WEBVTT

00:00:13.005 --> 00:00:16.045
تصور کنید با دوستتان در 
نمایشگاه نقاشی قدم میزنید

00:00:16.045 --> 00:00:18.655
و نقاشی جذاب نظر شما را
به خود جلب میکند.

00:00:18.655 --> 00:00:22.085
شما رنگ قرمز روشن آن را
سمبل عشق میدانید،

00:00:22.085 --> 00:00:25.445
اما دوستتان با اطمینان آن را
سمبل جنگ تلقی میکند.

00:00:25.445 --> 00:00:28.955
و در جایی که شما چندین ستاره در
آسمانی رمانتیک میبینید،

00:00:28.955 --> 00:00:33.787
دوستتان آنها را نشانهی آلایندههای
مولد گرمایش جهانی میداند.

00:00:33.787 --> 00:00:37.407
برای آرام کردن بحث، به اینترنت
روی میآورید و میخوانید

00:00:37.407 --> 00:00:41.907
که این نقاشی نسخهای المثنی از
نقاشی کلاس اول هنرمند است:

00:00:41.907 --> 00:00:46.746
قرمز رنگ مورد علاقهی او بوده
و نقاط نقرهای تعدادی پریاند.

00:00:46.746 --> 00:00:51.328
حالا از مقصود اصلی خلق این اثر آگاهاید.

00:00:51.328 --> 00:00:55.398
آیا این اشتباه بوده که با برداشتی غیر از
مقصود هنرمند از اثر لذت بردهاید؟

00:00:55.398 --> 00:00:58.918
آیا حالا که حقیقت را میدانید
کمتر از آن لذت میبرید؟

00:00:58.918 --> 00:01:01.038
مقصود هنرمند تا چه حد باید روی

00:01:01.038 --> 00:01:04.328
برداشت شخصی ما از نقاشی تاثیرگذار باشد؟

00:01:04.328 --> 00:01:06.278
این سوالی است که دههها بدون هیچ

00:01:06.278 --> 00:01:11.778
اتفاق نظری میان فیلسوفان
و منتقدان هنری مطرح بوده است.

00:01:11.778 --> 00:01:13.479
اواسط قرن بیستم،

00:01:13.479 --> 00:01:17.989
منتقد ادبی دبلیو.کی. ویمزت
و فیلسوف مانروئه بیردزلی

00:01:17.989 --> 00:01:21.359
اعتقاد داشتند که مقصود هنرمند
ارتباطی با اثر ندارد.

00:01:21.359 --> 00:01:23.829
و این را مغالطهی مقصود نامیدند:

00:01:23.829 --> 00:01:28.149
بر این اساس ارزشمند شمردن
مقاصد هنرمند گمراه کننده است.

00:01:28.149 --> 00:01:30.269
نظریهی آنها دو جنبه داشت:

00:01:30.269 --> 00:01:33.549
یک، هنرمندانی که ما به بررسیشان
میپردازیم دیگر زنده نیستند،

00:01:33.549 --> 00:01:35.449
هیچگاه مقاصد خود را ضبط نکرده،

00:01:35.449 --> 00:01:39.599
یا حتی برای پاسخ دادن به سوالات
دربارهی اثرشان در دسترس نیستند.

00:01:39.607 --> 00:01:44.157
دو، حتی اگر مقدار زیادی
اطلاعات مرتبط وجود داشته باشد،

00:01:44.157 --> 00:01:45.597
ویمزت و بیردزلی بر این باوراند

00:01:45.597 --> 00:01:49.087
که ما را از توجه به خصوصیات
خود اثر باز میدارد.

00:01:49.087 --> 00:01:51.227
آنها هنر را با یک دسر مقایسه کردند:

00:01:51.227 --> 00:01:52.767
وقتی شما دسر را مزه میکنید،

00:01:52.767 --> 00:01:57.337
مقصود آشپز تاثیری بر لذت بردن
شما از طعم دسر یا ترکیب آن ندارد.

00:01:57.337 --> 00:02:01.597
همهی آنچه مهم است این است
که دسر «راضیکننده» باشد.

00:02:01.597 --> 00:02:05.677
البته آنچه یک نفر را «راضی» میکند ممکن
است برای دیگری «راضی» کننده نباشد.

00:02:05.677 --> 00:02:09.018
و چون افراد مختلف را
تعابیر مختلفی راضی میکنند،

00:02:09.018 --> 00:02:13.268
نقاط نقرهای رنگ در نقاشی
به طرز معقولی میتوانند پری،

00:02:13.268 --> 00:02:15.510
ستاره یا آلاینده تعبیر شوند.

00:02:15.510 --> 00:02:19.660
بر اساس استدلال ویمزت و بیردزلی،
تعبیر هنرمند از اثر هنری خود

00:02:19.660 --> 00:02:24.550
یکی از چندین احتمال بطور برابر
قابل قبول است.

00:02:24.550 --> 00:02:26.202
اگر این مسئله را
مشکلساز میدانید،

00:02:26.202 --> 00:02:30.292
شما با نظر «استیون نپ» و
«والتر بن مایکلز» موافقید،

00:02:30.292 --> 00:02:34.072
دو نظریه پرداز ادبی که ایدهی
«مغالطهی مقصود» را رد کردند.

00:02:34.072 --> 00:02:36.872
آنها اذعان دارند که معنای مورد نظر هنرمند

00:02:36.872 --> 00:02:39.052
فقط یکی از تعابیر ممکن نیست،

00:02:39.052 --> 00:02:41.802
بلکه تنها تعبیر ممکن است.

00:02:41.802 --> 00:02:44.492
برای مثال فرض کنید در یک ساحل قدم میزنید

00:02:44.492 --> 00:02:49.012
و با چندین نشانه روی ماسهها مواجه میشوید
که یک بیت شعر را میسازند.

00:02:49.012 --> 00:02:52.221
نپ و مایکلز بر این باورند که اگر
میفهمیدید این علائم حاصل کار

00:02:52.221 --> 00:02:55.691
یک انسان نبوده، و امواج به طور
تصادفی آنها را ایجاد کردهاند،

00:02:55.691 --> 00:02:58.471
آن شعر تمام معنای خود را
از دست میداد.

00:02:58.471 --> 00:03:00.421
آنها اعتقاد داشتند یک خالق هدفمند

00:03:00.421 --> 00:03:04.591
همان چیزی است که آن شعر را
مستعد فهمیده شدن میکند.

00:03:04.591 --> 00:03:06.928
دیگر متفکران حد وسط را قبول دارند،

00:03:06.928 --> 00:03:11.818
و اذعان دارند که مقصود هنرمند
فقط بخشی از یک پازل بزرگتر است.

00:03:11.818 --> 00:03:15.258
موضع فیلسوف معاصر «نوئل کارول»
این است که،

00:03:15.258 --> 00:03:18.928
مقاصد یک هنرمند همانقدر مربوط
به مقاصد بینندگان اثرش است که

00:03:18.928 --> 00:03:20.658
مقصود یک گوینده به

00:03:20.658 --> 00:03:24.158
شنوندهی گفتوگو مرتبط است.

00:03:24.158 --> 00:03:27.098
برای درک چگونگی عملکرد مقاصد
در گفتوگو،

00:03:27.098 --> 00:03:31.208
کارول میگوید فردی را تصور کنید که سیگاری
در دست دارد و تقاضای کبریت میکند.

00:03:31.208 --> 00:03:33.201
شما با دادن یک فندک به او پاسخ میدهید،

00:03:33.201 --> 00:03:36.251
با این فرض که انگیزهی او
روشن کردن سیگار است.

00:03:36.251 --> 00:03:39.102
کلماتی که در تقاضای کبریت مورد
استفاده قرار گرفتند مهم هستند،

00:03:39.102 --> 00:03:43.472
اما مقصود پشت درخواست 
تعیینگر برداشت شما و در نهایت،

00:03:43.472 --> 00:03:45.492
پاسخ شماست.

00:03:45.492 --> 00:03:48.518
حال شما به کدام یک سمت از
این طیف تمایل دارید؟

00:03:48.518 --> 00:03:52.258
آیا نظر ویمزت و بیردزلی را
میپسندید که در مورد هنر،

00:03:52.258 --> 00:03:53.998
مدرک باید در خود دسر باشد؟

00:03:53.998 --> 00:03:57.688
یا فکر میکنید انگیزهها
و برنامههای هنرمند برای کارش

00:03:57.688 --> 00:03:59.348
بر معنای اثر تاثیرگذار است؟

00:03:59.348 --> 00:04:02.108
تفسیر هنری شبکهای پیچیده است

00:04:02.108 --> 00:04:06.158
که احتمالا هیچوقت پاسخ
قطعی ارائه نمیکند.