WEBVTT 00:00:03.740 --> 00:00:09.130 გონება არის მიზეზი ადამიანის ბორკილებისა, ისევე, როგორც მისი განთავისუფლებისა. ამრიტაბინდუ უპანიშადი. ძვ.წ. 100 00:00:11.640 --> 00:00:16.650 ეზიარო ადამიანის ბუნებას, ნიშნავს ჩაეფლო დიად თავდავიწყებაში. 00:00:18.730 --> 00:00:24.970 განპირობებული გონების ფარდა ფარავს ჭეშმარიტებას იმის შესახებ, თუ ვინ ვართ სინამდვილეში. 00:00:28.050 --> 00:00:34.210 და გვაგდებს უმოწყალოდ განცალკევების, შეზღუდვების და ეჭვების სამყაროში. 00:00:36.370 --> 00:00:42.050 მაშ, ვინ ხართ თქვენ სინამდვილეში? ხართ თუ არა უბრალოდ გონება, რომელიც ცხოვრობს სხეულში, 00:00:42.760 --> 00:00:48.210 რომელიც მიჰყვება ცხოვრებას, და ცდილობს, მოიპოვოს ბედნიერება და გაექცეს ტანჯვას? 00:00:48.210 --> 00:00:54.860 ან იქნებ, ხარ სრულიად სხვა რამ, უფრო ღრმა, რაღაც მარადიული? 00:00:54.860 --> 00:01:00.180 რისი ახსნაც შეუძლებელია სიტყვებით, და რისი გაცნობიერებაც 00:01:00.180 --> 00:01:06.720 მოიტანს ნამდვილ სიმშვიდეს და ნამდვილ დაკმაყოფილებას. აქ ჩვენ შევიხედავთ გონების ფარდის მიღმა 00:01:06.720 --> 00:01:12.220 აზრებსა და გრძნობებს მიღმა, რათა შევიცნოთ ჭეშმარიტება იმაზე, 00:01:12.220 --> 00:01:15.632 თუ ვინ ვართ სინამდვილეში. 00:01:33.392 --> 00:01:37.392 მაშ რა არის გონება? 00:01:37.792 --> 00:01:44.430 კაცობრიობის ისტორიის მანძილზე ეს კითხვა უამრავჯერ დასმულა. ყველაზე ადრეული 00:01:44.430 --> 00:01:49.790 სულიერი და მეცნიერული კვლევებისას, ადამიანის გონება კონცეპტუალიზდა 00:01:49.790 --> 00:01:55.380 და გაიგებოდა სხვადასხვანაირად სხვადასხვა კულტურაში. 00:01:55.380 --> 00:02:01.580 ადამიანები იყენებდნენ ფილოსოფიას, ფსიქოლოგიურ და მეცნიერულ თეორიებს, ასევე, 00:02:01.580 --> 00:02:08.280 პირდაპირი კვლევის მეთოდებს, რათა შეეღწიათ გონების საიდუმლოებებში, რათა შეეცნოთ 00:02:08.280 --> 00:02:14.790 ვინ ვართ ჩვენ გონებისა და სხეულის მიღმა. როგორც წესი, ჩვენ ვთვლით, რომ გონება - ეს არის 00:02:14.790 --> 00:02:19.220 რაღაც ჩვენი თავის შიგნით, რომ ტვინი დაკავშირებულია აზროვნებასთან 00:02:19.220 --> 00:02:27.505 და შეცნობასთან. მაგრამ გონება არის უფრო ღრმა, ვიდრე ეს ყველაფერი. სინამდვილეში, გონება - ეს დუალობაა. 00:02:28.155 --> 00:02:33.260 ის ცნობილია, ასევე, როგორც მაია და ილუზია. ის ასევე ცნობილია, როგორც ეგო. 00:02:33.900 --> 00:02:41.050 ლათინურიდან ეგო აღნიშნავს უბრალოდ "მე"-ს. როდესაც გრძნობა "მე" შემოზღუდულია რაიმე 00:02:41.050 --> 00:02:47.915 საგნით, მაშინ ეს მაიაა, ილუზია,. მაგრამ როცა ის დაუსაზღვრავია, როცა ის იღვიძებს, როგორც 00:02:47.915 --> 00:02:53.920 თავად ცნობიერება, რომლის შიგნითაც ყველა მოვლენა იბადება და მერე ქრება, 00:02:53.920 --> 00:02:59.470 მაშინ აღარ არსებობს ამ ცალკე "მე"-სთან გაიგივება. 00:02:59.960 --> 00:03:06.920 სიტყვა "მე"-ს ნამდვილი მნიშვნელობა - ეს არის უსასრულო გაცნობიერება, უსასრულო ცნობიერება. 00:03:06.920 --> 00:03:13.410 ეს არის ერთადერთი "მე" ან ერთადერთი "მე", რომელიც არსებობს. თუმცა ჩვენი უმრავლესობისთვის 00:03:13.410 --> 00:03:19.670 ჩვენი საკუთარი "მე"-ს გრძნობა იმდენად ჩახლართულია გამოცდილების შინაარსში, 00:03:19.670 --> 00:03:25.560 აზრებში, გრძნობებში, წარმოსახვებში და ა.შ., რომ ჩვენ ვერ აღვიქვამთ ჩვენს თავს ისეთად, 00:03:25.560 --> 00:03:32.760 როგორებიც ვართ არსობრივად დასაწყისიდან. მაგრამ ჩვენ ვიცით ჩვენი თავი შეცვლილი სახით, 00:03:32.760 --> 00:03:39.970 გამოცდილების შინაარსთან შერეული. და ეს შერევა ჭეშმარიტი ერთადერთი "მე"-სი, უსასრულო 00:03:39.970 --> 00:03:44.940 გაცნობიერების ან უსასრულო ცნობიერების - გამოცდილების შინაარსთან, წარმოშობს 00:03:44.940 --> 00:03:51.230 ილუზორულ "მე"-ს, რომელსაც ეძახიან ეგოს, ან 00:03:51.230 --> 00:03:57.710 განცალკევებულ "მე"-ს. ეგო - ეს არის ძალზე მყარი, ძლიერი, უდრეკი იდეა იმის შესახებ, 00:03:57.710 --> 00:04:04.860 რომ ჩვენ - პიროვნება ვართ... განცალკევებული არსება სხეული-გონების შიგნით. ხანდახან კი 00:04:04.860 --> 00:04:10.381 ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ უბრალოდ სხეული-გონება ვართ. ეგო - ეს არის გონების ასპექტი, ის ფორმირდება 00:04:10.381 --> 00:04:17.510 ადრეულ ასაკში და სწორედ ის გვაძლევს შეგრძნებას, რომ ჩვენ ვართ - ინდივიდუალობა. 00:04:17.510 --> 00:04:25.820 ეგო - გამოგონილი არსებაა, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, არარეალური, ეს არის ის, რასაც 00:04:25.820 --> 00:04:34.460 ჩვენ ვაიგივებთ სხეულთან. ეს არის გონების ნაწილი, რომელიც თვლის თავს განცალკევებულად. 00:04:34.460 --> 00:04:42.790 ეგო - ეს საკუთარი თავის პირადული შეგრძნებაა, მაგრამ არაა ნამდვილი "მე". 00:04:43.750 --> 00:04:49.630 ეს არის მთლიანად მე-ს წარმოსახული კონსტრუქცია. საბოლოოდ, ეს არაა ის, რაც ვარ მე. 00:04:49.630 --> 00:04:58.279 ვინც ვარ "მე" - ეს ისაა, რაც უფრო ღრმაა, და ეს სიღრმისეული თანმყოფობა მუდამ აქაა. 00:04:58.869 --> 00:05:05.600 დუალისტური გონება ორი ფუნდამენტური ასპექტისგან შედგება - დამკვირვებელი და 00:05:05.600 --> 00:05:11.540 ის, რასაც აკვირდებიან. არსებობს სამყაროს ფენომენები, შედგენილი შეგრძნებებისგან, 00:05:11.540 --> 00:05:17.930 აღქმებისგან და ეგოისტური სურვილებისგან. ამავე დროს, არსებობს გრძნობა, რომ არსებობს "მე", 00:05:17.930 --> 00:05:25.110 რომელიც განცალკევებულ მოწმეს წარმოადგენს. გამოღვიძება - ესაა გამოღვიძება ამ ორმაგობიდან... 00:05:25.110 --> 00:05:32.260 დამკვირვებელსა და დაკვირვებულს შორის გაყოფისაგან. სუბიექტსა და ობიექტს შორის, რათა 00:05:32.260 --> 00:05:38.710 შევიცნოთ პირველქმნილი გაცნობიერება, რომელიც ყოველთვის აქაა. 00:05:38.710 --> 00:05:45.600 თუკი პატარა ბავშვებს შეხედავთ, მათ არ გააჩნიათ ეგო, და ცხოვრობენ მოვლენებში 00:05:45.600 --> 00:05:50.730 თანამონაწილეობის მდგომარეობაში. ისინი ცხოვრობენ აღტაცებაში, რადგანაც 00:05:50.730 --> 00:05:54.590 არ არიან სამყაროსგან განცალკევებულნი. 00:05:54.930 --> 00:06:01.130 როდესაც ვიბადებით, ჩვენ ჯერ დამოკიდებული ვართ, და არ გვაქვს კონცეპტუალური აზროვნება. 00:06:01.130 --> 00:06:06.709 განვითარებასთან ერთად, კონცეფციებიც გვიჩნდება, და ის, რასაც თვითშეგნება ქვია, ანუ 00:06:06.709 --> 00:06:12.040 ეს არის აზროვნების უნარი იმაზე, თუ რას ვაკეთებთ, რომ დამოუკიდებლები გავხდეთ. 00:06:12.040 --> 00:06:16.880 ასეთნაირად, აზროვნება გადაიქცევა შინაგან იდენტობად. 00:06:16.880 --> 00:06:23.640 ეგოს ფორმირება დაბადებიდან მალევე იწყება. ჩვენ ვიწყებთ პირადი იდენტობის განვითარებას, 00:06:23.640 --> 00:06:31.790 რომელსაც, საბოლოოდ, "მე"-ს ან "ჩემი"-ს ვეძახით. ადამიანის განვითარებაში სარკის სტადია - 00:06:31.790 --> 00:06:38.740 ეს არის მომენტი, როცა ბავშვი ცნობს თავის თავს სარკეში. ეს ხდება, როგორც წესი, 00:06:38.740 --> 00:06:46.050 6-დან 18 თვემდე ასაკში. და ეს არის ეგოს ფორმირების მხოლოდ ერთი ნაწილი, 00:06:46.050 --> 00:06:52.710 იდენტიფიკაციის პროცესის გავლით. ჩვენ ეგოს კი არ ვამყარებთ, როცა ვცნობთ 00:06:52.710 --> 00:06:59.390 სარკეში პერსონაჟს, უბრალოდ ეს არის სოციალიზაციისა და განპირობების პროცესი, 00:06:59.390 --> 00:07:07.730 როცა გარშემომყოფნი გვექცევიან, ისე, როგორც განცალკევებულ პიროვნებას, განცალკევებულ "მე"ს. 00:07:07.730 --> 00:07:13.870 ჩვენ ვსწავლობთ ჩვენი "მე"-ს გრძნობის განსაზღვრას სხეულის შეგრძნებებით, 00:07:13.870 --> 00:07:21.740 ასევე საგნებისა და მოვლენების აღქმითა და კონცეპტუალიზაციით. გონება აცალკევებს და ყოფს 00:07:21.740 --> 00:07:28.020 საგნებს ერთმანეთისგან, და ჩვენ გვიჩნდება მათდამი სხვადასხვა დამოკიდებულება. 00:07:28.020 --> 00:07:34.050 ზოგი მათგანი მოგვწონს, ზოგიც - არა. ეს "მე" ხდება ჩვენი 00:07:34.050 --> 00:07:40.140 ინდივიდუალური და უნიკალური პიროვნება ჩვენი ცხოვრების გზაზე. 00:07:40.140 --> 00:07:44.250 ეს არის ისტორია იმაზე, თუ ვინ გვგონია ჩვენი თავი. 00:07:44.250 --> 00:07:48.430 ცნობიერება, რაც ვართ ჩვენ, იწყებს ამის დაჯერებას, როცა ჩვენ ჯერ კიდევ სრულიად ახალგაზრდა ვართ. 00:07:48.430 --> 00:07:54.965 ბავშვობაში ის ჩვენთან ერთად იზრდება, სანამ სრულიად არ დავრწმუნდებით იმაში, რომ 00:07:54.965 --> 00:08:00.930 პიროვნება ვართ. ადამიანები იზრდებიან, მოზარდობასა და ახალგაზრდობას გაივლიან, და 00:08:00.930 --> 00:08:06.760 ამასთან ერთად ვითარდება მათში განცალკევებულობა, "მე"-ს გრძნობა, რომელიც მათ გონებაში ცხოვრობს. 00:08:06.760 --> 00:08:15.980 ასეთნაირად ხდებიან განცალკევებული ეგო, და ცხოვრობენ სურვილების მდგომარეობაში, 00:08:15.980 --> 00:08:21.130 არასრულყოფილების მდგომარეობაში, და ივსებიან მისწრაფებით, დააგროვონ 00:08:21.130 --> 00:08:25.990 საგნები, რათა მოახდინონ არასრულყოფილების კომპენსირება. 00:08:25.990 --> 00:08:31.350 სწორედ გონება არის ყველა პრობლემის მიზეზი. გონება - ეს არის ძალა, 00:08:31.350 --> 00:08:35.330 რომელიც ქმნის განცალკევების სრულ ილუზიას... 00:08:35.330 --> 00:08:41.410 მთელ ილუზიას, ის გვაჩვენებს, თითქოს პიროვნება ვართ, და ვცხოვრობთ სამყაროსგან ცალკე. 00:08:41.410 --> 00:08:48.750 საკუთარ გამოცდილებაზე დაყრდნობით, ყველას შეგვიძლია დავრწმუნდეთ, როცა ფსიქოლოგიურ 00:08:48.750 --> 00:08:56.590 ტანჯვას შევიგრძნობთ, და ვიკლვევთ მის საწყის შეხედულებას, ეს არის, თითქოს 00:08:56.590 --> 00:09:04.020 ვართ ცალკე პიროვნება, ეს ცალკე არსება. და აქ არავინაა გამონაკლისი, არავინ. 00:09:04.020 --> 00:09:11.000 არ ვსაუბრობ ფიზიკურ ტკივილზე. მაგრამ ფსიქოლოგიური ტანჯვა სრულიად არაა საჭირო, 00:09:11.000 --> 00:09:18.819 ისინი ეფუძნებიან იმ რწმენას, რომ ვართ განცალკევებული. 00:09:18.819 --> 00:09:26.960 გვეჩვენება, რომ ვართ დამოუკიდებელი სხეულ-გონება. რადგანაც იმ ფრაგმენტებს ვგავართ, 00:09:26.960 --> 00:09:32.919 ერთ მთლიანს რომ მოსცილდნენ, როგორც პაზლის პატარა ნაწილები. ისინი განცალკევდნენ 00:09:32.919 --> 00:09:38.110 და დაიფანტნენ ერთმანეთისგან შორი-შორს, ამიტომაც მუდამ შევიგრძნობთ, რომ "რაღაც არ გვყოფნის", 00:09:38.110 --> 00:09:42.156 "რაღაც ისე არაა". გონება გადაულახავ წინაღობად გვეჩვენება. 00:09:42.156 --> 00:09:46.800 როგორ შეგვიძლია გონების გადალახვა? ჩვენ ხომ გვეჩვენება, რომ მას ბოლო არ უჩანს. 00:09:47.330 --> 00:09:53.190 გონებითვე გონებაზე გამარჯვების მცდელობა - დაუსრულებელ ბრძოლას წარმოშობს. 00:09:53.190 --> 00:09:59.120 ეს იმას ჰგავს, რომ ვეცადოთ სხეულის აწევას საკუთარ ფეხსაცმელზე მოჭიდებით. 00:09:59.360 --> 00:10:05.600 ეგო-სტრუქტურა თავს გრძნობს დაცარიელებულად, დაკარგულად და დაბნეულად, მისთვის სიცოცხლეს 00:10:05.600 --> 00:10:12.030 არ აქვს აზრი, და რაც უფრო ბრძოლობს მაძიებელი გონება, ჩვენ განვიცდით იმას, რასაც წმინდა იოანე 00:10:12.030 --> 00:10:18.160 ეძახდა სულის ბნელ ღამეს. ეს აუცილებელი ეტაპია 00:10:18.160 --> 00:10:24.883 იმედგაცრუების და განხიბვლის პროცესში. მხოლოდ მაშინ, როცა ძიებას შევწყვეტთ, და ასევე, ჩვენი თავის ცრუ გაიგივებას 00:10:24.883 --> 00:10:32.860 მაძიებელთან, ჩვენ შევიგრძნობთ სიცოცხლესთან ერთიანობას. 00:10:44.170 --> 00:10:49.680 ჩემს ცხოვრებაში ერთი კარგი პერიოდი იყო. მე დავანებე თავი სულიერ ძიებას. 00:10:49.680 --> 00:10:55.440 არა იმიტომ, რომ დავნებდი, როგორც ასეთი, არამედ იმიტომ, რომ საძიებელი აღარაფერი იყო. 00:10:55.440 --> 00:11:00.961 მე არ ვეძებდი გასხივოსნებას. მე არ ვეძებდი გამოღვიძებას. მე ვეძებდი 00:11:00.961 --> 00:11:06.970 სიმშვიდეს, ვეძებდი ბედნიერებას და მივედი დასკვნამდე, რომ იმაზე დანებება, რაც უკვე არის 00:11:06.970 --> 00:11:12.430 ეს არის ერთადერთი გზა, ცხოვრება კი - მასწავლებელია. ჩემი მრავალწლიანი ძიების შემდეგ 00:11:12.430 --> 00:11:22.390 ყველაფერი ჩამოიშალა. "მე"-ს სტრუქტურა, რადაც მე ჩემს თავს ვთვლიდი, დაიშალა. 00:11:23.350 --> 00:11:33.710 ჩემს სასტუმრო ოთახში ვიჯექი. რამდენიმე კვირა იყო, რაც 00:11:33.710 --> 00:11:43.780 შინაგად უდიდეს სიცარიელეს ვგრძნობდი. ეს მოულოდენლი იყო. ეს ყოვლისმომცველი სიბნელის 00:11:43.780 --> 00:11:52.460 შინაგანი უსასრულო პეიზაჟი... თავისებური მიტოვებულობა... თავად სიცოცხლეზე 00:11:52.460 --> 00:12:03.900 ეგზისტენციალური უარისთქმა. და შევამჩნიე, გონება როგორ მოძრაობდა და უნდოდა ამ შინაგანი 00:12:03.900 --> 00:12:11.470 სიბნელის ლანდშაფტიდან თავის დაღწევა. ამ დროს მე დავუსვი კითხვა ჩემს თავს: 00:12:11.470 --> 00:12:17.800 "რა არის ტანჯვის არსი? როგორია ტანჯვის ბუნება? 00:12:17.800 --> 00:12:25.670 როგორ უნდა დასრულდეს ტანჯვა? ან იქნებ მას არ აქვს დასასრული?" და ამ კითხვებში 00:12:25.670 --> 00:12:32.220 დაიბადა მზაობა, არ განვძრეულიყავი იმ ადგილიდან, სადაც ვიყავი, არ გავცილებოდი 00:12:32.220 --> 00:12:39.730 ამ საშინელ პეიზაჟს და დავნებებოდი მას, თუნდაც ეს ჩემი დასასრული ყოფილიყო. 00:12:39.730 --> 00:12:46.286 მე არ ვიცოდი, რას ნიშნავდა ჩემი საკუთარი დასასრული, მაგრამ ეს დაიბადა, როგორც რაღაც ცოდნა, 00:12:46.286 --> 00:12:51.820 რაც ჯერ კიდევ არ იყო გაცნობიერებული. და ამ მომენტში, სრულიად მოულოდნელად მოკვდა 00:12:51.820 --> 00:13:02.030 ჩემი "მე"-ს სტრუქტურა. თითქოს მთელი ჩემი პიროვნება მოკვდა, და გასაოცარი იდუმალი გზით 00:13:02.030 --> 00:13:11.570 მოხდა თვით სიცოცხლესთან გაერთიანება, რამაც ბოლო მოუღო განცალკევებას ჩემსა და სიცოცხლეს შორის. 00:13:11.570 --> 00:13:20.320 ამ მომენტიდან მე მივხვდი, რომ მე და სიცოცხლე - ერთი მთლიანი ვართ, და არაა დაყოფა... 00:13:20.320 --> 00:13:27.320 ყველაფერს გონების მოძრაობა წარმოშობს. ჩემი, როგორც ა მ ო დ ა ს (სახელი), პიროვნების მთელი სტრუქტურა 00:13:27.320 --> 00:13:35.530 ეფუძნებოდა მსხვერპლის იდენტობას. მსხვეპრლი არა უბრალოდ გარემოებების, 00:13:35.530 --> 00:13:40.440 არამედ მსხვერპლი ჩემივე აზრების, ჩემივე გრძნობების, ემოციების, 00:13:40.440 --> 00:13:44.790 ამიტომაც მუდამ ვცდილობდი, შევცვლილიყავი, შემეცვალა აზრები, რათა 00:13:44.790 --> 00:13:49.517 გამეხადა ისინი უკეთესებად, გამეხადა ისინი უფრო პოზიტიურებად, გამეხადა ისინი ამაღლებულად. 00:13:49.517 --> 00:13:58.510 ეს დასრულდა. და უმსხვერპლოდ მე დავიბადე ახლიდან. 00:13:58.510 --> 00:14:05.330 ესე იგი, მე მოვკვდი, და ამით დავიბადე ხელახლა. თითქოს აღქმის ყველა ფარდა 00:14:05.330 --> 00:14:11.460 დამყარებული პიროვნება-ამოდაზე, მისი ისტორიით, მისი აზრებით, 00:14:11.460 --> 00:14:17.898 მისი შეხედულებებით, მისი გამოცდილებით, - ჩამოიშალა. ამ მომენტიდან სრულიად გაშიშვლებული ვარ, 00:14:17.898 --> 00:14:23.510 ამ მომენტიდან არასდროს შევცვლილვარ. 00:14:27.050 --> 00:14:33.610 ბუდიზმში პირველი კეთილშობილური ჭეშმარიტება მდგომარეობს იმაში, რომ არსებობს ტანჯვა, არსებობს 00:14:33.610 --> 00:14:40.210 განპირობებული გონებისათვის დამახასიათებელი დაუკმაყოფილებლობა, დუკჰა, ან ქრონიკული 00:14:40.210 --> 00:14:47.120 დაუკმაყოფილებლობა გონების, რაც თავის თავში მოიცავს არა მხოლოდ ფიზიკურ და ემოციურ ტკივილს, 00:14:47.120 --> 00:14:53.690 არამედ დაუკმაყოფილებლობის უფრო ნატიფ ფორმებს, როგორიცაა საგანთა ცვალებადობა, 00:14:53.690 --> 00:15:00.780 და ცხოვრების საქმიანობებში ხანგრძლივი დაკმაყოფილების შეუძლებლობა. 00:15:00.780 --> 00:15:07.180 ნამდვილი ბედნიერება და დაკმაყოფილება არ მოიპოვება გარე მატერიალურ მიზნებში. 00:15:07.710 --> 00:15:11.428 მაშინაც კი, როცა ყველაფერი ისე მიდის, როგორც ჩვენ გვინდა, მაშინაც კი, 00:15:11.428 --> 00:15:16.365 როცა სცენარს მივდევთ, ვართ კარგი ადამიანი, გვაქვს წარმატებული ურთიერთობები, 00:15:16.365 --> 00:15:21.970 წარმატებული კარიერა, მაშინაც კი ჩნდება ფარული შეგრძნება, რომ რაღაც აქ კარგად არაა. 00:15:21.970 --> 00:15:29.090 რაღაც არ გვყოფნის. რა, ვერ ვხვდებით ზუსტად, 00:15:29.090 --> 00:15:36.020 და რაც უფრო ყურადღებით ვაკვირდებით ამ გრძნობას, ის ხდება სულ უფრო ნათელი და ძლიერი. 00:15:36.020 --> 00:15:42.690 ამიტომ ყოველთვის ვამბობ, რომ გამოღვიძების პროცესში პირველი ნაბიჯია - იმის აღიარება, 00:15:42.690 --> 00:15:50.280 რომ ჩვენ ვიტანჯებით. ჩვენ შეგვიძლია ეს განვაზოგადოთ და ვთქვათ, რომ ეს უბრალოდ გრძნობაა, 00:15:50.280 --> 00:15:56.360 რომ ცხოვრება არასწორად ფუნქციონირებს, ანდა მე არ ვფუნქციონირებ ცხოვრებაში სწორად. 00:15:56.360 --> 00:15:59.893 მაგრამ ეს არაკომფორტულია... და ეს ძალიან კარგია, რომ არაკომფორტულია, რადგანაც სწორედ 00:15:59.893 --> 00:16:07.173 მას მივყავართ გამოკვლევამდე, და მას შეუძლია მიგვიყვანოს იმ ადგილამდე, რასაც ვერასდროს წარმოვიდგენდით. 00:16:07.173 --> 00:16:15.520 რატომ იტანჯებიან ადამიანები? თუკი ჩვენ ვსაუბრობთ ფიზიკური სხეულის ტკივილზე, მაშინ უნდა გვესმოდეს 00:16:15.520 --> 00:16:24.350 რომ ფიზიკური ტკივილის მიზეზი არის ის, რომ ტკივილი არის ჩვენი დაცვა, 00:16:24.350 --> 00:16:33.770 რაც მივიღეთ მემკვიდრეობით. თუკი ტკივილს არასდროს გამოვცდიდით, მაშინ 00:16:33.770 --> 00:16:43.410 მუდმივად საგნებს დავეჯახებოდით, ჩვენი სხეული დალევდა გოგირდმჟავას 00:16:43.410 --> 00:16:51.740 და არ იცოცხლებდა დიდხანს. ფსიქოლოგიური ტკვილის მიზეზი კი სხვაა. ის ასე ჟღერს: 00:16:51.740 --> 00:17:00.330 "შენ შეცდომას ჩადიხარ". ასეთნაირად, ფსიქოლოგიური ტკივილი - არაა პრობლემა, 00:17:00.330 --> 00:17:05.930 არამედ ის ჩვენ გვასწავლის გაკვეთილს ჩვენს სხვა შეცდომაზე, 00:17:05.930 --> 00:17:12.540 რაც იმაში მდგომარეობს, რომ ჩვენ თავს მივიჩნევთ განცალკევებულ ადამიანურ არსებად. 00:17:12.540 --> 00:17:19.150 ეს შეცდომაა... ეს არის ფუნდამენტური შეცდომა. ეს არის "პირვანდელი ცოდვა"! 00:17:19.150 --> 00:17:28.840 ცოდვა, რომელიც გამოგვაგდებს ჩვენი ღვთიური სამეფოდან, სამოთხის ბაღიდან. 00:17:30.360 --> 00:17:37.790 "ცოდვის" საწყისი განმარტება არის - "მიზანს აცდენა". 00:17:37.840 --> 00:17:44.514 ეგოისტური ცნობიერება - ეს არის გონების პათოლოგიური მდგომარეობა, რომლის დროსაც 00:17:44.514 --> 00:17:51.200 ჩვენ მუდმივად ავაცილებთ მიზანს. სწორედ ამაში მდგომარეობს ცოდვაში დაცემის არსი - 00:17:51.200 --> 00:17:56.850 ჩვენ მივეჯაჭვეთ კეთილისა და ბოროტის შეცნობის ხის ნაყოფს, მივეჯაჭვეთ აზრებს. 00:17:56.850 --> 00:18:03.050 დუალისტური გონება წარმოქმნის მოვლენებს, რასაც აღქვიქვამთ ფორმების სამყაროში. 00:18:03.050 --> 00:18:10.250 გონება შედგება შეგრძნებებისგან, აღქმებისგან, ეგოისტური მისწრაფებებისგან, და გრძნობისგან, 00:18:10.250 --> 00:18:14.040 რომ არის "მე", გამოყოფილი, ცალკე "მე", და რომ ის არის მოწმე. 00:18:14.040 --> 00:18:20.080 სწორედ ეს აზრი "მე"-ზე საფუძვლად უდევს ეგოსთან გაიგივებას. 00:18:20.080 --> 00:18:28.786 რასაც არ უნდა განვიცდიდეთ, ამ "მე-თი განვიცდით. თუ მე ვსევდიანობ, თუ ვღელავ, ანდა 00:18:28.786 --> 00:18:35.270 მარტოსული ვარ, ამას მე განვიცდი. თუ თქვენთან ვსაუბრობ, ამას მე ვსაუბრობ. 00:18:35.270 --> 00:18:39.800 თუ მე სამყაროს ვხედავ, მე ვხედავ სამყაროს. 00:18:39.800 --> 00:18:44.260 ასეთნაირად, მთელი ჩვენი გამოცდილება ამ "მე"-ს ირგვლივ ტრიალებს. " 00:18:44.260 --> 00:18:49.510 მე" არის ცენტრალური პერსონაჟი ჩვენი ცხოვრების გამოცდილებაში. 00:18:49.510 --> 00:18:57.600 ამიტომაც აუცილებელია მისი გამოკვლევა - გამოღვიძებისთვის. 00:18:57.600 --> 00:19:03.841 აუცილებელი პირობაა შევისწავლოთ და გავაცნობიეროთ "მე", 00:19:03.841 --> 00:19:06.900 ანუ თვითობა, რაც ვართ სინამდვილეში. 00:19:06.900 --> 00:19:13.247 ბუდიზმის ერთ-ერთ საუკეთესო სწავლებაში, გულის სუტრაში, ნათქვამია: განთავისუფლებისათვის 00:19:13.247 --> 00:19:19.670 ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ, რომ დუალისტური გონების მთელი მექანიზმი 00:19:19.670 --> 00:19:28.650 ცარიელია თავის თავში. როცა აზრი "მე" განიგდება, დაიშლება თავად დუალობაც. 00:19:28.650 --> 00:19:35.120 ფორმა შეიცნობა, როგორც სიცარიელე, სიცარიელე კი - როგორც ფორმა. 00:19:35.120 --> 00:19:43.850 სამადჰის მდგომარეობაში სიცარიელე ისე ცეკვავს, როგორც სისავსე, უძრაობა მოძრაობას ახასიათებს, 00:19:43.850 --> 00:19:51.570 მდუმარება - სიმღერას. სიცოცხლე უშუალოდ განიცდება, 00:19:51.570 --> 00:19:58.580 და არა გონების ფილტრით. როცა ჩვენ აღარ ველტვით კეთილისა და ბოროტის შეცნობის ხის ნაყოფს, 00:19:58.580 --> 00:20:04.660 როცა ჩვენ აღარ ვურთიერთობთ სამყაროსთან ძველებურად 00:20:04.660 --> 00:20:11.923 მაშინ ხდება ჩვენი განთავისუფლება და ტანჯვის დასასრული. 00:20:11.923 --> 00:20:18.550 ჩვენ ვთვლით, რომ საკუთარი გონება გაგვაჩნია, საკუთარი უმეცრება ანდა საკუთარი ეგო. 00:20:18.550 --> 00:20:23.920 ეს იმიტომ ხდება, რომ ამას განცალკევებული თვალთახედვით ვუყურებთ, და ეს ნორმალურად ითვლება. 00:20:23.920 --> 00:20:27.840 დასაწყისში თქვენ სწორედ ასე დაინახავთ ყველაფერს, მაგრამ ეს სინამდვილე არაა. 00:20:27.840 --> 00:20:36.410 სინამდვილეში არის მხოლოდ სიცოცხლე. სულ ესაა. მხოლოდ წმინდა სიცოცხლე მოქმედებაში. 00:20:36.410 --> 00:20:40.700 ამიტომ ტანჯვა - ეს არის სიცოცხლის წინაშე წინააღმდეგობა, წინააღმდეგობა ჩვენი თანხმობისთვის. 00:20:40.700 --> 00:20:46.230 წინააღმდეგობა ჩვენი უარისთვის, მოკლედ ყველაფრისთვის, რასაც კი ვხვდებით გზაზე. 00:20:46.230 --> 00:20:53.140 რადგანაც თავს ვგრძნობთ განცალკევებულად. გამოღვიძება კი არის განკურნება ამ დაყოფისგან, 00:20:53.140 --> 00:20:56.534 ამ განცალკევებულობის იდეისგან. 00:20:56.534 --> 00:21:01.750 ჩვენ შეგვიძლია ჩავხვდეთ გონების ეგოისტურ წინააღმდეგობას, თუკი დავაკვირდებით 00:21:01.750 --> 00:21:09.910 სამყაროში ენერგიის მოძრაობის უფრო მასშტაბურ პრინციპს. ამის ერთ-ერთი გზაა 00:21:09.910 --> 00:21:15.980 დავაკვირდეთ იმას, რასაც ეძახიან ლიხტენბერგის ფიგურას. ეს ფიგურა 00:21:15.980 --> 00:21:21.820 არის მაქმანი, რომელიც წარმოიქმნება მაღალი ძაბვის დენის გავლისას რაიმე მატერიაში. 00:21:21.820 --> 00:21:29.630 ელექტრული განმუხტვა ქმნის დატოტვილი არხების მსგავს მაქმანებს, ხეების მსგავსებს. 00:21:29.630 --> 00:21:36.150 აქ ელექტრობა მიედინება ხის მასალაში. ამ მაგალითში 00:21:36.150 --> 00:21:42.980 ლიხტენბერგის ფიგურა შექმნილია აკრილის ბლოკში ტრილიონი ელექტრონების შესვლით, 00:21:42.980 --> 00:21:49.984 5 მილიონი ვოლტის ნაწილაკების დამჩქარებლის მეშვეობით. მთელი ფიზიკური მატერია 00:21:49.984 --> 00:21:56.610 ამ შემთხვევაში, აკრილის ბლოკი, წარმოადგენს წინაღობას ანდა ენერგიის შენელებას. 00:21:56.610 --> 00:22:02.680 ელვის დროს ჰაერის წინაღობა გავლენას ახდენს დენისგამტარი არხის ფორმირებაზე და 00:22:02.680 --> 00:22:08.560 დენის გამავლობაზე. როცა ვაკვირდებით ხისმაგვარ სტრუქტურებს, 00:22:08.560 --> 00:22:15.960 ენერგიებით შექმნილს, ვხედავთ გზებს, რასაც გადის ენერგია გარემოში და დროში. 00:22:15.960 --> 00:22:21.429 ეს ხისმგვარი დატოტვილი სტურქტურები, მაქმანები გვხვდება ბუნების 00:22:21.429 --> 00:22:31.597 ყველა დონეზე და მასშტაბში, მიკროდან მაკრომდე. თავად სამყაროს ქსოვილი 00:22:31.597 --> 00:22:38.930 - ეს ფორმათა თამაშია, წინაღობების თამაში. ერთი დიადი გონება თამაშობს დამალობანას 00:22:38.930 --> 00:22:46.440 საკუთარ თავთან. სამსკარები, ანუ ქვეცნობიერი შაბლონები, წარმოიქმნება, როცა 00:22:46.440 --> 00:22:54.410 განცდის მუხტი მაღალია. ენერგიები ერთ ადგილას იკრიბება და გამოჩნდება აზრი "მე". 00:22:54.410 --> 00:23:00.930 წარმოიქმნება წინააღმდეგობა. თუ არაა წინააღმდეგობა, მაშინ ენერგია თავისუფლად გაედინება ჩვენში... 00:23:00.930 --> 00:23:07.020 სიცოცხლე მიედინება ჩვენი გავლით. მაგრამ როცა წინააღმდეგობაა, მაშინ ჩნდება "მე", 00:23:07.020 --> 00:23:12.510 ენერგია იტოტება და ქმნის ქვეცნობიერში ახალ-ახალ გზებს. 00:23:12.510 --> 00:23:20.040 ეს პატერნები დამოუკიდებლად მუშაობენ, იმალებიან და იზრდებიან ჩრდილში, სანამ 00:23:20.040 --> 00:23:25.433 მათ ხელახლა არ აღმოაჩენენ და არ მოახდენენ გაცნობიერებულად ინტეგრაციას ერთიან მთელში. 00:23:26.263 --> 00:23:31.870 თავდაპირველი მოგონება, რაც დამრჩა - ძალიან მეშინოდა, და არ ვიცოდი, რატომ მეშინოდა. 00:23:31.870 --> 00:23:38.910 და მქონდა გრძნობა, რომ ნებისმიერ მომენტში შეიძლება რამე ცუდი მოხდეს. 00:23:38.910 --> 00:23:46.360 ეს გრძნობა მთელი ცხოვრება მომყვებოდა და განსაკუთრებით გაძლიერდა 20 წლის ასაკში. 00:23:46.360 --> 00:23:52.440 მე ჩავეფალი ძალიან ღრმა დეპრესიაში, ოთხი შვილის დაბადების შემდეგაც კი. 00:23:52.440 --> 00:23:59.440 საბოლოოდ, ალბათ 3-4 წელი ვიცხოვრე ისე, რომ ნამდვილად ვეძებდი 00:23:59.440 --> 00:24:03.500 რაღაცას, თუმცა არ ვიცოდი ზუსტად, რას. არასდროს გამეგო გამოღვიძებაზე, 00:24:03.500 --> 00:24:11.040 არც ვიცოდი, თუ რა იყოს ეს. დროთა მანძილზე ცხადი გახდა, რომ, რასაც ვეძებდი, 00:24:11.040 --> 00:24:18.050 არ მოიძებნება ჩემს გარე ცხოვრებაში. იმ დროისათვის მე კარგი ოჯახი მყავდა, კარგი ბიზნესი, ყველაფერი, 00:24:18.050 --> 00:24:23.020 რაც კი შეიძლება ადამიანმა ისურვოს. და მაინც, შინაგანად ვგრძნობდი დიდ სიცარიელეს. 00:24:23.020 --> 00:24:32.960 ბოლოს და ბოლოს, დეპრესიიდან კურნების პროცესში, მე აღმოვაჩინე მედიტაცია 00:24:32.960 --> 00:24:41.830 და როცა ღრმად შევედი მასში, მოვიპოვე რაღაც სიმშვიდე, დაკმაყოფილების სიღრმისეული გრძნობა, 00:24:41.830 --> 00:24:48.000 და პირველად ჩემს ცხოვრებაში, შიშისა და საშინელების გრძნობა 00:24:48.000 --> 00:24:55.090 ერთი წამით გაქრა, პირველად სიცოცხლეში. ამიტომ დავიწყე ძებნა, 00:24:55.090 --> 00:24:59.757 თუ რა მოხდა, და რატომ მოხდა ეს ცვლილება, და რატომ დაბრუნდა შიშის გრძნობა კვლავ? 00:24:59.757 --> 00:25:05.260 დავიწყე სხვადასხვა სულიერი გზების ძიება და გადავაწყდი 00:25:05.260 --> 00:25:10.480 ტერმინს " გამოღვიძება", "გასხივოსნება", და ვცდილობდი გამეგო, 00:25:10.480 --> 00:25:19.920 რა იყო ეს. გავიდა 15-20 წელი და მივხვდი, რომ 00:25:19.920 --> 00:25:24.850 ეს მაშინ ხდება, როცა ჩვენ აღარ ვუჯერებთ საკუთარ აზრებს. ისინი კვლავ არსებობენ, 00:25:24.850 --> 00:25:29.530 მაგრამ შიში მომდინარეობს საკუთარი აზრების დაჯერებიდან, როცა გვგონია, რომ უბრალოდ 00:25:29.530 --> 00:25:36.860 ადამიანი ვართ, ან ვინმე, ვინც მხოლოდ საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრობს. და მე მივხვდი, რომ ვარ 00:25:36.860 --> 00:25:46.510 უფრო დიდი. მე უსასრულო ვარ. 5 წლის მანძილზე ეს მდგომარეობა ნელ-ნელა სტაბილიზდებოდა. 00:25:46.510 --> 00:25:50.779 მე მომიწია შემეხედა ყველაფრისთვის, რაც ხელს უშლიდა ამას - 00:25:50.779 --> 00:25:58.720 შემეხედა გრძნობისთვის, რომ თითქოს არ ვიყავი საკმარისად კარგი მშობელი, 00:25:58.720 --> 00:26:05.108 სულში საკუთარი არსრულყოფილების განცდით. მე უნდა შემეხედა ამისთვის გულწრფელად 00:26:05.108 --> 00:26:12.546 გამომეკვლია და მეფიქრა მასზე. ბოლოს და ბოლოს, სიმშვიდე გახდა სტაბილური. 00:26:12.546 --> 00:26:18.950 ძალისხმევის გარეშე, სიხარულით და სიყვარულითაც კი, ხანდახან ნეტარებითაც. ღრმა განცდა, 00:26:18.950 --> 00:26:24.650 რომ ყველაფერი კარგადაა, რომ მე თავს ისე ვგრძნობ, როგორც სახლში, რომ მე დაცული ვარ, რომ შემიძლია მიყვარდეს 00:26:24.650 --> 00:26:30.120 ჩემი თავი, რომ მომწონს ჩემი თავი, ეს კი ადრე შეუძლებელი იყო ჩემთვის. 00:26:32.270 --> 00:26:37.430 მრავალი ადამიანი გრძნობს გამოღვიძების ნაპერწკალს, მერე კი თითქოს კარგავს მას. 00:26:37.430 --> 00:26:42.990 ეს თამაშივითაა: "მე მქონდა ეს, მერე კი მე დავკარგე ეს", ანდა "მე გავიღვიძე, და ახლა 00:26:42.990 --> 00:26:49.500 გონება დაბრუნდა". ეს მაშინ ხდება, როცა გამოღვიძება არაა გაცნობიერებული ბოლომდე, 00:26:49.500 --> 00:26:58.520 ისეთად, როგორიც ის არის. ხშირად სამადჰის მდგომარეობას თან სდევს სიამოვნება, ენერგია, ნეტარება, 00:26:58.520 --> 00:27:05.640 შეცვლილი ცნობიერება ან გონების აღქმა, სიმსუბუქისა და თავისუფლების შეგრძნება. 00:27:05.640 --> 00:27:10.399 და ადამიანი, ბუნებრივია, ამ ფენომენალურ მდგომარეობას მიიჩნევს ჭეშმარიტებად 00:27:10.399 --> 00:27:17.684 იმის შესახებ, თუ ვინ ვართ. ხშირად გამოღვიძების გაელვების შემდეგ, ადამიანი იწყებს მდგომარეობის 00:27:17.684 --> 00:27:24.080 ანდა განცდების ძიებას, იმის ნაცვლად, რომ აღიაროს გაცნობიერება, რომელიც უკვე არსებობს, 00:27:24.080 --> 00:27:30.320 და მიხვდეს, რომ სწორედ ის არის ჭეშმარიტი თვითრეალიზაციის წყარო. ჭეშმარიტება იმის შესახებ, თუ ვინ ხართ თქვენ 00:27:30.320 --> 00:27:38.250 - ეს არაა დროებითი მდგომარეობა ანდა გამოცდილება. მოვლენები მოდიან და მიდიან, მაგრამ ის, 00:27:38.250 --> 00:27:46.890 ვინც რჩება, ის თავდაპირველი პირველქმნილი გაცნობიერება - არსებობს ყოველთვის. თუ თქვენ აგრძელებთ მდგომარეობის 00:27:46.890 --> 00:27:52.780 ან გამოცდილების ძიებას, თქვენი მაძიებელი სულ უფრო და უფრო გაძლიერდება, თქვენ კი სულ უფრო და უფრო 00:27:52.780 --> 00:27:58.170 დასცილდებით ჭეშმარიტებას. მაძიებელი ყოველთვის აცდება მიზანს, 00:27:58.170 --> 00:28:04.210 როცა მიილტვის ცვალებადისაკენ, როგორც ნარკომანი დროებითი სიამოვნებისაკენ. 00:28:04.210 --> 00:28:08.110 და როგორც ნარკომანი, ცრუ მაძიებელიც ყოველთვის მიდის 00:28:08.110 --> 00:28:11.540 კრიზისულ წერტილამდე, მარცხის წერტილამდე. 00:28:11.540 --> 00:28:17.498 ცხოვრება - ეს არის ქცევის მოდელებზე დამოკიდებულებების ფესტივალი, და როცა ამას ვამბობ, 00:28:17.498 --> 00:28:23.920 ვგულისხმობ არა მხოლოდ ნარკოტიკებს, როგორიცაა ალკოჰოლი და ნიკოტინი, არამედ ყველაფერი, 00:28:23.920 --> 00:28:27.970 რაც მოწოდებულია საზოგადოებაში, ქცევის ადიქციური მოდელების ტენდენციას ატარებს: 00:28:27.970 --> 00:28:34.320 რეალით-შოუებზე დამოკიდებულება, ცნობილი ადამიანების ცხოვრებაზე დაკვირვება, კიდევ ერთი ახალი ფეხსაცმლის ყიდვა... 00:28:34.320 --> 00:28:40.379 მაგრამ რატომ ხდება ეს? იმიტომ, რომ სასოწარკვეთილები ვცდილობთ, ვიპოვნოთ 00:28:40.379 --> 00:28:48.270 გამოსავალი ამ უაზრო და არაბუნებრივი ცხოვრების სტილიდან. 00:28:48.270 --> 00:28:52.401 მაგრამ არ ვიცით, როგორ გავექცეთ ამას, ამიტომ ვაბალანსებთ ამას დამოკიდებულებით. 00:28:52.401 --> 00:29:02.080 რეალობის შეცნობას აქვს თვისება, რომ 00:29:02.080 --> 00:29:06.610 გახადოს ცხოვრება ბუნებრივი, მოჰყავს ის ბუნების რითმთან, ნაკადთან და 00:29:06.610 --> 00:29:10.440 მიმართულებებთან თანხმობაში. თუკი ეს მოხდება, მაშინ აღარ იქნება საჭირო 00:29:10.440 --> 00:29:15.130 დამოკიდებულებები, და ვიცხოვრებთ უფრო სრულფასოვან, ჯანმრთელ, და მთლიანობაში, 00:29:15.130 --> 00:29:22.160 უკეთეს ცხოვრებას, დამახინჯებული შეხედულებების გარეშე, როგორიცაა, მაგალითად, ის, თითქოს 00:29:22.160 --> 00:29:26.560 ჩემი ცხოვრება - მე ვარ, თქვენი ცხოვრება კი - თქვენ. ეს ყველაზე არაბუნებრივი რამეა, რაც კი შეიძლება წარმოვიდგონოთ. 00:29:26.560 --> 00:29:32.169 ეს ჰგავს იმას, თუ როგორ ფიქრობს ყვავილი ჩემს ვაშლის ხეზე, რომ ცხოვრება - 00:29:32.169 --> 00:29:36.230 მხოლოდ გადარჩენაა. ყვავილს რომ ცალკე არსებობა გააჩნდეს, 00:29:36.230 --> 00:29:38.410 მაშინ არც ვაშლის ხეები იარსებებდნენ. 00:29:38.410 --> 00:29:43.917 როგორც კი ჩვენ ვიგებთ ჭეშმარიტებას, ბუნებრივად ხდება ეგოზე ორიენტირებული, 00:29:43.917 --> 00:29:49.740 მუდმივ მისწრაფებასა და გაქცევის პატერნების მასაზრდოებელი ცხოვრებიდან გადასვლა 00:29:49.740 --> 00:29:54.920 ცხოვრებაში, რომელიც უფრო ბუნებრივია, და უფრო ნაკადშია. 00:29:54.920 --> 00:29:59.990 ერთხელაც განსაღვრულ მომენტში შეიძლება ისე მოხდეს, რომ ეს იდეა კრიზისში გადავა, 00:29:59.990 --> 00:30:07.380 და დავიწყებთ სულიერ, ან იქნებ, მანამდე ფსიქოლოგიურ კვლევებს. 00:30:07.380 --> 00:30:11.770 შემდეგ დგება მომენტი, როცა მზად ვართ დაყოფის ილუზიის საზღვრებს მიღმა შევიხედოთ, 00:30:11.770 --> 00:30:18.615 სწორედ ასე იწყება სულიერი ძიება. 00:30:18.615 --> 00:30:23.720 სულიერი ძიება შეიძლება მანამდე დაიწყოს, სანამ მივხვდებით, რომ სულიერ ძიებაში ვართ. 00:30:23.720 --> 00:30:33.557 როდესაც ეს გაცნობიერებულია, ჩვენ ცხოვრების მოვლენებს ისე კი აღარ ვუყურებთ, 00:30:33.557 --> 00:30:38.050 რასაც უნდა ვებრძოლოთ, არამედ როგორც მოწვევას გამოღვიძებისათვის, 00:30:38.050 --> 00:30:40.570 ამიტომ ჩვენ ვხდებით უფრო გახსნილები ცხოვრებისათვის. 00:30:40.570 --> 00:30:47.250 გარდა ამისა, ტანჯვა - საუკეთესო ბუნებრივი საშუალებაა შინაგანი აღმოჩენების გასაღვივებლად. 00:30:47.250 --> 00:30:52.123 ჩვენ არ ვინტერესდებით ღრმა კითხვებით, სანამ არ ვიგრძნობთ ტანჯვას. და თუ თქვენ უდარდელად ცხოვრობთ, 00:30:52.123 --> 00:30:58.840 მაშინ მისდევთ ცხოვრების დინებას ძალიან ზედაპირულად, ეპიკურეული უზრუნველობით, 00:30:58.840 --> 00:31:03.000 და არასდროს ჩერდებით იმისათვის, რომ იკითხოთ - რა ხდება? ვინ ვარ მე? 00:31:03.000 --> 00:31:06.030 რისთვის არის ეს ყველაფერი. რაა მიზანი ამ ყველაფრის? რაშია აზრი? 00:31:06.030 --> 00:31:10.000 ჩვენ არ ვკითხულობთ ამას, სანამ არ ვიგრძნობთ თავს ცუდად. 00:31:10.000 --> 00:31:13.860 ასეთნაირად, ტანჯვა - უდიდესი ინსტრუმენტია, ის ძალიან ეხმარება განჭვრეტაში. 00:31:13.860 --> 00:31:20.930 როგორც წესი, ჩვენ ძალიან ვამძაფრებთ ამ მომენტს, ვიგონებთ არასაჭირო ზედმეტ ტკივილებს. 00:31:20.930 --> 00:31:25.410 მე ვეძახი ამას მეტა-ტანჯვას, რომელიც იბადება ერთი პატარა ხმიდან ჩვენს თავში, 00:31:25.410 --> 00:31:31.150 რომელიც გვეუბნება, რომ ჩვენ ვიტანჯებით., და რომ ეს ასე არ უნდა იყოს. 00:31:31.150 --> 00:31:35.700 ეს ტანჯვა უკვე აქაა. და ახლა, არა მხოლოდ ჩვენი ბუნებრივი განსაცდელი გვაქვს, რომელიც 00:31:35.700 --> 00:31:40.385 ცხოვრების ნაწილია და მისი თავიდან აცილება არ შეგვიძლია, არამედ ახლა 00:31:40.385 --> 00:31:46.510 ბრძოლაში ვართ ჩვენს ბუნებასთან, ვბრძოლობთ პირველად ტანჯვასთან. და ვიტანჯებით უკვე ორმაგად. 00:31:46.510 --> 00:31:52.625 თამაში მდგომარეობს არა იმაში, რომ გავექცეთ ამ ბუნებრივ პროცესს, რომელიც გვეხმარება გასხივოსნებაში და წარმოადგენს ბუნების მთავარ ინსტრუმენტს, 00:31:52.625 --> 00:31:58.380 არამედ იმაში, რომ არ გავამძაფროთ ის კიდევ უფრო საჭიროების გარეშე, და არ დავიწყოთ ბრძოლა მის წინააღმდეგ. 00:32:00.080 --> 00:32:07.292 როცა ჩვენ უარს ვამბობთ, ვებრძოლოთ განსაცდელს, მაშინ ის აღარ არის ტანჯვა. 00:32:07.292 --> 00:32:13.900 ის ტრანსფორმირდება რაღაცაში, რაც ჩვენ გვეხმარება. ხშირად გვესმის სულიერ წრეებში: 00:32:13.900 --> 00:32:21.575 "გიყვარდეთ ის, რაც არის". შესაძლებელია ნებისმიერი ტკივილის შეყვარება, 00:32:21.575 --> 00:32:27.322 თუკი ვისწავლით ეგოისტური არჩევითობისგან განთავისუფლებას, და დავინახავთ, 00:32:27.322 --> 00:32:33.794 რომ ეს განცდა არის უბრალოდ ძლიერ ინტენსიური მოვლენა, რაც კიდევ უფრო ძლიერად გვაკავშირებს სიცოცხლესთან. 00:32:33.794 --> 00:32:39.400 როდესაც აუღელვებლად ვიღებთ იმას, რაც არის, მაშინ იწყება 00:32:39.400 --> 00:32:47.290 წინაღობის პატერნების წმენდა ეგოს სტრუქტურაში. ამას კი დანებების პარადოქსთან მივყავართ. 00:32:47.290 --> 00:32:53.381 დანებების პარადოქსი მდგომარეობს იმის გაცნობიერებაში, რომ ყველაფერი, რასაც ვეწინააღმდეგებით, ძლიერდება. 00:32:53.381 --> 00:33:00.450 წინაღობა აძლიერებს სინამდვილეში ეგოს. ეგო სხვა არაფერია, 00:33:00.450 --> 00:33:06.130 თუ არა თავად წინააღმდეგობა. ხშირად ჩვენს გზაზე გვიჩნდება აზრი, 00:33:06.130 --> 00:33:12.320 თითქოს არ უნდა განვიცდიდეთ ამა თუ იმ ემოციას. შეიძლება მოგვეჩვენოს, რომ ვრეგრესირებთ, 00:33:12.320 --> 00:33:19.300 თუკი ვგრძნობთ სიძულვილს ანდა სიბრაზეს. აუცილებელია გამოვცადოთ ადამიანური ემოციების მთელი სპექტრი. 00:33:19.300 --> 00:33:25.292 პარადოქსი იმაშია, რომ როცა მთლიანად ვიღებთ ყოველ ემოციას, და უკუვაგდებთ წინაღობას, 00:33:25.292 --> 00:33:31.458 მაშინ ემოციები, რომლებიც სავსე იყო განკითხვით, უპირატესობის მინიჭებით, შეხედულებებით, 00:33:31.458 --> 00:33:37.130 - გადაიქცევა წმინდა გრძნობად, წმინდა სიცოცხლის ენერგიად, 00:33:37.130 --> 00:33:43.170 და ის არის შემფასებელი გონების მიღმა. 00:33:47.460 --> 00:33:52.770 ძენში გვაქვს ცნობილი ისტორია, რომელიც მიუთითებს ამ მომენტზე. 00:33:52.770 --> 00:33:59.648 ერთხელ მოსწავლემ ჰკითხა ტენზინს, ძენის ოსტატს, განთქმულს თავისი სიბრძნითა და სიმშვიდით: 00:33:59.648 --> 00:34:07.790 "ოსტატო, როცა თქვენი მეუღლე გარდაიცვალა, გრძნობდით თუ არა სევდას?". ტენზინმა უპასუხა: 00:34:07.790 --> 00:34:15.700 "რა თქმა უნდა, მე ვგრძნობდი სევდას, აბა როგორ?". მოსწავლე დაფიქრდა, და შემდეგ იკითხა: 00:34:15.700 --> 00:34:21.720 "ჰო, მაგრამ მე ვფიქრობდი, რომ თქვენ ძენის ოსტატი ხართ. განა თქვენ ემოციებზე მაღლა არ უნდა იდგეთ?" 00:34:21.720 --> 00:34:30.870 ტენზინმა რბილად გაიღიმა და უპასუხა: "კარგად ვერ გამიგე. როდესაც მე ვგრძნობდი სევდას, მე უფლებას ვაძლევდი 00:34:30.870 --> 00:34:38.000 მეგრძნო ის სრულად და სიღრმისეულად განმეცადა. და ამ დროს პატივს ვცემდი 00:34:38.000 --> 00:34:44.860 ამ მომენტის ჭეშმარიტებას. სევდა, ღრუბლების მსგავსად, მოდიოდა და მიდიოდა. 00:34:45.380 --> 00:34:57.470 ცა კი, ჩემი არსების სივრცე, უცვლელი რჩებოდა". 00:35:02.920 --> 00:35:08.740 ჩემი გამოღვიძება დაიწყო მაშინ, როცა მაგისტრატურაში ვსწავლობდი, 00:35:08.740 --> 00:35:20.520 როცა გარკვეული პირადული გამოცდილებები დიდ გამოწვევად მომევლინა. მე დავიწყე ცხოვრების მიზანზე ფიქრი, 00:35:20.520 --> 00:35:26.550 კონკრეტულად კი ჩემი ცხოვრების აზრზე. ვეკითხებოდი ჩემს თავს, 00:35:26.550 --> 00:35:35.820 თუ რა აზრი ჰქონდა ყველაფერ იმას, რასაც ვაკეთებდი. ეს უბრალო გაცნობიერების გამოცდილება იყო, 00:35:35.820 --> 00:35:43.947 არაფერი კონკრეტული, მაგრამ ამან დაბადა განთავისუფლების დიდი გრძნობა, 00:35:43.947 --> 00:35:52.280 თითქოს რაღაც, რაც დიდი წნეხის ქვეშ იყო, მოეშვა, 00:35:52.280 --> 00:35:58.220 მოხდა მოდუნება, და ვიგრძენი აღტაცება. ერთადერთი, რაც მახსოვს, ეს იყო უბრალოდ ყოფნის შეგრძნება, ვარობა. 00:35:58.220 --> 00:36:03.320 ეს არის ყველაფერი, რაც მინდა რომ ვიყო, უბრალოდ ყოფნა. არაფერი განსაკუთრებული. 00:36:03.320 --> 00:36:11.860 ამას ვეძახი დიად ნაბიჯს ჩემთვის. ამან მართლაც ყველაფერი შეცვალა...თითქოს ამოატრიალა. 00:36:11.860 --> 00:36:19.090 ის, თუ როგორ ვხედავდი საგნებსა და მოვლენებს, როგორ განვიცდიდი მათ, როგორ ვხედავდი ადამიანებს, 00:36:19.090 --> 00:36:25.760 ვურთიერთობდი მათთან... ეს ნამდვილად იყო გადატრიალება, იმ გაგებით, რომ ყველაფერი, რასაც გამოვცდიდი, 00:36:25.760 --> 00:36:34.330 არ აქვს მნიშვნელობა, რას ვაკეთებდი ან რას ვამბობდი, ეს იყო ცნობიერება, რომელიც ვლინდებოდა. 00:36:34.330 --> 00:36:39.750 იმის გაცნობიერება, რომ მე ვვლინდები. ასე რომ, იმ მომენტში, ნებისმიერ მომენტში, 00:36:39.750 --> 00:36:45.360 რაც არ უნდა მეთქვა ანდა გამეკეთებინა, ყველაფერი, რაც ხდებოდა, ეს იყო - გაცნობიერება. 00:36:45.360 --> 00:36:52.760 ეს რჩება. და ეს აგრძელებს თავისი ბუნების გახსნას. თითქოს ვხედავდი, 00:36:52.760 --> 00:37:01.140 აზრები როგორ მოედინებოდნენ, და ნებისმიერი მოქმედება, რომელიც უნდა მომხდარიყო, 00:37:01.140 --> 00:37:06.380 უბრალოდ ხდებოდა, სხეული თავად ასრულებდა ამ მოქმედებას. 00:37:06.380 --> 00:37:10.810 ადრე არ იყო ასეთი რამ. ადრე ვიფიქრებდი: " მე ვფიქრობ, 00:37:10.810 --> 00:37:14.720 რომ ამის გაკეთება მჭირდება", და შემდეგ "მე", როგორც ადამიანი, თითქოს ამას გავაკეთებდი. 00:37:14.720 --> 00:37:20.220 ის, რაც დაიწყო და რაც ახლა ხდება, არის ის, რომ მე უბრალოდ ვარსებობ. 00:37:20.220 --> 00:37:29.550 გაცნობიერება და მოქმედება უბრალოდ აღიძვრება, სხეული ინსტრუმენტი ხდება, 00:37:29.550 --> 00:37:35.130 მე კი ვაკვირდები მას რეალურ დროში. სხეული უბრალოდ ასრულებს ყველა მოქმედებას, 00:37:35.130 --> 00:37:41.770 რაც ცნობიერებაში აღიძვრება, მე კი თანამონაწილე ვარ და დამკვირვებელი. მე ვფიქრობ, რომ ეს მშვენიერია. 00:37:41.790 --> 00:37:49.190 გაცნობიერებას არ აქვს არჩევანი. ჭეშმარიტი მე არჩევანის მიღმაა. ამის გამგონე ადამიანი 00:37:49.190 --> 00:37:54.740 იტყვის: "კარგი, უარს ვიტყვი ყველაფერზე, და უბრალოდ არანაირ არჩევანს აღარ გავაკეთებ. 00:37:54.740 --> 00:38:00.120 უბრალოდ ვიჯდები გამოქვაბულში". და ბევრი ადამიანი მართლაც ასე აკეთებდა. 00:38:00.120 --> 00:38:06.629 მაგრამ პრობლემა ისაა, რომ არჩევანი ამ დროს მაინც არის - მე უბრალოდ ირჩევს, რომ დათრგუნოს 00:38:06.629 --> 00:38:13.490 თავისი არჩევანი და სურვილები. ამას განპირობებული გონება აკეთებს, გადაწყვეტს, რომ არ აირჩიოს. 00:38:13.490 --> 00:38:19.510 სინამდვილეში, არჩევანიც, და არჩევანზე უარის თქმაც - ეს ყველაფერი განპირობებული გონების დონეზეა. 00:38:19.510 --> 00:38:24.120 მაგრამ ვინ ან რა აცნობიერებს ამ გონებას? 00:38:24.120 --> 00:38:28.600 გამოღვიძების შემდეგ თქვენ აღამოაჩენთ, რომ განპირობებული "მე" ისევე ირჩევს თავის საყვარელ ჩაის, 00:38:28.600 --> 00:38:35.530 როგორც ადრე. და ის წინანდებურად იცავს საუკეთესო დიეტას ორგანიზმისათვის. 00:38:35.530 --> 00:38:39.850 საქმე იმაში არაა, რომ არჩევანი აღარ ხდება. უამრავი არჩევანის ვარიანტი კვლავ ხდება, 00:38:39.850 --> 00:38:45.960 ისინი მუდმივად აღმოცენდება. მაგრამ განსხვავება ისაა, რომ "მე" არაა კავშირში ამ ყველაფერთან. 00:38:45.960 --> 00:38:51.220 აზრი "მე" განზავდა. 00:38:51.220 --> 00:38:58.890 მე არც ვირჩევ და არც ვთრგუნავ არჩევანს. 00:39:03.160 --> 00:39:09.350 გამოღვიძება ჰგავს ეგოს უხილავი დაცვის კედლების ჩამოშლას, 00:39:09.350 --> 00:39:15.990 ეს არის ჩვენი ყველაფერთან ერთიანობის აღიარება. და შედეგი კი გასაოცარია: 00:39:15.990 --> 00:39:20.770 ჩვენ აღმოვაჩინეთ, რომ ვიტანჯებოდით არა სიბრაზისგან, ტკივილსგან ან სევდისგან... ჩვენ ვიტანჯებოდით 00:39:20.770 --> 00:39:27.890 ცხოვრების მიუღებლობისგან, და ჩვენ შეგვიძლია ვისწავლოთ, გავხდეთ იმდენად გახსნილები, 00:39:27.890 --> 00:39:32.680 რომ მივიღოთ ცხოვრება ყოველთვის ისეთად, როგორიც არის. 00:39:32.680 --> 00:39:40.570 ჩვენ ყოველთვის გვირჩევნია, კარგად ვიგრძნოთ თავი, ვიდრე ვიტანჯოთ... ეს ჩვეულებრივი მდგომარეობაა 00:39:40.570 --> 00:39:48.520 ადამიანური არსებისათვის. ნორმაში, ჰომო საფიენსს ურჩევნია, კარგად იგრძნოს თავი, 00:39:48.520 --> 00:39:56.960 ვიდრე ცუდად. და მე მგონია, რომ იმ მომენტებში, როცა ჩვენ ვაცნობიერებთ, 00:39:56.960 --> 00:40:02.920 რომ გაცნობიერებულად არსებობა სინამდვილეში სიამოვნებაა, ადამიანის ტვინი ამას არეგისტრირებს: 00:40:02.920 --> 00:40:12.110 "ო, მე ეს მომწონს, ეს შესაძლებელია". და ეს გვაძლიერებს ჩვენ. 00:40:12.110 --> 00:40:17.980 გამოღვიძება შეიძლება მოხდეს თანდათან, ეტაპობრივად, ასევე - სწრაფად, როგორც 00:40:17.980 --> 00:40:24.360 რადიკალური გადატრიალება, როცა უცაბედად ვაცნობიერებთ, ვინ ვართ და ვიღვიძებთ 00:40:24.360 --> 00:40:31.550 სიზმრიდან. თითქოს მთელი ცხოვრება გვეძინა ჩვენი პერსონაჟის როლში. იმისათვის, რომ დავრჩეთ 00:40:31.550 --> 00:40:36.220 გამოღვიძებულ მდგომარეობაში, მუდამ უნდა ვასუფთავებდეთ ჩვენი "მე"-ს სტრუქტურას. 00:40:36.220 --> 00:40:43.308 მაშინაც, როცა საბოლოოდ გავიღვიძეთ, მნიშვნელოვანია, ვიყოთ ფხიზლად, 00:40:43.308 --> 00:40:51.040 არ დავუჯეროთ შემდგომ აზრს, დავრჩეთ სიმშვიდეში ყველაფერი იმის მიმართ, რაც არის, როცა ჩნდებიან გაუცნობიერებელი აზრები. 00:40:51.040 --> 00:40:56.800 წინააღმდეგ შემთხვევაში, გონების არაცნობიერი შაბლონები დაფარავენ ჭეშმარიტებას. 00:40:56.800 --> 00:41:04.290 არაცნობიერი უნდა გახდეს გამჭვირვალე არაცნობიერი. თუ ჩვენ არ შევხვდებით მას პირისპირ, 00:41:04.290 --> 00:41:10.070 მაშინ ჩავვარდებით მდგომარეობაში, რასაც ეძახიან სულიერ შემოვლით გზას. 00:41:10.070 --> 00:41:16.960 სულიერ შემოვლით გზას იყენებს ზოგიერთი ადამიანი, როდესაც აცხადებს, 00:41:16.960 --> 00:41:22.570 რომ მათ უკვე გაიღვიძეს, რათა არ შეეხონ რთულ ემოციებს, 00:41:22.570 --> 00:41:30.670 გადაუჭრელ ფსიქოლოგიურ საკითხებს ანდა ცხოვრებისეულ გამოწვევებს. ეგოისტურ გონებას შეუძლია 00:41:30.670 --> 00:41:37.950 მიითვისოს გამოღვიძების ნაპერწკალი და არ მისცეს ადამიანს უფლება, იცხოვროს ჭეშმარიტების მომენტში. 00:41:37.950 --> 00:41:43.430 მე ვიჯექი საწოლზე და ვფიქრობდი მამოგრაფიაზე, რომელიც მეორე დღეს უნდა გამევლო, 00:41:43.430 --> 00:41:50.610 და ეს ყოველთვის ბადებდა ჩემში ძლიერ ღელვას, 00:41:50.610 --> 00:42:00.930 რომელსაც განვიცდიდი წელიწადში ერთხელ. მე დავიღალე მუდმივად ამ შიშის განცდით. 00:42:00.930 --> 00:42:07.310 დავიღალე სიკვდილის შიშით, ვიჯექი საწოლზე, და ჩემდაუნებურად დამებადა აზრი: 00:42:07.310 --> 00:42:17.040 "შემიძლია თუ არა ხვალ ამის გაკეთება ისე, რომ არ ვიღელვო?" ეს უბრალოდ აზრი იყო. 00:42:17.040 --> 00:42:28.030 და უცებ ვიგრძენი ძლიერი ენერგეტიკული გაცნობიერება, რომ მე ეს ნამდვილად შემეძლო. 00:42:28.030 --> 00:42:38.630 არ ვიცოდი, საიდან ვიცოდი ეს. არ ვიცოდი, რა შეიცვალა, 00:42:38.630 --> 00:42:47.860 მაგრამ რაღაც ნამდვილად შეიცვალა. მე გაოგნებული ვიყავი. 00:42:47.860 --> 00:42:55.260 და უცებ მივხვდი, რომ ყველაფერი ისე აღარ იქნებოდა, როგორც ადრინდელ წლებში, როცა 00:42:55.260 --> 00:43:01.000 საშინელ ღელვას ვგრძნობდი. ეს არ ნიშნავდა, რომ მამოგრამაზე ყველაფერი კარგად იქნებოდა. 00:43:01.000 --> 00:43:05.290 ეს არ ნიშნავდა, რომ მკერდის კიბო არ მქონდა. 00:43:05.290 --> 00:43:12.800 ეს ძალიან უცნაური იყო ჩემთვის. ეს იყო აღტაცების მომენტი. 00:43:12.800 --> 00:43:19.040 ავდექი და წავედი ჩემს პარტნიორთან, რომელიც კომპიუტერით იყო დაკავებული. 00:43:19.040 --> 00:43:26.500 მე უბრალოდ ვიდექი კარებში. მან ბოლოს და ბოლოს ასწია თავი, დამინახა და მკითხა: "რა იყო?". 00:43:26.500 --> 00:43:35.260 მე ვუთხარი, რომ რაღაც შეიცვალა. და მოვუყევი, რომ ბოლო დროს თანდათან გავაცნობიერე, 00:43:35.260 --> 00:43:42.380 რომ საქმე მარტო იმაში არა, რომ შიში აღარ მეუფლება. ამასთან ერთად მე ვგრძნობდი თავს 00:43:42.380 --> 00:43:50.920 დამშვიდებულად, ჩემი მუდმივი სტრესისგან სრულიად განთავისუფლებულად. 00:43:50.920 --> 00:43:59.240 ჩემი გონება მშვიდად იყო. გარე ცხოვრება წინანდებურად მიედინებოდა, და გავიდა 00:43:59.240 --> 00:44:03.750 რამდენიმე თვე, სანამ მივხვდებოდი, რომ სწორედ ეს არის გამოღვიძება. 00:44:03.750 --> 00:44:10.440 ნამდვილად დიდი ხანი გავიდა. ერთადერთი, რაც მე ვიცოდი, ის იყო, რომ ისე აღარ მტკიოდა შინაგანად, როგორც ადრე, 00:44:10.460 --> 00:44:16.520 მაშინ ჩემი გონება დამშვიდდა, და ეს ახლაც გრძელდება. 00:44:17.890 --> 00:44:24.874 არ არსებობს საკუთარი გამოღვიძების გასხენება. არსებობს მხოლოდ განცდებისა და მოვლენების მეხსიერება. 00:44:24.874 --> 00:44:31.330 როდესაც არის რაიმე მოგონება, ამ დროს გონებაში ყოველთვის არის რაღაც წინააღმდეგობის კვალი. 00:44:31.330 --> 00:44:37.381 ეს წინააღმდეგობის კვალი არის "მე"-ს აზროფორმის დასაწყისი, 00:44:37.381 --> 00:44:45.110 მისი მუდმივი გამეორების საწყისი. თავად გამოღვიძება არ ტოვებს კვალს გონებაში. 00:44:45.110 --> 00:44:53.650 ის არაა გამოცდილება. საწყისი გაცნობიერება მეობაში იღვიძებს ახლანდელ მომენტში, 00:44:53.650 --> 00:44:57.144 მეხსიერების მონაწილეობისა და გონების ფილტრაციის გარეშე. 00:44:57.144 --> 00:45:05.370 თუ ჩვენ მიველტვით რაიმე მდგომარეობას, გამოცდილებას, და ვცდილობთ მასში ვიცხოვროთ, ესე იგი, ჩვენ მას ხელიდან ვუშვებთ. 00:45:05.370 --> 00:45:11.770 თუ ის მოდის და მიდის, თუ ის არაა ახლა და აქ, მაშინ, ეს არაა თქვენი ჭეშმარიტი ბუნება. 00:45:16.140 --> 00:45:22.830 მოდით, გამოვიყენოთ ეს მომენტი, რათა უშუალოდ გამოვიკვლიოთ ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნება. უშუალოდ და პირდაპირ ნიშნავს - 00:45:22.830 --> 00:45:33.197 არა გონებით. თქვენ ვერ შეიცნობთ გონებით იმას, რაც გონების მიღმაა. 00:45:33.197 --> 00:45:44.430 შეიტანეთ ყურადღება თქვენ შიგნით და გააცნობიერეთ ეს მომენტი. გააცნობიერეთ თავად გაცნობიერება. 00:45:44.430 --> 00:45:52.150 ყურადღება მიაქციეთ აზრებს, შეგრძნებებს და ემოციებს, აღმოცენებულს ამ სივრცეში, 00:45:52.150 --> 00:45:58.520 ამავე დროს გააცნობიერეთ ის სივრცულობა, რომელშიც ისინი აღმოცენდება. 00:45:58.600 --> 00:46:07.990 მოვლენები ამოტივტივდებიან ქვეცნობიერიდან. აზრები, მოგონებები, გრძნობები, ემოციები, ენერგიები. 00:46:07.990 --> 00:46:13.790 ეს არის ბუნებრივი განწმენდის პროცესი, რომელიც ჩაირთვება, როდესაც ვიწყებთ კითხვების დასმას. 00:46:13.790 --> 00:46:19.190 უბრალოდ იყავით გახსნილი ყველაფრისათვის, რაც აღმოცენდება თქვენი გამოკვლევის შედეგად. 00:46:19.210 --> 00:46:24.680 უფლება მიეცით თქვენს თავს იმყოფებოდეთ გონების ბუნებრივ მდგომარეობაში, 00:46:24.680 --> 00:46:29.800 კონცეპტუალური შეზღუდულობისგან თავისუფალი. 00:46:36.070 --> 00:46:45.200 ჩემი პირადი გამოღვიძება, არსობრივად, ორი სხვადასხვა მიმართულებით ხდებოდა. 00:46:45.200 --> 00:46:53.430 თავდაპირველი გარდატეხა მოხდა ტანჯვის მდგომარეობიდან, 00:46:53.430 --> 00:46:56.440 და მე ვიცოდი, რომ ეს დაკავშირებული იყო აზრებთან. 00:46:56.440 --> 00:47:00.629 ეს კავშირში იყო იმასთან, თუ როგორ ვფიქრობდი, როგორ აღვიქვამდი სამყაროს, 00:47:00.629 --> 00:47:08.790 როგორ აღვიქვამდი ჩემს თავს. ამან მიმიყვანა თავად აზრის ბუნების პირდაპირ კვლევამდე. 00:47:08.790 --> 00:47:13.560 და რაც მთავარია, მოაზროვნის ბუნების კვლევამდე. 00:47:13.560 --> 00:47:18.380 იმის ბუნების, ვინც დაკავშირებული იყო ამ აზრებთან. 00:47:18.380 --> 00:47:26.960 ასეთნაირად, ამ პირდაპირი გამოკვლევის შედეგად, შეგრძნება, რომ მე ვარ მოაზროვნე, გაქრა. 00:47:26.960 --> 00:47:34.710 და როდესაც მე-მოაზროვნის შეგრძნება გაქრა, მაშინვე ყველა აზროფორმამ აზრი დაკარგა ჩემთვის. 00:47:34.710 --> 00:47:40.320 რასაც მაშინ ვერ ვაცნობიერებდი, ისაა, რომ როცა ეს ხდება, ჩვენ ვრჩებით 00:47:40.320 --> 00:47:47.260 რაღაც ისეთი სიწმინდეში, რომელიც არანაირად არაა დაკავშირებული გამოცდილებასთან. 00:47:47.260 --> 00:47:54.100 და ეს იყო ჩემთვის უაღრესად დამამშვიდებელი, ჩემი ტანჯვის საოცრად შემამასუბუქებელი. 00:47:54.100 --> 00:48:02.640 ეს იყო ჩემი გამოღვიძების პირველი ეტაპი. მე არც კი მიფიქრია, რომ ამ სიცხადით, რომელიც გაიხსნა, 00:48:02.640 --> 00:48:08.260 ამ სიმშვიდით, რომელიც გამოჩნდა, შესაძლებელი იყო უფრო ღრმად შესვლა. 00:48:08.260 --> 00:48:15.680 ასეთნაირად, რამდენიმე დღის მანძილზე, ეს პირველი გამობრწყინება, ძალიან სიღრმისეული, 00:48:15.680 --> 00:48:23.790 ძალიან გამანთავისუფლებელი და გასაოცარი გამოცდილება გადაიზარდა რაღაცაში, 00:48:23.790 --> 00:48:32.810 რაც ადამიანური განზომილების საზღვრებს სცდება; რაც იმის მიღმაა, თუ რად ან ვინად ვთვლი ჩემს თავს 00:48:32.810 --> 00:48:38.810 ნებისმიერ ფორმაში, და თუ როგორ აღვიქვამ სამყაროს ნებისმიერ ფორმაში. 00:48:38.810 --> 00:48:49.120 ყველაფერი ეს განადგურდა. და რაც დარჩა, უკიდურესად ძნელია, რომ გადმოვცე სიტყვებში. 00:48:49.120 --> 00:48:53.847 მაგრამ ადამიანებთან პირდაპირი ურთიერთობისას, 00:48:53.847 --> 00:48:56.800 ვინც დაინტერესებულია ასეთი პრობლემის გადაწყვეტით, 00:48:56.800 --> 00:49:00.440 შეიძლება მოხდეს ახსნა ადამიანისათვის, 00:49:00.440 --> 00:49:05.890 თუკი არის მზად და დაინტერესებული, რათა მოახდინოს საკუთარი თავის კვლევა. 00:49:07.120 --> 00:49:15.480 ვერავინ გეტყვით, რაა გონი, რაა მატრიცა, რა ხართ თქვენ. 00:49:15.480 --> 00:49:22.500 რათა შეიცნოს განუსაზღვრელი და გამოუთქმელი, გონება უნდა იყოს 00:49:22.500 --> 00:49:29.760 საოცრად ჩუმი, მშვიდი და უმოძრაო. ამ ღრმა სიჩუმეში და მდუმარებაში, 00:49:29.760 --> 00:49:34.956 არსებობს საშუალება, შეიცნო რაღაც, რაც არ ემორჩილება დროს, 00:49:34.956 --> 00:49:40.410 მარადიულია, და განსაზღვრებებს მიღმაა. 00:49:40.410 --> 00:49:47.710 მოდით წარმოვიდგინოთ გამოღვიძების მეტაფორა - თითქოს თქვენი თავი არის ეგო 00:49:47.710 --> 00:49:52.110 და ცხოვრებამ მოგაჭრათ ის. 00:49:52.110 --> 00:49:55.907 თქვენ ცხადად ხედავთ, რომ არ ხართ სხეული-გონება. 00:49:55.907 --> 00:50:02.240 არ ხართ არსება სხეული-გონების შიგნით. ცხოვრებამ თავი მოგკვეთათ, 00:50:02.240 --> 00:50:06.870 მაგრამ ის ჯერ კიდევ მიგორავს დაღმართზე, და მიაქვს თან 00:50:06.870 --> 00:50:13.258 თქვენი ძველი შაბლონები, ძველი სქემები, ძველი შეხედულებები, 00:50:13.258 --> 00:50:18.830 რომლებიც ვეღარ საზრდოობენ თქვენი ყურადღებით. თქვენ დამკვიდრებული ხართ თანდასწრებაში, 00:50:18.830 --> 00:50:23.720 და ხედავთ, თუ როგორ მოქმედებენ ეს ძველი სქემები, თუმცა არ ხართ შიგ ჩართულები. 00:50:23.720 --> 00:50:27.580 ისინი კი მაინც მოქმედებენ. თავი მიგორავს დაღმართზე, 00:50:27.580 --> 00:50:34.040 მაგრამ რაღაც მომენტში ის ჩერდება. ძველი კარმა აღარ მოდის მოქმედებაში. 00:50:34.040 --> 00:50:39.680 აღარ აღმოცენდებიან პროგრამები, რომლებიც უნდა გეპოვნა და დაგეშალა. 00:50:39.680 --> 00:50:46.410 ისინი გაქრა. და ეს არის მოქშა, განთავისუფლება. 00:50:46.410 --> 00:50:56.860 რასაც მე ვხედავ - ეს არის სიცოცხლის აღქმის სულ უფრო მეტად გაფართოება. 00:50:56.860 --> 00:51:01.430 არა როგორც სხეულში არსებული პიროვნების თვალსაზრისით, 00:51:01.430 --> 00:51:11.875 არამედ როგორც მშვიდი ჩუმი დაკვირვება მასზე, როცა ყოველ მომენტში არსებობს მოქმედება, 00:51:11.875 --> 00:51:17.600 მაგრამ არ არსებობს ის, ვინც ასრულებს ამ მოქმედებას. 00:51:17.600 --> 00:51:22.330 ძაღლმა დაიყეფა... ეს უბრალოდ ყეფა იყო სიჩუმეში. 00:51:22.330 --> 00:51:32.080 ვიღაც დადის, ან ჩემი სხეული დადის - ეს ვინმე კი არ დადის, არამედ უბრალოდ ხდება სიარული. 00:51:32.080 --> 00:51:36.950 და ამ აღქმას თან ახლდა შინაგანი დიალოგის შეწყვეტა, 00:51:36.950 --> 00:51:43.520 რომელიც თან ახლდა ჩემს ცხოვრებას. ასეთი მომენტები, როცა 00:51:43.520 --> 00:51:48.090 მე აღარ ვგრძნობდი თავს პიროვნებად, ხდებოდა სულ უფრო და უფრო ხშირად. 00:51:48.090 --> 00:51:53.080 და ამ პროცესის შესაბამისად, ყველაფერმა, რასაც ვფიქრობდი ადრე, 00:51:53.080 --> 00:51:58.070 რასაც ვაკეთებდი ცხოვრებაში, შეიძინა ახალი აზრი. 00:51:58.070 --> 00:52:06.000 იმის ნაცვლად, რომ მეფიქრა, თითქოს სიცოცხლე ჩემ წინააღმდეგ იყო, თითქოს ის ძალიან ძნელია, 00:52:06.000 --> 00:52:15.890 ანდა მეცადა ლოცვა ცვლილებების გამო, მე მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი რაღაც დიადისაკენ 00:52:15.890 --> 00:52:28.320 არის მიმართული, იმისკენ, რომ სულ უფრო გაიხსნას გული. რომ მეტად მიმღები ვიყო ცხოვრებაში. 00:52:28.320 --> 00:52:32.963 მე დავინახე, რომ რასაც უბედურ შემთხვევებს ვეძახდი, ან შეცდომებს, 00:52:32.963 --> 00:52:38.880 ასევე იმას, რაც მე არ მომწონდა, - არ იყო არაფერი ჩემ წინააღმდეგ, და არ იყო არასწორი. 00:52:38.880 --> 00:52:44.770 სინამდვილეში ეს მაჩვენებდა მე უფრო ღრმა რეალობას, რასთანაც არ მქონდა შეხება. 00:52:44.770 --> 00:52:50.301 ამიტომ ყველა ლოცვა დაემსგავსა მხოლოდ გამოთქმას: "ამინ", "დაე იყოს ნება შენი". 00:52:50.301 --> 00:53:00.870 ყველა თხოვნა ასეთი გახდა: " დამეხმარე, დავინახო, სად ვამბობ უარს კიდევ ცხოვრებაზე, 00:53:00.870 --> 00:53:07.830 რის მიუღებლობაში ვარ კვლავ, სად ვიტანჯები ჯერ კიდევ, სად არ ვეუბნები "დიახ"-ს 00:53:07.830 --> 00:53:13.240 სიცოცხლის გაყვავილებას. ეს აღმოჩენა იყო. და სულ უფრო ხშირად ხდებოდა 00:53:13.240 --> 00:53:18.770 სიცოცხლის ასეთი აღმოჩენები, სულ უფრო ხშირად ჩნდებოდა გაცნობიერებული ყურადღების მომენტები. 00:53:18.770 --> 00:53:27.360 გამოღვიძება - მხოლოდ დასაწყისია გაყვავილების. და რაღაც აზრით, ის არასდროს დასრულდება. 00:53:27.360 --> 00:53:38.590 ეს უსასრულო აღმოჩენაა. და რაც უფრო ხშირად ხდება, მით მეტია გაგება, რომ 00:53:38.590 --> 00:53:49.920 რასაც ჩვენ სიძნელეებს ვეძახით, დაძაბულულობას, შიშს, სინამდვილეში ეს არის ტრამპლინი 00:53:49.920 --> 00:54:04.340 უმაღლესი სიყვარულისთვის. ეს სიყვარულის განზომილებაა, მშვიდობის და თანაგრძნობის. 00:54:04.340 --> 00:54:12.030 და ჩვენ ყველანი მასში ვარსებობთ. ისინიც კი, ვინც ფიქრობს, რომ ასე არაა. ჩვენ ყველანი მასში ვართ. 00:54:15.820 --> 00:54:19.690 ჩვენ ვიცით, რომ არსებობს ცნობიერება. ეს ჩვენ დარწმუნებით ვიცით. 00:54:19.690 --> 00:54:23.070 დანარჩენ ყველაფერზე კი ჩვენ შეგვიძლია გვქონდეს მხოლოდ წარმოდგენა. 00:54:23.070 --> 00:54:26.540 წარმოდგენა შეიძლება იყოს ძალიან კარგი, მაგრამ ეს მაინც მხოლოდ მიახლოებითი მიხვედრებია. 00:54:26.540 --> 00:54:32.950 ცნობიერება - ეს არის ერთადერთი თეორიამდელი ფაქტი ბუნებაში. 00:54:32.950 --> 00:54:37.260 ყველაფერი სხვა - თეორიული აბსტრაქციებია, ცნობიერებაში რომ ჩნდებიან. 00:54:37.260 --> 00:54:41.580 ცნობიერება - ბუნების ერთადერთი აქსიომაა. ის, რომ ის არსებობს - 00:54:41.580 --> 00:54:46.430 არის ერთადერთი აბსოლუტურად განსაზღვრული რამ ბუნებაში. და შემიძლია დაგარწმუნოთ, რომ 00:54:46.430 --> 00:54:54.440 ფიზიკისა და ნეირობიოლოგიის ემპირიულ მტკიცებულებებსა და განხილვებზე დაყრდნობით, 00:54:54.440 --> 00:55:00.322 უმცირესი ალბათობაა იმისა, რომ ცნობიერება არ იყოს ფუნდამენტური, 00:55:00.322 --> 00:55:04.160 თუკი ცნობიერებას ჩავთვლით მეორადად, ანუ ეპიფენომენალურად, 00:55:04.160 --> 00:55:07.370 ეს მიგვიყვანს უამრავ გადაუჭრელ პრობლემასთან. 00:55:07.370 --> 00:55:11.450 არსებობს ძლიერი რაციონალური და ემპირიული საფუძვლები იმისა, რომ ცნობიერება ჩაითვალოს 00:55:11.450 --> 00:55:16.440 ერთ-ერთ, ან იქნებ ერთადერთ ფუნდამენტურ სამშენებლო ბლოკად ბუნებაში. 00:55:16.440 --> 00:55:24.610 ფიზიკა თავისი არსით არის მეცნიერება აღქმის შესახებ. ის ცდილობს ახსნას იმ სამყაროს შაბლონები 00:55:24.610 --> 00:55:30.200 და კანონზომიერებები, რომელსაც აღვიქვამთ. ის არ ცდილობს გავიდეს აღქმის მიღმა. 00:55:30.200 --> 00:55:34.930 მაშინაც, როცა ის იყენებს მოწყობილობებს, როგორიცაა ტელესკოპი, მიკროსკოპი, 00:55:34.930 --> 00:55:40.950 ოსცილოგრაფი, ან სხვა რამე, მათ მიერ დაფიქსირებული შედეგები უნდა იყოს აღქმადი. 00:55:40.950 --> 00:55:47.870 ამიტომაც ყველაფერი ფიზიკაში, ასე ვთქვათ, იფილტრება აღქმის პარადიგმაში. 00:55:47.870 --> 00:55:52.710 ფიზიკა - ეს არის მეცნიერება აღქმის შესახებ. ამიტომ ის არ ცდილობს 00:55:52.710 --> 00:55:59.026 ფუნდამენტურად შეიხედოს ფიზიკური ან მატერიალურის საზღვრებს მიღმა, 00:55:59.026 --> 00:56:04.597 რადგანაც ფიზიკურობა და მატერია - არის სწორედ ის, რაც ახასიათებს ჩვენ მიერ აღქმულ სამყაროს, 00:56:04.597 --> 00:56:12.310 და რაც წარმოადგენს ჩვენი აღქმის შინაარსს. სიცოცხლე - ეს არის ინსტრუმენტი მის შესაცნობად. 00:56:12.310 --> 00:56:18.678 სიცოცხლე რომ შეიცნოთ, თქვენ არ უნდა გამოეთიშოთ მას. თქვენ არ უნდა მოწყდეთ იმას, 00:56:18.678 --> 00:56:23.250 რის გაგებასაც ცდილობთ. ყურადღება მიაქციეთ მოვლენებს, ეცადეთ შეამჩნიოთ ნიუანსები. 00:56:23.250 --> 00:56:30.650 კითხეთ თქვენს თავს: "რაა ეს? რას მეუბნება? რატომ ხდება? რას ნიშნავს?" 00:56:30.650 --> 00:56:34.390 სიცოცხლე ამ სამყაროში - წიგნია, წასაკითხი და ამოსახსნელი. 00:56:34.390 --> 00:56:40.330 მაგრამ ჩვენ შეიძლება იმდენად ჩავეფლოთ ტანჯვისგან გაქცევის აუცილებლობაში, 00:56:40.330 --> 00:56:43.918 რომ გვავიწყდება წიგნის წაკითხვა. გვავიწყდება, რომ ვიყოთ ყურადღებით. 00:56:43.918 --> 00:56:47.560 მაშინ, როდესაც სწორედ ეს წიგნი - სიცოცხლე - გასაღებია ჩვენი თავის ამოსახსნელად. 00:56:47.560 --> 00:56:53.330 თუ თქვენ გაშიფრავთ სიცოცხლის წიგნს, თქვენ ავტომატურად ნაკლებად დაიტანჯებით, 00:56:53.330 --> 00:56:58.670 მაგრამ ვერ შეძლებთ ამას, თუკი არ იქნებით ყურადღებით იმის მიმართ, რაც ხდება. 00:56:58.670 --> 00:57:01.690 სიცოცხლე - ეს არის ინსტრუმენტი საკუთარი თავის შესაცნობად. 00:57:01.690 --> 00:57:11.030 ყველა დიადი რელიგიური და სულიერი ტრადიცია ამ გაგებაზეა დაფუძნებული, 00:57:11.030 --> 00:57:17.510 რომ არსებობს ერთი უსასრულო და დაუყოფელი რეალობა, 00:57:17.510 --> 00:57:26.680 რომელიც ბრწყინავს ყოველ ჩვენგანში, როგორც გრძნობა "მე ვარ", და რომელიც წარდგება ჩვენ წინ, 00:57:26.680 --> 00:57:37.470 როგორც სამყარო. სხვა სიტყვებით, არსებობს ყოფიერების ოკეანე, ასე ვთქვათ, ყველასა და ყველაფრის საფუძველი, 00:57:37.470 --> 00:57:41.640 საიდანაც ყველა და ყველაფერი თავისი არსებობის სათავეს იღებს. 00:57:41.640 --> 00:57:47.520 რომელშიც ყველაფერი ცხოვრობს და რომელშიც ყველაფერი განქარდება. 00:57:47.520 --> 00:57:53.190 და ეს მართლაც ფუძემდებლური პრინციპია ყველა რელიგიურ ტრადიციაში, 00:57:53.230 --> 00:57:56.680 ეს არის ყოფიერების ერთობის აღიარება. 00:57:57.450 --> 00:58:06.110 პირველი გერმეტული პრინციპი ამბობს: "ყველაფერი გონია, სამყარო ცნობიერია". 00:58:06.110 --> 00:58:09.430 საითაც არ უნდა გავიხედოთ, ყველგან ერთიანი გონი არსებობს. 00:58:09.430 --> 00:58:15.980 როგორც რუმიმ თქვა: "საითაც არ უნდა გავიხედო, ყველგან ღმერთის სახეა". 00:58:15.980 --> 00:58:22.170 სადაც არ უნდა შევიხედოთ - მიკროკოსმოსში თუ მაკროკოსმოსში, 00:58:22.170 --> 00:58:25.110 ჩვენ ერთიან ცნობიერებას ვპოულობთ. 00:58:25.110 --> 00:58:28.780 აი, ადამიანური ნეირონების გამოსახულება. 00:58:28.780 --> 00:58:35.440 ეს კი სამყაროში ბნელი მატერიის განაწილების მოდელირებული გამოსახულებაა. 00:58:35.440 --> 00:58:41.280 მილუნნიუმ რან - ეს არის მაქს პლანკის ინსტიტუტში სუპერკომპიუტერებით ჩატარებული სიმულაცია, 00:58:41.280 --> 00:58:49.383 რათა წარმოდგენა გვქონდეს სამყაროში ბნელი მატერიის განაწილებასა და ევოლუციაზე. 00:58:49.383 --> 00:58:53.680 ბნელი მატერია უზარმაზარ კოსმიურ ქსელს ქმნის ერთმანეთთან დაკავშირებული 00:58:53.680 --> 00:59:02.840 ძაფებითა და კვანძებით, რომელიც ვიზუალურად ადამიანის ტვინის ნეირონებისა და ნეიროგზების იდენტურია. 00:59:02.840 --> 00:59:06.870 და ასეთი სურათი ყველგან გვხვდება ბუნებაში. 00:59:06.870 --> 00:59:14.130 შეგვიძლია ამას დავუძახოთ ერთიანი გონი, ან ღმერთი, ან ყველაფერი, რაც არის. 00:59:16.020 --> 00:59:24.330 და რასაც ღმერთს ვეძახით, არაა რაიმე გარე არსება, რომელიც სამყაროს საზღვრებს მიღმაა 00:59:24.330 --> 00:59:31.840 და მასზე ადრინდელია. ღმერთი - ის არსია, რომელიც ბრწყინავს ყოველ ჩვენგანში, 00:59:31.840 --> 00:59:41.210 როგორც ცოდნა "მე ვარ" და წარმოდგება ჩვენ წინ, როგორც სამყარო. ასე რომ, ამ თვალსაზრისით 00:59:41.210 --> 00:59:46.980 რელიგიურ ენაზე შეიძლება ვთქვათ, რომ სამყარო - ეს ღმერთის სიტყვის გამოვლინებაა, ლოგოსი. 00:59:46.980 --> 00:59:56.040 ჩვენ კი ღვთიური გონის ლოკალიზება ვართ ღვთიურსავე გონში. 00:59:56.920 --> 01:00:02.590 და როგორ ხდება, რომ სუბიექტურობის ერთი უნივერსალური ველი, ერთი უნივერსალური ცნობიერება - 01:00:02.590 --> 01:00:05.880 შეიძლება იყოს მრავლობითიც? მე ხომ არ შემიძლია თქვენი აზრების წაკითხვა, 01:00:05.880 --> 01:00:09.203 და ალბათ, არც თქვენ - ჩემი. მე არ ვიცი, რა ხდება 01:00:09.203 --> 01:00:15.680 ანდრომედას გალაქტიკაში, ან თუნდაც ჩინეთში. ჩვენ არ გვაქვს ერთიანი გამოცდილება ჩვენი ბუნების. 01:00:15.680 --> 01:00:23.940 მაშ როგორღა შეუძლია ბუნებას - ერთიან გონს - ჰქონდეს ასეთი შეზღუდულობა და თან იყოს მრავალფეროვანი? 01:00:23.940 --> 01:00:28.898 ვფიქრობ, ჩვენ ვიცით ერთი ბუნებრივი პროცესი, რომელიც ზუსტად ასე ხდება. 01:00:28.898 --> 01:00:33.680 ფსიქიატრიაში მას ეწოდება დისოციაცია. ეს პროცესია, რომლის დროსაც 01:00:33.680 --> 01:00:38.808 ერთიანი გონება თითქოს იყოფა მრავალ განცალკევებულ ცნობიერების ცენტრად. 01:00:38.808 --> 01:00:46.410 ჩვენ გვაქვს სარწმუნო ემპირიული დასაბუთებები, რაც გამოუვლინდათ ადამიანებს, 01:00:46.410 --> 01:00:51.210 და მიღებული ნეიროვიზუალიზაციის საშუალებით. და ახლა, ვფიქრობ, ჩვენ ახლოს ვართ 01:00:51.210 --> 01:00:57.670 დისოციაციის კონცეპტუალურ მკაფიო ახსნასთან, რომელიც დაფუძნებულია ინფორმაციის 01:00:57.670 --> 01:01:03.540 ინტეგრირებულ თეორიაზე - ცნობიერების ნეირობიოლოგიის ძირითად თეორიაზე. 01:01:03.540 --> 01:01:08.870 როდესაც წარმოიშობა დისოციაციური მოსაზღვრე ფორმა, მაშინ თქვენ მხოლოდ იმას ხედავთ, 01:01:08.870 --> 01:01:16.730 რაც ამ ფორმის მიღმაა, აღქმის მეშვეობით. და ის, რასაც აღიქვამთ, - არის მატერია, ფიზიკური. 01:01:16.730 --> 01:01:22.920 სხვა სიტყვებით, მატერია, ფიზიკურობა - ეს არის ცნობიერების პროცესის 01:01:22.920 --> 01:01:27.510 გაცნობიერებული გამოვლინება დისოციაციის საზღვარზე. 01:01:29.160 --> 01:01:34.140 არ აქვს მნიშვნელობა, ამ პროცესებს თანამედროვე თეორიების ტერმინებით აღვწერთ, 01:01:34.140 --> 01:01:37.590 თუ უძველესი დროის მოდელებს გამოვიყენებთ, როგორიცაა ხუთი სკანდჰა, 01:01:37.590 --> 01:01:44.810 მთავარია ის, რომ ამ ქვეცნობიერ პროცესებს ჩვენ გადავაქცევთ ცნობიერად. 01:01:44.810 --> 01:01:51.050 როდესაც ისინი გაცნობიერებულია, "მე"-ს სტრუქტურის შიგნით წინაღობა ქრება. 01:01:51.050 --> 01:01:55.910 და "მე"-ს ქვეცნობიერი ფუნქციონირება შესაძლებელია შეწყდეს. 01:01:55.910 --> 01:01:59.100 იმის აღქმა, რომ ჩვენ ფიზიკური სხეული ვართ, 01:01:59.100 --> 01:02:05.240 სხეულის შეგრძნებების აღქმა, ობიექტებისა და საგნების კონცეპტუალიზაცია, 01:02:05.240 --> 01:02:09.830 საგნების შეფასებასთან და უპირატესობის მინიჭებასთან იდენტიფიკაცია, 01:02:09.830 --> 01:02:16.110 გრძნობა, რომ არსებობს მოწმე, ყველაფერი ამის დამკვირვებელი, - გონების მთელი ეს პროცესები 01:02:16.110 --> 01:02:20.500 უნდა გაცნობიერდეს, როგორც "მე"-სგან თავისუფალი. 01:02:20.500 --> 01:02:24.480 სხვა სიტყვებით, ჩვენ აღარ ვაიგივებთ ჩვენს თავს მოვლენებთან, 01:02:24.480 --> 01:02:29.070 არამედ ვაძლევთ მათ უფლებას იყვნენ ისეთი, როგორიც არიან. 01:02:29.070 --> 01:02:34.300 ეს არაა სიცოცხლეზე უარის თქმა, პირიქით - 01:02:34.300 --> 01:02:40.408 ეს არის სიცოცხლესთან ურთიერთობის გაღრმავება. 01:02:41.328 --> 01:02:48.530 ჩემმა გაგებამ, რომ ცნობიერება არის ფუნდამენტური და წინუსწრებს ფიზიკურს, - 01:02:48.530 --> 01:02:53.720 წლების მანძილზე ძირფესვიანად შეცვალა ჩემი აღქმა ამ სამყაროში ცხოვრების შესახებ, 01:02:53.720 --> 01:02:57.310 და იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავს, იყო ადამიანი, რომელიც ცხოვრობს ამ სამყაროში. 01:02:57.310 --> 01:02:59.560 ჩემს შემთხვევაში ეს ნელი პროცესი იყო. 01:02:59.560 --> 01:03:03.380 თავიდან ეს იყო უბრალოდ კონცეპტუალური მიხვედრა ჩემს გონებაში, 01:03:03.380 --> 01:03:08.550 შემდეგ კი მან თითქოს სხეულში შეაღწია და დაიწყო გავლენა ჩემს ემოციებზე, ჩემს გრძნობებზე, 01:03:08.550 --> 01:03:14.540 და ამან ყველაფერი შეცვალა. ეს სრულიად ცვლის იმას, თუ რას თვლით თქვენ კარგად განვლილ ცხოვრებად, 01:03:14.540 --> 01:03:20.010 რას თვლით მიზნებად, რისკენაც უნდა ისწრაფვოთ, ეს ცვლის თქვენი საკუთარი 01:03:20.010 --> 01:03:23.800 თავის აღქმას, თქვენს ურთიერთობებს სხვა ცოცხალ არსებებთან. 01:03:23.800 --> 01:03:25.750 დიახ, ეს ნამდვილად ყველაფერს ცვლის. 01:03:25.750 --> 01:03:32.680 პირადი მიზნები, დაკავშირებული სტატუსთან, ძალა-უფლებასთან, ფულთან - წარსულში დარჩა. 01:03:32.680 --> 01:03:37.978 იმის გაცნობიერება, რომ ჩემი ცხოვრება - სულაც არ ვარ მე, არასდროს ყოფილა და არ იქნება მე, 01:03:37.978 --> 01:03:42.400 რომ ეს არის ბუნება, ხოლო "მე" - არის ერთ-ერთი ლოკალური გამოვლინება ბუნების - 01:03:42.400 --> 01:03:48.890 ეს გაგება იწვევს შფოთვის სიღრმისეულ დასუსტებას, რომელიც თან ახლავს 01:03:48.890 --> 01:03:52.395 პირადი მიზნების მიღწევის აუცილებლობის გრძნობას. 01:03:52.395 --> 01:03:57.160 და განთავისუფლებთ გულდაწყვეტისგან, როდესაც თქვენ ვერ აღწევთ მიზანს. 01:03:57.160 --> 01:04:03.040 ყველაფერი ეს გაქრა. ახლა ჩემი ცხოვრება არის ბუნების მსახურების ფორმა. 01:04:03.040 --> 01:04:08.440 მე ღია ვარ ყველაფრისთვის, რისი გაკეთებაც ბუნებას სურს ჩემით, 01:04:08.440 --> 01:04:16.110 და თუმცა ეს მონურ მსახურებასავით ჟღერს, მე არ ვგრძნობ თავს ასე. 01:04:16.110 --> 01:04:20.670 მე ვგრძნობ, რომ აღარ ვატარებ დამთრგუნველ პასუხისმგებლობას, 01:04:20.670 --> 01:04:25.400 რომ ვიყო პირადულად ბედნიერი, რაც არის ყველაზე დამთრგუნველი იდეა, რაც შეიძლება 01:04:25.400 --> 01:04:29.610 ადამიანს თავში მოუვიდეს. თითქოს შენი ცხოვრება შენზეა დამოკიდებული, და თითქოს შენ გაქვს 01:04:29.610 --> 01:04:33.850 პასუხისმგებლობა იმაზე, რომ იყო ბედნიერი, და როცა ვერ ახერხებ ამას, ეს შენი წარუმატებლობაა, 01:04:33.850 --> 01:04:39.360 და იწყებ სინანულს. არა, ეს წავიდა, ეს გაქრა. ეს არის ერთ-ერთი იმ რამეთაგან, 01:04:39.360 --> 01:04:42.270 რომელთაც შეცვალეს ჩემი ცხოვრება. 01:04:42.270 --> 01:04:53.700 რეალობის უფრო ღრმა გაგება ანვითარებს ემპათიას, ურთიერთ პატივისცემას, არაეგოისტურ მიზნებს. 01:04:53.700 --> 01:04:57.410 ეს ამცირებს ქცევის მოდელებზე დამოკიდებულებას. 01:04:57.410 --> 01:05:03.640 ამიტომ სრული დარწმუნებით შეიძლება ითქვას, რომ თუკი კაცობრიობის გაგება იქნება 01:05:03.640 --> 01:05:09.130 უფრო ღრმა და ყოვლისმომცველი, ცხოვრება გახდება უკეთესი. 01:05:09.860 --> 01:05:16.120 მსოფლიო პრობლემების გადაწყვეტა იმაში მდგომარეობს, რომ მათი ნამდვილი წყარო ამოვიცნოთ - 01:05:16.120 --> 01:05:20.990 ეგო, რომელიც მხოლოდ საკუთარი ინტერესებით მოქმედებს. 01:05:20.990 --> 01:05:29.980 მნიშვნელობა არ აქვს, რას მოღვაწეობს ეგო - პოლიტიკა, რელიგია, ეკონომიკა თუ განათლება. 01:05:29.980 --> 01:05:35.640 სანამ ის გამომდინარეობს ცრუ წინაპირობისგან, რომ არსებობს ცალკე "მე", 01:05:35.640 --> 01:05:40.080 მანამ გაგრძელდება ჩვენი ტანჯვა და განცალკევება. 01:05:40.080 --> 01:05:44.100 ერთადერთი გამოსავალი კაცობრიობისათვის ახლა არის 01:05:44.100 --> 01:05:49.230 გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ა ! 01:05:50.450 --> 01:05:57.518 ბუდიზმში, როცა აღარაა საკუთარი თავის აღქმა, როგორც რაიმე განცალკევებულის, 01:05:57.518 --> 01:06:03.320 და ამავე დროს, არავინაა სხვა, გარდა ერთიანი "მე"-სი - არის ნირვანა, 01:06:03.320 --> 01:06:11.760 ეგოცენტრული მოღვაწეობის დასასრული, უმეცრების დასასრული, ძილის დასასრული 01:06:11.760 --> 01:06:17.220 და სიცოცხლის სიზმრის პერსონაჟიდან გამოღვიძება. 01:06:17.220 --> 01:06:24.640 ბიბლიაში ნათქვამია, რომ სიტყვა გახდა ხორცი და დამკვიდრდა ჩვენ შორის. 01:06:24.640 --> 01:06:32.041 სიტყვა ხშირად ითარგმნება, როგორც ლოგოსი. ეს არის უძველესი სიტყვა ძალიან ღრმა აზრით. 01:06:32.041 --> 01:06:39.920 ლოგოსი ასოცირდება მარადიულობასთან, ჭეშმარიტებასთან და პირდაპირ გამოცხადებასთან. 01:06:39.920 --> 01:06:52.630 შეიძლება ითქვას, რომ სწორედ ლოგოსის მეშვეობით, ქრისტეს ცნობიერების მეშვეობით, ბუდდას ბუნების მეშვეობით - შეიცნობა ღმერთის გონი.