A víz létfontosságú az életünkhöz,
a mezőgazdasághoz,
az élelmiszereinkhez és a zuhanyozáshoz.
A víz gyakran messziről érkezik.
Pl. Dél-Kaliforniában
a víznek több mint a felét
a Colorado folyóból szivattyúzzák,
majd hegyvonulatokon át szállítják,
hogy városokban
és gazdaságokban használhassák.
De a csapadék
és a hőmérséklet változása miatt
kutatók szerint az amerikai Nyugaton
megaaszály keletkezik.
A tartós aszály középpontja
pont a Colorado folyó fölött van.
Ezért a Los Angeles méretű városok
és a vidék gazdaságai vízellátása
nehézséget szenved.
Elmondjuk, miért rossz az aszály,
és azt is, mit tanulhatunk azoktól,
akik több ezer éve
Délnyugaton élnek.
A vízgyűjtő medence az a terület,
ahol a csapadék összegyűlik,
és bizonyos víztestbe ömlik.
A Coloradó folyó medencéje
hét államon és két országon át húzódik.
40 millió főnek ad vizet.
De mi történik,
ha a folyók kiszáradnak,
és az áhított víz nem érkezik meg?
Ennek megértéséhez először
Brad Udall víz- s aszálykutatót kérdeztem.
Az aszály 2000-ben kezdődött,
és most 20 évvel később
a legsúlyosabb az aszály,
mióta 1906-ban a folyó pár helyén
mérőeszközöket helyeztek el.
Az áramlás kb. 20%-kal csökkent.
Az aszályt általában
rendkívül csekély csapadékmennyiséggel
szokás meghatározni,
amely vízhiányhoz vezet.
De Brad szerint az aszály egy kissé más.
Bár az eső mennyisége csökkent,
az alacsony vízszintet
nem egészen ez okozza.
Erre új szakkifejezésünk lett:
a forró aszály.
A magas hőmérséklet kiszárítja a talajt.
A magas hőmérséklet
mindenféle formájú
fokozott párolgást vált ki.
Az áramlás csökkenésének oka a párolgás.
Másként fogalmazva: a hőfok emelkedésével
a párolgás több vizet von el a folyókból,
tavakból és a hófödte hegyekről.
Ez indokolja, hogy a Colorado-
medence folyójának vízhozama
miért 20%-kal esett, bár a csapadék
csak 5%-kal lett kevesebb.
Noha az aszály véget ér,
de sok tudós szerint ez esetben
esőre várni feltehetőleg
nem a legjobb ötlet.
Az "aszály" kifejezés azt sugallja,
hogy valaha visszatérünk
a normális állapotba.
Az aszály átmenetiséget sugall.
A legtöbb tudós ma már
a Nyugat elaszályosodását emlegeti,
amely tartósabb száraz állapot
kialakulását jelenti.
(Autómotor zúgása)
Kevesebben értik jobban
az aszály fenyegetését,
mint Nancy Caywood.
Ötödik generációs farmer Pinal megyében,
ahol a víz a Colorado folyóból
a Central Arizona Project csatornáin át
vagy a Colorado-medence
más folyóin és csatornáin érkezik.
Ez a folyékony arany.
Ez a vízellátásunk.
Onnan vesszük ki, a zsilipkapun át,
és a víz megy tovább
farmunkra vivő keskeny oldalcsatornán.
Kinyitom a zsilipkaput,
most nyitva van,
négy zsilipkaput nyitunk,
hogy a víz átfolyhasson rajtuk.
54 hektáron termesztünk lucernát.
Ez példa az árasztásos öntözésre;
ez az egyik legrégibb és legelterjedtebb
öntözési módszer,
amely a talaj felszínén
a gravitáció hatására osztja szét a vizet.
Csodásan egyszerű,
ugyanakkor az öntözés
legkevésbé hatékony módja,
mivel sok víz vagy elpárolog,
vagy beszívódik a talajba,
de nem éri el a növények gyökérzetét.
Ráadásul a lucerna igen szomjas növény,
ami azt jelenti, hogy az ezzel
táplált szarvasmarha húsa
a legnagyobb vízfölhasználó élelmiszer.
A csepegtető és az esőztető öntözés
sokkal hatékonyabb,
de Nancy elmondta,
hogy képtelen volt engedélyt kapni
gazdasága öntözőrendszerének
megváltoztatására.
A Caywood lucernásoknak jó a társaságuk.
A Colorado-medence földjeinek 60%-án
takarmánynövényeket termesztenek.
Mindezen igényeket összegezve
Pinal megyét az aszály erősen sújtja.
A víztározó utoljára 1992-ben volt tele.
Volt év, mikor semmit sem ültettünk.
A Mead tónak, az ország
legnagyobb víztározója
annyira leapadt,
hogy a medencében első ízben kellett
vízkorlátozást elrendelni.
Elsőként a Pinal megyei gazdáknak
korlátozták a vízellátását.
A földek parlagon hevertek,
felkészülten, de bevetetlenül.
Ez itt parlagföld.
Nincs elég vizünk, hogy beültessük.
Majdnem 50 hektár földünk van parlagon.