Στις εξουσιαστικές σχέσεις συνήθως
το θύμα προσπαθεί να βρει τη λύση.
Δεν θέλω να δημιουργώ αφηγήματα
για το θύμα
Θέλω αυτό να το αντιστρέψω.
Η ελευθερία που προσφέρω σε κάθε πίνακα
βρίσκεται στο μεταβλητό σώμα.
μέσα από σώματα σε συνεχή μετάβαση,
δίνεται η ελευθερία στον θεατή να αλλάξει
τη σκέψη του γύρω από την εξουσία
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία,
αλλάζεις και τον κόσμο γύρω σου.
Εκεί ακριβώς μπορεί η ομορφιά
να είναι ανατρεπτική.
"Φιρελεϊ Μπάεζ: Ανοιχτός ορίζοντας ή
η σιωπή μιας πληγής"
Αν ήταν να αποφασίσω
θα ήμουν ερημίτισσα σε κάποιο βουνό
με θέα τη θάλασσα,
[γέλια
και θα είχα τον τεράστιο χώρο μου
με ανοιχτά παράθυρα
και δεν γ... αν η βροχή μπαίνει μέσα.
Αυτό είναι το όνειρο.
(τραγούδι από χορωδία)
(Το στούντιο της Φίρελεϊ, Μπρονξ)
Πάντως θυμάμαι πάντα κάτι να φτιάχνω.
Ίσως μια φορά στα έξι μου,
ζωγράφιζα για τα άλλα παιδιά
αυτές τις πολύ φανταχτερές "μαρικίτας"
με αυτές τις πολυσύνθετες
τουαλέτες για χορό
πάντα είχαν περίτεχνες κομμώσεις,
πάντα ασχολούμουν με το σώμα.
Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια ήταν
στη Λόμα ντε Καμπρέρα,
που βρίσκεται στα σύνορα της Δομηνικανής
Δημοκρατίας με την Αϊτή.
(Φωνή από αρχείο)
Αν συνεχίσεις ευθεία πέρα από εκεί
που τελειώνει η Κούβα νοτιοανατολικά
θα βρεθείς στο δεύτερο μεγαλύτερο νησί
του ρομαντικού αρχιπελάγους.
Κάνουμε όλες αυτές τις υποθέσεις για το
πώς είναι να είναι κάποιος από την Καραϊβική,
και όταν φτάνεις εκεί,
τότε καταλαβαίνεις λίγο καλύτερα.
Ένας από τους πρώτους λόγους που ήθελα
να δουλέψω πάνω σε αυτούς τους πίνακες
ήταν κοιτάζοντας κάποιες από τις πρώτες
επιστημονικές εικονογραφήσεις
της χλωρίδας και της πανίδας
από τον Νέο Κόσμο.
Κοιτάζοντας τον Καρλ Λινέ,
είναι ο τύπος πάνω στον οποίο θεμελειώθηκαν
οι σύγχρονες επιστημονικές μέθοδοι
παρατήρησης και κατηγοριοποίησης.
Όμως πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς του
ήταν καθαρή ανοησία.
Εξίσωσε το Μαύρο και Καφέ σώμα
του Νέου Κόσμου
με την κτηνωδία.
Λέγοντας τι είναι οι άνθρωποι
του Νέου Κόσμου,
θα περίμενες να δεις κανίβαλους
και βαμπίρ
οπότε γέρνωντας πάνω στο όραμά τους
που ήδη έτεινε προς το λάθος
δημιουργώ κάτι νέο.
Διαβάζοντας τους πίνακές μου
των "τσιγκουάπας",
ζητώ από τον θεατή να έρθει σε επαφή
με τα δικά του συναισθήματα
γύρω από το γυναικείο σώμα.
(Τσιγκουάπα: ένα μυθικό πλάσμα από
την Δομηνικανική παράδοση)
Η τσιγκουάπα είναι αυτή η λωποδίτισσα
μια πλανεύτρα
κάποιος θα παρασυρθεί από αυτήν και μετά
και μετά θα χαθεί για πάντα.
Η περιγραφή είναι αρκετά διφορούμενη
Μπορεί να είναι οτιδήποτε, από μαγκούστα
μέχρι την πιο όμορφη γυναίκα,
μέχρι την πιο άσχημη γυναίκα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πόδια της
κοιτούν προς τα πίσω
αν ακολουθούσες τα βήματά τους,
πήγαινες προς τη λάθος κατεύθυνση..
κι έχοντας κι αυτήν τη λαμπερή χαίτη,
ήταν φτιαγμένη,
για να μας προκαλεί τέτοιο φόβο,
ώστε να μένουμε για αρκετό καιρό ήσυχοι
και να μας διαμορφώνει ο καθωσπρεπισμός
Ο κανονιστικός τόνος της ιστορίας
τις παρουσιάζει ως θηλυκά πλάσματα
που ξεσαλώνουν
Είναι υπερσεξουαλικές κι εκτροχιάζουν
τον πολιτισμό.
Η υποκείμενη ιστορία λέει πως είναι
ιδιαίτερα ανεξάρτητες,
με αυτοκυριαρχία,
κι έχουν βαθιά συναισθήματα.
Οπότε ποιος δεν θα ήθελε να είναι έτσι;
Αυτό που ήταν συναρπαστικό
στην χρήση αυτής της εικόνας
ήταν η δυνατότητα να ενσωματώσω όλα
αυτά που είχαν κατονομαστεί ως επαίσχυντα
που είχαν θεωρηθεί ανεπιθύμητα
και να τα επαναπροσδιορίσω ως κάτι όμορφο
και με μια ματιά πόθου.
("Σιγκουάπα Αντελάνα", 2018 Χάρλεμ)