ผมอยากจะพูดเรื่องเกี่ยวกับนวัตกรรมทางสังคม
และกิจการเพื่อสังคม
ผมบังเอิญมีลูกแฝดสาม
พวกเขายังเล็กอยู่ครับ เพิ่งจะห้าขวบ
เวลาที่ผมบอกใคร เขาจะถามย้ำว่า จริงเหรอ กี่คนนะ
เวลาที่ผมบอกใคร เขาจะถามย้ำว่า จริงเหรอ กี่คนนะ
นี่รูปของพวกเด็กๆครับ
คนซ้ายคือเสจ แอนนาลิซ่า แล้วก็ไรเดอร์
นอกจากนั้น เผอิญผมเป็นเกย์
การเป็นเกย์ และการเป็นพ่อให้ลูกแฝดสามคนนั้น
เป็นกิจการและนวัตกรรมทางสังคมที่สุด
เท่าที่ผมเคยทำมา
(เสียงหัวเราะ)
(เสียงปรบมือ)
แต่นวัตกรรมทางสังคมที่ผมอยากจะเล่าให้ฟังนั้น
เกี่ยวกับการกุศลครับ
ผมอยากพูดถึงความคิดที่เราถูกสอน
เกี่ยวกับการให้ การกุศล
และองค์กรไม่แสวงหากำไร (NPO)
ที่กำลังกัดกร่อนความเชื่อที่เรารัก
และทำให้เราท้อถอย
กับความพยายามที่จะเปลี่ยนโลกใบนี้
ผมขอถามก่อนว่า คุณเชื่อหรือไม่
ว่าองค์กร NPO เหล่านั้น มีบทบาทสำคัญ
ในการเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้
คนส่วนใหญ่บอกว่า ธุรกิจจะช่วยพัฒนาเศรษฐกิจ
และธุรกิจเพื่อสังคม จะจัดการทุกอย่างที่เหลือเอง
ตัวผมเองก็เชื่อว่าธุรกิจ
จะทำให้มวลมนุษย์ชนส่วนใหญ่ ก้าวไปข้างหน้า
แต่การก้าวหน้าแบบนั้น
มักทิ้งคนประมาณ 10% หรือมากกว่า
ซึ่งเป็นคนที่ด้อยโอกาสที่สุด หรือโชคไม่ดีไว้ข้างหลัง
และธุรกิจเพื่อสังคมล้วนต้องการตลาด
และเรายังมีปัญหาที่ทำให้ไม่สามารถ
ใช้เงินเพื่อสร้างตลาดได้
ผมเป็นกรรมการบริหารให้ศูนย์ผู้พิการแต่กำเนิด
และผู้คนเหล่านี้ต้องการเสียงหัวเราะ
ต้องการความเห็นอกเห็นใจ และต้องการความรัก
คุณจะแปรความรู้สึกเหล่านั้นเป็นเงินได้ยังไง
นี่คือพื้นที่ ที่ NPO
และ มูลนิธิต่างๆ เข้ามามีส่วนร่วม
เพราะการทำงานเพื่อคนอื่นนั้น เป็นตลาดแห่งความรัก
เป็นตลาดสำหรับคนที่
ไม่มีตลาดการค้าใดๆ ให้เข้าถึง
ดังนั้น ถ้าเราต้องการ
อย่างที่ ฟูลเลอร์ บัคมินส์เตอร์ กล่าวไว้ว่า
โลกที่เหมาะกับทุกๆคน
ที่ไม่มีใครถูกลืม
ต้องเป็นที่ที่ NPO
เป็นส่วนสำคัญของการพูดคุยกัน
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น
ทำไมองค์กรด้านมะเร็งเต้านม
ยังไม่สามารถรักษามะเร็งเต้านมได้
ทำไมองค์กรเพื่อคนไร้ที่อยู่อาศัย
ไม่สามารถหยุดการเร่ร่อนในเมืองใหญ่ได้
ทำไมอัตราความยากจน
ถึงหยุดคาอยู่ที่ 12 %
ของประชากรในอเมริกามานานกว่า 40 ปีแล้ว
คำตอบคือ ปัญหาสังคมเหล่านี้
เป็นปัญหาที่มีขนาดใหญ่มาก
แต่องค์กรเราเล็กจิ๋ว เมื่อเทียบกับปัญหาเหล่านั้น
และเรามีความเชื่อที่ทำให้มันเล็กอยู่อย่างนั้น
เรามีกฏเกณฑ์อยู่สองชุด
ชุดหนึ่งสำหรับองค์กรที่ไม่แสวงหาผลกำไร
และอีกชุดหนึ่งสำหรับเศรษฐกิจแบบที่เหลือในโลก
มันเป็นการแบ่งแยกปิดกั้น
องค์กรไม่แสวงหาผลกำไรใน 5 ด้าน
อย่างแรกคือการให้เงินชดเชย
ในองค์กรแสวงหาผลกำไร
ยิ่งคุณสร้างคุณค่ามากเท่าใหร่
คุณก็ยิ่งทำเงินได้มากเท่านั้น
แต่เราไม่ชอบให้ NPO ใช้เงิน
เพื่อกระตุ้นให้ทุกคนสร้างคุณค่า
ในการช่วยเหลือสังคมมากขึ้น
เรามีความเชื่อต่อต้านว่า
คนเราอาจช่วยคนอื่น เพื่อหวังเงินมหาศาล
มันน่าสนใจที่เราไม่มีความเชื่อที่จะต่อต้านว่า
คนกำลังทำเงินมหาศาล โดยไม่ต้องช่วยใคร
ถ้าคุณต้องการหาเงิน 50 ล้านดอลลาร์
โดยขายวีดีโอเกมส์รุนแรงให้เด็ก ก็ทำได้เลย
เราจะถ่ายคุณขึ้นปก Wired Magazine ให้
แต่ถ้าคุณต้องการหาเงินครึ่งล้าน
เพื่อรักษาโรคมาลาเรียในเด็ก
คุณจะถูกมองว่าเป็นเชื้อโรคเสียเอง
(เสียงปรบมือ)
และเรามองว่านี่เป็นเรื่องระบบศีลธรรม
แต่เราไม่ทันได้นึกว่าระบบความคิดนี้
จะส่งผลข้างเคียงที่รุนแรง ซึ่งก็คือ
มันทำให้เราต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง
ระหว่างการทำเพื่อตัวคุณและครอบครัว
หรือทำความดีเพื่อโลกใบนี้
ป้อนให้กับบัณฑิต ที่จบใหม่จากสถาบันชั้นนำ
และส่งคนเป็นหมื่นคน
คนที่สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงใหญ่ๆ
ในองค์กร NPO
แต่ส่งพวกเขาตรงไปหาองค์กรแสวงผลกำไรทั้งหลาย
เพราะพวกเขาไม่ยินดีที่จะเสียสละตนเอง
ในเชิงเศรษฐกิจในระยะยาว
นิตยสาร Bussinessweek ได้ทำสำรวจผลตอบแทน
ของผู้บริหาร ที่จบจากมหาวิทยาลัยมา 10 ปีแล้ว
และผลตอบแทนของผู้ที่จบเอกบริหาร
จากมหา'ลัยสแตนฟอร์ด
ขณะที่เขาอายุ 38 นั้น
อยู่ที่ 400,000 ดอลลาร์ รวมโบนัสแล้ว
ส่วนในปีเดียวกันนั้น เงินเดือนเฉลี่ย
ของผู้บริหาร องค์กรการกุศลด้านการแพทย์
ที่มีมูลค่ากว่า 5 ล้านดอลลาร์ในสหรัฐ
อยู่ที่ 232,000 ดอลลาร์
และ 84,000 ดอลลาร์ สำหรับองค์กรเพื่อยุติความหิวโหย
ดังนั้น มันจึงไม่มีทางเป็นไปได้เลย
ที่เราจะเอาคนที่
มีความสามารถพอจะหาเงินได้ 400,000 เหรียญ
ที่จะยอมเสียสละ 316,000 เหรียญทุกๆปี
เพื่อเป็นผู้บริหารองค์กรเพื่อยุติความหิวโหย
บางคนอาจจะบอกว่า
"ก็เพราะพวกเด็กบริหาร งกเงินเองนี่นา"
มันก็ไม่ใช้อย่างนั้นเสมอไป
พวกเขาอาจจะฉลาด
มันถูกกว่า ถ้าเขาจะบริจาคเงิน
100,000 ดอลลาร์ ทุกๆปีให้กับองค์กรเพื่อความหิวโหย
ยกเว้นภาษีได้อีก 50,000 เหรียญ
ก็ยังมีเงินได้สูงกว่าทำงานในองค์กรการกุศล
ราว 270,000 เหรียญต่อปี
แล้วยังถูกเรียกขานว่า เป็นคนใจบุญสุนทาน
เพราะเขาบริจาคหนึ่งแสนเหรียญให้การกุศล
ได้นั่งเป็นกรรมการบริหารมูลนิธิ
เผลอๆ คอยแนะนำ ผู้บริหารที่น่าสงสาร
ที่ตัดสินใจมาเป็นผู้บริหารขององค์กรเพื่อยุติความหิวโหย
แล้วเขาก็มีอำนาจ และมีแรงผลักดันแบบนี้
ไปตลอดชีวิตการทำงาน
และยังมีคำชื่นชม รอพวกเขาอยู่อีกด้วย
การแบ่งแยกอีกแบบหนึ่ง
เกิดขึ้นในวงการโฆษณาและการตลาด
เราบอกคนในกลุ่มแสวงหาผลกำไรว่าให้
"ใช้เงิน ใช้เงิน ใช้เงิน" ในการโฆษณา
ใช้จนกระทั่งเงินเหรียญสุดท้ายหมดคุณประโยชน์ลง"
แต่ในทางกลับกัน เราไม่อยากเห็นเงินบริจาคของเรา
ถูกใช้เพื่อโฆษณา
ความคิดเราคือ
"ถ้าคุณขอรับบริจาคชั่วโมงโฆษณา
ได้ออกอากาศตอนตีสี่ ผมก็โอเคนะ"
แต่ผมไม่อยากให้เงินบริจาคของผม
ถูกนำไปใช้ซื้อโฆษณา
ผมอยากให้เงินไปถึงผู้ที่ยากไร้"
ประหนึ่งว่าเงินที่โยนไปในโฆษณา
ไม่สามารถดึงเงินจำนวนมากกว่ากลับมาได้
เพื่อช่วยเหลือผู้ที่กำลังขาดแคลน
ในปี 1990 บริษัทของผมได้สร้าง
โครงการเดินทางด้วยจักรยานทางไกล
เพื่อรณรงค์เรื่องโรคเอดส์
และการเดินทางไกลสามวันในระยะ 60 ไมล์
เพื่อรณรงค์ต่่อต้านมะเร็งเต้านม
และในช่วงเวลา 9 ปีที่ผ่านมา
เราได้เห็นคนธรรมดา 182,000 คน ที่เข้ามา
ร่วมทำวีรกรรมเหล่านี้กับพวกเรา
และพวกเขาได้ระดมทุน จำนวน 581 ล้านดอลลาร์
พวกเขาระดมทุนได้มาก และรวดเร็ว
กว่างานอื่นๆ ในประวัติศาสตร์
ด้วยความคิดที่ว่า ทุกคนเหนื่อยหน่าย
กับการถูกขอให้ทำเท่าที่ทำได้ เพื่อสังคม
พวกเขาต้องการค้นหา
ศักยภาพที่แท้จริงที่เขาทำได้
เพื่ออุดมการณ์ที่เขาสนใจ
แต่พวกเขาต้องได้รับการชักชวน
เราได้คนจำนวนมากมายมาเข้าร่วม
โดยซื้อโฆษณาเต็มหน้า
ในนสพ. เดอะนิวยอร์คไทม์
ในนสพ. เดอะ บอสตัน โกลบ
และช่วงเวลาไพรม์ไทม์ในทีวีและวิทยุ
คุณคิดว่าจะมีคนเข้าร่วมกี่คน
ถ้าเราทำแต่แจกใบปลิวในร้านซักรีด
ยอดการบริจาคในอเมริกานั้นค้างอยู่ที่
2% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม
ตั้งแต่เราเริ่มวัดกันในช่วงปี 1970
มันเป็นความจริงที่สำคัญมาก เพราะมันบอกเราว่า
ในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา องค์กรไม่แสวงหาผลกำไร
ไม่เคยแย่งส่วนแบ่งการตลาด
มาจากองค์กรแสวงหาผลกำไรได้เลย
แล้วคุณลองคิดดูว่า องค์กรหนึ่ง
จะแย่งส่วนแบ่งการตลาด มาจากอีกองค์กรหนึ่งได้อย่างไร
ถ้าองค์กรนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ทำการตลาด
ถ้าเราบอกบริษัทอุปโภคบริโภคว่า
"คุณสามารถโฆษณาสรรพคุณทุกอย่างได้"
แต่บอก NPO ว่า
"คุณไม่สามารถโฆษณาความดีของคุณได้นะ"
คุณคิดว่าเงินของลูกค้าจะไหลไปทางไหน
เรื่องที่สามคือเรื่องความเสี่ยง
ในการทดลองใช้วิธีใหม่ในการหารายได้
เพราะ ดิสนีย์ สามารถทำหนัง
มูลค่า 200 ล้านดอลลาร์ ที่เจ๊งได้
โดยไม่มีใครเรียกอัยการให้สอบสวน
แต่ถ้าคุณบริจาคเงิน 1 ล้านเหรียญเพื่อการกุศล
แลัวมันไม่สร้างผลตอบแทน 75% ให้กับองค์กร
ภายในช่วง 12 เดือนแรก
คุณก็จะถูกเรียกมาสอบสวน
ดังนั้น NPO จึงลังเลอย่างมาก
ในการลองทำอะไรที่กล้าหาญ
ทำอะไรที่แตกต่าง หรือระดมทุนขนาดใหญ่
เพราะกลัวว่า ถ้างานนั้นล้มเหลว ชื่อเสียงของพวกเขา
จะถูกลากจมโคลนไปด้วย
คุณทราบดีว่า เมื่อคุณห้ามการล้มเหลว
คุณก็ทำลายความคิดสร้างสรรค์ไปด้วย
เมื่อคุณทำลายความคิดสร้างสรรค์
คุณก็ไม่สามารถหาเงินเพิ่มได้
พอรายได้ไม่เพิ่ม คุณก็โตไม่ได้
พอคุณโตไม่ได้ คุณก็แก้ปัญหาใหญ่ในสังคมไม่ได้
การแบ่งแยกด้านที่สี่คือ เรื่องเวลา
ทำไมอเมซอนอยู่ได้หกปี โดยไม่คืนเงินให้นักลงทุน
แล้วทุกคนก็อดทนรอ
พวกเขารู้ว่า มีเป้าหมายระยะยาวรออยู่
นั่นคือการเป็นเจ้าใหญ่ในตลาด
แต่ถ้าองค์กรการกุศลฝันว่า
จะสร้่างองค์กรขนาดใหญ่ ใช้เวลาหกปี
จะไม่มีเงินซักแดงตกถึงผู้ยากไร้
เงินทั้งหมดจะถูกใช้เพื่อการขยายองค์กร
เราคงเห็นคนโดนตรึงไม้กางเขนประจานแน่
และด้านสุดท้ายก็คือเรื่องกำไร
สำหรับองค์กรที่ทำกำไรแล้ว พวกเขาคืนกำไรให้กับผู้คน
เพื่อดึงดูดแหล่งเงินทุน มาส่งเสริมความคิดใหม่ๆ
แต่องค์กรการกุศลทั้งหลาย
ไม่สามารถจ่ายกำไรให้กับทุกคนได้
ดังนั้นองค์กรที่แสวงผลกำไรจึงผูกขาดตลาด
ที่มีมูลค่าหลายล้านล้านไว้
ส่วน NPO ก็อดอยาก ไร้หนทางเติบโต
ไร้ความเสี่ยง แต่ไร้ความคิดใหม่ๆ ต่อไป
พอเอาทั้ง 5 ด้านมารวมกัน
คุณก็ไม่สามารถใช้เงิน
เพื่อดึงคนเก่งๆ มาจากองค์กรที่แสวงหาผลกำไร
โฆษณาที่ทำก็เล็กกว่า
ที่องค์กรที่แสวงหาผลกำไร ใช้หาลูกค้าใหม่ๆ
คุณไม่สามารถเสี่ยง เพื่อดึงลูกค้าเหล่านั้น
แบบที่องค์กรแสวงหาผลกำไรเสี่ยงได้
คุณมีเวลาหาลูกค้าน้อยกว่า
ที่องค์กรแสวงหาผลกำไรมี
และคุณไม่มีตลาดหุ้น เพื่อหาทุน
ถึงแม้ว่าคุณหาเงินก้อนแรกมาได้
และคุณเพิ่งวางหมากให้ NPO
เสียเปรียบองค์กรแสวงหาผลกำไรอย่างยิ่งยวด
ในทุกๆ ระดับ
ถ้าสงสัยว่ากฎที่แตกต่างนี้ มีผลกระทบอย่างไร
ลองดูสถิติที่น่าเห็นใจนี้
ตั้งแต่ปี 1970 ถึง 2009
มีองค์กรไม่แสวงผลกำไร
ที่ก้าวข้ามเส้นรายได้ 50 ล้านดอลลาร์ไปได้
มีทั้งหมด 144 องค์กร
ขณะที่จำนวนขององค์กรแสวงหาผลกำไร
มีอยู่ 46,136 องค์กร
เพราะฉะนั้น เรากำลังต่อกรกับ
ปัญหาทางสังคมขนาดใหญ่มหึมา
แต่องค์กรเราไม่สามารถขยายตัวได้เลย
ที่ทำได้กลับเป็นองค์กรอย่าง
โคคาโคล่า หรือ เบอร์เกอร์คิง
แล้วทำไมเราจึงมีแนวคิดแบบนี้
ก็ แบบเดียวกับหลักการอื่นๆ ที่เราคลั่งไคล้กันในอเมริกา
ความคิดเหล่านี้มาจาก
ความเชื่อของพวกเคร่งศาสนา (Puritan)
พวกเขาอพยพมาด้วยเหตุผลทางศาสนา
หรืออย่างน้อยเขาก็บอกเช่นนั้น
แต่พวกเขามาที่นี่เพื่อหาเงินจำนวนมากด้วย
พวกเขารักพระเจ้า แต่พวกเขาก็เป็น
นักลงทุนที่จริงจังด้วย
และพวกเขามักถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกที่
มีแนวโน้มขูดรีดกำไร
เมื่อเทียบกับผู้มาตั้งรกรากกลุ่มอื่นๆ
แต่ในขนะเดียวกัน พวกเคร่งศาสนา ก็เป็น
พวกลัทธิคาลวินด้วย
พวกเขาถูกสอนให้เกลียดตัวเอง
พวกเขาถูกสอนว่า การเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน
เป็นเส้นทางสู่นรกตลอดกาล
ซึ่งมันขัดแย้งกัน ถูกไหม
พวกเขาเดินทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก
มาเพื่อสร้างเนื้อสร้างตัว
แต่การสร้างเนื้อสร้างตัวนั้น
จะพาลงนรกโดยตรงเลย
พวกเขาทำอย่างไรกับเรื่องนี้
การกุศล กลายเป็นคำตอบของพวกเขา
มันกลายเป็นที่พึ่งทางใจด้านเศรษฐกิจ
ให้เขาได้ไถ่บาป
จากการค้ากำไรของพวกเขา
ห้าเซนต์ต่อหนึ่งดอลลาร์
คุณจะทำเงินเพื่อการกุศลได้อย่่างไร
ในเมื่อการกุศล เป็นแค่การไถ่บาป
จากการหาเงิน
เงินกระตุ้น จึงไม่ถือเป็นส่วนหนึ่ง
ในการช่วยเหลือผู้อื่น
เพื่อที่เขาจะได้สบายใจ
ในการหาเงินสำหรับตัวเอง
ในช่วง 400 ปีที่ผ่านมา ไม่มีอะไรมาขัดขวาง
เพื่อบอกว่า "การทำงานที่ไม่ก่อให้เกิดผล
แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย"
อุดมคติที่มีมาแต่เดิมกำลังถูกตรวจสอบ
โดยคำถามที่อันตรายคำถามนี้
ซึ่งก็คือ "เงินบริจาคของฉันกี่เปอร์เซ็นต์กัน
ที่กลายเป็นค่าใช้จ่ายประกอบการ
มีหลายปัญหาเกี่ยวกับคำถามนี้
แต่ผมจะขอเน้นแค่สองเรื่อง
อย่างแรก มันทำให้เรารู้สึกว่าค่าประกอบการนั้น
เป็นเรื่องที่ไม่ดี
ว่ามันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของอุดมการณ์หลัก
แต่มันใช่ครับ โดยเฉพาะถ้ามันทำให้เราเติบโตได้
ความคิดนี้ที่ฟังต่อๆกันมา ไม่ว่าอย่างไรก็ดี
กลายเป็นปฎิปักษ์กับอุดมการณ์
ก่อให้เกิดปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิม นั่นคือ
องค์กรถูกบังคับให้ทำงานต่อไป
โดยลดค่าใช้จ่าย
ที่ต้องใช้ในการเติบโต
เพียงเพื่อให้ค่าประกอบการนั้นอยู่ในระดับต่ำ
เราถูกสอนว่า องค์กรการกุศลควรใช้เงิน
ให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้
สำหรับค่าประกอบการ เช่นการระดมทุน
ด้วยทฤษฏีที่ว่า
ยิ่งคุณใช้เงินในการระดมทุนน้อยเท่าไหร่
ยิ่งมีเงินเหลือมากพอเพื่ออุดมการณ์หลัก
มันก็จริงถ้าเราอยู่ในโลกที่รันทด
ซึ่งหมายความว่าขนมพายชิ้นนี้
ไม่สามารถขยายใหญ่ขึ้นได้
แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง
ที่การลงทุนในเรื่องการระดมทุนนั้น
ทำให้ระดมทุนได้มากขึ้น
และทำให้พายชิ้นนี้ใหญ่ขึ้นได้
แปลว่าเราเข้าใจตรงข้ามกับความเป็นจริง
และเราควรใช้เงินมากขึ้น ไม่ใช่น้อยลง
ในการระดมทุน เพราะการระดมทุนเป็นกิจกรรมเดียว
ที่สามารถเพิ่มเงินเหล่านั้นเป็นทวีคูณ
เพื่อนำไปใช้กับอุดมการณ์ที่เราใส่ใจ
ซะมากมายเหลือเกิน
ผมขอยกสองตัวอย่าง อันแรกคือ
เราเริ่มโครงการขี่จักรยานเพื่อโรคเอดส์
ด้วยเงินลงทุนประมาณ 50,000 ดอลลาร์
ในส่วนทรัพย์สินเสี่ยง
ภายในช่วงเวลา 9 ปี เราสามารถทำเงินได้เป็น 1,982 เท่า
เงินต้นนั้นกลายเป็นยอด 108 ล้านเหรียญ
หลังหักค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับเอดส์แล้ว
เราปล่อยโครงการเพื่อมะเร็งเต้านม เป็นเวลาสามวัน
โดยมีเงินลงทุนเริ่มต้น 350,000 ดอลลาร์
ในส่วนทรัพย์สินเสี่ยง
ภายในเวลาห้าปี เราหาเงินได้เพิ่มอีก 554 เท่า
กลายเป็นยอด 194 ล้านเหรียญ หลังจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว
เพื่อการวิจัยด้านมะเร็งเต้านม
ทีนี้ถ้าคุณเป็นคนใจบุญที่สนใจเรื่องมะเร็งเต้านม
อะไรดูสมเหตุสมผลกว่ากัน
ระหว่างออกไปหานักวิจัยที่ดีที่่สุดในโลก
แล้วเอาเงิน 350,000 ดอลลาร์ ให้เธอใช้ทำวิจัย
เทียบกับการมอบเงิน 350,000 ดอลลาร์ ให้ฝ่ายระดมทุน
เพื่อให้มันทวีคูณ เป็น 194 ล้านดอลลาร์
เพื่อการวิจัยมะเร็งเต้านม
ปี 2002 เป็นปีที่เราประสบความสำเร็จมากที่สุด
ในปีนั้นปีเดียว เราหาเงินให้มะเร็งเต้านม
ได้ 71 ล้านเหรียญหลังจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว
แล้วเราก็ต้องปิดกิจการลง
อย่างกระทันหัน และอย่างน่าเสียใจ
ทำไม ก็เพราะว่าผู้ให้การสนับสนุน
เลิกสนับสนุนเรา
พวกเขาไม่ต้องการมีส่วนร่วม
เพราะเราถูกสื่อประณาม
เรื่องการนำเงิน 40% จากยอดรวมไปใช้หาพนักงาน
กับการบริการลูกค้า
และการสร้างประสบการณ์ที่สวยงามอื่นๆ
มันไม่มีคำศัพท์ทางบัญชีที่ถูกบัญญัติมา
เพื่อใช้อธิบายถึง
ลักษณะการลงทุนเพื่อการเติบโตและอนาคต
นอกจากหัวบัญชี
ว่าเป็น "ค่าใช้จ่ายในการประกอบการ"
ในวันหนึ่ง พนักงานเจ๋งๆ ของเราทั้ง 350 คน
จึงตกงาน
เพราะพวกถูกระบุว่าเป็นค่าประกอบการ
ผู้สนับสนุนของเราลองไปจัดงานเองดู
ผลคือค่าประกอบการกลับสูงขึ้น
รายได้สนับสนุนการวิจัยกลับลดลง
คิดเป็น 84 เปอร์เซ็นต์
หรือ 60 ล้านดอลลาร์ต่อปี
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราสับสน
ระหว่างจริยธรรม และความมัธยัสถ์
เราถูกสอนว่า การขายขนมปัง
มีค่าประกอบการเพียง 5 เปอร์เซ็นต์
นั้นเหมาะสมกว่า
องค์กรเพื่อการกุศลที่จะมีค่าประกอบการ 40%
แต่เรามองข้ามความจริงที่สำคัญที่สุดไป
นั่นคือ ขนาดขององค์กร
หรือขนาดของชิ้นพายทั้งสอง
ใครจะสนว่าธุรกิจเบเกอรี่เล็กๆ
บวกค่าการประกอบการแค่ 5%
แต่ถ้าการขายขนมปัง
ทำให้องค์กรมีรายได้แค่ 71 ดอลลาร์
เพราะมันไม่ต้องลงทุนเพื่อขยายกิจการ
แล้วองค์การที่เชี่ยวชาญด้านระดมทุน
หารายได้ได้ 71 ล้านดอลลาร์
เพราะเขามีความสามารถพอล่ะ
ทีนี้ พายชิ้นไหนกันที่เราจะเลือก และพายชิ้นไหน
ที่ผู้คนที่หิวโหยจะเลือก
นี่คือผลกระทบในภาพกว้างครับ
ผมบอกว่ายอดเงินบริจาคคิดเป็น 2%
ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในสหรัฐฯ
คิดเป็นเม็ดเงินประมาณ 300 ล้านดอลลาร์ต่อปี
แต่มีเพียง 20 เปอร์เซ็นต์
หรือประมาณ 60 ล้านดอลลาร์เท่านั้น
ที่บริจาคให้องค์กรด้านสุขภาพ
และบริการด้านมนุษยชนอื่นๆ
ที่เหลืออยู่กับองค์กรเพื่อศาสนา
การศึกษา และการวิจัยในโรงพยาบาล
และเงิน 60 ล้านดอลาร์นั้น
เรียกได้ว่าเกือบจะไม่พอ
กับการจัดการปัญหาเหล่านั้น
แต่ถ้าเราจะสามารถทำให้การบริจาคนี้
ที่คิดเป็น 2 % ของผลิตภัณฑ์มวลรวม
ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
กลายเป็น 3% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม
ด้วยการลงทุนเพื่อความเติบโตนั้น
จะทำให้มีเงินเพิ่ม 150 ล้านดอลลาร์ต่อปี
และถ้าเงินเพิ่มส่วนใหญ่นั้น
แบ่งไปด้านสุขภาพและมนุษยชน
เพราะเราสนับสนุนทั้งสองนั้น ให้ลงทุนด้านการเติบโต
หมายความว่าส่วนงานนั้น
จะเติบโตเป็นสามเท่า
เรากำลังพูดถึงขนาดที่ใหญ่ขึ้น
และเรากำลังพูดถึงความเป็นไปได้
ที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงจริงๆ
แต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นด้วยการบังคับ
ให้องค์กรเหล่านี้ลดตัวเองลงมา
เพื่อรักษาค่าประกอบการให้ต่ำเข้าไว้
คนยุคเราคงไม่อยากให้คนรุ่นหลัง
มาอ่านบันทึกแล้วพบว่า
"เราได้รักษาค่าประกอบการ
ขององค์กรการกุศลให้ต่ำเข้าไว้"
(หัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
เราอยากให้คนรุ่นหลังรู้ว่า
เราเปลี่ยนโลกอย่างไรบ้าง
และเราจะทำเช่นนั้นได้
ด้วยการเปลี่ยนวิธีคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้เมื่อคุณพูดถึงการกุศล
อย่าถามว่าค่าประกอบการคิดเป็นเท่าใหร่
แต่ถามถึงขนาดความฝันของพวกเค้า
ความฝันแบบบริษัทแอปเปิล กูเกิล หรือ อเมซอน
ถามถึงวิธีวัดความก้าวหน้าของความฝัน
และสิ่งที่เขาต้องการ
เพื่อทำให้ความฝันนั้นเป็นจริง
ไม่ว่าค่าประกอบการจะสูงแค่ไหน
ใครจะสนใจเรื่องค่าประกอบการ
ตราบใดที่ปัญหาเหล่านั้นได้รับการแก้ไข
ถ้าเราสามารถเปิดใจ
เปิดความคิดได้ขนาดนั้น
เหล่า NPO ก็สามารถ
มีบทบาทในการเปลี่ยนโลก ให้กับประชากรทุกคน
คนที่ต้องการการเปลี่ยนแปลงอย่างที่สุด
และถ้านั่นจะเป็นมรดกที่เราจะทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลัง
ว่าเราได้แสดงความรับผิดชอบ
ต่อความคิดที่เรารับตกทอดมา
แล้วมาใตร่ตรอง ปรับปรุงใหม่
เราได้คิดหนทางใหม่
ที่มนุษยชาติจะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ
เพื่อพวกเราทุกๆ คนตลอดไป
ผมว่า เราควรให้เด็กๆ เป็นคนสรุป
ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
แอนนาลิซ่า: นั่นก็จะเป็น
เสจ: นวัตกรรมทางสังคม
ไรเดอร์: ที่แท้จริง
แดน: ขอบคุณมากครับ ขอบคุณ
(เสียงปรบมือ)
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)