Μάικ Κέλλυ: Κακό Παιδί

Συνέχεια, ίσως όχι τόσο πολύ τώρα τελευταία, αλλά στην αρχή της καριέρας μου, υπήρχε

το στοιχείο του «κακού παιδιού». Κακό παιδί, κακό παιδί...δεν νομίζω ότι υπήρξα ποτέ «κακό παιδί»,

δεν νομίζω ότι η δουλειά μου είχε να κάνει με το να είσαι «κακό παιδί»,

δεν είχε να κάνει ούτε με ξιπασμένο έφηβο ή κάτι άλλο ή ότι ήμουν αντί-διανοούμενος.

Προφανώς και δεν είμαι αντί-διανοούμενος, αλλά ένιωθα ότι αυτοί οι όροι με περιόριζαν

γιατί η δουλειά μου δεν ταίριαζε με τα πρότυπα εκείνα που ήταν τότε δημοφιλή.

Ήταν απλά σαν μια φτηνή ταπείνωση.

Επειδή είχα σχέση με το λεγόμενο άθλιο κίνημα της τέχνης, στο οποίο η αίσθηση της αποτυχίας

έπαιξε ρόλο στην συζήτηση για την τέχνη και επειδή η δουλειά μου στοχεύει στις λεγόμενες

χαμηλές μορφές όπως η λαϊκή τέχνη ή ακόμη πιο χαμηλά στο τέλος του πολιστισμού της μάζας.

Νομίζω ότι πολλοί κριτικοί της δουλειάς μου μπερδέυουν τη χρήση που κάνω στη δουλειά μου με

την επένδυση ή ότι το αναδεικνύω ή ότι πρόκειται για χειρωνακτική αισθητική.

Μπορεί να προέρχομαι από εκεί, αλλά δεν το αγαπώ, ο κόσμος της τέχνης έχει αλλάξει πολύ επειδή πρόσφατα

όλα αυτά απέκτησαν θέση στον κόσμο της τέχνης, ενώ πριν 15 χρόνια δεν θα έβλεπες ποτέ σε γκαλερί

της Ν.Υόρκης αναφορά πολιτισμού της μάζας. Τώρα κάθε γκαλερί έχει τέτοια κομμάτια και έτσι η συζήτηση

για τους τεμπέληδες έχει θετική παρά αρνητική χροιά. Η όλη συζήτηση μοιάζει να μην με ενδιαφέρει, γιατί

ποιος ορίζει τα πράγματα; Αν είμαι κακό παιδί, υπάρχουν άλλοι πιο κακοί στην ακαδημία, άρα δεν με νοιάζει.

Δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι πια.