WEBVTT

00:00:00.577 --> 00:00:03.052
ผมรู้ว่ามันออกจะฟังดูแปลก

00:00:03.052 --> 00:00:06.346
แต่ผมคิดว่าหุ่นยนต์ สามารถสร้างแรงบันดาลใจ

00:00:06.346 --> 00:00:08.734
ให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

00:00:08.734 --> 00:00:12.363
ผมโตขึ้นในเมืองเบธเลแฮม รัฐเพนซิลวาเนีย

00:00:12.363 --> 00:00:14.684
แหล่งกำเนิดเหล็กเบธเลแฮม

00:00:14.684 --> 00:00:16.763
พ่อของผมเป็นวิศวกร

00:00:16.763 --> 00:00:19.614
ผมเติบโตขึ้นมา โดยมีพ่อคอยสอน

00:00:19.614 --> 00:00:20.773
ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

00:00:20.773 --> 00:00:23.588
เราสร้างโปรเจคต่างๆ ด้วยกัน

00:00:23.588 --> 00:00:26.380
เช่นจรวดของเล่น รถแข่งบังคับในราง

00:00:26.380 --> 00:00:29.664
นี่คือรถโกคาร์ทที่เราสร้างด้วยกัน

00:00:29.664 --> 00:00:31.883
และนั่นคือผมที่นั่งหลังพวงมาลัย

00:00:31.883 --> 00:00:35.702
พร้อมด้วยพี่สาวและเพื่อนรักของผมในตอนนั้น

00:00:35.702 --> 00:00:37.825
แล้ววันหนึ่ง

00:00:37.825 --> 00:00:40.932
พ่อกลับบ้าน ตอนนั้นผมอายุ 10 ขวบ

00:00:40.932 --> 00:00:43.236
และบนโต๊ะอาหาร เขาก็ประกาศขึ้นว่า

00:00:43.236 --> 00:00:49.674
โครงการต่อไปของเรา คือการสร้างหุ่นยนต์

NOTE Paragraph

00:00:49.674 --> 00:00:50.783
หุ่นยนต์นะครับ

00:00:50.783 --> 00:00:53.035
ตอนนั้น ผมตื่นเต้นกับมันมาก

00:00:53.035 --> 00:00:54.625
เพราะที่โรงเรียน

00:00:54.625 --> 00:00:56.700
มีเด็กเกเรคนหนึ่งชื่อเควิน

00:00:56.700 --> 00:00:58.946
และเขาชอบแกล้งผม

00:00:58.946 --> 00:01:01.360
เพียงเพราะผมเป็นเด็กชาวยิวคนเดียวในห้อง

00:01:01.360 --> 00:01:04.173
ดังนั้นผมจึงแทบรอไม่ได้ที่จะเริ่มโปรเจคนี้

00:01:04.173 --> 00:01:07.995
เพื่อที่ผมจะให้เควินได้เจอกับเจ้าหุ่นยนต์ของผม
(เสียงหัวเราะ)

00:01:07.995 --> 00:01:19.058
(เสียงหุ่นยนต์)

NOTE Paragraph

00:01:19.058 --> 00:01:23.933
แต่นั่นไม่ใช่หุ่นยนต์แบบที่พ่อคิดเอาไว้ในใจ

00:01:23.933 --> 00:01:27.661
คือ เขาเป็นเจ้าของโรงงานชุบโครเมียม

00:01:27.661 --> 00:01:29.837
และพวกเขาต้องการเคลื่อนย้าย

00:01:29.837 --> 00:01:32.933
ชิ้นส่วนเหล็กหนักๆ จากถังน้ำยาเคมีถังหนึ่ง ไปอีกถังหนึ่ง

00:01:32.933 --> 00:01:36.723
ดังนั้นพ่อจึงต้องการหุ่นยนต์อุตสาหกรรมแบบนี้

00:01:36.723 --> 00:01:39.822
เพื่อให้มันยกของหนักๆ ได้

NOTE Paragraph

00:01:39.822 --> 00:01:43.727
แต่พ่อผมก็ไม่ได้หุ่นยนต์แบบที่เขาต้องการเช่นกัน

00:01:43.727 --> 00:01:46.324
พ่อและผมสร้างมันหลายปี

00:01:46.324 --> 00:01:48.302
แต่นั่นมันเป็นในช่วงปี 1970

00:01:48.302 --> 00:01:50.828
เทคโนโลยีที่พวกมือสมัครเล่นจะใช้ได้

00:01:50.828 --> 00:01:53.485
ก็ยังไม่มีในตอนนั้น

00:01:53.485 --> 00:01:57.230
ดังนั้น พ่อจึงต้องทำงานแบบนี้ด้วยมือต่อไปเรื่อยๆ

00:01:57.230 --> 00:01:59.505
และ 2-3 ปีหลังจากนั้น

00:01:59.505 --> 00:02:03.644
เขาถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็ง

NOTE Paragraph

00:02:03.644 --> 00:02:06.949
เห็นไหมครับ สิ่งที่หุ่นยนต์ที่เราพยายามสร้าง

00:02:06.949 --> 00:02:10.216
ได้บอกแก่พ่อ ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวการยกของหนัก

00:02:10.216 --> 00:02:14.524
แต่มันคือคำเตือนเกี่ยวกับการที่พ่อต้องสัมผัสสารพิษ

00:02:14.524 --> 00:02:17.501
พ่อไม่ได้ตระหนักในตอนนั้น

00:02:17.501 --> 00:02:19.640
เขาเป็นลูคิเมีย

00:02:19.640 --> 00:02:22.862
และตายเมื่ออายุ 45 ปี

00:02:22.862 --> 00:02:25.703
ผมเสียใจมาก

00:02:25.703 --> 00:02:30.278
และผมไม่เคยลืมเรื่องหุ่นยนต์ที่พ่อกับผมพยายามสร้าง

00:02:30.278 --> 00:02:34.589
ตอนผมเข้าเรียนมหาลัย ผมตัดสินใจเลือกเรียนวิศวกรรมศาสตร์ เหมือนพ่อ

00:02:34.589 --> 00:02:39.535
ผมเรียนที่ คาร์เนกี้ เมลอน (Carnegie Mellon) และได้รับปริญญาเอกในสาขาหุ่นยนต์

00:02:39.535 --> 00:02:42.629
ผมศึกษาเกี่ยวกับหุ่นยนต์ตั้งแต่นั้นมา

NOTE Paragraph

00:02:42.629 --> 00:02:44.267
ดังนั้น สิ่งที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

00:02:44.267 --> 00:02:46.981
คือโปรเจคหุ่นยนต์ 4 ตัว

00:02:46.981 --> 00:02:54.025
และวิธีที่พวกมันสร้างแรงบันดาลใจให้ผม
เป็นมนุษย์ที่ดีขึ้น

00:02:54.025 --> 00:02:59.774
เมื่อปี 1993 ผมเป็นศาสตราจารย์หนุ่มอยู่ที่ USC

00:02:59.774 --> 00:03:02.811
และในตอนนั้นผมเพิ่งสร้างห้องปฏิบัติการ
หุ่นยนต์ของผมเอง

00:03:02.811 --> 00:03:06.396
และปีนั้นเป็นปีที่ เวิร์ลไวด์เว็บ เปิดตัว

00:03:06.396 --> 00:03:07.572
ผมจำได้ว่านักเรียนของผม

00:03:07.572 --> 00:03:09.276
เป็นคนบอกผมเรื่องนี้

00:03:09.276 --> 00:03:11.895
และเราต่างก็พากันทึ่ง

00:03:11.895 --> 00:03:15.329
เราเริ่มเล่นกับมัน และบ่ายวันนั้นเอง

00:03:15.329 --> 00:03:19.182
เราก็ตระหนักว่าเราสามารถใช้วิธีเชื่อมต่อสากลแบบใหม่นี้

00:03:19.182 --> 00:03:21.725
เพื่อให้ใครก็ตามบนโลก

00:03:21.725 --> 00:03:24.773
ควบคุมหุ่นยนต์ในห้องปฏิบัติการของเราได้

NOTE Paragraph

00:03:24.773 --> 00:03:30.481
ดังนั้น แทนที่จะให้พวกมันต่อสู้ หรือทำงานโรงงานหนักๆ

00:03:30.481 --> 00:03:32.967
เราตัดสินใจสร้างสวนดอกไม้

00:03:32.967 --> 00:03:34.943
เอาหุ่นยนต์ใส่ไว้ตรงกลาง

00:03:34.943 --> 00:03:37.296
แล้วเราเรียกมันว่า สวนดอกไม้ทางไกล

00:03:37.296 --> 00:03:40.899
เราติดกล้องไว้กับที่จับบนมือ

00:03:40.899 --> 00:03:43.608
ของหุ่นยนต์ และเราเขียนสคริปต์

00:03:43.608 --> 00:03:46.769
และซอฟท์แวร์พิเศษไว้ ที่ให้ทุกคนบนโลก สามารถเข้ามา

00:03:46.769 --> 00:03:49.098
และด้วยการคลิ้กบนจอภาพ

00:03:49.098 --> 00:03:51.271
พวกเขาสามารถสั่งให้หุ่นยนต์เคลื่อนที่ไปรอบๆ

00:03:51.271 --> 00:03:53.587
และชมสวนดอกไม้ได้

00:03:53.587 --> 00:03:57.207
เรายัง ติดตั้งซอฟท์แวร์แวร์อื่นๆ

00:03:57.207 --> 00:04:00.626
ที่ยอมให้คุณเข้าไปมีส่วนร่วม ช่วยเรารดน้ำต้นไม้

00:04:00.626 --> 00:04:03.671
จากระยะไกล และถ้าคุณรดน้ำมันเพียงไม่กี่ครั้ง

00:04:03.671 --> 00:04:07.256
เราจะให้เมล็ดพันธุ์กับคุณเพื่อปลูกเอง

NOTE Paragraph

00:04:07.256 --> 00:04:10.527
นี่เป็นโปรเจคหนึ่ง เป็นโปรเจคทางวิศวกรรม

00:04:10.527 --> 00:04:13.303
และเราตีพิมพ์งานวิจัยเกี่ยวกับการออกแบบ

00:04:13.303 --> 00:04:15.552
การออกแบบระบบ แต่เราก็คิดว่ามัน

00:04:15.552 --> 00:04:18.638
เป็นศิลปะชิ้นหนึ่งด้วยเช่นกัน

00:04:18.638 --> 00:04:20.811
หลังจากถูกสร้างขึ้นเพียงปีเดียว มันได้รับการเชิญ

00:04:20.811 --> 00:04:23.855
จากพิพิธภัณฑ์ อาร์ส อิเล็คโทรนิคส์ (Ars Electronics Museum) ในออสเตรีย

00:04:23.855 --> 00:04:26.855
เพื่อนำไปติดตั้งไว้ในล็อบบี้

00:04:26.855 --> 00:04:29.273
ผมภูมิใจที่จะบอกว่ามันยังคงออนไลน์อยู่ที่นั่น

00:04:29.273 --> 00:04:34.256
24 ชั่วโมงต่อวัน เป็นเวลาเกือบ 9 ปีมาแล้ว

00:04:34.256 --> 00:04:38.055
หุ่นตัวนั้นถูกควบคุมโดยคนจำนวนมาก

00:04:38.055 --> 00:04:41.141
กว่าหุ่นยนต์ตัวไหนๆ ในประวัติศาสตร์

NOTE Paragraph

00:04:41.141 --> 00:04:42.695
ทีนี้ วันหนึ่ง

00:04:42.695 --> 00:04:45.012
จู่ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์

00:04:45.012 --> 00:04:47.027
จากนักเรียนคนหนึ่ง

00:04:47.027 --> 00:04:51.697
ผู้ซึ่งถามคำถามง่ายๆ แต่ลึกซื้ง

00:04:51.697 --> 00:04:56.235
เขาถามว่า "หุ่นยนต์ตัวนั้นมันมีอยู่จริงๆ หรือเปล่าครับ?"

00:04:56.235 --> 00:04:59.000
ทุกคนคิดเอาเองว่ามันมีอยู่จริง

00:04:59.000 --> 00:05:01.331
และเราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงเพราะเราสร้างมันกับมือ

00:05:01.331 --> 00:05:02.871
แต่ผมเข้าใจสิ่งที่เขาถาม

00:05:02.871 --> 00:05:05.464
เพราะมันก็เป็นไปได้ที่จะถ่ายรูปจำนวนมาก

00:05:05.464 --> 00:05:09.825
ของดอกไม้ในสวน แล้วจัดเรียงมัน

00:05:09.825 --> 00:05:12.054
ในระบบคอมพิวเตอร์ เพื่อให้มันดูเหมือนว่า

00:05:12.054 --> 00:05:15.128
มันมีหุ่นยนต์อยู่ ทั้งที่มันไม่มีจริง

00:05:15.128 --> 00:05:16.369
และยิ่งผมคิดเกี่ยวกับคำถามนี้มากเท่าไหร่

00:05:16.369 --> 00:05:19.920
ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ดี ว่าเขาจะแยกมันออกได้อย่างไร

NOTE Paragraph

00:05:19.920 --> 00:05:22.807
นั่นเป็นตอนช่วงที่ผมได้รับเสนอตำแหน่ง

00:05:22.807 --> 00:05:24.880
ที่เบิร์กลีย์แห่งนี้

00:05:24.880 --> 00:05:28.432
เมื่อผมมาถึง ผมพยามหาตัว ฮิวเบิร์ต ดรายฟัส (Hubert Dreyfus)

00:05:28.432 --> 00:05:32.097
ผู้ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านปรัชญาชื่อก้องโลก

00:05:32.097 --> 00:05:34.471
ผมเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาพูดว่า

00:05:34.471 --> 00:05:38.031
"นี่คือหนึ่งในปัญหาหลัก ที่เก่าแก่ที่สุด

00:05:38.031 --> 00:05:41.633
ในวิชาปรัชญา มันย้อนไปถึงสมัยของกลุ่มวิมตินิยม (Skeptics),

00:05:41.633 --> 00:05:43.593
จนถึงสมัย เดอคาร์ท (Descartes)

00:05:43.593 --> 00:05:46.763
นี่คือปัญหาในสาขาญาณวิทยา

00:05:46.763 --> 00:05:50.513
การศึกษาว่าเราจะรู้ได้อย่างไรว่าบางอย่างมีอยู่จริง"

NOTE Paragraph

00:05:50.513 --> 00:05:52.736
ดังนั้น เขาและผมจึงเริ่มร่วมงานกัน

00:05:52.736 --> 00:05:55.777
เราตั้งศัพท์ใหม่ โทรญาณวิทยา (telepistemology)

00:05:55.777 --> 00:05:59.303
การศึกษาของความรู้จากระยะไกล

00:05:59.303 --> 00:06:02.055
เราได้เชิญศิลปิน วิศวกร

00:06:02.055 --> 00:06:05.119
และนักปราชญ์ชั้นนำ มาเพื่อเขียนเรียงความเกี่ยวกับสิ่งนี้

00:06:05.119 --> 00:06:07.459
และผลที่ได้ ถูกรวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนี้

00:06:07.459 --> 00:06:10.080
จากสำนักพิมพ์ MIT

00:06:10.080 --> 00:06:12.412
ดังนั้น ต้องขอบคุณนักเรียนคนนั้นที่สงสัย

00:06:12.412 --> 00:06:15.215
ในสิ่งที่คนอื่นๆ ทึกทักเอาเองว่าเป็นจริง

00:06:15.215 --> 00:06:19.423
โปรเจคนี้สอนผมบทเรียนสำคัญเกี่ยวกับชีวิต

00:06:19.423 --> 00:06:23.496
ซึ่งก็คือ จงสงสัยสมมุติฐานทั้งหลาย

NOTE Paragraph

00:06:23.496 --> 00:06:26.144
โปรเจคที่สองที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

00:06:26.144 --> 00:06:28.023
เกิดขึ้นมาจาก สวนดอกไม้ทางไกล

00:06:28.023 --> 00:06:30.599
ในขณะที่มันกำลังทำงานอยู่ นักเรียนของผมและตัวผมนั้นสนใจ

00:06:30.599 --> 00:06:33.361
ว่าผู้คนมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างไร

00:06:33.361 --> 00:06:34.982
และพวกเขาทำอะไรกับสวนดอกไม้

00:06:34.982 --> 00:06:37.244
เราจึงเริ่มคิดว่า ถ้าหุ่นยนต์สามารถออกจาก

00:06:37.244 --> 00:06:39.327
สวนดอกไม้ แล้วออกไปยัง

00:06:39.327 --> 00:06:41.319
สภาวะแวดล้อมอื่นๆ ที่น่าสนใจยิ่งขึ้นล่ะ?

00:06:41.319 --> 00:06:43.498
เช่น ถ้ามันเข้าไปในงานเลี้ยงอาหารเย็น

00:06:43.498 --> 00:06:48.696
ที่ทำเนียบขาวล่ะ? (เสียงหัวเราะ)

00:06:48.696 --> 00:06:51.537
เพราะตอนนั้นเราสนใจในเรื่องการออกแบบระบบ

00:06:51.537 --> 00:06:54.823
และการติดต่อกับผู้ใช้มากกว่าในเรื่องฮาร์ดแวร์

00:06:54.823 --> 00:06:56.857
เราตัดสินใจกันว่า

00:06:56.857 --> 00:07:00.535
แทนที่จะให้หุ่นยนต์แทนตัวมนุษย์เพื่อไปงานปาร์ตี้

00:07:00.535 --> 00:07:03.378
เราจะให้มนุษย์ทำหน้าที่แทนหุ่นยนต์

00:07:03.378 --> 00:07:05.978
เราเรียกมันว่า นักแสดงทางไกล

NOTE Paragraph

00:07:05.978 --> 00:07:08.010
เราให้มนุษย์

00:07:08.010 --> 00:07:11.017
ใครบางคนที่ชอบสังสรรค์ และชอบเข้าสังคม

00:07:11.017 --> 00:07:14.159
และเธอถูกให้สวมชุดที่มีหมวก

00:07:14.159 --> 00:07:16.729
ที่ติดตั้งเครื่องมือหลายชนิด กล้อง ไมโครโฟน

00:07:16.729 --> 00:07:20.469
และเป้หลังที่มีการเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เนตไร้สาย

00:07:20.469 --> 00:07:23.828
แนวคิดก็คือ เธอจะไปยังสภาพแวดล้อมที่น่าสนใจและห่างไกล

00:07:23.828 --> 00:07:27.643
และจากนั้น โดยผ่านทางอินเตอร์เนต

00:07:27.643 --> 00:07:30.794
ผู้คนสามารถได้รับประสบการณ์เช่นเดียวกับที่เธอได้รับ

00:07:30.794 --> 00:07:33.731
พวกเขาจะได้เห็นสิ่งที่เธอเห็น

00:07:33.731 --> 00:07:37.038
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น คือ พวกเขาจะได้มีส่วนร่วม

00:07:37.038 --> 00:07:39.986
โดยการมีปฏิสัมพันธ์กัน

00:07:39.986 --> 00:07:43.691
และเสนอความเห็นว่าเธอควรจะทำอะไรต่อไป

00:07:43.691 --> 00:07:45.907
และเธอควรจะไปไหน

00:07:45.907 --> 00:07:49.069
และสื่อสารสิ่งเหล่านั้นไปยังนักแสดงทางไกล

00:07:49.069 --> 00:07:51.514
เรามีโอกาสที่จะนำนักแสดงทางไกล

00:07:51.514 --> 00:07:55.129
ไปยังงานประกาศรางวัลเว็บบี (Webby Awards) 
ในซานฟรานซิสโก

00:07:55.129 --> 00:07:59.240
และในปีนั้น แซม โดแนลสัน (Sam Donaldson) ได้เป็นพิธีกร

00:07:59.240 --> 00:08:02.882
ก่อนที่ม่านจะเปิดขึ้น ผมมีเวลา 30 วินาที

00:08:02.882 --> 00:08:07.340
เพื่ออธิบายให้คุณโดแนลสันฟังว่าเราจะทำอะไร

00:08:07.340 --> 00:08:09.204
และผมกล่าวว่า " นักแสดงทางไกล

00:08:09.204 --> 00:08:11.660
กำลังจะเป็นพิธีกรคู่กับคุณบนเวที

00:08:11.660 --> 00:08:13.858
และนี่เป็นโปรเจคการทดลองใหม่

00:08:13.858 --> 00:08:16.483
และผู้คนจำนวนมากกำลังดูเธออยู่บนหน้าจอ

00:08:16.483 --> 00:08:18.788
และเธอมีกล้อง

00:08:18.788 --> 00:08:21.699
มีไมโครโฟน และหูฟังอยู่ในหู

00:08:21.699 --> 00:08:23.146
และผู้คนจำนวนมาก จะให้คำแนะนำ

00:08:23.146 --> 00:08:24.514
ว่าเธอควรทำอะไรต่อไป ผ่านทางระบบเครือข่าย"

00:08:24.514 --> 00:08:27.723
และเขากล่าวว่า "เดี๋ยวก่อนนะ

00:08:27.723 --> 00:08:34.098
นั่นเหมือนงานของผมเลยนี่" (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:34.098 --> 00:08:36.029
เขาชอบแนวคิดนี้

00:08:36.029 --> 00:08:38.369
และเมื่อนักแสดงระยะไกลเดินขึ้นสู่เวที

00:08:38.369 --> 00:08:41.190
เธอเดินตรงไปหาเขา และเธอจูบเขานานทีเดียว

00:08:41.190 --> 00:08:44.296
บนริมฝีปากเสียด้วย (เสียงหัวเราะ)

00:08:44.296 --> 00:08:45.427
พวกเราประหลาดใจมาก

00:08:45.427 --> 00:08:47.444
เราไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

00:08:47.444 --> 00:08:50.136
และเขาตอบสนองได้ดีมาก เขากอดเธอครั้งใหญ่เป็นการตอบแทน

00:08:50.136 --> 00:08:51.905
และมันออกมาดูดีมาก

00:08:51.905 --> 00:08:53.969
แต่คืนนั้น ระหว่างที่เรากำลังเก็บของกลับ

00:08:53.969 --> 00:08:57.577
ผมถามนักแสดงทางไกล ว่าเหล่าผู้กำกับทางไกล

00:08:57.577 --> 00:09:03.135
ตัดสินใจกันอย่างไรว่าจะให้เธอจูบ แซม โดแนลสัน

00:09:03.135 --> 00:09:05.347
และเธอกล่าวว่า พวกเขาไม่ได้บอกให้ทำ

00:09:05.347 --> 00:09:07.781
เธอเล่าว่า ตอนที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นเวที

00:09:07.781 --> 00:09:10.093
เหล่าผู้กำกับทางไกลยังมัวแต่เถียงกันอยู่ว่าจะให้ทำอะไร

00:09:10.093 --> 00:09:12.500
ดังนั้นเธอเลยเดินขึ้นบนเวลาแล้วทำ

00:09:12.500 --> 00:09:18.022
ในสิ่งที่รู้สึกเป็นธรรมชาติมากที่สุด (เสียงหัวเราะ)

00:09:18.022 --> 00:09:21.692
ดังนั้น ความสำเร็จของนักแสดงทางไกลคืนนั้น

00:09:21.692 --> 00:09:26.065
เป็นเพราะเธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม

00:09:26.065 --> 00:09:28.422
เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรเชื่อสัญชาตญาณ

00:09:28.422 --> 00:09:32.286
และโปรเจคนั้นสอนผมบทเรียนชีวิตอีกบทหนึ่ง

00:09:32.286 --> 00:09:38.665
ซึ่งก็คือ ถ้าคุณกำลังลังเล ให้ด้นสด (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:38.665 --> 00:09:41.745
ทีนี้ โปรเจคที่สาม ผุดขึ้นจาก

00:09:41.745 --> 00:09:46.638
ประสบการณ์ของผม เมื่อตอนที่พ่ออยู่ในโรงพยาบาล

00:09:46.638 --> 00:09:48.878
เขาได้รับการรักษา

00:09:48.878 --> 00:09:52.511
โดยเคมีบำบัด และมีการรักษาที่เกี่ยวเนื่องด้วย

00:09:52.511 --> 00:09:57.559
ซึ่งเรียกว่า การฝังแร่กัมมันตรังสี ซึ่งเม็ดกัมมันตรังสีเล็กๆ

00:09:57.559 --> 00:10:01.770
จะถูกนำไปฝังไว้ในร่างกายเพื่อรักษาเนื้อร้าย

00:10:01.770 --> 00:10:03.867
และวิธีทำก็คือ

00:10:03.867 --> 00:10:08.258
ศัลยแพทย์แทงเข็มหลายๆ เข็มเข้าไปในร่างกาย

00:10:08.258 --> 00:10:10.850
เพื่อฉีดเม็ดกัมมันตรังสีเข้าไป

00:10:10.850 --> 00:10:14.283
และเข็มเหล่านี้ แทงเข้าไปในทิศทางขนานกัน

00:10:14.283 --> 00:10:17.258
ดังนั้น มันเป็นปกติ ถ้าเข็มบางเล่ม

00:10:17.258 --> 00:10:22.075
จะแทงไปโดนอวัยวะสำคัญ และผลที่ตามมาคือ

00:10:22.075 --> 00:10:27.138
เข็มทำลายอวัยวะเหล่านั้น ซึ่งสร้างความเสียหาย

00:10:27.138 --> 00:10:30.625
และนำไปสู่การบาดเจ็บและสร้างผลข้างเคียง

00:10:30.625 --> 00:10:33.125
ดังนั้น นักเรียนของผมและตัวผม จึงคิดกันว่า

00:10:33.125 --> 00:10:36.610
ถ้าเราปรับปรุงระบบ

00:10:36.610 --> 00:10:40.395
เพื่อให้เหล่าเข็มทิ่มมาจากหลายๆ ทิศทางหล่ะ?

NOTE Paragraph

00:10:40.395 --> 00:10:43.172
ดังนั้น เราจำลองสิ่งนี้ และพัฒนา

00:10:43.172 --> 00:10:45.761
ระเบียบวิธีคิดที่หาทางที่ให้ผลดีที่สุด และเราจำลองมัน

00:10:45.761 --> 00:10:48.038
เราสามารถแสดงให้เห็นได้ว่า เราสามารถเลี่ยง

00:10:48.038 --> 00:10:51.805
อวัยวะที่ละเอียดอ่อน และยังครอบคลุม

00:10:51.805 --> 00:10:55.313
เนื้องอกไว้ด้วยรังสีได้ครบถ้วน

NOTE Paragraph

00:10:55.313 --> 00:10:58.811
ดังนั้น เราจึงทำงานร่วมกับเหล่าแพทย์ที่ UCSF

00:10:58.811 --> 00:11:01.507
และวิศวกรที่ จอห์น ฮอปกินส์ (John Hopkins)

00:11:01.507 --> 00:11:05.089
เรากำลังสร้างหุ่นยนต์ที่

00:11:05.089 --> 00:11:08.346
ออกแบบมาเป็นพิเศษ และมีข้อต่อจำนวนมาก ที่ทำให้

00:11:08.346 --> 00:11:12.604
เข็มสามารถแทงเข้าไปในแง่มุมต่างๆ กันไม่จำกัด

00:11:12.604 --> 00:11:15.770
และคุณจะเห็นได้ว่า เหล่าเข็มสามารถเลี่ยงอวัยวะสำคัญ

00:11:15.770 --> 00:11:19.908
และยังไปถึงจุดหมายที่ต้องการไปได้

00:11:19.908 --> 00:11:23.225
ดังนั้น โดยการตั้งข้อสงสัยสมมุติฐานที่ว่า เข็มทั้งหมด

00:11:23.225 --> 00:11:26.170
ต้องขนานกัน โปรเจคนี้สอนผม

00:11:26.170 --> 00:11:29.470
ถึงบทเรียนสำคัญว่า

00:11:29.470 --> 00:11:33.837
เมื่อเส้นทางของคุณถูกขวางกั้น จงหักมุม

NOTE Paragraph

00:11:33.837 --> 00:11:38.238
และโปรเจคสุดท้ายก็เกี่ยวกับหุ่นยนต์ด้านการแพทย์เช่นกันครับ

00:11:38.238 --> 00:11:42.278
นี่คือสิ่งที่ต่อยอดมาจากระบบที่มีชื่อว่า

00:11:42.278 --> 00:11:45.866
หุ่นยนต์ผ่าตัด ดาวินชี

00:11:45.866 --> 00:11:48.334
และนี่เป็นอุปกรณ์ที่จำหน่ายเชิงพาณิชย์แล้ว

00:11:48.334 --> 00:11:51.666
มันถูกใช้ในโรงพยาบาลกว่า 2000 แห่งทั่วโลก

00:11:51.666 --> 00:11:54.194
แนวคิดคือมันสามารถให้ศัลยแพทย์

00:11:54.194 --> 00:11:58.443
ผ่าตัดอย่างสบายในสภาพแวดล้อมของเขา

00:11:58.443 --> 00:12:03.434
แต่หน้าที่ย่อยๆ อื่นๆ ในการผ่าตัด

00:12:03.434 --> 00:12:06.481
เป็นหน้าที่ซ้ำๆ ที่น่าเบื่อ เช่น การเย็บแผล

00:12:06.481 --> 00:12:08.846
และในปัจจุบันนี้ ทุกอย่างถูกทำ

00:12:08.846 --> 00:12:13.266
ภายใต้การควบคุมอย่างใกล้ชิดของศัลยแพทย์

00:12:13.266 --> 00:12:15.924
ดังนั้นศัลยแพทย์จึงเกิดความล้าในระยะยาว

00:12:15.924 --> 00:12:17.219
เราจึงคิดว่า

00:12:17.219 --> 00:12:19.484
ถ้าเราตั้งโปรแกรมให้หุ่นยนต์

00:12:19.484 --> 00:12:21.971
ทำงานยิบย่อยเหล่านี้แทนหล่ะ

00:12:21.971 --> 00:12:23.691
และนั่นจะช่วยให้ศัลยแพทย์สามารถมีสมาธิ

00:12:23.691 --> 00:12:26.347
กับงานที่ซับซ้อนมากขึ้นในการผ่าตัดได้

00:12:26.347 --> 00:12:29.595
และจะช่วยร่นเวลาการผ่าตัดให้สั้นลง

00:12:29.595 --> 00:12:32.618
ถ้าเราทำให้หุ่นยนต์ทำงานเหล่านี้ให้เร็วยิ่งขึ้น

NOTE Paragraph

00:12:32.618 --> 00:12:35.052
ทีนี้ มันยากที่จะโปรแกรมหุ่นยนต์ให้ทำงานละเอียดแบบนี้

00:12:35.052 --> 00:12:39.131
แต่เพื่อนร่วมงานของผม ปีเตอร์ แอบบีล (Pieter Abbeel)

00:12:39.131 --> 00:12:41.547
ซึ่งอยู่ที่เบิร์กลีย์ ได้พัฒนา

00:12:41.547 --> 00:12:47.170
เทคนิคใหม่สำหรับสอนหุ่นยนต์ให้เรียนตามตัวอย่าง

00:12:47.170 --> 00:12:49.937
เขาสอนหุ่นยนต์ให้ขับเฮลิคอปเตอร์

00:12:49.937 --> 00:12:53.041
และทำท่าผาดแผลงได้อย่างงดงาม และน่าเหลือเชื่อ

00:12:53.041 --> 00:12:55.760
โดยการดูการบินของคนเก่งๆ

00:12:55.760 --> 00:12:58.348
ดังนั้น เราจึงเอาหุ่นยนต์แบบนี้มาตัวหนึ่ง

00:12:58.348 --> 00:13:00.530
เราร่วมงานกับปีเตอร์และนักเรียนของเขา

00:13:00.530 --> 00:13:03.193
และเราขอให้ศัลยแพทย์

00:13:03.193 --> 00:13:07.644
ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

00:13:07.644 --> 00:13:09.707
สิ่งที่เราทำคือ เราขอให้ศัลยแพทย์

00:13:09.707 --> 00:13:10.985
ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

00:13:10.985 --> 00:13:13.257
แล้วเราก็บันทึกการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์

NOTE Paragraph

00:13:13.257 --> 00:13:15.385
นี่เป็นตัวอย่างครับ ผมจะใช้รูปเลขแปด

00:13:15.385 --> 00:13:17.625
การเขียนเส้นทางเป็นรูปเลขแปด เป็นตัวอย่าง

00:13:17.625 --> 00:13:21.255
มันออกหน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ เมื่อหุ่นยนต์

00:13:21.255 --> 00:13:23.572
นี่คือหน้าตาเส้นทางของหุ่นยนต์

00:13:23.572 --> 00:13:24.746
สามตัวอย่างนั่น

00:13:24.746 --> 00:13:27.208
นี่มันดีกว่าการให้มือใหม่

00:13:27.208 --> 00:13:31.865
อย่างผมทำ แต่มันยังสั่น และไม่แม่น

NOTE Paragraph

00:13:31.865 --> 00:13:33.937
ดังนั้นเราจึงบันทึกข้อมูลตัวอย่างเหล่านี้

00:13:33.937 --> 00:13:37.649
แล้วก็ค่อยๆ ดูในแต่ละขั้นตอน

00:13:37.649 --> 00:13:41.281
ขั้นแรก เราใช้เทคนิคที่เรียกว่า ไดนามิกไทม์วอร์ปปิง

00:13:41.281 --> 00:13:43.463
จากสาขาด้านการรู้จำเสียงพูด และนี่ทำให้เรา

00:13:43.463 --> 00:13:46.303
สามารถจัดเรียงทุกตัวอย่างได้

00:13:46.303 --> 00:13:49.232
และจากนั้นเราใช้ตัวกรองคาลแมน (Kalman filter)

00:13:49.232 --> 00:13:52.215
เทคนิคจากทฤษฎีการควบคุม ที่ทำให้

00:13:52.215 --> 00:13:54.887
เราวิเคราะห์สัญญาณรบกวนได้ในทางสถิติ

00:13:54.887 --> 00:14:01.070
และคัดเอาเฉพาะทางเดินที่ต้องการที่รวมอยู่ในนั้นออกมา

00:14:01.070 --> 00:14:03.064
ทีนี้ สิ่งที่เราทำคือ เราเอา

00:14:03.064 --> 00:14:05.087
การสาธิตจากมนุษย์หลายๆ ครั้ง ซึ่งเต็มไปด้วยสัญญาณรบกวน และความไม่สมบูรณ์

00:14:05.087 --> 00:14:08.178
เราดึงเฉพาะส่วนที่เป็นทางเดินที่เราต้องการ

00:14:08.178 --> 00:14:11.181
และส่วนที่ใช้ในการควบคุม สำหรับหุ่นยนต์

00:14:11.181 --> 00:14:13.365
และเราสั่งให้หุ่นยนต์ทำงาน

00:14:13.365 --> 00:14:15.537
เราสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

00:14:15.537 --> 00:14:18.199
จากนั้นก็ปรับตัวควบคุมต่างๆ ด้วยเทคนิค

00:14:18.199 --> 00:14:21.129
ที่เรียกว่าการควบคุมแบบเรียนรู้ซ้ำ

00:14:21.129 --> 00:14:25.106
จากนั้น เราเพิ่มความเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย

00:14:25.106 --> 00:14:28.669
เราสังเกตผล และปรับแต่งตัวควบคุมอีกที

00:14:28.669 --> 00:14:31.191
แล้วก็สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

00:14:31.191 --> 00:14:33.327
เราทำแบบนี้หลายๆ รอบ

00:14:33.327 --> 00:14:34.683
และนี่คือผลที่ได้

00:14:34.683 --> 00:14:36.528
นั่นคือเส้นทางเดินที่ต้องการ

00:14:36.528 --> 00:14:39.991
นี่คือหุ่นยนต์กำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วของมนุษย์

00:14:39.991 --> 00:14:42.433
และนี่คือที่ความเร็ว 4 เท่าของมนุษย์

00:14:42.433 --> 00:14:45.004
นี่คือ ที่ความเร็ว 7 เท่า

00:14:45.004 --> 00:14:48.641
และนี่ คือหุ่นยนต์ทำงานที่ความเร็ว 10 เท่า

00:14:48.641 --> 00:14:50.841
ของมนุษย์

00:14:50.841 --> 00:14:53.791
เราสามารถทำให้หุ่นยนต์ทำงานละเอียดอ่อน

00:14:53.791 --> 00:14:57.015
ดังเช่นงานย่อยๆ ในการผ่าตัด

00:14:57.015 --> 00:15:00.262
ที่ความเร็ว 10 เท่าของมนุษย์

00:15:00.262 --> 00:15:04.485
โปรเจคนี้ เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับการฝึกฝน

00:15:04.485 --> 00:15:06.658
และเรียนรู้ ที่จะทำบางอย่าง ครั้งแล้วครั้งเล่า

00:15:06.658 --> 00:15:09.415
โปรเจคนี้ก็ให้บทเรียนบทหนึ่ง นั่นก็คือ

00:15:09.415 --> 00:15:12.541
ถ้าคุณอยากทำอะไรให้เก่งๆ

00:15:12.541 --> 00:15:20.489
ไม่มีอะไรดีกว่าการฝึก ฝึก และฝึก

NOTE Paragraph

00:15:20.505 --> 00:15:23.625
นี่คือสี่บทเรียนที่ผมได้เรียนรู้

00:15:23.625 --> 00:15:26.752
จากหุ่นยนต์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

00:15:26.752 --> 00:15:32.121
และสาขาด้านหุ่นยนต์ ได้พัฒนามาขึ้นมาก

00:15:32.121 --> 00:15:34.289
ตลอดเวลาที่ผ่านมา

00:15:34.289 --> 00:15:36.456
ทุกวันนี้ นักเรียนม.ปลาย สามารถสร้างหุ่นยนต์

00:15:36.456 --> 00:15:40.481
เช่นเดียวกับหุ่นต์ในอุตสาหกรรมที่พ่อและผมพยายามจะสร้าง

00:15:40.481 --> 00:15:47.463
และตอนนี้ ผมมีลูกสาวคนหนึ่ง

00:15:47.463 --> 00:15:49.849
ชื่อ โอเดสซา

00:15:49.849 --> 00:15:51.682
เธออายุ 8 ขวบแล้ว

00:15:51.682 --> 00:15:54.106
และเธอชอบหุ่นยนต์เสียด้วย

00:15:54.106 --> 00:15:56.520
บางทีมันอาจเป็นพันธุกรรมนะครับ (เสียงหัวเราะ)

00:15:56.520 --> 00:16:00.167
ผมอยากให้เธอได้เจอกับพ่อของผม

00:16:00.167 --> 00:16:03.067
ตอนนี้ผมมีโอกาสสอนให้เธอรู้ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

00:16:03.067 --> 00:16:05.839
เราได้ทำโปรเจคต่างๆ ร่วมกัน และผมก็อยากรู้ว่า

00:16:05.839 --> 00:16:10.147
เธอจะได้บทเรียนอะไรจากโปรเจคเหล่านี้บ้าง

NOTE Paragraph

00:16:10.147 --> 00:16:12.754
หุ่นยนต์ คือสิ่งที่ใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด

00:16:12.754 --> 00:16:14.983
ท่ามกลางเครื่องจักรที่เราสร้างขึ้น

00:16:14.983 --> 00:16:18.068
มันไม่สามารถแก้ปัญหาทุกอย่างบนโลกนี้

00:16:18.068 --> 00:16:22.426
แต่ผมคิดว่ามันมีบางสิ่งที่สำคัญที่สอนเรา

00:16:22.426 --> 00:16:25.769
ผมขอเชิญทุกท่านให้ลองคิดเกี่ยวกับนวัตกรรมต่างๆ

00:16:25.769 --> 00:16:28.444
ที่คุณสนใจ

00:16:28.444 --> 00:16:31.660
จักรกลที่คุณอยากได้

00:16:31.660 --> 00:16:34.829
และลองคิดว่ามันจะสอนอะไรแก่คุณ

00:16:34.829 --> 00:16:36.892
เพราะผมมีลางสังหรณ์ว่า

00:16:36.892 --> 00:16:38.979
หลายนวัตกรรมด้านเทคโนโลยี

00:16:38.979 --> 00:16:41.637
อุปกรณ์ที่เราฝันถึง

00:16:41.637 --> 00:16:45.601
จะสร้างแรงบันดาลใจให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

NOTE Paragraph

00:16:45.601 --> 00:16:49.186
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)