Dit is de skyline van mijn geboortestad, New Orleans.
Het was een geweldige plek om op te groeien,
maar het is een van de meest
kwetsbare plekken ter wereld.
De helft van de stad ligt al onder de zeespiegel.
In 2005 keek de wereld toe toen New Orleans
en de Gulf Coast verwoest werden door de orkaan Katrina.
Duizend achthonderd zesendertig mensen kwamen om.
Bijna 300.000 huizen gingen verloren.
Dit is het huis mijn moeder,
maar niet haar auto.
Die werd door het vloedwater op het dak gezet.
En daar dat van mijn zus, hieronder.
Gelukkig konden zij
en andere familieleden op tijd weggeraken,
maar zij verloren hun huizen
met zowat alles erin.
Andere delen van de wereld
werden door nog verwoestender stormen getroffen.
In 2008 doodde de cycloon Nargis en zijn nasleep
138.000 mensen in Myanmar.
Klimaatverandering heeft gevolgen
voor onze huizen, onze gemeenschappen,
onze manier van leven.
Wij moeten ons
op alle eventualiteiten voorbereiden.
Deze talk gaat over voorbereid zijn op
de komende veranderingen die onze huizen
en ons collectieve thuis, de Aarde, zullen treffen.
We zullen niet allemaal even hard getroffen worden.
Er zijn belangrijke verschillen in de gevolgen
en die zijn niet altijd wat je zou denken.
In New Orleans behoorden ouderen en vrouwelijke eenoudergezinnen
tot de meest kwetsbare groepen.
Voor wie in die kwetsbare, laaggelegen gebieden wonen:
hoe bepaal je de waarde van het land
waar je voorouders begraven liggen?
Waar moeten die mensen naartoe?
Hoe zullen ze wennen in een vreemd land?
Zullen er spanningen ontstaan door immigratie
of conflicten over de concurrentie voor beperkte middelen?
Het heeft al conflicten aangewakkerd in Tsjaad en Darfoer.
Of je het nu leuk vindt of niet,
of je er klaar voor bent of niet, dit is onze toekomst.
Sommigen zijn op zoek
naar kansen in deze nieuwe wereld.
Dat zijn Russen die een vlag planten
op de bodem van de zee
om de mineralen onder het wegsmeltende Arctische zee-ijs te claimen.
Maar terwijl er op korte termijn
mogelijk enkele individuele winnaars zijn,
zullen onze collectieve verliezen
daar ruimschoots tegen opwegen.
Kijk maar naar de verzekeringssector.
Ze krijgen af te rekenen
met stijgende verliezen door rampen
door extreme weersomstandigheden.
Het leger krijgt het door.
Ze zeggen dat klimaatverandering
het aantal bedreigingen voor stabiliteit
en veiligheid zal doen toenemen,
terwijl de regeringen over de hele wereld uitzoeken
hoe te reageren.
Wat kunnen we doen?
Hoe kunnen wij ons voorbereiden en aanpassen?
Ik geef drie voorbeelden.
Ten eerste:
aanpassen aan hevige stormen en overstromingen.
In New Orleans zijn de I-10 Twin Spans
met door Katrina vernielde secties herbouwd.
Ze zijn nu 7 meter hoger
om een grotere stormvloed aan te kunnen.
Deze verhoogde en energie-efficiënte huizen
werden ontwikkeld door Brad Pitt en Make It Right
voor de zwaargetroffen Ninth Ward.
De verwoeste kerk van mijn moeder
werd niet alleen hoger herbouwd, maar wordt
de eerste 'Energy Star'-kerk in het land.
Ze verkopen elektriciteit van zonnepanelen aan het net,
ze is geschilderd met reflecterende verf en zo meer.
Hun elektriciteitsrekening van maart
bedroeg slechts 48 dollar.
Dit zijn voorbeelden
van de wederopbouw van New Orleans.
Proactief handelen met deze veranderingen voor ogen,
zou nog beter zijn.
Hier zie je bijvoorbeeld een weerbaar huis in Galveston.
Het overleefde de orkaan Ike.
Voor de huizen eromheen was dat duidelijk niet zo.
Satellieten en waarschuwingssystemen
redden levens in overstromingsgevoelige gebieden
zoals Bangladesh.
Maar terwijl techniek en infrastructuur belangrijk zijn,
is de menselijke factor misschien nog kritischer.
We hebben betere planning en systemen voor evacuatie nodig.
We moeten beter begrijpen hoe mensen
in tijden van crisis beslissingen nemen en waarom.
Hoewel het waar is dat velen die stierven door Katrina
geen toegang hadden tot transport,
weigerden anderen soms weg te gaan
toen de storm naderde.
vaak omdat er wel transport en schuilplaatsen waren,
maar ze hun huisdieren moesten achterlaten.
Stel je voor dat je je eigen huisdier
bij een evacuatie of een redding moet achterlaten.
Gelukkig stemde het Congres in 2006
de Wet Huisdiervacuatie en -transportnormen (Gelach)
— afgekort ‘PETS’ (huisdieren) — om dat te veranderen.
Ten tweede: de voorbereiding op hitte en droogte.
Boeren worden met droogtes geconfronteerd van Azië
tot Afrika, van Australië tot Oklahoma.
Hittegolven door klimaatverandering
kostten in 2003 in West-Europa
tientallen duizenden mensen het leven.
Zelfde scenario in Rusland in 2010.
In Ethiopië is 70 procent van de bevolking
afhankelijk van de regen voor zijn levensonderhoud.
Oxfam en Swiss Re, samen met de Rockefeller Foundation,
helpen boeren heuvelterrassen aanleggen
en andere manieren vinden om water te besparen,
maar ze worden ook verzekerd voor mogelijke droogtes.
Die stabiliteit geeft de boeren
vertrouwen om te investeren.
Ze krijgen toegang tot betaalbare kredieten.
Ze kunnen productiever worden zodat
ze na verloop van tijd
hun eigen verzekering kunnen betalen.
Het is een heilzame cyclus die
in heel de derde wereld kan worden toegepast.
Toen bij de dodelijke hittegolf van 1995
koelvrachtwagens van het populaire
Smaak-van-Chicago-festival
geïmproviseerde mortuaria werden,
werd Chicago toonaangevend op dit gebied.
Ze verminderden het stedelijk warmte-eiland-effect
door koelcentra te openen,
kwetsbare groepen op te vangen, bomen te planten,
daken wit te verven of met groen te beplanten.
Dit is het groene dak van City Hall,
daarnaast het dak van Cook County.
Aan de oppervlakte is dat 25 graden Celsius warmer.
Washington D.C. gaf vorig jaar het voorbeeld
bij het installeren van nieuwe groene daken.
Dit werd gedeeltelijk gefinancierd
door een belasting van vijf cent op plastic zakken.
Zij delen de kosten voor deze groene daken
met huis- en gebouweneigenaars.
De daken temperen niet alleen
het stedelijk warmte-eiland-effect
maar ze besparen op energie, en dus geld.
Ze verminderen de emissies die leiden tot klimaatverandering
en ze ook verminderen de afvoer van hemelwater.
Dus kunnen sommige oplossingen
voor de hitte win-win-win-situaties opleveren.
Ten derde: aanpassing aan de stijgende zeeën.
Zeespiegelstijging bedreigt kustecosystemen, landbouw,
zelfs grote steden. Zo ziet een één tot twee meter stijging
van de zeespiegel eruit in de Mekong-Delta.
Daar wordt de helft van de rijst van Vietnam verbouwd.
De infrastructuur zal eronder lijden.
Luchthavens in de wereld bevinden zich aan de kust.
Logisch, toch? Er is open ruimte,
de vliegtuigen kunnen opstijgen en landen
zonder zich zorgen te maken
over het lawaai of het vermijden van hoge gebouwen.
Hier is slechts een voorbeeld, San Francisco Airport,
met een overstroming van meer dan 40 cm.
Stel je de immense kosten voor
om deze vitale infrastructuur met dijken te beschermen.
Maar misschien kunnen er nog wat veranderingen optreden
waar je niet aan zou denken.
Vliegtuigen vereisen een langere startbaan
voor het opstijgen
omdat de warme, ijlere lucht minder lift geeft.
San Francisco geeft 40 miljoen dollar uit
om de waterbehandeling en de riolering te herontwerpen,
want zeewater kan de afvoerbuizen binnendringen
tot in het zuiveringsstation
met nadelige gevolgen voor de bacteriën
die nodig zijn voor de verwerking van de afvalstoffen.
Dus werden deze buizen aangepast
om terugslag van zeewater tegen te gaan.
Behalve deze technische oplossingen moedigt ons werk
in het Klimaatcentrum van Georgetown
gemeenschappen aan om na te gaan
welke juridische en beleidsinstrumenten beschikbaar zijn
en hoe ze zich kunnen voorbereiden op de verandering.
Landbestemming, bijvoorbeeld:
welke gebieden wil je
gaan beschermen met een zeedijk,
ga je aanpassen door het verhogen van gebouwen
of verlaten
om belangrijke natuurlijke systemen
zoals moerassen of stranden zich laten herstellen?
Nog wat andere voorbeelden.
In het Verenigd Koninkrijk,
beschermt de Thames Barrier
Londen tegen stormvloed.
Het Aziatische Steden Klimaatsverandering Veerkracht Netwerk
herstelt vitale ecosystemen als mangrovebossen.
Dit zijn niet alleen belangrijke ecosystemen op zich,
maar dienen ook als buffer
om gemeenschappen in het binnenland te beschermen.
New York City is ongelooflijk kwetsbaar voor stormen,
zoals je op dit slimme bord kan zien.
Ook voor zeespiegelstijging
en voor stormvloed --
zie de overstromingen van de metro.
Bovengronds tonen de verhoogde ventilatieroosters
voor het metrosysteem aan dat oplossingen zowel
functioneel als aantrekkelijk kunnen zijn.
In New York, San Francisco en Londen
zijn ontwerpers bezig de natuurlijke
en de bebouwde omgeving beter te integreren
met de verandering van het klimaat in het achterhoofd.
Dit zijn inspirerende voorbeelden van wat mogelijk is
als we ons in staat voelen om te plannen
voor een wereld die anders zal zijn.
Maar opgepast.
Aanpassing is te belangrijk
om te worden overgelaten aan deskundigen.
Waarom? Omdat er geen deskundigen zijn.
We wagen ons op onbekend terrein,
maar onze expertise en onze systemen
zijn gebaseerd op het verleden.
‘Stationariteit’ is het idee
dat we de toekomst kunnen anticiperen
op basis van het verleden
en op die basis plannen maken.
Dit beginsel bepaalt onze ingenieurskunst,
onze ontwerpen van vitale infrastructuur en stadswatersystemen,
onze bouwvoorschriften, zelfs onze waterrechten
en andere juridische precedenten.
Maar we kunnen gewoon niet langer
vertrouwen op vastgelegde normen.
Wij hebben de grenzen
van de CO2-concentratie overschreden
die onze planeet honderdduizenden jaren lang
heeft gekend.
Dat wil ik hier duidelijk maken.
Wijzelf moeten onze huizen
en gemeenschappen herbekijken,
ook onze kwetsbare plekken
en onze blootstelling aan risico
en zoeken naar manieren
om niet alleen te overleven, maar ook te gedijen.
Wij hebben de taak om te plannen
en ons voor te bereiden,
er onze regeringsleiders attent op te maken
en hen vragen
om hetzelfde te doen,
terwijl ze de onderliggende oorzaken
van de klimaatverandering aanpakken.
Er zijn geen snelle oplossingen.
Er zijn geen algemeen toepasselijke oplossingen.
We zullen het al doende moeten leren.
Maar de kreet is ‘DOEN’.
Bedankt. (Applaus)
(Applaus)