit is heel krachtig als je het gebruikt. Mensen met angsten denken heel veel aan wat ze fout doen, hun zorgen en hoe slecht ze zich voelen. Stel je voor dat je een vriend had die je constant wees op alles wat je fout doet en op alles wat fout was in je leven. Je zou die persoon waarschijnlijk meteen uit je leven willen bannen. Wel, mensen met angsten doen dit zichzelf de hele dag lang aan. Ze zijn niet lief voor zichzelf. Dus misschien wordt het tijd om liever voor onszelf te zijn, tijd om te beginnen met onszelf aan te moedigen en een manier om dit te doen is om jezelf te vergeven voor elke fout die je denkt zojuist gemaakt te hebben tot fouten die je in het verleden hebt gemaakt. Als je een paniekaanval gehad hebt en je erover schaamt, vergeef jezelf; als je met iemand wou praten maar de moed niet kon opbrengen om het te doen, maak je er geen zorgen over, laat het los; vergeef jezelf voor van alles en nog wat en dit zal je een groter mededogen voor jezelf opleveren. Je kunt niet aan het genezingsproces beginnen voor je dit doet. En last but not least, een doel en een betekenis in het leven hebben is een heel belangrijk copingmechanisme. Wat we ook doen in het leven, welk werk we ook doen, hoeveel geld we ook verdienen, we kunnen niet volledig gelukkig zijn tot we weten dat iemand ons nodig heeft, dat iemand anders afhankelijk is van onze prestaties of van de liefde die we ze kunnen bieden. Het is niet zo dat we mooie woorden van anderen nodig hebben om door te gaan in het leven, maar als we niet iets doen met iemand anders in onze gedachten, lopen we meer risico op een zwakke mentale gezondheid. De bekende neuroloog Dr. Victor Frankel zei: "Voor mensen die denken dat er niets is om voor te leven en dat er niets meer te verwachten valt van het leven, gaat het erom die mensen te doen inzien dat het leven nog steeds verwachtingen heeft van hen." Iets doen met iemand anders in gedachten kan je door de hardste tijden heen helpen. Je zult de reden van je bestaan kennen en je zult in staat zijn om bijna alles te doorstaan, hoe dan ook. Dus de vraag is: doe jij op zijn minst één iets met iemand anders in gedachten? Dit kan vrijwilligerswerk zijn of je kunt de kennis die je vandaag opdeed delen met anderen, vooral met degenen die het het meeste nodig hebben en dat zijn vaak mensen die geen geld hebben voor therapie en het zijn gewoonlijk degenen met de hoogste scores in angststoornissen. Schenk het aan hen, deel het met anderen, want het kan je mentale gezondheid echt verbeteren. Ik zou dus willen besluiten met dit: een andere manier waarop je iets kan doen met iemand anders in gedachten, is het afwerken van werk dat toekomstige generaties ten goede kan komen. Zelfs als die mensen nooit beseffen wat je voor hen gedaan hebt, het maakt niet uit, want jij weet het. En je zult erdoor beseffen hoe uniek en belangrijk jouw leven is. Dankjewel. (Applaus)