1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
ผมเริ่ม Improv Everywhere เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

2
00:00:03,000 --> 00:00:06,000
พอผมย้ายมานิวยอร์ก พร้อมความสนใจด้านการแสดงและแสดงตลก

3
00:00:06,000 --> 00:00:09,000
เพราะผมใหม่กับเมือง ผมไม่ได้มีเส้นสายกับทางเวทีแสดง

4
00:00:09,000 --> 00:00:12,000
ผมก็เลยสร้างเวทีสาธารณะซะเองเลย

5
00:00:12,000 --> 00:00:14,000
มาเริ่มที่โปรเจคแรกกันครับ

6
00:00:14,000 --> 00:00:16,000
ก็คือ โน กางเกง ขึ้นรถใต้ดิน

7
00:00:16,000 --> 00:00:18,000
อันนี้เกิดขึ้นเมื่อเดือน มกราคม ปี 2002

8
00:00:18,000 --> 00:00:20,000
และผู้หญิงคนนี้เป็นดาราประจำสำหรับวิดีโอนี้

9
00:00:20,000 --> 00:00:22,000
เธอไม่รู้ว่ากำลังถูกถ่ายทำอยู่

10
00:00:22,000 --> 00:00:24,000
ด้วยกล้องที่เราซ่อนไว้

11
00:00:24,000 --> 00:00:26,000
นี่เป็นรถไฟในนิวยอร์ก 6 สถานี

12
00:00:26,000 --> 00:00:28,000
และนี่เป็นสถานีแรก

13
00:00:28,000 --> 00:00:30,000
สองคนนี้เป็นหนุ่มเดนิช

14
00:00:30,000 --> 00:00:33,000
ที่นั่งข้างกล้องที่เราซ่อนไว้

15
00:00:33,000 --> 00:00:35,000
และนั่นคือผมในเสื้อโค้ทสีน้ำตาล

16
00:00:35,000 --> 00:00:37,000
เวลานั้นอากาศ 30 องศาด้านนอก

17
00:00:37,000 --> 00:00:39,000
ผมใส่หมวก มีผ้าพันคอ

18
00:00:39,000 --> 00:00:42,000
และผู้หญิงคนนี้ก็สังเกตุเห็นว่าผมแปลกตอนนี้แหละ

19
00:00:44,000 --> 00:00:50,000
(เสียงหัวเราะ)

20
00:00:50,000 --> 00:00:52,000
และอย่างที่คุณเห็น ผมไม่ได้ใส่กางเกง

21
00:00:52,000 --> 00:00:55,000
(เสียงหัวเราะ)

22
00:00:55,000 --> 00:00:57,000
ถึงจุดนี้

23
00:00:57,000 --> 00:00:59,000
เธอก็เห็นความแปลกของผมละครับ

24
00:00:59,000 --> 00:01:01,000
แต่ในรถและรถไฟสาธารณะของนิวยอร์กมักมีพวกประหลาดอยู่แล้ว

25
00:01:01,000 --> 00:01:03,000
ดังนั้นมีคนนึงคงไม่แปลกเท่าไหร่

26
00:01:03,000 --> 00:01:06,000
เธอก้มอ่านหนังสือต่อไป ซึ่งบังเอิญหัวข้อชื่อ "ข่มขืน"

27
00:01:06,000 --> 00:01:10,000
(เสียงหัวเราะ)

28
00:01:10,000 --> 00:01:12,000
ก็คือเธอสังเกตุสิ่งแปลกๆ

29
00:01:12,000 --> 00:01:14,000
แต่พยายามทำตัวตามปกติต่อไป

30
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
ในเวลาต่อมา ผมมีเพื่อน 6 คน

31
00:01:16,000 --> 00:01:19,000
ที่รออยู่ตามสถานีต่างๆ ใน ชุดชั้นในเหมือนกัน

32
00:01:20,000 --> 00:01:22,000
แล้วจะค่อยๆทยอยกันขึ้นรถที่ละคน

33
00:01:22,000 --> 00:01:25,000
พวกเราทำเหมือนไม่รูัจักกัน

34
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
และพวกเราทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ

35
00:01:28,000 --> 00:01:31,000
ที่ลืมใส่กางเกงในวันอากาศหนาวของเดือนมกรา

36
00:01:31,000 --> 00:01:56,000
(เสียงหัวเราะ)

37
00:01:56,000 --> 00:01:58,000
ในตอนนี้

38
00:01:58,000 --> 00:02:00,000
เธอตัดสินใจเอาหนังสือที่อ่านเก็บ

39
00:02:00,000 --> 00:02:02,000
(เสียงหัวเราะ)

40
00:02:02,000 --> 00:02:06,000
และตัดสินใจเริ่มสังเกตุรอบๆ ตัวเธอมากขึ้น

41
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
ในเวลาต่อมา หนุ่มเดนิช 2 คน ด้านซ้ายของกล้อง

42
00:02:08,000 --> 00:02:10,000
แยกตัวออกจากกัน

43
00:02:10,000 --> 00:02:12,000
พวกเขาคิดว่านี้เป็นอะไรที่ขำที่สุดที่เคยเห็นมา

44
00:02:12,000 --> 00:02:15,000
แล้วดูุคุณผู้หญิงเขาส่งสายตากับพวกเขาซิครับ

45
00:02:20,000 --> 00:02:22,000
(เสียงหัวเราะ)

46
00:02:22,000 --> 00:02:24,000
ผมชอบช่วงนี้ของวิดีโอจังครับ

47
00:02:24,000 --> 00:02:27,000
เพราะก่อนหน้าการแชร์ประสบการณ์นี้

48
00:02:27,000 --> 00:02:30,000
มันเป็นสิ่งที่ อาจจะรู้สึกกลัวๆ

49
00:02:30,000 --> 00:02:32,000
หรือบางอย่างที่ทำเธอสับสน

50
00:02:32,000 --> 00:02:34,000
และจนถึงตอนแชร์ประสบการณ์

51
00:02:34,000 --> 00:02:36,000
มันตลกและเป็นสิ่งที่เธอหัวเราะได้

52
00:02:36,000 --> 00:02:38,000
และรถไฟก็มาถึง

53
00:02:38,000 --> 00:02:40,000
จุดจอดที่3 จากหก

54
00:02:54,000 --> 00:02:57,000
(เสียงหัวเราะ)

55
00:02:57,000 --> 00:02:59,000
วิดีโอไม่ได้แสดงทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นนะครับ

56
00:02:59,000 --> 00:03:01,000
วิดีโอนี้ยังมีต่ออีก 4 สถานี

57
00:03:01,000 --> 00:03:05,000
รวมทั้งหมดเป็น 7 คนจากไหนไม่รู้ที่ใส่ กกน ขึ้นรถ

58
00:03:05,000 --> 00:03:07,000
ถึงจุดจอดที่ 8 ผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาพร้อมกับถุงใบใหญ่

59
00:03:07,000 --> 00:03:10,000
และประกาศว่ามีกางเกงราคา 1 ดอลลาร์มาขาย

60
00:03:10,000 --> 00:03:13,000
เหมือนกับที่เห็นขายแบตเตอรี่กับขนมบนรถไฟแหละครับ

61
00:03:13,000 --> 00:03:16,000
พวกเราซื้อกางเกงคนละตัว แล้วใส่

62
00:03:16,000 --> 00:03:19,000
พูดว่า "ขอบคุณครับ เป็นสิ่งที่ต้องการสำหรับวันนี้อยู่พอดีเลย"

63
00:03:19,000 --> 00:03:22,000
จากนั้น ไม่ทันที่จะเฉลยว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ออก

64
00:03:22,000 --> 00:03:24,000
และต่างไปกันคนละทิศ

65
00:03:24,000 --> 00:03:26,000
(เสียงปรบมือ)

66
00:03:26,000 --> 00:03:28,000
ขอบคุณครับ

67
00:03:30,000 --> 00:03:32,000
หยุดวิดีโอที่ตรงนั้น

68
00:03:32,000 --> 00:03:34,000
แล้วก็ชอบปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้มากด้วย

69
00:03:34,000 --> 00:03:36,000
ผมดูวิดีโอเทปนั้นในวันเดียวกัน

70
00:03:36,000 --> 00:03:38,000
มันให้แรงบันดาลใจผมทำต่อไป

71
00:03:38,000 --> 00:03:41,000
และนั่นเป็นหนึ่งในจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

72
00:03:41,000 --> 00:03:43,000
คือทำให้บรรยากาศที่สาธารณะ

73
00:03:43,000 --> 00:03:45,000
ที่เป็นประสบการณ์ดีๆให้กับคนอื่นๆ

74
00:03:45,000 --> 00:03:48,000
มันเป็นการแกล้ง แต่แกล้งแบบที่คนจะมีเรื่องดีๆไปเล่าต่อ

75
00:03:48,000 --> 00:03:50,000
และปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้กระตุ้น

76
00:03:50,000 --> 00:03:52,000
ให้ผมทำ โน กางเกง ขึ้นรถไฟ ครั้งที่สอง

77
00:03:52,000 --> 00:03:54,000
แล้วเราก็ทำต่อเนื่องทุกปีครับ

78
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
และในมกรานี้ เราทำเป้นครั้งที่ 10 แล้วครับ

79
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
ซึ่ง คนมากมายกว่า 3500คน

80
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
จะสวมชั้นในขึ้นรถไฟใต้ดินในเมืองนิวยอร์ก

81
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
รถไฟเกือบทุกสายในเมือง

82
00:04:03,000 --> 00:04:05,000
และอีกกว่า 50 เมืองทั่วโลก

83
00:04:05,000 --> 00:04:07,000
ก็ร่วมด้วย

84
00:04:07,000 --> 00:04:09,000
(เสียงหัวเราะ)

85
00:04:09,000 --> 00:04:12,000
ผมได้เริ่มชั้นเรียน อิมโพรฟ ที่โรงละคร Upright Citizens Brigade

86
00:04:12,000 --> 00:04:15,000
และได้พบเหล่าผู้สร้างสรรค์ นักแสดง และเหล่าตลกอีกมากมาย

87
00:04:15,000 --> 00:04:17,000
ผมเริ่มรวบรวมเมล์

88
00:04:17,000 --> 00:04:19,000
ของคนที่อยากมีส่วนร่วมกับโปรแจคแนวนี้

89
00:04:19,000 --> 00:04:21,000
นั้นทำให้ผมสามารถสร้างโปรเจคที่ใหญ่ขึ้นได้

90
00:04:21,000 --> 00:04:23,000
วันหนึ่งผมเดินผ่าน Union Square

91
00:04:23,000 --> 00:04:25,000
แล้วเห็นตึกนี้

92
00:04:25,000 --> 00:04:27,000
ซึ่งเพิ่งสร้างเมื่อ 2005

93
00:04:27,000 --> 00:04:30,000
แล้วผมก็เห็นเด็กผู้หญิงตรงหน้าต่างหนึ่ง กำลังเต้นอยู่

94
00:04:30,000 --> 00:04:32,000
ผมว่ามันเป็นไรที่พิเศษมาก

95
00:04:32,000 --> 00:04:34,000
เป็นเพราะว่ามันมืด เลยเห็นเธอเป็นเงาดำ สว่างด้านหลังด้วยหลอดไฟ

96
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
ท่าทางเธอเจนเวทีเสียด้วย

97
00:04:36,000 --> 00:04:38,000
แต่ผมก็คิดไม่ออกว่าทำไมเธอทำแบบนั้น

98
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
หลังจากนั้น 15 วิ เพื่อนเธอก็โผล่มา

99
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
เธอหลบอยู่หลังห้องโชว์นี่เอง

100
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
พวกเขาหัวเราะ กอดกันแล้วก็วิ่งหายไป

101
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
เหมือนกับว่าเธอแค่อยากจะเต้นเท่านั้นแหละ

102
00:04:46,000 --> 00:04:48,000
นั่นเลยดลใจผม

103
00:04:48,000 --> 00:04:50,000
รองดูที่หน้าตึกทั้งหมด มีหน้าต่างกว่า 70 บาน

104
00:04:50,000 --> 00:04:52,000
ผมรู้แล้วละว่าจะทำอะไร

105
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
(เสียงหัวเราะ)

106
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
โปรเจคนี้เรียกว่า "Look Up More" เรามีนักแสดง 70 คน ใส่ชุดสีดำ

107
00:04:57,000 --> 00:04:59,000
อันนี้เราไม่ได้ขออนุญาตไว้เลยครับ

108
00:04:59,000 --> 00:05:01,000
เราไม่ได้บอกทางห้างว่าเราจะมา

109
00:05:01,000 --> 00:05:03,000
ผมยืนในสวนเพื่อให้สัญญาณ

110
00:05:03,000 --> 00:05:06,000
สัญญาณแรกสำหรับทุกคนให้ถือป้ายขนาดใหญ่นั่น

111
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
เขียนว่า "Look Up More"

112
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
ซึ่งเป็นชื่อของโปรเจค

113
00:05:11,000 --> 00:05:14,000
สัญญาณที่สองคือให้ทุกคนกระโดดพร้อมกัน

114
00:05:14,000 --> 00:05:17,000
อย่างที่คุณเห็นอยู่ตอนนี้

115
00:05:17,000 --> 00:05:19,000
(เสียงหัวเราะ)

116
00:05:19,000 --> 00:05:21,000
แล้วก็มีช่วงเต้น ซึ่งเราให้ทุกคนเต้น

117
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
แล้วก็มีช่วงโชว์เดี่ยวที่จะต้องเต้นที่ละคน

118
00:05:23,000 --> 00:05:25,000
ส่วนคนอื่นที่ไม่เต้นก็ชี้ไปทางคนเต้น

119
00:05:25,000 --> 00:05:32,000
(เสียงหัวเราะ)

120
00:05:32,000 --> 00:05:34,000
พอผมให้สัญญาณอีกครั้ง

121
00:05:34,000 --> 00:05:37,000
ซึ่งคนเต้นเดี๋ยวคนต่อไปด้านล่าง "Forever 21"นั่น

122
00:05:37,000 --> 00:05:39,000
ก็เริ่มเต้น

123
00:05:39,000 --> 00:05:41,000
ยังมีกิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย

124
00:05:41,000 --> 00:05:43,000
พวกเรากระโดดขึ้นลง

125
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
คนหกล้มกลางสนาม

126
00:05:45,000 --> 00:05:47,000
แล้วก็ผมยืนในเสื้อสเว็ตเตอร์

127
00:05:47,000 --> 00:05:49,000
เอามือเข้าๆออกๆถังขยะ

128
00:05:49,000 --> 00:05:51,000
เพื่อนส่งสัญญาณที่ไกล

129
00:05:51,000 --> 00:05:53,000
แล้วเป็นเพราะอยู่ที่สวน Union Square ข้างๆ สถานีรถไฟใต้ดิน

130
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
ทำให้มีคนเป็นร้อยๆหยุด

131
00:05:55,000 --> 00:05:57,000
ยืนมองขึ้นบนตึก

132
00:05:57,000 --> 00:06:00,000
ดูว่าพวกเราทำอะไร

133
00:06:01,000 --> 00:06:03,000
นี่เป็นรูปที่ดีที่สุด

134
00:06:03,000 --> 00:06:05,000
กิจกรรมนี้

135
00:06:05,000 --> 00:06:07,000
สร้างแรงบันดาลใจชั่วขณะ

136
00:06:07,000 --> 00:06:09,000
ที่ผมไปสะดุดเจอเข้า

137
00:06:09,000 --> 00:06:11,000
โปรเจคต่อไปที่ผมจะโชว์

138
00:06:11,000 --> 00:06:13,000
ได้ไอเดียจากคนแปลกหน้าที่ส่งเมลล์หาผม

139
00:06:13,000 --> 00:06:16,000
เป็นเด็ก ม.ปลายในเท็กซัสเขียนถึงผม ในปี 2006

140
00:06:16,000 --> 00:06:18,000
ความว่า "คุณน่าจะรวมคนให้ได้มากที่สุด

141
00:06:18,000 --> 00:06:21,000
ใส่เสื้อโปโลสีฟ้า และกางเกงกากี

142
00:06:21,000 --> 00:06:23,000
แล้วเข้าไปยืนเฉยๆในร้าน Best Buy"

143
00:06:23,000 --> 00:06:27,000
(เสียงหัวเราะ)

144
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
(เสียงปรบมือ)

145
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
ผมตอบกลับจดหมายของเด็กคนนี้ทันที

146
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
ว่า "ใช่ เธอพูดถูก

147
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
ฉันคิดว่าจะพยายามทำในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ขอบคุณ"

148
00:06:35,000 --> 00:06:37,000
และนี่เป็นวิดีโอครับ

149
00:06:37,000 --> 00:06:39,000
อีกครั้ง นี่ปี 2005

150
00:06:39,000 --> 00:06:42,000
นี่เป็น Best Buy ใน นิวยอร์ก

151
00:06:42,000 --> 00:06:44,000
เรามีอาสาสมัครกว่า 80 คนร่วมในงานนี้

152
00:06:44,000 --> 00:06:46,000
ค่อยๆเข้ามาทีละคน

153
00:06:46,000 --> 00:06:48,000
มีทั้งเด็ก 8 ขวบ 10 ขวบ

154
00:06:48,000 --> 00:06:50,000
จนถึงคุณปู่อายุ 65

155
00:06:50,000 --> 00:06:52,000
ที่มาร่วมด้วย

156
00:06:52,000 --> 00:06:54,000
คนมากมายหลากหลาย

157
00:06:54,000 --> 00:06:57,000
ผมบอกเขาว่า "ไม่ต้องทำงาน อย่าทำตัวเป็นพนักงาน

158
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
และก็ อย่าซื้อด้วย

159
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
แค่ยืนกระจายไปรอบๆ อย่ายืนหันหาสินค้า"

160
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
คุณจะเห็นพนักงานปกติ

161
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
คนนึงที่ติดป้ายชื่อสีเหลืองบนเสื้อ

162
00:07:05,000 --> 00:07:07,000
นอกนั้นเป็นคนของเราหมด

163
00:07:07,000 --> 00:07:09,000
(เสียงหัวเราะ)

164
00:07:09,000 --> 00:07:11,000
พนักงานหลายคนเห็นว่าเป็นเรื่องตลก

165
00:07:11,000 --> 00:07:13,000
ความจริงแล้ว หลายคนไปหยิบกล้องจากห้องพักเขาออกมา

166
00:07:13,000 --> 00:07:15,000
แล้วถ่ายรูปพวกเรา

167
00:07:15,000 --> 00:07:18,000
หลายคนแซวเราให้ไปด้านหลัง

168
00:07:18,000 --> 00:07:21,000
ไปยกทีวีหนักๆให้ลุกค้า

169
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
แต่ผู้จักการกับยามซิ

170
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
ไม่ค่อยจะขำด้วยเท่าไหร่

171
00:07:26,000 --> 00:07:28,000
คุณจะเห็นพวกเขาในส่วนนี้

172
00:07:28,000 --> 00:07:31,000
พวกเขาจะใส่เสื้อเหลืองไม่ก็ดำ

173
00:07:31,000 --> 00:07:33,000
พวกเราอยู่ในนั้นได้ประมาณ 10 นาที

174
00:07:33,000 --> 00:07:35,000
ก่อนที่ผู้จัดการจะกด 911

175
00:07:35,000 --> 00:07:38,000
(เสียงหัวเราะ)

176
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
พวกเขาเริ่มวิ่งไปทั่ว

177
00:07:40,000 --> 00:07:43,000
บอกทุกคนว่าตำรวจกำลังมา ให้ระวัง แล้วตำรวจก็มา

178
00:07:43,000 --> 00:07:46,000
คุณจะเห็นตำรวจอยู่ตรงนี้ครับ

179
00:07:46,000 --> 00:07:49,000
ใส่ชุดสีดำตรงนี้ เราถ่ายทำด้วยกล้องที่ซ่อนไว้ครับ

180
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
จากนั้นตำรวจก็รายงานผู้จัดการร้าน Best Buy ว่า

181
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
มันไม่ผิดกฎหมาย

182
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
ที่จะใส่เสื้อสีฟ้ากับกางเกงสีกากี

183
00:07:55,000 --> 00:07:57,000
(เสียงหัวเราะ)

184
00:07:57,000 --> 00:08:01,000
(เสียงปรบมือ)

185
00:08:01,000 --> 00:08:03,000
ขอบคุณครับ

186
00:08:03,000 --> 00:08:06,000
(เสียงปรบมือ)

187
00:08:06,000 --> 00:08:09,000
เราอยู่ที่นั่นประมาณ 20 นาที แล้วเราก็ยินดีที่จะออกจากร้าน

188
00:08:09,000 --> 00:08:11,000
สิ่งหนึ่งที่ผู้จัดการพยายามทำคือ

189
00:08:11,000 --> 00:08:13,000
หากล้องที่เราถ่ายทำ

190
00:08:13,000 --> 00:08:16,000
แล้วก็จับคนของผมได้สองคนที่ซ่อนกล้องไว้ในกระเป๋ายักษ์

191
00:08:16,000 --> 00:08:18,000
แต่มีคนนึงที่เขาจับไม่ได้

192
00:08:18,000 --> 00:08:20,000
คือคนที่เข้าไปแล้วมีแต่เทปเปล่า

193
00:08:20,000 --> 00:08:22,000
แล้วเดินไปทั่ว Best Buy โซนกล้อง

194
00:08:22,000 --> 00:08:24,000
แล้วใส่เทปลงในกล้องของร้าน

195
00:08:24,000 --> 00:08:27,000
แกล้งทำเป็นช้อปปื้ง

196
00:08:27,000 --> 00:08:30,000
ผมชอบไอเดียเรื่องใช้เทคนิคของเขาเพื่อให้เป็นประโยชน์กับตัวเรา

197
00:08:30,000 --> 00:08:32,000
(เสียงหัวเราะ)

198
00:08:32,000 --> 00:08:34,000
ผมคิดว่าโปรเจคที่ดีที่สุดคืออันที่เห็นชัด

199
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
และเกิดขึ้นในสถานที่จำเพราะด้วยเหตุผลหนึ่ง

200
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
และเช้าวันหนึ่ง ผมขับรถไปสถานีรถใต้ดิน

201
00:08:38,000 --> 00:08:40,000
ต้องเปลี่ยนสายที่ ถนน53 หยุด

202
00:08:40,000 --> 00:08:42,000
ตรงบันไดเลื่อนยักษ์ สองตัว

203
00:08:42,000 --> 00:08:45,000
มันเป็นที่ที่เครียดมากในช่วยเวลาเช้า เพราะคนเยอะมากครับ

204
00:08:45,000 --> 00:08:47,000
ผมเลยตัดสินใจทำบางอย่างขึ้น

205
00:08:47,000 --> 00:08:50,000
เพื่อทำให้เช้าแต่ละวันมีความสุขขึ้นได้

206
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
นี่เป็นหน้าหนาวปี2009

207
00:08:53,000 --> 00:08:55,000
ตอนแปดโมงเช้า

208
00:08:55,000 --> 00:08:57,000
เป้นเวลาเร่งรีบเลย

209
00:08:57,000 --> 00:08:59,000
ข้างนอกหนาวมาก

210
00:08:59,000 --> 00:09:01,000
ผู้คนมาจาก ควีนส์

211
00:09:01,000 --> 00:09:04,000
เปลี่ยนรถจากสายอี ไปที่ ซิกส์เทรน

212
00:09:04,000 --> 00:09:06,000
แล้วก็ขึ้นบันไดเลื่อนยักษ์นี่

213
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
เพื่อไปทำงาน

214
00:09:19,000 --> 00:09:29,000
(เสียงหัวเราะ)

215
00:09:31,000 --> 00:09:33,000
(เสียงหัวเราะ)

216
00:09:33,000 --> 00:09:39,000
(เสียงปรบมือ)

217
00:09:39,000 --> 00:09:41,000
ขอบคุณครับ

218
00:09:41,000 --> 00:09:44,000
อันนี้เป็นภาพที่ดูดีขึ้นมาหน่อย

219
00:09:44,000 --> 00:09:46,000
เขาได้ ไฮไฟ 2000ครั้งในวันนั้น

220
00:09:46,000 --> 00:09:48,000
เขาล่างมือก่อนและหลังเป็นอย่างดี

221
00:09:48,000 --> 00:09:50,000
และไม่ได้ป่วยอะไร

222
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
และนั่นก็ทำโดยไม่ได้ขออนุญาตอีกแล้ว

223
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
แต่ไม่มีใครสนเท่าไหร่

224
00:09:54,000 --> 00:09:56,000
หลายปีมานี้

225
00:09:56,000 --> 00:09:59,000
เสียงวิจารณ์ส่วนใหญ่ของ Improv Everywhere

226
00:09:59,000 --> 00:10:01,000
ที่ทิ้งคอมเม้นท์ไว้ใน YouTube

227
00:10:01,000 --> 00:10:04,000
คือ: "คนพวกนี้มีเวลาว่างเกินนะเนี่ย"

228
00:10:04,000 --> 00:10:07,000
และคุณก็คงรู้ว่า ไม่มีใครที่เขาชอบทุกอย่างที่คุณทำหรอก

229
00:10:07,000 --> 00:10:09,000
ในขณะเดียวกันผมก็ได้คอมเม้นท์ทางเน็ตขอบคุณอันหนาเตอะเช่นกัน

230
00:10:09,000 --> 00:10:11,000
แต่สิ่งหนึ่งที่กวนใจผมคือ

231
00:10:11,000 --> 00:10:13,000
เราไม่ได้เป็นพวกว่างจัดนะครับ

232
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
ผู้ร่วมโครงการ Improv Everywhere ต่างๆ

233
00:10:16,000 --> 00:10:18,000
ก็มีเวลาว่างพอๆกับชาวนิวยอร์กคนอื่นๆนั่นแหละ

234
00:10:18,000 --> 00:10:20,000
เพียงแต่พวกเขาเลือกใช้เวลา

235
00:10:20,000 --> 00:10:22,000
ว่าง ทำอะไรต่างจากคนอื่น

236
00:10:22,000 --> 00:10:24,000
ทุกวันเสาร์และอาทิตย์

237
00:10:24,000 --> 00:10:26,000
คนกว่าร้อยพัน ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

238
00:10:26,000 --> 00:10:28,000
กรูไปที่สนามกีฬาเพื่อดูการแข่งต่างๆ

239
00:10:28,000 --> 00:10:31,000
แต่ผมก็ไม่เห็นใครวิจารณ์ การไปดูเกมส์การแข่ง

240
00:10:31,000 --> 00:10:34,000
ว่า "คนบนแสตนเชียร์พวกนั้นเนี่ยท่าจะว่างจัด" เลย

241
00:10:34,000 --> 00:10:36,000
และแน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ว่างจัด

242
00:10:36,000 --> 00:10:38,000
มันไอเดียเพอร์เฟ็คที่จะใช้เวลาบ่ายของวันหยุด

243
00:10:38,000 --> 00:10:41,000
ดูฟุตบอลที่สนามกีฬา

244
00:10:41,000 --> 00:10:43,000
แต่ผมก็คิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน

245
00:10:43,000 --> 00:10:46,000
ที่จะใช้เวลาช่วงบ่ายหนาวๆ ในที่ที่มีคน 200คน

246
00:10:46,000 --> 00:10:48,000
อย่างใน สถานี Grand Central

247
00:10:48,000 --> 00:10:51,000
หรือแต่งตัวเป็น Ghostbuster

248
00:10:51,000 --> 00:10:53,000
แล้ววิ่งไปทั่วห้องสมุดกลางนิวยอร์ก

249
00:10:53,000 --> 00:10:55,000
(เสียงหัวเราะ)

250
00:10:55,000 --> 00:10:58,000
หรือฟังเครื่องเล่น MP3 ร่วมกับคนอีก 3000 คน

251
00:10:58,000 --> 00:11:01,000
แล้วเต้นรำเงียบๆในสวนสาธารณะ

252
00:11:01,000 --> 00:11:03,000
หรือแหกปากร้องเพลงกลางห้าง

253
00:11:03,000 --> 00:11:05,000
แบบละครเพลงมิวสิคเคิล

254
00:11:05,000 --> 00:11:08,000
หรือดำน้ำทั้งชุดเต็มยศในทะเลของเกาะ Coney Island

255
00:11:08,000 --> 00:11:11,000
อย่างที่เรารู้ว่า ตอนเด็กเราถูกสอนให้เล่น

256
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
แล้วก็ไม่เคยได้รับเหตุผลว่าเราเล่นไปทำไม

257
00:11:13,000 --> 00:11:16,000
มันเป็นที่ยอมรับว่าการเล่นเป็นสิ่งดี

258
00:11:16,000 --> 00:11:19,000
และผมคิดว่าจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

259
00:11:19,000 --> 00:11:21,000
ก็คือไม่มีจุดหมายอะไร แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีด้วย

260
00:11:21,000 --> 00:11:23,000
พวกเราไม่ต้องการเหตุผล

261
00:11:23,000 --> 00:11:25,000
ตราบเท่าที่มันสนุก

262
00:11:25,000 --> 00:11:27,000
และตราบใดที่มันเป็นความคิดตลกๆ

263
00:11:27,000 --> 00:11:30,000
และสิ่งที่ทำเหมือนเป็นสิ่งที่คนพบเห็นได้มีช่วงเวลาความสุข

264
00:11:30,000 --> 00:11:32,000
มันก็พอแล้วสำหรับเรา

265
00:11:32,000 --> 00:11:34,000
และผมก็คิดว่า ผู้ใหญ่อย่างเราควรเรียนรู้

266
00:11:34,000 --> 00:11:36,000
ว่ามันไม่มีคำว่า ผิด หรือ ถูก ในการเล่น

267
00:11:36,000 --> 00:11:38,000
ขอบคุณมากครับ

268
00:11:38,000 --> 00:11:43,000
(เสียงปรบมือ)