Wikingowie pochodzą
z surowej, niegościnnej północy

znanej dziś jako Skandynawia.

Gdy Cesarstwo Rzymskie
rozkwitało w kierunku południa,

Skandynawowie mieli osady
bez centralnej władzy i waluty.

Jeszcze w XI wieku wikingowie

dotarli daleko poza Skandynawię,

przejęli kontrolę nad szlakami
handlowymi w Europie,

podbijali królestwa nawet w Afryce,

a nawet budowali bastiony
w Ameryce Północnej.

Sekretem ich sukcesu były statki.

Ogromne drakkary

początkowo miały
formę kajaków lub dłubanek.

Przez tysiąclecia

mieszkańcy Skandynawii
używali kajaków do transportu.

Gęste lasy i wysokie góry
utrudniały podróże lądowe,

ale długie linie brzegowe
oraz liczne rzeki, jeziora i fiordy

stanowiły dobrą alternatywę.

Pierwsze kajaki były wydrążonymi
kłodami, do których używano wioseł.

Z czasem do podstawy dłubanek dodano deski

za pomocą poszycia
zakładkowego, czyli "klinkierowego".

Deski nachodziły na siebie

i były związane wzdłuż krawędzi.

W momencie rozszerzenia się
Imperium Rzymskiego na północ

niektórzy Skandynawowie
służyli w armiach nowych sąsiadów

i przywieźli do domu
rzymską technologię morską.

Kultury śródziemnomorskie
w sercu Cesarstwa Rzymskiego

miały duże okręty wojenne,
dzięki którym kontrolowały morze,

oraz statki towarowe przewożące
towary drogami wodnymi.

Statki napędzane żaglem i wiosłami

musiały mieć silny szkielet
zrobiony z wewnętrznych belek,

przymocowanych do zewnętrznych desek
gwoździami z miedzi, żelaza i drewna.

Początkowo Skandynawowie
wprowadzili nową technologię,

wymieniając luźne wiosła
na przymocowane do łodzi.

Ta zmiana znacznie
poprawiła wydajność załogi,

ale wymagała mocniejszych statków.

Budowniczy zamiast wiązać deski
zaczęli używać gwoździ do ich łączenia.

Bale w podstawie łodzi
wymienili na stępki.

Łodzie stały się wyższe
i lepsze do żeglugi morskiej.

Jednak te wczesne statki
opierały się na budowie dłubanek.

Ich wytrzymałość zależała
od zewnętrznego drewnianego poszycia,

a nie wewnętrznych ram i belek.

Budowano je jak łupiny.

Z cienkimi, ale mocnymi ścianami były
znacznie lżejsze od rzymskich statków.

Konkurujący wodzowie szybko
dopracowali nowe, wydajniejsze statki.

Lżejsza łódź była bardziej uniwersalna

i wymagała mniej zasobów.

To istotna zaleta
w zdecentralizowanej kulturze

bez dużych zasobów ludzkich.

Te łodzie wciąż nie miały
kosztownych żagli,

a na razie wiosłowe statki im wystarczały.

Zmieniło się to po upadku
Cesartwa Rzymskiego

w V wieku.

Europa Zachodnia podupadła ekonomicznie,

trochę wyrównując szanse dla Skandynawów.

W miarę ożywienia regionu

nowe i często uczęszczane szlaki handlowe
rozszerzyły się na i przez Skandynawię.

Bogactwo płynące tymi szlakami

pomogło stworzyć nową, prosperującą
i potężną klasę Skandynawów,

której członkowie stale rywalizowali

o szlaki handlowe i terytorium.

W VIII wieku żaglowiec
zaczął być sensownym pomysłem.

Mógł płynąć dalej i szybciej
w poszukiwaniu nowej grabieży.

Dzięki żaglom

lekkie i szybkie statki
stały się prawie nie do pobicia.

W ten sposób powstały drakkary.

Statki Wikingów wkrótce mogły
pomieścić nawet 100 osób do bitwy.

Floty mogły cumować na otwartych plażach,

wpływać głęboko w systemy rzeczne
i być przenoszone przez ląd.

W czasie pokoju

statków używano do transportu
towarów i podróży handlowych.

Były mniejsze statki do wędkowania
i niedalekich wypraw

i większe na rejsy po otwartym morzu,

zdolne pomieścić dziesiątki ton ładunku.

Dzięki pomysłowości
w obliczu trudnego terenu

i słabej gospodarki
wikingowie popłynęli na zachód.

Zasiedlili region Północnego Atlantyku
i odkrywali wybrzeże Ameryki Północnej,

wieki zanim inni Europejczycy
postawili tam stopę.