1
00:00:00,806 --> 00:00:02,881
ลองนึกว่าคุณประดิษฐ์อุปกรณ์สักอย่าง

2
00:00:02,905 --> 00:00:04,577
ที่สามารถบันทึกความทรงจำของผม

3
00:00:04,601 --> 00:00:06,638
ความฝันของผม ความคิดของผม

4
00:00:06,662 --> 00:00:08,325
และส่งมันไปยังสมองของคุณ

5
00:00:08,755 --> 00:00:11,830
นั่นมันคงจะเป็นเทคโนโลยีที่แปลกใหม่มาก
ใช่ไหมครับ


6
00:00:11,854 --> 00:00:14,892
แต่อันที่จริง เรามีอุปกรณ์นี้อยู่แล้ว

7
00:00:14,916 --> 00:00:17,560
และมันถูกเรียกว่า ระบบการสื่อสารของมนุษย์

8
00:00:17,584 --> 00:00:19,432
และการเล่าเรื่องอย่างมีประสิทธิภาพ

9
00:00:19,874 --> 00:00:22,334
เพื่อที่จะทำความเข้าใจว่า
อุปกรณ์นี้ทำงานได้อย่างไร

10
00:00:22,358 --> 00:00:24,773
เราต้องมองเข้าไปในสมองของเรา

11
00:00:24,797 --> 00:00:28,383
และเราต้องตั้งคำถาม
ในแบบที่ต่างไปจากปกติ

12
00:00:28,407 --> 00:00:29,870
ทีนี้ เราต้องถามว่า

13
00:00:30,309 --> 00:00:32,925
รูปแบบเซลล์ประสาทในสมองของผมเหล่านี้


14
00:00:32,949 --> 00:00:36,151
ที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำ
และความคิดของผม

15
00:00:36,175 --> 00:00:38,694
ถูกส่งต่อไปยังสมองของคุณได้อย่างไร

16
00:00:39,702 --> 00:00:43,070
และเราคิดว่า มันมีสองปัจจัย
ที่ทำให้เราสามารถสื่อสารกันได้

17
00:00:43,094 --> 00:00:47,149
ประการแรก สมองของคุณตอนนี้
กำลังจับคู่ในทางกายภาพกับคลื่นเสียง

18
00:00:47,173 --> 00:00:49,648
ที่ผมกำลังส่งออกไปยังสมองของคุณ

19
00:00:49,672 --> 00:00:53,050
และประการที่สอง เราพัฒนา
วิธีการทางประสาทพื้นฐาน

20
00:00:53,074 --> 00:00:54,832
ที่สามารถทำให้เราสื่อสารกันได้

21
00:00:55,459 --> 00:00:56,721
แล้วเรารู้ได้อย่างไรล่ะ

22
00:00:57,292 --> 00:00:59,185
ในห้องทดลองของผมในพรินส์ตัน

23
00:00:59,209 --> 00:01:02,714
ผมนำคนเข้าเครื่อง fMRI
และเราถ่ายภาพสมอง

24
00:01:02,738 --> 00:01:06,638
ในขณะที่พวกเขากำลังเล่าเรื่อง
หรือฟังเรื่องราวในชีวิตจริงอยู่

25
00:01:06,662 --> 00:01:09,286
และเพื่อให้คุณเข้าใจถึงสิ่งกระตุ้นที่เราใช้

26
00:01:09,310 --> 00:01:13,294
ให้ผมฉายเรื่องราวที่เราใช้
เป็นเวลา 20 วินาที

27
00:01:13,318 --> 00:01:15,642
ซึ่งเรื่องนี้ถูกเล่า
โดยนักเล่าเรื่องที่มีพรสวรรค์มาก

28
00:01:15,666 --> 00:01:16,817
จิม โอ กราดี

29
00:01:18,244 --> 00:01:21,577
(เสียง) จิม โอ กราดี: ผมนำเรื่องของผมมา
และผมก็รู้ว่ามันดูดี

30
00:01:21,601 --> 00:01:23,891
และจากนั้นผมก็ทำให้มันดีขึ้น --

31
00:01:23,915 --> 00:01:26,399
(เสียงหัวเราะ)

32
00:01:26,423 --> 00:01:28,758
โดยการเพิ่มเติมเสริมแต่ง

33
00:01:29,502 --> 00:01:32,810
นักข่าวเรียกสิ่งนี้ว่า "การใส่สีตีไข่"

34
00:01:32,834 --> 00:01:35,105
(เสียงหัวเราะ)

35
00:01:35,735 --> 00:01:38,851
และพวกเขาแนะนำว่าอย่าข้ามเส้น

36
00:01:40,208 --> 00:01:44,812
แต่ผมก็ได้เห็นมาข้ามเส้น
ระหว่างผู้อาวุโสที่มีตำแหน่งสูง

37
00:01:44,836 --> 00:01:46,262
และก่อกวนหยอก ๆ

38
00:01:46,286 --> 00:01:47,778
และผมก็ค่อนข้างชอบมันน่ะครับ"

39
00:01:47,802 --> 00:01:50,176
ยูริ แฮสสัน: ครับ
ตอนนี้ลองมาดูสมองของคุณ

40
00:01:50,200 --> 00:01:53,428
และมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อคุณฟังเรื่องพวกนี้

41
00:01:53,452 --> 00:01:57,496
และลองมาเริ่มกับอะไรง่าย ๆ ก่อน --
ลองมาเริ่มจากผู้ฟังคนหนึ่งและสมองบริเวณหนึ่ง

42
00:01:57,520 --> 00:02:01,009
คอร์เท็กซ์ส่วนการฟังที่เกี่ยวข้องกับ
เสียงที่รับมาทางหู

43
00:02:01,033 --> 00:02:03,477
และอย่างที่คุณเห็นในบางส่วนของสมอง

44
00:02:03,501 --> 00:02:06,993
การตอบสนองเพิ่มขึ้นและลดลง
เมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยมากขึ้น

45
00:02:07,017 --> 00:02:08,610
ทีนี้ คุณสามารถนำการตอบสนองนี้

46
00:02:08,634 --> 00:02:11,435
ไปเปรียบเทียบกับการตอบสนอง
ที่ได้จากผู้ฟังคนอื่น ๆ

47
00:02:11,459 --> 00:02:12,934
ในสมองบริเวณเดียวกัน

48
00:02:12,958 --> 00:02:14,125
และเราสามารถถามได้ว่า

49
00:02:14,149 --> 00:02:17,384
การตอบสนองของผู้ฟังทั้งหมด
มีความคล้ายคลึงกันมากแค่ไหน

50
00:02:18,018 --> 00:02:20,380
ตรงนี้คุณได้เห็นผู้ฟังห้าคน

51
00:02:20,983 --> 00:02:24,436
และเราเริ่มสแกนด์สมองของพวกเขา
ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่อง

52
00:02:24,460 --> 00:02:27,999
เมื่อพวกเขานอนนิ่ง ๆ อยู่ในความมืด
และรอให้เริ่มต้นขึ้น

53
00:02:28,023 --> 00:02:29,177
อย่างที่คุณเห็น

54
00:02:29,201 --> 00:02:31,959
บริเวณสมองกำลังตอบสนองมากขึ้น
และน้อยลงในแต่ละส่วน

55
00:02:31,983 --> 00:02:33,758
แต่การตอบสนองเหล่านี้
มีความแตกต่างกันมาก

56
00:02:33,782 --> 00:02:35,449
และไม่ได้เกิดขึ้นไปพร้อมกัน

57
00:02:35,473 --> 00:02:38,179
อย่างไรก็ดี ในทันทีที่เริ่มเรื่อง

58
00:02:38,203 --> 00:02:39,889
อะไรบางอย่างที่น่าอัศจรรย์
ก็เกิดขึ้น

59
00:02:40,857 --> 00:02:43,786
(เสียง) จิม: ผมก็เลยเล่าเรื่องออกมา
และผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ดี

60
00:02:43,810 --> 00:02:45,338
และจากนั้น ผมเริ่มที่จะทำให้มัน --

61
00:02:45,362 --> 00:02:48,659
ยูริ: ทันใดนั้นเอง คุณสามารถเห็นได้ว่า
การตอบสนองในกลุ่มตัวอย่างทั้งหมด

62
00:02:48,683 --> 00:02:49,835
จดจ่ออยู่กับเรื่องราว

63
00:02:49,859 --> 00:02:53,288
และตอนนี้พวกมันก็เพิ่มขึ้นและลดลง
ในแบบที่คล้ายกัน

64
00:02:53,312 --> 00:02:54,866
ในผู้ฟังทั้งหมด

65
00:02:54,890 --> 00:02:57,939
และอันที่จริง มันเป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
ในสมองของคุณตอนนี้

66
00:02:57,963 --> 00:03:00,836
เมื่อคุณกำลังฟังเสียงพูดของผม

67
00:03:00,860 --> 00:03:03,868
เราเรียกผลนี้ว่า 
"การเข้าผสมทางธรรมชาติ"

68
00:03:04,374 --> 00:03:06,686
และเพื่อที่จะอธิบายกับคุณ
ว่าการเข้าผสมธรรมชาตินี้คืออะไร

69
00:03:06,710 --> 00:03:09,320
ให้ผมได้อธิบายก่อนว่า
การเข้าผสมทางกายภาพคืออะไร

70
00:03:10,076 --> 00:03:12,826
เราจะเห็นเครื่องทำจังหวะห้าเครื่อง


71
00:03:12,850 --> 00:03:15,846
คิดซะว่าเจ้าห้าเครื่องนี้
เป็นสมองห้าก้อน

72
00:03:15,870 --> 00:03:18,620
และคล้ายกับผู้ฟังก่อนเริ่มเรื่อง

73
00:03:18,644 --> 00:03:20,457
เครื่องทำจังหวะเหล่านี้กำลังที่จะเคาะ

74
00:03:20,481 --> 00:03:22,640
แต่พวกมันจะไม่เคาะพร้อมกัน

75
00:03:23,059 --> 00:03:27,455
(เสียงเคาะ)

76
00:03:27,479 --> 00:03:30,480
เอาล่ะครับ ตอนนี้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อผมเชื่อมต่อพวกมัน

77
00:03:30,504 --> 00:03:32,645
โดยนำพวกมันวางไว้บนทรงกระบอก

78
00:03:33,880 --> 00:03:37,101
(เสียงเคาะ)

79
00:03:37,125 --> 00:03:39,737
ตอนนี้ ทรงกระบอกสองอันนี้
เริ่มที่จะกลิ้ง

80
00:03:39,761 --> 00:03:42,890
การสั่นของการกลิ้งนี้
เคลื่อนไปตามแผ่นไม้

81
00:03:42,914 --> 00:03:45,919
และมันจะจับคู่
เครื่องเข้าจังหวะทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน

82
00:03:45,943 --> 00:03:47,555
และตอนนี้ลองฟังเสียงเคาะสิครับ

83
00:03:47,579 --> 00:03:52,246
(เสียงเคาะพร้อมกัน)

84
00:03:57,834 --> 00:04:00,458
นี่คือสิ่งที่คุณเรียกว่า
การเข้าผสมทางกายภาพ

85
00:04:00,482 --> 00:04:02,725
ทีนี้ กลับไปยังสมอง
และลองถามคำถามที่ว่า

86
00:04:02,749 --> 00:04:04,893
อะไรกันที่ขับเคลื่อน
การเข้าผสมธรรมชาติ

87
00:04:04,917 --> 00:04:07,702
มันเป็นแค่เสียง
ที่ผู้พูดผลิตออกมาหรือเปล่า

88
00:04:07,726 --> 00:04:09,049
หรือบางทีอาจเป็นคำ

89
00:04:09,073 --> 00:04:12,719
หรือบางทีมันเป็นความหมาย
ที่ผู้พูดพยายามที่จะสื่อสาร

90
00:04:12,743 --> 00:04:15,503
เพื่อที่จะทดสอบ
เราทำการทดลองดังต่อไปนี้

91
00:04:15,527 --> 00:04:18,728
ประการแรก เรานำเรื่องราวมา
และเล่ามันย้อนกลับ

92
00:04:18,752 --> 00:04:21,878
และนั่นเป็นการคงโครงสร้างเสียงดั้งเดิม
เอาไว้หลายส่วน

93
00:04:21,902 --> 00:04:23,915
แต่เป็นการเอาความหมายออกไป

94
00:04:23,939 --> 00:04:25,610
และมันฟังดูเป็นแบบนี้ครับ

95
00:04:25,634 --> 00:04:30,772
(เสียง) จิม: (ข้อความที่ไม่ฟังไม่รู้เรื่อง)

96
00:04:31,296 --> 00:04:33,648
และเราให้สีกับสมองทั้งสอง

97
00:04:33,672 --> 00:04:37,584
เพื่อบ่งบอกบริเวณของสมอง
ที่ตอบสนองอย่างคล้ายกัน

98
00:04:37,608 --> 00:04:38,762
และดังที่คุณได้เห็น

99
00:04:38,786 --> 00:04:42,554
เสียงที่เข้ามานี้เหนี่ยวนำการเข้าผสม
หรือการเทียบเคียงกันของสมองทั้งหมด

100
00:04:42,578 --> 00:04:45,310
ในสมองส่วนการฟัง
ที่จัดการกับเสียงที่เข้ามา

101
00:04:45,334 --> 00:04:47,558
แต่มันไม่ได้แผ่ขยายลึกเข้าไปในสมอง

102
00:04:48,051 --> 00:04:51,455
ทีนี้ เราสามารถนำเอาเสียงเหล่านี้
และสร้างคำขึ้นมา

103
00:04:51,479 --> 00:04:54,135
ถ้าเราเอาจิม โอกราดี มา
และสลับคำพวกนั้น

104
00:04:54,159 --> 00:04:55,399
เราจะได้รายการคำ

105
00:04:55,423 --> 00:04:57,685
(เสียง) จิม: ... สัตว์...
ข้อเท็จจริงที่หลากหลาย ...


106
00:04:57,709 --> 00:05:00,601
และตรงนั้น ... ไพน์แมน ...
อย่างมีศักยภาพ ... เรื่องราวของผม

107
00:05:00,625 --> 00:05:03,567
ยูริ: และคุณเห็นได้ว่าคำเหล่านี้
เริ่มที่จะเหนี่ยวนำการเทียบเคียง

108
00:05:03,591 --> 00:05:06,196
ในส่วนภาษาส่วนแรก
แต่ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น

109
00:05:06,220 --> 00:05:10,037
ทีนี้ เราสามารถเอาคำเหล่านี้มา
และเริ่มสร้างประโยคจากพวกมัน

110
00:05:11,561 --> 00:05:14,561
(เสียง) จิม: และพวกเขาก็แนะนำว่า
อย่างข้ามเส้น

111
00:05:16,021 --> 00:05:19,663
เขาบอกว่า "จิมที่รัก
นั่นเป็นเรื่องที่ดี รายละเอียดก็งาม

112
00:05:20,369 --> 00:05:22,521
เธอไม่ได้รู้เรื่องเขาผ่านผมหรอกหรือ"

113
00:05:22,545 --> 00:05:25,680
ยูริ: ตอนนี้คุณสามารถเห็นได้
ถึงการตอบสนองในส่วนภาษาทั้งหมด

114
00:05:25,704 --> 00:05:27,395
ที่จัดการกับภาษาที่เข้ามา

115
00:05:27,419 --> 00:05:29,798
ว่าพวกมันถูกเทียบเคียงและ
มีความใกล้เคียงกันในผู้ฟังทั้งหมด

116
00:05:30,218 --> 00:05:34,895
อย่างไรก็ดี เมื่อพวกเราใช้เรื่องราวที่
สมบูรณ์ เข้าถึง และสอดคล้องกันเท่านั้น

117
00:05:34,919 --> 00:05:37,144
ที่การตอบสนองจะแพร่กระจาย
ลึกลงไปในสมอง

118
00:05:37,168 --> 00:05:38,699
เข้าไปยังบริเวณ
ที่มีความซับซ้อนมากขึ้น

119
00:05:38,723 --> 00:05:41,824
ซึ่งรวมถึงคอร์เทกซ์ส่วนหน้า
และคอร์เทกซ์ส่วนนอก

120
00:05:41,848 --> 00:05:44,436
และทำให้พวกมันตอบสนอง
อย่างคล้ายคลึงกัน

121
00:05:44,460 --> 00:05:47,729
และเราเชื่อว่าการตอบสนองเหล่านี้
ในบริเวณที่ซับซ้อนกว่าก็เกิดขึ้น

122
00:05:47,753 --> 00:05:49,879
และมีความคล้ายคลึงกันในบรรดาผู้ฟัง

123
00:05:49,903 --> 00:05:52,643
เพราะว่าความหมายถูกสื่อโดยผู้พูด

124
00:05:52,667 --> 00:05:54,268
ไม่ใช่โดยคำพูดหรือเสียง

125
00:05:54,635 --> 00:05:57,350
และถ้าเรามาถูกทาง
การคาดคะแนที่น่าจะเป็นไปได้สูงก็คือ

126
00:05:57,374 --> 00:05:59,736
ถ้าผมบอกคุณถึงแนวคิดเดียวกัน

127
00:05:59,760 --> 00:06:02,404
โดยใช้คำสองชุดที่ต่างกันมาก ๆ

128
00:06:02,428 --> 00:06:04,979
การตอบสมองของสมองของคุณ
จะยังคล้ายกัน

129
00:06:05,499 --> 00:06:08,513
และเพื่อทำการทดสอบ 
เราทำการทดลองดังต่อไปนี้

130
00:06:09,142 --> 00:06:10,950
เรานำเรื่องราวภาษาอังกฤษ

131
00:06:10,974 --> 00:06:13,110
และแปลมันเป็นภาษารัสเซีย

132
00:06:13,134 --> 00:06:17,358
ตอนนี้ คุณมีสองเสียงและระบบภาษา
ที่แตกต่างกัน

133
00:06:17,382 --> 00:06:19,676
ที่สื่อถึงความหมายอย่างเดียวกัน

134
00:06:19,700 --> 00:06:23,348
และคุณเล่าเรื่องภาษาอังกฤษ
ให้กับผู้ฟังอังกฤษ

135
00:06:23,372 --> 00:06:25,724
และเล่าเรื่องภาษารัสเซีย
ให้กับผู้ฟังรัสเซีย

136
00:06:25,748 --> 00:06:28,793
และเราสามารถเปรียบเทียบ
การตอบสนองของพวกเขาในกลุ่มได้

137
00:06:28,817 --> 00:06:32,388
และเมื่อเราทำอย่างนั้น
เราไม่เห็นการตอบสนองที่คล้ายกัน

138
00:06:32,412 --> 00:06:34,693
ในสมองส่วนการฟังในภาษา

139
00:06:34,717 --> 00:06:37,095
เพราะว่าภาษาและเสียง
มีความแตกต่างกันอย่างมาก

140
00:06:37,119 --> 00:06:39,887
อย่างไรก็ดี คุณเห็นได้ว่า
การตอบสนองในบริเวณที่ซับซ้อนกว่า

141
00:06:39,921 --> 00:06:42,415
ยังคงคล้ายกันในคนทั้งสองกลุ่ม

142
00:06:43,068 --> 00:06:47,160
เราเชื่อว่า นี่เป็นเพราะพวกเขา
เข้าใจเรื่องราวในแบบที่คล้ายกันมาก

143
00:06:47,184 --> 00:06:51,210
ดังที่เรายืนยันได้ โดยการทดสอบ
หลังจากจบเรื่อง

144
00:06:52,321 --> 00:06:56,008
และเราคิดว่า การเทียบเคียงนี้
มีความสำคัญสำหรับการสื่อสาร

145
00:06:56,032 --> 00:06:58,658
ยกตัวอย่างเช่น อย่างที่คุณก็รู้ว่า

146
00:06:58,682 --> 00:07:00,709
ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาแม่ของผม

147
00:07:00,733 --> 00:07:02,614
ผมโตขึ้นมาโดยมีภาษาอื่นเป็นภาษาแม่

148
00:07:02,638 --> 00:07:05,292
และเช่นเดียวกันกับพวกคุณหลายคน
ในกลุ่มผู้ฟังนี้

149
00:07:05,316 --> 00:07:07,315
ถึงกระนั้น เรายังสามารถสื่อสารกันได้

150
00:07:07,339 --> 00:07:08,490
มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

151
00:07:08,514 --> 00:07:11,593
เราคิดว่าเราสามารถสื่อสารกันได้
เพราะเรามีรหัสพื้นฐานนี้

152
00:07:11,617 --> 00:07:13,044
ที่แสดงความหมาย

153
00:07:13,921 --> 00:07:17,367
ถึงตอนนี้ เราเพียงพูดถึง
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในสมองของผู้ฟัง

154
00:07:17,391 --> 00:07:19,638
ในสมองของคุณ 
เมื่อคุณกำลังฟังการบรรยายนี้

155
00:07:19,662 --> 00:07:22,361
แต่มันเกิดอะไรขึ้น
ในสมองของผู้พูด ในสมองของผม

156
00:07:22,385 --> 00:07:24,192
เมื่อผมกำลังพูดกับคุณ

157
00:07:24,216 --> 00:07:26,073
เพื่อที่จะดูในสมองของผู้พูด

158
00:07:26,097 --> 00:07:29,193
เราขอให้ผู้พูดเข้าไป
ยังเครื่องถ่ายภาพสมอง

159
00:07:29,217 --> 00:07:30,819
เราถ่ายภาพสมองของเขา

160
00:07:30,843 --> 00:07:34,850
และจากนั้นเปรียบเทียบการตอบสนอง
ของสมองของเขากับของผู้ฟัง

161
00:07:34,874 --> 00:07:36,676
ที่กำลังฟังเรื่องราวนั้น

162
00:07:36,700 --> 00:07:40,910
คุณต้องจำว่าการบรรยาย
และการเข้าใจการบรรยายนั้น

163
00:07:40,934 --> 00:07:42,657
เป็นกระบวนการที่แตกต่างกันมาก

164
00:07:42,681 --> 00:07:44,925
ถึงตรงนี้ เราถามว่า
แล้วมันคล้ายกันแค่ไหนล่ะ

165
00:07:46,164 --> 00:07:47,571
เราแปลกใจมาก

166
00:07:47,595 --> 00:07:52,466
ที่เราเห็นว่ารูปแบบที่ซับซ้อนเหล่านี้
ในผู้ฟัง

167
00:07:52,490 --> 00:07:55,197
อันที่จริงแล้วมาจากสมองของผู้พูด

168
00:07:55,221 --> 00:07:58,906
ฉะนั้นการผลิตและการเข้าใจ
ขึ้นอยู่กับกระบวนการที่คล้ายกันมาก

169
00:07:58,930 --> 00:08:00,502
และเรายังพบอีกว่า

170
00:08:00,526 --> 00:08:04,232
ยิ่งมีความคล้ายกันมากเท่าไร
ระหว่างสมองของผู้ฟัง

171
00:08:04,256 --> 00:08:05,755
และสมองของผู้พูด

172
00:08:05,779 --> 00:08:07,684
การสื่อสารก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

173
00:08:07,708 --> 00:08:11,673
ฉะนั้น ผมรู้ว่า
ถ้าคุณสับสนมาก ๆ ในตอนนี้

174
00:08:11,697 --> 00:08:13,718
แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่สับสนนะครับ

175
00:08:13,742 --> 00:08:16,135
การตอบสนองของสมองของคุณ
จะแตกต่างจากของผมมาก

176
00:08:16,159 --> 00:08:19,266
แต่ผมยังรู้อีกว่า 
ถ้าคุณเข้าใจผมจริง ๆ ในตอนนี้

177
00:08:19,290 --> 00:08:22,181
สมองของคุณ ... และของคุณ
... และของคุณ

178
00:08:22,205 --> 00:08:23,933
จะคล้ายกับของผมมาก

179
00:08:25,793 --> 00:08:28,888
ทีนี้ ลองนำข้อมูลทั้งหมดนี้
มาประกอบเข้าด้วยกัน และถามว่า

180
00:08:28,912 --> 00:08:32,249
เราจะใช้มันในการส่งต่อ
ความทรงจำที่เรามี

181
00:08:32,273 --> 00:08:34,459
จากสมองของผม
ไปยังสมองของคุณได้อย่างไร

182
00:08:35,037 --> 00:08:37,155
เราทำการทดลองดังต่อไปนี้ครับ

183
00:08:37,648 --> 00:08:40,221
เราให้คนชมสิ่งนี้เป็นครั้งแรก
ระหว่างที่เราถ่ายภาพสมอง

184
00:08:40,245 --> 00:08:44,379
มันคือเรื่อง "เชอร์ล๊อค" ตอนหนึ่ง
จากรายการของ BBC

185
00:08:44,403 --> 00:08:47,204
และจากนั้นเราก็ขอให้พวกเขา
กลับไปยังเครื่องถ่ายภาพสมอง

186
00:08:47,228 --> 00:08:51,127
และเล่าเรื่องนั้นให้กับอีกคนหนึ่ง
ที่ยังไม่เคยดูหนังเรื่องนั้นมาก่อน

187
00:08:51,151 --> 00:08:52,811
เอาให้ชัด ๆ ก็คือ

188
00:08:52,835 --> 00:08:54,882
ลองนึกถึงฉากนี้

189
00:08:54,906 --> 00:08:57,490
เมื่อเชอร์ล๊อคกำลังเข้าไปในรถแท็กซี่
ในลอนดอน

190
00:08:57,514 --> 00:08:59,810
ที่ผู้ขับคือฆาตรกรที่เขากำลังตามหา

191
00:09:00,398 --> 00:09:02,894
สำหรับผมในฐานะผู้ชม

192
00:09:02,918 --> 00:09:06,418
นี่เป็นรูปแบบสมองจำเพาะ
ในสมองของผมตอนที่ชมเรื่องนี้

193
00:09:07,179 --> 00:09:10,951
ทีนี้ รูปแบบเดียวกันนี้ ผมสามารถ
เรียกมันขึ้นมาในสมองอีกครั้ง

194
00:09:10,975 --> 00:09:14,631
โดยการเล่าเรื่องให้คนอื่นฟัง
ถึง เชอร์ล๊อค ลอนดอน ฆาตรกร

195
00:09:15,369 --> 00:09:18,479
และเมื่อผมส่งต่อคำเหล่านี้
ไปยังสมองของคุณในตอนนี้

196
00:09:18,503 --> 00:09:20,988
คุณจะต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่
ในความคิดของคุณ

197
00:09:21,012 --> 00:09:25,561
อันที่จริง เราเห็นรูปแบบนี้
กำลังเกิดขึ้นในสมองของคุณตอนนี้

198
00:09:25,585 --> 00:09:28,100
และเราก็แปลกใจมากที่ได้เห็นว่า

199
00:09:28,124 --> 00:09:30,379
รูปแบบดังกล่าวที่คุณมีอยู่
ในสมองของคุณตอนนี้

200
00:09:30,403 --> 00:09:32,315
เมื่อผมอธิบายถึงฉากเหล่านี้
ให้คุณฟัง

201
00:09:32,339 --> 00:09:36,161
จะมีความคล้ายมากกับรูปแบบ
ที่ผมมีเมื่อผมชมหนังเรื่องนี้

202
00:09:36,185 --> 00:09:38,323
เมื่อหลายเดือนก่อน
ในเครื่องถ่ายภาพสมอง

203
00:09:38,347 --> 00:09:40,451
มันเริ่มที่จะบอกคุณเกี่ยวกับกลไก

204
00:09:40,475 --> 00:09:43,217
ที่ซึ่งเราสามารถเล่าเรื่องราว
และส่งต่อข้อมูล

205
00:09:43,733 --> 00:09:45,609
เพราะว่า ยกตัวอย่างเช่น

206
00:09:45,633 --> 00:09:49,145
ตอนนี้คุณกำลังตั้งใจฟังและ
พยายามเข้าใจว่าผมพูดอะไรอยู่

207
00:09:49,169 --> 00:09:50,719
และผมรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายเลย

208
00:09:50,743 --> 00:09:54,779
แต่ผมหวังว่า ณ จุดหนึ่งในการบรรยายนี้ 
เราเข้าใจซึ่งกันและกัน และคุณเข้าใจผม

209
00:09:54,803 --> 00:09:58,701
และผมคิดว่าในไม่กี่ชั่วโมง
ไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน

210
00:09:58,725 --> 00:10:00,869
คุณจะพบกับใครสักคนที่งานเลี้ยง

211
00:10:00,893 --> 00:10:04,441
และจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

212
00:10:04,465 --> 00:10:08,103
และทันในนั้นเอง มันจะราวกับว่า
เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ที่นี่กับเรา

213
00:10:08,127 --> 00:10:10,977
ตอนนี้ คุณเห็นได้ว่า
เราจะสามารถนำเอากลไกนี้

214
00:10:11,001 --> 00:10:14,932
ไปใช้ในการส่งต่อความทรงจำ
และความรู้ไปสู่อีกคนได้อย่างไร

215
00:10:14,956 --> 00:10:17,003
ซึ่งมันน่าจะดีมากเลยใช่ไหมครับ

216
00:10:17,027 --> 00:10:20,194
แต่ความสามารถในการสื่อสารของเรา
ขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา

217
00:10:20,218 --> 00:10:22,784
ในการมีพื้นฐานร่วมกัน

218
00:10:22,808 --> 00:10:24,013
เพราะว่า ยกตัวอย่างเช่น

219
00:10:24,037 --> 00:10:27,804
ถ้าหากผมกำลังใช้คำพ้องภาษาอังกฤษ

220
00:10:27,828 --> 00:10:30,206
"พาหนะเช่า" แทนคำว่า "แท๊กซี่"

221
00:10:30,230 --> 00:10:34,269
ผมรู้ว่าผมกำลังจะไม่ไปในทิศทางเดียว
กับผู้ฟังส่วนใหญ่ของผม


222
00:10:34,720 --> 00:10:36,911
การเทียบเคียงนี้ไม่เพียงแต่
จะขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา

223
00:10:36,935 --> 00:10:38,969
ในการทำความเข้าใจแนวคิดพื้นฐาน

224
00:10:38,993 --> 00:10:43,788
มันยังขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา
ในการพัฒนาพื้นฐานและความเข้าใจร่วมกัน

225
00:10:43,812 --> 00:10:45,599
และมีระบบความเชื่อร่วมกัน

226
00:10:45,623 --> 00:10:47,457
เพราะว่าเรารู้ว่าในหลาย ๆ กรณี

227
00:10:47,481 --> 00:10:51,524
คนเข้าใจเรื่องราวเดียวกัน
ในรูปแบบที่แตกต่างกัน

228
00:10:52,460 --> 00:10:55,501
ฉะนั้น เพื่อทดสองสิ่งนี้ในห้องทดลอง
ผมทำการทดลองดังต่อไปนี้

229
00:10:56,089 --> 00:10:59,020
เราใช้เรื่องราวของ เจ. ดี. ซาลินเจอร์

230
00:10:59,044 --> 00:11:03,379
ที่ซึ่งสามีหลงกับภรรยากลางงานเลี้ยง

231
00:11:03,403 --> 00:11:07,090
และเขาเรียกเพื่อนรักของเขามา
เพื่อถามว่า "เห็นภรรยาของผมไหม"

232
00:11:07,836 --> 00:11:09,043
กลุ่มทดลองครึ่งหนึ่ง

233
00:11:09,067 --> 00:11:13,208
เราบอกว่า ภรรยามีสัมพันธ์
กับเพื่อนรักคนนั้น

234
00:11:13,232 --> 00:11:14,383
อีกครึ่งหนึ่ง

235
00:11:14,407 --> 00:11:19,512
เราบอกว่า ภรรยาเป็นคนที่ซื่อสัตย์
แต่สามีเป็นคนขึ้หึงมาก

236
00:11:20,127 --> 00:11:22,815
เพียงประโยคเดียวนี้ก่อนเริ่มเรื่อง

237
00:11:22,839 --> 00:11:25,140
ก็เพียงพอแล้ว
ที่จะทำให้การตอบสนองของสมอง

238
00:11:25,164 --> 00:11:28,208
ของทุกคนที่เชื่อว่าภรรยามีชู้

239
00:11:28,232 --> 00:11:30,669
มีความคล้ายคลึงกันในส่วนที่ซับซ้อน

240
00:11:30,693 --> 00:11:32,915
และแตกต่างจากอีกกลุ่มหนึ่ง

241
00:11:32,939 --> 00:11:36,612
และถ้าเพียงประโยคเดียวนั้นเพียงพอ
ที่จะทำให้สมองของคุณมีความคล้ายกัน

242
00:11:36,636 --> 00:11:38,239
กับคนที่คิดเหมือนกับคุณ

243
00:11:38,263 --> 00:11:41,216
และแตกต่างกับคนที่คิดต่างกับคุณแล้ว

244
00:11:41,240 --> 00:11:44,717
ลองคิดดูสิครับว่าผลนี้ จะถูกขยาย
ออกไปมากแค่ไหนในชีวิตประจำวัน

245
00:11:44,741 --> 00:11:47,633
เมื่อเราทุกคนกำลังฟังข่าวเดียวกัน

246
00:11:47,657 --> 00:11:51,405
หลังจากที่ทุก ๆ วัน

247
00:11:51,429 --> 00:11:55,241
เราเผชิญกับช่องทางสื่อที่แตกต่างกัน
เช่น ข่าวช่อง ฟ๊อกซ์ หรือ นิวยอร์ค ไทม์

248
00:11:55,265 --> 00:11:58,378
ที่ให้ทัศนคติต่อความจริงกับเรา
ในแบบที่แตกต่างกัน

249
00:11:59,556 --> 00:12:00,909
ฉะนั้น ให้ผมสรุปนะครับ

250
00:12:01,529 --> 00:12:03,618
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนในคืนนี้

251
00:12:03,642 --> 00:12:07,941
ผมใช้ความสามารถของผมผลิตเสียง
เพื่อเข้าคู่กับสมองของคุณ

252
00:12:07,965 --> 00:12:09,468
และผมใช้การเข้าคู่นี้

253
00:12:09,492 --> 00:12:13,333
เพื่อส่งต่อรูปแบบสมองของผม
ที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำและความคิดของผม

254
00:12:13,357 --> 00:12:14,673
เข้าไปยังสมองของคุณ

255
00:12:15,201 --> 00:12:18,999
ด้วยสิ่งนี้ ผมเริ่มที่จะเผย
กลไกธรรมชาติที่ถูกซ่อนอยู่

256
00:12:19,023 --> 00:12:20,658
ที่เราใช้ในการสื่อสาร

257
00:12:20,682 --> 00:12:23,649
และเรารู้ว่าในอนาคต
มันจะสามารถทำให้เราปรับปรุง

258
00:12:23,673 --> 00:12:25,663
และทำให้การสื่อสารง่ายขึ้น

259
00:12:26,111 --> 00:12:27,805
แต่การศึกษานี้ ยังได้เปิดเผย

260
00:12:28,535 --> 00:12:31,821
ว่าการสื่อสารขึ้นอยู่กับพื้นฐานร่วม

261
00:12:31,845 --> 00:12:34,307
และพวกเราในสังคม
จะต้องตระหนักให้ดี

262
00:12:34,331 --> 00:12:38,367
ว่าหากเราสูญเสียพื้นฐานร่วมนี้
และความสามารถในการพูดกับคนอื่น

263
00:12:38,391 --> 00:12:40,508
ที่แตกต่างจากเราไปเล็กน้อย

264
00:12:40,532 --> 00:12:43,920
เพราะว่าเรายอมให้ช่องสื่อไม่กี่ช่อง
ที่มีอิทธิพล

265
00:12:43,944 --> 00:12:45,485
เข้ามาควบคุมกระบอกเสียงนี้

266
00:12:45,509 --> 00:12:49,284
และกำกับ ควบคุม
แนวคิดที่เราทุกคนคิดอ่าน

267
00:12:49,308 --> 00:12:52,209
และผมก็ไม่แน่ใจว่าจะแก้ไขมันอย่างไร
เพราะผมก็เป็นแค่นักวิทยาศาสตร์

268
00:12:52,233 --> 00:12:54,693
แต่บางที ทางหนึ่งที่เราจะทำได้

269
00:12:54,717 --> 00:12:57,364
คือกลับไปยังวิธีการสื่อสาร
ที่เป็นธรรมชาติมากกว่า

270
00:12:57,388 --> 00:12:58,990
ซึ่งก็คือการสนทนา

271
00:12:59,014 --> 00:13:01,521
ที่ไม่ใช่เพียงแค่การที่ผม
พูดอยู่กับพวกคุณในตอนนี้

272
00:13:01,994 --> 00:13:04,210
แต่เป็นวิธีการพูด
ที่เป็นธรรมชาติมากกว่านี้

273
00:13:04,234 --> 00:13:07,511
ที่ซึ่งผมกำลังพูด
และผมกำลังฟัง

274
00:13:07,535 --> 00:13:12,255
และการที่เราพยายามจะมีพื้นฐานร่วม
และแนวคิดใหม่ด้วยกัน

275
00:13:12,279 --> 00:13:13,437
เพราะว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

276
00:13:13,461 --> 00:13:17,125
คนที่เราเข้าคู่ด้วย
เป็นตัวกำหนดว่าเราเป็นอย่างไร

277
00:13:17,149 --> 00:13:19,538
และความต้องการของเรา
ที่จะถูกเข้าคู่ด้วยกับอีกสมองหนึ่ง

278
00:13:19,562 --> 00:13:24,079
เป็นอะไรบางอย่างที่เป็นพื้นฐาน
ที่เริ่มขึ้นตั้งแต่อายุยังน้อย

279
00:13:24,103 --> 00:13:28,290
ฉะนั้น ให้ผมจบการบรรยายนี้
ด้วยตัวอย่างจากชีวิตส่วนตัวของผม

280
00:13:29,044 --> 00:13:33,355
ที่ผมคิดว่ามันเป็นตัวอย่างที่ดี
ที่ว่าการเข้าคู่กับคนอื่น

281
00:13:33,379 --> 00:13:35,653
เป็นการกำหนดว่าเราเป็นอย่างไรจริง ๆ

282
00:13:36,294 --> 00:13:39,368
นี่คือลูกชายขของผม
โจนาธาน ตอนที่ยังเด็ก

283
00:13:39,392 --> 00:13:43,542
ดูสิครับว่าเราพัฒนาเกมส์เสียง
กับภรรยาของผมด้วยกัน

284
00:13:43,566 --> 00:13:48,797
จากความต้องการและความสุข
ที่จะได้เข้าคู่กับมนุษย์อีกคนหนึ่ง

285
00:13:49,556 --> 00:13:54,473
(เสียงของทั้งสองคน)

286
00:14:02,915 --> 00:14:05,243
(เสียงหัวเราะ)

287
00:14:05,267 --> 00:14:09,064
ทีนี้ ลองคิดดูครับ
ว่าความสามารถของลูกชายของผม

288
00:14:09,088 --> 00:14:11,850
ที่จะเข้าคู่กับเรา
และคนอื่น ๆ ในชีวิตของเขา

289
00:14:11,874 --> 00:14:14,732
กำลังที่จะปั้นให้เขา
เป็นอย่างที่เขากำลังจะเป็นได้อย่างไร

290
00:14:14,756 --> 00:14:17,171
และคิดดูครับว่าคุณอย่างไรบ้าง
ในชีวิตประจำวัน

291
00:14:17,195 --> 00:14:21,518
จากการมีปฏิสัมพันธ์และเข้าคู่
กับคนอื่น ๆ ในชีวิต

292
00:14:22,562 --> 00:14:24,665
ฉะนั้น เข้าคู่กับคนอื่น ๆ เสมอ

293
00:14:25,157 --> 00:14:26,706
เผยแผ่ความคิดของคุณออกไป

294
00:14:26,730 --> 00:14:29,974
เพราะว่า ผลรวมของเราทุกคน
ผนวกรวมเข้าคู่กัน

295
00:14:29,998 --> 00:14:31,592
ยิ่งใหญ่กว่าแค่ส่วนหนึ่งของเราเอง

296
00:14:31,616 --> 00:14:32,782
ขอบคุณครับ

297
00:14:32,806 --> 00:14:38,468
(เสียงปรบมือ)