1
00:00:00,577 --> 00:00:03,052
ผมรู้ว่ามันออกจะฟังดูแปลก

2
00:00:03,052 --> 00:00:06,346
แต่ผมคิดว่าหุ่นยนต์ สามารถสร้างแรงบันดาลใจ

3
00:00:06,346 --> 00:00:08,734
ให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

4
00:00:08,734 --> 00:00:12,363
ผมโตขึ้นในเมืองเบธเลแฮม รัฐเพนซิลวาเนีย

5
00:00:12,363 --> 00:00:14,684
แหล่งกำเนิดเหล็กเบธเลแฮม

6
00:00:14,684 --> 00:00:16,763
พ่อของผมเป็นวิศวกร

7
00:00:16,763 --> 00:00:19,614
ผมเติบโตขึ้นมา โดยมีพ่อคอยสอน

8
00:00:19,614 --> 00:00:20,773
ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

9
00:00:20,773 --> 00:00:23,588
เราสร้างโปรเจคต่างๆ ด้วยกัน

10
00:00:23,588 --> 00:00:26,380
เช่นจรวดของเล่น รถแข่งบังคับในราง

11
00:00:26,380 --> 00:00:29,664
นี่คือรถโกคาร์ทที่เราสร้างด้วยกัน

12
00:00:29,664 --> 00:00:31,883
และนั่นคือผมที่นั่งหลังพวงมาลัย

13
00:00:31,883 --> 00:00:35,702
พร้อมด้วยพี่สาวและเพื่อนรักของผมในตอนนั้น

14
00:00:35,702 --> 00:00:37,825
แล้ววันหนึ่ง

15
00:00:37,825 --> 00:00:40,932
พ่อกลับบ้าน ตอนนั้นผมอายุ 10 ขวบ

16
00:00:40,932 --> 00:00:43,236
และบนโต๊ะอาหาร เขาก็ประกาศขึ้นว่า

17
00:00:43,236 --> 00:00:49,674
โครงการต่อไปของเรา คือการสร้างหุ่นยนต์

18
00:00:49,674 --> 00:00:50,783
หุ่นยนต์นะครับ

19
00:00:50,783 --> 00:00:53,035
ตอนนั้น ผมตื่นเต้นกับมันมาก

20
00:00:53,035 --> 00:00:54,625
เพราะที่โรงเรียน

21
00:00:54,625 --> 00:00:56,700
มีเด็กเกเรคนหนึ่งชื่อเควิน

22
00:00:56,700 --> 00:00:58,946
และเขาชอบแกล้งผม

23
00:00:58,946 --> 00:01:01,360
เพียงเพราะผมเป็นเด็กชาวยิวคนเดียวในห้อง

24
00:01:01,360 --> 00:01:04,173
ดังนั้นผมจึงแทบรอไม่ได้ที่จะเริ่มโปรเจคนี้

25
00:01:04,173 --> 00:01:07,995
เพื่อที่ผมจะให้เควินได้เจอกับเจ้าหุ่นยนต์ของผม
(เสียงหัวเราะ)

26
00:01:07,995 --> 00:01:19,058
(เสียงหุ่นยนต์)

27
00:01:19,058 --> 00:01:23,933
แต่นั่นไม่ใช่หุ่นยนต์แบบที่พ่อคิดเอาไว้ในใจ

28
00:01:23,933 --> 00:01:27,661
คือ เขาเป็นเจ้าของโรงงานชุบโครเมียม

29
00:01:27,661 --> 00:01:29,837
และพวกเขาต้องการเคลื่อนย้าย

30
00:01:29,837 --> 00:01:32,933
ชิ้นส่วนเหล็กหนักๆ จากถังน้ำยาเคมีถังหนึ่ง ไปอีกถังหนึ่ง

31
00:01:32,933 --> 00:01:36,723
ดังนั้นพ่อจึงต้องการหุ่นยนต์อุตสาหกรรมแบบนี้

32
00:01:36,723 --> 00:01:39,822
เพื่อให้มันยกของหนักๆ ได้

33
00:01:39,822 --> 00:01:43,727
แต่พ่อผมก็ไม่ได้หุ่นยนต์แบบที่เขาต้องการเช่นกัน

34
00:01:43,727 --> 00:01:46,324
พ่อและผมสร้างมันหลายปี

35
00:01:46,324 --> 00:01:48,302
แต่นั่นมันเป็นในช่วงปี 1970

36
00:01:48,302 --> 00:01:50,828
เทคโนโลยีที่พวกมือสมัครเล่นจะใช้ได้

37
00:01:50,828 --> 00:01:53,485
ก็ยังไม่มีในตอนนั้น

38
00:01:53,485 --> 00:01:57,230
ดังนั้น พ่อจึงต้องทำงานแบบนี้ด้วยมือต่อไปเรื่อยๆ

39
00:01:57,230 --> 00:01:59,505
และ 2-3 ปีหลังจากนั้น

40
00:01:59,505 --> 00:02:03,644
เขาถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็ง

41
00:02:03,644 --> 00:02:06,949
เห็นไหมครับ สิ่งที่หุ่นยนต์ที่เราพยายามสร้าง

42
00:02:06,949 --> 00:02:10,216
ได้บอกแก่พ่อ ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวการยกของหนัก

43
00:02:10,216 --> 00:02:14,524
แต่มันคือคำเตือนเกี่ยวกับการที่พ่อต้องสัมผัสสารพิษ

44
00:02:14,524 --> 00:02:17,501
พ่อไม่ได้ตระหนักในตอนนั้น

45
00:02:17,501 --> 00:02:19,640
เขาเป็นลูคิเมีย

46
00:02:19,640 --> 00:02:22,862
และตายเมื่ออายุ 45 ปี

47
00:02:22,862 --> 00:02:25,703
ผมเสียใจมาก

48
00:02:25,703 --> 00:02:30,278
และผมไม่เคยลืมเรื่องหุ่นยนต์ที่พ่อกับผมพยายามสร้าง

49
00:02:30,278 --> 00:02:34,589
ตอนผมเข้าเรียนมหาลัย ผมตัดสินใจเลือกเรียนวิศวกรรมศาสตร์ เหมือนพ่อ

50
00:02:34,589 --> 00:02:39,535
ผมเรียนที่ คาร์เนกี้ เมลอน (Carnegie Mellon) และได้รับปริญญาเอกในสาขาหุ่นยนต์

51
00:02:39,535 --> 00:02:42,629
ผมศึกษาเกี่ยวกับหุ่นยนต์ตั้งแต่นั้นมา

52
00:02:42,629 --> 00:02:44,267
ดังนั้น สิ่งที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

53
00:02:44,267 --> 00:02:46,981
คือโปรเจคหุ่นยนต์ 4 ตัว

54
00:02:46,981 --> 00:02:54,025
และวิธีที่พวกมันสร้างแรงบันดาลใจให้ผม
เป็นมนุษย์ที่ดีขึ้น

55
00:02:54,025 --> 00:02:59,774
เมื่อปี 1993 ผมเป็นศาสตราจารย์หนุ่มอยู่ที่ USC

56
00:02:59,774 --> 00:03:02,811
และในตอนนั้นผมเพิ่งสร้างห้องปฏิบัติการ
หุ่นยนต์ของผมเอง

57
00:03:02,811 --> 00:03:06,396
และปีนั้นเป็นปีที่ เวิร์ลไวด์เว็บ เปิดตัว

58
00:03:06,396 --> 00:03:07,572
ผมจำได้ว่านักเรียนของผม

59
00:03:07,572 --> 00:03:09,276
เป็นคนบอกผมเรื่องนี้

60
00:03:09,276 --> 00:03:11,895
และเราต่างก็พากันทึ่ง

61
00:03:11,895 --> 00:03:15,329
เราเริ่มเล่นกับมัน และบ่ายวันนั้นเอง

62
00:03:15,329 --> 00:03:19,182
เราก็ตระหนักว่าเราสามารถใช้วิธีเชื่อมต่อสากลแบบใหม่นี้

63
00:03:19,182 --> 00:03:21,725
เพื่อให้ใครก็ตามบนโลก

64
00:03:21,725 --> 00:03:24,773
ควบคุมหุ่นยนต์ในห้องปฏิบัติการของเราได้

65
00:03:24,773 --> 00:03:30,481
ดังนั้น แทนที่จะให้พวกมันต่อสู้ หรือทำงานโรงงานหนักๆ

66
00:03:30,481 --> 00:03:32,967
เราตัดสินใจสร้างสวนดอกไม้

67
00:03:32,967 --> 00:03:34,943
เอาหุ่นยนต์ใส่ไว้ตรงกลาง

68
00:03:34,943 --> 00:03:37,296
แล้วเราเรียกมันว่า สวนดอกไม้ทางไกล

69
00:03:37,296 --> 00:03:40,899
เราติดกล้องไว้กับที่จับบนมือ

70
00:03:40,899 --> 00:03:43,608
ของหุ่นยนต์ และเราเขียนสคริปต์

71
00:03:43,608 --> 00:03:46,769
และซอฟท์แวร์พิเศษไว้ ที่ให้ทุกคนบนโลก สามารถเข้ามา

72
00:03:46,769 --> 00:03:49,098
และด้วยการคลิ้กบนจอภาพ

73
00:03:49,098 --> 00:03:51,271
พวกเขาสามารถสั่งให้หุ่นยนต์เคลื่อนที่ไปรอบๆ

74
00:03:51,271 --> 00:03:53,587
และชมสวนดอกไม้ได้

75
00:03:53,587 --> 00:03:57,207
เรายัง ติดตั้งซอฟท์แวร์แวร์อื่นๆ

76
00:03:57,207 --> 00:04:00,626
ที่ยอมให้คุณเข้าไปมีส่วนร่วม ช่วยเรารดน้ำต้นไม้

77
00:04:00,626 --> 00:04:03,671
จากระยะไกล และถ้าคุณรดน้ำมันเพียงไม่กี่ครั้ง

78
00:04:03,671 --> 00:04:07,256
เราจะให้เมล็ดพันธุ์กับคุณเพื่อปลูกเอง

79
00:04:07,256 --> 00:04:10,527
นี่เป็นโปรเจคหนึ่ง เป็นโปรเจคทางวิศวกรรม

80
00:04:10,527 --> 00:04:13,303
และเราตีพิมพ์งานวิจัยเกี่ยวกับการออกแบบ

81
00:04:13,303 --> 00:04:15,552
การออกแบบระบบ แต่เราก็คิดว่ามัน

82
00:04:15,552 --> 00:04:18,638
เป็นศิลปะชิ้นหนึ่งด้วยเช่นกัน

83
00:04:18,638 --> 00:04:20,811
หลังจากถูกสร้างขึ้นเพียงปีเดียว มันได้รับการเชิญ

84
00:04:20,811 --> 00:04:23,855
จากพิพิธภัณฑ์ อาร์ส อิเล็คโทรนิคส์ (Ars Electronics Museum) ในออสเตรีย

85
00:04:23,855 --> 00:04:26,855
เพื่อนำไปติดตั้งไว้ในล็อบบี้

86
00:04:26,855 --> 00:04:29,273
ผมภูมิใจที่จะบอกว่ามันยังคงออนไลน์อยู่ที่นั่น

87
00:04:29,273 --> 00:04:34,256
24 ชั่วโมงต่อวัน เป็นเวลาเกือบ 9 ปีมาแล้ว

88
00:04:34,256 --> 00:04:38,055
หุ่นตัวนั้นถูกควบคุมโดยคนจำนวนมาก

89
00:04:38,055 --> 00:04:41,141
กว่าหุ่นยนต์ตัวไหนๆ ในประวัติศาสตร์

90
00:04:41,141 --> 00:04:42,695
ทีนี้ วันหนึ่ง

91
00:04:42,695 --> 00:04:45,012
จู่ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์

92
00:04:45,012 --> 00:04:47,027
จากนักเรียนคนหนึ่ง

93
00:04:47,027 --> 00:04:51,697
ผู้ซึ่งถามคำถามง่ายๆ แต่ลึกซื้ง

94
00:04:51,697 --> 00:04:56,235
เขาถามว่า "หุ่นยนต์ตัวนั้นมันมีอยู่จริงๆ หรือเปล่าครับ?"

95
00:04:56,235 --> 00:04:59,000
ทุกคนคิดเอาเองว่ามันมีอยู่จริง

96
00:04:59,000 --> 00:05:01,331
และเราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงเพราะเราสร้างมันกับมือ

97
00:05:01,331 --> 00:05:02,871
แต่ผมเข้าใจสิ่งที่เขาถาม

98
00:05:02,871 --> 00:05:05,464
เพราะมันก็เป็นไปได้ที่จะถ่ายรูปจำนวนมาก

99
00:05:05,464 --> 00:05:09,825
ของดอกไม้ในสวน แล้วจัดเรียงมัน

100
00:05:09,825 --> 00:05:12,054
ในระบบคอมพิวเตอร์ เพื่อให้มันดูเหมือนว่า

101
00:05:12,054 --> 00:05:15,128
มันมีหุ่นยนต์อยู่ ทั้งที่มันไม่มีจริง

102
00:05:15,128 --> 00:05:16,369
และยิ่งผมคิดเกี่ยวกับคำถามนี้มากเท่าไหร่

103
00:05:16,369 --> 00:05:19,920
ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ดี ว่าเขาจะแยกมันออกได้อย่างไร

104
00:05:19,920 --> 00:05:22,807
นั่นเป็นตอนช่วงที่ผมได้รับเสนอตำแหน่ง

105
00:05:22,807 --> 00:05:24,880
ที่เบิร์กลีย์แห่งนี้

106
00:05:24,880 --> 00:05:28,432
เมื่อผมมาถึง ผมพยามหาตัว ฮิวเบิร์ต ดรายฟัส (Hubert Dreyfus)

107
00:05:28,432 --> 00:05:32,097
ผู้ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านปรัชญาชื่อก้องโลก

108
00:05:32,097 --> 00:05:34,471
ผมเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาพูดว่า

109
00:05:34,471 --> 00:05:38,031
"นี่คือหนึ่งในปัญหาหลัก ที่เก่าแก่ที่สุด

110
00:05:38,031 --> 00:05:41,633
ในวิชาปรัชญา มันย้อนไปถึงสมัยของกลุ่มวิมตินิยม (Skeptics),

111
00:05:41,633 --> 00:05:43,593
จนถึงสมัย เดอคาร์ท (Descartes)

112
00:05:43,593 --> 00:05:46,763
นี่คือปัญหาในสาขาญาณวิทยา

113
00:05:46,763 --> 00:05:50,513
การศึกษาว่าเราจะรู้ได้อย่างไรว่าบางอย่างมีอยู่จริง"

114
00:05:50,513 --> 00:05:52,736
ดังนั้น เขาและผมจึงเริ่มร่วมงานกัน

115
00:05:52,736 --> 00:05:55,777
เราตั้งศัพท์ใหม่ โทรญาณวิทยา (telepistemology)

116
00:05:55,777 --> 00:05:59,303
การศึกษาของความรู้จากระยะไกล

117
00:05:59,303 --> 00:06:02,055
เราได้เชิญศิลปิน วิศวกร

118
00:06:02,055 --> 00:06:05,119
และนักปราชญ์ชั้นนำ มาเพื่อเขียนเรียงความเกี่ยวกับสิ่งนี้

119
00:06:05,119 --> 00:06:07,459
และผลที่ได้ ถูกรวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนี้

120
00:06:07,459 --> 00:06:10,080
จากสำนักพิมพ์ MIT

121
00:06:10,080 --> 00:06:12,412
ดังนั้น ต้องขอบคุณนักเรียนคนนั้นที่สงสัย

122
00:06:12,412 --> 00:06:15,215
ในสิ่งที่คนอื่นๆ ทึกทักเอาเองว่าเป็นจริง

123
00:06:15,215 --> 00:06:19,423
โปรเจคนี้สอนผมบทเรียนสำคัญเกี่ยวกับชีวิต

124
00:06:19,423 --> 00:06:23,496
ซึ่งก็คือ จงสงสัยสมมุติฐานทั้งหลาย

125
00:06:23,496 --> 00:06:26,144
โปรเจคที่สองที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

126
00:06:26,144 --> 00:06:28,023
เกิดขึ้นมาจาก สวนดอกไม้ทางไกล

127
00:06:28,023 --> 00:06:30,599
ในขณะที่มันกำลังทำงานอยู่ นักเรียนของผมและตัวผมนั้นสนใจ

128
00:06:30,599 --> 00:06:33,361
ว่าผู้คนมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างไร

129
00:06:33,361 --> 00:06:34,982
และพวกเขาทำอะไรกับสวนดอกไม้

130
00:06:34,982 --> 00:06:37,244
เราจึงเริ่มคิดว่า ถ้าหุ่นยนต์สามารถออกจาก

131
00:06:37,244 --> 00:06:39,327
สวนดอกไม้ แล้วออกไปยัง

132
00:06:39,327 --> 00:06:41,319
สภาวะแวดล้อมอื่นๆ ที่น่าสนใจยิ่งขึ้นล่ะ?

133
00:06:41,319 --> 00:06:43,498
เช่น ถ้ามันเข้าไปในงานเลี้ยงอาหารเย็น

134
00:06:43,498 --> 00:06:48,696
ที่ทำเนียบขาวล่ะ? (เสียงหัวเราะ)

135
00:06:48,696 --> 00:06:51,537
เพราะตอนนั้นเราสนใจในเรื่องการออกแบบระบบ

136
00:06:51,537 --> 00:06:54,823
และการติดต่อกับผู้ใช้มากกว่าในเรื่องฮาร์ดแวร์

137
00:06:54,823 --> 00:06:56,857
เราตัดสินใจกันว่า

138
00:06:56,857 --> 00:07:00,535
แทนที่จะให้หุ่นยนต์แทนตัวมนุษย์เพื่อไปงานปาร์ตี้

139
00:07:00,535 --> 00:07:03,378
เราจะให้มนุษย์ทำหน้าที่แทนหุ่นยนต์

140
00:07:03,378 --> 00:07:05,978
เราเรียกมันว่า นักแสดงทางไกล

141
00:07:05,978 --> 00:07:08,010
เราให้มนุษย์

142
00:07:08,010 --> 00:07:11,017
ใครบางคนที่ชอบสังสรรค์ และชอบเข้าสังคม

143
00:07:11,017 --> 00:07:14,159
และเธอถูกให้สวมชุดที่มีหมวก

144
00:07:14,159 --> 00:07:16,729
ที่ติดตั้งเครื่องมือหลายชนิด กล้อง ไมโครโฟน

145
00:07:16,729 --> 00:07:20,469
และเป้หลังที่มีการเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เนตไร้สาย

146
00:07:20,469 --> 00:07:23,828
แนวคิดก็คือ เธอจะไปยังสภาพแวดล้อมที่น่าสนใจและห่างไกล

147
00:07:23,828 --> 00:07:27,643
และจากนั้น โดยผ่านทางอินเตอร์เนต

148
00:07:27,643 --> 00:07:30,794
ผู้คนสามารถได้รับประสบการณ์เช่นเดียวกับที่เธอได้รับ

149
00:07:30,794 --> 00:07:33,731
พวกเขาจะได้เห็นสิ่งที่เธอเห็น

150
00:07:33,731 --> 00:07:37,038
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น คือ พวกเขาจะได้มีส่วนร่วม

151
00:07:37,038 --> 00:07:39,986
โดยการมีปฏิสัมพันธ์กัน

152
00:07:39,986 --> 00:07:43,691
และเสนอความเห็นว่าเธอควรจะทำอะไรต่อไป

153
00:07:43,691 --> 00:07:45,907
และเธอควรจะไปไหน

154
00:07:45,907 --> 00:07:49,069
และสื่อสารสิ่งเหล่านั้นไปยังนักแสดงทางไกล

155
00:07:49,069 --> 00:07:51,514
เรามีโอกาสที่จะนำนักแสดงทางไกล

156
00:07:51,514 --> 00:07:55,129
ไปยังงานประกาศรางวัลเว็บบี (Webby Awards) 
ในซานฟรานซิสโก

157
00:07:55,129 --> 00:07:59,240
และในปีนั้น แซม โดแนลสัน (Sam Donaldson) ได้เป็นพิธีกร

158
00:07:59,240 --> 00:08:02,882
ก่อนที่ม่านจะเปิดขึ้น ผมมีเวลา 30 วินาที

159
00:08:02,882 --> 00:08:07,340
เพื่ออธิบายให้คุณโดแนลสันฟังว่าเราจะทำอะไร

160
00:08:07,340 --> 00:08:09,204
และผมกล่าวว่า " นักแสดงทางไกล

161
00:08:09,204 --> 00:08:11,660
กำลังจะเป็นพิธีกรคู่กับคุณบนเวที

162
00:08:11,660 --> 00:08:13,858
และนี่เป็นโปรเจคการทดลองใหม่

163
00:08:13,858 --> 00:08:16,483
และผู้คนจำนวนมากกำลังดูเธออยู่บนหน้าจอ

164
00:08:16,483 --> 00:08:18,788
และเธอมีกล้อง

165
00:08:18,788 --> 00:08:21,699
มีไมโครโฟน และหูฟังอยู่ในหู

166
00:08:21,699 --> 00:08:23,146
และผู้คนจำนวนมาก จะให้คำแนะนำ

167
00:08:23,146 --> 00:08:24,514
ว่าเธอควรทำอะไรต่อไป ผ่านทางระบบเครือข่าย"

168
00:08:24,514 --> 00:08:27,723
และเขากล่าวว่า "เดี๋ยวก่อนนะ

169
00:08:27,723 --> 00:08:34,098
นั่นเหมือนงานของผมเลยนี่" (เสียงหัวเราะ)

170
00:08:34,098 --> 00:08:36,029
เขาชอบแนวคิดนี้

171
00:08:36,029 --> 00:08:38,369
และเมื่อนักแสดงระยะไกลเดินขึ้นสู่เวที

172
00:08:38,369 --> 00:08:41,190
เธอเดินตรงไปหาเขา และเธอจูบเขานานทีเดียว

173
00:08:41,190 --> 00:08:44,296
บนริมฝีปากเสียด้วย (เสียงหัวเราะ)

174
00:08:44,296 --> 00:08:45,427
พวกเราประหลาดใจมาก

175
00:08:45,427 --> 00:08:47,444
เราไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

176
00:08:47,444 --> 00:08:50,136
และเขาตอบสนองได้ดีมาก เขากอดเธอครั้งใหญ่เป็นการตอบแทน

177
00:08:50,136 --> 00:08:51,905
และมันออกมาดูดีมาก

178
00:08:51,905 --> 00:08:53,969
แต่คืนนั้น ระหว่างที่เรากำลังเก็บของกลับ

179
00:08:53,969 --> 00:08:57,577
ผมถามนักแสดงทางไกล ว่าเหล่าผู้กำกับทางไกล

180
00:08:57,577 --> 00:09:03,135
ตัดสินใจกันอย่างไรว่าจะให้เธอจูบ แซม โดแนลสัน

181
00:09:03,135 --> 00:09:05,347
และเธอกล่าวว่า พวกเขาไม่ได้บอกให้ทำ

182
00:09:05,347 --> 00:09:07,781
เธอเล่าว่า ตอนที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นเวที

183
00:09:07,781 --> 00:09:10,093
เหล่าผู้กำกับทางไกลยังมัวแต่เถียงกันอยู่ว่าจะให้ทำอะไร

184
00:09:10,093 --> 00:09:12,500
ดังนั้นเธอเลยเดินขึ้นบนเวลาแล้วทำ

185
00:09:12,500 --> 00:09:18,022
ในสิ่งที่รู้สึกเป็นธรรมชาติมากที่สุด (เสียงหัวเราะ)

186
00:09:18,022 --> 00:09:21,692
ดังนั้น ความสำเร็จของนักแสดงทางไกลคืนนั้น

187
00:09:21,692 --> 00:09:26,065
เป็นเพราะเธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม

188
00:09:26,065 --> 00:09:28,422
เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรเชื่อสัญชาตญาณ

189
00:09:28,422 --> 00:09:32,286
และโปรเจคนั้นสอนผมบทเรียนชีวิตอีกบทหนึ่ง

190
00:09:32,286 --> 00:09:38,665
ซึ่งก็คือ ถ้าคุณกำลังลังเล ให้ด้นสด (เสียงหัวเราะ)

191
00:09:38,665 --> 00:09:41,745
ทีนี้ โปรเจคที่สาม ผุดขึ้นจาก

192
00:09:41,745 --> 00:09:46,638
ประสบการณ์ของผม เมื่อตอนที่พ่ออยู่ในโรงพยาบาล

193
00:09:46,638 --> 00:09:48,878
เขาได้รับการรักษา

194
00:09:48,878 --> 00:09:52,511
โดยเคมีบำบัด และมีการรักษาที่เกี่ยวเนื่องด้วย

195
00:09:52,511 --> 00:09:57,559
ซึ่งเรียกว่า การฝังแร่กัมมันตรังสี ซึ่งเม็ดกัมมันตรังสีเล็กๆ

196
00:09:57,559 --> 00:10:01,770
จะถูกนำไปฝังไว้ในร่างกายเพื่อรักษาเนื้อร้าย

197
00:10:01,770 --> 00:10:03,867
และวิธีทำก็คือ

198
00:10:03,867 --> 00:10:08,258
ศัลยแพทย์แทงเข็มหลายๆ เข็มเข้าไปในร่างกาย

199
00:10:08,258 --> 00:10:10,850
เพื่อฉีดเม็ดกัมมันตรังสีเข้าไป

200
00:10:10,850 --> 00:10:14,283
และเข็มเหล่านี้ แทงเข้าไปในทิศทางขนานกัน

201
00:10:14,283 --> 00:10:17,258
ดังนั้น มันเป็นปกติ ถ้าเข็มบางเล่ม

202
00:10:17,258 --> 00:10:22,075
จะแทงไปโดนอวัยวะสำคัญ และผลที่ตามมาคือ

203
00:10:22,075 --> 00:10:27,138
เข็มทำลายอวัยวะเหล่านั้น ซึ่งสร้างความเสียหาย

204
00:10:27,138 --> 00:10:30,625
และนำไปสู่การบาดเจ็บและสร้างผลข้างเคียง

205
00:10:30,625 --> 00:10:33,125
ดังนั้น นักเรียนของผมและตัวผม จึงคิดกันว่า

206
00:10:33,125 --> 00:10:36,610
ถ้าเราปรับปรุงระบบ

207
00:10:36,610 --> 00:10:40,395
เพื่อให้เหล่าเข็มทิ่มมาจากหลายๆ ทิศทางหล่ะ?

208
00:10:40,395 --> 00:10:43,172
ดังนั้น เราจำลองสิ่งนี้ และพัฒนา

209
00:10:43,172 --> 00:10:45,761
ระเบียบวิธีคิดที่หาทางที่ให้ผลดีที่สุด และเราจำลองมัน

210
00:10:45,761 --> 00:10:48,038
เราสามารถแสดงให้เห็นได้ว่า เราสามารถเลี่ยง

211
00:10:48,038 --> 00:10:51,805
อวัยวะที่ละเอียดอ่อน และยังครอบคลุม

212
00:10:51,805 --> 00:10:55,313
เนื้องอกไว้ด้วยรังสีได้ครบถ้วน

213
00:10:55,313 --> 00:10:58,811
ดังนั้น เราจึงทำงานร่วมกับเหล่าแพทย์ที่ UCSF

214
00:10:58,811 --> 00:11:01,507
และวิศวกรที่ จอห์น ฮอปกินส์ (John Hopkins)

215
00:11:01,507 --> 00:11:05,089
เรากำลังสร้างหุ่นยนต์ที่

216
00:11:05,089 --> 00:11:08,346
ออกแบบมาเป็นพิเศษ และมีข้อต่อจำนวนมาก ที่ทำให้

217
00:11:08,346 --> 00:11:12,604
เข็มสามารถแทงเข้าไปในแง่มุมต่างๆ กันไม่จำกัด

218
00:11:12,604 --> 00:11:15,770
และคุณจะเห็นได้ว่า เหล่าเข็มสามารถเลี่ยงอวัยวะสำคัญ

219
00:11:15,770 --> 00:11:19,908
และยังไปถึงจุดหมายที่ต้องการไปได้

220
00:11:19,908 --> 00:11:23,225
ดังนั้น โดยการตั้งข้อสงสัยสมมุติฐานที่ว่า เข็มทั้งหมด

221
00:11:23,225 --> 00:11:26,170
ต้องขนานกัน โปรเจคนี้สอนผม

222
00:11:26,170 --> 00:11:29,470
ถึงบทเรียนสำคัญว่า

223
00:11:29,470 --> 00:11:33,837
เมื่อเส้นทางของคุณถูกขวางกั้น จงหักมุม

224
00:11:33,837 --> 00:11:38,238
และโปรเจคสุดท้ายก็เกี่ยวกับหุ่นยนต์ด้านการแพทย์เช่นกันครับ

225
00:11:38,238 --> 00:11:42,278
นี่คือสิ่งที่ต่อยอดมาจากระบบที่มีชื่อว่า

226
00:11:42,278 --> 00:11:45,866
หุ่นยนต์ผ่าตัด ดาวินชี

227
00:11:45,866 --> 00:11:48,334
และนี่เป็นอุปกรณ์ที่จำหน่ายเชิงพาณิชย์แล้ว

228
00:11:48,334 --> 00:11:51,666
มันถูกใช้ในโรงพยาบาลกว่า 2000 แห่งทั่วโลก

229
00:11:51,666 --> 00:11:54,194
แนวคิดคือมันสามารถให้ศัลยแพทย์

230
00:11:54,194 --> 00:11:58,443
ผ่าตัดอย่างสบายในสภาพแวดล้อมของเขา

231
00:11:58,443 --> 00:12:03,434
แต่หน้าที่ย่อยๆ อื่นๆ ในการผ่าตัด

232
00:12:03,434 --> 00:12:06,481
เป็นหน้าที่ซ้ำๆ ที่น่าเบื่อ เช่น การเย็บแผล

233
00:12:06,481 --> 00:12:08,846
และในปัจจุบันนี้ ทุกอย่างถูกทำ

234
00:12:08,846 --> 00:12:13,266
ภายใต้การควบคุมอย่างใกล้ชิดของศัลยแพทย์

235
00:12:13,266 --> 00:12:15,924
ดังนั้นศัลยแพทย์จึงเกิดความล้าในระยะยาว

236
00:12:15,924 --> 00:12:17,219
เราจึงคิดว่า

237
00:12:17,219 --> 00:12:19,484
ถ้าเราตั้งโปรแกรมให้หุ่นยนต์

238
00:12:19,484 --> 00:12:21,971
ทำงานยิบย่อยเหล่านี้แทนหล่ะ

239
00:12:21,971 --> 00:12:23,691
และนั่นจะช่วยให้ศัลยแพทย์สามารถมีสมาธิ

240
00:12:23,691 --> 00:12:26,347
กับงานที่ซับซ้อนมากขึ้นในการผ่าตัดได้

241
00:12:26,347 --> 00:12:29,595
และจะช่วยร่นเวลาการผ่าตัดให้สั้นลง

242
00:12:29,595 --> 00:12:32,618
ถ้าเราทำให้หุ่นยนต์ทำงานเหล่านี้ให้เร็วยิ่งขึ้น

243
00:12:32,618 --> 00:12:35,052
ทีนี้ มันยากที่จะโปรแกรมหุ่นยนต์ให้ทำงานละเอียดแบบนี้

244
00:12:35,052 --> 00:12:39,131
แต่เพื่อนร่วมงานของผม ปีเตอร์ แอบบีล (Pieter Abbeel)

245
00:12:39,131 --> 00:12:41,547
ซึ่งอยู่ที่เบิร์กลีย์ ได้พัฒนา

246
00:12:41,547 --> 00:12:47,170
เทคนิคใหม่สำหรับสอนหุ่นยนต์ให้เรียนตามตัวอย่าง

247
00:12:47,170 --> 00:12:49,937
เขาสอนหุ่นยนต์ให้ขับเฮลิคอปเตอร์

248
00:12:49,937 --> 00:12:53,041
และทำท่าผาดแผลงได้อย่างงดงาม และน่าเหลือเชื่อ

249
00:12:53,041 --> 00:12:55,760
โดยการดูการบินของคนเก่งๆ

250
00:12:55,760 --> 00:12:58,348
ดังนั้น เราจึงเอาหุ่นยนต์แบบนี้มาตัวหนึ่ง

251
00:12:58,348 --> 00:13:00,530
เราร่วมงานกับปีเตอร์และนักเรียนของเขา

252
00:13:00,530 --> 00:13:03,193
และเราขอให้ศัลยแพทย์

253
00:13:03,193 --> 00:13:07,644
ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

254
00:13:07,644 --> 00:13:09,707
สิ่งที่เราทำคือ เราขอให้ศัลยแพทย์

255
00:13:09,707 --> 00:13:10,985
ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

256
00:13:10,985 --> 00:13:13,257
แล้วเราก็บันทึกการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์

257
00:13:13,257 --> 00:13:15,385
นี่เป็นตัวอย่างครับ ผมจะใช้รูปเลขแปด

258
00:13:15,385 --> 00:13:17,625
การเขียนเส้นทางเป็นรูปเลขแปด เป็นตัวอย่าง

259
00:13:17,625 --> 00:13:21,255
มันออกหน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ เมื่อหุ่นยนต์

260
00:13:21,255 --> 00:13:23,572
นี่คือหน้าตาเส้นทางของหุ่นยนต์

261
00:13:23,572 --> 00:13:24,746
สามตัวอย่างนั่น

262
00:13:24,746 --> 00:13:27,208
นี่มันดีกว่าการให้มือใหม่

263
00:13:27,208 --> 00:13:31,865
อย่างผมทำ แต่มันยังสั่น และไม่แม่น

264
00:13:31,865 --> 00:13:33,937
ดังนั้นเราจึงบันทึกข้อมูลตัวอย่างเหล่านี้

265
00:13:33,937 --> 00:13:37,649
แล้วก็ค่อยๆ ดูในแต่ละขั้นตอน

266
00:13:37,649 --> 00:13:41,281
ขั้นแรก เราใช้เทคนิคที่เรียกว่า ไดนามิกไทม์วอร์ปปิง

267
00:13:41,281 --> 00:13:43,463
จากสาขาด้านการรู้จำเสียงพูด และนี่ทำให้เรา

268
00:13:43,463 --> 00:13:46,303
สามารถจัดเรียงทุกตัวอย่างได้

269
00:13:46,303 --> 00:13:49,232
และจากนั้นเราใช้ตัวกรองคาลแมน (Kalman filter)

270
00:13:49,232 --> 00:13:52,215
เทคนิคจากทฤษฎีการควบคุม ที่ทำให้

271
00:13:52,215 --> 00:13:54,887
เราวิเคราะห์สัญญาณรบกวนได้ในทางสถิติ

272
00:13:54,887 --> 00:14:01,070
และคัดเอาเฉพาะทางเดินที่ต้องการที่รวมอยู่ในนั้นออกมา

273
00:14:01,070 --> 00:14:03,064
ทีนี้ สิ่งที่เราทำคือ เราเอา

274
00:14:03,064 --> 00:14:05,087
การสาธิตจากมนุษย์หลายๆ ครั้ง ซึ่งเต็มไปด้วยสัญญาณรบกวน และความไม่สมบูรณ์

275
00:14:05,087 --> 00:14:08,178
เราดึงเฉพาะส่วนที่เป็นทางเดินที่เราต้องการ

276
00:14:08,178 --> 00:14:11,181
และส่วนที่ใช้ในการควบคุม สำหรับหุ่นยนต์

277
00:14:11,181 --> 00:14:13,365
และเราสั่งให้หุ่นยนต์ทำงาน

278
00:14:13,365 --> 00:14:15,537
เราสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

279
00:14:15,537 --> 00:14:18,199
จากนั้นก็ปรับตัวควบคุมต่างๆ ด้วยเทคนิค

280
00:14:18,199 --> 00:14:21,129
ที่เรียกว่าการควบคุมแบบเรียนรู้ซ้ำ

281
00:14:21,129 --> 00:14:25,106
จากนั้น เราเพิ่มความเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย

282
00:14:25,106 --> 00:14:28,669
เราสังเกตผล และปรับแต่งตัวควบคุมอีกที

283
00:14:28,669 --> 00:14:31,191
แล้วก็สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

284
00:14:31,191 --> 00:14:33,327
เราทำแบบนี้หลายๆ รอบ

285
00:14:33,327 --> 00:14:34,683
และนี่คือผลที่ได้

286
00:14:34,683 --> 00:14:36,528
นั่นคือเส้นทางเดินที่ต้องการ

287
00:14:36,528 --> 00:14:39,991
นี่คือหุ่นยนต์กำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วของมนุษย์

288
00:14:39,991 --> 00:14:42,433
และนี่คือที่ความเร็ว 4 เท่าของมนุษย์

289
00:14:42,433 --> 00:14:45,004
นี่คือ ที่ความเร็ว 7 เท่า

290
00:14:45,004 --> 00:14:48,641
และนี่ คือหุ่นยนต์ทำงานที่ความเร็ว 10 เท่า

291
00:14:48,641 --> 00:14:50,841
ของมนุษย์

292
00:14:50,841 --> 00:14:53,791
เราสามารถทำให้หุ่นยนต์ทำงานละเอียดอ่อน

293
00:14:53,791 --> 00:14:57,015
ดังเช่นงานย่อยๆ ในการผ่าตัด

294
00:14:57,015 --> 00:15:00,262
ที่ความเร็ว 10 เท่าของมนุษย์

295
00:15:00,262 --> 00:15:04,485
โปรเจคนี้ เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับการฝึกฝน

296
00:15:04,485 --> 00:15:06,658
และเรียนรู้ ที่จะทำบางอย่าง ครั้งแล้วครั้งเล่า

297
00:15:06,658 --> 00:15:09,415
โปรเจคนี้ก็ให้บทเรียนบทหนึ่ง นั่นก็คือ

298
00:15:09,415 --> 00:15:12,541
ถ้าคุณอยากทำอะไรให้เก่งๆ

299
00:15:12,541 --> 00:15:20,489
ไม่มีอะไรดีกว่าการฝึก ฝึก และฝึก

300
00:15:20,505 --> 00:15:23,625
นี่คือสี่บทเรียนที่ผมได้เรียนรู้

301
00:15:23,625 --> 00:15:26,752
จากหุ่นยนต์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

302
00:15:26,752 --> 00:15:32,121
และสาขาด้านหุ่นยนต์ ได้พัฒนามาขึ้นมาก

303
00:15:32,121 --> 00:15:34,289
ตลอดเวลาที่ผ่านมา

304
00:15:34,289 --> 00:15:36,456
ทุกวันนี้ นักเรียนม.ปลาย สามารถสร้างหุ่นยนต์

305
00:15:36,456 --> 00:15:40,481
เช่นเดียวกับหุ่นต์ในอุตสาหกรรมที่พ่อและผมพยายามจะสร้าง

306
00:15:40,481 --> 00:15:47,463
และตอนนี้ ผมมีลูกสาวคนหนึ่ง

307
00:15:47,463 --> 00:15:49,849
ชื่อ โอเดสซา

308
00:15:49,849 --> 00:15:51,682
เธออายุ 8 ขวบแล้ว

309
00:15:51,682 --> 00:15:54,106
และเธอชอบหุ่นยนต์เสียด้วย

310
00:15:54,106 --> 00:15:56,520
บางทีมันอาจเป็นพันธุกรรมนะครับ (เสียงหัวเราะ)

311
00:15:56,520 --> 00:16:00,167
ผมอยากให้เธอได้เจอกับพ่อของผม

312
00:16:00,167 --> 00:16:03,067
ตอนนี้ผมมีโอกาสสอนให้เธอรู้ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

313
00:16:03,067 --> 00:16:05,839
เราได้ทำโปรเจคต่างๆ ร่วมกัน และผมก็อยากรู้ว่า

314
00:16:05,839 --> 00:16:10,147
เธอจะได้บทเรียนอะไรจากโปรเจคเหล่านี้บ้าง

315
00:16:10,147 --> 00:16:12,754
หุ่นยนต์ คือสิ่งที่ใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด

316
00:16:12,754 --> 00:16:14,983
ท่ามกลางเครื่องจักรที่เราสร้างขึ้น

317
00:16:14,983 --> 00:16:18,068
มันไม่สามารถแก้ปัญหาทุกอย่างบนโลกนี้

318
00:16:18,068 --> 00:16:22,426
แต่ผมคิดว่ามันมีบางสิ่งที่สำคัญที่สอนเรา

319
00:16:22,426 --> 00:16:25,769
ผมขอเชิญทุกท่านให้ลองคิดเกี่ยวกับนวัตกรรมต่างๆ

320
00:16:25,769 --> 00:16:28,444
ที่คุณสนใจ

321
00:16:28,444 --> 00:16:31,660
จักรกลที่คุณอยากได้

322
00:16:31,660 --> 00:16:34,829
และลองคิดว่ามันจะสอนอะไรแก่คุณ

323
00:16:34,829 --> 00:16:36,892
เพราะผมมีลางสังหรณ์ว่า

324
00:16:36,892 --> 00:16:38,979
หลายนวัตกรรมด้านเทคโนโลยี

325
00:16:38,979 --> 00:16:41,637
อุปกรณ์ที่เราฝันถึง

326
00:16:41,637 --> 00:16:45,601
จะสร้างแรงบันดาลใจให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

327
00:16:45,601 --> 00:16:49,186
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)