Demak, biz shu yerdamiz.

Men uydaman, aminmanki, sizlarning
ko'pchiligingiz ham uydasiz.

Biz hammamiz tushunishni boshladik

qanday qilib bir-birimizga

bo'lgan aloqalarimiz

va biz yashaydigan joylar

o'ziga xoslik hissimiz va maqsadimizga 
qanchalik ta'sir qilishini.

Ko'p narsa keskin o'zgardi.

Hozirda har qachongidan ko'ra
biz bir-birimizdan uzoqmiz.

Lekin men sizga aytsam

yuragingizdan qo'lingizgacha 
bo'lgan yo'lni topa olasiz

qayta bog'lanish uchun.

Bu esa amaliyot orqali bo'ladi,
borliqni qabul qilgan holda.

Sizga o'y-xayolingizni qayta ishga 
tushirishga yordam beraman

bu yangi reallikni zavq,

ishtiyoq, tasavvur va umid bilan 
qaytadan kashf qilishga.

Buning uchun bor yog'i qalam kerak,

sizga yo'l ko'rsatish uchun.

Boshidan boshlasam,

Bolaligim janubiy Londondagi 
nohiyada o'tgan.

Men boshqacha edim.

Olti farzandning to'ng'ichi edim,

barchalarini qiyofasi
haqiqiy inglizcha edi:

malla soch, ko'k ko'zlar, juda yoqimli.

Buyoqda esa men:

yarim nigeriyalik, jigarrang, 
va jingalak sochli.

Agar boshqacha ko'rinsangiz
nima bo'ladi?

Boshqacha his qilsangiz,

ko'plab hollarda,
boshqacha o'ylasangiz,

atrofdagi hammadan ajralib tursangiz.

Qanday qilib qorong'ulik, irqchillik, 
gomofoblik, yolg'izlikdan chiqib,

o'z yo'lingizni topishingiz mumkin?

Shu joyida qalam yordamga keladi.

Men chizishni boshladim.

Ko'rib turganingizdek, menda bu qalam bor

va u o'z manzilini biladi.

Men esa unga qanday 
ergashishni juda yaxshi bilaman.

Birinchi qilgan ishim, 
chiziq ortidan ergashdim,

va men o'zimni menga ishonmagan

ushbu 
madaniyatdan xalos qildim.

Men qalamimga ishondim

va u meni 
Sentral Saint Martinz ga yetakladi,

Londondagi ajoyib san'at maktabi.

va ayni yoshlik chog'imda bitirdim.

Lekin, shuni angladimki 
men uchun Londonda joy yo'q edi,

chunki, xoh ishoning, xoh ishonmang

Angliya haligacha sinf tizimi 
chuqur ildiz otgan

mamlakatdir.

Ishchi oiladan bo'lgan, yosh, qora tanli, 
gey rassom ayol sifatida,

Menda imkoniyat yo'q edi.

Shuning uchun men Londonni tark etib,
Yaponiyaga yo'l oldim.

U yerda meni qayerdan ekanligimning
ahamiyati yo'q edi.

Men shunchaki bir "gaijin" edim,

u "boshqacha" degan ma'noni
bildiradi.

Odamlar yaratuvchanlik va hunarni
e'zozlaydigan madaniyatga singib ketdim.

U yerda odamlar hunarini 
avlodlar davomida sayqallashtiradi.

Bu madaniyat ham joyning, ham vaqtning 
qadriga yetadi,

shuning uchun rassomlar
erkinlik bilan ijod qila olishadi.

Shu tarzda men bir joyni kashf qildim.

Tokioda umuman yomonlik ko'rmadim.

ijod qilish uchun g'azab

yoki og'riq endi menda yo'q edi.

Men o'zimga boshqa joydan ijod qilishga 
izn berdim

va men ushbu ajoyib narsani topdim

qog'ozdagi chiziqlardan chiqib ketishni.

Men shu narsani topdim

va u boshimni yuragimga,

qo'limni esa hamma narsaga bog'ladi.

Men dunyoni o'zgacha nazar bilan 
ko'ra boshladim.

Men burchaklarda bog'liqlikni topdim

va o'zim oldin bilmagan 
muammolarga yechimlar topdim.

bu xuddi shunday dunyoki, 
uning oq-qorasini

shundoq ko'rish mumkin.

Shunday ekan,

boshqa qo'rquv qolmadi.

Mening qalamim huddi fonusdek

va ko'plab narsalar hali noma'lum edi,

biroq bu qo'rqinchli emasdi.

Besh yil Yaponiyada yashab, 
hunarimni rivojlantirganimdan keyin,

Menga endi yangi cho'qqilar kerak edi,

Keyin Nyu-Yorkka ketdim,

chunki rassom sifatida
shunday qilish kerak edi,

Dunyoning eng zo'r shahriga ko'chish,

shunga imkon berardiki

siz o'zingizni butunlay
ko'rinmasdek his qilasiz.

Mana shu payt men o'zimdan
so'ray boshladim,

"Sen kimsan o'zi?"

Tongda uyg'onib, 
kunimni boshlashdan oldin,

Shu haqida chuqur o'ylardim.

Shu hayol bilan

chizishni davom ettirdim.

Men chiziq ortidan ergashdim

va qalamim yo'l boshladi.

Qalamni olishga

hammaning imkoni bor.

Men shunchaki o'zimni bo'sh qo'yardim,

barcha o'y-xayol, qo'rquv,
xatarlardan halos etib.

Yo'limda uchragan har narsa,

o'zligimga halaqit beradigan narsalar

o'ziga xos erkinlikni 
his qilishimimga olib keldi.

Nyu-Yorkka kelganimda,

Men san'at qoidalariga 
rioya qilishni istamadim.

Men o'zimning boshqacha bo'lgan 
san'atimni davom ettirdim

va chizishda davom etdim.

Qiziquvchanlik qalamim uchun 
siyoh bo'ldi

va men chuqurroq shug'ullana boshladim.

Vaqt o'tib, o'zimga yaxshigina, 
ishonchli bo'sh joy yaratdim,

faqat meniki bo'lgan bo'sh joy.

Boshida, bu shunchaki
yotoqxonam edi.

Ammo o'sha yotoqxonam. 
"Nyu-York Tayms" da tugadi

va kutilmaganda meni taniy boshlashdi

o'zim yaratgan dunyo uchun.

O'shandan beri,

eng atoqli rassomlar 
bilan hamkorlik qilib, ijod qildim,

institutlar bilan ham,

Tayms Skverdagi ekranlardan tortib,

Nyu-York shahri Baletigacha,
rassomchilik seriyalarida qatnashdim.

U yerda men 
bir qator raqqoslar bilan gaplshdim.

Ularning so'zlari va hikoyalari 
asos bo'lib xizmat qildi

30 dan ortiq chizmalar 
va san'at asarlari uchun,

Ular tomosha devorlari,

derazalar va pollarni qoplagan edi,

Uzoq vaqt davomida,

Men o'y-xayol va she'riyat uchun
joy yaratishni xohladim.

2019-yilda esa,

Menga shunday qilishga 
imkon berildi,

"Trast of Gavernors Ayland" tomonidan.

Ular menga mukammal joy berishdi,

sobiq harbiy ibodatxona ko'rinishidagi.

"May oyi uyi" bilan tanishing.

Tashqi tarafdagi rasmlar "Ayland" 
tarixidan ilhomlanib chizilgan.

Siz ichkariga kirib, 
oyog'ingizni yechasiz

va polda labirinit shaklidagi
rasmni ko'rasiz,

u sizni o'zingizga olib boradi.

Bu tinchlanishga bo'lgan chaqiriqdir

va shu tarzda siz devorda 
so'zlarni ko'rinshingiz mumkin.

"Donishmand bo'ling."

"Kechasi tinch uxlang."

"Daraxtlarni asraymiz."

"Siz... ." "Siz... ."Biz... . "

Bu so'zlar xuddi sizdan chiqayotgandek

yoki sizga singib ketayotgandek.

Men chizgan chizig'imga 
til bo'lishiga imkon berdim,

xuddi hayot kabi ochilgan tilga o'xshab.

Sukunat yuzaga kelganda,

Men suhbatdan bog'liqlik izladim,

Noqulaylikni yo'qotish uchun, 
savollar so'ragan holda.

Chizish menga o'z qoidalarimni
yaratishni o'rgatdi.

u meni ko'zimni ochdi,
nafaqat bor narsalarni ko'rishni,

balki nima
bo'laolishini ham

va darz ketgan tizimlar bo'lsa,

biz yangilarini yaratamiz, ish beradigan 
va hammaga foydasi tegadiganini,

ozchilikdan tanlagandan ko'ra.

Chizish menga dunyo bilan 
qanday aloqa qilishni o'rgatdi

va chizgan chiziqlarimni tilidan
shuni angladimki,

eng muhumi tanilishda emas,

balki biz boshqalarga
nima bera olishimzda

va erkinlik orqali
ko'ra olish imkonida.

Bu to'g'ridan-to'g'ri ma'nodamas,

Chunki ko'z bila ko'rish,
ko'rishning bir tomonidir.

Aytmoqchi bo'lganim, dunyoni
to'laligicha tajribada his qilishdir,

yoki, yanada qiyin sinovlar paytida,

xuddi biz bugun duch kelgan 
sinovdagidek.

Men Shantell Martinman.

Men rasm chizaman

va men sizni qalam tutishga chaqiraman.

U sizni qayerga yetaklashini ko'ring.

(Musiqa)