Ik breng veel tijd door met het
nadenken over kleine meisjes,
en dat verwacht je vandaag de dag niet
van een volwassen man in onze samenleving.
Maar het is zo.
Ik denk heel veel na over kleine meisjes,
voornamelijk omdat ik er één heb.
Dit is mijn dochter, ik denk
dat jullie haar leuk zouden vinden.
Ze is slim en grappig,
ze is lief en vriendelijk.
Maar wanneer ik het over mijn dochter heb,
dan is het woord dat ik het meest gebruik
'atleet'.
Mijn kind is een atleet.
Ze is sterk en snel,
ze heeft een goed evenwicht en
controle over haar lichaam.
Ze is drie keer na elkaar
staatskampioen geweest
in Shaolin Kempo.
Als negenjarige is ze al halverwege
op weg om haar zwarte band te bekomen.
Mijn dochter is atletisch.
Wanneer een man van 1,89 m en 120 kg
je staat te vertellen
dat zijn dochter een atleet is,
denk je dat dit
een afspiegeling is van hem.
Dat is het dus niet.
(Gelach)
Op school was mijn vrouw
tweemaal beste nationale voetbalster
en tweemaal nationale volleybalster
en ik speelde 'Dungeons and Dragons'.
En dat is de reden waarom,
hoewel mijn dochter een atleet is,
ze ook een nerd is, en daar hou ik van.
Ze loopt het huis rond
in een mantel van vlammen
die ze zelf gemaakt heeft.
Ze zit op de Iron Throne,
(Gelach)
hoewel ze 'Game of Thrones'
nooit gezien heeft,
voornamelijk omdat we nu eenmaal niet
de slechte ouders ter wereld zijn.
Maar zij weet dat er iemand is
die Mother of Dragons heet,
ze noemt zichzelf zo en
vindt dat geweldig.
Ze leest heel graag stripverhalen.
Haar lievelingspersonage is Groot.
Ze vindt Groot geweldig.
Ze is verzot op de Hulk.
Maar diep in haar hart
is Star Wars haar topper.
Mijn kind is een Jedi.
Hoewel ze soms ook een Sith is,
een keuze die ik ook kan respecteren.
(Gelach)
Maar hier komt de vraag
die ik nu moet stellen.
Wanneer mijn dochter zich verkleedt,
of het nu gaat om Groot of Hulk,
of ook Obi-Wan Kenobi of Darth Maul,
waarom is elk personage
waarin ze zich verkleedt een man?
En waar zijn alle vrouwelijke superhelden?
En dat is eigenlijk niet de echte vraag
want er zijn veel
vrouwelijke superhelden.
Mijn vraag is eigenlijk,
waar zijn alle superheldinnenspullen?
Waar zijn de kostuums?
En het speelgoed?
Elke dag wanneer mijn dochter speelt,
wanneer ze zich verkleedt,
leert ze een hoop dingen
via een proces dat ik,
gebaseerd op mijn werk
als professor van mediastudies
beschrijf als publieke pedagogie.
Dat is hoe onze gemeenschap
ideologieën wordt aangeleerd.
Hoe je leert hoe het is
om een man of een vrouw te zijn,
hoe je je gedraagt
in het bijzijn van anderen,
hoe het is om een patriot te zijn
en welopgevoed te zijn.
Het is het geheel van sociale relaties
dat ons als volk definieert.
Kortom: hoe we leren
wat we weten over andere mensen
en over de wereld.
Maar we leven in een maatschappij
die 100% doordrongen is van de media.
Dat wil zeggen dat elk aspect
van je menselijke bestaan
buiten je lichaamsfuncties
in zekere mate door de media
wordt geraakt.
Van de auto waar je mee rijdt
tot alles wat je eet
van de kleren die je draagt
tot de manier waarop
je met anderen omgaat
en zelfs de taal die je gebruikt
om je gedachten te uiten;
alles wordt beïnvloed door de media.
De manier waarop we leren
wat we weten over
andere mensen en de wereld
is dus grotendeels via de media.
Het probleem is dat in onze maatschappij
de media niet alleen bestaan uit
uit technologie en apparaten
die informatie verspreiden.
De media bestaan ook als bedrijven.
En wanneer de verspreiding van informatie
samengaat met financiële winst,
dan is dit een probleem.
Hoe groot is dat probleem nu?
Denk hier eens over na:
in 1983 was 90% van de Amerikaanse media
eigendom van 50 bedrijven.
50 bedrijven die actief zijn
in een bepaalde markt is veel.
Veel verschillende wereldvisies.
Tegen 2015 was dit aantal
verminderd tot zes,
zes bedrijven.
Het gaat om NBCUniversal Comcast,
AOL Time Warner,
The Walt Disney Company, News Corp,
Viacom en CBS Corporation.
Deze 6 bedrijven produceren
9 van de 10 films die je ziet,
9 van de 10 filmseries,
9 van de 10 liedjes,
9 van de 10 boeken.
Mijn vraag is dus,
indien zes bedrijven
90% van de Amerikaanse media controleren,
hoever denken jullie dat hun invloed reikt
op alles wat jullie elke dag mogen zien?
In de mediastudies zeggen we vaak
dat de media niet kunnen bepalen
wat we moeten denken;
En dat kunnen ze ook niet.
Omdat dat hun rol niet is.
Ze zeggen ons niet
wat we moeten denken,
maar waaróver we moeten denken.
Ze bepalen de gesprekken,
en via controle over de gesprekken
moeten ze je niet overtuigen
om te denken wat ze willen.
Ze slagen erin je te doen denken
aan de dingen die zij willen,
en zo, nog belangrijker, denk je niet
aan de dingen die zij niet willen.
Zij bepalen de gesprekken.
Hoe gaat dat nu in zijn werk?
Laten we eens één van deze firma's nemen
Een gemakkelijke.
Laten we het eens hebben
over The Walt Disney Company.
Waarom neem ik altijd
The Walt Disney Company?
Wie in deze zaal heeft nooit
een Disney film gezien?
Kijk maar rond. Precies.
Disney heeft namelijk
in onze samenleving 100% penetratie
zoals we dat noemen.
Iedereen kent nu eenmaal Disney,
dus is dat een gemakkelijk voorbeeld.
Sinds 1937 slaat Disney voornamelijk geld
uit het verkoop van prinsessen aan meisjes
Dat is het leeuwendeel van haar inkomsten.
Tenzij uiteraard dit de prinses is
die je dochter interesseert,
net zoals mijn dochter.
In 2012 heeft Disney LucasFilm gekocht
voor het bedrag van 4 miljard dollar,
en onmiddellijk zijn de Disney-winkels
overspoeld met Han Solo
en Obi-Wan Kenobi, met Darth Vader
en Luke Skywalker en Yoda
en niet met Prinses Leia.
Waarom? Omdat deze prinses
de publieke pedagogie ondermijnt
voor deze prinsessen.
Dus vind je in de Disney-winkels
geen Prinses Leia-producten,
en toen de mensen Disney vroegen:
'Hé, waar zijn de Prinses Leia-spullen?',
zei Disney: 'We zijn niet van plan
om Prinses Leia-producten te verkopen'.
En de fans uitten hun woede via Twitter
met de hashtag #WeWantLeia.
En Disney zei 'Sorry, dit is niet
wat we bedoelden.
Wat we bedoelden is
dat we de spullen nog niet hebben,
maar ze komen eraan.'
Dat was in 2012,
en nu zijn we in 2015,
en indien je naar een Disney Store gaat,
en de Prinses Leia-producten zoekt,
raad eens hoeveel Prinses Leia-spullen
er in de Disney Store liggen?
Geen enkele, want Disney is niet van plan
om ze te verkopen.
En we moeten ons daarover niet verbazen
omdat dit hun strategie was
toen ze Marvel kochten in 2009
voor een bedrag van 4,5 miljard dollar.
Wanneer je veel geld slaat
uit de verkoop van prinsessen aan meisjes,
dan wil je wel hetzelfde doen
met de jongens.
En wat verkoopt beter aan jongens
dan superhelden?
Dus had Disney nu Captain America
en Thor in handen,
en The Incredible Hulk,
en ze hadden zelfs een groep superhelden
waar niemand ooit van gehoord had.
Zo goed was Marvel
in de verkoop van de superhelden.
Vorig jaar produceerden ze een film
die 'Guardians of the Galaxy' heet.
Dit is een film die absoluut geen succes
zou moeten hebben.
Niemand wist wie ze waren
behalve strip fans zoals ik.
Eén van de personages is
een pratende boom.
Eén van de personages is
een antropomorfe wasbeer.
Dit kan niet lukken.
En 'Guardians of the Galaxy'
werd een kaskraker.
Dit personage hier in het midden,
haar naam is Gamora.
Ze wordt gespeeld door Zoe Saldana,
en ze is sterk en knap en snel
en ze vecht als een ninja,
ze wordt gespeeld
door een mooie zwarte vrouw
en mijn dochter is op haar
verliefd geworden.
Dus, zoals elke goede nerd-pa,
ben ik Gamora-spullen gaan kopen,
en in de winkel heb ik
iets heel interessants gemerkt.
Stel dat ik een Gamora-rugzak wil kopen,
wel, er is geen Gamora op de rugzak.
Ze hadden het beter verkocht als 'enkele'
van de Guardians of the Galaxy.
(Gelach)
En stel dat ik een brooddoos wil kopen,
geen Gamora,
hetzelfde voor een t-shirt,
geen Gamora te zien.
Eigenlijk, als je naar de winkel gaat
en kijkt naar naar de etalage
zoals ik heb gedaan,
dan zie je een kleine tekening
van Gamora hier,
maar indien je kijkt naar de spullen
op dat rek,
Gamora zal je niet zien.
Nu had ik dit op Twitter kunnen posten
met de hashtag #WheresGamora,
zoals miljoenen fans in de wereld
hebben gedaan,
maar de werkelijkheid is
dat ik niet eens verbaasd was,
omdat ik er was toen Disney
'The Avengers' lanceerde.
En dit jaar kregen we 'Age of Ultron',
een nieuwe Avengers film,
en we waren in de wolken,
omdat er niet één,
maar twee superheldinnen waren,
Scarlett Witch en Black Widow.
En we waren in de wolken.
Maar de realiteit is anders.
Ondanks dat Scarlett Johansson
één van meest populaire
actrices in de VS is,
en Black Widow de ster
van niet één, niet twee,
maar vijf verschillende Marvel films,
is er niet één enkel Black Widow-product
op de markt.
Niet één.
En als je naar een Disneywinkel gaat
voor een Black Window-kostuum,
dan vind je Captain America
en The Incredible Hulk.
Je vindt Iron Man en Thor.
Je vindt er zelfs War Machine,
die je maar even in de film ziet.
Wie je niet vindt, is Black Window.
En ik had naar Twitter kunnen gaan
zoals veel mensen hebben gedaan,
met de hashtag #WheresNatasha.
Maar ik ben beu van dat te doen.
Ik ben moe van dat te moeten doen.
In heel het land
spelen kinderen nu
met het Cycle Blast Quinjet-speelset,
waar Captain America met een moto
uit een bewegende jet rijdt
en het is echt geweldig.
Weet je hoe geweldig het is?
Het is zo geweldig
dat toen het gebeurde in de film,
het Black Widow was die het deed.
Niet alleen hebben ze haar gewist,
ze hebben haar ook vervangen
met een mannelijke figuur.
Wat toont dit ons nu?
Ik bedoel, binnen de volgende 5 jaar
zullen Disney en Warner Bros.
en een hoop filmstudio's
meer dan 30 langspeelfilms uitbrengen
met comic book-personages,
en van deze 30 langspeelfilms,
zijn er om precies te zijn twee
met vrouwelijke hoofdpersonages.
Twee.
Nu zullen er wel vrouwen zijn
in de andere films,
maar ze zullen medespelers zijn,
of vriendinnetjes,
of tot hetzelfde team behoren.
Geen sprake van een hoofdpersonage.
En indien we via de media leren
over de andere mensen en over de wereld,
dan leren deze bedrijven aan mijn dochter
dat, zelfs al is ze sterk
en knap en snel
en vecht zoals een ninja,
wat bij haar allemaal het geval is,
dat toch niets uitmaakt.
Ofwel zal ze genegeerd worden
zoals Gamora
of gewist and vervangen worden
door een jongen
zoals Black Window.
Het is niet eerlijk.
Het is niet eerlijk voor haar
noch voor jullie zonen en dochters.
Maar luister nu naar dit:
ik ben een meisje aan het grootbrengen
met een kleine wildeman in haar
wat trouwens een vreselijke naam is
voor een meisje.
Ergens komt dit overeen met te zeggen
dat die trekken die je typeren
toch niet van jou zijn,
je hebt ze alleen tijdelijk geleend
van de jongens.
Maar weten jullie hoeveel pijn
het voor haar zal betekenen
om een kleine wildeman te zijn?
Nul. Niks.
Iedereen vindt dat schattig.
De mensen vinden haar pittig
omdat in onze samenleving
zogenaamde mannelijke trekken
als een upgrade worden beschouwd
voor een meisje, als een bonus.
Ik ben geen jongetje aan het grootbrengen,
zoals Mike.
Mike is een jongen van 11 uit Florida.
Waar hij absoluut het meest van houdt
is een show die heet 'My Little Pony:
Friendship is Magic',
zoals miljoenen andere kinderen
in heel Amerika.
Nu is deze show marketingsgewijs bestemd
voor meisjes van 5 tot 9,
maar er zijn miljoenen jongens
en volwassen mannen
die 'My Little Pony' superleuk vinden.
Ze hebben een club.
Ze noemen zichzelf Bronies,
pony brothers, kerels die
van pony's houden.
Toevallig ben ik één van hen.
En wat leren Mike en ik
en miljoenen andere jongens en mannen
van de vrouwelijke mietjeswereld
van 'My Little Pony'?
Wel, ze leren hard te studeren
en hard te werken en hard te feesten,
er goed uit te zien en
zich goed te voelen
en het goede te doen,
en de hemel verhoede ons van het aanleren
van deze verwijfde concepten aan jongens.
Dus pesten de andere kinderen Mike
en ze slaan hem in elkaar
en lachen hem uit,
en Mike, 11 jaar oud, gaat naar huis,
vindt een ceintuur,
draait die rond zijn nek,
en verhangt zich aan zijn stapelbed.
Omdat we een samenleving
hebben ontwikkeld
waarin je als jongen liever dood bent dan
dat men denkt dat je meisjesspullen mag.
Dat is Mike zijn schuld niet.
Dat is onze schuld.
We hebben hem in de steek gelaten.
We hebben onze kinderen
in de steek gelaten.
En we moeten beter doen dan dat.
We moeten ermee stoppen
van de superheldinnen
alleen op roze meisjes T-shirts te tonen.
We moeten ermee stoppen.
En toen ik deze talk schreef,
zeiden de mensen me,
'Och, er zal toch nooit iets gebeuren.'
En ik zei: "Werkelijk"?
Omdat dit jaar Target heeft aangekondigd
dat ze speelgoed niet meer
naar geslacht zullen schikken.
Ze zullen alles mengen.
Voor we ons afsloven met Target
schouderklopjes daarvoor te geven...
deze week lanceerden ze een t-shirt
met één van de bekendste scènes
van 'Star Wars: A New Hope'
waarin Princes Leia ingaat tegen
Dark Lord of the Sith,
waarin ze vreemd genoeg
vervangen is door Luke.
Niet te veel schouderklopjes dus.
Ook deze week liet Disney weten
dat er geen geslachtsonderscheid zal zijn
in de Halloween kostuums,
waarop ik zeg 'Dank u Disney,
maar jullie maken alleen
kostuums van mannelijke helden,
wat maakt het dus nou uit
wie ze draagt?'
Deze week kondigde Mattel,
maker van Barbie, aan
dat ze een reeks producten van
DC Super Hero Girls zullen lanceren.
En het komieke is,
ze spraken met meisjes
en vroegen hen
wat ze wilden zien in de poppen,
en je kan zien dat ze kuiten hebben
en ellebogen die bewegen
zodat ze superheldendingen kunnen doen.
En, alsjeblief, koop ze.
Koop ze niet alleen
voor jullie dochters,
koop ze voor jullie zonen.
Omdat het belangrijk is dat jongens spelen
met superheldinnen en ze nabootsen
net zoals mijn dochter met superhelden
speelt en ze nabootst.
Eigenlijk zou ik een wereld willen
waar iedereen die een winkel binnenstapt
een kleine flowchart in hun hoofd heeft
of ze dit speelgoed moeten kopen
voor een jongen of een meisje,
en het is een eenvoudige flowchart
omdat het maar één vraag heeft.
'Wordt dit speelgoed bestuurd
met je geslachtsdelen?'
(Gelach)
Indien het antwoord ja is,
dan is dit geen speeltje voor de kids.
(Gelach)
En indien het antwoord nee is,
dan is het voor jongens en meisjes.
Het is echt super eenvoudig.
Want vandaag hebben we het
over de toekomst van de toekomst,
en in mijn toekomst worden jongens en
meisjes evenzeer gerespecteerd,
evenzeer gewaardeerd en nog belangrijker
evenzeer vertegenwoordigd.
Dank je wel.
(Applaus)