ΚΑΡΑ ΓΟΥΟΚΕΡ: ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

[Σικκέμα Τζένκινς & Συνεργάτες, Νέα Υόρκη]

Νομίζω ότι...

...ίσως θα χρειαστώ τη σκάλα.

Τη μετακινείς λίγο προς τα εδώ;

Και, για να δω...

...καλύτερα εδώ...

Πρέπει να το αναγνωρίσω
στον εαυτό μου ότι τότε, στα 24 μου,

κινήθηκα σωστά.

[Κέντρο Σχεδίου, Νέα Υόρκη]

Όταν άρχισα να παρουσιάζω έργα μου,

στην Πρόβιντενς (Ρόουντ Άιλαντ),

ήμουν φοιτήτρια.

Ήμουν εικοσιτεσάρων ετών

και πρωτοεμφανίστηκα 
με ένα μεγάλο έργο

στο Κέντρο Σχεδίου της Νέας Υόρκης.

Εδώ χρειάζεται προσοχή
γιατί συγκρατώ τα κομμάτια

μόνο με τις άκρες των δαχτύλων.

Αυτός είναι ο Χακ Φιν
με το κοστούμι του

και το πόδι του θα πάρει θέση 
κάπου εδώ...

Εισέπραττα τεράστιο ενδιαφέρον
και περιέργεια.

Δεχόμουν τηλεφωνήματα από πινακοθήκες

που ζητούσαν πληροφορίες

και καλλιτέχνες με προειδοποιούσαν

για τους κινδύνους της πρώιμης επιτυχίας.

Εγώ τότε σκεφτόμουν:

Δεν ξέρω ακόμη ούτε κι εγώ ποια είμαι

κι ούτε κι εκείνοι με ξέρουν,

όμως αν μείνω στην Πρόβιντενς

και αξιοποιώ τις ευκαιρίες όπως έρχονται,

αυτό μου αρκεί.

Δεν ένιωθα καθόλου έτοιμη 
να ζήσω στη Νέα Υόρκη.

Ήξερα όμως πως οι αλλαγές
είναι αναπόφευκτες

και πως θα ήθελα να πάω 
όταν θα ένιωθα έτοιμη.

Διδάσκω 12 χρόνια περίπου

στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Άρχισα όταν ήμουν ουσιαστικά παιδί,

ήμουν στην ηλικία πολλών τελειόφοιτων,

και ένιωθα εξαιρετικά άβολα.

Όταν πρωτοήρθα στη Νέα Υόρκη

ένιωσα ότι το νεοσχηματιζόμενο εγώ μου 
και η αυτοσυναίσθησή μου

κατακερματίστηκαν.

Πιστεύω δεν ήθελα τον ρόλο

για τον οποίο είχα προσληφθεί,

τον ρόλο 
του «νέου επιτυχημένου καλλιτέχνη»,

που διδάσκει την ίδια του την επιτυχία!

Αλλά νομίζω το αποδέχτηκα επιτέλους φέτος

ότι κάτι πρέπει να ξέρω...
πέρασαν πια 20 χρόνια!

Δεν μπορώ να το προσδιορίσω

αλλά αν συνεχίσω να μιλάω

ίσως αυτό το κάτι να αποκαλυφθεί.

[Φεστιβάλ Frieze, Ν. Υόρκη]

Δεν υπάρχει πτυχίο στον κόσμο

που να σε κατοχυρώνει ως καλλιτέχνη,

όπως όταν γίνεσαι γιατρός
ή κάτι άλλο συναφές.

Αυτοδηλώνεσαι ως καλλιτέχνης

και μετά επεξεργάζεσαι 
το πως να είσαι καλλιτέχνης.

Η καλλιτεχνική σκηνή διαφέρει 
από εκείνη στο ξεκίνημά μου.

Μοιάζει πολύ πιο διευρυμένη.

Υπάρχουν πιο πολλά πράγματα

που σε αποσπούν 
από την προσωπική δημιουργία.

Η πίεση του να συμμορφωθείς

με την παράδοση των σχολών 
είναι προβληματική.

Νομίζω ότι πολλοί καλλιτέχνες
βιώνουν αυτήν την πίεση.

Επίσης είναι γεγονός
ότι οι καλλιτέχνες πουλάνε το έργο τους

για να αποπληρώνουν 
τα τεράστια σπουδαστικά δάνεια MFA.

Όμως έχω πει ήδη στους φοιτητές μου 
αρκετά πρόσφατα

ότι πρέπει

να αλλάξουν τον κόσμο της τέχνης

από τη στιγμή που θα μπουν σε αυτόν!

Ίσως αυτό σημαίνει να δώσουν προτεραιότητα

στο κριτικό διαλεκτικό πεδίο

αντί των προϊόντων, ή κάτι ανάλογο.

Λέω στους φοιτητές μου:
Αν αυτό θέλετε

τότε βρείτε τον τρόπο
να το πραγματοποιήσετε.

Κι αν είναι δαπανηρό να γίνει εδώ,

τότε πραγματοποιήστε το όπου μπορείτε!

Και μη θεωρήσετε ότι αυτό σας υποβιβάζει.

Αν ως φοιτητές 
εντοπίζετε κακώς κείμενα,

αν βλέπετε συνθήκες 
που πρέπει να αλλάξουν,

τότε πρέπει να τολμήσετε
να αλλάξετε τα πράγματα!