WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
ผมเริ่ม Improv Everywhere เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

00:00:03.000 --> 00:00:06.000
พอผมย้ายมานิวยอร์ก พร้อมความสนใจด้านการแสดงและแสดงตลก

00:00:06.000 --> 00:00:09.000
เพราะผมใหม่กับเมือง ผมไม่ได้มีเส้นสายกับทางเวทีแสดง

00:00:09.000 --> 00:00:12.000
ผมก็เลยสร้างเวทีสาธารณะซะเองเลย

NOTE Paragraph

00:00:12.000 --> 00:00:14.000
มาเริ่มที่โปรเจคแรกกันครับ

00:00:14.000 --> 00:00:16.000
ก็คือ โน กางเกง ขึ้นรถใต้ดิน

00:00:16.000 --> 00:00:18.000
อันนี้เกิดขึ้นเมื่อเดือน มกราคม ปี 2002

00:00:18.000 --> 00:00:20.000
และผู้หญิงคนนี้เป็นดาราประจำสำหรับวิดีโอนี้

00:00:20.000 --> 00:00:22.000
เธอไม่รู้ว่ากำลังถูกถ่ายทำอยู่

00:00:22.000 --> 00:00:24.000
ด้วยกล้องที่เราซ่อนไว้

00:00:24.000 --> 00:00:26.000
นี่เป็นรถไฟในนิวยอร์ก 6 สถานี

00:00:26.000 --> 00:00:28.000
และนี่เป็นสถานีแรก

00:00:28.000 --> 00:00:30.000
สองคนนี้เป็นหนุ่มเดนิช

00:00:30.000 --> 00:00:33.000
ที่นั่งข้างกล้องที่เราซ่อนไว้

00:00:33.000 --> 00:00:35.000
และนั่นคือผมในเสื้อโค้ทสีน้ำตาล

00:00:35.000 --> 00:00:37.000
เวลานั้นอากาศ 30 องศาด้านนอก

00:00:37.000 --> 00:00:39.000
ผมใส่หมวก มีผ้าพันคอ

00:00:39.000 --> 00:00:42.000
และผู้หญิงคนนี้ก็สังเกตุเห็นว่าผมแปลกตอนนี้แหละ

00:00:44.000 --> 00:00:50.000
(เสียงหัวเราะ)

00:00:50.000 --> 00:00:52.000
และอย่างที่คุณเห็น ผมไม่ได้ใส่กางเกง

00:00:52.000 --> 00:00:55.000
(เสียงหัวเราะ)

00:00:55.000 --> 00:00:57.000
ถึงจุดนี้

00:00:57.000 --> 00:00:59.000
เธอก็เห็นความแปลกของผมละครับ

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
แต่ในรถและรถไฟสาธารณะของนิวยอร์กมักมีพวกประหลาดอยู่แล้ว

00:01:01.000 --> 00:01:03.000
ดังนั้นมีคนนึงคงไม่แปลกเท่าไหร่

00:01:03.000 --> 00:01:06.000
เธอก้มอ่านหนังสือต่อไป ซึ่งบังเอิญหัวข้อชื่อ "ข่มขืน"

00:01:06.000 --> 00:01:10.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:10.000 --> 00:01:12.000
ก็คือเธอสังเกตุสิ่งแปลกๆ

00:01:12.000 --> 00:01:14.000
แต่พยายามทำตัวตามปกติต่อไป

NOTE Paragraph

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
ในเวลาต่อมา ผมมีเพื่อน 6 คน

00:01:16.000 --> 00:01:19.000
ที่รออยู่ตามสถานีต่างๆ ใน ชุดชั้นในเหมือนกัน

00:01:20.000 --> 00:01:22.000
แล้วจะค่อยๆทยอยกันขึ้นรถที่ละคน

00:01:22.000 --> 00:01:25.000
พวกเราทำเหมือนไม่รูัจักกัน

00:01:25.000 --> 00:01:28.000
และพวกเราทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ

00:01:28.000 --> 00:01:31.000
ที่ลืมใส่กางเกงในวันอากาศหนาวของเดือนมกรา

00:01:31.000 --> 00:01:56.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:56.000 --> 00:01:58.000
ในตอนนี้

00:01:58.000 --> 00:02:00.000
เธอตัดสินใจเอาหนังสือที่อ่านเก็บ

00:02:00.000 --> 00:02:02.000
(เสียงหัวเราะ)

00:02:02.000 --> 00:02:06.000
และตัดสินใจเริ่มสังเกตุรอบๆ ตัวเธอมากขึ้น

NOTE Paragraph

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
ในเวลาต่อมา หนุ่มเดนิช 2 คน ด้านซ้ายของกล้อง

00:02:08.000 --> 00:02:10.000
แยกตัวออกจากกัน

00:02:10.000 --> 00:02:12.000
พวกเขาคิดว่านี้เป็นอะไรที่ขำที่สุดที่เคยเห็นมา

00:02:12.000 --> 00:02:15.000
แล้วดูุคุณผู้หญิงเขาส่งสายตากับพวกเขาซิครับ

00:02:20.000 --> 00:02:22.000
(เสียงหัวเราะ)

00:02:22.000 --> 00:02:24.000
ผมชอบช่วงนี้ของวิดีโอจังครับ

00:02:24.000 --> 00:02:27.000
เพราะก่อนหน้าการแชร์ประสบการณ์นี้

00:02:27.000 --> 00:02:30.000
มันเป็นสิ่งที่ อาจจะรู้สึกกลัวๆ

00:02:30.000 --> 00:02:32.000
หรือบางอย่างที่ทำเธอสับสน

00:02:32.000 --> 00:02:34.000
และจนถึงตอนแชร์ประสบการณ์

00:02:34.000 --> 00:02:36.000
มันตลกและเป็นสิ่งที่เธอหัวเราะได้

NOTE Paragraph

00:02:36.000 --> 00:02:38.000
และรถไฟก็มาถึง

00:02:38.000 --> 00:02:40.000
จุดจอดที่3 จากหก

00:02:54.000 --> 00:02:57.000
(เสียงหัวเราะ)

00:02:57.000 --> 00:02:59.000
วิดีโอไม่ได้แสดงทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นนะครับ

00:02:59.000 --> 00:03:01.000
วิดีโอนี้ยังมีต่ออีก 4 สถานี

00:03:01.000 --> 00:03:05.000
รวมทั้งหมดเป็น 7 คนจากไหนไม่รู้ที่ใส่ กกน ขึ้นรถ

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
ถึงจุดจอดที่ 8 ผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาพร้อมกับถุงใบใหญ่

00:03:07.000 --> 00:03:10.000
และประกาศว่ามีกางเกงราคา 1 ดอลลาร์มาขาย

00:03:10.000 --> 00:03:13.000
เหมือนกับที่เห็นขายแบตเตอรี่กับขนมบนรถไฟแหละครับ

00:03:13.000 --> 00:03:16.000
พวกเราซื้อกางเกงคนละตัว แล้วใส่

00:03:16.000 --> 00:03:19.000
พูดว่า "ขอบคุณครับ เป็นสิ่งที่ต้องการสำหรับวันนี้อยู่พอดีเลย"

00:03:19.000 --> 00:03:22.000
จากนั้น ไม่ทันที่จะเฉลยว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ออก

00:03:22.000 --> 00:03:24.000
และต่างไปกันคนละทิศ

NOTE Paragraph

00:03:24.000 --> 00:03:26.000
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:03:26.000 --> 00:03:28.000
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:03:30.000 --> 00:03:32.000
หยุดวิดีโอที่ตรงนั้น

00:03:32.000 --> 00:03:34.000
แล้วก็ชอบปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้มากด้วย

00:03:34.000 --> 00:03:36.000
ผมดูวิดีโอเทปนั้นในวันเดียวกัน

00:03:36.000 --> 00:03:38.000
มันให้แรงบันดาลใจผมทำต่อไป

00:03:38.000 --> 00:03:41.000
และนั่นเป็นหนึ่งในจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

00:03:41.000 --> 00:03:43.000
คือทำให้บรรยากาศที่สาธารณะ

00:03:43.000 --> 00:03:45.000
ที่เป็นประสบการณ์ดีๆให้กับคนอื่นๆ

00:03:45.000 --> 00:03:48.000
มันเป็นการแกล้ง แต่แกล้งแบบที่คนจะมีเรื่องดีๆไปเล่าต่อ

00:03:48.000 --> 00:03:50.000
และปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้กระตุ้น

00:03:50.000 --> 00:03:52.000
ให้ผมทำ โน กางเกง ขึ้นรถไฟ ครั้งที่สอง

00:03:52.000 --> 00:03:54.000
แล้วเราก็ทำต่อเนื่องทุกปีครับ

00:03:54.000 --> 00:03:56.000
และในมกรานี้ เราทำเป้นครั้งที่ 10 แล้วครับ

00:03:56.000 --> 00:03:59.000
ซึ่ง คนมากมายกว่า 3500คน

00:03:59.000 --> 00:04:01.000
จะสวมชั้นในขึ้นรถไฟใต้ดินในเมืองนิวยอร์ก

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
รถไฟเกือบทุกสายในเมือง

00:04:03.000 --> 00:04:05.000
และอีกกว่า 50 เมืองทั่วโลก

00:04:05.000 --> 00:04:07.000
ก็ร่วมด้วย

NOTE Paragraph

00:04:07.000 --> 00:04:09.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:09.000 --> 00:04:12.000
ผมได้เริ่มชั้นเรียน อิมโพรฟ ที่โรงละคร Upright Citizens Brigade

00:04:12.000 --> 00:04:15.000
และได้พบเหล่าผู้สร้างสรรค์ นักแสดง และเหล่าตลกอีกมากมาย

00:04:15.000 --> 00:04:17.000
ผมเริ่มรวบรวมเมล์

00:04:17.000 --> 00:04:19.000
ของคนที่อยากมีส่วนร่วมกับโปรแจคแนวนี้

00:04:19.000 --> 00:04:21.000
นั้นทำให้ผมสามารถสร้างโปรเจคที่ใหญ่ขึ้นได้

00:04:21.000 --> 00:04:23.000
วันหนึ่งผมเดินผ่าน Union Square

00:04:23.000 --> 00:04:25.000
แล้วเห็นตึกนี้

00:04:25.000 --> 00:04:27.000
ซึ่งเพิ่งสร้างเมื่อ 2005

00:04:27.000 --> 00:04:30.000
แล้วผมก็เห็นเด็กผู้หญิงตรงหน้าต่างหนึ่ง กำลังเต้นอยู่

00:04:30.000 --> 00:04:32.000
ผมว่ามันเป็นไรที่พิเศษมาก

00:04:32.000 --> 00:04:34.000
เป็นเพราะว่ามันมืด เลยเห็นเธอเป็นเงาดำ สว่างด้านหลังด้วยหลอดไฟ

00:04:34.000 --> 00:04:36.000
ท่าทางเธอเจนเวทีเสียด้วย

00:04:36.000 --> 00:04:38.000
แต่ผมก็คิดไม่ออกว่าทำไมเธอทำแบบนั้น

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
หลังจากนั้น 15 วิ เพื่อนเธอก็โผล่มา

00:04:40.000 --> 00:04:42.000
เธอหลบอยู่หลังห้องโชว์นี่เอง

00:04:42.000 --> 00:04:44.000
พวกเขาหัวเราะ กอดกันแล้วก็วิ่งหายไป

00:04:44.000 --> 00:04:46.000
เหมือนกับว่าเธอแค่อยากจะเต้นเท่านั้นแหละ

00:04:46.000 --> 00:04:48.000
นั่นเลยดลใจผม

00:04:48.000 --> 00:04:50.000
รองดูที่หน้าตึกทั้งหมด มีหน้าต่างกว่า 70 บาน

00:04:50.000 --> 00:04:52.000
ผมรู้แล้วละว่าจะทำอะไร

NOTE Paragraph

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
โปรเจคนี้เรียกว่า "Look Up More" เรามีนักแสดง 70 คน ใส่ชุดสีดำ

00:04:57.000 --> 00:04:59.000
อันนี้เราไม่ได้ขออนุญาตไว้เลยครับ

00:04:59.000 --> 00:05:01.000
เราไม่ได้บอกทางห้างว่าเราจะมา

00:05:01.000 --> 00:05:03.000
ผมยืนในสวนเพื่อให้สัญญาณ

00:05:03.000 --> 00:05:06.000
สัญญาณแรกสำหรับทุกคนให้ถือป้ายขนาดใหญ่นั่น

00:05:06.000 --> 00:05:08.000
เขียนว่า "Look Up More"

00:05:08.000 --> 00:05:11.000
ซึ่งเป็นชื่อของโปรเจค

00:05:11.000 --> 00:05:14.000
สัญญาณที่สองคือให้ทุกคนกระโดดพร้อมกัน

00:05:14.000 --> 00:05:17.000
อย่างที่คุณเห็นอยู่ตอนนี้

00:05:17.000 --> 00:05:19.000
(เสียงหัวเราะ)

00:05:19.000 --> 00:05:21.000
แล้วก็มีช่วงเต้น ซึ่งเราให้ทุกคนเต้น

00:05:21.000 --> 00:05:23.000
แล้วก็มีช่วงโชว์เดี่ยวที่จะต้องเต้นที่ละคน

00:05:23.000 --> 00:05:25.000
ส่วนคนอื่นที่ไม่เต้นก็ชี้ไปทางคนเต้น

00:05:25.000 --> 00:05:32.000
(เสียงหัวเราะ)

00:05:32.000 --> 00:05:34.000
พอผมให้สัญญาณอีกครั้ง

00:05:34.000 --> 00:05:37.000
ซึ่งคนเต้นเดี๋ยวคนต่อไปด้านล่าง "Forever 21"นั่น

00:05:37.000 --> 00:05:39.000
ก็เริ่มเต้น

00:05:39.000 --> 00:05:41.000
ยังมีกิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย

00:05:41.000 --> 00:05:43.000
พวกเรากระโดดขึ้นลง

00:05:43.000 --> 00:05:45.000
คนหกล้มกลางสนาม

00:05:45.000 --> 00:05:47.000
แล้วก็ผมยืนในเสื้อสเว็ตเตอร์

00:05:47.000 --> 00:05:49.000
เอามือเข้าๆออกๆถังขยะ

00:05:49.000 --> 00:05:51.000
เพื่อนส่งสัญญาณที่ไกล

00:05:51.000 --> 00:05:53.000
แล้วเป็นเพราะอยู่ที่สวน Union Square ข้างๆ สถานีรถไฟใต้ดิน

00:05:53.000 --> 00:05:55.000
ทำให้มีคนเป็นร้อยๆหยุด

00:05:55.000 --> 00:05:57.000
ยืนมองขึ้นบนตึก

00:05:57.000 --> 00:06:00.000
ดูว่าพวกเราทำอะไร

00:06:01.000 --> 00:06:03.000
นี่เป็นรูปที่ดีที่สุด

NOTE Paragraph

00:06:03.000 --> 00:06:05.000
กิจกรรมนี้

00:06:05.000 --> 00:06:07.000
สร้างแรงบันดาลใจชั่วขณะ

00:06:07.000 --> 00:06:09.000
ที่ผมไปสะดุดเจอเข้า

00:06:09.000 --> 00:06:11.000
โปรเจคต่อไปที่ผมจะโชว์

00:06:11.000 --> 00:06:13.000
ได้ไอเดียจากคนแปลกหน้าที่ส่งเมลล์หาผม

00:06:13.000 --> 00:06:16.000
เป็นเด็ก ม.ปลายในเท็กซัสเขียนถึงผม ในปี 2006

00:06:16.000 --> 00:06:18.000
ความว่า "คุณน่าจะรวมคนให้ได้มากที่สุด

00:06:18.000 --> 00:06:21.000
ใส่เสื้อโปโลสีฟ้า และกางเกงกากี

00:06:21.000 --> 00:06:23.000
แล้วเข้าไปยืนเฉยๆในร้าน Best Buy"

00:06:23.000 --> 00:06:27.000
(เสียงหัวเราะ)

00:06:27.000 --> 00:06:29.000
(เสียงปรบมือ)

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
ผมตอบกลับจดหมายของเด็กคนนี้ทันที

00:06:31.000 --> 00:06:33.000
ว่า "ใช่ เธอพูดถูก

00:06:33.000 --> 00:06:35.000
ฉันคิดว่าจะพยายามทำในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ขอบคุณ"

00:06:35.000 --> 00:06:37.000
และนี่เป็นวิดีโอครับ

NOTE Paragraph

00:06:37.000 --> 00:06:39.000
อีกครั้ง นี่ปี 2005

00:06:39.000 --> 00:06:42.000
นี่เป็น Best Buy ใน นิวยอร์ก

00:06:42.000 --> 00:06:44.000
เรามีอาสาสมัครกว่า 80 คนร่วมในงานนี้

00:06:44.000 --> 00:06:46.000
ค่อยๆเข้ามาทีละคน

00:06:46.000 --> 00:06:48.000
มีทั้งเด็ก 8 ขวบ 10 ขวบ

00:06:48.000 --> 00:06:50.000
จนถึงคุณปู่อายุ 65

00:06:50.000 --> 00:06:52.000
ที่มาร่วมด้วย

00:06:52.000 --> 00:06:54.000
คนมากมายหลากหลาย

00:06:54.000 --> 00:06:57.000
ผมบอกเขาว่า "ไม่ต้องทำงาน อย่าทำตัวเป็นพนักงาน

00:06:57.000 --> 00:06:59.000
และก็ อย่าซื้อด้วย

00:06:59.000 --> 00:07:01.000
แค่ยืนกระจายไปรอบๆ อย่ายืนหันหาสินค้า"

00:07:01.000 --> 00:07:03.000
คุณจะเห็นพนักงานปกติ

00:07:03.000 --> 00:07:05.000
คนนึงที่ติดป้ายชื่อสีเหลืองบนเสื้อ

00:07:05.000 --> 00:07:07.000
นอกนั้นเป็นคนของเราหมด

00:07:07.000 --> 00:07:09.000
(เสียงหัวเราะ)

00:07:09.000 --> 00:07:11.000
พนักงานหลายคนเห็นว่าเป็นเรื่องตลก

00:07:11.000 --> 00:07:13.000
ความจริงแล้ว หลายคนไปหยิบกล้องจากห้องพักเขาออกมา

00:07:13.000 --> 00:07:15.000
แล้วถ่ายรูปพวกเรา

00:07:15.000 --> 00:07:18.000
หลายคนแซวเราให้ไปด้านหลัง

00:07:18.000 --> 00:07:21.000
ไปยกทีวีหนักๆให้ลุกค้า

00:07:21.000 --> 00:07:24.000
แต่ผู้จักการกับยามซิ

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
ไม่ค่อยจะขำด้วยเท่าไหร่

00:07:26.000 --> 00:07:28.000
คุณจะเห็นพวกเขาในส่วนนี้

00:07:28.000 --> 00:07:31.000
พวกเขาจะใส่เสื้อเหลืองไม่ก็ดำ

00:07:31.000 --> 00:07:33.000
พวกเราอยู่ในนั้นได้ประมาณ 10 นาที

00:07:33.000 --> 00:07:35.000
ก่อนที่ผู้จัดการจะกด 911

NOTE Paragraph

00:07:35.000 --> 00:07:38.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:38.000 --> 00:07:40.000
พวกเขาเริ่มวิ่งไปทั่ว

00:07:40.000 --> 00:07:43.000
บอกทุกคนว่าตำรวจกำลังมา ให้ระวัง แล้วตำรวจก็มา

00:07:43.000 --> 00:07:46.000
คุณจะเห็นตำรวจอยู่ตรงนี้ครับ

00:07:46.000 --> 00:07:49.000
ใส่ชุดสีดำตรงนี้ เราถ่ายทำด้วยกล้องที่ซ่อนไว้ครับ

00:07:49.000 --> 00:07:51.000
จากนั้นตำรวจก็รายงานผู้จัดการร้าน Best Buy ว่า

00:07:51.000 --> 00:07:53.000
มันไม่ผิดกฎหมาย

00:07:53.000 --> 00:07:55.000
ที่จะใส่เสื้อสีฟ้ากับกางเกงสีกากี

NOTE Paragraph

00:07:55.000 --> 00:07:57.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:57.000 --> 00:08:01.000
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:08:01.000 --> 00:08:03.000
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:08:03.000 --> 00:08:06.000
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:08:06.000 --> 00:08:09.000
เราอยู่ที่นั่นประมาณ 20 นาที แล้วเราก็ยินดีที่จะออกจากร้าน

00:08:09.000 --> 00:08:11.000
สิ่งหนึ่งที่ผู้จัดการพยายามทำคือ

00:08:11.000 --> 00:08:13.000
หากล้องที่เราถ่ายทำ

00:08:13.000 --> 00:08:16.000
แล้วก็จับคนของผมได้สองคนที่ซ่อนกล้องไว้ในกระเป๋ายักษ์

00:08:16.000 --> 00:08:18.000
แต่มีคนนึงที่เขาจับไม่ได้

00:08:18.000 --> 00:08:20.000
คือคนที่เข้าไปแล้วมีแต่เทปเปล่า

00:08:20.000 --> 00:08:22.000
แล้วเดินไปทั่ว Best Buy โซนกล้อง

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
แล้วใส่เทปลงในกล้องของร้าน

00:08:24.000 --> 00:08:27.000
แกล้งทำเป็นช้อปปื้ง

00:08:27.000 --> 00:08:30.000
ผมชอบไอเดียเรื่องใช้เทคนิคของเขาเพื่อให้เป็นประโยชน์กับตัวเรา

NOTE Paragraph

00:08:30.000 --> 00:08:32.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:32.000 --> 00:08:34.000
ผมคิดว่าโปรเจคที่ดีที่สุดคืออันที่เห็นชัด

00:08:34.000 --> 00:08:36.000
และเกิดขึ้นในสถานที่จำเพราะด้วยเหตุผลหนึ่ง

00:08:36.000 --> 00:08:38.000
และเช้าวันหนึ่ง ผมขับรถไปสถานีรถใต้ดิน

00:08:38.000 --> 00:08:40.000
ต้องเปลี่ยนสายที่ ถนน53 หยุด

00:08:40.000 --> 00:08:42.000
ตรงบันไดเลื่อนยักษ์ สองตัว

00:08:42.000 --> 00:08:45.000
มันเป็นที่ที่เครียดมากในช่วยเวลาเช้า เพราะคนเยอะมากครับ

00:08:45.000 --> 00:08:47.000
ผมเลยตัดสินใจทำบางอย่างขึ้น

00:08:47.000 --> 00:08:50.000
เพื่อทำให้เช้าแต่ละวันมีความสุขขึ้นได้

00:08:51.000 --> 00:08:53.000
นี่เป็นหน้าหนาวปี2009

00:08:53.000 --> 00:08:55.000
ตอนแปดโมงเช้า

00:08:55.000 --> 00:08:57.000
เป้นเวลาเร่งรีบเลย

00:08:57.000 --> 00:08:59.000
ข้างนอกหนาวมาก

00:08:59.000 --> 00:09:01.000
ผู้คนมาจาก ควีนส์

00:09:01.000 --> 00:09:04.000
เปลี่ยนรถจากสายอี ไปที่ ซิกส์เทรน

00:09:04.000 --> 00:09:06.000
แล้วก็ขึ้นบันไดเลื่อนยักษ์นี่

00:09:06.000 --> 00:09:09.000
เพื่อไปทำงาน

NOTE Paragraph

00:09:19.000 --> 00:09:29.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:31.000 --> 00:09:33.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:33.000 --> 00:09:39.000
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:09:39.000 --> 00:09:41.000
ขอบคุณครับ

00:09:41.000 --> 00:09:44.000
อันนี้เป็นภาพที่ดูดีขึ้นมาหน่อย

00:09:44.000 --> 00:09:46.000
เขาได้ ไฮไฟ 2000ครั้งในวันนั้น

00:09:46.000 --> 00:09:48.000
เขาล่างมือก่อนและหลังเป็นอย่างดี

00:09:48.000 --> 00:09:50.000
และไม่ได้ป่วยอะไร

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
และนั่นก็ทำโดยไม่ได้ขออนุญาตอีกแล้ว

00:09:52.000 --> 00:09:54.000
แต่ไม่มีใครสนเท่าไหร่

NOTE Paragraph

00:09:54.000 --> 00:09:56.000
หลายปีมานี้

00:09:56.000 --> 00:09:59.000
เสียงวิจารณ์ส่วนใหญ่ของ Improv Everywhere

00:09:59.000 --> 00:10:01.000
ที่ทิ้งคอมเม้นท์ไว้ใน YouTube

00:10:01.000 --> 00:10:04.000
คือ: "คนพวกนี้มีเวลาว่างเกินนะเนี่ย"

00:10:04.000 --> 00:10:07.000
และคุณก็คงรู้ว่า ไม่มีใครที่เขาชอบทุกอย่างที่คุณทำหรอก

00:10:07.000 --> 00:10:09.000
ในขณะเดียวกันผมก็ได้คอมเม้นท์ทางเน็ตขอบคุณอันหนาเตอะเช่นกัน

00:10:09.000 --> 00:10:11.000
แต่สิ่งหนึ่งที่กวนใจผมคือ

00:10:11.000 --> 00:10:13.000
เราไม่ได้เป็นพวกว่างจัดนะครับ

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
ผู้ร่วมโครงการ Improv Everywhere ต่างๆ

00:10:16.000 --> 00:10:18.000
ก็มีเวลาว่างพอๆกับชาวนิวยอร์กคนอื่นๆนั่นแหละ

00:10:18.000 --> 00:10:20.000
เพียงแต่พวกเขาเลือกใช้เวลา

00:10:20.000 --> 00:10:22.000
ว่าง ทำอะไรต่างจากคนอื่น

NOTE Paragraph

00:10:22.000 --> 00:10:24.000
ทุกวันเสาร์และอาทิตย์

00:10:24.000 --> 00:10:26.000
คนกว่าร้อยพัน ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

00:10:26.000 --> 00:10:28.000
กรูไปที่สนามกีฬาเพื่อดูการแข่งต่างๆ

00:10:28.000 --> 00:10:31.000
แต่ผมก็ไม่เห็นใครวิจารณ์ การไปดูเกมส์การแข่ง

00:10:31.000 --> 00:10:34.000
ว่า "คนบนแสตนเชียร์พวกนั้นเนี่ยท่าจะว่างจัด" เลย

00:10:34.000 --> 00:10:36.000
และแน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ว่างจัด

00:10:36.000 --> 00:10:38.000
มันไอเดียเพอร์เฟ็คที่จะใช้เวลาบ่ายของวันหยุด

00:10:38.000 --> 00:10:41.000
ดูฟุตบอลที่สนามกีฬา

00:10:41.000 --> 00:10:43.000
แต่ผมก็คิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน

00:10:43.000 --> 00:10:46.000
ที่จะใช้เวลาช่วงบ่ายหนาวๆ ในที่ที่มีคน 200คน

00:10:46.000 --> 00:10:48.000
อย่างใน สถานี Grand Central

00:10:48.000 --> 00:10:51.000
หรือแต่งตัวเป็น Ghostbuster

00:10:51.000 --> 00:10:53.000
แล้ววิ่งไปทั่วห้องสมุดกลางนิวยอร์ก

00:10:53.000 --> 00:10:55.000
(เสียงหัวเราะ)

00:10:55.000 --> 00:10:58.000
หรือฟังเครื่องเล่น MP3 ร่วมกับคนอีก 3000 คน

00:10:58.000 --> 00:11:01.000
แล้วเต้นรำเงียบๆในสวนสาธารณะ

00:11:01.000 --> 00:11:03.000
หรือแหกปากร้องเพลงกลางห้าง

00:11:03.000 --> 00:11:05.000
แบบละครเพลงมิวสิคเคิล

00:11:05.000 --> 00:11:08.000
หรือดำน้ำทั้งชุดเต็มยศในทะเลของเกาะ Coney Island

NOTE Paragraph

00:11:08.000 --> 00:11:11.000
อย่างที่เรารู้ว่า ตอนเด็กเราถูกสอนให้เล่น

00:11:11.000 --> 00:11:13.000
แล้วก็ไม่เคยได้รับเหตุผลว่าเราเล่นไปทำไม

00:11:13.000 --> 00:11:16.000
มันเป็นที่ยอมรับว่าการเล่นเป็นสิ่งดี

00:11:16.000 --> 00:11:19.000
และผมคิดว่าจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

00:11:19.000 --> 00:11:21.000
ก็คือไม่มีจุดหมายอะไร แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีด้วย

00:11:21.000 --> 00:11:23.000
พวกเราไม่ต้องการเหตุผล

00:11:23.000 --> 00:11:25.000
ตราบเท่าที่มันสนุก

00:11:25.000 --> 00:11:27.000
และตราบใดที่มันเป็นความคิดตลกๆ

00:11:27.000 --> 00:11:30.000
และสิ่งที่ทำเหมือนเป็นสิ่งที่คนพบเห็นได้มีช่วงเวลาความสุข

00:11:30.000 --> 00:11:32.000
มันก็พอแล้วสำหรับเรา

00:11:32.000 --> 00:11:34.000
และผมก็คิดว่า ผู้ใหญ่อย่างเราควรเรียนรู้

00:11:34.000 --> 00:11:36.000
ว่ามันไม่มีคำว่า ผิด หรือ ถูก ในการเล่น

NOTE Paragraph

00:11:36.000 --> 00:11:38.000
ขอบคุณมากครับ

NOTE Paragraph

00:11:38.000 --> 00:11:43.000
(เสียงปรบมือ)