ΚΑΡΑ ΓΟΥΟΚΕΡ: ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

[Σικκέμα Τζένκινς & Συνεργάτες, Νέα Υόρκη]

Είναι μάλλον εντάξει....

Μάλλον θα χρειαστώ σκάλα.

Την μετακινείς λίγο;

Και επίσης...

...μάλλον...

...εντάξει...

...μάλλον έτσι...

Πρέπει ίσως να ευχαριστώ τον εαυτό μου

που τότε, στα 24 μου,
κινήθηκα αρκετά σωστά.

[Κέντρο Σχεδίου, Νέα Υόρκη]

Όταν άρχισα να παρουσιάζω έργα μου

ζούσα στην Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ.

Ήμουν φοιτήτρια.

Ήμουν εικοσιτεσάρων ετών

και πρωτοεμφανίστηκα 
με ένα μεγάλο έργο

στο Κέντρο Σχεδίου της Νέας Υόρκης.

Εδώ χρειάζεται προσοχή
γιατί συγκρατώ τα κομμάτια...

...μόνο με τις άκρες των δαχτύλων...

Αυτός είναι ο Χακ Φινν
με το κοστούμι του

και το πόδι του θα πάρει θέση 
κάπου εδώ!...

Εισέπραττα ενδιαφέρον και περιέργεια.

Δεχόμουν τηλεφωνήματα από πινακοθήκες

που ήθελαν να μάθουν περισσότερα

και καλλιτέχνες με προειδοποιούσαν

για τους κινδύνους της πρώιμης επιτυχίας.

Κι εγώ σκεφτόμουν:

Δεν ξέρω ακόμη ούτε κι εγώ ποια είμαι

κι ούτε κι εκείνοι με ξέρουν,

όμως αν μείνω στην Πρόβιντενς

και αξιοποιώ τις ευκαιρίες όπως έρχονται,

αυτό θα είναι ικανοποιητικό.

Δεν ένιωθα έτοιμη να ζήσω στη Νέα Υόρκη.

Ήξερα όμως πως οι αλλαγές
είναι αναπόφευκτες

και πως θα ήθελα να πάω εκεί 
όταν θα ήμουν έτοιμη.

Διδάσκω 12 χρόνια περίπου

στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Άρχισα όταν ήμουν ουσιαστικά παιδί

στην ηλικία πολλών τελειοφοίτων

και ένιωθα εξαιρετικά άβολα με αυτό.

Όταν πρωτοήρθα στη Νέα Υόρκη

το νεοσχηματιζόμενο εγώ μου,

η αίσθηση του εαυτού μου, 
κατακερματίστηκε.

Πιστεύω δεν ήθελα τον ρόλο

για τον οποίο είχα προσληφθεί,

το ρόλο του "νέου επιτυχημένου καλλιτέχνη"

που διδάσκει την ίδια του την επιτυχία!

Αλλά νομίζω το αποδέχτηκα πια φέτος

κάτι πρέπει να ξέρω...πάνε πια 20 χρόνια!

Δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι

αλλά αν συνεχίσω να μιλάω

ίσως αυτό το κάτι να αποκαλυφθεί.

[Φεστιβάλ Τέχνης Frieze, Νέα Υόρκη]

Δεν υπάρχει πτυχίο στον κόσμο

που να σε κατοχυρώνει ως καλλιτέχνη

...όπως το να γίνεσαι γιατρός

ή κάτι άλλο συναφές....

Αυτοδηλώνεσαι ως καλλιτέχνης

και μετά επεξεργάζεσαι 
το πως να είσαι καλλιτέχνης.

Η καλλιτεχνική σκηνή διαφέρει 
από εκείνη στο ξεκίνημά μου.

Μοιάζει πολύ πιο διευρυμένη.

Υπάρχουν πιο πολλά πράγματα

που σε αποσπούν 
από την δημιουργική διαδικασία.

Η πίεση του να συμμορφωθείς

με την παράδοση των σχολών 
είναι προβληματική.

Νομίζω ότι αυτό το βιώνουν πολλά άτομα.

Επίσης είναι γεγονός
ότι οι καλλιτέχνες πουλάνε το έργο τους

για να αποπληρώνουν 
τα τεράστια σπουδαστικά δάνεια MFA.

Όμως έχω πει ήδη στους φοιτητές μου 
αρκετά πρόσφατα

να αλλάξουν τον κόσμο της τέχνης

και ότι όντως θα τον αλλάξουν

αμέσως μόλις μπουν σε αυτόν!

Ίσως αυτό σημαίνει να δώσουν προτεραιότητα

στο κριτικό διαλεκτικό πεδίο

αντί των προϊόντων ή κάτι ανάλογο.

Λέω στους φοιτητές μου:
Αν αυτό θέλετε

τότε πρέπει κάπως
να το κάνετε να συμβεί.

Κι αν είναι δαπανηρό να γίνει εδώ,

τότε πραγματοποιήστε το όπου μπορείτε!

Και μην το θεωρείτε υποβιβασμό.

Αν ως φοιτητές
μπορείτε να εντοπίζετε τα κακώς κείμενα,

τις συνθήκες που πρέπει να αλλάξουν,

τότε πρέπει να αλλάξετε τα πράγματα!