ถ้าเกิดผมบอกคุณว่า นี่เป็นโฉมหน้าของความสุขอันบริสุทธิ์ คุณจะเรียกผมว่าไอ้บ้าหรือเปล่าครับ ผมไม่โทษคุณหรอกครับ เพราะว่าทุกครั้งที่ผมดูสิ่งนี้ ภาพเซลฟี่อาร์คติก ผมก็ขนลุกนิดหน่อย ผมอยากจะบอกคุณสักนิดเกี่ยวกับรูปนี้ ผมว่ายน้ำแถวๆ เกาะโลโฟเทน ในประเทศนอร์เวย์ มันอยู่ในอาร์คติกเซอร์เคิล (Arctic Circle) และน้ำก็อยู่ในระดับจุดเยือกแข็ง อากาศน่ะหรือครับ ก็ลมเย็นๆ แรงๆ ที่ -10 องศา และผมรู้สึกได้เลยจริงๆ ว่าเลือดจะออกจากมือ เท้าและหน้า และพุ่งไปปกป้องอวัยวะสำคัญของร่างกาย มันเป็นที่ที่เย็นที่สุดที่ผมเคยไป แต่แม้ว่าริมผีปากจะบวม ตาจะโบ๋ และแก้มจะแดงแจ๋ ผมได้พบว่าที่ตรงนี้ เป็นสถานที่ ซึ่งผมได้พบกับความสุขอันยิ่งใหญ่ เอาล่ะ พูดถึงเรื่องความเจ็บปวด นักจิตวิทยา บร๊อค เบสเตียน เรียบเรียงไว้อย่างสวยหรูว่า "ความเจ็บปวดเป็นเหมือนทางลัดไปสู่สติ มันทำให้เรารู้ตัวในทันที ถึงทุกอย่างทุกสิ่งในสภาพแวดล้อม มันดึงเราอย่างเลือดเย็น เข้าไปสู่การรู้ตัวจากสัมผัสที่แท้จริงของโลก ที่เหมือนกับการทำสมาธิมาก" ถ้าหากการที่ตัวสั่นเทาเป็นการทำสมาธิ ผมก็คงคิดว่าตัวเองเป็นพระ (เสียงหัวเราะ) ทีนี้ ก่อนที่เราจะถามว่าทำไม มีใครอยากจะเล่นกระดานโต้คลื่น ในน้ำเย็นยะเยือกไหมครับ ผมอยากจะให้คุณได้ดูสักหน่อย ว่าชีวิตของผมวันๆ มีหน้าตาอย่างไร (เสียงดนตรี) (วีดีโอ) ผู้ชาย: แบบว่านะ เรากำลังหวังว่าจะมีคลื่นเจ๋งๆ แต่ผมไม่คิดว่าใครจะคิดว่ามันจะมา ผมหยุดสั่นไม่ได้เลย ผมหนาว (เสียงดนตรี) (เสียงปรบมือ) คริส เบอร์คาร์ด: ครับ ช่างภาพโต้คลื่น ใช่ไหมครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นงานจริงๆ หรือเปล่า พ่อแม่ของผมไม่คิดอย่างนั้นแน่ๆ ตอนผมบอกพวกเขาตอนผมอายุ 19 ว่าผมกำลังจะออกจากงานเพื่อทำงานตามฝัน ฟ้าสีคราม หาดอบอุ่นแถบศูนย์สูตร และผิวแทนทั้งปี สำหรับผมแล้ว นั่นแหละใช่เลย ชีวิตไม่มีอะไรจะดีกว่านี้อีกแล้ว เหงื่อไหลไคลย้อย ถ่ายภาพคนโต้คลื่น ในที่ท่องเที่ยวต่างแดนเหล่านี้ แต่มีเพียงปัญหาเดียว ยิ่งผมใช้เวลาเดินทางนานเท่าไร เพื่อไปยังต่างแดน ความน่าปลื้มใจมันยิ่งลดลงมากเท่านั้น ผมออกตามหาการผจญภัย และสิ่งที่ผมได้พบก็เป็นแค่อะไรที่จำเจ เจอแต่ สัญญาณไว-ไฟ, ทีวี, อาหารอร่อย และสัญญาณมือถือแรงๆ ที่สำหรับผมมันเป็นแค่กับดักนักท่องเที่ยว ขึ้นๆ ลงๆ จากน้ำ และไม่นาน ผมก็เริ่มที่จะหมดไฟ ผมเริ่มกระหายความดิบเถื่อน ที่โล่งกว้าง ผมก็เลยออกตามหาสถานที่คนมักบ่นกันว่า หนาวเกินไป ไกลเกินไป และอันตรายเกินกว่าจะโต้คลื่น และการท้าทายนั้นก็ทำให้ผมประหลาดใจ ผมเริ่มทำการศึกส่วนตนต้านโลกียวิสัย เพราะว่า ถ้าจะมีอะไรสักสิ่งที่ผมได้ตระหนัก ก็คือ ไม่ว่าอาชีพใด ๆ แม้ว่างานดูเหมือนจะเท่ อย่างช่างภาพนักโต้คลื่น ก็มีความเสี่ยงต่อความจำเจ ดังนั้น ในการตามหาเพื่อขจัดความจำเจ ผมได้ตระหนักอะไรบางอย่าง มหาสมุทรเพียงสามในสีของโลกเราเท่านั้น ที่อบอุ่น และจริงๆ แล้ว มันก็แค่บริเวณเล็ก ๆ รอบเขตศูนย์สูตรเท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้าผมจะออกไปหาคลื่นที่สมบูรณ์แบบ มันจะต้องเกิดขึ้นที่สักแห่งที่หนาวเย็น ที่ซึ่งทะเลที่ขึ้นชื่อเรื่องความเถื่อนดิบ และนั่นก็เป็นที่ซึ่งผมเริ่มมองหา และเป็นครั้งแรกที่ผมเดินทางไปไอซ์แลนด์ และรู้สึกเหมือนพบกับสถานที่ซึ่งผมตามหาจริง ๆ ผมนี่ทึ่งไปเลย กับความงานของทิวทัศน์ แต่ที่สำคัญที่สุด ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เราจะได้พบกับคลื่นที่สมบูรณ์แบบ ในส่วนของโลกที่ห่างไกลและเถื่อนดิบ ณ จุดหนึ่ง เราไปยังชายหาด เพียงเพื่อพบก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ กองทับกันอยู่บนแนวชายหาด น้ำแข็งสร้างที่กำบังระหว่างเรากับคลื่น แล้วเราก็ต้องเดินโซซัดโซเซ ผ่านพื้นที่เขาวงกต เพียงแค่จะไปยังแถวหน้า และเมื่อเราไปถึงที่นั่น เราต้องดันก้อนน้ำแข็งออกไปด้านข้าง เพื่อพยายามจะไปให้ถึงคลื่น มันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมมาก ที่ผมจะไม่มีวันลืมเลย เพราะว่าท่ามกลางสภาวะที่แสนโหดร้ายนั้น ผมรู้สึกเหมือนผมเจอเข้ากับ ที่เงียบสงัดแห่งสุดท้ายบนโลก สถานที่ซึ่งผมพบกับความบริสูทธิ์ และความเชื่อมโยงกับโลก ผมรู้ว่าผมจะไม่พบกับชายหาด ที่เต็มไปด้วยผู้คน ผมติดกับเลย อย่างจั๋งหนับ (เสียงหัวเราะ) น้ำเย็นยังฝั่งอยู่ในใจผมอยู่เลย และจากจุดนั้น งานของผมก็มุ่งไปที่สภาพแวดล้อม ที่แสนโหดร้ายและไม่ปราณี และมันพาผมไปยังสถานที่ เช่น รัสเซีย จีน นอร์เวย์ อะลาสก้า ไอซ์แลนด์ ชิลี และเกาะฟาโรล และอีกหลายที่ในระหว่างทาง และเรื่องหนึ่งที่ผมชอบที่สุด สำหรับสถานที่เหล่านั้น ก็คือความท้าทายและความคิดสร้างสรรค์ ที่จะต้องใช้เพื่อเดินทางไปให้ถึงที่นั้น ชั่วโมง วัน เดือน ที่ใช้เวลาไปกับ กูเกิล เอิร์ธ พยายามที่จะปักหมุดแนวชายหาด หรือแนวปะการัง ที่เราจะสามารถไปถึงที่นั่นได้จริง ๆ และเมื่อเราไปที่นั่น พาหนะที่ใช้ก็ต้องสร้างสรรค์พอ ๆ กัน รถลุยหิมะ รถหกล้อ ยานพาหนะกองทัพรัสเซีย และการบินร่อนไปกับเฮลิคอปเตอร์ ที่รูปร่างหน้าตาโคตรจะไม่สมประกอบมาก (เสียงหัวเราะ) เฮลิคอปเตอร์ทำเอาผมกลัวจริงๆ เลยครับ จะบอกให้ มีครั้งหนึ่งที่การนั่งเรือค่อนข้างจะไม่ราบเรียบ ทางชายฝั่งของเกาะแวนคูเวอร์ ขึ้นไปยังจุดโต้คลื่นที่ห่างไกล พวกเราได้แต่มองจากฝั่งทะเลอย่างสิ้นหวัง เมื่อพวกหมีบุกทะลายพื้นที่แคมป์ของเรา พวกมันเดินจากไปพร้อมอาหารของเรา และฉีกกัดเต๊นท์เราด้วย เป็นการบอกเราให้รู้ว่า เราอยู่ในตำแหน่งสุดท้ายของห่วงโซ่อาหาร และที่ตรงนั้นเป็นของพวกมัน ไม่ใช่ของเรา แต่สำหรับผม การเดินทางครั้งนั้น เป็นพันธสัญญาต่อแดนเถื่อนดิบ ที่ผมแลกมาด้วยหาดท่องเที่ยว เอาล่ะ มันเป็นแบบนั้นจนการทั่งผมเดินทาง ไปนอร์เวย์ -- (เสียงหัวเราะ) -- เมื่อผมได้เรียนรู้ที่จะชอบอากาศหนาวเย็น นี่เป็นสถานที่ พายุที่รุนแรงที่สุด ขนาดใหญ่ที่สุดในโลก สร้างคลื่นขนาดใหญ่ให้ปะทะกับชายฝั่ง เราอยู่บนฟยอร์ชเล็กๆ ที่ห่างไกล ในอาร์คติก เซอร์เคิล มีประชากรแกะมากกว่าประชากรมนุษย์ ฉะนั้นมันคือสถานที่ซึ่งไม่มีใครจะมาเจอคุณ ผมอยู่ในน้ำ ถ่ายภาพนักโต้คลื่น และหิมะก็เริ่มตก และจากนั้นอุณหภูมิก็เริ่มลดลง และผมก็บอกตัวเองว่า รอไม่ได้แล้ว ผมต้องรีบขึ้นจากน้ำทะเล สถานที่แกเดินทางมาครั้งนี้ นี่แหละเป็นสิ่งที่แกเฝ้ารออยู่ อากาศที่หนาวเย็นสุด ๆ มีคลื่นที่สมบูรณ์แบบ และแม้ผมจะไม่รู้สึกเลยว่า นิ้วของผมกดปุ่มถ่ายภาพ ผมรู้ว่าผมจะไม่ขึ้นจากน้ำทะเล ฉะนั้น ผมเลยทำอะไรก็ตามที่ผมทำได้ ผมสลัดมันออกไป อะไรก็ช่าง แต่นั่นเป็นจุดที่ผมรู้สึก ลมพัดแรงผ่านช่องเขาและพัดโดนตัวผม ในตอนแรกดูเหมือนจะเป็นหิมะเบา ๆ ก่อนกลายเป็นพายุหิมะแบบจัดหนักอย่างรวดเร็ว และผมก็เริ่มเสียความสามารถในการรับรู้ ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมไม่รู้เลยว่า ผมถูกพัดออกทะเลหรือเข้าฝั่ง และสิ่งที่ผมจะรับรู้ได้ก็คือ เสียงเบา ๆ ของนกนางนวล และคลื่นที่กระทบฝั่ง ทีนี่ ผมรู้ว่าเป็นสถานที่ขึ้นชื่อเรื่อง ล่มเรือและจมเครื่องบิน และในขณะที่ผมลอยคออยู่ตรงนั้น ผมก็เริ่มจะตกใจกลัวหน่อย ๆ อันที่จริง ผมสติแตกไปแล้วล่ะครับ -- (เสียงหัวเราะ) -- และผมตกอยู่ใน สภาพภาวะร่างกายมีอุณหภูมิต่ำเกินไป และในที่สุดเพื่อนผมก็ช่วยผมขึ้นมาจากน้ำทะเลได้ และผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอาการทางจิต ที่เกิดขึ้นในน้ำทะเลหรือไม่ แต่พวกเขามาบอกผมภายหลังว่า ผมยิ้มตลอดเวลาเลย ครับ การเดินทางครั้งนี้ และบางทีประสบการณ์ครั้งนี้แหละ ที่ผมเริ่มรู้สึก เช่นเดียวกับที่ช่างภาพทุกคนเห็นถึงคุณค่า เพราะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชั่วอึดใจนั้น มันเป็นอะไรบางอย่างที่ผมถูกบังคับให้รับไว้ และผมตระหนักดีว่า อาการหนาวสั่นทั้งหมดนี้ ได้สอนอะไรบางอย่างกับผมจริง ๆ คือ ชีวิตไม่มีทางลัดไปสู่ความสุข สิ่งใด ๆ ก็ตามที่ควรค่าแก่การไขว่คว้า แต่ทำให้เราเป็นทุกข์ บ้างเล็กน้อย และความทุกข์เล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น ที่ผมทำเพื่อถ่ายภาพเหล่านั้น มันเพิ่มคุณค่าให้กับงานของผม ที่มีความหมายกับผมยิ่งนัก มากกว่าเพียงแค่ทำให้หน้ากระดาษ ภายในนิตยสารไม่ว่าง เห็นไหมครับ ผมทำให้ตัวผมเป็นส่วนหนึ่ง กับสถานที่เหล่านี้ และสิ่งที่ผมได้กลับมาด้วย คือความรู้สึกที่ได้รับการเติมเต็ม ในเรื่องที่ผมค้นหามาตลอด ฉะนั้น ผมมองย้อนกลับไปที่ภาพถ่ายเหล่านี้ มันไม่ยากที่จะเห็นนิ้วแข็ง ๆ พร้อมชุดดำน้ำที่หนาวเย็นยะเยือก และแม้แต่การต่อสู้ดิ้นรน เพียงเพื่อเดินทางไปให้ถึงที่แห่งนั้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ผมพบตอนนี้คือความสุข ขอบคุณมาก ๆ ครับ (เสียงปรบมือ)