در ژانویه ۱۹۵۳، افزایش شدید جزر و مد دریای شمال را لرزاند. امواج سهمگین در خط ساحلی هلند جاری شد، تقریباً ۲,۰۰۰ نفر کشته شدند. ۵۴ سال بعد، طوفانی مشابه منطقه را تهدید کرد. اما این بار هلندی‌ها آماده بودند. وقتی آب بالا آمد، پیشرفته‌ترین سنسورهای رایانه‌ای پروتکل‌های اضطراری را فعال کرده. طی ۳۰ دقیقه بعد، یک جفت بازوی فولادی ۲۴۰ متری گردان بسته شد تا از کانال جلویشان محافظت می‌کنند. با استفاده از اتصالات چرخشی۶۸۰ تنی، سد با تغییر ریتم باد و امواج حرکت کرد. صبح، طوفان با حداقل سیلاب تمام شد. اولین فعال سازی در زمینه مایسلانکتینگ یک موفقیت خارق‌آلعاده بود. به عنوان یکی از بزرگترین سازه‌های متحرک بر روی سیاره، این مهندسی انسانی شگفت انگیز مانعی برای افزایش طوفان است. اما مایسلانکتینگ تنها قسمتی از، سیستم عظیم اتصال کنترل آب معروف به دلتا ورکز— پیشرفته‌ترین پروژه پیشگیری از سیل در جهان است. هلند قدمتی طولانی در مدیریت آب دارد. کشور در کنار دلتایی از سه رودخانه بزرگ اروپایی قرار دارد، و تقریباً یک چهارم قلمرو آن پایین‌تر از سطح دریا است این جغرافیا به شدت منطقه را مستعد سیلاب می‌کند. آنقدر، که برخی از ابتدایی‌ترین دستگاه‌های حاکم بر هلند پروژه‌های هماهنگ غیر رسمی 'آب‌بند' برای حفاظت از سیل را به کار می‌بردند. اما پس از طوفانهای ۱۹۵۳، دولت هلند اقدامات رسمی بیشتری انجام داد. آنها کمیسیون دلتا را تأسیس کردند، و آن‌ها وظیفه محافظت از کل منطقه جنوب غربی برعهده داشتند. با تمرکز بر روی شهرهای پرجمعیت، هدف آنها کاهش شانس سیل به زیر ۱ در ۱۰,۰۰۰، به طور سالانه بود — تقریباً ۱۰۰ برابر ایمن‌تر به اندازه یک شهر ساحلی معمولی. رسیدن به این هدف بلند مورد نیاز پروژه‌های مختلف زیرساختی در امتداد ساحل جنوب غربی است. اولین خط دفاعی برای سد سازی رودخانه‌های مستعد سیل درمنطقه بود. این ورودی‌های بزرگ به بسیاری از کشورهای دریای شمال از طریق رودخانه غذا می‌رساند، و در هنگام طوفان‌ آن‌ها به سیلاب اجازه پیشروی داخلی دادند. دلتا، با بکارگیری سری از سدها ماموریتش به گسترش دریاچه‌‌هایی که از طبیعت و پارک‌های عمومی محافظت می‌کند در دلتا مبدل گشت. با این حال، این راه حل موثری برای نیو واتروخ نبود. به‌عنوان شریان حیاتی صنعت حمل و نقل محلی، این گذرگاه باید در شرایط ایمن باز نگه داشته می‌شد، و در طوفان شدید سد می‌شد. در سال ۱۹۹۸، مایسلانکتینگ با تعبیه الزامات حفاظتی منعطف تکمیل شد. در کنار موانع اضافی، مانند داس‌های چمن‌زنی و کف‌های بتونی، این استحکامات بخش عمده ای از پروژه دلتا ورکز را تشکیل می‌دهند، که در درجه اول بر روی عقب راندن طوفان‌های اقیانوس متمرکز بود. اما در دهه‌های بعدی، هلندی‌ها برنامه‌های اضافی را در تکمیل دلتا ورکز برای محافظت داخلی هر چه بیشتر در مقابله با سیل به کار بردند. طبق برنامه 'اتاقی برای رودخانه'، مزارع و آب‌بندها از سواحل دور شدند. این فضای بیشتری به آب برای جمع‌شدن در دشت‌های کم ارتفاع می‌دهد، وآب‌انبار و‌‌ زیستگاه‌ها برای حیات وحش محلی به وجود می‌آورد. این عقب نشینی استراتژیک نه تنها کاهش خطر سیل را در بر دارد، بلکه اجازه توسعه مجدد شهرک‌ها را داده که متراکم‌تر و پایدار ساخته شود. شاید هیچ شهرهلند مظهر رویکرد چند جانبه برای مدیریت آب به اندازه روتردام نباشد، یک شهر پررونق تقریباً به طور کامل زیر سطح دریا. وقتی طوفانی تهدیدی باشد، بخش‌های قدیمی متراکم توسط خندق‌های سنتی محافظت می‌شوند. در همین حال، بخش‌های جدیدتر به صورت مصنوعی بالا رفته است، اغلب بام‌های سبز ورزشی که آب باران را ذخیره می‌کند. سازه‌های بی‌شماری در سطح شهر تبدیل به تأسیسات ذخیره آب شده‌اند، از جمله گاراژ پارکینگ‌ها و میادین که به طور معمول در عرصه‌های ورزشی و تئاتر فعالیت می‌کنند. در ضمن در بندر، پاویلون‌هایی شناور است که با سطح آب بالا می‌روند. این‌ها موارد ابتدایی از چندین برنامه سازه‌‌ای دوکاربره است، برخی از آن‌ها تصفیه‌ خانه آب‌ و سیستم کلکتور گرمایی خورشیدی هستند.. این راهکارها تنها مواردی چند از فن‌آوری‌ها و سیاست‌هایی است که هلند را در لبه مدیریت آب قرار داده‌است. این کشور همچنان به یافتن راه‌های جدید ادامه می‌دهد تا شهرها در مقابل بلایای طبیعی انعطاف پذیرتر شوند. و همانطور که آب سطوح دریا ناشی از تغییرات آب و هوایی افزایش می‌یابد شهرهای پست را در سراسر جهان تهدید می‌کند، هلند مثالی استثنایی از نحوه عبور از این جریان را ارائه می‌دهد.