Namaskar. Ik ben een filmster, ik ben 51 jaar en ik gebruik nog geen botox. (Gelach) Ik ben puur natuur, maar gedraag me in mijn films als een 21-jarige. Ja, dat doe ik. Ik verkoop dromen en ik vent de liefde uit aan miljoenen mensen thuis in India die geloven dat ik de beste minnaar van de wereld ben. (Gelach) Onder ons gezegd: dat ben ik niet, maar ik zal ze altijd in die waan laten. (Gelach) Ik heb bovendien begrepen dat velen van jullie nooit mijn werk hebben gezien en dat spijt me voor jullie. (Gelach) (Applaus) Dat neemt niet weg dat ik totaal door mezelf geobsedeerd ben, dat moet als filmster. (Gelach) Daarom vroegen mijn vrienden Chris en Juliet me om te spreken over de toekomstige 'jij'. Je zult dus begrijpen dat ik het ga hebben over de huidige 'mij'. (Gelach) Want ik geloof echt dat de mensheid erg op mij lijkt. (Gelach) Echt. Echt waar. Ze is een filmster op leeftijd die worstelt met alle nieuwigheden om haar heen, die zich afvraagt of ze het überhaupt goed doet en die ondanks alles probeert om te blijven stralen. Ik ben geboren in een vluchtelingenkamp in de hoofdstad van India, New Delhi. Mijn vader was een vrijheidsstrijder. Mijn moeder was sowieso een strijder, zoals alle moeders. En net zoals bij de oorspronkelijke homo sapiens was overleven een gevecht. Toen ik begin 20 was, raakte ik mijn ouders kwijt en ik geef toe, dat was wel een beetje slordig van me, maar -- (Gelach) Ik herinner me de nacht dat mijn vader stierf en dat de chauffeur van een buurman ons naar het ziekenhuis reed. Hij mompelde iets van: "Doden geven geen fooi" en liep weg, de duisternis in. Ik was toen pas 14 en ik legde het dode lichaam van mijn vader op de achterbank en met mijn moeder naast me reed ik van het ziekenhuis terug naar huis. Terwijl ze zachtjes huilde, keek mijn moeder me aan en zei: "Jongen, wanneer heb jij leren rijden?" Ik dacht even na, besefte wat ik deed en zei: "Nu net, mam." (Gelach) Vanaf die nacht, precies zoals de mensheid in haar puberteit, leerde ik de wrede hulpmiddelen voor overleving kennen. Eerlijk gezegd was het kader waarin je leefde toen nog erg eenvoudig. Je weet wel, je at gewoon wat je kreeg en je deed wat je gezegd werd. Ik dacht dat coeliaki een groente was en 'Vegan' was natuurlijk Mr. Spocks verloren makker in Star Trek. (Gelach) Je trouwde met het eerste meisje dat je kuste en als je de carburateur van je auto kon repareren was je een techneut. Ik dacht echt dat 'gay' een chic Engels woord was voor 'vrolijk'. En Lesbo is uiteraard de hoofdstad van Portugal, zoals jullie allemaal weten. (Gelach) Waar was ik gebleven? We vertrouwden op systemen die gebouwd waren op het geploeter en de offers van de generaties voor ons om ons te beschermen en we hadden het gevoel dat overheden eigenlijk het beste met ons voor hadden. Natuurkunde was eenvoudig en logisch, 'Apple' was toen nog gewoon een stuk fruit van eerst Eva en later Newton en niet van Steve Jobs, tot dan toe. En 'Eureka' schreeuwde je als je naakt door de straten wilde rennen. Waar je werk vond, daar ging je wonen en over het algemeen was je overal welkom. Migratie was toen een term die gebruikt werd voor Siberische kraanvogels, niet voor mensen. En vooral, je was wie je was en je zei wat je dacht. Toen ik achter in de 20 was, verhuisde ik naar de uitgestrekte metropool van Mumbai en mijn referentiekader, net zoals de nog maar net geïndustrialiseerde, ambitieuze mensheid, begon te veranderen. Door de ratrace in de grote stad, waar iedereen altijd op zoek is naar meer, ging alles er een beetje anders uitzien. Ik ontmoette mensen die er waren neergestreken van over de hele wereld: alle kleuren en geuren, soorten en maten. De betekenis van dingen werd minder star. Wat je deed, begon steeds meer te bepalen wie je was, op een overdonderend egaliserende manier. Ik vond geen houvast meer in de oude systemen, die waren niet meer flexibel genoeg om je nog vast te kunnen houden aan de diversiteit en de menselijke behoefte aan vooruitgang en groei. Ideeën stroomden vrijer en sneller. Ik ontdekte het wonder van menselijke vernieuwing en samenwerking en mijn eigen creativiteit, toen ik met behulp van de vindingrijkheid van deze collectieve inspanning tot ster gebombardeerd werd. Ik begon te begrijpen dat ik het had gemaakt. Tegen de tijd dat ik 40 was, ging ik als een speer. Je kwam mij overal tegen. Weet je, ik had toen al 50 films gedaan en 200 liedjes en ik was geridderd in Maleisië. In Frankrijk kreeg ik de hoogste burgerlijke onderscheiding, waarvan ik de titel tot op heden met geen mogelijkheid kan uitspreken. (Gelach) Sorry, Frankrijk, en dankjewel daarvoor. Maar wat veel belangrijker is, ik heb Angelina Jolie mogen ontmoeten -- (Gelach) voor tweeënhalve seconde. (Gelach) Ik weet zeker dat zij het ook nog wel weet, ergens. Oké, misschien ook niet. En ik zat naast Hannah Montana aan een ronde eettafel. Ze zat met haar rug naar me toe, een groot deel van de tijd. Zoals ik al zei, ik ging als een speer van Miley naar Jolie en de mensheid deed het minstens zo goed. We vlogen allebei eigenlijk best wel uit de bocht. En jullie weten allemaal wat er toen gebeurde. Het internet gebeurde. Ik was achter in de 40 en ik begon te twitteren als een kanarie in een vogelkooi. Ik ging ervan uit dat de mensen die bij me binnen konden kijken het net zo'n wonder zouden vinden als ik. Maar er stond de mensheid en mij iets anders te wachten. We hadden een enorme uitbreiding verwacht van ideeën en dromen door de grotere verbondenheid van de wereld. We hadden niet gerekend op de bekrompen begrenzing van ideeën, van oordelen, van definitie die ontstond op dezelfde plaats als waar vrijheid en revolutie gaande was. Alles wat ik zei, kreeg een andere betekenis. Alles wat ik deed -- goed, slecht, lelijk -- was er voor de wereld om commentaar op te geven en over te oordelen. En trouwens, alles wat ik niet zei of deed, kreeg dezelfde behandeling. Vier jaar geleden besloten mijn mooie vrouw Gauri en ik om een derde kind te krijgen. Op internet werd beweerd dat hij de liefdesbaby was van ons oudste kind, dat 15 jaar oud was. Kennelijk had hij een jeugdzonde begaan met een meisje, terwijl hij met haar auto door Roemenië reed. Oh ja, er was ook een nepfilmpje om het te illustreren. We waren daar als gezin zo van ontdaan. Mijn zoon is nu 19 en zelfs nu nog, als je 'hallo' zegt, draait hij zich om en zegt: "Maar ik had niet eens een Europees rijbewijs." (Gelach) Tsja. In deze nieuwe wereld werd de realiteit heel langzaam virtueel en virtueel werd de realiteit en ik kreeg het gevoel dat ik niet kon zijn wie ik wilde of kon zeggen wat ik echt dacht, en op dat moment identificeerde de mensheid zich volledig met mij. Ik denk dat we allebei een midlifecrisis hadden en de mens veranderde in een prima donna die te veel aandacht krijgt, net als ik. Ik begon van alles te promoten, van haarolie tot dieselmotoren. De mens kocht alles, van ruwe olie tot kernreactors. Weet je dat ik zelfs een loeistrak superheldenpak probeerde aan te trekken om mezelf opnieuw uit te vinden? Ik moet toegeven dat ik gigantisch op mijn bek ging. Tussen twee haakjes, ik wil even zeggen tegen alle Batmannen, Spidermannen en Supermannen van de wereld: mijn complimenten, want het doet echt pijn in je kruis zo'n superheldenpak. (Gelach) Ja, ik ben nu eerlijk. Ik moet dit hier vertellen aan jullie. Echt! En toevallig heb ik per ongeluk zelfs een nieuwe dansvorm uitgevonden. Dat besefte ik niet en het werd een rage. Als jullie het goed vinden, ben ik zo brutaal om jullie een stukje te laten zien. Het heette de 'Lungi dance'. Als jullie het goed vinden, kijk maar. Ik heb andere talenten. (Gejoel) Het ging ongeveer zo. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi dance. Lungi. Dat was het. Het werd een rage. (Gejoel) (Applaus) Echt waar. Zoals je ziet, snapte niemand ene snars van wat er gebeurde, behalve ik, en het interesseerde me geen donder, want de hele wereld en de hele mensheid leek net zo in de war en verloren als ik was. Ik gaf toen niet op. Ik probeerde zelfs mijn identiteit op sociale media te veranderen, zoals iedereen. Ik dacht, als ik maar filosofische tweets post, geloven ze wel dat ik het snap. Maar sommige reacties bestonden uit zeer verwarrende acroniemen die ik niet begreep. ROFL, LOL. "Adidas", antwoordde iemand op een van mijn diepzinnigere tweets en ik vroeg me af waarom je een sneaker zou noemen? Waarom zou je met de naam van een sneaker antwoorden? Ik vroeg het mijn 16-jarige dochter en zij legde uit: "ADIDAS betekent tegenwoordig: All Day I Dream About Sex." (Gelach) Echt waar. Ik wist niet of je dat wist. Dus ik reageerde met 'WTF' aan mijnheer ADIDAS en ik was stiekem blij dat sommige acroniemen nooit zullen veranderen. WTF. En hier staan we dan. Zoals ik al zei ben ik 51 jaar en ondanks afstompende acroniemen wil ik alleen maar zeggen dat als er ooit een gedenkwaardige tijd was voor de mensheid, dan is het nu, want de huidige 'jij' is moedig. De huidige 'jij' is hoopvol. De huidige 'jij' is innovatief en vindingrijk en natuurlijk is de huidige 'jij' irritant ondefinieerbaar. Op dit meeslepende, onvolmaakte moment in het bestaan en in een moedige bui vlak voordat ik hier kwam, besloot ik om eens heel goed naar mijn gezicht te kijken. Ik besefte dat ik steeds meer op het wassen beeld van mezelf in Madame Tussaud begon te lijken. (Gelach) Op dat moment van zelfinzicht vroeg ik de belangrijkste en meest relevante vraag aan mezelf en de mens: Moet ik mijn gezicht laten doen? Zoals ik al zei, ik ben een acteur, een moderne uiting van menselijke creativiteit. Het land waar ik vandaan kom, is de bron van onbegrijpelijke maar heel eenvoudige spiritualiteit. In haar oneindige gulheid besloot India op de een of andere manier dat ik, de islamitische zoon van een arme vrijheidsstrijder, die per ongeluk zijn kans waagde als verkoper van dromen, de koning van de romantiek moest worden, de 'Badhshah van Bollywood', ofwel de grootste minnaar die het land ooit kende ... met dit hoofd. (Gelach) Dat respectievelijk is beschreven als lelijk, onconventioneel en gek genoeg, niet chocoladekleurig genoeg. (Gelach) De mensen van dit eeuwenoude land omarmden me met hun eindeloze liefde en ik heb geleerd van deze mensen dat macht noch armoede je leven magischer kan maken of minder moeizaam. Ik heb geleerd van de mensen in mijn land dat de waardigheid van een leven, een mens, een cultuur, een religie, een land, berust op haar vermogen tot genade en compassie. Ik heb geleerd dat wat je in beweging brengt, wat je ertoe aanzet om te creëren, te bouwen, wat je ervan weerhoudt om te falen, wat je helpt om te overleven, is misschien wel de oudste en eenvoudigste emotie die de mens kent: de liefde. Een mystieke poëet uit mijn land schreef het beroemde gedicht: (Draagt gedicht voor in Hindi) (Einde gedicht) Wat vrij vertaald betekent: "Datgene wat -- Klap als je Hindi verstaat. (Applaus) Het is heel moeilijk om te onthouden. Vrij vertaald betekent het eigenlijk: je kunt nog zoveel kennis opdoen uit boeken en dan je kennis toepassen in de vorm van innovatie, creativiteit en technologie, de mens zal daarmee nooit de toekomst verbeteren, tenzij die kennis is gekoppeld aan liefde en compassie voor de medemens. De tweeënhalf lettertekens die samen het woord ' प्रेम ' vormen, wat 'liefde' betekent, als je dat kunt begrijpen en toepassen, dan is alleen dat al genoeg om de mens te verlichten. Ik geloof oprecht dat de 'jij' van de toekomst een 'jij' moet zijn die liefheeft. Anders zal hij of zij niet meer floreren. Ze zal bezwijken onder haar eigen zelfingenomenheid. Je kunt je macht gebruiken om muren te bouwen en mensen buiten te houden, of je kunt het inzetten om muren neer te halen en mensen te verwelkomen. Je kunt je geloof gebruiken om mensen zo bang te maken dat ze zich onderwerpen, of je kunt het gebruiken om mensen moed te geven, zodat ze de hoogste staat van verlichting bereiken. Je kunt je energie gebruiken om atoombommen te maken en de wereld in duisternis te storten, of je kunt het gebruiken om licht te stralen over miljoenen mensen. Misschien laten vervuilde oceanen je net zo koud als gekapte regenwouden. Je kunt het milieu vernietigen, of er liefdevol mee omgaan en leven creëren in het water en de bomen. Misschien land je op Mars en bouw je gewapende vestingen, of je zoekt naar leven om te respecteren en van te leren. Je kunt al het geld dat we hebben verdiend, gebruiken om zinloze oorlogen te financieren, om kleine kinderen wapens in handen te geven waar ze elkaar mee doden, of je kunt het gebruiken voor meer voedsel om hun magen te vullen. Mijn land heeft me geleerd dat het menselijk vermogen om lief te hebben dichtbij goddelijkheid ligt. Het schijnt door alles heen in een wereld waarmee volgens mij al veel te veel is geknoeid. In de afgelopen dagen, de talks, de geweldige mensen die hier hun talenten komen tonen, pratend over hun verworvenheden, de innovatie, de technologie, de wetenschap, de kennis die we vergaren door hier te zijn samen met TED Talks en jullie allemaal, zijn er genoeg redenen om de toekomstige 'wij' te vieren. Maar tegelijkertijd moet de zoektocht naar de cultivering van ons vermogen tot liefde en compassie net zo hoog op onze agenda staan. Ik geloof dat de toekomstige 'jij' een grenzeloze 'jij' is. In India noemen we dat 'chakra', zoiets als een cirkel. Het eindigt waar het begint om zichzelf weer heel te maken. Een 'jij' die tijd en ruimte verschillend waarneemt, begrijpt zowel je onvoorstelbare en fantastische waarde, als je totale nietigheid in de ruimere context van het universum. Een 'jij' die terugkeert naar de oorspronkelijke onschuld van de mens, die liefheeft vanuit de zuiverheid van het hart, die ziet met de ogen van de waarheid, die droomt met de helderheid van een geest waar niet mee geknoeid is. De toekomstige 'jij' moet zijn als een ouder wordende filmster die is gaan geloven dat er een wereld mogelijk is die volledig, volkomen en obsessief verliefd is op zichzelf. Een wereld -- eigenlijk, moet het een 'jij' zijn om een wereld te creëren die zijn eigen beste minnaar is. Dat is volgens mij, dames en heren, wat een toekomstige 'jij' moet zijn. Heel erg bedankt. Shukriya. (Applaus) Dankjewel. (Applaus) Dankjewel. (Applaus)