Nazywam się Lydia X. Z. Brown
Jestem prawniczką, obrońcą, organizatorem
społecznym, dydaktykiem, strategiem,
myślicielką i autorką piszącą o prawach i
sprawiedliwości dla niepełnosprawnych.
Od 10 lat skupiam się na
międzyludzkiej i stanowej przemocy
dotykającej osoby niepełnosprawne
na marginesie mniejszości,
szczególnie te, żyjące na przecięciu
niepełnosprawności, rasy
klasy, płci, seksualności,
języka, czy narodowości.
Dla żadnego niepełnosprawnego, nie da się
stwierdzić, czy był ten jeden przykład
przez który nagle dostrzegłam
niedostępność, czy wykluczające praktyki
w życiu społecznym,
ponieważ całe moje życie zostało
ukształtowane przez ruch ableizmu.
Jak większość autystycznych ludzi,
padłam ofiarą znęcania się
w dzieciństwie i w szkołach
i doświadczyłam sprzeczności pomiędzy tym,
jak ja poruszałam się po świecie
a jak ludzie wokół mnie,
którzy w większości nie byli autystyczni,
się po nim poruszali.
Dodam, że jednym z kluczowych momentów,
w którym zdałam sobie sprawę
z poważnej niesprawiedliwości dotykającej
inne osoby niepełnosprawne,
była seria zdarzeń szeroko nagłaśnianych
kiedy chodziłam do liceum.
W każdym z tych przypadków młodych,
autystycznych ludzi uznano za przestępców,
zabrano ze szkół,
często też sądzono w sądach karnych
po prostu za bycie osobą autystyczną.
W wielu przypadkach wspomniani uczniowie
zostali poddani długotrwałemu skrępowaniu
i odosobnieniu, czasem przez kilka godzin
zanim sami w końcu zostali skazani
za napaść na nauczyciela w szkole.
Niektórzy z nich byli biali.
Inni byli czarni, brązowi,
czy innego koloru skóry.
Ale w każdym z tych przypadków
zdanie, które stawiano głośno
i wyraźnie poprzez publiczne reportaże
tych zdarzeń,
brzmiało: te dzieci muszą być
kontrolowane, czy pod nadzorem
zamiast: te dzieci zostały napiętnowane
ze względu na
dyskryminację niepełnosprawności.