Όλοι βρισκόμαστε εδώ για παρόμοιους λόγους. Μοιραζόμαστε ανησυχίες. Κάνουμε τις ίδιες ερωτήσεις.

Ποια είναι η φύση της πραγματικότητας; Ποιος είναι ο ρόλος της ανθρωπότητας στο σύμπαν;

Και αυτός είναι ο λόγος που παραμένω οπτιμιστής και πιστεύω πως μέσω συζήτησης και λογικής

μπορούμε τουλάχιστον να καταλάβουμε αυτές τις έννοιες αν όχι να καταλήξουμε σε συμφωνία.

Κρατώντας αυτό κατά νου...

Θρησκεία και επιστήμη έχουν πάρει άλλους δρόμους. 500 χρόνια πριν δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση.

Τότε δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας,

υπήρχαν απλά προσπάθειες να καταλάβουμε το κόσμο γύρω μας.

Και αυτό που συνέβη ήταν πως στο πλαίσιο της επιστήμης αναπτύξαμε τεχνικές

για να συγκεντρώσουμε αξιόπιστες 
πληροφορίες για το κόσμο

και αυτές οι πληροφορίες ήταν ασύμβατες με κάποιους θρησκευτικούς ισχυρισμούς.

Μια βασική έννοια που προέκυψε μετά από 400 χρόνια σύγχρονης επιστημονικής έρευνας είναι η «φυσιοκρατία».

Δηλαδή έχουμε μια υλική υπόσταση και αποτελούμε μέρος του σύπαντος, δεν υπάρχουμε με κάποια άλλη μορφή.

Και ο τρόπος με τον οποίο καταλήξαμε σε αυτό το συμπέρασμα είναι με τη συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε και τόσο έξυπνοι.

Δεν είμαστε απόλυτα λογική, ως άνθρωποι εμφανίζουμε μια πλειάδα προκαταλήψεων και νοητικών δυσλειτουργιών.

Τείνουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο, να βλέπουμε μοτίβα εκεί που δεν υπάρχουν και ούτω καθεξής.

Και η απάντηση της επιστήμης είναι η χρήση τεχνικών που μας βοηθούν να παρακάμψουμε αυτές τις ελλείψεις

«απαγορεύοντας» μας να πιστέψουμε πράγματα για τα οποία δεν έχουμε αποδείξεις.

Μια από αυτές τις τεχνικές είναι ο σκεπτικισμός.

Οι επιστήμονες διδάσκονται ότι οι ίδιοι πρέπει να είναι οι πιο αυστηροί κριτές των θεωριών τους.

Περνάνε όλο τους το χρόνο προσπαθώντας να καταρρίψουν τις αγαπημένες τους ιδέες.

Είναι ένας μοναδικός τρόπος σκέψης, λίγο ανορθόδοξος, αλλά μας βοηθάει να αποφύγουμε νοητικά λάθη.

Μια άλλη τεχνική είναι ο