Tulemme tänne samoista syistä. Jaamme
huolia. Kysymme samanlaisia kysymyksiä.
Mikä on todellisuuden perustavanlaatuinen
luonne? Mikä on ihmisen rooli kosmoksessa?
Tämän takia tulen aina pysymään itsepäisen
optimistisena, että keskustelun, järjen ja rationaalisuuden
kautta voimme todella edistyä kohti
ymmärrystä, ellei yhteisymmärrystä.
Sen sanottuani...
uskonto ja tiede ovat
kulkeneet omia teitään vuosien saatossa.
500 vuotta sitten tätä väittelyä ei olisi järjestetty;
ei ollut mitään rajaa sen välillä mitä
nyt kutsumme tieteeksi ja uskonnoksi
oli vain yrityksiä ymmärtää maailmaa.
Mitä tapahtui oli, että tiede alkoi kehittää
tekniikoita, metodologioita
luotettavan tiedon saamiseksi maailmasta,
ja saamamme luotettava tieto oli yhteensopimaton
joidenkin uskonnon olettamusten kanssa.
Perusasia, jonka opimme tehtyämme tiedettä
400 vuotta on jokin nimeltä 'naturalismi'
- idea, jonka mukaan on vain yksi todellisuus,
ei ole erillisiä luonnollisen ja yliluonnollisen tasoja,
on vain yksi materiaalinen olemassaolo ja
olemme osa maailmankaikkeutta,
emme ole millään tavalla sen ulkopuolella.
Tapa, jolla tiede päätyi siihen on periaatteessa ymmärrys,
että ihmiset eivät ole niin älykkäitä.
Emme ole täydellisen loogisia; me ihmiset
olemme alttiita kaikenlaisille puolueellisuuksille
ja kognitiivisille puutteille.
Tapanamme on sortua toiveajatteluun
ja havaita kuvioita missä niitä ei ole, jne.
Vastauksena tähän tiede kehitti tekniikoita
antamaan meille tarkistuksia,
estämään meitä uskomasta asioita, joita todisteet eivät tue.
Yksi tekniikka on yksinkertaisesti 'skepsismi',
josta olette saattaneet kuulla.
Tieteilijöille opetetaan, että meidän tulisi
olla omien teorioidemme ankarimpia kriitikoita.
Tieteilijät käyttävät kaiken aikansa yrittäessään
todistaa lempi-ideansa vääriksi.
Tämä on merkittävä tapa tehdä asioita; se
on hieman epäintuitiivinen
mutta auttaa meitä vastustamaan
toiveajattelun houkutusta.
Toinen tekniikka on 'empirismi'.
Ymmärrämme, ettemme ole tarpeeksi älykkäitä
saamaan todellista tietoa maailmasta
pelkästään sitä ajattelemalla.
Meidän pitää mennä ulos ja katsoa maailmaa.
Se mitä olemme tehneet tällä
viimeisten 400 vuoden aikana
on ymmärtää, että ihmiset eivät ole erillisiä,
että maailma on yksi asia, luonnollinen maailma,
ja se on ymmärrettävissä.
Tämä on hyvin epäintuitiivista; se ei ole millään tavalla
ilmiselvää, tämä naturalistinen väite.
Kun puhumme ihmisen kanssa, heillä on ajatuksia
ja tunteita ja vastauksia.
Kun puhumme kuolleen ihmisen, ruumiin kanssa
- ikävä olla kammottava - mutta emme saa
samoja vastauksia, samoja ajatuksia ja tunteita.
On hyvin luonnollista, hyvin tervejärkistä
ajatella että elävässä ihmisessä
on jotain, mitä kuolleessa ihmisessä ei ole.
Jonkinlainen henki, jonkinlainen animoiva sielu
tai elämänvoima.
Mutta käy ilmi, että tämä idea ei
kestä lähempää tarkastelua.
Sinut on tehty atomeista.
Sinut on tehty soluista, jotka on tehty
molekyyleistä, jotka on tehty atomeista
ja fyysikkoina me tiedämme miten atomit
käyttäytyvät.
Atomien käyttäytymistä säätelevät
fysiikan lait tunnetaan täysin.
Jos atomi laitetaan tiettyihin olosuhteisiin,
ja minulle kerrotaan mitkä nuo
olosuhteet ovat, fyysikkona tulen kertomaan
sinulle mitä atomi tulee tekemään.
Jos uskot aivojesi ja vartalosi atomien
käyttäytyvän eri tavalla koska ne ovat
elävässä ihmisessä
kuin jos ne ovat kivessä tai kristallissa,
niin mitä sanot on, että fysiikan lait
ovat vääriä.
Että niitä on muutettava hengen tai sielun
tai jonkin sellaisen takia.
Se saattaa olla totta - tiede ei voi
todistaa sitä vääräksi - mutta
siitä ei ole todisteita.
Saadaan paljon vahvempi selittävä viitekehys
olettamalla, että on vain atomeja
tottelemassa fysiikan lakeja.
Sellainen päättely on iso askel kohti
'naturalismia'.
Voisin toki jatkaa. Voisimme puhua modernista
kosmologiasta ja universumin alkuperästä;
voisimme puhua neurotieteestä, siitä mitä
tietoisuus on ja niin edelleen,
mutta en halua tehdä sitä juuri nyt, ehkä
voimme puhua siitä myöhemmin...
mutta en halua tehdä sitä juuri nyt koska
se on pohjimmiltaan aika tylsää.
Syy sille miksi se on tylsää on, että kiista
on päättynyt;
väittely on ohi. Olemme tulleet johtopäätökseen.
Naturalismi on voittanut.
Jos menet minkä tahansa yliopiston
fysiikan laitokselle, kuuntelet siellä
järjestettäviä puheita tai julkaistavia
papereita,
mihin tahansa biologian laitokselle,
neurotieteen laitokselle, filosofian laitokselle
ihmiset joiden ammattimainen työ on
selittää maailma
keksiä selittäviä viitekehyksiä, jotka
vastaavat sitä mitä näämme
- kukaan ei mainitse jumalaa.
Ihmiset, joiden työ on selittää maailmaa
eivät koskaan vetoa yliluonnolliseen
kaikki tietävät, että naturalistiset selitykset
ovat ne, jotka toimivat.
Ja silti - täällä me olemme. Meillä on
väittely. Miksi meillä on väittely?
Koska selvästi uskonto puhuttelee ihmisiä
muista syistä kuin maailman selittämisestä
Useimmat ihmiset, jotka kääntyvät uskonnon
puoleen eivät tee sitä, koska ajattelevat
sen tarjoavan parhaan teorian
kosmologiasta tai biologiasta.
He kääntyvät uskonnon puoleen, koska se
tarjoaa heille syyn ja tarkoituksen elämälle
tunteen oikeasta ja väärästä, tunteen
yhteisöstä, toivosta.
Joten jos haluat sanoa tieteen kumonneen
uskonnon, meidän tulee sanoa, että
tieteellä on jotain sanottavaa noista
asioista.
Ja tuosta aiheesta minulla on sinulle
sekä hyviä että huonoja uutisia.
Huonot uutiset ovat, että maailmankaikkeus
ei välitä sinusta.
Maailmankaikkeus koostuu alkeishiukkasista,
joilla ei ole älyä, jotka eivät tuomitse,
joilla ei ole käsitystä oikeasta ja väärästä.
Pelko on, eksistentiaalinen ahdistus on,
että jos se syy ja tarkoitus ei tule
minulle maailmankaikkeudelta, niin
sitä ei voi olla olemassa.
Hyvät uutiset ovat, että tuo pelko on
virhe. Että on olemassa toinen vaihtoehto.
Että me luomme syyn ja tarkoituksen maailmalle.
Jos rakastat jotakuta, se ei johdu siitä
että jokin ulkopuolinen laittaa
rakkauden sinuun.
Se johtuu siitä, että sinä loit sen sisältäsi.
Jos käyttäydyt hyvin jotain kohtaa, se ei
johdu siitä että olet saanut ohjeet
toimia niin, vaan se on valinta jonka
olet tehnyt.
Tämä on hyvin pelottava maailma.
Sinun tulisi olla syvällä tasolla vaikuttunut
ajatuksesta, että maailmankaikkeus
ei välitä, että se ei tuomitse.
Mutta on myös haastavaa ja vapauttavaa,
että voimme luoda elämiä,
jotka ovat elämisen arvoisia.
En ole koskaan tavannut jumalaa;
En ole koskaan tavannut henkiä tai enkeleitä.
Mutta olen tavannut ihimisolentoja,
monet heistä ovat hämmästyttäviä ihmisiä.
Uskon todella, että jos hyväksymme
maailmankaikkeuden sellaisena kuin se on
jos lähestymme todellisuutta avoimin
mielin ja sydämin,
niin voimme luoda elämiä, jotka ovat hyvinkin
elämisen arvoisia.