У момант азарэння...

1940-я гады, разгар Другой Сусветнай 
Вайны, Рочэстэр, Нью-Ёрк.

Хімік Гары Кувер праводзіць даследванне
для Істман Кодак.

Ён і яго каманда шукаюць
празрыстую пластмасу,

каб вырабляць дакладны зброевы прыцэл
для ваенных.

Яны пачалі працаваць з групай 
хімікатаў пад назвай цыанаакрылаты,

але выявілі, да свайго 
вялікага расчаравання,

што рэчывы прыліпаюць да ўсяго 
намёртва.

Цыанаакрылаты выбракоўваюцца.

Пасля вайны Кувер працуе на
хімічным заводзе Кодак у Тэнэсі.

На гэты раз ён і яго каманда даследуюць

тэрмаўстойлівыя палімеры для ліхтароў 
кабіны рэактыўнага самалёта.

Яны спрабуюць цыанаакрылаты, але 
выяўляюць, да свайго вялікага расчаравання,

што рэчывы прыліпаюць да ўсяго
намёртва.

І зноў цыанаакрылаты выбракоўваюцца.

Кувер, між тым, у момант азарэння разумее,

што гэтая ўласцівасць рэчыва, якая
робіць немагчымым працаваць з ім,

менавіта робіць яго каштоўным.

Ён патэнтуе вынаходку
і пачынае вырабляць суперклей.

Праз гады, падчас В'етнамскай вайны,

палявыя дактары выяўляюць, што 
выкарыстанне суперклея

на адкрытай ране 
імгненна спыняе кравацёк,

выратоўваючы велізарную колькасць жыццяў.

Сёння медыцынскі суперклей усё яшчэ
выкарыстоўваецца ў хірургіі,

але таксама з'яўляецца амаль неад'емнай
рэччу хатняга выкарыстання.