Μονάχα μια παράκληση για σήμερα.

Σας παρακαλώ μη μου πείτε
ότι είμαι φυσιολογική.

Θα ήθελα να σας συστήσω τα αδέλφια μου.

Ο Ρέμι είναι 22,

ψηλός και πολύ όμορφος.

Δε μπορεί να μιλήσει
αλλά επικοινωνεί τη χαρά

με τρόπο που αδυνατούν
πολλοί άριστοι ρήτορες.

Ο Ρέμι ξέρει τι είναι αγάπη.

Τη μοιράζεται άνευ όρων 
και τη μοιράζεται ανεξαρτήτως.

Δεν είναι άπληστος. Δεν κάνει διακρίσεις
ανάλογα με το χρώμα του δέρματος.

Δε νοιάζεται για θρησκευτικές διαφορές 
και, σημειώστε:

Ποτέ δεν είπε ψέμματα.

Όταν τραγουδά τραγούδια 
από την παιδική μας ηλικία,

δοκιμάζοντας λέξεις που ούτε εγώ θυμάμαι,

μου θυμίζει ένα πράγμα:

πόσα λίγα πράγματα ξέρουμε 
για το μυαλό και πόσο υπέροχο

πρέπει να είναι το άγνωστο.

Ο Σάμιουελ είναι 16. 
Είναι ψηλός. Είναι πολύ όμορφος.

Έχει την τελειότερη μνήμη.

Βέβαια, είναι επιλεκτική.

Δε θυμάται αν μου έκλεψε τη σοκολάτα μου,

αλλά θυμάται τη χρονιά κυκλοφορίας 
κάθε τραγουδιού στο i-pod μου,

συζητήσεις που κάναμε όταν ήταν τεσσάρων,

που έκανε τσίσα στο χέρι μου 
στο πρώτο-πρώτο επεισόδιο Teletubbies,

και τα γενέθλια της Λέιντι Γκάγκα.

Δεν είναι απίστευτοι;

Ο περισσότερος κόσμος 
δε συμφωνεί, ωστόσο.

Στην πραγματικότητα επειδή 
τα μυαλά τους δεν ανταποκρίνονται

στην εκδοχή της κοινωνίας 
περί του φυσιολογικού,

συχνά τα προσπερνούν και τα παρανοούν.

Αυτό όμως που με ενθάρρυνε
και με ενδυνάμωσε

ήταν ότι ακόμη
και αν έτσι ήταν τα πράγματα,

αν και δεν τους θεωρούσαν φυσιολογικούς,

αυτό σήμαινε ένα μόνο πράγμα:

ότι ήταν εξαιρετικοί --

αυτιστικοί και εξαιρετικοί.

Όσοι από εσάς δεν είστε πιθανόν
εξοικειωμένοι με τον όρο "αυτισμός",

είναι μια περίπλοκη εγκεφαλική διαταραχή 
που επηρεάζει την κοινωνική επικοινωνία

τη μάθηση και μερικές φορές 
τις σωματικές δεξιότητες.

Εμφανίζεται με διαφορετικό τρόπο 
σε κάθε άτομο,

ως εκ τούτου ο Ρέμι είναι 
διαφορετικός από τον Σαμ.

Σε όλο τον κόσμο, 
κάθε 20 λεπτά, ένα νέο άτομο

διαγιγνώσκεται με αυτισμό και αν και είναι

μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες 
αναπτυξιακές διαταραχές στον κόσμο,

δεν έχει βρεθεί η αιτία ή η θεραπεία.

Δε μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά 
που ήρθα αντιμέτωπη με τον αυτισμό

αλλά δε μπορώ να ανακαλέσω 
ούτε μέρα χωρίς αυτόν.

Ήμουν τριών χρονών
όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου,

και ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που

είχα μια νέα ύπαρξη στη ζωή μου.

Αφού πέρασαν κάποιοι μήνες,

κατάλαβα ότι ήταν διαφορετικός.

Τσίριζε πολύ.

Δεν ήθελε να παίζει όπως τα άλλα μωρά,

και στην πραγματικότητα δεν

έδειχνε να τον ενδιαφέρω και πολύ.

Ο Ρέμι ζούσε και βασίλευε στον κόσμο του,
με τους δικούς του κανόνες,

και ευχαριστιόταν με μικρά πράγματα,

όπως να βάζει στη σειρά αυτοκινητάκια
γύρω στο δωμάτιο

και να χαζεύει στο πλυντήριο

και να τρώει οτιδήποτε εμφανιζόταν
στο μεσοδιάστημα.

Καθώς μεγάλωνε, γινόταν διαφορετικός,

και οι διαφορές ήταν εμφανέστερες.

Πέρα όμως από τα ξεσπάσματα 
οργής και την απογοήτευση

και την ατελείωτη υπερ-δραστηριότητα

υπήρχε κάτι πραγματικά μοναδικό:

μια αγνή και αθώα φύση, 
ένα αγόρι που έβλεπε τον κόσμο

χωρίς προκατάληψη, ένας άνθρωπος 
που δεν είπε ποτέ ψέματα.

Εξαιρετικός.

Ασφαλώς και αναγνωρίζω

ότι δοκιμαστήκαμε στην οικογένεια,

περάσαμε στιγμές που ευχόμουν 
να ήτανσαν κι εμένα.

Φέρνω όμως στη μνήμη μου 
πράγματα που μου έμαθαν

για την ατομικότητα 
και την επικοινωνία και την αγάπη,

και κατανοώ ότι αυτά είναι πράγματα

που δε θα ήθελα να αλλάξουν
με τη φυσιολογικότητα.

Η φυσιολογικότητα παραβλέπει την ομορφιά 
που μας προσφέρουν οι διαφορές,

και το ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί δεν 
σημαίνει ότι κάποιος από εμάς είναι λάθος.

Σημαίνει απλώς ότι υπάρχει 
διαφορετικό είδος του σωστού.

Αν μπορούσα να μεταδώσω 
ένα και μόνο πράγμα στον Ρέμι

και στον Σαμ

και σ' εσάς,

θα ήταν ότι δεν χρειάζεται
να είσαστε φυσιολογικοί.

Μπορεί να είσαστε εξαιρετικοί.

Διότι είτε είναι κανείς αυτιστικός είτε όχι,

οι διαφορές που έχουμε --

Έχουμε ένα χάρισμα! Ο καθένας μας 
έχει μέσα του ένα χάρισμα,

και με κάθε ειλικρίνεια,
η αναζήτηση της φυσιολογικότητας

είναι η απόλυτη θυσία της δυνατότητας.

Η ευκαιρία για μεγαλοσύνη,
για πρόοδο και για αλλαγή

πεθαίνει τη στιγμή που προσπαθούμε 
να είμαστε σαν κάποιος άλλος.

Παρακαλώ -- μη μου πείτε ότι είμαι κανονική.

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)

(Χειροκρότημα)