Lekki, jasny i pogodny.

To jeden z najpopularniejszych
utworów muzycznych XVIII wieku.

Pojawił się w niezliczonych filmach
i reklamach telewizyjnych.

Co to za utwór i dlaczego tak brzmi?

To początek "Wiosny" z "Czterech Pór Roku"

włoskiego kompozytora Antonio Vivaldiego.

To dzieło zasłynęło po części
dzięki przyjemnej dla ucha melodii.

Co więcej,

opowiada ono pewną historię.

W momencie publikacji
w Amsterdamie w 1725 roku

towarzyszyły mu wiersze

opisujące dokładnie,
jakie elementy tej pory roku

Vivaldi próbował zawrzeć w utworze.

Dodając elementy fabuły
do muzyki instrumentalnej,

Vivaldi wyprzedził swoją epokę.

Gdyby ktoś przeczytał wiersz,
jednocześnie słuchając muzyki,

zauważyłby, że sceny z poezji

doskonale synchronizują się
z muzyczną interpretacją.

Czytamy, że ptaki witają wiosnę
pieśnią szczęścia,

i dokładnie to słyszymy.

Wkrótce jednak rozpętuje się burza.

Słyszymy nie tylko grzmoty i błyskawice.

Jest też więcej ptaków,

przemoczonych,
przestraszonych i nieszczęśliwych.

W części "Lato" gołąb śpiewa "tortorellę",
czyli swoją nazwę po włosku,

zanim gradobicie zniszczy plony.

"Jesień" zbiera chętnych łowczych,
krążących w poszukiwaniu zdobyczy.

"Zimę" rozpoczyna dźwięk,
jakby ktoś szczękał z zimna zębami,

a potem schronił się przy kominku.

Następnie utwór wraca do burzy.

Słyszymy poślizgi i upadki na lodzie.

W pierwszych tygodniach zimy
stary rok zbliża się do końca,

tak jak i muzyczna eksploracja pór roku.

Aż do początku XIX wieku

taki rodzaj ekspresyjnej
muzyki instrumentalnej, choć znany,

nie był zbyt popularny.

Dominowały orkiestry,

które w opowiadaniu historii
wspierały instrumenty dęte i perkusyjne.

Vivaldi zrobił to za pomocą tylko
jednych skrzypiec, smyczków i klawesynu.

Inaczej niż współczesny mu Bach,

Vivaldi nie był zbyt zainteresowany
skomplikowanymi fugami.

Wolał zapewnić słuchaczom
łatwo dostępną rozrywkę,

której melodia powtarza się
w trakcie utworu,

aby przypomnieć znajomy fragment.

Pierwsze takty koncertu "Wiosna"
zaczynają się tematem wiosny

i nim też się kończą,
choć brzmią nieco inaczej.

Był to doskonały sposób
na przyciągnięcie uwagi słuchaczy.

Vivaldi,

uznawany za jednego z najwybitniejszych
skrzypków początku XVIII wieku,

rozumiał znaczenie przyciągania publiki.

Na takich koncertach mógł występować
jako główny skrzypek.

Akompaniowali mu młodzi muzycy z Piety,

weneckiej szkoły dla dziewcząt,
w której Vivaldi był maestro dei concerti.

Większość z nich była sierotami.

Lekcje z muzyki miały nie tylko uczyć
dziewcząt umiejętności społecznych,

ale także dać możliwość kariery tym,

którym nie uda się
zawrzeć dobrego małżeństwa.

Nawet w czasach kompozytora

muzyka Vivaldiego służyła
jako rozrywka dla każdego,

nie tylko bogatych arystokratów.

Choć minęło 300 lat, nic się nie zmieniło.

Muzyka Vivaldiego wciąż brzmi tak,
jak kłusujące konie w ruchu.