Mam dziś do was prośbę:

nie mówcie, że jestem normalna.

Opowiem wam o moich braciach.

Remi ma 22 lata,

jest wysoki i bardzo przystojny.

Nie mówi, ale przekazuje radość

w sposób dla wielu nieosiągalny.

Remi wie, czym jest miłość,

kocha bezinteresownie i mimo wszystko.

Nie jest chciwy, nie zważa na kolor skóry,

ani na poglądy religijne, co więcej

nigdy nie skłamał.

Kiedy śpiewa piosenki z naszego dzieciństwa,

powtarzając słowa, których ja już nie pamiętam,

przypomina mi o tym,

jak niewiele wiemy o naszym umyśle

i jak wspaniałe rzeczy musi skrywać.

Samuel ma 16 lat. Jest wysoki i bardzo przystojny.

Posiada bezbłędną pamięć.

Jest jednak wybiórcza.

Nie pamięta, czy podwędził mi batonika,

ale pamięta rok wydania 
każdej piosenki na moim iPodzie,

rozmowy jakie prowadziliśmy, gdy miał 4 lata,

oglądanie ze mną
pierwszego odcinka Teletubisiów

i datę urodzin Lady Gagi.

Czy to nie brzmi wspaniale?

Większość jest innego zdania.

Ponieważ ich umysły nie przypominają tego,

co uznawane jest za normę,

są często pomijani i niezrozumieni.

Ale podniósł mnie na duchu fakt,

że chociaż nie uważa się ich za normalnych,

że chociaż nie uważa się ich za normalnych,

oznacza to jedno:

Są wyjątkowi.

Autystyczni i wyjątkowi.

Dla wyjaśnienia, termin autyzm

oznacza złożone zaburzenie mózgu,

które wpływa na zdolność komunikacji, 
nauki, a czasem ruchu.

U każdego przejawia się inaczej,

przez co Remi jest tak inny niż Sama.

Na świecie co 20 sekund
stwierdza się u kogoś autyzm.

Na świecie co 20 sekund 
stwierdza się u kogoś autyzm,

jedno z najpowszechniejszych zaburzeń rozwoju,

którego przyczyn nie znamy i jest nieuleczalne.

Nie pamiętam kiedy po raz pierwszy 
spotkałam się z autyzmem,

ale nie pamiętam dnia bez niego.

Miałam zaledwie 3 lata 
kiedy na świat przyszedł mój brat.

Byłam bardzo podekscytowana,

że pojawił się ktoś nowy w moim życiu.

Po paru miesiącach zdałam sobie sprawę,

że różnił się od innych.

Dużo krzyczał.

Nie chciał się bawić jak inne dzieci

i nie wydawał się mną zainteresowany.

i nie wydawał się mną zainteresowany.

Mieszkał we własnym świecie,
ze swoimi zasadami

i znajdował przyjemność w małych rzeczach,

jak układanie samochodów w rządek,

wpatrywanie się w pralkę,

czy jedzenie tego, co mu się nawinęło.

Wraz z wiekiem pojawiło się więcej różnic,

które były bardziej oczywiste.

Nie licząc napadów złości i frustracji,

oraz wiecznej nadpobudliwości,

był kimś naprawdę wyjątkowym:

mając czysty i niewinny charakter,

jest chłopcem bez uprzedzeń do świata, 
który nigdy nie skłamał.

Nadzwyczajny.

Przyznam, że bywały trudne chwile w mojej rodzinie,

Przyznam, że bywały trudne chwile w mojej rodzinie,

kiedy pragnęłam, by moi bracia byli tacy jak ja.

Ale patrząc wstecz na to, czego mnie nauczyli

o indywidualności, komunikacji i miłości,

jestem pewna, że są to rzeczy,

których nigdy nie zamieniłabym na normalność.

Normalność tłumi piękno wynikające z różnic.

To, że jesteśmy różni nie oznacza,
że jeden z nas się myli.

Po prostu oznacza, że istnieje inny rodzaj racji.

Gdybym miała przekazać jedną rzecz

Remiemu i Samowi,

oraz wam,

byłaby to wiadomość, że nie musicie być normalni.

Możecie być wyjątkowi.

Z autyzmem, czy bez,

nasze różnice

to dar, który ma w sobie każdy z nas.

Szczerze mówiąc, dążenie do normalności

jest ostatecznym wyzbyciem się potencjału.

Szansa na wielkość, postęp i zmiany

umiera w chwili, gdy staramy się być jak ktoś inny.

Proszę, nie mówcie mi, że jestem normalna.

Dziękuję.

(Brawa)